Under my skin
เขียนโดย 
Chapond
วันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 01.21 น.
แก้ไขเมื่อ 2 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 22.59 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
24) 24 เข้าครอสดัดนิสัยคุณแม่ขี้วีน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“นี่พี่ป๊อปจะพาพี่ฟางไปไหนล่ะคะ แล้วแบบนี้เฟย์จะบอกคุณน้าว่ายังไง ไหนจะต้องรับมือกับพี่พ้อ
ยท์อีก ถ้าพาไปหลายวันแบบนี้”เฟย์ที่ได้สตินึกขึ้นได้ก็รีบพูดจนเขื่อนอ้าปากตอบแทบไม่ทัน
“เดี๋ยวๆ เย็นๆก่อนนะ ค่อยๆพูด ให้ไปทีละคำถาม เอาแบบนี้ละกัน ช่วงนี้พี่จะมาอยู่กับเราเพื่อช่วย
กันเราจากพ้อยท์มาถามมาวุ่นวาย ส่วนกวินก็จะกันทางฝั่งพิมให้แล้วกัน แล้วกับเรื่องแม่ของฟางพี่
จะอธิบายให้คุณน้าทราบเอง”เขื่อนอธิบายไปทีละอย่าง
“ดีค่ะ แต่อ๊ะ มาอยู่ด้วยงั้นหรอ ไม่ค่ะ พี่มีสาวๆในสต้อกต้องดูแลตั้งหลายคนไม่ใช่หรอคะ ดังนั้นอย่า
มาเสียเวลาอะไรกับยัยเฉิ่มอย่างเฟย์เลยค่ะ ว้าย”เฟย์พูดรัวและเร็วใส่เขื่อนพลางเดินหนีกลับถูก
เขื่อนดึงไปกอดหลวมๆแนบลำตัว
“แหมๆ เดี๋ยวนี้รู้สึกจะกล้ามากขึ้นไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยนะ แบบนี้สิพี่ชอบ ทำบ่อยๆนะนิสัยแบบนี้/
เฟย์ไม่ได้ทำให้พี่ชอบนะปล่อยเลยค่ะ”เขื่อนยิ้มกรุ้มกริ่มและแซวเฟย์ทำให้เฟย์ใจเต้นรัวหน้าแดงจัด
ก่อนจะวางฟอร์มดุแล้วรีบผลักเขื่อนก่อนที่จะรีบวิ่งหนีเขื่อนออกไป
“ถ้าอาการของคุณยายหมอมิณทร์ดีขึ้นพามาที่ไร่ส้มของแก้วที่เชียงใหม่สิคะ เดี๋ยวแก้วจะดูแลคุณ
ยายเอง”แก้วพูดกับมิณทร์ขณะที่แวะมาเยี่ยมยายของมิณทร์ที่มาตรวจร่างกาย เพราะเหมือนกับว่า
โลกของเธอและมิณทร์จะบังเอิญกันเหลือเกิน เพราะยายของมิณทร์คือคนที่เธอช่วยเมื่อครั้งที่เป็น
ลมที่วินมอเตอร์ไซค์ของเธอนั่นเอง
“พี่แก้วนี่เก่งจังเลยนะครับ ทั้งสวย เก่งแถมใจดีแบบนี้ ผมว่าใครๆอยู่ใกล้คงหลงรักเป็นแถว แล้วมัน
ก็รวมถึงผมตอนนี้ด้วย”มิณทร์พูดพร้อมกับยิ้มด้วยความเขินไปมา
“งั้นคงต้องผิดหวังหน่อยแล้วล่ะเพราะยัยนี่กำลังจะแต่งงานกับชั้น”โทโมะที่แอบสะกดรอยตามแก้ว
และมิณทร์ด้วยอยู่ด้วยกันทนฟังต่อไปไม่ไหวโผล่พรวดออกมาแล้วรีบแสดงความเป็นเจ้าของของ
แก้ว
“ปล่อยนะตาบ้า คนมองหมดแล้ว”แก้วพยายามขืนตัวเองออกจากมือหนาที่โอบไหล่เธอ
“ไหนหมอโทโมะกำลังดูใจอยู่กับพยาบาลป๊อปปี้ไม่ใช่หรอครับทำไมถึงจะแต่งงานกับพี่แก้วได้”มิณ
ทร์ถามอย่างไม่เข้าใจ
“ดูใจแล้วไง แต่นี่ที่บ้านเค้าบอกให้แต่งก็ต้องแต่ง/ถ้าไม่อยากแต่งนักก็ปฏิเสธไปสิ”โทโมะรีบพูด
ก่อนที่แก้วจะสวนกลับไปบ้าง
“ไม่มีวัน ถ้ายกเลิกก็อดมรดกน่ะสิ เธอน่ะคงจะอยากไปหาผู้ชายคนใหม่ล่ะสิท่า ไม่มีวันซะหรอก
เพราะอย่าลืมสิ ตอนเด็กๆเธอทำกับชั้นไว้เยอะอยู่เหมือนกันนิ”โทโมะพูดแล้วหวนคิดถึงวัยเด็กที่ถูก
แก้วสลัดรักอย่างไม่ใยดี
“ถ้าในอดีตชั้นมันเลวกับนายไว้มากแล้วคิดว่านี่คือการแก้แค้น นายอยากจะทำอะไรก็เชิญ”แก้วถอน
หายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะพูดออกมาแล้วเดินหนีทุกคนออกไปทันที
“ผมไม่เข้าใจว่าพวกคุณมีปัญหาอะไรกัน แต่ถ้าคุณจะแต่งงานกับพี่กแวผมขอล่ะ คุณควรให้เกียรติ
เธอบ้าง ไม่ควรให้เธอต้องเสียใจแบบนี้สิ”มิณทร์ถอนหายใจก่อนที่จะพูดเตือนโทโมะแล้วเดินตาม
แก้วออกไป โดยที่โทโมะยืนนิ่งมองแก้วอย่างหงุดหงิดใจพร้อมกับเดินหัวเสียออกไป
“อืม กะ กรี๊ดดดดดด นี่มันอะไรกันเนี่ย ปล่อยชั้นนะ”ทางด้านฟางที่ลืมตาตื่นมาแล้วต้องตกใจเมื่อ
เห็นตัวเองถูกมัดมือมัดเท้านอนหลับอยู่บนเตียงก็กรีดร้องและพยายามดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากการ
เกาะกุมแต่ก็ไม่เป็นผลทำให้ฟางต้องเด้งตัวไปมาอยู่บนเตียงอย่างหงุดหงิดที่ทำอะไรไม่ได้
“คุณหนูฟื้นแล้ว ใจเย็นๆก่อนนะคะอย่าดิ้นเดี๋ยวเชือกมันจะยิ่งรัดคุณหนูนะคะ”สาวใช้ของบ้านสวย
ยายของฟางเดินเข้ามาแล้วพยายามห้ามฟาง
“ถ้ากลัวเชือกรัดก็ปล่อยฟางสิพี่วิ พี่เลื่อม มาแก้มัดให้ฟางเดี๋ยวนี้”ฟางโวยวายสั่งคนใช้คนสนิท
ทั้ง2ทันที
“ไม่ได้ค่ะคุณหนู คุณป๊อปบอกว่าคุณหนูเป็นลมบ้าหมูต้องมัดเอาไว้ ถ้าตื่นมาแล้วโวยวายอยู่แสดง
ว่ายังไม่หาย พวกเราเป็นห่วงคุณหนูจริงๆนะคะ”วิ1ในคนใช้รีบอธิบาย
“กรี๊ดดดด ฟางไม่ได้เป็นลมบ้าหมูนะ พี่วิพี่เลื่อมจะไปเชื่ออีตาบ้านั่นทำไม ป๊อปปี้ ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้
น้า”ฟางร้องโวยวายก่อนที่จะตะโกนลั่นบ้านถึงชื่อป๊อปปี้
“พี่ไม่ปล่อยฟางหรอก ตราบใดที่ฟางยังไม่สงบลงแบบนี้พี่ก็ไม่ปล่อย/ไม่ปล่อยงั้นหรอ ถ้าไม่ปล่อย
ชั้นจะชักจริงๆให้ดู ชั้นจะกัดลิ้นตัวเองด้วย เอาสิ อย่าคิดนะว่าชั้นจะไม่กล้าน่ะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาตาม
เสียงโวยวายของฟางแล้วรีบห้ามแต่ฟางไม่สนใจกลับรีบขู่ชายหนุ่มทันที
“ก็ลองทำดูสิ อยากจะลิ้นแหว่งพูดไม่ชัดก็ตามใจ ยายก็สุดจะทนกับความโมโหร้ายของเราเหมือน
กัน”ยายของฟางเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดเสียงเฉียบทำให้ฟางอึ้งก่อนจะเลิกดิ้นและสงบลง
“ใช้ได้ที่ไหนกัน เมื่อรู้ว่าตัวเองท้อง แทนที่จะใจเย็นๆตั้งสติให้มากกว่านี้แต่นี่อะไรกลับใช้แต่
อารมณ์ โวยวายเอาแต่ใจเหมือนเดิม แล้วถ้าท้องใหญ่ขึ้นมาแล้วยังทำตัวเหมือนเดิมแล้วลูกในท้อง
กระทบกระเทือนล่ะจะเป็นยังไง”เมื่อฟางเงียบลงยายของฟางจึงรีบดุหลานสาวต่อ
“แต่ฟางก็ไม่ได้อยากให้เด็กในท้องเกิดมาอยู่แล้วนี่คะ สู้ทำแท้งให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยดีกว่าจะได้
จบๆปัญหาบ้าๆนี้ซะ/ฟาง”ฟางเงียบสักพักก่อนที่จะสวนคนเป็นยายขึ้นทำให้ป๊อปปี้และยายของฟาง
ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
เพี้ยะ
เมื่อป๊อปปี้ที่เงียบและเดินออกไปจากห้องได้แล้วยายก็ฟางก็ไม่รอช้าเดินมาตบหน้าหลานสาวตัวดี
ทันที “นี่คุณยายตบฟางทำไมกันคะ”ฟางอึ้งก่อนที่จะรีบถามอย่างน้อยใจ
“ก็ตบให้เราได้รู้ไงล่ะว่าเราไม่ใช่เด็กๆแล้วจะมาคิดอะไรงี่เง่าแบบนี้ คิดมาได้ยังไงไม่อยากให้เด็กใน
ท้องเกิดมาทั้งๆที่เด็กก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองแท้ๆ สัตว์มันยังรักลูกของมันเลย นี่เรากำลัง
จะเป็นแม่คนแท้ๆยังไม่คิดจะรักลูกตัวเองเลย ดีแต่คิดถึงเรื่องสนุกไปวันๆแล้วไม่คิดถึงอนาคตแบบนี้
อีกหน่อยก็คงะทำตัวเหลวแหลกดีแต่ผลาญสมบัติวงศ์ตระกูลไปจนหมดแน่ๆ/คุณยาย”ยายของฟาง
รีบว่าหลานสาวเพื่อเตือนสติทำให้ฟางอึ้งกับคนเป็นยายที่ไม่คิดว่าเธอจะถูกยายตัวเองว่าแรงถึง
ขนาดนี้
“ยายก็ดีแต่พูดว่าไปตามประสาคนแก่หัวโบราณจะไปทันอะไรกับเด็กรุ่นใหม่ล่ะ แม่เลื่อม แม่วิแก้มัด
แม่หลานตัวดีของชั้นเร็วๆสิ แล้วอยากะไปทำอะไรก็เชิญ อยากจะเอาเด็กออกอย่างที่บอกก็
เชิญ”ยายของฟางพูดและสั่งคนใช้คนสนิทให้แก้มัดฟางก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องทันที
“โอ๊ย แดงหมดแล้วให้ตายสิ”ฟางที่ถูกแก้มัดแล้วก็เดินมาที่ริมศาลาริมน้ำมุมประจำเวลามาบ้านสวน
ก็นิ่งเมื่อเห็นป๊อปปี้นั่งเหม่อมองดูแม่น้ำอยู่ตรงนั้น
“พี่คงมาแย่งที่ประจำของเราสินะ งั้นฟางมานั่งเถอะ พี่ไปเอง”ป๊อปปี้หันมาเจอกับฟางที่กำลังจะเดิน
ถอนหลังกลับก็พูดขึ้นก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินไปโดยไม่มองฟางเลย
“นี่ เป็นอะไรของนายยะ ไม่ต้องมาทำเก็กวางฟอร์มหน่อยเลยน่าชั้นไม่ง้อหรอกนะ”ฟางเห็นป๊อปปี้
นิ่งเงียบไปก็รีบพูด
“พี่ก็รู้อยู่แล้วว่าฟางคงไม่ง้อพี่ เพราะพี่ไม่ใช่คนสำคัญของฟางอย่างพ้อยท์นี่ พี่ขอตัว”ป๊อปปี้หัน
กลับมาตอบฟางแล้วจะเดินไปแต่ฟางรีบรั้งข้อมือ
“นี่อย่ามาเดินหลบหน้าชั้นนะ ชั้นไม่ชอบ”ฟางรีบสั่งป๊อปปี้แกมดุชายหนุ่ม
“พี่รู้ตัวอยู่แล้วว่าพี่ไม่ได้เป็นคนที่ฟางชอบแต่เป็นคนที่ฟางเกลียด ทำดีให้เท่าไหร่ฟางก็ไม่เคยมอง
พี่ว่าดีเลยสักนิด”ป๊อปปี้ได้ยินคำว่าไม่ชอบจากปากฟางก็ยิ่งน้อยใจและตัดพ้อฟางต่อไม่หยุด
“โอ๊ย นี่นายเป็นตุ๊ดรึไงยะ จะขี้งอนไปไหนกัน ลูกผู้ชายจริงๆเค้าไม่ปล่อยให้ผู้หญิงง้อนานแบบนี้
หรอกนะ”ฟางหงุดหงิดกว่าเดิมที่เห็นป๊อปปี้ยังงอนและตัดพ้อเธอไม่หยุดก็รีบเป็นฝ่ายโวยวายใส่ชาย
หนุ่มบ้าง
“ครับ พี่คงจะตุ๊ดมากสินะ ที่รู้สึกเสียใจกับพูดของคนเป็นเมียและแม่ของลูกในท้องที่พูดออกมาว่า
จะทำแท้งลูกของพี่แบบนั้น พี่เป็นคนพี่มีหัวใจมีความรู้สึกนะฟาง พี่ยอมรับว่าพี่เป็นคนเสเพล เจ้าชู้
กะล่อนรักสนุก แต่เมื่อช่วงหนึ่งในชีวิต พี่รู้ตัวว่าพี่มีเมียและเมียของพี่กำลังท้อง พี่ก็อยากจะดูแลรับ
ผิดชอบเค้าไม่ได้เลยรึไง ฟางจะเกลียดพี่เหมือนเดิม ไม่สนใจพี่เท่ากับที่ฟางสนใจพ้อยท์ก็ได้ แต่พี่
ขอได้มั้ยอย่าทำแท้ง ให้พี่ได้มีโอกาสดูแลเรากับลูกหน่อยได้มั้ย”ป๊อปปี้ถอนหายใจออกมา ก่อนที่
จะโพล่งสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจเมื่อกี้ออกมาให้ฟาง แล้วมองร่างบางของภรรยาตัวเองด้วยสายตาที่
ตัดพ้อเจือความน้อยใจที่ฟางยังตั้งแง่กับเขาไม่เลิก
“ถ้าฟางอยากจะกลับบ้านที่กรุงเทพก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ไปเอากุญแจรถก่อน/ เดี๋ยว นี่ชั้นพึ่งมาแท้ๆ นาย
คิดจะไล่ชั้นกลับบ้านไปดื้อๆแบบนี้ได้ไงยะ”ป๊อปปี้เห็นฟางยืนนิ่งก็พูดต่อแล้วจะเดินไปเอากุญแจรถ
แต่ฟางรีบรั้งชายหนุ่มแล้วพูดออกมา
“ไม่ต้องมามองหน้าชั้นแบบนั้นเลยนะยะ ชั้นมาคิดๆดูแล้วว่าคำพูดของนายกับคุณยายที่ดุที่เตือนชั้น
น่ะมันก็จริง ในเมื่อชั้นกับนายต่างทำให้เด็กคนนี้เกิดมาแล้ว ชั้นเองก็ตัดสินใจไม่หย่า เราจะเก็บเด็ก
คนนี้เอาไว้ โดยมีข้อแม้ว่า ห้ามให้แฟนของเรารู้เรื่องเด็ดขาดว่าชั้นกำลังท้องกับนายไม่อย่างงั้น
เรื่องของเรามีหวังชะตาขาดทั้งคู่แน่เข้าใจมั้ย”ฟางพูดยาวเหยียดพร้อมกับคำสั่งใหม่ให้กับสามีหนุ่ม
“แต่นับวันท้องมันยิ่งโต อีกหน่อยพวกเค้าก็จะรู้จะฟาง/แล้วยังไงล่ะ นายเองก็มีคนรักของนายนาย
อยากให้พิมเสียใจรึไง ชั้นเองก็ไม่อยากให้พ้อยท์เสียใจดังนั้นตอนนี้สิ่งที่เราทำได้ก็คือเงียบอย่า
บอกแฟนของเราจำไว้ เอาล่ะชั้นหิวแล้ว อยากดูแลชั้นต้องทำกับข้าวของโปรดชั้นให้ชั้นกิน ยืนเซ่อ
อะไรล่ะมานี่สิ”ป๊อปปี้พยายามแย้งแต่ฟางไม่สนใจรีบสั่งชายหนุ่มก่อนที่จะเดินนำกลับเข้าไปในบ้าน
ทันที
ไม่ทำแท้งแต่ไม่ยอมให้บอกแฟนตัวเอง ให้ได้งี้สินางเอกของเรา
ขอโทษน้า อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยไข้เลยขึ้นง่าย ยังไม่ค่อยหายดีเลย พิมเสร็จก็อัพให้เลย อบ่าไปไหนกันน้าาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
