Welcome to dark side

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ดีจังเลยเนาะแก้ว ที่อยู่ช่วยคุณป้าที่โรงอาหารเก็บกวาดทำความสะอาด ดูสิได้ขนมปังมาทาน

เยอะแยะเลย”เฟย์พูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อหอบถุงขนมปังถุงโตมากโรงอาหารกับแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“แหม เฟย์ที่มาช่วยแก้วบ่อยๆแบบนี้เพราะอยากกินขนมล่ะสิ”แก้วมองเพื่อนสาวอย่างรู้ทัน

 

 

 

 

 

 

“ก็เอาขนมมาเยอะเพราะจะได้แย่งคนในหอด้วยต่างหากล่ะ เปล่ากินคนเดียวนะ”เฟย์รีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

“เหอะ พวกชั้นต่ำเห็นแก่กิน บ้านไม่เคยมีอาหารดีๆกินรึไงเลยมาเที่ยวขอเศษอาหารพวกเรา

กิน”เขื่อนและพวกแครอลเดินมาแล้วได้ยินแก้วและเฟย์พูดกันก็รีบแขวะเฟย์ทันที

 

 

 

 

 

 

“หุบปากเสียๆของนายไปเลยนะไอ้บ้า”เฟย์หันขวับมาว่าเขื่อนทันที

 

 

 

 

 

 

“พวกนายมาทำอะไรที่นี่เวลาแบบนี้ไม่ทราบ นอกจากจะไม่บำเพ็ญประโยชน์ไม่พอยังจะหาเรื่อง

ออกนอกที่พักยามวิกาลอีกรึไงเขื่อน”แก้วยั้งมือห้ามไม่ให้เฟย์เข้ามาหาเรื่องเขื่อนกลับก่อนที่จะว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เขื่อนมันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นนะแก้วเธอก็น่าจะรู้ รึว่าพอมีเพื่อนใหม่ในชนชั้นล่างมาอยู่ด้วย

แล้วกลับจะตั้งต้นเอาตัวเองเป็นศัตรูกับพวกเดียวกันน่ะห้ะ”ปลื้มมองแก้วและเขื่อนก่อนที่จะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นนะแต่นายอย่าลืมสิ เขื่อนกำลังถูกลงโทษเพราะไปทำร้ายเฟย์นะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ ทำเป็นให้ท้ายกันดีเถอะ ถึงคืนdark nightเมื่อไหร่ล่ะก็ไอ้เพื่อนรักแสนดีของเธออาจจะหนี

เธอก็ได้นะแม่นางฟ้าประจำDS”แครอลหมั่นไส้ที่แก้วสนิทกับเฟย์ก็พูดลอยๆออกมาทำให้แก้วชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

“เออๆช่างเถอะๆใครอยากจะมองยังไงก็เรื่องของเค้าเราไม่ต้องไปใส่ใจเลย ก็แค่พวกแมงหวี่แมง

เม่าไม่ได้มีค่าอะไรในสายตา เราก็แค่ไปเยี่ยมป๊อปปี้มา แล้วพึ่งส่งป๊อปปี้ในผู้บำบัดส่วนตัวของมันมาน่ะ”เขื่อนเห็นว่าแครอลหลุดปากพูดเรื่องของพวกเขาออกมาต่อหน้าเฟย์ก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยและ

บอกแก้ว

 

 

 

 

 

 

“นี่ป๊อปปี้มีอาการแบบตอนนั้นอีกแล้วหรอ แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง หายรึยัง”แก้วตกใจแล้วรีบถาม

 

 

 

 

 

 

“คืนนี้อาการอาจจะไม่หายดี แต่พรุ่งนี้ไปอาการคงจะคงที่แล้วก็คงกลับเป็นเหมือนเดิมล่ะ พวกเรา

เลยออกมาก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยมป๊อปปี้ใหม่”ปลื้มตอบก่อนที่จะขอตัวกลับที่พักของตัวเองไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“คอจะเป็นยีราฟอยู่แล้ว ยัยจอมสอดรู้ อื้อ”เขื่อนหมั่นไส้กับท่าทางอยากรู้ของเฟย์ก็รีบกระซิบข้างหู

ว่าก่อนที่เฟย์จะคว้าขนมปังก้อนโตที่อยู่ในถุงยัดปากเขื่อนเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มพูดอะไรอีกทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าปากมันว่างมากก็หาอะไรยัดปากซะเถอะ จะได้เลิกเห่า โอ๊ย นั่นมันมัฟฟินเชอร์รี่ของโปรดชั้น

แท้ๆต้องมาเสียของเพราะนาย ไอ้โรคจิต”เฟย์ว่าเขื่อนก่อนจะอดบ่นเสียดายขนมตัวเองไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เช้อะ ยัยตะกละ เห็นแก่กินเอ๊ย”เขื่อนเอามัฟฟินในปากออกมาแล้วมองตามเฟย์ที่เดินไปแล้วก่อน

ที่จะเดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเองที่แยกอยู่คนละตึกกับพวกเฟย์และกินขนมปังของเฟย์จนหมด

โดยไม่รู้ตัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

 

 

ร่างบางของฟางย่องเข้ามาในห้องพยาบาลแล้วพยายามมองตามหาเตียงของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“VIPซะด้วย พิเศษจริงๆนะนายเนี่ย”ฟางที่เดินมาหยุดตรงประตูห้องที่เขียนติดว่า Special case

Mr.Poppy ก็แอบบ่นก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยของป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่ชั้นเป็นบ้าอะไรของชั้นล่ะเนี่ย ต้องมาเยี่ยมคนใจร้ายแบบนาย”ฟางเดินมาหยุดตรงเตียงของ

ป๊อปปี้แล้วมองร่างสูงที่สวมชุดคนไข้สีเทาอ่อนนอนหลับตาอยู่ก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

 

 

ตอนนั้นเองที่ฟางยื่นหน้าเข้าไปดูป๊อปปี้ใกล้ๆก็ถูกร่างสูงกระชากลงมานอนข้างๆตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นะ นี่นายปล่อยชั้นนะ”ฟางตกใจเมื่อถูกร่างสูงของป๊อปปี้ล้อคเอาไว้ก็พยายามขัดขืนแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อออ”ป๊อปปี้ครางออกมาในลำคอและไม่ยอมปล่อยร่างบางพร้อมกับกอดฟางแน่นกว่าเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“นะ นี่นายเกลียดชั้น นายควรจะปล่อยชั้นเถอะนะป๊อปปี้”เมื่อดิ้นขัดขืนไปก็ไม่มีประโยชน์ ฟางจึง

พยายามพูดดีๆเพื่อให้ชายหนุ่มปล่อยเธอออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้ที่ได้ยินฟางพูดจาดีๆกับตัวเองก็ปรือตาขึ้นมามองร่างบางก่อนที่จะเอ่ยชื่อฟางออกมา

ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนฟางอดที่จะแปลกใจไม่ได้ว่าป๊อปปี้นั้นะมาไม้ไหนกับเธออีก

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะทำอะไรน่ะปล่อยชั้นนะ”ฟางต้องตกใจกว่าเดินเมื่อป๊อปปี้พลิกตัวมาขึ้นคร่อมเพื่อล้อคไม่ให้เธอ

หนีเขาไปได้

 

 

 

 

 

 

 

“จับได้แล้ว อย่าหนีไปไหนอีกจะได้มั้ย”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาก่อนที่จะพูดพร้อมกับดึงฟางมากอดแน่น

ทำให้ฟางยิ่งตกใจและใจเต้นรัว ภาพในอดีตที่เธอกับป๊อปปี้เคยคบกันเมื่อก่อนผุดเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นคิดถึงเธอมากนะฟาง เธอคิดถึงชั้นบ้างมั้ย”ป๊อปปี้สบตากับร่างบางที่ถูกตัวเองกอดแล้วพูดออก

มาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเหมือนลูกแมวที่อ้อนฟางอยู่ก่อนที่จะโน้มหน้าลงไปจูบที่หน้าผากฟางอย่าง

แผ่วเบา

 

 

 

“สัญญากันว่าให้ดอกกุหลาบที่หน้าบ้านคร9, 999ดอกเมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันแท้ๆ”ป๊อปปี้ไอ

ออกมาก่อนที่จะพูดคำสัญญาที่ฟางและป๊อปปี้เคยมอบให้กัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่ะ ทำอะไรน่ะป๊อป จะมาแอบปีนขึ้นบ้านคนอื่นรึไง”เสียงใสๆของเด็กหญิงฟางที่แกมดุแฟนหนุ่ม

ที่มายืนลับๆล่อๆหน้าบ้านของเธอทุกๆเช้าจนวันนี้ฟางแอบมาดักรอจับพ่อตัวดีของเอที่หลังประตูบ้าน

 

 

 

 

 

 

“อุ้ย แย่จังจับได้ซะละ อ่ะ ให้”ป๊อปปี้ที่กำลังผูกริบบิ้นกับดอกกุหลาบสีแดงดอกหนึ่งเงยหน้ามายิ้ม

ก่อนที่จะยื่นให้ฟางแทนเพื่อแก้เขิน

 

 

 

 

 

 

 

“อะไร นี่มันไม่ใช่วันวาเลนไทน์ซะหน่อยเอามาให้ทำไม และอีกอย่างนะ เอามาให้ทุกวันๆแบบนี้ปา

ไป7ดอกแล้วนะ บ้านฟางไม่ใช่ศาลเจ้านะที่มีดอกกุหลาบมาให้ทุกวันน่ะ”ฟางบ่นอุบ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่เจ้าที่ไหน แต่เป็นเจ้าของหัวใจของป๊อปไงล่ะ”ป๊อปปี้ฉีกยิ้มก่อนที่จะปล่อยมุกเสี่ยวหวาน

เลี่ยนให้กับฟาง

 

 

 

 

 

 

“แหวะ พอเลย แล้วนี่บ้านรวยนักรึไงเอาดอกไม้มาให้คนอื่นเค้าทุกวันน่ะ”ฟางอมยิ้มก่อนที่จะรีบดุ

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“บ้านไม่รวย รูปไม่หล่อ แต่อยากให้ อยากทำดีให้คุณแฟนคนนี้ไง ให้เค้าได้รู้สึกเป็นคนพิเศษของ

ป๊อปแบบนี้ ป๊อปจะเอาดอกไม้มาให้ที่หน้าบ้านฟางทุกเช้าทุกวันแบบนี้ตลอดชีวิตป๊อปเลยดี

มั้ย”ป๊อปปี้ยิ้มแล้วพูดอ้อนแฟนสาวที่เขินจนหน้าแดงกับการกระทำของเขา

 

 

 

 

 

 

 

“บ้า ไม่ต้องตลอดชีวิตแค่ขอเอามาให้ทุกวัน9, 999ดอกก็พอ”ฟางยิ้มออกมาแล้วพูด

 

 

 

 

 

“ถ้าให้ครบ9, 999ดอกแล้วจะให้รางวัลอะไรหรอ แต่งงานกันมั้ย”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มอย่างทะเล้น

 

 

 

 

 

 

 

“บ้า เป็นเด็กเป็นเล็กคิดอะไรแก่แดดเล่า”ฟางยิ้มออกมาแล้วพูดต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ยังไม่แต่งแต่ครบเมื่อไหร่เราแต่งงานกันนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะอาศัยจังหวะที่ฟางเผลอหอม

แก้มแล้วรีบวิ่งไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ ฮึก นายจริงๆใช่มั้ย”ฟางที่อึ้งกับคำสัญญาของป๊อปปี้ที่เคยให้กันก็ร้องไห้ออกมาก่อนที่จะ

สวมกอดชายหนุ่มแน่นด้วยความคิดถึงคนที่จากไปอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปนี่แย่จริงๆทำฟางร้องไห้เสียใจแบบนี้จนได้ทั้งที่สัญญากันไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้กันต้องร้องไห้

แบบนี้ ป๊อปนี่มันนิสัยไม่ดีจริงๆ”ป๊อปปี้มองร่างบางของฟางที่นอนกอดตัวเองแล้วร้องไห้ก็ยิ้มออกมา

อย่างอ่อนโยนก่อที่จะลูบผมฟางอย่างแผ่วเบา

 

 

 

 

 

 

“อย่าใจร้ายกับฟางอีกนะ ฟางคิดถึงป๊อปมากแค่ไหนรู้บ้างมั้ย ฮือๆ”ฟางที่ได้ยินคำพูดขอโทษที่

ทำให้เธอต้องร้องไห้เสียใจจากป๊อปปี้ เหมือนในอดีตที่เธอได้รับความอ่อนโยนจากเขาก็พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าร้องสิคนดีของป๊อป ป๊อปอยู่นี่แล้วนะ”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาก่อนท่ะเช็ดคราบน้ำตาให้กับฟางก่อนที่

จะช้อนใบหน้าของฟางเข้ามาใกล้โดยทีดจูบลงไปที่ริมฝีปากเรียวเล็กของฟางอย่างอผ่วเบา สัมผัสที่

อ่อนโยนที่เธอเคยจูบกับเขาในอดีตถูกทำมันอีกครั้ง และต่างจากครั้งที่แล้วที่เขาทำร้ายเธอทำให้

ฟางรัมันด้วยความพอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้เราจะอยู่ด้วยกันนะฟาง เราจะไม่หนีจากกันไปไหนอีกจะได้มั้ย”ป๊อปปี้ถอนจูบออกมาพูด

ขึ้นก่อนที่จะสวมกอดแฟนสาวเอาไว้แน่น เหมือนกับได้เธอกลับมาอยู่ข้างเขาเหมือนเดิม เช่นเดียว

กับฟางที่รู้สึกอบอุ่นหัวใจเมื่ออยู่ใกล้ป๊อปปี้คนนี้ มันช่างต่างกับผู้ชายใจร้ายที่ชอบทำให้เธอร้องไห้

ครั้งก่อนๆเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 ที่บอกกับฟางนี่เป็นป๊อปตัวจริงหรือตัวปลอมนะ แล้วจะหวานแบบนี้ตลอดไปรึเปล่า คนอ่านฟิคไรเตอร์บ่อยคงจะเดาทางกันถูกนะว่า ไรเตอร์เป็นพวกซาดิส55555

 

 

แต่ยังไงก็ขอโทษคนที่ยังอ่านฟิคไรเตอร์เหมือนกันนะท่ไม่ค่อยได้อัพเลย เพราะอย่างที่บอกมันยุ่งจริงๆ เห้อออ ยุ่งจนคนเลิกอ่านไปเยอะเลย ไรเตอร์เเย่จริงๆ555