Welcome to dark side

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว่ายังไง เงียบทำไมล่ะ ตอบชั้นมาสิว่าเธอเสนอหน้าเข้ามาในนี้ได้ยังไง”ป๊อปปี้เห็นฟางที่เงียบก็ยิ่ง
หงุดหงิดก่อนที่จะกระชากร่างบางมาใกล้ตัวเองอีกครั้งแล้วเขย่าอย่างแรงจนฟางออกมาด้วยความ
เจ็บและพยายามแกะตัวเองออกจากการเกาะกุม
 
 
 
 
 
 
 
“ชะ ชั้นหลงทางชั้นจะมาเรียนกับพาร์ทแล้วเราก็พลัดหลงกัน”ฟางตกใจก่อนที่จะรีบสารภาพออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“พลัดหลงนี่ไอ้พาร์ทมันไม่ได้บอกรึไงว่าที่นี่ห้ามให้นักเรียนเข้ามายุ่มย่าม หรือว่าเธออยากจะตาย
เลยกล้าที่จะเสนอหน้าเข้ามาสอดรู้สอดเห็นที่นี่”ป๊อปปี้พูดว่าฟางแล้วมองร่างบางอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นรู้ว่าชั้นผิด แต่นายอย่าลืมสิว่าชั้นเป็นนักเรียนใหม่ที่นี่ชั้นจะไปรู้หรอว่าที่ไหนเข้าได้เข้าไม่ได้
นายอย่ามาอารมณ์แล้วคอยว่าชั้นอย่างเดียวหัดดูความเป็นจริงซะบ้าง”ฟางหน้างอไม่พอใจที่ป๊อปปี้
เอาแต่ตะคอกใส่ตยเองรีบย้อนว่าป๊อปปี้กลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ๊ะ นี่เธอกำลังว่าว่าชั้นไม่มีสมองที่ไม่ไตร่ตรองอะไรดีๆงั้นสิ”ป๊อปปี้โมโหแล้วรีว่าฟางอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“ไปกันใหญ่แล้วตาบ้า หลีกชั้นจะกลับแล้ว”ฟางเหวอก่อนที่จะเดินหนีเพื่อไปที่ประตู
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใครน่ะ”แต่แล้วก็มีเสียงของทอมที่ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของประตูทำให้ฟางตกใจแล้วคิดหา
ทางออกทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“เราเองทอม”ป๊อปปี้ถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะกระชากร่างบางมาหลบหลังเขาแล้วตอบแทน
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายน้อยเองหรอครับแล้วนายน้อยเข้าไปทำอะไรในนั้นล่ะครับ”ทอมถามต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เราเข้ามาเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดน่ะเดี๋ยวเราจะไปที่ยิมแล้วให้พวกเขื่อนมันทำความสะอาดยิม
สักหน่อย”ป๊อปปี้รีโกหกสร้างเรื่องต่อทันที
 
 
 
 
 
 
“หรอครับ ตอนแรกผมก็นึกว่าเป็นพวกชั้นต่ำซะอีก เพราะผมได้กลิ่นคาวเลือดมันแรงมากแถว
นี้”ทอมตอบทำให้ฟางตกใจนึกขึ้นได้แล้วมองเลือดที่นิ้วที่โดนหนามกุหลาบเกี่ยวจนเลือดออกและ
อึ้ง เพียงเลือดหยดเล็กๆหยดเดียวทำไมทอมถึงจมูกดีแบบนี้นะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายพึ่งเอาเลือดไปให้แด๊ดกับมัมนายคงจะจมูกเพี้ยนล่ะทอม ไปพักเถอะเดี๋ยวชั้นก็ออกไปแล้ว
ไม่มีอะไรหรอก”ป๊อปปี้พูดแล้วหันขวับไปมองฟางราวกับจะเอาเรืองยัยตัวปัญหาคนนี้ซะให้รู้แล้วรู้
รอดไปเลย
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย นายทำบ้าอะไรน่ะ”ฟางร้องตกใจเมื่อป๊อปปี้คว้ามือของฟางแล้วดูดที่นิ้วที่เป็นแผลของฟาง
ทำให้ฟางหน้าแดงจัดกับสิ่งที่ชายหนุ่มทำกับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ นี่เธอคิดว่าสิ่งที่ชั้นลดตัวมาทำกับเธอเพราะชั้นช่วยเธอล่ะก็บอกเลยว่าเธอสำคัญตัวเองผิดไป
แล้วล่ะ อีแค่พวกชั้นต่ำที่ไม่รู้จะตายวันไหนแบบเธอมันไม่ได้มีค่าอะไรในสายตาของชั้นอยู่แล้ว ก็อี
แค่ของเล่นเอาไว้เล่นสนุกแก้เซ็งในนี้ไปวันๆเท่านั้นล่ะ”ป๊อปปี้ผละออกจากฟางแล้วเชิดหน้ากอดอก
พร้อมกับว่าฟางโดยไม่รู้เลยว่าฟางที่ยืนฟังคำว่าร้ายๆของชายหนุ่มทุกถ้อยคำนั้นเงียบไม่พูดอะไร
กลับมาเหมือนดังเช่นทุกครั้ง ป๊อปปี้เริ่มแปลกใจที่ฟางเงียบไปก็หันกลับมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่าง
บางยืนมองเข้าอยู่และมีน้ำตาไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อย่ามาสำออยบีบน้ำตานะอีแค่น้ำตาคนไม่มีค่าอย่างเธอมันไม่ทำให้ชั้นหวั่นไหวได้หรอก เก็บน้ำตา
ไปง้อผู้ชายคนอื่นซะ"ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายมันก็แค่คนหน้าเหมือน ชื่อเหมือนป๊อปปี้เท่านั้นจริงๆด้วย ฮึก นายไม่มีวันที่จะได้เป็นป๊อปปี้ของ
ชั้นได้ ไม่มีวัน เพราะป๊อปปี้ของชั้นเค้าไม่มีวันทำชั้นร้องไห้แบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกหรอก”ฟางพูดออก
มาเสียงสั่นตามแรงสะอื้นก่อนที่จะผลักป๊อปปี้ออกไปสุดแรงแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มารยา”ป๊อปปี้ตะโกนไล่หลังแล้วยิ่งหงุดหงิดใจก่อนที่จะเดินกลับออกไปเพื่อเข้ายิมแต่แล้วจู่ๆเขาก็
รู้สึกใจเต้นแรงจนเขาแทบเดินต่อไปไม่ได้ต้องเอามือกุมหน้าอกข้างซ้ายเอาไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โดดเรียนคลาสบ่ายมาหลบอยู่นี่เองป๊อป”ปลื้มและแครอลเดินมาเห็นป๊อปปี้ที่ยืนพิงกำแพงตึกก็รีบ
เรียก
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้นายเป็นอะไรไปน่ะ”แต่เมื่อปลื้มเอามือไปแตะป๊อปปี้ต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ที่เอามือกุมที่
อกข้างซ้ายอยู่ร้องออกมาด้วยความเจ็บก่อนที่จะทรุดเป็นลมไปโดยที่มีเลือดสีดำไหลออกมาจาก
จมูกน่ากลัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วทำไมชั้นต้องบ้าจี้มาตามนามบัตรของไอ้กรีนด้วยเนี่ย”โทโมะบ่นกับตัวเองที่หลังจากเลิกเรียน
แล้วแทนที่จะไปหาโฟร์พี่สาวแต่กลับมาหยุดอยู่ที่หน้ากระโจมของพวกยิปซีที่มาตั้งรกรากข้าง
วิทยาลัยDs
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊าก แนนจ๋าไม่งอนสิจ้ะ นี่มาก่อนเองนะอย่างอแงสิ”แต่แล้วเสียงเอะอะโวยวายจากในกระโจมดัง
ขึ้นทำให้โทโมะเหวอตกใจเมื่อเห็นชายคนหนึ่งในเสื้กผ้าแนวโมฮีเบียนวิ่งออกมาโดยที่พยายาม
หลบข้าวของที่ถูกขว้างปามาจากสาวยิปซีคนหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ซีแนน ไหนว่าจะไปอยู่อเมริกาแล้วไง”โทโมะรีบห้ามไม่ให้ซีแนนเข้าไปทำร้ายมาก่อนก่อนที่จะรีบ
ทักอดีตเพื่อนสาวทันที
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะคิดถึงจัง”ซีแนนยิ้มออกมาเมื่อเห็นโทโมะก่อนที่จะพาชายหนุ่มเข้าไปในกระโจมทำนายดวง
ของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไหนๆเราก็ได้เจอกันแล้ว เดี๋ยวชั้นจะดูดวงให้นะโทโมะ ดูให้ฟรีๆเลย”ซีแนนยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม
ก่อนที่จะเพ่งกระแสจิตไปที่ลูกแก้วพยากรณ์ตรงหน้า
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ด/ซีแนนเป็นอะไรน่ะ”แต่เมื่อซีแนนที่เพ่งลูกแก้วไปสักพักร่างบางก็ร้องออกมาก่อนที่โทโมะ
และมาก่อนที่นั่งข้างๆจะรีบประคองหญิงสาวเอาไว้แล้วรีบถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะ เรื่องที่นายอยากรู้แล้วมาถามที่ชั้น ชั้นตอบให้นายเลยนะว่านายกับเธอคนนั้นมันไม่มีทาง
สมหวัง ความรักของพวกนายมันเป็นไปไม่ได้ถ้ายิ่งฝืน จะต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายกันไปข้าง ตัดใจ
เถอะนะโทโมะอย่าให้เรื่องความรักที่เป็นไปไม่ได้ต้องมาเกิดขึ้นอีกเลย”ซีแนนสูดลมหายเข้าลึกๆ
ก่อนที่จะบอกโทโมะแล้วจับมือเพื่อนชายแน่น โทโมะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดหัวใจก่อนที่จะตัดสิน
ใจลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากกระโจมของซีแนนแล้วเดินเลาะมาตามทางเรื่อยๆเพื่อจะกลับที่พัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“รักที่เป็นไปไม่ได้ของนายกับแก้วมันก็จริงอย่างที่ซีแนนบอกนะ มันไม่มีทางสมหวัง ล้มเลิกซะ
เถอะ”ธามไทกระโดดมาจากต้นส้นสูงดักหน้าโทโมะก่อนจะพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าว่างมากนายก็ควรไปหาอะไรทำที่เป็นประโยชน์กว่านี้นะธาม ไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องของชั้น”โท
โมะเดินหนีแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวสิ ก็นี่ไงเรื่องที่เป็นประโยชน์ อะไรกัน ก็แค่อยากจะเตือนตามประสาพวกHCเหมือนกัน ถ้า
นายรักแก้วแต่นายเกิดมาเป็นศัตรูกันก็ควรต้องปล่อยกันไปสิ นอกซะจากนายเองจะไม่ยอมแพ้แล้ว
ปรับเปลี่ยนโชคชะตาตัวเอง ยอมเล่นทุกอย่างให้อยู่นอกกฏซะ”ธามไทพูดก่อนที่จะมองหน้าโทโมะ
เชิงบอกอะไรบางอย่างโทโมะนิ่งเงียบก่อนที่จะเดินกลับที่พักไป
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ธาม นายมาคุยอะไรกับโทโมะอย่ามายุ่งกับน้องชายชั้นนะ”โฟร์ที่แอบเห็นธามไทตามรังควาน
น้องชายตัวเองก็รีบเข้ามาว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ยุ่งกับน้องก็ขอยุ่งกับพี่ได้มั้ย”ธามไทยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะพูดยั่ว
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ โฟร์ไม่รอช้ารีบตบหน้าชายหนุ่มหัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“หยุดบ้ากามสักทีธาม นายเห็นชั้นเป็นแค่ดอกไม้ริมทางไม่ใช่รึไง ของไม่มีค่าอย่างชั้น นายไม่ควร
จะกลับมายุ่งอีกนิ”โฟร์ว่าก่อนที่จะรีบวิ่งหนีชายหนุ่มไปโดยที่ธามไทมองตามโฟร์ไปอย่างขัดใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“หิวจัง”หลังจากเลิกเรียนฟางที่แอบหนีป๊อปปี้และทุกคนมาหลับบนห้องตื่นขึ้นมาในตอนหัวค่ำด้วย
ความหิวและมองนาฬิกาพบว่ายังไม่ถึงเวลาที่หอนอนจะปิดก็ลุกขึ้นแล้วเดินลงมาตามทาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมป๊อปปี้ถึงยังมีอาการแบบเดิมอีก ทั้งๆที่ผ่านมาแล้วตั้งหลายปี”ขณะที่
ฟางเดินมาตามทางต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงคนเดินพูดคุยก็รีบหาที่หลบเมื่อเห็นว่าเป็นแครอลและ
พวก
 
 
 
 
 
 
 
 
“นั่นสิ เราไปถามผู้บำบัดส่วนตัวของป๊อปปี้แล้วนะ ผู้บำบัดก็บอกว่าอาการไม่น่าเป็นห่วงอะไร แล้ว
เลือดพวกนั้นล่ะ นี่ป๊อปปี้ก็หลุดพ้นกายหยาบในคราบมนุษย์มาตั้งหลายปี ทำไมถึงมีอาการแปลกๆ
แบบนั้นล่ะ”ปลื้มที่เป็นคนไปถามอาการเพื่อนชายจากผู้บำบัดส่วนตัวพูดขึ้นทำให้ฟางที่อบฟังอยู่ก็
ชะงักที่มักจะได้ยินพวกของป๊อปปี้พาแปลกๆ รวมถึงตอนนี้ที่พูดถึงเรื่องกายหยาบในคราบมนุษย์นี่
มันเรื่องอะไรกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะว่าไปหมอนั่นพ้นจากกายหยาบในร่างมนุษย์มาเหมือนพวกเราแล้วก็จริง แต่อย่าลืมสิว่าหมอนั่น
เคยเป็นคนมาก่อนไม่ได้เกิดมาเป็นแบบพวกเราเลยตั้งแต่เกิดเอ๊ะ หรือว่าหมอนั่นเคยมีอดีตที่อยาก
จะทำแล้วไม่ได้ทำมาก่อน อาการของพวกมนุษย์มันเลยกำเริบกับร่างกายใหม่”เขื่อนรีบด่วนสรุป
อาการของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นพรุ่งนี้เราไปเยี่ยมป๊อปปี้แล้วหาข้อมูลเรื่องบ้าๆพวกนี้เพื่อช่วยเพื่อนเรากัน”ปลื้มพูดก่อนที่จะเดิน
กลับห้องพักไปกับเพื่อนของเขาโดยไม่ได้สนใจว่าตรงซอกแคบๆนั้นมีร่างเล็กของฟางแอบซ่อนอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ตกลงนายเป็นตัวอะไรกันแน่นะป๊อปปี้”ฟางออกมาจากที่ว่อนแล้วพูดก่อนจะมองไปที่ห้อง
พยาบาลด้วยความลังเล
 
 
 
 
 
 
 
สงสัยตอนนี้คงไม่ใช่แค่ฟางนางเอกเราซะแล้วมั้งที่สงสัยป๊อปปี้ คงจะมีรีดเดอร์หลายคนที่
สงสัยอยู่แน่ๆ 555555 ใครที่ยังอ่านอยู่ก็ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ