Welcome to dark side

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะว่าไป พอเธออยู่นิ่งๆไม่ขัดขืนชั้นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เราจะได้ไม่มีปากเสียงกันอีก เธอก็จะ
ได้ไม่ต้องเจ็บตัวด้วย”โทโมะที่ยืนหวีผมให้แก้วที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วยิ้มอย่างพอใจที่เห็นแก้ว
นั่งนิ่งยอมสงบไม่กรีดร้องหรือหนีไปเหมือนตอนแรกอีก
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ไปไหนแล้วนายก็ปล่อยกุญแจมือนี้ให้ชั้นสักทีสิโทโมะ ชั้นอึดอัด”แก้วเหม่อไปที่ประจกมอง
โทโมะที่ดูแลตัวเองแล้วพูดนิ่งๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“แหม หนีมาตลอดคราวนี้กลับไม่หนีแล้ว แล้วมาขอให้ปล่อยไปง่ายๆใครจะไปเชื่อ”แพทที่เดินมา
พร้อมเครื่องหอมที่โทโมะสั่งให้ไปปรุงพิเศษเพื่อมาให้แก้วอาบน้ำได้ยินเข้าก็อดแขวะไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
“ดูพูดเข้า ดีแล้วไม่ใช่รึไงที่เมียชั้นยอมชั้นเหมือนกับเธอ เพราะถ้ายอมแบบนี้ การผลิตทายาท
ปิศาจรุ่นต่อๆไปก็ง่ายขึ้น/ไม่นะ”โทโมะหันไปดุแพทก่อนที่จะพูดต่อทำให้แก้วได้ยินก็ปฏิเสธทัน
ควัน
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ชั้นหมายถึง ชั้นกลัว กลัวการมีลูกน่ะ”แก้วนึกขึ้นได้ก่อนที่จะค่อยๆตอบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โถ ที่รักนึกว่าเรื่องอะไร มันเป็นเรื่องธรรมชาติอย่าไปกลัวเลย เชื่อสิว่าลูกของเราจะต้องกลายเป็น
ปิศาจที่มีพละกำลังที่ยิ่งใหญ่มากใน3โลกแน่ๆ เผลอๆใหญ่กว่าพวกป๊อปปี้ซะอีก”โทโมะนั่งลงข้าง
แก้วแล้วลูบไปที่แก้มเนียนทำให้แก้วกลืนน้ำลายเอื้อก ก่อนที่จะลงไปทานมื้อค่ำกับโทโมะและ
เอาใจโทโมะ เพื่อขอร้องให้ชายหนุ่มปล่อยกุญแจมือที่ล่ามตัวเองไว้โดยที่มีแพทมองภาพนั้นด้วย
ความอิจฉาริษยาแก้วอย่างมาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ช่วยอยู่นิ่งๆสงบๆไม่ได้รึไง ยุกยิกอยู่นั่นล่ะ”ป๊อปปี้ที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็บ่นให้กับฟางที่เดี๋ยว
ก็ลุก เดี๋ยวก็นั่ง เดี๋ยวก็รื้อข้าวของในห้องส่วนตัวของเขามาดูบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็มันเบื่อนี่ นายจะไปเข้าใจอะไรเล่า พาชั้นมาอยู่กับนายทำไม และอีกอย่างนี่มันเลยเวลาอาหาร
ค่ำแล้วนะ ชั้นหิว”ฟางรีบเถียงป๊อปปี้ก่อนที่จะทำหน้างอเมื่อพูดถึงอาหารค่ำ
 
 
 
 
 
 
 
“เหอะ เห็นแก่กินแบบนี้นี่เองมิน่าล่ะตอนที่อุ้มขึ้นมาเอวถึงได้หนาแบบนั้น”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“พูดให้มันหน่อยๆหน่อยเถอะไอ้ปิศาจปากมอม นี่ตกลงจะรั้งชั้นไว้ทำไมกันแน่เนี่ย/ก็บอกไปแล้วไง
ว่าดันมีภาพเธออยู่ในหัวของชั้นโดยที่ชั้นเองก็ไม่รู้ว่าภาพบ้าๆพวกนั้นมันโผล่มาได้ยังไง ดังนั้น เธอ
เป็นคนเดียวที่จะช่วยชั้นรื้อฟื้นเรื่องพวกนี้”ฟางพูดตอกกลับก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบสวนเหตุผลที่เขาพา
ฟางมาที่นี่ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ ไหนๆชั้นก็กลับหอนอนไม่ได้แล้วสินะ งั้นนายก็บอกชั้นมาว่านายเห็นชั้นในเหตุการณ์อะไรบ้าง
เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงเมื่อไหร่ แล้วนอกจากชั้นแล้วมีใครอีก เล่าให้ชั้นมา เผื่อชั้นจะช่วยนายได้”ฟาง
นั่งลงที่โซฟาแล้วดึงป๊อปปี้มานั่งข้างๆ ชายหนุ่มนิ่งแล้วมองไปที่ฟางก่อนที่จะพยายามคิดถึงภาพ
ประหลาดที่เขาเห็น ก๊อกๆ แต่แล้วก็มีเสียงเคาะประตูห้องพักของป๊อปปี้ทำให้เขาและฟางต้องขยับ
ออกห่างดันโดยอัตโนมัติ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้คะนี่แคทเองนะ เห็นเขื่อนบอกว่าคืนนี้จะนอนพักที่หอคอย นายแม่ให้เอาอาหารมาให้น่ะ
ค่ะ”เสียงหวานใสของแคทดังขึ้นอยู่ข้างนอกประตู
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณนะแคทที่เอาอาหารมาให้”ป๊อปปี้ตะโกนตอบไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว่าแต่ป๊อปคะ ทำไมวันนี้ไม่มาทานอาหารค่ำกับพวกเราตามเดิมล่ะคะ มีอะไรรึเปล่าหรือว่าป๊อปมี
ใครในห้องนั้นคะ”แคทถามต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องส่วนตัวของชั้นน่าแคท กลับไปดูแลนายแม่เถอะเธอก็รู้ดีนี่ว่าชั้นไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่าม
ในหอคอยส่วนตัว/ค่ะ แคทไปก็ได้ค่ะ”ป๊อปปี้เอ็ดแคทไปเบาๆเมื่อถูกเซ้าซี้ทำให้แคทรีบตอบก่อนจะ
วางถาดอาหารไว้หน้าห้องแล้วลงไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าให้แคทบุกเข้าไปได้นะป๊อป ไม่งั้นเจอดีแน่”แคทเดินออกมาจากหอคอยแล้วมองกลับไปที่
ด้านบนสุดอย่างรู้ทันว่าบนนั้นไม่ได้มีแค่ป๊อปปี้ก่อนจะคืนร่างแล้วบินกลับบ้านพักตัวเองไป
 
 
 
 
 
 
 
“นายไม่น่าใจร้ายกับคู่หมั้นแสนดีของนายเลยนิ”ฟางได้ยินป๊อปปี้ดุแคทก็อดพูดไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
“เงียบเถอะน่านี่มันเรื่องของชั้น”ป๊อปปี้ที่เดินไปหยิบถาดอาหารเข้ามาพูดตอกกลับกับฟางก่อนที่จะ
วางภาดอาหารลงบนตะอาหารในห้อง แล้วคิดอะไรบางอย่างก่อนที่จะหยิบผงที่ซีแนนให้มาโรยลง
ปานอาหารทุกอย่างที่แคทเตรียมให้แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นทุกจานอาหารเปลี่ยนสีคล้ายกับมีไอสีฟ้า
อ่อนล้อมรอบทุกจานอาหาร
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องอะไรกันนายเหยาะผงอะไรลงไป/นี่มันเป็นผงยาคืนสภาพของซีแนนกับมาก่อนน่ะสิ เขื่อน
บอกว่าถ้าโรยผงนี่ไป เพราะถ้ามันเป็นส่วนผสมจากน้ำพุมันจะเปลี่ยนสี งั้นแสดงว่าชั้นดื่มกินอาหาร
เครื่องดื่มทุกอย่างโดยมีส่วนผสมของน้ำพุลบความจำอย่างที่ซีแนนบอกจริงๆสิ แล้วนายแม่กับนาย
พ่อทำแบบนั้นกับชั้นทำไมกัน”ป๊อปปี้พูดออกมาหลังจากที่ฟางถามก่นที่จะนั่งลงและนิ่วหน้าเครียด
คิดไม่ตกกับเรื่องที่ตัวเองพึ่งรับรู้
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าเครียดสิ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะจะได้คิดออก จริงสิตอนชั้นรื้อห้องนาย
ชั้นเห็นอาหารแห้ง มันคงพอจะประทังความหิวพวกเราได้นะ”ฟางเห็นสีหน้าที่นิ่งเครียดของป๊อปปี้ก็
อดที่จะห่างชายหนุ่มออกมาไม่ได้จึงเดินไปแตะไหล่ก่อนที่จะรีบไปหยิบขนมปังกับเนื้อแห้ง
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ชั้นเชื่อละว่าเธอหิวมาก งั้นมานี่”ป๊อปปี้เหล่มองฟางก่อนที่จะรีบดึงมือฟางลงไปที่ชั้นล่างสุดที่มี
ครัวเล็กๆและตู้เย็นก่อนที่ชายหนุ่มและหญิงสาวจะช่วยกันทำอาหารแบบง่ายๆพอกินได้2ที่สำหรับ
เขาและเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอจะไปไหนน่ะ อย่าคิดนะว่าพอนายท่านปล่อยไอ้โซ่ล่ามเธอแล้วจะหนีออกไปจากที่นี่ได้”แพ
ทเดินตามแก้วที่กำลังจะเดินไปเปิดประตูก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“เธออยากให้ชั้นออกไปพ้นเธอกับโทโมะอยู่แล้วไม่ใช่รึไง แล้วจะห้ามัช้นทำไมล่ะ”หลังจากที่โท
โมะปล่อยแก้วเป็นอิสระและออกไปล่าเหยื่อยามค่ำคืนแก้วก็หันมาย้อนใส่แพทอย่างไม่กลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ ถึงแม้ชั้นจะอยากให้เธอไปพ้นๆแต่ขืนเธอไปจริง นายท่านก็โกรธชั้นพอดีน่ะสิ/ยัยขี้ขลาด”แพ
ทรีบพูดทำให้แก้วย้อนกัดแพทเพื่อยั่วโมโห
 
 
 
 
 
 
“อยากมีเรื่องกับชั้นงั้นเรอะห้ะนังแก้ว/ลองทำอะไรชั้นดูสิ แล้วจะได้รู้ว่าเธอโดนโทโมะเล่นงาน
แน่”แก้วชี้หน้าว่าแพทเมื่อแพทจะเข้ามาทำร้าย แพทหัวเสียหงุดหงิดเมื่อทำอะไรแก้วไม่ได้ก็รีบ
เดินจ้ำๆกลับลงไปที่ห้องใต้ดินของตัวเอง แก้วยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเป็นอิสระก็รีบวิ่งออกไปนอกบ้าน
หมายจะวิ่งหนีไปทางลับที่ครั้งหนึ่งเป็นทางพาเธอกลับไปที่DS
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดด”แต่แล้วแก้วต้องเด้งกระเด็นไปกองกับพื้นเมื่อเอามือจับที่กลอนประตูไม้ขนาดใหญ่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหนล่ะแก้ว/เอ่อ คือว่า”โทโมะบินแบลงมาจากต้นสนสูงก่อนที่จะเดินไปถามแก้วอย่างใจเย็น
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นถามว่าเธอคิดจะไปไหนห้ะ รึว่าจะหนีกลับไปหาพวกที่DS”เมื่อเห็นแก้วไม่ยอมตอบโทโมะรีบ
ตวาดใส่ร่างบางจนสะดุ้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“มันไม่ตอบสงสัยจะจริงล่ะค่ะนายท่าน ไม่งั้นมันคงไม่หาเรื่องออดอ้อนออกเซาะนายท่านให้ปล่อย
ตัวมันแล้วอาศัยจังหวะหนีมาแบบนี้หรอก”แพทที่เดินออกมาจากบ้านก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ ที่ชั้นหนีก็เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ของชั้น ชั้นจะกลับไปหาท่านพ่อท่านแม่ ชั้นอยากกลับไปหาเพื่อน/
มันโกหกแน่ๆเลยโทโมะ ชั้นว่าเผลอบางทีมันอาจจะไปหาผู้ชายในนั้นแน่ๆ ใครล่ะ ธามไทรึว่ากรี
นน้อ”แก้วโพล่งความจริงออกมาทำให้แพทสะใจก่อนที่จะรีบพูดใส่ไฟแก้วให้โทโมะฟัง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
โทโมะที่โกรธจัดหันไปตบแพทให้เงียบก่อนที่จะเดินมากระชากแก้ว แต่แก้วเหยียบเท้าแล้วหมาย
จะแปลงร่างคืนก็ตกใจเมื่อรับรู้ถึงพลังที่หายไปของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“5555ทำไมจ้ะเมียรัก แปลงร่างไม่ได้รึไง แหงล่ะนอกจากตรงนี้จะมีตาข่ายพลังมนต์ดำของชั้นที่
พรางตาแล้วพวกที่โดดเด็ดปีกไปแล้วอย่างเธอจะแปลงร่างได้ไงล่ะ”โทโมะพูดความจริงออกมา
อย่างร้ายกาจทำให้แก้วรีบเอามือจับหลังก่อนที่จะรับรู้ว่าช่วงที่เธอป่วยนั้นออร่าสีส้มของเธอหายไป
นั่นเป็นเพราะเธอถูกโทโมะยึดปีกของเธอไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดด เลวที่สุดนายทำแบบนี้ได้ยังไงกัน”แก้วทรุดลงกับพื้นและร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นถึง
สิ่งที่ถูกโทโมะทำร้าย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เพื่อให้เธออยู่กับชั้นตลอดไป ชั้นยอมต่อให้ชั้นจะเลวสักแค่ไหน ดีในเมื่อกล้าหลอกให้ชั้นปล่อย
เธอล่ะก็ มานี่”โทโมะพูดจบก็กระชากร่างบางของแก้วถูลู่ถูกังลากเข้าไปในบ้านเพื่อลงโทษอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะโทโมะ อย่าทำแบบนี้”แก้วร้องตกเมื่อโทโมะพยายามจะล่ามโซ่ขนาดใหญ่ใส่ข้อเท้าเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“มันสายไปแล้วล่ะแก้วเธออยากจะทำให้ชั้นไม่เชื่อเธอเองช่วยไม่ได้”โทโมะยิ้มร้ายๆก่อนที่จะใช้
หางของตัวเองจับข้อมือแก้วแล้วใส่กุญแจมือที่ข้อมือทั้ง2ของแก้วอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดดด อื้ออ”แก้วร้องตกใจเมื่อโทโมะใส่กุญแจข้อมือเสร็จแล้วก็โถมร่างเข้ามาทาบทับแก้ว
ก่อนที่จะบดจูบแก้วเพื่อปิดปากร่างบางอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมชั้นต้องเดินมากับนายด้วยไม่ทราบ”ทางด้านป๊อปปี้กับฟาง ฟางก็เดินบ่นอุบเมื่อหลังมื้ออาหาร
ต่ำของเขาและเธอ ก็ถูกป๊อปปี้สั่งแกมบังคับให้เธอตามเขาออกมาข้างนอกโดยพามาที่กระโจมของ
ซีแนนนั่นเอง
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นบอกเธอแล้วไง ก็เพราะดันมีภาพเธออยู่ในหัวของชั้นดังนั้นเธอต้องหาคำตอบนี้กับชั้น ดังนั้น
ไอ้การที่ชั้นจะลากเธอออกมาด้วยตอนกลางคืนแบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรเข้าใจมั้ย”ป๊อปปี้ที่เดิน
นำฟางอยู่หันกลับมาบอกกับร่างบางที่เดินตามเขามาและบ่นไม่หยุดก่อนที่จะจับมือฟางแน่นกันฟาง
เดินกลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าว มากันพอดีเลย ซีแนนบอกว่าเธอจะมากับป๊อปปี้ แล้วเธอก็มาจริงๆด้วย”มาก่อนเดินมาเปิด
ประตูบ้านแล้วเชิญป๊อปปี้กับฟางเดินเข้าไปในบ้านที่ด้านในไม่วายจะมีกระโจมดูดวงของซีแนนเอามา
ไว้ที่นี่ด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอาล่ะ ไหนๆนายก็พาสาวในฝันของนายมาแล้วงั้นก็สะกดจิตอีกรอบเลยแล้วกัน/น้อยๆหน่อย ยัยนี่
เปล่าเป็นสาวในฝันชั้นนะ เธอน่ะได้ยินอะไรผิดๆแบบนี้ เธออุดหูไปเลย”ซีแนนพูดก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบ
เถียงซีแนนแล้วทำทีหันไปดุใส่ฟางแทนทำให้ซีแนนมองหน้ากับมาก่อนแล้วแอบยิ้มขำก่อนที่จะ
หยิบเหรียญที่ผูกเชือกร้อยเอาไว้แล้วเริ่มสะกดจิตป๊อปปี้อีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อดีตที่ถูกปิดตาย ตอนนี้กำลังจะถูกเปิดออกมาอีกครั้ง ตัวตนที่แท้จริงที่ถูกปิดตายแสดงตัวออกมา
อีกครั้ง ณ บัดนี้”ซีแนนพูดออกมาเรื่อยๆทำให้ฟางที่นั่งข้างมาก่อนสนใจฟังพลางมองไปที่ร่างสูง
ของป๊อปปี้ที่นั่งตรงข้ามกับซีแนนจ้องไปยังเหรียญที่ใช้สะกดจิตอย่างทึ่งๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห็นภาพอะไรก็พูดออกมา”ซีแนนยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นป๊อปปี้เริ่มนิ่งก็พูดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“บ้าน2หลังที่อยู่ติดกัน หลังหนึ่งเป็นบ้านทรงยุโรปสูงทารั้วสีขาวคนเป็นพ่อชอบปลูกต้นไม้ไว้รอบๆ
ส่วนแม่ชอบวาดภาพ เวลาว่างทั้งคู่จะชอบไปออกแคมป์ในวนอุทยานในป่ากับลูกชายของ
เค้า”ป๊อปปี้พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณลุง คุณป้า”ฟางที่นั่งฟังป๊อปปี้พูดก็อึ้งเพราะที่ป๊อปปี้พูดออกมานั้นเป็นเรื่องของพ่อแม่ของ
ป๊อปปี้เอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนั้น ไม่นะ อย่าไป ในนั้นมันอันตราย นั่นจะไปไหนกันน่ะ อย่าทิ้งผมไว้ในตู้เสื้อผ้านี้นะ”แต่แล้ว
ป๊อปปี้ที่หลับตาอยู่นั้นก็เหงื่อผุดออกมาและหายใจแรงขึ้น แล้วพูดต่อก่อนที่จะลุกขึ้น และทำท่า
เหมือนกับกำลังทุบอะไรบางอย่างราวกับเขาถูกขังเอาไว้ ก่อนที่ชายหนุ่มจะทรุดลงไปกอดตัวเอง
แล้วไอออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ควันไฟ นี่มันอะไรกัน ผมหายใจไม่ออก ชะ ช่วยด้วย”ป๊อปปี้เริ่มหายใจไม่ออกหน้าแดงก่ำและมี
น้ำตาทำให้ฟางที่นั่งดูจะลุกเข้าไปปลุกให้ป๊อปปี้ตื่น แต่ซีแนนกับมาก่อนรีบรั้งไม่ให้ฟางไปช่วย
ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ร้อน ช่วยด้วยนี่ผมกำลังจะตายใช่มั้ย คะ ใครก็ได้ช่วยที”ป๊อปปี้ทำท่าเหมือนทุบประตูออกมา
อีกครั้งก่อนที่จะกระเด็นและกอดตัวเองดิ้นไปมาเหมือนกับถูกไฟคลอกและไอ สำลักควันไฟ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คะ คุณคือใคร ช่วยผมด้วย”ป๊อปปี้เริ่มแน่นิ่งก่อนที่จะพูดทำให้มาก่อน ซีแนนและฟางเห็นท่าทางก็
ชะงัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ทำไมพวกนายถึงอยู่กับป๊อปปี้ได้”แต่ก่อนที่ป๊อปปี้จะพูดต่อ เขื่อนก็รีบเปิด
ประตูเข้ามาในบ้านพักของซีแนนแล้วบุกเข้าไปในกระโจมพร้อมกับปลื้มและแครอล
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีอะไรหรอกเกิดอะไรขึ้น/ตอนนี้เฟยือาละวาดไล่ทำร้ายพวกเราในDSดีเลยเธอปลุกป๊อปปี้ให้
ตื่นทีในDSเกิดเรื่องแล้ว”ซีแนนรีบถามก่อนที่ปลื้มะรีบตอบแทนทำให้ซีแนนต้องรีบปลุกป๊อปปี้จาก
การสะกดจิตก่อนทันที
 
 
 
 
กำลังย้อนความจำดีๆ ดันเกิดเรื่องก่อนล่ะสิ จะทำไงหนอออ
 
 
โทโมะแก้วนี่บอกเลยว่าต้องตายกันไปข้างงานนี้ ดีกันยาก5555