รัก...รสมะระ(หวาน)

................ตอนเช้า...........
“ไวท์ไปหาลายที่ตลาดนะครับ” ผมเอ่ยบอกคุณเจษที่นั่งดูข่าวในห้องรับแขก....
“งั้นฝากชื้อ...แตงโมมาสักสองลูกนะไวท์...” หน้าตาของคนไม่ได้นอน....ตรงหน้าผมมีร่องรอยของความเศร้าหมอง.....
“ครับ” คุณเจษเหมือนจะดูออกว่า...เมื่อคืนผมไม่ได้นอน...เพราะมัวแต่นึกถึงจูบของนายบ้านั้น...จนหลับไม่ลง....
หลังจากไวท์ออกไปเพียงแค่วินาทีเดียว...เสียงวิ่งลงบันไดของนายตัวแสบดังสะเทือน...ลงมาพร้อมกับชุดทำสวนและอุปกรณ์ป้องกันอย่างดี....มีทั้งถุงมือ...ผ้ากันเปื้อน....และถุงดำ....ตบท้ายด้วยหมวกใบเล็ก....
“กัป....ลูกจะไปไหน....ทำอะไรเนี่ย....แล้วเอาผ้ากันเปื้อนในครัวมาใส่ทำไม....” ผมอดขำไม่ได้ที่กัปเล่นแต่งตัวเหมือนคนตัดยางแบบนั้น
“ป๊า....กัปจะเดินเล่นอยู่ในสวนนะครับ...ป๊ามีไรก็...ลงไปหากัปในสวนนะครับ” เสียงที่เอ่ยมันมีนัยแฝงของความรู้สึกผิด....กัปเองคงอยากจะขอโทษกับการกระทำที่เกิดขึ้น...ผมเองก็คงได้แต่เอาใจช่วยให้.....ไวท์ให้อภัยและลดทิฐิลงบ้าง....
“เดินเล่นในสวน?....หรือไปทำสวนกันแน่...หืม...”
“กะ...กัปจะทำสวนทำไมละป๊า....ป๊าก็รู้....กัปทำเป็นชะที่ไหน”
“หึ...หึ... ทำก็บอกว่าทำ...ไม่เห็นจะต้องปิดเลยนะลูก”
“ป๊า...กัปบอกแล้วไงว่ากัปไม่ทำ....กัป...เอาอุปกรณ์พวกนี้....มะมา...สวมเล่นต่างหาก...” กัปไม่รอให้ผมถาม...คงรู้สึกอายที่ต้องบอกว่าตัวเองรู้สึกผิด....
 
ปากบอกว่าทำไม่เป็น....แล้วจะทำทำไม...เฮ่อ..ลูกกัปทำไมปากอย่างใจอย่างแบบนี้นะ...เก่ง... ผมยืน...มองกัปที่ตั้งใจจัดการกับต้นกุหลาบที่วางล้มกองกันอยู่....ลงมือจัดใส่กระถางและวางในแนวตรง..แต่ความที่ทำไม่เป็นและไม่เคยแตะต้องงานสวน...ทำให้จากแถวตรง...กลายเป็นแถวเกเรไปชะ....กัปจะรู้ตัวไหมนะว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่...คือการรู้สึกผิด....
“ทำไมมันยากจังว่ะ...ไอ้ต้นกุหลาบบ้าพวกนี้ก็นอนยิ้มอยู่นั้นแหละ...เหนื่อยเว้ยยยย!!” ตั้งแต่เมื่อคืนที่แล้วผมนอนไม่หลับ...นึกถึงแต่ใบหน้าของนายหน้าหวาน....เห้ย!ของนายบำเรอนั้น...ผมไม่ผิดและไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้นกับกระทำ...ผมแค่...แค่...ไม่อยากเห็นต้นไม้พวกนี้รกหูรกตา....ผมแค่อยากจัดการให้มันอยู่ในที่ที่มันควรจะอยู่เท่านั้น....ผมจะรู้สึกผิดอะไรในเมื่อคนที่ผิดไม่ใช่ผม...แล้วผมกำลังทำอะไรอยู่!....มือที่เปื้อนดิน...และเหงื่อท่วมตัวผม....คงเป็นคำตอบ….
“กัป...พักก่อนไหม..จะเที่ยงละนะ...ไว้ค่อยทำต่อนะ...มาทานข้าวก่อน!”
“กัป.....ยังไม่หิวเลยครับป๊า!”
.............ตลาด................
“อ้าว!! ไวท์มาหาลายมีไรรึเปล่า.....”
“ก็เบื่อๆ...อยากหาอะไรทำนิดหน่อย...ลายมีอะไรให้ไวท์ทำบ้างไหม...”
“เบื่อหรือว่า......อยากหนีหน้าใครบางคนกันแน่....พูดถึงแล้วก็เจ็บใจ....คนบ้าแบบนั้นสมควรโดดลายถีบสักที....ถ้าไวท์ไม่ให้ลายกลับก่อนนะ...มันโดนแน่!”
“ลาย...อย่าพุดถึงเค้าเลยนะ....เราไปเดินเล่นดีกว่า...”
“เอาสิ...ลายเองก็อยากไปม่อสาวในตลาดมั้ง”
“อ้อ...ลายในตลาดร้านไหนขายแตงโมหวาน ๆ บ้างอะ...คุณเจษฝากชื้อ”
“แตงโมเหรอ....”
“อืม.....”
“นึกออกละ...ตายลายมาสิ”
............ในมุมหนึ่งของตลาด.............
“เห้ย!...ผู้ดีชิบหาย....พี่บิน...พี่ดูสิ...คนนั้นท่าทางจะรวยนะพี่...ผิวพรรณ...ท่าทาง...เหมือนพวกเศรษฐีเลย....”
“เออว่ะ...ตามมันไป!!”
“พี่บิน...พี่จะทำอะไรช่วงนี้...พี่ก็ต้องระวังนะ..ตำรวจมันยังตามตัวพี่อยู่นะ...”
“เออ...กูแค่ปล้นมัน...ไม่ได้ฆ่ามันสักหน่อย....มึงอย่าพูดมาก...คอยดูต้นทางไว้นะ....กูจะไปก่อกวนมันสักหน่อย....”
“ได้จ๊ะพี่”
“ลาย...พาไปไหนเนี่ย...ไกลจากตลาดจัง.....”
“ในนี้มีสวนแตงโมอยู่...เดินอีกสองแป๊บก็ถึงละ...ร้านนี้อร่อยนะ...หวานมาก..แถมแม่ค้าก็สวย...”
“จะมาจีบแม่ค้าว่างั้น”
“รู้ทักอีกละ…..นี่ไงถึงแล้ว....น้องเนยจ๋า....พี่พาลูกค้ามาอุดหนุนแตงโม...เนยคนสวยยยยยยย”
“พี่ลาย!!!...อย่าปากเสียสิพี่......เนยบอกแล้วไงว่าเนย...ไม่ชอบพี่....”
“โถ่ๆๆๆๆ....เนย...”
“แต่ก็ขอบคุณนะที่อุตสาห์พาลูกค้ามา”
“ที่อย่างนี้ละ...ปากหวาน”
“เชิญจ๊า...เลือกได้เลย..แตงโมของเนยหวานทุกลูกเลย.....”
“คะครับ”
รวยจริง ๆ ด้วยวะ...เงินแม่งเต็มกระเป๋า....เสร็จกูแน่ไอ้หน้าหวาน!!!....
                เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป....รอติดตามกันต่อด้วนนะค่ะ