รัก...รสมะระ(หวาน)

“อ่อ..." ผมลืมตาอย่างตกใจเมื่อพบว่าใบหน้าของนายน้อยอยู่ใกล้แค่คืบ...ผมพยายามลุกแต่...นายน้อยกลับรั้งปากผมให้รับจูบอีกครั้งพร้อมกับบดขยี้มันจนผมแทบหายใจไม่ออก

“อะ อื้อออ” ความหวานในรอยจูบที่ผมได้รับมันช่างแปลกเหลือเกิน...แปลกที่ไม่ว่าผมจะพยายามขัดขืนแค่ไหน...ผมก็พ่ายแพ้มันไปทุกที...

“ในเมื่ออยากอยู่...นายก็อยู่ในฐานะ..นายบำเรอละกัน!!!” ไม่น่าเชื่อว่าเพียงผมเห็น...คนตรงหน้ามีความสุข...มีรอยยิ้ม..มีเสียงหัวเราะ กับคนอื่น...ความรู้สึกผมถึงได้เดือดพล่านอย่างกับโดนเผาชะงั้น....ผมอธิบายความรู้สึกแบบนี้ไม่ถูกจริง ๆ รู้เพียงแต่ว่าผมต้องได้ครอบครองทั้งหมด....และผมต้องได้!!!....

“เพี๊ยะ!!!...คะแค่จูบเดียวของคุณ...มันไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องยอมเป็นของคุณ!”

“ไม่ยอม....แล้วทำไมไม่ขัดขืน....หรือว่าความจริงแล้ว...นายอยากได้ฉันจนตัวสั่น!!”

“………….”

“นายยอม....และเคลี้มไปกับ....รสจูบแสนหวานของฉัน.....จนติดใจต่างหาก”

“อย่าหลงตัวเอง.....ผมไม่ได้ง่าย..และไม่ได้ติดใจอะไรทั้งนั้น….ยิ่งเป็นรสจูบจากคุณ...มะมันน่าขยะเขยงที่สุด!...อึกๆๆ….ผม...ไม่เคยจูบ...ไม่เคยสัมผัส...ไม่เคยรู้สึกอะไรกับผู้ชายด้วยกัน...เพราะผมไม่ใช่เกย์!!!!” น้ำตาของคนตรงหน้ามันไหลรินต่อหน้าผม...ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า...ทำไมผมถึงทำแบบนี้..สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกคือ...รอยยิ้ม...เสียงหัวเราะ...แววตาที่มีให้กับผู้ชายในร้านขายดอกไม้คนนั้น...ผมอยากได้มันมาเป็นของผม...อยากสัมผัส...อยากครอบครองมันชะเอง....ทำไมผมถึงอยากได้....ทำไม…

“กัป...ลูกทำอะไรลงไป...ทำไมลูกถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...” ผมมองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น....และยอมรับว่าตกใจกับการกระทำที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่า...กัปจะมีใจรักแบบนั้น....แต่มันก็คงจะไม่แปลก เพราะผมเลี้ยงกัปมาโดยที่ไม่มีผู้หญิง...ไม่มีแม่....กัปเป็นแบบนี้เพราะผม....

“ปะ....ป๊า….กะ...กัปไม่รู้” ผมไม่รู้จิง ๆ ว่าผมทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร....และทำได้ยังไง...

“ไม่รู้....แต่ก็ทำลงไปแล้ว...คนที่ทำอะไรลงไปด้วยอารมณ์...เค้าไม่ได้เรียกว่าไม่รู้หรอกนะลูก....เค้าเรียกว่าไม่ยอมรับต่างหาก...ป๊าจะเสียใจถ้าลูกทำอะไรแล้วไม่รับผิดชอบการกระทำของตัวเอง....ลูกต้องไปขอโทษไวท์กับป๊าเดี๋ยวนี้!!!”

“ปะ....ป๊า….” สายตาแห่งความเสียใจและผิดหวังในตัวผมของป๊า...ผมไม่เคยได้สัมผัสเลย....จนกระทั่งวันนี้.....

.......ห้องไวท์........

รอยจูบที่ผมสัมผัส...มันคืออะไรกันแน่...ทำไมผมถึงลบภาพบ้า ๆ แบบนั้นไม่ออกสักที....ทำไมผมต้องจำมัน...ทำไม!....

“นายยอม....และเคลี้มไปกับ....รสจูบแสนหวานของฉัน.....จนติดใจต่างหาก” คำพูดประโยคนี้ของนายน้อยมันติดอยู่ในสองผมวนเวียนอยู่ทุกลมหายใจ....เหมือนกับตอกย้ำว่าความจริงแล้ว....ผมเป็นอย่างที่นายน้อยพูด....(งั้นเหรอ)

“ก็อกๆๆๆ”

“คะ...คุณเจษ” ข้างหลังคุณเจษมีใบหน้าของคนใจร้าย....คนบ้ากาม...หื่นอารมณ์..ยืนอยู่...คิ้วที่ขมวดติดกัน....ปากที่เม้มหากันแน่น.....คงเป็นคำตอบได้ดีว่า...ถูกขัดใจ....ให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ....

“มะ....มีอะไรครับ”

“ผม....พากัปมาขอโทษ...” คุณเจษหันหน้าไปมองนายบ้านั้น....เหมือนจะบังคับอะไรสักอย่าง...จนกระทั่ง....

“ขอโทษ!!!!!!!...” เสียงของนายนั้นแทบจะตะคอกใส่หน้าผม....พร้อมกับวิ่งลงบันไดอย่างเร็ว.....เหลือเพียงแต่ผมและคุณเจษที่มองหน้ากันด้วยความอึดอัด.....

“ไวท์....ผมขอโทษแทนลูกชายนะ...กัปไม่รู้อารมณ์ตัวเอง...ไม่สามารถจัดการความรู้สึกเวลาอยากปกป้อง....หรือเอาชนะอะไรสักอย่าง...จึงแสดงออกมาแบบนี้.....” สีหน้าและท่าทางของคุณเจษหมองลงอย่างเห็นได้ชัด...ความเป็นพ่อของคน....สามารถมองเห็นและตัดเตือนการกระทำที่ไม่ดีของลูกได้...แต่ไม่สามารถคาดเดาการกระทำหรือความคิดอะไรได้เลย....สุดท้ายจึงต้องยอมรับผิดแทน....

“ไวท์แค่ตกใจและรุ้สึกแปลก ๆ กับความรู้สึก.....ไม่ได้โกรธหรือเกลียดคุณเจษเลยนะครับ

“แล้วกัปล่ะ...ไวท์จะโกรธหรือเกลียดรึเปล่า...”

“…………………………….”

“ให้อภัยในสิ่งที่กัปตันทำได้ไหม....ไวท์จะมองว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้นะ...ผมเพียงแต่ไม่อย่าให้ความเกลียดแบบนั้น...ทำลายความรู้สึกดีๆ ของผมที่มีต่อคุณเลยนะไวท์”

”..อ่อ...พรุ่งนี้ไวท์ขอไปหาลายในตลาดนะครับ....”

“อืม...ผมอนุญาติ”

ใบหน้าที่แดง...ปากที่บวมเจ่อของไวท์...มันทำให้ผมรู้สึกผิดเหลือเกินที่ปล่อยให้เรื่องแย่ ๆ แบบนี้เกิดขึ้น...และมันช่างน่าอายจริง ๆ เมื่อคนกระทำเป็นลูกชายของผม....ไวท์อาจจะบอกว่าไม่ได้โกรธหรือเกลียดผม...แต่สำหรับกัปแล้ว....ไวท์คงรู้สึกมากกว่าความเกลียดแน่นอน....

จบตอนแล้วววววววววววววววว...อิอิ เหมือนจะใจอ่อนแต่ไม่อยากอ่อนใจ จริง ๆ เลยยยย รอติดตามตอนต่อไปกันน้าาาาาาาาาาาาาาา....^^