รัก...รสมะระ(หวาน)

ความจริง

“ลายพักกินข้าวก่อนไหม...เนยทำกับข้าวมาให้”

“………………………”

“เนยมาทำดีกับเราแบบนี้...เพราะอะไร”สองสามวันมานี่....เนยดีกับผมจนผมใจหาย....ความดีความเอาใจใส่...แววตา...ท่าทาง....มันเหมือนจะรัก...แต่ไม่ชัดเจนสักที....ผมไม่ชอบเลยถ้าเนยจะทำแบบนี้เพื่อ....สงสาร...ผมไม่ต้องการความสงสาร...

“…………..”

 “ลาย….ลายก็รู้ว่าเนยใจแข็งแค่ไหน....ทุกครั้งที่เนยรู้ว่าลายทำเพื่อให้เนยรัก....ความรู้สึกลึกๆของเนยมันค่อยๆเปิดรับการกระทำเหล่านั้น....แต่เนยสับสน...เนยไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับความรู้สึกยังไงดี.....”

“ความรู้สึก?”

“ความรู้สึกที่......เนยรู้สึกดี....แต่ไม่กล้าเรียกมันว่าความรัก....เพราะเนยไม่มั่นใจพอว่าลายจะรักเนยจริงๆ…เนยกลัว”

“สรุปง่ายๆดีไหม....ลายไม่เคยดีพอสำหรับเนย”

“ลาย”

“เชื่อไหม...ลายพยายามทำตัวเองให้ดี...พยายามทำทุกอย่างที่คิดว่ามันจะ....ทำให้เนยใจอ่อน....แต่ตอนนี้...เหนื่อยเหลือเกิน....พยายามไม่ไหวแล้ว....”

“เหนื่อย....ที่จะพยายามแล้ว?”

“ใช่!...ความจริงเราน่าจะรู้ตัวว่าเนยอยู่สูง...แค่ไหน...คนที่จะอยู่ข้างๆเนยต้องเพียบพร้อมทั้ง...หน้าตา...เงิน...และมีการงานมั่งคง....ซึ่งเราไม่มีในสิ่งนั้นเลยสักข้อ...เนยถึงไม่กล้ารักเรา...ยังไม่คนอีกมายมายที่เค้าพร้อมจะดูแลและให้ในสิ่งที่เนยต้องการได้...เราขออวยพรให้เนยพบเจอคนคนนั้นเร็วๆนะ....”

“ถ้าเนยทำให้นายรู้สึกแบบนั้น.....งั้นต่อไปนี้นาย....ก็อย่ามาให้เนยเห็นหน้าอีก!!!.. นายทำให้เนยเจ็บทั้งๆที่ไม่อยากรักแบบนี้....เนยถึงได้ไม่อยากรักคนโง่อย่างนายไง!!!....”

ร่างบางที่เดินออกไปจากบ้านผม....เนยคงเกลียดผมแล้ว....ผมคงไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเนยอีก....ทำไมผมถึงลืมคำพุดสุดท้ายของเนยไม่ได้สักทีนะ....

“เนยถึงได้ไม่อยากรักคนโง่อย่างนายไง!!!....”

“เนยถึงได้ไม่อยากรักคนโง่อย่างนายไง!!!....”

“เนยถึงได้ไม่อยากรักคนโง่อย่างนายไง!!!....”

จบแล้ว...ความรักสามปีของผมที่ผมพยายามมามันปลิวหายไปกับสายลมแล้ว....ผมกลายเป็นคนโง่ที่เค้าไม่รัก...กลายเป็นคนไม่มีค่าให้ใครรักได้อีก....ผมจะไม่พยายามแล้ว....ไม่กล้าที่จะรอคอยความรักจากใครอีก....

“พ่อ...ลายไปตลาดนะครับ”

“เอออ...หะ...ห๊ะ...มึงพูดครับ...เหรอว่ะ”

“พ่อ...ต่อไปนี้ลายจะเปลี่ยนตัวเอง...ทำตัวเองให้ดี....เพื่อจะได้ไม่มีใครดูถูกความรักของลายอีก....พ่อเป็นกำลังใจให้ลายนะครับ”

“เอ็งจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อประชดเนยทำไมว่ะ....คนเราเมื่อไม่รักก็ไม่สามารถบังคับกันได้...เอ็งเป็นแบบเดิมก็ดีในแบบของเองแล้ว...แต่ถ้าเอ็งทำแล้วบายใจ...พ่อก็เอาใจช่วย”

“ขอบคุณครับ”

...........ตลาด.........

“เจ๊แตงเอาเสื้อและกางเกงในแบบหุ่นนี้ห้าชุดพี่”

“เห้ยยยย....ห้าชุดเลยเหรอ....พี่ว่าเอาคละแบบดีไหม...ใส่เองรึเปล่า”

“แล้วแต่เจ๊เลยจัดมาให้ผมเต็มที่เลยนะ....เอาแบบหล่อๆ”

“เจ๊ว่าก่อนจะแต่งหล่อ...เอ็งไปตัดผมใส่เจลให้ดีก่อนไหมว่ะ...”

“ตัดผมเหรอเจ๊….แล้วต้องตัดยังไง....ทรงไหน.....ถึงจะหล่อ”

“มาๆๆๆๆเจ๊พาไปแปลงโฉม...”

“ยัยแมน....แกช่วยแต่งแปลงกายนายสุดเชยคนนี้ให้หล่อระดับโอท๊อปของตำบลเราที....”

“โหยยยยยย...หน้าตาเบ้าหน้าขนาดนี้แค่ตัดผม...แต่งหน้า...นิดหน่อยแค่นี้ก็เกิดแล้วเจ๊”

“หึ...สมพรปากแกนะยัยแมน”

“มานั่งนี่นะพ่อหนุ่ม...รับรองวันนี้พ่อหนุ่มจะหล่อจนสาวทุกคนต้องเหลียวมองเลย”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกพี่”

“เชื่อฝีมือไอ้เมน...คนงาม...สิจ๊ะ”

.หลังจากนั้น...ทั้งพี่แมนและเจ๊แตงก็วุ่นวายกับผมทั้งวัน....ผมยังไม่เห็นหน้าที่หล่อๆของตัวเองเลยนะเนี่ย....แต่คงต้องหล่อแหละไม่งั้นสาวๆที่เคยมองผ่านผมจะหยุดมองและกรี๊ดอย่างกับเจอดาราเหรอ....ผมหล่อ...ผมดัง..แล้ว....อยากเจอนายจัง...ไวท์....นายทำอะไรอยู่ไหนนะ...

“พ่อหนุ่ม....เร็วๆนี้จะมีงานเกษตรของบ้านเราป้าของเชิญพ่อหนุ่มเป็นฟรีเซ็นเตอร์ให้ร้านป้าหน่อยนะ...ส่วนค่าตัวเดี๋ยวผ้าจะชี้แจงทีหลังนะ”

“ได้ครับ...ผมยินดีไม่คิดค่าตัว...ไม่คิดเงินนะป้า....คนบ้านเดียวกันช่วยๆกัน...ตำบลเราจะได้มีคนมาเที่ยวแยอะๆ...นะป้า...”

“พ่อพระจริงๆพ่อหนุ่มของป้า”

วันนี้ผมมีความสุขจัง...รู้สึกว่าตัวเองมีค่า....มีความหมาย...เพียงแค่เปลี่ยนแปลงตัวเอง....เพียงแค่ทำเพื่อจัวเอง...มันง่ายและเปลี่ยนชีวิตผมได้ขนาดนี้เลยเหรอ....เสียดายเวลาที่ผม...ทำตัวไร้สาระ...กับเรื่องงี่เง่า...มันก็แค่เรื่องที่ผมต้องลืม...เพื่อเริ่มใหม่...กับสิ่งดีๆที่รอผม...ใช่ไหมครับ...

จบตอนแล้ว...ลายกลายเป็นคนใหม่แล้ว...แถมหล่อ....ดังและมีความสุขกว่าเดิมอีก...แล้วอย่างนี้คนในหัวใจจะสามารถมอบรักครั้งใหม่ได้อีกไหมน้าาาา...มาลุ้นๆๆๆพร้อมกันนะค่ะ^^ไม่นานเกินรอค่ะ^^