Safe Zone บ่าวร่างยักษ์

          นครนิวยอร์กเมืองที่อุตสาหกรรมต่างๆ เฟื่องฟู มองไปทางไหนก็เห็นจะมีแต่ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีมากมายจนระรานตาไปหมด แต่เมืองแห่งนี้ยังมีที่ๆ หนึ่ง ที่คงกลิ่นอายแห่งความเก่าแก่ กลิ่นอายที่ถ่ายทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น

          "บัตเลอร์!" เสียงเรียกห้วนๆ ดังมาจากด้านหน้าของบ้านหลังใหญ่ "ผมบอกว่ากี่โมง พี่สาย 3 นาทีแล้วนะ!" คนพูดก้มมองนาฬิกาหน้าเคร่ง ตัวเลขในนั้นคงจะเกะกะขวางตาเขามาก เขาถึงขมวดคิ้วยุ่งทำให้ใบหน้าละอ่อนของเขาวิ่งนำอายุไปไกลลิ่ว ยืนรออยู่ได้ไม่นาน ความอดทนที่ต้องรอก็หมดลง ขาของเขาก้าวเข้าไปนั่งอยู่ในรถเบาะหลัง ที่ๆ เป็นตำแหน่งประจำของตัวเอง มือเปิดอ่านเอกสารซึ่งเป็นรายงานข้อมูลทางธุรกิจของคนที่เขานัดเจรจาวันนี้

          "ครับ! นายน้อย" คริส ชายร่างใหญ่ผู้ครองตำแหน่งคนคุมกัน คนขับรถ ผู้ช่วย ขี้ข้า หรืออะไรก็ตามที่เขาสามารถจะเป็นได้ วิ่งกุลีกุจอออกมาจากตัวบ้าน เสื้อผ้าที่เหมือนเพิ่งฉวยมา ยังใส่ไม่เสร็จดี มือสองข้างชุลมุนวุ่นวายอยู่กับกระดุมเชิ้ตที่เช้านี้ดูจะติดยากลำบากเหลือเกิน ยิ่งมองเห็นสายตาตำหนิเชิงอาฆาตของนายน้อยตรงหน้า เขายิ่งรน หันรีหันขวางหานู้นนี่ไม่เจอ

          คริสอายุห่างกับโทมัสเกือบสิบปี เขาเป็นลูกชาวประมงในเกาะแห่งนี้หลังจากที่พ่อแม่ของเขาถูกกลืนหายไปในทะเลตอนเขาอายุ 13 ปี เขาลอยคออยู่กลางทะเลสามคืนโดยมีไม้ท่อนเดียวเป็นที่ยึดเหนี่ยว พ่อแม่ของโทมัสมาพบเขาในช่วงเวลาที่เขากำลังจะถอดใจพอดี ทั้งสองรับเขาไปเลี้ยง ทุกๆ ปีเขาจะถูกส่งไปเรียนและฝึกวิชาป้องกันตัวหรืออะไรก็ตามที่จำเป็นสำหรับคนคุ้มกัน เป็นเวลาสี่เดือนเพื่อที่จะกลับมาดูแลคุ้มครองนายน้อย เขาจบการฝึกและผ่านการออกภาคสนามภายในเวลาไม่ถึงแปดปี ถือเป็นตัวเลขที่ค่อนข้างดีในฐานะคนคุ้มกัน

          "บัตเลอร์!!" เสียงตะโกนดังมาจากคนตัวเล็กบ่งบอกว่าความเดือดได้ปะทุขึ้นแล้ว บัตเลอร์เป็นคำเรียกที่ดูจะทางการเกิดไปหน่อย แต่โทมัสมักเรียกเขาด้วยคำนั้นยามหงุดหงิดเสมอ ถึงแม้บัตเลอร์จะไม่ใช่ชื่อสกุลของคริส แต่มันเป็นชื่อตำแหน่งของเขาที่จะต้องขานรับทุกครั้งที่ได้ยินนายน้อยเอ่ย จนบางครั้งเขาก็คิดว่าเขาควรไปที่เขตเพื่อเปลี่ยนเป็นชื่อนี้ดีไหม

          "ครับนายน้อย!" คนคุมกันตอบกลับสั้นๆ แล้วเร่งฝีเท้าไปที่รถ ไม่นานรถบีเอ็มดับบลิวก็พุ่งทยานออกมาจากบริเวณปราสาท

          ใช่ปราสาท บ้านหลังใหญ่ของนายน้อยคนนี้ใหญ่เกินกว่าจะเรียกว่าบ้าน (ไรเตอร์ขอเรียกมันว่าปราสาทนะคะ :ไรเตอร์) ปราสาทฮอลแลนด์ เป็นปราสาทของต้นตระกูลฮอลแลนด์ ตั้งอยู่ในย่านมอนทอกเมืองเก่าแก่ติดชายฝั่งทะเล และยังเป็นสถานที่ท่องเที่ยวอันดับต้นๆ ของนิวยอร์ก กลิ่นอายของความร่วมสมัยดึงดูดเหล่านักท่องเที่ยวเข้ามามากมาย แน่นอนเมืองนี้เต็มไปด้วยการแก่งแย่งชิงดีเพื่อขึ้นเป็นใหญ่ทางธุรกิจ

          ฮอลแลนด์เป็นตระกูลเก่าแก่ที่เป็นเจ้าของอุตสาหกรรมหลากหลายมากมายในเมืองแห่งนี้ แทบทุกธุรกิจในแถบนี้ไม่ว่าจะเป็นห้างสรรพสินค้า โรงงาน งานบริการ หรือแม้แต่ร้านค้าต่างๆ ล้วนต่อท้ายด้วยนามสกุลฮอลแลนด์ทั้งสิ้น

          วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ โทมัส ฮอลแลนด์ นายน้อยแห่งตระกูลฮอลแลนด์ เดินทางไปเจรจาต่อรองธุรกิจกับคู่แข่งรายสุดท้ายที่ทำธุรกิจแข่งกับบริษัทของเขา มันไม่ง่ายเลยที่เด็กชายอายุ 19 จะต้องดูแลธุรกิจครอบครัวที่พ่อของเขาทิ้งไว้ให้ จะเรียกมันว่าภาระ กลับกลายเป็นว่าคำนิยามนี้ดูไร้น้ำหนักไปเลย เพราะการที่ต้องรับผิดชอบความยิ่งใหญ่ที่บรรพบุรุษสร้างไว้หลายต่อหลายรุ่น ราวกับกำลังแบกภูเขาซีเมนต์ไว้บนบ่ายังไงยังนั้น สิ่งนี้ทำให้โทมัสมีนิสัยแตกต่างจากวัยรุ่นทั่วไป เขาดูสงบและมีความคิดที่โตกว่ามาก เขาถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กว่าต้องสืบทอดกิจการที่ยิ่งใหญ่นี้และถ้าเป็นไปได้ต้องทำให้มันเฟืองฟูกว่าเดิม แม้เขาจะไม่ได้ยินดีกับภารกิจที่ท้าทายนี้แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะทำมัน

          "นายน้อยไว้ใจพวกลีย์ไลหรอครับ?" คนคุ้มกันเอ่ยปากถามขณะรถเทียบจอดหน้าภัตตาคารหรู คนถูกถามอ่านเอกสารตรงหน้าอย่างเคร่งเครียด คิ้วยังคงขมวดเป็นปมตั้งแต่ล้อหมุนออกมาจากปราสาท "พวกนั้นต่อรองว่าไม่ให้ผมเข้าไป ผมว่ามันแปลกๆ นะทอม ให้ผมเข้าไปด้วยดีกว่า" ไม่บ่อยนักที่คริสจะเอ่ยชื่อเล่นของโทมัสออกมา นั่นแสดงว่าสถานการณ์ตรงหน้าคงตึงเครียดไม่ใช่น้อย เจ้าของชื่อตวัดสายตาไปหาคนพูดตั้งแต่ยังพูดไม่ทันจบประโยค

          "เรียกผมว่าอะไรนะ!?" คริสดูเหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าตนเผลอเรียกชื่อเล่นของโทมัสไป

          โทมัสเว้นระยะห่างของพวกเขาทั้งสองไม่ให้ดูใกล้ชิดกันมากเกินนายจ้างกับลูกจ้าง ตั้งแต่เขาขึ้นรับตำแหน่งผู้ดูแลธุรกิจทั้งหมดของครอบครัวเมื่อสี่ปีที่แล้ว การเข้ามาใช้ชีวิตเป็นนักธุรกิจเต็มตัวกัดกินช่วงชีวิตวัยรุ่นของเขา เขาเริ่มตีตัวออกห่างจากเพื่อนๆ เก็บตัวและเย็นชา "พี่รออยู่ที่นี่แหละ นี่คือคำสั่ง" สรรพนามที่แทนคริสว่า พี่ คงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้โทมัสยังดูเป็นโทมัสคนเดิม