Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

Tomo said.

 

 

     โว้ย ร้อนโว้ยยยย เมื่อไรจะคุยกันให้มันจบๆไปสักที อึดอัดจนหายใจจะไม่ออกจะแย่อยู่แล้ว นี่ต้องยืนดมกลิ่นรัญจวนของห้องนี้ไปถึงไหนกันวะคร้าบ! ผมคิดในใจอย่างหงุดหงิดและลอบมองเหตุการณ์ผ่านประตูที่ถูกดันแง้มไว้นิดๆต่อ   

 

 

     ยัยงูพิษตรงเข้าไปขยุ้มคอเสื้อของไอ้เขื่อนและ’ข่มขู่’มากกว่าจะถามนะ ผมว่า- -; นี่ถ้ามีปืนยัยนี่คงจ่อขมับเขื่อนไปเรียบร้อยแล้วละ -0-

 

 

"ถ้านายตอบไม่ตรงคำถามละก็ ... ฉันเอานายตายแน่!"

 

 

     เขื่อนพยักหน้าหงึกๆด้วยความเกรงอกเกรงใจ ซึ้งแน่นอนผมจะไม่ใช้คำว่า'กลัว' มันดูโอเว่อร์เกินไป ความรู้สึกมันไม่ถึงขนาดนั้น V_V (หรา ..แถข้างๆคูๆ) ผมว่ายัยนี่ต้องมีมนต์ดำแน่ ๆ - -* แกจะไปกลัวทำไมวะเขื่อน... ก็แค่ลูกแมวตัวเล็กๆ ที่ขู่ฟ่อๆเท่านั้นหละ ชิ..

 

 

"โทโมะกลับมาตั้งแต่เมื่อไร" ยัยงูพิษยิงคำถามว้าย ! ตาเถร่ >0< ชื่อผมไปอยู่ในบทสนทนาได้ง้ายยยยย

 

 

พลั่ก! ตุบ!

 

 

     เอ่อ ... ซวยแล้ว ดูเหมือนจะตกใจมากไปหน่อยเลยเผลอออกแรงผลักประตูซะงั้น -_-; ถึงได้หล่นลงมากองกับพื้นเยี้ยงเน้~ 

 

 

"ฮึ คุยกับเจ้าตัวเองแล้วกัน ^^;" เขื่อนพูดแล้วค่อยปลดมือยัยงูพิษออกอย่างแหยๆ ชิ้งงง - -+ทุกคนมองมาที่ผมอย่างพร้อมเพียง  

 

 

"โทโมะ!!!!!"เฮือก! ประโยคที่ 2 ตามมาติดๆเป็นของสาวๆเดอะควีน ไอ้ห่าเขื่อน! ช่วยกันดีจังว้ะ ! - -^  สายตาทุกคนมองมาที่ผมซึ้งกำลังทำอะไรไม่ถูกนอกจาก  โบกมือยิ้มหวานส่งไปทักทาย

 

 

"หวัดดี  แหะ แหะ ^0^;"

 

 

kaew said .

 

 

1อาทิตย์ผ่านไป..

 

 

    เช้านี่ฉันมาโรงเรียนเช้ากว่าปกติ สอดส่องสายตามองหาโทโมะท่ามกลางฝูงคนกลางโรงอาหาร เรื่องทุกเรื่องเคลียร์กระจ่างหมดแล้วโทโมะเล่าให้ฟังทุกอย่าง(ไม่พ้นเค้นปากอีกเหมือนเดิม) หมอนั้นประสบอุบัติเหตุรถชน บาดแผลทางร่างกายเล็กน้อยมาก แต่สมองได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ความทรงจำสูญหาย ตอนที่ฝื้นขึ้นมาครั้งแรกแม้แต่ชื่อตัวเองยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ หมอนี่ถูกส่งตัวไปรักษาตัวที่อเมริกาเริ่มต้นเรียนที่นั้นใหม่ ได้อยู่ในสังคมใหม่ๆ พอรักษาตัวไปได้สักระยะหนึ่งความทรงจำต่าง ๆ ค่อยๆไหลย้อนเข้ามาจนหายดีในสุดก็ได้ย้ายกลับมาประเทศไทย    

 

 

     ฉันคาดว่าโทโมะยังไม่หายดี เขาลืมฉัน! จำฉันเพียงคนเดียวไม่ได้! ดั้งนั้นฉันจะตามเกาะติดและทำทุกวิถีทางให้เขาจำฉันได้ ฉันอยากให้เขารู้ว่าเขาสำคัญมากสำหรับฉันโทโมะมีท่าทีต่อต้านความคิดของฉัน เขื่อน ป๊อปปี้ จองเบและเคนตะ ขอเวลา 5 นาที พวกเขาคว้าคอกันมารวมกลุ่มซุบซิบงุบงิบกันท่ามกลางสายตาของพวกฉันที่มองมา ฉันกระแอ่มเบาๆเพื่อเตือนอ้อมๆว่าเกินเวลาที่กำหนดแล้ว - -^

 

 

     เขื่อนเสนอมาว่าจะยอมให้ฉันตามโทโมะไปได้ทุกๆที่โดยไม่มีข้อแม้และ โทโมะสมยอม (ไม่รู้ว่าขู่หรือเอาอะไรมาล่อถึงได้จำใจยอม - -) แต่มีข้อแม้ว่าภายใน 2 เดือนถ้าโทโมะยังจำฉันไม่ได้จะต้องปล่อยให้เค้าเป็นอิสระ  แถมด้วยเดอะควีนจะต้องมารวมตัวที่ห้องลับทุกวันเป็นเวลา 2 เดือน แรก ๆ ตัวซี ฟางและเฟย์ ไม่ยอมสถานเดียว ฉันก็เลยขอเวลานอกบ้าง -.- ฉันอ้อนวอนขอร้องจนพวกมันตอบตกลงแบบกระฟัดกระเฟียด ไม่แน่ใจว่ามันสงสารหรือสมเพชฉันกันแน่ T^T

 

 

       ตอนนี้ฉันเจอปัญหาใหญ่แล้วละ - -^ ฮึ่มม โทโมะนั่งออเซาะฉ่อเลาะขนาบข้างด้วยยัยผมทอง นี่มันรายที่ 11 แล้วนะที่ ฉันต้องตามล้างตามเก็บมาทั้งอาทิตย์! เหนื่อยมากกกกก(อยากจะเติม ก.ไก่ สักล้านตัว)ที่ต้องรบกับแม่ผู้หญิงพวกนี้! ฉันเดินเข้าไปยืนเท้าสะเอวด้านหลังโทโมะ ดูท่าตานี่จะยังไม่รู้ตัวกับการมาของฉัน มัวผลัดกันป้อนขนมอยู่นั่นแหละ!  - -^   

 

 

"อ้ามมมม"

 

 

"ง้ำๆๆ )-.-( ให้คนสวยแบบเดซี่มาป้อนแล้วอร่อยขึ้นเยอะเลย ^_+" ส่งสายตาหวานนน

 

 

"อุ้ย โมะเนี่ยปากหวานจังนะคะ อย่างนี้ต้องกินเยอะ ๆ อ้ามมมม" อมยิ้มจนแก้มจะแตก แหวะ!

 

 

"รู้ได้ไงว่าปากหวาน เคยชิมแล้วหรอ ^_^+"

 

 

"บ้า! จะไปเคยได้ไง โมะเพิ่งจะจีบเดซี่เมื่อวานนะ>//<" 

 

 

     หะ!เมื่อวาน นายเอาเวลาไหนไปม่อกัน -0-; แต่ก็อย่างว่านะ เรียนคนละห้อง ใครจะไปตามตูดได้ตลอดเวลากันละ ชิ -^-

 

 

"แล้วอยากชิมมั้ยละ ?"

 

 

"แหมมม โมะ..."  

 

 

"แล้วพวกนายอยากลิ้มรสความตายบ้างมั้ย - -^^^" ยัยเดสงเดซี่อะไรนั่นพูดไม่ทันจบฉันก็แทรกขึ้นมา ทั้ง 2 คนหันขวับมามองฉันอย่างตกใจ อีตาโทโมะอ้าปากค้างจนขนมหล่นจากปาก ฉันเลยส่งสายตาเหี้ยมเกียมไปตอกย้ำให้รู้สึกตัว พอเขาเจอสายตาฉันไป ก็รีบดันปากตัวเองให้หุบพร้อมกับอุทาน 

 

 

"ชิบหายแล้ว T_T" 

 

 

"หลบ!" ฉันพูดกับยัยเดซี่พร้อมๆกับเบียดร่างลงไปนั่งแทรกกลางระหว่างโทโมะกับยัยนี่แต่สงสัยจะเบียดแรงไปหน่อย ยัยเดซี่เลยร่วงเผาะจากเก้าอี้ -.- อุ้ย ขอโทษทีพอดีฉัน

 

 

"ตั้งใจ" สมน้ำหน้าย่ะ! :P

 

 

"โอ็ย! ยัยบ้า จะนั่งทำไมไม่ไปนั่งที่อื่น หน้าด้านมาแทรกกลางอยู่ได้! คิดว่าเป็นควีนแล้วยิ่งใหญ่นักหรอไง!" เดซี่พูดตะคอกใส่ฉันเสียงดังจนตกเป็นเป้าสายตาทั้งโรงอาหาร อ่อ นี่กะจะทำให้ฉันอับอายใช่มั้ย?  

 

 

 

      'หาเรื่องตายชัดๆ' โทโมะพึมพำเบาๆ ฉันหรี่ตามองเดซี่นิ่ง ๆ แล้วยิ้มหวานโปรยคำพูดที่คิดว่ากลั่นออกมาจากสมองได้

 

 

"ซอฟเบาๆ"ที่สุดแล้ว

 

 

"คำว่า'หน้าด้าน' สงวนไว้ใช้กับสัตว์มีน่อจำพวก'แรด'(เน้นและกระดกลิ้นด้วยนะจ้ะขอบอก ^^)ที่ชอบยุ่งกับของชาวบ้าน ว้า..เวทนาจัง คำแค่นี้ก็แปลไม่ออก เดซี่~ เธอเก็บไว้ใช้กับตัวเองเถอะจ้ะ  แล้วคราวหน้าทีหลังอย่าริอาจทำตัวเป็น 'แมวขโมย'อีกนะจ้ะ ขอเตือนด้วยความหวังดี ^^+"

 

 

"กรี๊ดดดดดดดด ยัยปากเปราะ! หน็อย นี่แน่ะ ! ฮิฮิ" เดซี่หยิบห่อขนมทวิสตี้ที่ยังเหลือสาดใสตัวฉันพร่างหัวเราะเยาะ ทุกสิ่งที่ยัยนี่ทำมันทำเส้นอารมขาดพึง! แก๊ต๊ายยยยยย - -^^^^ ฉันคว้าแก้วน้ำเป๊บซี่สาดใสหน้ายัยแมวขโมย ไม่พอหรอก เท่านั้นไม่พอ แถมน้ำแดงไปเลยแล้วกัน นี่แนะ !

 

 

ซ่าาาาา

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด" ยัยนี่เต้นเร่าๆกรีดร้องโหยหวน เสียงแหลมแสบแก้วหูชะมัด :( (ทำท่าแคะขี้หูโชว์แบบกวนๆ) แม่ให้กินนกหวีดเป็นอาหารเสริมหรอย่ะ! 

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่า ไปล้างหน้าล้างตัวเถอะเดซี่~ จิตใจสกปรกไม่พอ ตัวยังเลอะเทอะด้วยอีก ไม่น่าดูเล้ยยย  ชิ้ว ๆ! "ฉันโบกมือไล่ หัวเราะทีหลังดังกว่าเฟ้ย ! 5555 >0<

 

 

"ฝากไว้ก่อนเถอะ ! คอยดู ฉันจะเอาคืนให้เจ็บแสบเลย!!" เดซี่อับอายสายตาผู้คนทั่วทั้งโรงอาหาร อุ้ย เด่นจังหนูช้อบชอบบบ -.-  ยัยนี่ใช้นิ้วชี้หน้าฉันฝากแค้นส่งท้ายแล้ววิ่งกระเจิงหนีไป

 

 

"อ่อหรอ รีบๆมาเอาคืนแล้วกัน เดี๋ยวจะปูเสื่อนอนรอสัก 8 ชาติเลยดีมั้ย!

 

 

" ฉันตะโกนไล่หลังก่อนจะเบนสายตามาหยุดที่ตัวก่อเรื่อง ชิ้งงงง ดูเหมือนว่ามันจะรู้ตัว ไต่กระดึบๆลงจากเก้าอี้เตรียมหนีอีกคน - -

 

 

"หยุดอยู่ตรงนั้น! ถ้าขยับแม้แต่นิดเดี๋ยวอย่าหวังว่าจะรอด!"

 

 

กึก ..

 

 

     โทโมะเบรกเอี๊ยด ฉันก้มลงใช้มือกวาดขนมทวิสตี้ที่ตกเกลื่อนกลาดพื้น แล้วเดินเข้าไปหาจโทโมะที่หน้าซีดเป็นไก่ต้มยกทวิสตี้ในกำมือขึ้นถาม เสียงเหี้ยม

 

 

"ชอบมันนักใช่มั้ย ? งั้นก็กินซะ!" พูดจบก็ยัดทวิสตี้กรอกปากโทโมะอย่างรวดเร็ว หมอนี่ดิ้นพล่านจนต้องบีบแก้มแรงๆให้อ้าปาก จับขนมยัด ๆไม่หยุด พอจะหันหน้าหนีฉันก็ออกแรงเค้นแก้มหนัก ๆ เจ็บใช่มั้ย หึหึ

 

 

"กินเข้าไปซะ ความเจ้าชู้จะได้น้อยลง!" ยัดเหยียดให้กินจนพอใจ ฉันยืนกอดอกมองโทโมะที่กำลังพยายามคายมันออกด้วยความขยะแขยงมาอย่างสะใจ โทโมะใช้มือปาดขนมออกจากปากมองฉันตาขวาง

 

 

"ยัยงูพิษ! ขนมมันตกพื้นแล้ว สกปรกนะรู้มั้ย ขี้ตีนใครบ้างวะเนี่ย T0T อ้วกกกก" อีตานี่ทำท่าล้วงคอ

 

 

"เอ้า!ของสกปรกก็ต้องคู่กับของสกปรกสิ จำไว้นะ ฉันจะไม่เล่นงานเฉพาะผู้หญิงของนายเท่านั้น ไอ้ตัวดีอย่างนายก็จะโดนไปด้วย ^_^"  ฉันกล่าวพร้อมส่งยิ้มพิมพ์ใจให้(หรอ?) แล้วหันหลังเดินไปเตรียมตัวเคารพธงชาติ ได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังมาแว่วๆ 

 

 

"อ๊าก ยัยปีศาจจจจจจจจจจจจจจจจ T0T!!"

 

 

________________________________________________________

คิดจะมีคนอื่นหรอตายยย อัพแล้วน้า เม้นกันโหน่ยยย