ชุลมุนรัก ร้านหนังสือ

“เอ่อ คือ พี่ชื่อนินนะ เราชื่อเพตาใช่มั้ย เอ่อ อ้อ เดี่ยวพี่จะแนะนำพี่ๆในร้านให้ก่อนนะ”
ควบคุมตัวเองหน่อยสินิน ฮึบๆ อย่าเสียสติ ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ท่องไว้ๆ
“ค่ะ เรียกหนูว่าเพเฉยๆก็ได้ค่ะ”
“โอเค เพ พี่คนที่อยู่โซนอาร์ตหรือศิลปะอ่ะ ชื่อพี่บี เราคงรู้จักแล้ว ส่วนโซนปากกาน่าจะอายุเท่าเรานะ ชื่อหว้า ส่วนพวกคิดเงินลูกค้าหรือว่าแคชเชียร์เนี้ยจะมีสี่คนนะ คือ พี่ไอ พี่นิ่ม พี่สตาร์ ละก็ไอ้ยิ้ม ส่วนพี่ผู้ชายคนเดียวของร้านเราชื้ิอพี่ลาเต้ แต่เค้าก็ไม่ใช่ผู้ชายจริงๆหรอกนะ”
นินพูดพร้อมหัวเราะนิดๆ
“ส่วนหนังสือเรา พี่จะเริ่มอธิบายให้เราฟังเลยละกันว่าเราต้องทำอะไรบ้าง...”
หลังจากนั้นพี่แกก็ร่ายยาวเลยจ้า มึนมากพูดตามตรง งานอะไรก็ไม่รู้นึกว่าจะง่าย รายละเอียดเยอะมากกกกกก
“พอจะจำได้มั้ยเอ่ย”
ถามมาได้ไง ใครมันจะไปจำได้
“ได้ค่ะ”
“โอเค เราไปพักได้ถึงเวลาพักละ ร้านเราให้พักได้หนึ่งชั่วโมงนะ”

“เป็นไงบ้างเราเหนื่อยมั้ย ทำงานวันแรก”
“ไม่เหนื่อยค่ะ แต่มึนๆนิดหน่อยรายละเอียดมันเยอะอ่ะค่ะ จำยาก”
“ใหม่ๆก็งี้แหละ นานๆไปเดี๋ยวก็จำได้ ละนี้กินข้าวกับอะไรอ่ะ”
“นมกับกล้วยค่ะ อร่อยนะพี่นินกินมั้ย”
เพตาพูดพร้อมกับยื่นกล้วยไปให้
“พี่ไม่กินกล้วยค่ะ พี่ไม่ชอบ พี่ชอบกินนมค่ะ”
นินพูดพร้อมส่งสายตาหื่นๆไปที่หน้าอกขนาดพอดีมือของเพตา เมื่อเห็นใบหน้าที่แดงของเพตา นินก็ยิ่งอยากแกล้ง
“น้องเพมีนมให้พี่กินมั้ยละค่ะ”
นินย่อตัวนั่งยองๆตรงหน้าเพตา พร้อมเอียงคอถาม
“ว่าไงค่ะ”
สาวเจ้าก็ยิ่งหน้าแดงไปใหญ่เมื่อถูกถามแบบนี้
“นม เพกินหมดแล้วค่ะพี่นิน ขอโทษด้วยนะค่ะ”
“ฮ่าๆๆ พี่แค่ล้อเล่นนะค่ะ”
นินพูดเสร็จก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้คนหน้าแดงนั่งลูบแก้มตัวเอง พร้อมหัวใจที่เต้นแรง
“พี่นินค่ะ เพพักเสร็จแล้วค่ะ มีอะไรให้ช่วยมั้ยค่ะ”
“มีสิ เราไปช่วยพี่ค้นหนังสือหลังร้านหน่อยสิ พอดีลูกค้าเค้าอยากได้หน่ะ”
“ได้ค่ะ”
“โอเค ตามพี่มา”
หลังร้าน
“อ่า ได้แล้ว เพช่วยหยิบหนังสือจากพี่ที”
เพราะนินยืนอยู่บนบันไดเพตาจึงเอื้อมหยิบหนังสือไม่ถึงเพราะเธอเป็นคนตัวเล็ก
“พี่นินหย่อนมันลงมาอีกนิดนึงได้มั้ยค่ะ”
เพราะหย่อนมือลงไปมากเกินไป ทำให้มืออีกข้างที่จับขั้นบันไดอีกขั้นเพื่อยึดตัวเองไว้นั้น เผื่อลื่นเพราะมีเหงื่อออกที่มือ ทำให้เจ้าตัวตกจากบันไดลงมากองอยู่ข้างล่าง
“พี่นิน เป็นอะไรมากมั้ยค่ะ เพขอโทษ”
เพตารีบกรู่เข้าไปดูอาการนิน พร้อมกล่าวคำขอโทษ พร้อมตาที่เริ่มแดงเหมือนจะร้องไห้ เพราะหญิงเหลือบไปเห็นข้อเท้าของอีกคนมีลักษณะผิดปกติไป
“โอ้ย พี่เจ็บข้อเท้าหน่ะเพ”
“เพจะพาพี่ไปโรงบาลนะค่ะ ลุกไหวมั้ย เพช่วยพยุงนะ”
เพช่วยหิ้วปีกพยุงเพขึ้น พอยืนขึ้นมาได้นิดหน่อย นินก็ยิ่งรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้ามากกว่าเดิน
“เจ็บมากเลย”
“เพขอโทษนะพี่นิน เพไม่น่าบอก..”
“พอแล้ว ไม่ต้องโทษตัวเอง มันไม่ใช่ความผิดเพ”
“แต่..”
“เอางี้ ถ้าพี่เป็นอะไรมาก เพต้องมาเป็นพยาบาลพี่นะ เพื่อไถ่โทษ”
“ได้ค่ะ”
เพยิ้มจนตาโตๆนั้นแทบปิด
“แต่ตอนนี้ เพช่วยพาพี่ไปโรงพยาบาลหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ”
สองสาวพยุงกันออกไป นินถือโอกาสนี้เอื้อมมือไปกอดเอวเพตาไว้ กลิ่นหอมอ่อนๆจากสาวร่างเล็กเหมือนกลิ่นเด็กแรกเกิด ที่หอมบริสุทธิ์ ชักอยากดมมากกว่านี้แล้ว อดใจไว้นิน
“อ้าว นินเป็นอะไร”
พี่ต้าร์เจ้าของร้านรีบเอ่ยถาม
“คือ พี่นินพลัดตกจากบันไดเหล็กตอนขึ้นไปหยิบหนังสือค่ะ เพเลยว่าจะขออนุญาติพี่ต้าร์พาพี่นินไปโรงพยาบาลค่ะ”
“ได้ๆ รีบไปๆ ก่อนที่จะเป็นอะไรมากกว่านี้ ขับรถกันดีๆนะ อาการเป็นไงโทรบอกพี่ด้วยนะ”
ณ โรงพยาบาล
บุรุษพยาบาลเข็นรถเข็นซึ่งเจ้าของใบหน้าสวยคมใส่แว่นกรอบสีขาวแดง สีผมสีทองขับให้ผิวที่ขาวอยู่แล้ว ขาวยิ่งขึ้นไปอีก
“พี่นินเป็นไงบ้าง”
“พี่ไม่เป็นไรมากหรอก แค่ข้อเท้าอักเสบนิดหน่อย”
หญิงสาวตอบพร้อมยันตัวเองลุกขึ้น ไม้ค้ำสีขาวถูกนำมาสอดไว้ใต้วงแขน ด้วยความที่ยังไม่ชินเลยเซเล็กน้อย แต่ก็มีมือน้อยมาช่วยประคอง
“ไหวมั้ยค่ะพี่นิน มาๆเดี่ยวเพช่วยพยุงนะ”
เพตาพูดพลางช่วยพยุงแขนคนป่วยอีกข้างพาเดินไปที่จุดรับยา
“น้องเพจำได้ใช่มั้ยว่าเราสัญญาอะไรกับพี่ไว้”
“จำได้สิค่ะ ต่อไปนี้ เพตาคนนี้จะเป็นพยาบาลส่วนตัวของพี่นินเองค่ะ”
“งั้นตั้งแต่วันนี้ไปน้องเพก็ต้องย้ายมาอยู่หอพี่นะ เพราะพี่คงทำอะไรไม่สะดวก”
เอ๋ นี้ต้องย้ายไปอยู่หอเดียวกันเลยเหรอเนี่ย แต่เอาเหอะ ดูจากสภาพแล้ว คงจะจริงอย่างที่พี่นินพูด พี่แกคงจะทำอะไรไม่ได้ไปอีกหลายเดือน
“โอเคค่ะ งั้นเดี่ยวพี่นินไปที่บ้านเพก่อนนะค่ะ เพคงต้องไปบอกแม่ก่อน ละก็แวะเอาของด้วย”
“โอเคค่ะ”
เพพูดพร้อมกับยิ้มออกมาแบบเจ้าเล่ห์ โดยที่คนตัวเล็กไม่รู้ตัวเลยว่าเจ้าตัวติดกับดักเข้าให้แล้ว