Welcome to dark side

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฮ้ มองหน้าพวกเราสิฟาง อย่าหลับนะ/มะ ไม่ไหวแล้ว ชั้นไม่ไหวแล้ว ชั้นปวดเหลือเกิน หนาวชั้น
หนาว”ปลื้มและเขื่อนพยายามเขย่าตัวของฟางไม่ให้ฟางหลับ ฟางมองทุกคนที่ล้อมตัวเธอก็
พยายามพูดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางทำใจดีๆไว้นะฟาง ปลื้ม นายพาฟางไปหาผู้บำบัดเดี๋ยวนี้เร็ว”ป๊อปปี้ตกใจที่เห็นฟางเริ่มไปเป็น
เลือดก็รีบบอกเพื่อนชายทั้ง2ให้พาฟางไปที่ห้องพยาบาลแล้วรีบวิ่งไปต้องชะงักเมื่อเห็นแก้ว โฟร์
ธามไท ร้องไห้โดยมีแก้วกอดโทโมะที่หายใจอ่อนแรง
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วพาโทโมะไปให้ผู้บำบัดรักษาเถอะ/ไม่ต้อง ไม่ต้องพาชั้นไป”ป๊อปปี้มองโทโมะที่อาการแย่ก็รีบ
พูดแต่ชายหนุ่มปรือตามองป๊อปปี้แล้วร้องห้าม
 
 
 
 
 
 
“ทำไมล่ะโทโมะถ้าขืนช้ากว่านี้เลือดก็ได้ออกหมดตัวกันพอดี”ป๊อปปี้มองหน้าเพื่อนชายอย่างไม่
เข้าใจแล้วรีบพูดต่อ
 
 
 
 
 
 
 
“บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องไงล่ะ”โทโมะร้องห้ามอีกครั้งพลางทอดมองไปยังท้องฟ้าที่ใกล้จะถึงเวลา
เช้าวันใหม่แล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสิ ไข่มุกที่เคยหลุดมาจากปากนายตอนที่นายจะกลายร่าง นายอาจจะรอดก็ได้นะนายกลืนมัน
ไปสิโทโมะ”แก้วนึกขึ้นได้ถึงไข่มุกของโทโมะที่เธอเจอในบ้านของแพทแล้วรีบหยิบมันออกมาให้
ชายหนุ่มกลืนมันเพียงหวังว่าเขาจะรอด
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าช่วยปิศาจร้ายอย่างชั้นเลยแก้ว ปล่อยให้ชั้นตายไปซะจะดีกว่า/ไม่นะโทโมะ พี่จะไม่ยอมให้
นายเป็นอะไรไปอีกเด็ดขาด อย่าทำแบบนี้ พี่อยู่ไม่ได้แน่ๆถ้าเสียเราไป”โทโมะพูดต่อแต่โฟร์รีบสวน
กลับทันควันและสะอึกสะอื้นจนตัวโยน ธามไทที่วิ่งกลับมาหาโฟร์แล้วโอบไหล่โฟร์เพื่อปลอบใจคน
รักไม่ห่าง
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ไง คนที่ดูแลพี่โฟร์ ไม่มีผม พี่ก็ปลอดภัยแล้ว เพราะอย่างน้อยเพื่อนที่ผมไว้ใจเค้าก็สามารถดูแล
ปกป้องพี่สาวที่ผมรักได้ พี่โฟร์อย่าร้องไห้เลย ถือซะว่านี่คือการชดใช้ในสิ่งที่เคยทำเลวไว้กับทุกคน
และทำเลวกับคนที่ผมรักที่สุดอย่างแก้ว/ไม่นะ ฮึก อย่าคิดบ้าๆแบบนี้ ชั้นจะไม่ให้อภัยนาย กลืนมัน
สิโทโมะ อย่าทำแบบนี้ อย่าทิ้งชั้นไป ชั้นไม่ยอมนะโทโมะ นายอยากให้ชั้นรัก อยากอยู่กับชั้น
ไม่ใช่หรอ อย่าทำแบบนี้เลยนะ นี่ไง ชั้นอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ไปจากนายอีกแล้ว โทโมะชั้นรักนายนะ รัก
มาตลอดแต่ไม่ยอมพูดออกมาเท่านั้น ฮือๆ”แก้วได้ยินโทโมะพูดเช่นนั้นก็ยิ่งร้องไห้หนักและ
พยายามขอร้องโทโมะแต่ชายหนุ่มกลับนิ่งไม่ยอมทำอะไร
 
 
 
 
 
 
 
“แค่ได้ยินเธอบอกว่าเธอรักชั้นเท่านี้ก็เพียงพอกับปิศาจร้ายใจบาปแบบชั้นก็พอแล้ว เธอต้องมีชีวิต
อยู่ต่อไปนะแก้ว กลับไปมีชีวิตอยู่ในแบบที่เธอเป็น มีอิสระในแบบที่เธอต้องการได้เลยนะ ชั้นจะไม่
ขังเธออีกแล้ว”โทโมะยิ้มออกมาอย่างอ่อนแรงที่ได้ยินแก้วบอกความในใจพลางพูดออกมาก่อนที่
จะไอสำลักเลือดออกมาอีกครั้ง ยิ่งทำให้โฟร์ และเพื่อนคนอื่นใจเสีย แก้วสะอึกสะอื้นเมื่อเห็นโท
โมะอาการแย่ก่อนที่จะนิ่งคิดอะไรบางอย่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่สนใจอะไรทั้งนั้นล่ะ นายอาการแย่ นายต้องได้รับการรักษา ธามนายช่วยชั้นประคองโทโมะ
ไปที่ห้องผู้บำบัดดีกว่า/ไม่ ชั้นบอกแล้วไงว่าอย่ามาช่วยชั้น”ป๊อปปี้นิ่วหน้าแล้วพูดขึ้นก่อนที่จะบอก
ธามไทให้ช่วยตัวเองพยุงโทโมะ แต่ชายหนุ่มไม่ยอมกลับสะบัดตัวขืนไม่ยอมรับการช่วยเหลือของ
เพื่อนๆ
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ ฮึก พี่ขอร้องเถอะนะไปเถอะ รักษาตัว ตอนนี้เรากำลังจะแย่”โฟรืเห็นน้องชายไม่ยอมไป
กับป๊อปปี้และธามไทก็ร้องไห้และทรุดตัวลงกองกับพื้น แก้วอาศัยจังหวะนั้นคว้าดาบข้างๆมาดึงตัว
โฟร์ไว้เป็นตัวประกัน
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอน่ะแก้ว นี่มันไม่ตลกเลยนะวางมีดลง/ใช่ ชั้นไม่ตลก ชั้นคิดว่าชั้นคิดดีแล้ว
ด้วย ส่งตัวโทโมะมาให้ชั้นเดี๋ยวนี้”ธามไทตกใจร้องออกมาก่อนที่แก้วจะสวนกลับมาให้ธามไทและ
ป๊อปปี้ปล่อยตัวโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ ปล่อยโฟร์แล้วพาโทโมะไปให้ผู้บำบัดรักษาได้แล้ว/ไม่ ชั้นไม่ทำอะไรทั้ง
นั้น ส่งตัวโทโมะมาชั้นมีวิธีที่จะหลุดพ้นทุกอย่างแล้ว ชั้นบอกให้ส่งตัวโทโมะมา”ป๊อปปี้ไม่พอใจที่
แก้วจับตัวโฟรืไปขู่ก็ว่าแต่แก้วไม่ฟังก่อนที่จะสั่งเสียงเด็ดขาดให้ ธามไทหน้าถอดสีเมื่อเห็นว่าโฟร์
ถูกลูกหลงจากดาบที่แก้วจับจากการดิ้นทำให้ได้เลือดที่บริเวณใกล้คอก็เผลอปล่อยโทมะลง แก้วไม่
รอช้าผลักโฟร์ไปหาธามไทและป๊อปปี้ที่รีบรับทั้งคู่ไม่ทัน แล้วทั้งหมดต้องอึ้งเมื่อเห็นแก้วปาตะเกียง
น้ำมันลงไปชั้นล่างก่อนที่จะเกิดกองไฟลุกโหมแก้วเอามือไปจับก่อนที่ประกายฟะคืนพลังให้แก้ว
และปีกของเธอคืนมา แก้วรีบประคองโทโมะขึ้นแล้วบินออกไป ป๊อปปี้ตกใจรีบบินตามเพื่อนสาวแล้ว
พบว่าแก้วและโทโมะมาหยุดอยู่ตรงหน้าผาที่ด้านล่างเป็นน้ำเชี่ยวมืดลึก
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยะ อย่าทำแบบนี้นะแก้วถ้าเธอตกไปคราวนี้เธออาจะไม่รอด”โทโมะปรือตามองลงไปด้านล่างแล้ว
พยายามพูดขอร้องแก้ว เพราะรู้ดีว่าแก้วเป็นใครเขาเป็นใคร
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นทำร้ายจิตนายมาตลอดจนทำให้นายต้องเป็นแบบนี้ ชั้นเองต่างหากล่ะคือตัวต้นเหตุของเรื่อง โท
โมะถ้านายะตายขอให้ชั้นตายตามนายไปเถอะนะ ชั้นรักนาย”แก้วประคองกอดโทโมะไว้ก่อนที่จะ
ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งโทโมะที่เริ่มสัมผัสถึงอากาศหนาวรู้ดีว่าจะเหลือเวลาอยู่อีกไม่นานเนื่องจากไม่
ยอมรักษาตัวเองค่อยๆดึงแก้วมาจูบอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
“มะ ไม่นะโทโมะฟื้นขึ้นมาก่อนสิโทโมะ ฮือๆ อย่าทิ้งชั้นไปโทโมะ”แต่แล้วมือหนาที่โอบต้นคอร่าง
บางของแก้วนั้นตกลงมาข้างกายทำให้แก้วรู้ทันทีว่าชายหนุ่มที่เธอรักนั้นไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วก็ร้องไห้
จนตัวโยนกอดร่างสูงไว้แน่น
 
 
 
 
 
“แก้ว จะทำอะไรน่ะ อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆนะ”ป๊อปปี้ที่ยืนมองภาพทั้งคู่ที่แสนเศร้านั้นต้องตกใจ
เมื่อแก้วขยับตัวไปใกล้หน้าผามากขึ้น
 
 
 
 
 
“ชั้นอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้า ป๊อปอย่าห้ามชั้นเลยนะให้ชั้นได้อยู่กับโทโมะโดยที่ไม่มีเส้นขนานบ้าๆพวก
นี้มาคั่นอีกตลอดไป”แก้วยิ้มก่อนที่จะพูดออกมาแล้วขยับตัวตกหน้าผาไปพร้อมกับร่างของโทโมะ
ท่ามกลางความตกใจของป๊อปปี้ที่ไม่สามารถห้ามอะไรได้ทันก่อนที่ธามไทและโฟร์จะตามมาถึงแล้ว
รับรู้ทันทีว่าทั้งโทโมะและแก้วไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายมาก็ดีแล้ว/ฟางเป็นยังไงบ้างปลื้ม”เมื่อพวกป๊อปปี้กลับมาที่ห้องพยาบาลปลื้มพูดขึ้นเมื่อเห็น
หน้าเพื่อนชายก่อนที่ป๊อปปี้จะนิ่วหน้าแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าของซีแนนที่ยืนข้างๆน้ำตาไหลออกมา
แล้วเบือนหน้าไปอีกทางส่วนพาร์ทหันหลังและซ่อนน้ำตาตัวเองไว้เช่นกัน
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมไม่ตอบวะว่าฟางเป็นยังไงบ้าง บอกมาสิ”ป๊อปปี้เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีรีบดึงปลื้มมาเขย่าตัวถาม
อย่างร้อนรนเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของเพื่อนที่เฝ้าฟางไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางกับลูกยังไม่พ้นขีดอันตราย ถ้าจะเก็บทั้ง2คนไว้ก็จะไม่รอดทั้งแม่ทั้งลูก นายต้องเลือกว่านาย
จะเลือกใคร”ปลื้มถอนหายใจก่อนที่จะพูด เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจของป๊อปปี้ที่ได้ยิน ชายหนุ่ม
ไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปข้างในห้องแล้วมาหยุดตรงที่เตียงผู้ป่วยของฟาง มองทอดไปยังร่างยางที่นอน
หายใรวยริน มีเครื่องช่วยหายใจและสายน้ำเกลือ ถุงเลือดมากมายเจาะเข้าเส้นเลือดเพื่อช่วยชีวิต
คนตัวเล็กและลูก ป๊อปปี้มองชีพจรของคนรักที่เต้นอย่างอ่อนแรงตรงหน้ายิ่งใจหายก่อนที่จะนั่งลง
ข้างๆแล้วเอื้อมมือไปจับที่หน้าท้องของฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นจะทำยังไงดี ทำไมชั้นต้องเลือกอะไรแบบนี้ด้วย”ป๊อปปี้กุมขมับรู้สึกอึดอัดมองทุกอย่างแล้ว
สับสน
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าชั้นไม่อยู่ นายก็ดูแลลูกของเราไงล่ะป๊อป ชั้นรู้ว่าผู้บำบัดจะสามารถช่วยชีวิตลูกของเราได้นะ/ไม่
ชั้นไม่ยอมเสียเธอไปนะฟาง”ฟางรู้สึกได้ว่ามีคนมานั่งข้างๆก็ลืมตาขึ้นมาพบป๊อปปี้ก่อนที่จะพูดขึ้น
แต่ป๊อปปี้ไม่ยอมแล้วร้องไห้ออกมา เมื่อได้ยินที่ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป ถ้ายิ่งยื้อมันก็ไม่รอดทั้ง2 ป๊อปต้องเลือด และฟางคิดดีแล้ว ป๊อปควรเก็บลูกไว้ จะได้มี
ทายาทสืบทอดตระกูลให้มิสเตอร์ฟอร์ตนะ”ฟางเงียบก่อนที่จะพูดอธิบายให้เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทั้งๆที่ความจำป๊อปกลับมาแล้วแท้ๆ ทำไมฟางต้องไปจากป๊อปด้วย มัน
ไม่ยุติธรรมเลย ขอร้องได้มั้ย ให้ป๊อปได้ชดใช้ความผิดในสิ่งที่ป๊อปเคยทำให้ฟางร้องไห้ ให้ป๊อปได้
ดูแลฟางได้มั้ย เสียลูกไปก็ได้แต่ป๊อปไม่มีวันยอมเสียฟางไปแบบนี้หรอกนะ”ป๊อปปี้น้ำตาไหลออก
มาแล้วพูดขอร้อง พลางนึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำร้ายให้ฟางต้องร้องไห้มาหลายครั้งเมื่อตอนที่ความจำ
ของเขายังไม่กลับมา
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าพูดแบบนี้ป๊อป ฟางอยากให้ลูกของเราอยู่ ฟางเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาเมื่อเทียบกับป๊อปและลูก
นี่ไง นาฬิกาเปลี่ยนเวลา ตอนป๊อปยังไม่มาผู้บำบัดคนนึงเอาให้ฟาง เค้าบอกว่ามันจะหมุนและ
สามารถทำให้ลูกออกมาก่อนกำหนดได้ แต่แลกกันคือชีวิตแม่ต้องเสียไป/ไม่นะ ไม่เอา แบบนี้ยิ่ง
ไม่ยอม ป๊อปไม่ยอมเสียฟางไป อย่าทำแบบนี้นะ เอานาฬิกามานี่”ฟางพูดแล้วหยิบสร้อยรูปนาฬิกา
สีทองอันหนึ่งออกมาแล้วอธิบายก่อนที่จะหมุน แต่ป๊อปปี้ไม่ยอมให้ฟางทำ ชายหนุ่มพยายามยื้อ
แย่งสร้อยนาฬิกานั้นออกมาจากมือฟางให้ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
”แค่กๆ ป๊อป ไปตามผู้บำบัดให้ฟางทีฟางปวดแผล”ฟางทรุดลงไปกับเตียงเมื่อออกแรงมากก่อนบอก
คนรักให้ไปตามผู้บำบัดมารักษา ป๊อปปี้ตกรีบออกไปตาม แต่ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้
ยึดสร้อยนาฬิกามาจากฟางจึงรีบกลับเข้าไปในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะฟาง/ป๊อป ฝากดูแลลูกด้วยนะ ฟางจะรักป๊อปตลอดไป”แต่สายไปแล้วเมื่อป๊อปปี้เข้ามาใน
ห้องแล้วเห็นฟางหมุนสร้อยนาฬิกาไปแล้วก่อนจะเกิดแสงสีทองสาดมาทั่วร่างฟางแล้วร่างของฟาง
ค่อยๆสลายเป็นฝุ่นสีทองไปต่อหน้าต่อตาป๊อปปี้ก่อนที่จะมีเด็กทารกแฝดนอนร้องไห้อยู่ที่เตียงแทน
 
 
 
 
 
 
นอกจากการฆ่าล้างบางตัวละครจากไรเตอร์แล้ว มีอีกอย่างที่ไรเตอรจะบอกคือ
 
 
ตอนหน้าตอนจบละจ้าาาาา 5555555
 
 
ไม่รู้สิ เห็นคนไม่ค่อยอ่านเรื่องนี้กัน จากที่แพลนๆไว้ เลยตัดให้จบหมดเลย
 
 
 
แล้วกะจะพักแนวแฟตาซีไปซักพักก่อน แล้วค่อยหาแรงบัลดาลใจใหม่