Welcome to dark side

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าพี่โฟร์ทำไมทำหน้าตาตื่นแบบนั้นล่ะ”แก้วและเฟย์มาถึงหอนอนก่อนหอปิดแล้ว
ขึ้นมาเห็นโฟร์ทำหน้าตาตื่นตกใจรีบมาหาก็รีบถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
“เมื่อกี้แฟนของฟางเค้าโทรมาหาแล้วพี่จะไปเรียกฟางแต่ที่เตียงกลับว่างเปล่าฟางหายไป นี่ก็ถึง
เวลาหอปิดแล้วด้วยสิทำไงดีแก้ว”โฟร์รีบพูดอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วงฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนพวกเรากลับมาเมื่อกี้เราก็ไม่เห็นฟางเลยนะคะพี่โฟร์”เฟย์พูดแล้วนิ่งคิดว่าเพื่อนสาวของเธอ
คนนี้หายไปไหนกันนะ
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าหาไม่เจอเราต้องรีบไปหา เพราะนี่จะถึงคืน Full moonแล้วก็จริง แต่หลังจาก Full moonก็
เป็น Blood moonแล้วตามด้วยMoonless nightแล้วพวกนั้นก็จะพลุกพล่านในเวลากลางคืน
แล้วฟางยิ่งเป็น”แก้วพูดออกมาด้วยความร้อนใจก่อนที่จะชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังมีเฟย์ที่ยืนฟังอยู่ก็
เงียบลงไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นเอาอย่างงี้เดี๋ยวพี่กับแก้วจะไปหาฟางแล้วเฟย์ก็อยู่แต่ในหอนอนนี่นะ”โฟร์พูดแล้วกำชับให้เฟย์
อยู่ในหอนอนก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ประตูเหล็กด้านหลังของหอที่ใกล้กับพวกที่พักของเขื่อน แล้วหยิบ
กุญแจสีทองที่ซ่อนไว้ไขออกมาไข ก่อนที่จะสีแสงเหมือนไฟกระตุกแล้วแสงสีทองเริ่มวิ่งแล่นไปทั่ว
ประตูก่อนที่ประตูเหล็กจะค่อยๆไขออกมาเอง เมื่อประตูเปิดกว้างทั้งคู่รีบวิ่งไปทันทีโดยที่เฟย์แอบ
ตามทั้งคู่ลงมาแล้วมองเหตุการณ์ทุกอย่างด้วยความตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วอาศัยจังหวะวิ่งตาม
ออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมแก้วกับพี่โฟร์เดินไปไวแบบนี้นะ โอ๊ย ที่นี่ไม่คิดจะติดไฟบ้างเลยรึไง มืดก็มืดแบบนี้ ถ้ามี
นักเรียนเดินตอนกลางคืนแล้วเกิดอันตรายขึ้นมาจะว่ายังไง”เฟย์ที่เดินเท้าออกมาจากหอนอนตาม
ทางพื้นกรวดที่มืดไม่มีแสงไฟตามทางเดินผิดกับตอนหัวค่ำก็บ่นอุบก่อนที่จะหันไปมองประตูเหล็กที่
เธอเดินออกมาเมื่อกี้นี้ด้วยความตกใจที่แสงสีทอดหายไปและประตูก็ปิดลงเองไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วนี่ชั้นจะกลับยังไงล่ะเนี่ย”เฟย์ที่เริ่มรู้สึกกลัวแล้วคิดหนักถึงความปลอดภัยของตัวเองก่อนที่จะ
ตัดสินใจเดินหน้าต่อไปโดยหวังว่าจะเจอแก้วกับโฟร์ที่ล่วงหน้าไปก่อนแต่ยิ่งเดินก็ยิ่งมืดและน่ากลัว
 
 
 
 
 
 
 
แซ่กๆ
 
 
 
 
 
 
 
เฟย์หันควับไปที่หลังพุ่มไม้ใหญ่ใกล้กับบ้านพักของพวกHCเพราะได้ยินเสียงแปลกประหลาดก่อน
ที่จะรีบคว้าเอาท่อนไม้ใกล้ๆมาเป็นอาวุธ
 
 
 
 
 
 
 
 
“นั่นใครน่ะ แก้วหรอ รึว่าพี่โฟร์”เฟย์ที่ถึงแม้จะกลัวแต่ต้องทำใจกล้าถามไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แฮ่/กรี๊ดดด”จังหวะนั้นเองที่เฟย์ย่องเข้าไปใกล้พุ่มไม้ เหมือนมีเงานกตัวใหญ่สีดำและสัตว์
ประหลาดคล้ายกับหมีโผล่พรวดขึ้นมา ทำให้เฟย์ตกใจสุดขีดถอยหลังไม่ทันระวัง หัวโขกกับต้นไม้
ข้างทางสลบไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอาแล้วไงเขื่อน ชั้นบอกแล้วว่าอย่าไปแกล้งยัยนี่ แล้วจะตายมั้ยน่ะ”ปลื้มตกใจรีบพูดออกมาก่อนที่
จะประคองร่างบางของเฟย์ที่สลบไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“สมน้ำหน้าอยากจะแหกกฎออกมานอกหอนอนเองทำไมล่ะนังมนุษย์หน้าโง่ จับส่งให้ผู้ตรวจการ
เลยดีมั้ยเขื่อน”แครอลที่เดินออกมาจากที่ซ่อนแล้วพูดเยาะๆใส่เฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องอ่ะ ส่งผู้ตรวจการยัยแสบนี่ก็แค่ถูกลงโทษกักบริเวณ สู้เอายัยนี่ไปที่บ้านพักพวกเราดีกว่า
แล้วหาเรื่องแกล้ง สนุกกว่าเยอะเลย”เขื่อนเดินมาหากลุ่มเพื่อนแล้วพูดก่อนที่จะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
เมื่อคิดอะไรออก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แพท ความริงเราเจอกันตอนกลางวันก็ได้นี่ แล้วให้เรามาหาทำไมตอนค่ำแบบนี้”โทโมะพูดแล้ว
หันไปถามสาวที่สวมผ้าคลุมสีดำลึกลับข้างๆก่อนที่แพทจะดึงฮู้ตที่สวมอยู่ลงมาแล้วยิ้มให้โทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า กลางคืนนี้สิดี ไม่ร้อนจนตัวดำจากกลางวัน เธอเองก็ไม่ชอบความร้อนไม่ใช่รึไงโทโมะ”แพ
ทรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เงียบไปเลยน่าแพทชั้นมาขอความช่วยเหลือของเธอเพื่อให้ได้อยู่กับแก้วไม่ใช่มาพูดถึงจุดอ่อนข
องชั้นแบบนี้”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ช่วยนี่ไง อ๊ะ นั่นไงกำลังบินบนฟ้ายิงเลยโทโมะ”แพทพูดแล้วชี้ไปที่บนฟ้า ที่เหมือนกับสีแสงสี
ส้มทองคล้ายกับนกบินอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
ฉึก
 
 
 
 
 
 
 
โทโมะง้างลูกธนูก่อนที่จะยิงขึ้นไปกลางอากาศหมายยิงนกประหลาดนั่นซะ
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ ทำอะไรน่ะ”โฟร์ที่โผล่อมากน้ำตรงเข้าไปดุน้องชายที่ยิงธนูไปเมื่อกี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย”เมื่อทั้งหมดวิ่งตามมาที่นกประหลาดตกลงมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นแก้วถูกยิงที่แขนก่อนที่แสง
สีส้มทองที่อยู่รอบตัวแก้วจะวิ่งพล่านไปทั่วร่างกายของแก้ว โทโมะไม่รอช้ารีบวิ่งไปอุ้มแก้วแต่ต้อง
ร้องเมื่อแสงสีส้มทองพวกนั้นที่ป้องกันตัวแก้วพุ่งมาทำร้ายคล้ายกับเผาตัวโทโมะจนโฟร์และแพทรี
บดึงออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอจงใจให้ชั้นยิงแก้วทำไมแพท เธอทำมันทำไม”โทโมะหันขวับไปว่าแพท
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใครจะไปรู้เล่าว่ายัยนี่จะออกมาบินเล่นรับลมตอนกลางคืนแบบนี้นี้ นึกว่านกไฟ ชั้นให้นายยิงน่ะเพื่อ
จะเอามาปรุงยาให้กับนายไงเล่า เจ้าเซ่อ”แพทไม่พอใจที่ถูกโทโมะว่าก็รีบโวยวายบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
 
“พอกันทั้งหมดนั่นล่ะตอนนี้อาการแก้วไม่ค่อยนะ หาทางพาแก้วไปรักษาก่อนเถอะ”โฟร์รีบห้ามทั้งคู่
ไม่ให้ทะเลาะกันแล้วบอกให้ทุกคนดูอาการของแก้วก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่สินะความรักที่เป็นเส้นขนาน งี่เง่าชะมัด”แพทส่ายหน้าเบาๆก่อนที่จะถอดผ้าคลุมสีดำของตัวเอง
แล้วคลุมร่างของแก้วไว้ก่อนที่โทโมะจะลองอุ้มแก้วอีกทีขึ้นมาได้แล้วรีบตามแพทไปในป่าพร้อมกับ
โฟร์ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้ม”แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยของป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มเริ่มขยับตัว ก่อนที่จะ
ยกมือปิดขี้เกียจแล้วต้องลืมตาตื่นเมื่อรู้สึกเหมือนมีร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดแล้วหันมามองต้องตกใจ
เมื่อเห้นว่าฟางกำลังนอนกอดเขาอยู่ ไม่สิ ฟางไม่ได้กอดเขาแต่เธอกับเขากำลังนอนกอดกันอยู่บน
เตียงเนี่ยนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ผลัก
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่ได้สติตกใจก่อนที่จะรีบผลักฟางออกไปแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงออกห่างฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“นะ นี่อะไรกันน่ะป๊อป มาผลักชั้นทำไม”ฟางที่รู้สึกถึงแรงที่ป๊อปปี้ผลักเธอก็ตื่นขึ้นพร้อมกับคำถาม
 
 
 
 
 
 
“ยังมีหน้าจะมาถามอีกนะ กล้าดียังไงถึงมานอนกอดชั้นได้ ยัยหน้าไม่อาย”ป๊อปปี้ชี้หน้าว่าฟางทันที
 
 
 
 
 
 
“อะไรกัน นายเองไม่ใช่รึไงเป็นคนดึงชั้นมากอดเมื่อคืนนี้ นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะป๊อป ชั้นก็นึกว่า
เรา2คนจะคืนดีแล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมซะแล้วซะอีก”ฟางพูดออกมาและรู้สึกถึงความร้ายกาจ
ของป๊อปปี้อีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
“คืนดีแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม เหอะ เอาอะไรมาพูด เท่าที่ชั้นจำได้ตั้งแต่เจอเธอชั้นก็รู้สึกเกลียด
เธอและอยากให้เธอออกไปจากที่นี่ต่างหากล่ะ อย่ามาพูดจาพล่อยๆแบบนั้นนะ”ป๊อปปี้รีบว่ากลับใส่
ฟางอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ได้พูดพล่อยๆนะ ก็นายเป็นคนสัญญากับชั้นพูดกับชั้นเองว่าต่อไปนี้เราจะอยู่ด้วยกัน เราจะไม่
หนีจากกันไปไหนอีก นายบอกกับชั้นเองนะ โอ๊ย”ฟางที่ไม่เข้าใจกับความเปลี่ยนไปของป๊อปปี้ที่
เพียงแค่ข้ามคืนก็กลับมาเป็นคนใจร้ายเหมือนเดิมแบบนี้ได้ยังไงก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปพูดกับชายหนุ่ม
ให้รู้เรื่อง ทางด้านป๊อปปี้ที่เอามือปิดหูและหันหลังพยายามไม่ฟังฟางก็เริ่มโมโหหันกลับมาผลักฟาง
ให้ออกห่างตัวเองอย่างแรงจนร่างบางของฟางลอยหวือกระเด็นใส่โต๊ะข้างเตียงที่วางยาประจำตัว
ป๊อปปี้หล่นกระจาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้วนี่เธอเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไงกัน”ผู้บำบัดที่ทำหน้าที่ดูแลป๊อปปี้ได้ยินเสียงโครมครามใน
ห้องก็รีบเข้ามาดูต้องตกใจเมื่อเห็นฟางล้มลงอยู่กับพื้นในห้องพักของป๊อปปี้ก็เข้าไปประคองแล้วทั้ง
ป๊อปปี้ผู้บำบัดต่สงตกใจเมื่อเห็นที่ปลายคางของฟางมีเลือดอาบซึ่งคาดว่าจะเป็นตอนที่ฟางถูกแรง
ป๊อปปี้ผลักเมื่อกี้ทำให้ร่างบางกระแทกกับโต๊ะที่วางยาแน่ๆ ชายหนุ่มชะงักรู้สึกปวดที่หัวใจประหลาด
เมื่อเห็นร่างบางเจ็บตัวเพราะเชาอีกแล้วและที่สำคัญเธอกำลังร้องไห้และสายตาที่เธอมองเขานั้น
เต็มไปด้วยความเสียใจและผิดหวัง
 
 
 
 
 
 
 
“อยากจะพูดมากพล่ามออกมาเยอะแยะทำไมล่ะ สมน้ำหน้า”ด้วยความรู้สึกที่ตีกันในหัวสับสนไป
หมดของป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มที่ยังถือว่าตัวเองและฟางอยู่คนละชนชั้นก็โพล่งออกมาว่าฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไปให้ผู้บำบัดข้างนอกทำแผลก่อนเถอะ”ผู้บำบัดที่ประคองฟางพูดขึ้นและพยายามดันตัวฟางออก
ไป
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวฟางทำแผลเองก็ได้ จะได้ไม่ต้องรบกวนหน้าที่ของพวกผู้บำบัดที่ต้องเฝ้าดูอาการ
ป่วยทางด้านจิตใจของพวกHCบางคนที่อาการแย่จนติดเป็นสันดานแบบนี้ ดีค่ะแผลนี้ชั้นจะได้จำไว้
ว่ามีผู้ชายผิดสัญญาคนนึงเคยทำร้ายชั้น และต่อไปนี้มันจะไม่มีวันที่ชั้นจะใจอ่อนอีกแล้ว ชั้นกับเค้า
เราจะเป็นศัตรูกันตลอดไป”ฟางพูดออกมาก่อนที่จะปาดน้ำตาทิ้งแล้วเดินออกไปจากห้องพักของ
ป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
คงจะมีแค่โทโมะแก้วล่ะมั้งที่ยังดีต่อกัน เดี๋ยวมาดูกัน ว่าถ้าฟางเกลียดป๊อปไปแล้วป๊อปจะยอมได้มั้ย ช่วยไม่ได้อยากร้ายใส่เองนี่นา