รัก...รสมะระ(หวาน)

“เนย!!” เสียงเนยเรียกผม
“เนยเป็นห่วงแทบแย่....เป็นไงบ้าง....”พร้อมกับรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยใบหน้าที่กังวลไม่น้อย.
“หมายถึง....ลายเหรอ” ผู้หญิงนัยน์ตาคมคนนี้...มีความลับบางอย่างช่อนอยู่จริง ๆ ....
“มะ...หมายถึงไวท์ต่างหากเล่า” เสียงเนยตอบกลับมา....
“ไวท์ไม่เป็นไร....แต่...” ผมอยากรู้นักว่า...ความลับของเนย...เกี่ยวกับลายเพื่อนผมรึเปล่า.
“ตะ..แต่อะไร...ละ...ลายเป็นไรเหรอไวท์...” ทั้งน้ำเสียงและสายตาแห่งความเป็นห่วงของเนยมัน...ชัดเจนเหลือเกิน
“ไวท์ว่า...เนยไปดูลายที่บ้านหน่อยก็ดีนะ...” แต่ทำไมคำพูดของเนยถึงตรงข้ามกับการกระทำนัก...เพราะอะไร?
“..................”
“ไวท์ไม่รู้หรอกนะว่าเนยคิดยังไงกับลาย...แต่เท่าที่ไวท์เห็นลายรักเนยมากเลยนะ...ให้โอกาสลายได้ไหม....ก่อนที่...จะสายเกินไป”
“ไวท์บอกเนยก่อนสิว่า...ลายเจ็บหนักรึเปล่า...”
“เนย...ถ้าไวท์บอกว่าลายไม่เป็นอะไรมาก...เนยจะไม่ไปหาใช่ไหม....แต่ถ้าไวท์บอกว่าลายเจ็บปางตาย...เนยจะรีบไปทันที...ทำไมต้องรอให้เหตุการณ์เป็นตัวตัดสินความรู้สึกละเนย ทำไมไม่เอาความรู้สึกของเนยตัดสิน...”
“นะเนย....”ความลังเลของเนยมันทำให้ผมมั่นใจมากขึ้นว่า...อย่างน้อยในห้วงหัวใจลึก ๆ ของเนยแล้วมีผู้ชายที่ชื่อว่าลาย....ช่อนอยู่....เพียงตาเนยยังไม่กล้ายอมรับหัวใจตัวเองก็เท่านั้น....
“เนยให้โอกาส......คนที่เค้ารอโอกาสและพร้อมจะมอบหัวใจให้เนยเถอะนะ....อย่ารออีกเลย...”
“เนย...มะไม่ได้...”
“เนย...ชอบลายใช่ไหม!!!”
“ไวท์!!!”
“เนยปฎิเสธสิ.......ว่าเนยไม่รู้สึกอะไรกับลาย...เนยบอกไวท์สิ....ไวท์จะได้ให้ลายตัดใจจากเนย...ไวท์ไม่อย่างเห็นลายผิดหวัง....”
“เนยชอบลาย!!!...แต่เนยไม่เคยมั่นใจเลยว่าลาย...จะรักเนยจริง ๆ...เนยกลัวความเจ็บปวด...ถ้าลายทิ้งเนย....เนยคงเจ็บปวด....” ในที่สุด เนยก็ยอมรับหัวใจตัวเอง.....
“แล้วถ้า...วันหนึ่งลายไม่อยู่ให้เนยกลัว....วันหนึ่งลายมีผู้หญิงคนใหม่....เนยไม่เสียใจกว่าเหรอ....”
“ไม่!!!...เนยไม่ยอมให้ลาย...รักใครนอกจากเนย....และลายต้องเป็นของเนยคนเดียว....”
“เปิดหัวใจตัวเองสักทีนะเนย....ไปหาลายแล้วอย่าลืมบอกลายนะว่า....ห้ามรักใครนอกจากเนย...”
“เนย.....ขอบคุณนะค่ะไวท์...คุณทำให้เนยอยากจะโอกาสลายจริง ๆ หลังจากพยายามปิดมานาน...ลายโชคดีที่มีเพื่อน ดี ๆ แบบคุณ” มือที่อบอุ่นของเนยทาบลงบนมือผมแทนคำขอบคุณทั้งหมด....มันอบอุ่นหัวใจผมจริง ๆ ที่ความรักของเค้าสองคน....จะไม่มีใครต้องรอคอยและต้องเจ็บปวดอีก....
“ไวท์...ต่างหากละ...ที่โชคดี...ที่ได้เจอเพื่อนที่น่ารัก แบบเนยและลาย”
“งะ....งั้นเนยไปก่อนนะ” รอยยิ้มที่กว้างของเนย...เหมือนกับการเปิดหัวใจของเนยให้รับความรัก....รับความรู้สึก...ของลายทั้งหมด....ผมเชื่อเหลือเกินว่า...ความรักจะสร้างความสุข...สร้างสิ่งดี ๆ...สร้างมิตรภาพ....ให้มั่งคงตลอดไป....
 “ตกลงนายอยู่ในช่วง.....ทดสอบรสนิยมของตัวเองรึไง....เดี๋ยวอ่อยผู้ชาย...เดี๋ยวจีบผู้หญิง....ช่างประจบจริง ๆ” ทำไมผมต้องหงุดหงิดนะ...แค่เห็นนายหน้าหวาน(ของผม)จับมือกับสาวตาคม....อารมณ์ผมมันก็ตีกันวุ่นไปหมด.....
“……………...” เมื่อไหร่คนตรงหน้าผมคนนี้...จะยอมพูดดี ๆ กับผมบ้างนะ....ผมไม่ชอบการทำอะไรด้วยอารมณ์เลย...มันไม่ดีเลยสักนิด....ผมจึงเดินหนีไปที่รถแต่....
“หยุด!!!...ฉันบอกให้หยุด!!!”
“ผมเหนื่อย....อยากพัก” ผมเหนื่อยจริง ๆวันนี้....
“นาย.....ได้พักแน่”
“อ๊ะ!!...คะคุณยังไม่กลับบ้านเหรอ...จะพาผมไปไหนอีก” น่าแปลกที่นายหน้าบูดนั้น....มองผมด้วยสายตาแปลก ๆ ....และยิ่งแปลกเมื่อผมเห็นบ้านไม้ริมคลอง...
 “ก็นายอยากพัก.....ฉันก็พามาพักไง” เสียงคนพูดเหมือนจะดีใจที่สามารถพาผมมาที่นี่ได้....
“ตะ...แต่…ผะ..ผมหมายถึงบ้านไร่...”
“แต่ฉันหมายถึงบ้านพัก...ของฉัน”
“บะ...บ้านพักของคุณ”
“ใช่.....ลง!!...อย่าให้ต้องย้ำนะว่า...ฉันมีวิธีจัดการกับนายยังไงถ้านาย....ไม่ลง...หึ!”
“คะ...คุณ” ทำไมผมถึงไม่สามารถขัดความบ้าของเค้าได้เลยนะ..ทั้ง ๆ ที่ผมไม่เคยยอมใคร...ไม่เคยให้ใครมายุ่งกับชีวิตผมแบบนี้....ทำไม?
“ป้านี....วันนี้ผมค้างที่นี้นะครับ...รบกวนป้านี้จัดการอาหารพวกนี้ให้ด้วยนะครับ”
“ค่ะ...แล้วนี่...อ่อ...”
“คนงานของผม...”
…………ห้องพัก……………….
“ช่วยเปิดแอร์และจัดที่นอนให้เรียบร้อยก่อนที่ฉันจะอาบน้ำเสร็จ!”
“อืม...”
“พูดกับฉัน....อย่ามองอย่างอื่นนอกจากหน้าฉัน!...มอง!!!” ผมเกลียดกับการที่นายหน้าหวานไม่สนใจ....ไม่พูด...ไม่แม้แต่จะมองหน้าผม....
“ผมจะมองหน้าคุณ..ก็ต่อเมื่อคุณ...พาผมกลับบ้านไร่...”มือที่เอื้อมมาแตะหน้าผม...ออกแรงให้ผมหันหน้าเผชิญกับอีกใบหน้าหนึ่งที่จ้องมองผมอย่างผู้ชนะ....
“ดี้!!!....งั้น.....คืนนี้ฉันจะให้นายมองอย่างอื่น....ทั้งคืน”
“ห๊ะ!!!....มะ...มองอย่างอื่น”
“หึ....หึ....” ร่างสูงของนายบ้านั้นเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี....
“งั้น.....คืนนี้ฉันจะให้นายมองอย่างอื่น....ทั้งคืน” ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมถึงสะลัดความคำพูดบ้า ๆ นี้ออกไปไม้ได้สักทีนะ.....แล้วผมจะหน้าแดงทำไมเนี่ยยยย....อยากจะบ้าๆๆๆๆ...
“หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กให้หน่อยสิ....นายหน้าสวย!!” เสียงตะโกนลั่นห้องเรียกให้ผมตื่นจากความคิด...แต่มันเหมือนจะมีลางว่า...
 “อ่อ....นะ...นี่...”
“ขยับมาอีกสิ...หยิบไม่ถึง” ใบหน้าโผล่มาครึ่งเสี้ยวเพื่อมารับผ้าขนหนู....พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์....ผมว่ามันชักจะแปลก ๆ .....จนกระทั่ง.....
“หมับ!!!....ตึง....”
 
จบๆๆๆๆ ตอนอีกแล้วววว...รอตามกันน้าาา...อิอิ....เหมือนจะหวานเล็ก ๆ ละ....^^