Under my skin

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “เห้อ สุดท้ายสามีคุณหนูก็ปิ๊กไปแล้ว ไอ้เรานึกว่าจะอยากอยู่กับเมียแต้ๆ/ช่างเถอะค่ะป้า เค้ามีงาน

ต้องทำปล่อยเค้าไปเถอะค่ะ”แก้วที่เดินมากับป้าแม่บ้านคนสนิทเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยในไร่เงียบ

ลงไปเมื่อได้ยินป้าแม่บ้านพูดก่อนจะตอบแล้วเดินแยกมานั่งอยู่ในหองทำงานคนเดียว

 

 

 

 

 

“หึ คงจะรีบไปหาผู้หญิงของนายน่ะสิ ดี ไปไหนก็ไปเลย ชั้นก็ไม่ได้อยากให้นายอยู่กับชั้นหรอกคน

กะล่อน”แก้วจ้องมองแหวนแต่งงานที่นิ้วนางตัวเองแล้วอดพูดออกมาไม่ได้แล้วพลางถอนหายใจ

เมื่อโทโมะกลับกรุงเทพไปแล้วไม่มีการร่ำลากันสักคำ

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเอพริลไปเรียนต่อจริงๆแบบนี้พี่ก็คิดถึงเราแย่สิคะ/พี่กวินก็เอพริลไปแค่2ปีเอง ถ้าพี่อยากไปหา

ก็บินไปสิคะ”เฟย์มาทานข้าวกับเอพริลและกวินยิ้มเมื่อเห็นทั้งคู่ออดอ้อนกันได้น่ารักสมกับเป็นคู่รักก็

แอบถอนหายใจเพราะหลังจากที่เธอกลับมาจากเชียงใหม่พร้อมกับโทโมะและเขื่อน เขื่อนก็หายไป

ไม่ติดต่อกับเธอมาจะ2อาทิตย์แล้วนี่เขาคงเบื่อเธอไปแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“หงอยไปเลยนะเรา เป็นอะไรคิดถึงเพื่อนพี่หรอ/บ้าพี่กวิน เฟย์เปล่านะ”กวินมองรุ่นน้องอย่างรู้ทัน

แล้วรีบพูดก่อนที่เฟย์จะรีบสวนกลับมา

 

 

 

 

 

 

 

“เอ เหมือนช่วงนี้ไอ้เขื่อนจะยุ่งด้วยล่ะมั้งไม่ค่อยได้ไปไหนกับสาวๆแล้วล่ะสบายใจได้/แล้วบอกเฟย์

ทำไมอ่ะ ไม่ได้อยากรู้ซักหน่อย”กวินมองท่าทางของเฟย์ก็ยิ้มก่อนจะพูดต่อโดยที่เฟย์ที่นั่งฟังทำ

เป็นไม่สนใจแต่ก็แอบพอใจที่เขื่อนไม่ไปหาใคร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอพริลว่าพี่กวินโกหกชัวร์ดูวิพี่เขื่อนมากับใครอ่ะ”เอพริลหยิกแฟนหนุ่มเบาๆก่อนที่จะชี้ไปทางนอก

ร้านอาหารเห็นเขื่อนกำลังเดินถือของให้สาวสวยคนหนึ่งและพูดคุยกันถูกคอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ คนนั้นน่ะก็คือ อ้าวเฟย์ไปไหนน่ะ”กวินยิ้มก่อนที่กำลังะพูดต่อเฟย์ไม่สนใจฟังรีบลุกพรวดแล้ว

ตรงไปเอาเรื่องเขื่อนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่น่ะหรอ ที่บอกว่าอยากเป็นแฟนกับเฟย์ ว่าแล้วว่าสุดท้ายผู้ชายเจ้าชู้ยังไงก็ชู้วันยังค่ำ คน

เฮงซวย”เฟย์ที่คว้าน้ำปั่นออกมาด้วยโวยวายใส่เขื่อนหน้าร้านก่อนที่จะราดน้ำปั่นสีสวยใส่เขื่อนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วเฟย์ ใจเย็นๆก่อน นั่นมันไม่ใช่สาวของไอ้เขื่อน นั่นพี่โฟร์พี่สาวเขื่อนมัน”กวินและเอพริล

วิ่งตามออกมาแล้วพูดอย่างตกใจรวมถึงเฟย์ที่อึ้งก่อนที่จะรีบวิ่งไปจากตรงนั้นด้วยความอาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวดิเฟย์ วิ่งมาแบบนี้ทำไม มาคุยกันก่อน”เขื่อนที่ตั้งสติได้ก็รีบวิ่งมาคว้าข้อมือร่างบางไว้แล้วรีบ

พูด

 

 

 

 

 

 

“มะ ไม่ เฟย์ไม่มีอะไรจะพูดกับพี่/แต่พี่มี ที่เราโวยวายใส่พี่เมื่อกี้แสดงว่าเราหึงพี่ใช่มั้ย”เฟย์หน้า

แดงซ่านด้วยความอายรีบบอก ก่อนที่เขื่อนจะพูดแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าไงล่ะเงียบทำไม เราหึงพี่ก็บอกมาสิ”เขื่อนเห็นเฟย์นิ่งก็ยิ่งรีบรุกถามเธออีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“เออ ใช่ คนบ้าถามอยู่นั่นล่ะ เฟย์หึงพี่พอใจรึยัง คนนิสัยไม่ดี ดีแต่ได้ มาทำให้คนอื่นรู้สึกดีแบบนี้

แล้วก็หายไปมีคนอื่น เฟย์รู้เฟย์มันโง่ที่ดันไปแอบรักคนชู้อย่างพี่ แล้วก็โง่มากด้วยที่พอจะทำใจให้

เลิกมันก็เลิกไม่ได้สักที อื้ออ”เฟย์โพล่งออกมาเมื่อถูกเขื่อนซักเค้ามาๆก่อนที่จะถูกชายหนุ่มโน้ม

หน้าจูบกลางลานน้ำพุของห้างดังทันที

 

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า คนผีทะเล มาทำแบบนี้กลางห้างได้ไง คนมองหมดแล้วนะ”เฟย์หน้าแดงจัดแล้วรีบถอยห่าง

เขื่อนแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า จะแปลกอะไรก็เราแฟนกัน แล้วพี่ก็ดีใจที่เฟย์ยังชอบพี่อยู่เหมือนเดิม เพราะเรานั่นล่ะมาทำให้

พี่เปลี่ยนไป จากไม่เคยจริงจังกับใครสักคนเริ่มอยากจะดูแลยัยโก๊ะขี้งอแงคนนี้แค่คนเดียว คบกับพี่

นะเฟย์”เขื่อนยิ้มก่อนที่จะตอบเฟย์แล้วสารภาพความในใจออกมาทำให้เฟย์หน้าแดง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าพี่แอบมีใครอีกเฟย์เลิกกับพี่แน่”เฟย์ยิ้มออกมาก่อนที่จะพยักหน้าตกลงเป็นแฟนกับเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ๊ะเฟย์ นั่นมันพ้อยท์กับจินนี่นิ”เขื่อนที่ยิ้มมีความสุขอยู่กับเฟย์ก็หันไปเห็น2สาวที่คุ้นหน้าคุ้นตา

เป็นอย่างดีแล้วชี้ไปให้เฟย์ก่อนที่จะรีบสะกดรอยตามทั้งคู่ไปพร้อมกับเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ความจริงนายไปรอด้านหน้าก็ได้นะ นี่มันครอสคุณแม่มือใหม่ นายจะมาทำไม”ฟางพูดพลางมอง

ไปที่ป๊อปปี้ที่มากับตัวเองที่โรงพยาบาลหลังจากที่แก้วจัดการให้แก้วไปฝากท้องในโรงพยาบาลใน

เมือง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ให้คุณพ่อเข้าไปด้วยถูกแล้วค่ะคุณพ่อจะได้รู้วิธีการดูแลคุณแม่ในช่วงตั้งครรภ์เพื่อเตรียมตัวตอน

คลอดบุตรค่ะ”พยาบาลที่อยู่ตรงโต๊ะประชาสัมพันธ์ตอบป๊อปปี้กับฟางก่อนที่จะพาทั้งคู่ไปลงทะเบียน

เพื่อเตรียมเข้าครอส ฟางลอบมองสามีที่หลังจากวันนั้นเธอกับเขาอยู่กับแก้วมาได้อาทิตย์นึงแล้วแต่

เวลาที่ป๊อปปี้ดูแลเธอทีไร เธอก็มักจะทำเป็นไม่สนใจจนชายหนุ่มซึมและหายไปโดยแยกไปนอนอีก

ห้องเพื่อไม่รบกวนฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มัวแต่ฟังอะไรก็ไม่รู้ ถ้าไม่อยากจะเข้าอบรมก้ออกไปก็ได้นะชั้นอยู่คนเดียวได้”ฟางมองป๊อปปี้ที่ไม่

ยอมพูดกับตัวเองเลยเอาแต่ใส่หูฟังตลอดตั้งแต่ขับรถมากับเธอจนตอนอยู่หน้าห้องก็ไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“พอเราคุยด้วยก็ไม่ชอบ พอเราไม่พูดก็ไม่ชอบ นี่พี่ตามอารมณ์เราไม่ทันแล้วนะฟาง/ถ้าตามไม่ทัน

ก็ไม่ต้องตามใครใช้ให้มาตามล่ะ”ป๊อปปี้ถอดหูฟังแล้วพูดทำให้ฟางย้อนป๊อปปี้จนชายหนุ่มถอน

หายใจก่อนที่จะวางมือถือและสมุดโน้ตที่พกประจำเพื่อออกไปเข้าห้องน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“เชอะ ไปเลยนะชั้นไม่มีวันง้อนายหรอก”ฟางพูดเบาๆเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินหนีก่อนที่จะหันไปมองมือ

ถือที่มีหูฟังเสียบอยู่และสมุดโน้ตก็สงสัยเพราะ อาทิตย์หลังๆป๊อปปี้ที่ไม่มายุ่งกับเธอแล้วไปคุยกับ

แม่บ้านในบ้านแก้วแทนซะส่วนใหญ่จะพกของ2อย่างนี้จึงอยากรู้ว่าป๊อปปี้ทำอะไร เมื่อกดเล่นเสียง

ที่อัดในมือถือก็อึ้งเพราะมันคือเสียงของหมอที่บอกเกี่ยวกับการดูแลแม่และเด็กตอนตั้งครรภ์และ

สมุดโน้ตที่ป๊อปปี้เอาแต่จดไม่สนใจเธอนั้นมันก็คือรายระเอียดดูแลคุณแม่ตั้งครรภ์ในแต่ละอายุครรภ์

จนถึงการเตรียมตัวคลอดบุตรทำให้ฟางอึ้งกับการดูแลเอาใจใส่ของชายหนุ่มพลางเอามือลูกท้องที่

นูนขึ้นมาของตัวเองที่ตอนนี้อายุครรภ์ใกล้4เดือนเข้ามาแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเราจะมีอุปกรณ์ให้นะคะเป็นไมโครโฟนตรงหน้า เอาด้านที่ปากกว้างรัดที่เอวคุณแม่เลยนะคะ

แล้วเราจะใช้โทนเสียงที่สูงและต่ำต่างกันเพื่อให้ลูกรับรู้ในเสียงที่เบาและดังเพื่อการรับรู้ของลูกใน

ท้องค่ะ”ระหว่างที่เริ่มเข้าการอบรมป๊อปปี้ได้กลับเข้ามาฟังทันก่อนที่จะทำตามพยาบาลบอกแล้วเอา

ไมโครโฟนมาทางตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ลูกจ๋านี่พ่อเองนะครับ พ่อรักลูกมากนะครับพ่อสัญญาจะดูแลและไม่ปล่อยให้เราต้องมีอันตรายอีก

แล้ว เพื่อเราจะอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว3พ่อ แม่ ลูกไงล่ะครับ พ่อรักหนูนะ”ป๊อปปี้พูดใส่ไมโครโฟน

เพื่อคุยกับลูกในท้องทำให้ฟางใจเต้นรัว มองชายหนุ่มในมุมอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าอายุครรภ์คุณแม่ก็ครบ4เดือนแล้วนะคะจะมาอัลตร้าซาวน์ดูเพศลูกได้เลยนะ

คะ”พยาบาลพูดกับฟางและป๊อปปี้หลังจากที่อมรมเสร็จ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินมาด้วยกันเงียบๆข้าง

หน้าที่รอรถเพื่อรอแก้วขับรถมารับ

 

 

 

 

 

 

 

“อาทิตย์หน้าถ้าฟางไม่อยากให้พี่มาฟางมาฟางจะมากับแก้วก็ได้นะ เดี๋ยวพี่จะอยู่ที่ไร่รอแล้ว

กัน”ป๊อปปี้เห็นฟางที่เอาแต่เงียบไม่ยอมคุยกับเขาก็ใจแป้วก่อนที่จะพูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“อยากกินน้ำมะพร้าวอ่ะ นายไปซื้อให้หน่อยสิ”ฟางพูดขึ้นก่อนที่จะชี้ไปทางร้านขายผลไม้ตรงข้าม

ถนน ป๊อปปี้มองฟางที่ไม่สนใจตัวเองก็ถอนหายใจก่อนที่จะเดินข้ามถนนไปซื้อของให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

ปี้น

 

 

 

 

 

 

ตอนนั้นเองมีมอเตอร์ไซค์ขี่ฝ่าไฟแดงมาแล้วเฉี่ยวป๊อปปี้ล้มลงต่หน้าต่อตาฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ นายเป็นอะไรมั้ย”ฟางตกใจรีบวิ่งข้ามถนนมาประคองสามีขึ้นมาแล้วใจเสียเมื่อเห็นข้อศอก

ของป๊อปปี้ถลอกเลือดออกก็รีบหาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้สามี

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรฟาง พี่นี่แย่จังทำน้ำมะพร้าวที่เราอยากกินตกหมดเลยงั้นเดี๋ยวพี่ไปซื้อใหม่ให้นะ/ไม่ต้อง

พอแล้ว"ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะหันไปหมายจะซื้อน้ำมะพร้าวให้ฟางใหม่แต่ร่างบางรีบห้าม

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมล่ะฟางถ้าพี่ทำให้ฟางรู้สึกรำคาญอีกแล้วพี่ขอโทษนะที่ทำตัวให้เรารู้สึกไม่ดี”

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ที่เข้าว่าฟางคงจะรำคาญเขาที่เขามักเจ็บตัวเสมอก็พูดก่อนที่ฟางจะดึงป๊อปปี้ไปกอดแน่น

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องทำอะไรแล้ว ชั้นยอมแล้ว ชั้นยอมให้นายดูแลชั้น ชั้นจะไม่โวยวายไม่รำคาญนายอีก

แล้ว”ฟางพูดขึ้นก่อนที่จะฝังจมูกลงอกกว้างที่กอดแน่นทำให้ป๊อปปี้ตื้นตันใจเมื่อรับรู้ว่าฟางยอมเปิด

ใจแล้วก็กอดฟางแน่นด้วยความดีใจ ก่อนที่แก้วจะขับรถมารับแล้วพากลับไร่ไปด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ะ เจ็บอ่ะฟาง เบาๆหน่อย/นี่อย่าโวยวายไปหน่อยเลยน่า เป็นผู้ชายซะเปล่าอดทนหน่อยสิ”เมื่อ

กลับบ้านมาฟางพาสามีหนุ่มมาทำแผลพลางพูดเมื่อสามีงอแงไม่ยอมให้ฟางทำแผลดีๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะครับที่ทำแผลให้พี่/อื้อ ก็เป็นสามีภรรยากันก็ต้องดูแลกันสิ อ๊ะ”ป๊อปปี้มองผ้าพันแผลที่

ถูกฟางทำให้ถึงแม้มันจะไม่สวยเท่าไหร่แต่ชายหนุ่มก็ยิ้มและขอบคุณ ก่อนที่จะเอาหัวลงไปนอน

หนุนตักภรรยาสาว

 

 

 

 

 

 

“ลูกจ๋าพ่อสัญญานะว่าก่อนที่จะดูแลลูกกับแม่ พ่อจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ทำให้แม่ต้องร้อนใจอีก

แล้ว”ป๊อปปี้หันหน้าเข้าที่หน้าท้องของฟางแล้วพูดทำให้ฟางอมยิ้มกับการกระทำของสามี

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะที่ชอบโวยวายเจ้าอารมณ์ใส่นายเสมอ เอ่อ ขอโทษนะคะพี่ป๊อป”ฟางเอามือลูบผม

ป๊อปปี้พร้อมกับพูด

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะเมื่อกี้ฟางเรียกพี่ว่าพี่แล้วหรอ/ก็นายแก่กว่าชั้น ดังนั้นถ้าเราจะอยู่ด้วยกันชั้นก็ขอเรียกนาย

ว่าพี่นะ พี่ป๊อป”ฟางพูดแล้วยิ้มออกมาทำให้ป๊อปปี้ยิ้มและหน้าแดงเมื่อสบตากลมโตที่มองเขาอยู่

ก่อนที่จะโน้มคอฟางลงมาจูบขอบคุณโดยที่ร่างบางเองก็ยอมรับสัมผัสนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาแอบดูคนอื่นแบบนี้ เธอนี่มันพวกถ้ำมองชัดๆ/นายมาได้ไงเนี่ย”แก้วที่กอดอกมองดูป๊อปปี้กับ

ฟางเปิดใจให้กันก็ยิ้มอย่างมีความสุขก่อนที่จะตกใจเมื่อเห็นโทโมะที่ย่องมาด้านหลังเธอตอนไหน

ไม่รู้แล้วกระซิบข้างหู

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ขึ้นเครื่องมาน่ะ โอ้ย เพลียชะมัด เจอเคสผ่าตัดติดกันเนี่ย”โทโมะพูดก่อนที่จะลากกระเป๋าถือ

วิสาสะเข้าไปนอนในห้องแก้วโดยที่แก้วเหวอไม่ทันตั้งตัวเมื่อตั้งสติได้ก็รีบเดินตามชายหนุ่มไปใน

ห้องทันที

 

 

 

 

 

“ออกไปเลยนะห้องนี้ชั้นนอนคนเดียวอยากนอนก็ไปนอนโซฟาโน่น/ได้ไงล่ะผัวเมียแต่งงานกันจะ

มาแยกเตียงนอนใช้ได้ที่ไหนล่ะ ชั้นนอนห้องนี้มันก็ถูกแล้ว”แก้วโวยวายก่อนที่โทโมะจะเถียงกลับ

แก้วไป

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เราไม่ได้รักกันแล้วจะมานอนข้างกันทำไม ชั้นไม่ใช่สาวๆของนายนะ อยากนอนก็กลับไปหา

ป๊อปปี้โน่นสิ/ไม่ ชั้นเป็นพวกหน้าด้าน อ๊ะ ถ้าเอาข้าวของชั้นโยนออกนอกห้องล่ะก็ชั้นปล้ำเธอจน

เธอก้าวขาลงากเตียงไม่ได้แน่”ฟางหน้างอไม่ยอมชายหนุ่มก่อนที่โทโมะจะรีบพูดแล้วห้ามไม่ให้

แก้วโยนกระเป๋าตัวเองออกนอกห้องพร้อมกับเดินออกมาข้างนอก สร้างความงุนงงให้กับแก้วมาก

ก่อนที่ร่างบางะรีบวิ่งตามสามีไปในไร่

 

 

 

 

 

 

 

 

“น้องดาว กะแล้วว่ามาทำงานในไร่กับแม่ แล้วนี่แม่หนูเป็นยังไงบ้างครับนี่พี่โทโมะมีของมาฝากด้วย

นะ เป็นสมุดระบายสีกับตุ๊กตา ชอบมั้ยครับ”โทโมะเดินไปหาดาวลูกสาวคนงานที่ตัวเองเคยไปหากับ

แก้วครั้งหนึ่งพร้อมกับนั่งเล่นอยู่ด้วยกันทำให้แก้วที่เดินตามเห็นภาพนั้นก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโทโมะเค้าน่ารักนะคะคุณหนู ตอนมาครั้งที่แล้วก็ชอบมาเล่นกับยัยดาวให้หายเหงาได้แล้วก็

มาตรวสุขภาพให้ป้าแถมเอายาให้ไม่คิดตังค์อีก ป้าเป็นหนี้บุญคุณคุณโทโมะเค้าจริงๆเลยค่ะ”ป้าคน

งานที่เป็นแม่ของน้องดาวพูดขึ้นเมื่อเดินมาอยู่ข้างๆแก้วทำให้แก้วอึ้งเมื่อเห็นความเอาใจใส่คนงานที่

ตอนนั้นเธอคิดว่าโทโมะทำไปเพราะกะจะซื้อใจให้เธอติดกลับ แต่ถึงแม้ว่าความจริงเขาจะแก้แค้น

เธอแต่เขาก็ยังเหมือนเดิมกับคนงานของเธอทุกคน

 

 

 

 

 

 

“ไหนพี่แก้วดูซิว่าระบายสีสวยมั้ย”แก้วเดินไปนั่งอีกข้างของดาวแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ดาววาดรูปให้พี่โทโมะด้วยค่ะ นี่พี่โทโมะนี่พี่แก้ว รักกันๆ”ดาวยิ้มให้แก้วก่อนที่จะเอารูปวาดสีไม้

ของตัวเองอวดทั้งคู่แล้วชี้ไปที่โทโมะและแก้วจับมือและมีรูปหัวใจล้อมรอบอยู่แก้วหน้าแดงก่นที่จะ

เงยหน้ามองชายหนุ่มที่มองเธออยู่ก่อนแล้วก็ใจเต้น

 

 

 

 

 

“แล้วนี่นายจะกลับเมื่อไหร่ไม่ทราบ”แก้วพูดเมื่อเดินกลับมากับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“จนกว่าคนแถวนี้จะเบื่อไง/ทะลึ่งละงานการไม่ทำรึไงยะ”โทโมะพูดกวนๆทำให้แก้วอดไม่ได้ที่จะดุ

ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“เหอะน่า ลาพักร้อนช่วงนี้มีเวลาหลายวันได้ง้อเมียละกันน่า/หา ออะไรนะ นี่โทโมะจะรีบเดินไป

ไหนกลับมาก่อน”โทโมะมองแก้วที่หน้างอบ่นตัวเองก็ยิ้มก่อนที่จะพูดต่อแล้วรีบวิ่งหนีแก้วไปทิ้งให้

แก้วอ้าปากค้างก่อนที่จะรีบวิ่งตามสามีหนุ่มไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ มาทำไมไม่ทราบ ชั้นไม่ต้อนรับนาย”จินนี่ตกใจเมื่อกลับบ้านมาแล้วเจอกวินมารอเธอก็รีบไล่

 

 

 

 

 

 

 

“ไปสนิทกับพ้อยท์ได้ยังไง วางแผนชั่วอะไรอีกบอกมานะ”กวินไม่รอช้าตรงไปกระชากแขนร่างบาง

มาถาม

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ชั้นเจ็บนะไอ้ป่าเถื่อน ไอ้เลว/เลวยังไงก็ได้เธอไปแล้วละกัน ดีในเมื่อไม่บอกกันใช่มั้ยงั้นก็

ต้องเค้นกันหน่อยล่ะ”จินนี่ไม่พอใจรีบว่าก่อนที่กวินจะสวนกลับแล้วอุ้มจินนี่พาดบ่าขึ้นไปที่เขื่อนจอด

รอไว้อยู่แล้วไปทันที

 

 

 

 

 

ป๊อปฟางเปิดใจกันแล้ว แต่ไม่รู้จะบอกรักเมื่อไหร่ จินนี่ก็ถูกลักพาตัว

 

 

รับรองงานนี้มีเคลียร์ยาว55555555