Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

 

 

 

"เมื่อไหร่พวกจองเบจะมาสักที" ฉันบ่นกระปอดกระแปดพล่างตบยุงที่ขาไปด้วย ไอ้ยุงบ้านี่ละก็!  กัดอยู่นั้นแหละ ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยบ้างเลยหรือไงกันฮะ- -^ !ดูอย่างฉันสิ ไล่ตบพวกแกจนหอบจะแดกอยู่แล้ว! -..-   เขื่อนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลพูดขึ้น 

 

 

"เอาน่า เดี๋ยวพวกมันก็มา หรือว่าเธอจะให้ฉันไปตามมาให้^^"

 

 

"ไม่นะ ไม่เอา!!!!"      

 

 

           พวกฉันรีบประสานเสียงราวกับรู้ใจกัน ก็แหม.. อยู่กันเยอะๆมันอุ่นใจกว่านี่น่า T_T แล้วดูดิ ยิ่งมองไปรอบๆแล้ว แบบว่า... น่ากลัว !  ตอนนี้พวกฉันมานั่งตบยุงกันอยู่ที่ใต้ถุนบ้านทรงไทยยกใต้ถุนสูงหลัง หนึ่งที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนมันก็บ้านร้างชัดๆ!  

 

 

          ยังโชคดีที่บ้านหลังนี้ไม่ได้เก่าแก่อะไรมากมายดูเหมือนเพิ่งจะร้าง ได้ไม่นานนี่เอง  แต่โชคร้ายตรงที่บ้านหลังนี้อยู่กลางป่าช้าแถมยังมีบรรยากาศที่วังเวง เป็นที่สุด  ใครกันน้อ~ มาสร้างบ้านเอาที่นี่ ช่างกล้านัก ข้าน้อยขอคารวะ  !(-/\-)      

 

 

          ยามใดที่ลมหนาว ๆ ถูกพัดเข้ามากระทบกายทำให้ขนลุกอยู่ทุกครั้งไป  ว่าแล้วฉันยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเองอีกครั้งเมื่อรุ้สึกหนาวๆแปลก ๆยังไงชอบกล หนาวทั้งๆที่ไม่มีลมพัดมาสักนิด พูดแล้วขนลุกชะมัด  บรื้ออออ~

 

 

"นานจังว้ะ เอางี้แล้วกัน งั้นพวกเธอนั่งกันอยู่ตรงนี้นะ ห้ามไปไหน"  

 

 

          โทโมะพูดขึ้นทำให้พวกฉันรีบหันขวับไปมองเป็นตาเดียว ฉันถามขึ้นพร้อมกับมือข้างซ้ายที่เอือมไปจับชายเสื้อของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้  รู้ตัวอีกทีมือมันก็จับแล้วแถมยังจับซะแน่นเลย -0-; 

 

 

"แล้วนายจะไปไหน" 

 

 

"ไปตามพวกมันไง นั่งรออยู่ที่นี่แหละไม่มีอะไรหรอก"

 

 

"ฉะฉันไม่ได้กลัว..ผี  แต่ฉันกลัวคนมากกว่า  นายจะทิ้งผู้หญิงตาดำๆ(และสวยมาก - ต่อเองในใจ-.,-)ไปแบบนี้ไม่ได้นะ !"

 

 

"โธ่~แก้ว ไปแค่แป็บเดียวเดี๋ยวก็มาแล้ว เอ๊~ หรือว่าเธอ ... กลัว..ผี ?" นายเขื่อนสอดขึ้นเน้นคำว่า ..ผี ชัดเจน  กะกลัวเหรอ! นี่นายกะจะขายขี้หน้าฉันใช่มั้ย T_T เรื่องอะไรจะยอมรับละ !  ฉันรีบเท้าสะเอวเชิดหน้าขึ้นและเถียงกลับฟอดแฟ่ด ๆ ทันที

 

 

"กลัวที่ไหน! ก็บอกแล้วไง คนน่ากลัวกว่าเยอะ -0-^^"

 

 

"เอาน่า ๆ อย่ากลัวไปเลย คนที่อยู่แถวนี้ได้ก็มีแค่สัปเหร่อเท่านั้น แล้วบ้านหลังนี้ที่เรากำลังยืมนั่งอาศัยชั่วคราวก็เป็นของเขา"

 

 

"นั่นไง เห็นมั้ย ยังไงก็ไม่ปลอดภัยเพราะมีผู้ชายอยู่แถวนี้!"    

 

 

          ตัวซีเถียงขึ้นหน้าดำหน้าแดงอย่างเสริมกำลังให้ฉันเต็มที่  ฟางที่ดูวันนี้จะสงบปากสงบคำเป็นพิเศษพยักหน้าเห็นด้วยสุดฤทธิ์ เขื่อนถอนหายใจแล้วพูดประโยคต่อมาด้วยน้ำเสียงแขยง ๆ  

 

 

"ฉันเชื่อว่าเขาจะต้องกลัวพวกเธอมากกว่าที่พวกเธอจะต้องกลัวเขาเสียอีก -0-* แต่ไม่มีใครอยู่บ้านหลังนี้แล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกน่า!"

 

 

"ลุงเขาย้ายออกไปแล้วเหรอ - -?"  เฟย์ถามนิ่ง ๆ  โทโมยิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสราวกับมันเป็นเรื่องตลกทั้งเพ

 

 

"เปล๊า เขาไม่ได้ย้ายไปไหน ลุงเขายังอยู่ที่นี่ แต่ฉันหมายความว่าลุงเขาตายไปแล้วต่างหาก!!! ^_^"  

 

 

" กรี๊ดดดดด ไอ้บ้า ! "      

 

 

          พวกฉันรีบกระเถิบเข้าหากันแล้วกอดกันแน่น ฮือ ๆ มานั่งใต้บ้านเขาแบบนี้แล้วยังจะ ... อึก (มองไปบริเวณรอบๆแล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอ)  พอพวกฉันออกกิริยาบทแบบนั้นกลับทำให้สองหนุ่มหัวเราะประสานเสียงกัน ลั่น พวกฉันส่งสายตามองหน้ากันด้วยความมึนงง มีอะไรน่าขำยะ!!!  โทโมะพยายามหยุดหัวเราะโดยกลั้นเอาไว้แล้วพูดออกมา  มันช่างเป็นคำพูดที่จะอยากจะเอาเท้าฟาดปากเขามาก! สาบานเลย - -^!!   

 

 

"ฮะ ๆ โทษที ฉันไม่คิดว่าพวกเธอจะกลัวกันขนาดนี้ คือเรื่องทั้งหมดอะฉันล้อเล่น! -.-" เขื่อนหัวเราะหึหึแล้วพูดเสริม

 

 

"ทีนี้ไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ เดี๋ยวพวกฉันมา ไปตามพวกมันเดี๋ยวเดียวก็กลับ มีอะไรก็กรี๊ดให้ดังๆเลยละ คงจะไม่ป๊อด เฮ้ย! กลัวกันใช่มั้ย?"     

 

 

         ปากดีเหลือเกินนะเขื่อน! ส่วนคำตอบของพวกฉันก็คือ ตัวซีและฟางที่นั่งทำหน้าหงิกหน้างอใส่เขื่อนและโทโมะ ส่วนเฟย์ เอ่อ...มันนั่งแคะเล็บด้วยใบหน้าเรียบเฉย = ='' พวกเขาทั้งสองคิดว่าคงไม่มีใครคัดค้านอะไรจึงออกเดินโดยมีเขื่อนเดินนำ     

 

 

          แต่พอเห็นโทโมะจะก้าวออกเดินบ้างเท่านั้นแหละฉันรีบกระตุกชายเสื้อของเขา ไว้อีกครั้ง   เขาหันหน้ามาหาฉันเหมือนจะสื่อว่า 'มีอะไรอีก'  เอ่อ... พูดไม่ออกเลยแฮะว่าฉันกลัวววว T^T แต่เพื่อเขาจะได้ไม่หัวเราะเยาะทีหลัง ฉันจึงทำได้แค่...  

 

 

"กลับมาเร็ว ๆนะ ^0^;;;"  พูดดี ยิ้มหวาน และจำใจปล่อยมือจากเสื้อของเขา!!!  

 

 

          โทโมะเอามือมาขยี้หัวฉันนิดหน่อยแล้วเดินตามเขื่อนไป หลังจากที่พวกเขาไปกันแล้ว.. หวืดดด  พวกฉันรีบหันมามองหน้ากันเองก่อนจะทำสีหน้าไม่สู้ดีมองไปบริเวณรอบๆ ที่บรรยากาศเริ่มจะวังเวงขึ้นทุกที ๆ  นี่ถ้าไม่เห็นว่าพวกนายเป็นเพื่อนละก็นะ ฮาร่า จองเบ ป๊อปปี้... ฉันทิ้งนายหนีกลับบ้านไปแล้ว !!! 

 

 

โบ๋ววววววววววววววววววฮู้~ 

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"  

 

 

          เสียงกรี๊ดทั้งสี่เสียงประสานกันดังลั่น ต่างคนต่างตัวสั่นพั่บ ๆ จนฉี่แทบจะราด !  ขวัญเอ้ยขวัญมาลูกรัก T-T (ปลอบใจตัวเองโดยการลูบหน้าอกขึ้นลง)  นี่แค่หมาหอนพวกฉันยังขวัญกระเจิงขนาดนี้ แล้วถ้า ผอ สระ อี โผล่มาจะขนาดไหนกันละเนี่ย! ไม่อยากจะคิด !!!

 

 

โบ๋วววววววววววววววววว ฮู้วววววววว~

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยลูกด้วยยยย TT[]TT" 20 นาทีผ่านไป ...

 

 

"โว้ยยย นานเป็นบ้าเลย ฉันง่วงนอนแล้วนะ นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้วด้วย = =^"   

 

 

          เฟย์ยกมือขึ้นเสยผมยาว ๆ ของมันอย่างหงุดหงิดแล้วเหลือบ สายตามองนาฬิกาเรืองแพงที่ข้อมือเป็นระยะ ๆ  ฉันเอนตัวไปข้างหลังเอามือป้องปากเพื่อหาวยาว ๆ เฮ้อ..  นั้นสิ ผ่านไปสักพักแล้วยังไม่เห็นวี่แววอะไรเลย เอ๊ะ หรือว่าพวกนั้น ...?

 

 

"มันแปลกๆนะว่ามั้ย - -"   ยัยหมวยฟางพูดขึ้น พวกฉันขมวดคิ้วแล้วถาม

 

 

"แปลกยังไง?"    ยัยฟางไม่พูดเปล่ายกมือขยับดันแว่นคู่ใจของมัน  การทำท่าประจำตัวแบบนี้แสดงว่ามันต้องคิดอะไรออกแน่ๆเลย >.<  

 

 

 

"แปลกสิ ราวกับว่าพวกมันล่อให้เรามาติดกับอย่างงั้นแหละ" ล่อ ? ติดกับ ?  เออ..ยิ่งคิดก็ยิ่งจริงของมัน  ไม่งั้นพวกนั้นจะพาพวกฉันเข้ามาในนี้ทำไม ???   

 

 

เป๊าะ !     

 

 

          เสียงดีดนิ้วเหมือนกับคิดอะไรออกของตัวซีทำให้พวกเราเปลี่ยน เป้าหมายหันไปมอง  ตัวซีเอามือลูบคางทำท่าราวกับตนเองเป็นโคนันเจ้าหนูยอดนักสืบยังไงยัง งั้น  แล้วพวกฉันก็ต้องตาโตกับคำสันนิฐานของมัน  

 

 

 "หรือไม่พวกนั้นก็จะแก้แค้นโดยการเอาเรามาปล่อยป่าช้าแล้วพากันหนีกลับไปแล้วก็ได้!" o_O  !!!!!   

 

 

          ไม่นะ ไม่จริง T^T ถ้าพวกนั้นทิ้งกันจริงๆฉันจะโกรธจริงๆด้วย แง ๆ  ยัยเฟย์ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิมแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดยิก ๆ  ดูก็รู้ว่ามันกำลังต่อสายหาใครสักคนในกลุ่มของโทโมะ  แต่แล้วสีหน้ามันยิ่งแสดงความเครียดนักไปอีกยามที่ปรายสายตอบกลับมา  มันกดวางสายแล้วหย่อนโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋าตามเดิม  พวกฉันมองมันด้วยสีหน้าที่เติมไปด้วยคำถาม 'ทำไมวะ? ' เฟย์ยักไหล่ไม่ยี่ระตอบกลับมา

 

 

"โทรไม่ติดไม่มีสัญณาณ"

 

 

"เวร" ฉันสถบพเอามือทาบลงหน้าผากอย่างหมดความหวัง  แบบนี้มันจงใจแกล้งกันชัด ๆ นี่น่า  - -^

 

 

"เอาไงดีละทีนี้???"   

 

 

          ฉันมองไปรอบๆบริเวณที่เป็นป่ารกๆมืดสลัวอากาศหนาว ๆ แถมยังแฝงไปด้วยกลิ่นอายแปลก ๆ  แล้วหันกลับไปตอบพวกมันด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ 

 

 

"มาทางไหนก็ต้องกลับทางนั้น ..."

 

 

กาาาา กาาาา  กาาาา    

 

 

          เสียงที่ดังขึ้นเป็นเสียงอีกาอีแร้งแถวนี้ ๆ นี่จะพากันร้องทำป้าแกเรอะ ! เอ๊ะ หรือว่าพวกมันกำลังส่งเสียงต้อนรับพวกฉันอยู่ - - บ้าน่า คิดไปเองนะสิ  ยิ่งคิดก็ยิ่งหลอนง่าาาา  T^T

 

"โอ้ย! แกเยียบเท้าฉันนะยัยฟาง!"

 

 

"โทษ ๆ พอดีฉันขาสั่น ๆ ยังไงไม่รู้T_T"

 

 

"ไม่ต้องไปว่าคนอื่นเลยยัยตัวซี แกนั่นแหละเดินเบียดฉัน - -;"

 

 

"เดินดีๆกันสิ  แล้วนี่ใครจำทางตอนขามาได้บ้าง ?" ประโยคสุดท้ายเป็นของฉันเอง เฟย์หันขวับมาบอกจนพวกฉนเองต้องยิ้มแห้ง ๆให้แกมัน -.- 

 

 

"ก็ต้องเป็นฉันอยู่แล้ว เพราะพวกแกมันมัวแต่หลับหูหลับตาเดินกันน่ะสิ -*-"     

 

 

          รูปขบวนเริ่มเปลี่ยนใหม่ โดยให้เฟย์มันเดินนำหน้า ถัดมาก็เป็น ฟาง ฉัน และตัวซี แม้ว่าตอนแรก ๆจะเกี่ยงกันไม่ยอมอยู่หลังกันเถอะ -w-  พวกฉันจับเอวกันเดินในท่าขบวนรถไฟฉึกฉักปู๊น ๆ ที่ในสมัยประถมพวกเราเล่นด้วยกันบ่อย ๆ -.,-  

 

 

แครก แครก แครก      

 

 

          ขณะที่พวกเราทำลังเดินอยู่นั่นเองก็ถึงกับเขาแทบทรุด  สะเสียงอะไร มันมาจากไหนอะ ????    

 

 

          พวกเราทั้งสี่หยุดเดินเพราะคนนำขบวนดันหยุดกระทันหัน  เฟย์หันสายตาสอดส่องตามหาต้นเสียง  ยัยฟางอ้าปากจะถามอะไรสักอย่างออกมาทำให้ฉันรีบตะกรุบริมฝีปากของ มันเอาไว้     ไม่ได้นะ! ขืนแกพูดอะไรออกไปตอนนี้จะยิ่งก่อความอยากรู้อยากเห็นของไอ้เฟย์มากเกินไป  รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่กลัวสิ่งไม่มีชีวิตที่เรียกว่าผีเลยสักนิด แถมมันยังเคยท้าอีกด้วยว่าถ้าผีมีจริง มันเองก็อยากจะเห็นสักครั้ง เก่งกล้าเกินไปแล้ววววว T[]T

 

 

แครก แครก ชึบ ชึบ     

 

 

          เสียงนี้มันมาจากโพรงหญ้ากอนั้นแน่ ๆ เพราะตรงแถว ๆกองหญ้าสั่นไหวอย่างรุนแรง ไอ้เฟย์มันเห็นปุ๊บจึงรีบเดินตรงเข้าไปใกล้  ตัวซีรีบตะครุบตัวมันเอาไว้  ปากก็พร่ำ

 

 

"ยะอย่าเข้าไปเลยดีกว่านะ ระรีบ ..รีบกลับกันดีกว่าเพื่อนจ๋า T^T"

 

 

"ปล่อยฉันเลย ถ้าแกไม่ปล่อยฉันจะลากแกเข้าไปด้วยกันเดี๋ยวนี้ละ - -*"

 

 

"ปล่อย ปล่อยแล้วจ้า T0T"    

 

 

          พอปล่อยตัวไอ้เฟย์อย่างรวดเร็ว ตัวซีก็วิ่งแนบเข้ามายืนรวมกลุ่มกับพวกฉันที่ยืนมองไอ้เฟย์ด้วยหัวใจที่ ลุ้นระทึก  มือเรียวๆของเฟย์ค่อยๆเอือมเข้าไปหากอหญ้าที่หนาทึบ  พวกฉันกลั้นหายใจเมื่อมันเอามือแหวกเปิดกอหญ้าอย่างรวดเร็ว พึ่บ !!! ไม่มี ! ไม่มีอะไรเลย พบแต่พื้นดินที่ว่างเปล่า !! เฮ้อ ~ เสียงถอนหายใจโล่งอกดังขึ้นไม่เว้นแม้แต่ไอ้ตัวการอยากรู้อยากเห็น  เฟย์ยิ้มกว้างแล้วพูด  

 

 

"เดินต่อกันเถอะ"  

 

 

          พวกฉันรีบวิ่งไปเกาะหลังมันทันที  รูปขบวนเปลี่ยนไปอีกครั้งเมื่อฉันเกาะไอ้เฟย์ได้เป็นคนแรก ก่อนจะตามมาด้วย ตัวซี และฟางที่ตกระดับไปอยู่ท้ายสุด

 

 

โฮะ ๆๆๆ   

 

 

ตึง ๆๆๆๆ 

 

 

          สะเสียงอะไรอีกแล้วง่าาา T^T  เสียงดังเหมือนยังกับใครมาตีกลองอะไรอยู่แถว ๆนี้เลย  ตึง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

 

"กรี๊ดดดดดดดด"    

 

 

          คราวนี้ยาวนานกว่ารอบที่แล้วเสียอีก พวกฉันรีบร่นแถวเข้าไปรวมตัวกันทันที  เกาะกอดกันไว้แน่นแล้วหลับตาปี๋เมื่อรู้สึกว่าเสียงนี้มันดังมาจากทุก สารทิศ  ไอ้เฟย์มันก็ยังไม่เลิกไม่รากับการเพ่งสายตาตามหาต้นเสียงอีกครั้ง เฟย์เอ้ยยย ต่อให้แกมีตาที่สามแกก็หาไม่เจอหรอก ป่าช้านี้มันมืดจะตาย!  แถมเปลี๊ยวเปลี่ยว ~       

 

 

          และพวกฉันต้องพากันหายใจสะดุดอีกครั้งเมื่อมีเสียงทุ้มใหญ่ดังกังวาน พูดขึ้น เสียงดังครอบคุมไปทั่วพื้นป่าราวกับเสียงมาจากฝากฟ้าและกำลังโกรธ ! 

 

 

"พวกแกเข้ามาในที่ของข้าได้ยังไง ! อยากจะตายกันนักรึ !!!"  พวกฉันรีบหันซ้ายหันขวาล่อกแล่ก ๆ และตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่มั่นคง (ยืนก็ไม่มั่นคง T_T) 

 

 

"นะนะนะนั่นใครน่ะ !" 

 

 

"ข้าคือเจ้าของป่าช้าแห่งนี้ อะกี๊ กี๊ กี๊ กี๊ -..-"  ช่างเป็นเสียงหัวเราะที่หลอนอะไรอย่างนี้ - -;;  และเสียงบนฝากฟ้าก็ยังคงดังมาต่อเนื่อง  

 

 

"พวกแกไม่มีสิทธิ์มารุกรานที่ของข้า ออกไป! ออกไปเดี๋ยวนี้ !! อะกี๊ กี๊ กี๊ กี๊" 

 

 

"แล้วถ้าฉันไม่ไปละ"  

 

 

"อะไอ้เฟย์ อย่าไปท้าเขาสิ T^T" ฉันกระตุกแขนเฟย์ไว้ ห้ามปามไม่ให้มันลองของไปมากกว่านี้  ฉันรู้ว่าแกไม่กลัว แต่ว่าพวกฉันกลัววววว  ฮือ ๆ  T[]T

 

 

"จะไปไม่ไป ถ้าไม่ไปข้าเริ่มจะโกรธจริงๆแล้วนะ !" <<< เจ้าของป่า

 

 

"จะไปเดี๋ยวนี้แหละคะ T_T"    <<<< ตัวซี 

 

 

"โอ๊ะ ลืม ๆ อะกี้๊กี๊กี๊กี๊ -..-"  "-0-;;"  <<<< พวกฉัน      

 

 

          ตัวซีและฟางพากันดึงร่างของไอ้เฟย์ออกไปจากบริเวณนี้พากันวิ่งอุตลุคออก ไปโดยทิ้งเสียงหัวเราะปริศนาที่แสนจะน่ากลัว(หรือเปล่า?)ดังไปทั่วทั้งพื้น ป่าไว้เบื้องหลัง 

 

 

"อะกี๊กี๊กี๊กี๊ -.- " !!!!!!

 

______________________________________________________________

 

[เบื้องหลังความวุ่นวายทั้งหมด]  

 

 

"เฮ้ยเขื่อน! เดอะควีนไปกันแล้ว  ลงมา ๆ "    

 

 

          ฮาร่า เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง  เขาเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนอีกคนที่ค่อยๆไต่ปีนลงมา  เขื่อนยิ้มแปล้อย่างสะใจพล่างลอบมองไปยังทางที่สาวๆเพิ่งจะวิ่งผ่านไป      

 

 

          เสียงปริศนารวมไปถึงกอหญ้าที่สั่นคนทำจะเป็นใครไปไม่ได้เมื่อฮาร่าเป็นคนตีกลองและเขย่ากอหญ้าเองกับมือก่อนจะวิ่งหลุน ๆ ไปหลบตามพุ่มไม้ต่าง ๆ ส่วนเขื่อนก็เป็นคนปีนขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อที่จะกรอกเสียงที่ได้ทำการดัดเสียงให้สมกับเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในป่าช้าแห่งนี้ลงไปในโทรโข่งอันใหญ่ที่ ได้ไปปล้นชาวบ้านในงานวัดมานั้นเอง        

 

 

          ทันทีที่พวกเขาเห็นว่าพวกสาวๆพากันวิ่งไปอีกทางตามที่วางแผนเอาไว้ เป๊ะ ๆ ก็ทำเอาพวกเขาหัวเราะกันไม่หยุดหย่อน  ฮาร่ากรอกเสียงของเขาลงไปยัง'วอ'เพื่อจะสื่อสารกับอีกกลุ่มหนึ่งที่ เขาได้ทำการจัดเตรียมแบ่งกลุ่มไว้  

 

 

"วอหนึ่งเรียกวอสองทราบแล้วเปลี่ยน" 

 

 

"........."  อีกฝ่ายยังคงเงียบกริบทำให้เขื่อนแย่งวอ ออกไปจากมือของฮาร่าแล้วจัดการกรอกเสียงลงไปแทน

 

 

"บีหนึ่งเรียกบีสอง บีหนึ่งเรียกบีสอง ไม่ทราบว่ากล้วยหอมบีสองอยู่มั้ยเอ่ย ?"  

 

 

          ฮาร่าตาโตกับคำพูดของเขื่อน นี่เขื่อนมันเคยดูกล้วยหอมจอมซนด้วยเหรอวะ -0- ???? เสียงวอในมือดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงของป๊อปปี้แถมมันยังรับมุกของเขื่อนอีก ด้วย! 

 

 

ซ่า ซ่า ซ่าาาา  

 

 

"บีสองรับทราบแล้วบีหนึ่ง ทางนู้นสถานะการณ์เป็นยังไงบ้าง" 

 

 

"สถานะการณ์เป็นไปอย่างสวยงาม อีกสามนาทีพวกนั้นคงจะไปถึงยังจุดที่บีสองอยู่"

 

 

"รับทราบแล้วบีหนึ่ง  เฮ้ย ! โทโมะ จองเบ เตรียมตัวกันได้แล้ว พวกยัยปีศาจกำลังมาทางนี้!" ป๊อปปี้หันไปตะโกนบอกพวกโทโมะก่อนจะหันมากรอกเสียงใส่วออีกครั้ง 

 

 

"ทำดีมากบีหนึ่ง>w<"

 

 

"แน่นอนบีสอง เดี๋ยวบีหนึ่งจะตามเข้าไปสมทบ"

 

 

"รับทราบแล้วเปลี่ยน รับทราบแล้วเปลี่ยนติ๊ด!" สิ้นเสียงวอที่ตัดขาดหายไป เขื่อนกับฮาร่าก็ยิ้มกริ่มยักคิ้วริ่วตาให้กัน

 

 

 

          ดูแล้วท่าทางวันนี้ยัยพวกตัวแสบทั้งหลายได้ฉี่ราดกันแน่!!!!

 

 

สวบ สวบ สวบ     

 

 

          เสียงฝีเท้าของหญิงสาวทั้งสี่ดังทุกย่างก้าวยามที่เดินเหยียบพื้นดิน ที่รกร้างเต็มไปด้วยซากไม้ต่าง ๆ  ดวงหน้าสวยของแต่ละคนซีดเหลืองอย่างเห็นได้ชัด  หญิงสาวหน้าหมวยกระตุกรั้งแขนเพื่อนที่ตัวเล็กที่สุดให้หยุดเดินก่อน เพราะว่าตอนนี้หญิงสาวเหนื่อยเหลือเกิน  หญิงสาวตัวเล็กร้องเรียกเพื่อนอีกสองคนให้หยุดเดิน  

 

 

"เฟย์ ตัวซี หยุดก่อน ขอไอ้ฟางพักเหนื่อยสักหน่อย"       

 

 

          ทั้งสี่เดินมานั่งตรงตอไม้พุด ๆ แล้วมองไปยังบริเวณรอบ ๆ ด้วยความหวาดหวั่น เอาละสิ เพิ่งจะมารู้ตัวก็คราวนี้พวกกำลังหลงทาง  แล้วยิ่งเดินก็ยิ่งมืดลงเรื่อยๆจนแทบจะไม่มีแสงสว่างและบรรยากาศก็ หนาวขึ้นทุกที ๆ  ขณะที่ทุกคนกำลังคิดอะไรกันอยู่นั่นเองก็มีแสงใฟสว่างวาบ ๆ มาจากอีกมุมของป่า หญิงสาวทั้งสี่หันขวับไปมอง  ทุกคนต่างค้างไว้แบบนั้นยามเห็นสิ่งตรงหน้า 

 

 

ครืดดดดด  ครืดดดด    

 

 

          หญิงสาวตัวสูงผมยาวก้มหน้าก้มตาจนผมยาว ๆ ของเธอปิดบังใบหน้าจนมิด ส่วนท่าเดินของเธอนั้นก็แปลก ๆ ชอบกล ขาค่อยๆเดินกะเผลก ๆ สลับกับเดินลากฝีเท้าค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ และเรื่อย ๆ  แก้วเฟย์ ตัวซี และฟางกลั้นหายใจนั่งหลังตรงแน่แน่วมองดูหญิงสาวคนนี้ตาไม่กระพริบ  ยิ่งเธอคนนี้เดินใกล้เข้ามามากเท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นเรือนร่างของเธอ ชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น  หญิงสาวใส่ชุดนอนสีขาวยาวลากพื้นที่เลอะเทอะเต็มไปด้วยเลือด !!!

 

 

"หิววว  หิววว...."     

 

 

          เสียงพูดคางยาวดังแผ่ว ๆ มาจากหญิงผมยาวคนนี้  หญิงสาวทั้งสี่รีบลุกขึ้นพรวดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย  เนื้อตัวสั่นพั่บ ๆราวกลับแมวโดนน้ำเย็นสาด  ตัวซีชี้นิ้วสั่น ๆของตัวเองไปที่หญิงผมยาวแล้วพูดขึ้นตะโกนลั่น 

 

 

"ผะผี!!!!!"

 

 

"กรี๊ดดดด  วิ่ง!!"    

 

 

          เสียงแก้วแหลมขึ้นพร้อมกับฝีเท้าที่โกยแน็บไม่รอใคร  แต่แล้วแกก็ต้วองสะดุดล้มหน้าขม้ำไปกับพื้นเพราะได้มีมือของใครก็ ไม่รู้โผล่มาจับข้อเท้าของเธอเอาไว้ !!! 

 

 

"ช่วยด้วย พวกแกช่วยฉันด้วย T^T"    

 

 

          แก้วร้องเรียกเพื่อนๆของตัวเองที่วิ่งเลยตัวเธอไปแล้ว หญิงสาวทั้งสามหันหน้ามามองก็พบกับแก้วที่โดนผีหน้าเละอีกตนจับขาเอาไว้  ผีหน้าเละตัวนั้นนอนราบไปกับพื้นหันมาแสยะยิ้มสยองให้พวกเธอ  ตัวซีได้สติคนแรกตะโกนบอก

 

 

"แก้ว  ถีบมันเลย ถีบ ๆ >0<"  

 

 

"ถะถีบเลยเหรอ นี่ผีนะ T^T;;"

 

 

"ถ้าแกไม่ทำงั้นฉันทำเอง!"      

 

 

          เฟย์เดินดุ่ม ๆเข้ามาพร้อมกับยกฝีเท้าขึ้นสูงแล้วกดกระแทกบดขยี้ลงไปที่มือข้างที่มันจับ เพื่อนของเธอเอาไว้อย่างแรงโดยที่ 'ผีฝึกหัด' ไม่ทันตั้งตัว  

 

 

"อ๊ากกกก  เจ็บT[]T"    

 

 

          ผีฝึกหัดหน้าเละร้องลั่นแล้วปล่อยมือออกจากขาของแก้วทันที  แก้วรีบกระเสือกกระสนลุกขึ้นยืนแล้วหันไปมองผีหน้าเละที่กำลังสะบัด ข้อมือไปมาเพื่อระบายความเจ็บปวด  เฟย์หันไปพูดกับเพื่อนๆของเธอเรียบ ๆ ว่า 

 

 

"ฉันเพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่าผีก็เจ็บเป็น - -"

 

 

"งั้นก็อย่าไปกลัว  พวกเรามีเยอะกว่ามัน ตัวซี ฟาง ไอ้เฟย์ รุม!!!"    

 

 

          แก้วออกคำสั่ง  ผีฝึกหัดสะดุ้งเฮือก! พยายามที่จะคลานหนี แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อหญิงสาวทั้งสี่ได้ทำการดักไปทุกทิศทุกทางแล้วไม่ พูดพร่ำทำเพลง  ทั้งสี่ก็ได้ทำการ'รุมสกัม'จนผีเสียผี! 

 

 

ครืดดดด ครืดดด

 

 

"หิวววว หิวววว หิวววว"     

 

 

          เสียงของหญิงปริศนาผมยาวดังขึ้นมาขัดจังหวะพร้อมกับฝีเท้าที่เดินกระเผลก ๆ ลากเท้าเดินเข้ามาใกล้  แต่ด้วยความรู้สึกแปลกๆว่าทำไมเหล่าเดอะควีนถึงเงียบไปก็ได้เงยหน้า ขึ้นมามองแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง o-O  ยามที่ได้สบกับสายตาอันแรงกล้าเจิดจ้าของหญิงสาวทั้งสี่ที่ยืนเหนือ ร่างของ 'เพื่อนผีหน้าเละ' ที่กำลังร้องโอดโอ้ยด้วยความเจ็บปวดก็ถึงกับเข่าแทบทรุด

 

 

"หิวเหรอจ้ะ- -+"

 

 

"มะไม่หิวแล้วจ้ะ T_T"      

 

 

           ผีผมยาวรีบสาวเท้ากระเผลก ๆ ของตนเองเดินกลับไปทางเดิม  แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อแก้วได้วิ่งตึก ๆๆๆ เข้าไปกระโดดถีบเข้ากลางหลังผีผมยาวเข้าเต็มรัก  ผีผมยาวล้มลงไปกลิ้งหลุน ๆๆๆ อยู่กับพื้น  ตัวซี ฟางและเฟย์ไม่ปล่อยให้ผีตนนี้ลุกขึ้นมาได้  จึงได้ทำการรุมสกัมผีตนนี้อีกรอบ   เสียงโหยหวนดังลั่นไปทั่วป่า     

 

 

          โทโมะที่นั่งอยู่บนต้นไม้ได้เห็นสถานการณ์ทุกอย่างที่พลิกผันไม่เป็นอย่าง ที่คิดแล้วถึงกับหน้าซีดทันที  เขาไม่คิดว่ายัยปีศาจพวกนี้จะกล้ารุมซ้อมผีจริง ๆ T_T ขืนใครได้แต่งงานกับยัยพวกนี้นะ  เขาบอกได้คำเดียวเลยว่ามีแต่ตายกับตายสถานเดียว !   แล้วยิ่งได้เห็นสภาพของผีหน้าเละที่นำแสดงโดยจองเบกับป๊อปปี้ที่สวมบทบาทเป็น ผีผมยาวแล้วถึงกับต้องปิดตาหันหน้าหนี    

 

 

          ความจริงแล้วเพื่อนๆของเขาทั้งสองคนจะต้องต้อนให้ยัยพวกนั้นกลัวจนต้องวิ่ง มาทางที่เขาอยู่  เพราะคิวต่อไปเป็นตัวเขาเองที่ต้องออกโรงหลอกผีใส่ยัยพวกนั้น แต่พอเห็นแบบนี้แล้วเขาขอเก็บตัวอยู่บนต้นไม้เงียบๆเสียดีกว่า - -;;   

 

 

"กึก กึก กึก"    

 

 

          เสียงแปลกๆที่ดังอยู่ข้างๆ ตัวของโทโมะทำให้ต้องหันไปมองด้วยความงุนงง  แต่แล้วตาคม ๆ ก็ต้องชะงักค้างเมื่อเจอกับสายตาอีกคู่หนึ่งที่มองมายังเขาอย่างรักใคร่  แต่ดูยังไงไม่ว่ามองมุมไหนก็ไม่น่าพิศมัยเลยสักนิด  เนื้อตัวผอมซีด  ปากสีแดงสดมีเลือดไหลย้อนตามมุมปาก  ผมยาวถึงเอว  ดวงตาสีแดงก่ำเต็มด้วยเลือด  ดูยังไงนี้มันก็ 'ผีตัวจริง' ชัด ๆ !  แถมยังเสนอหน้ามานั่งอยู่ข้าง ๆเขาอีกต่างหาก!! 

 

 

"อ๊ากกกกกกกกT[]T"         

 

 

          โทโมะกรีดร้องดังลั่นพร้อมกับกระโดดลงจากต้นไม้ต้นสูงพรวดเดียวโดย ไม่กลัวว่าขาจะหักเลยสักนิด  เหล่าบรรดาเดอะควีนที่กำลังรุมผีชะงักค้างแล้วหันไปมองโทโมะที่หล่น ตุบลงมานอนที่พื้นด้วยความงุนงง  จองเบและป๊อปปี้รีบคลานออกจากใต้เท้าของสาว ๆเมื่อพวกเธอเผลอไปตั้งหลัก  

 

 

"โทโมะ ?"    

 

 

          แก้วร้องเรียกโทโมะที่นอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่งมองไป ยังสาว ๆ พร้อมกับส่งยิ้มแห้ง ๆ ไปให้  ดูท่าว่าจะโดนจับได้แล้วสิ -0-;;  สาว ๆ หันหน้าไปมองผีอีกสองตัวที่ถอยไปตั้งหลักซะไกลราวกับจะถามว่า 'แล้วนี่ใคร'      

 

 

          จองเบยอมถอนหน้ากากออก ส่วนป๊อปปี้ก็ถอนวิกผมออกแล้วส่งรอยยิ้มแย้มประจบประแจงไม่ต่างจากโทโมะที่ส่งยิ้มมาให้ เหล่าเดอะควีน  หญิงสาวทั้งสี่หักนิ้วกรอบ ๆ กัดฟันกรอดมองหน้าชายหนุ่มทั้งสามอย่างเอาเรื่อง

 

 

"เขื่อนกับฮาร่าก็ร่วมมือด้วยใช่มั้ย^^+"

 

 

          ตัวซีถามเสียงเหี้ยม แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มคนใดจะตอบเจ้าของเสียงที่เป็นประเด็นก็ดังขึ้นมา  แถมมันยังถือหลักฐานที่มัดตัวแน่นหนามาเสียด้วย  

 

 

"เฮ้! พวกมึงทำสำเร็จแล้วใช่มั้ยวะ กูกับฮาร่าได้ยินเสียงร้องดังลั่นไปทั่วเลย ฮ่าฮ่าฮ่า สะใจมากวะ คราวหลัง... เอิ๊ก !"

 

 

เอี๊ยดดดดดด    

 

 

          เขื่อนถึงกับเบรกเอี๊ยดเมื่อสบสายตานิ่ง ๆของสี่สาว  ฮาร่าที่กำลังยิ้ม ๆก็ถึงกับทำกลองที่ถืออยู่ในมือร่วงผล็อยลงไป   เช่นเดียวกับเขื่อนที่ยอมกรอกเสียงสารภาพลงไปในโทรโข่งที่ตนถืออยู่

 

 

"อะกี๊ กี๊ กี๊ T^T"

 

 

"สนุกมากสินะพวกนาย - -"      

 

 

          ฟางถามขึ้นเรียบ ๆ เหล่าชายหนุ่มก้มหน้าสลดกันเป็นแถว ๆ แต่ก็สลดกันได้ไม่นานเมื่อเสียงปริศนาดังขึ้นมา  

 

 

"กึก กึก กึก" ทุกสรรพสิ่งเงียบกริบ  แก้วถามทำลายบรรยากาศขึ้นเป็นคนแรก

 

 

"นี่ยังไม่เลิกเล่นกันอีกเหรอ -0-;;"

 

 

"เปล่านะ พวกฉันไม่ได้เล่นแล้ว - -;;" เขื่อนตอบ  ผู้คนที่เหลือพยักหน้ายืนยัน  แก้วยังคงพูดต่อไปด้วยความสงสัย  

 

 

"ถ้าพวกนายไม่ได้เล่นแล้วนี่มันเสียงอะไรกันน่ะ =0="

 

 

 

"ฉันมีอะไรจะบอก..." โทโมะค่อย ๆ ชี้นิ้วขึ้นไปยังต้นไม้ต้นเดิมที่เขาหล่นลงมา  ทุกคนค่อย ๆปรายตามองขึ้นไป  มองไล่ตั้งแต่ปรายเท้าขึ้นไปยังดวงหน้าของผู้หญิงคนนี้   เธอนั่งแหว่งขาอยู่บนต้นไม้  ค่อย ๆโน้มหน้าลงมามองด้วยแววตาสีเลือด  ทุกคนพากันลมหายใจสะดุดเป็นแถว ๆ 

 

 

"กึก กึก กึก"

 

 

"ฮะเฮือก !"

 

 

"นี่พวกนายจ้างใครมาเนี่ย เหมือนจริงมากเลย >.<"  

 

 

"ปะเปล่านะแก้ว พะพวกฉันไม่ได้จ้างใครมาT_T"

 

 

"งะงั้นอันนี้ก็ .... T^T"

 

 

"ของจริงคร้าบผม จะอยู่กันทำไม วิ่งสิวะ!!!!"    

 

 

          ทั้งแปดพากันซอยฝีเท้าถี่ยิบ  แต่ไม่ว่าจะวิ่งไปทางไหนเสียง

 

 

 "กึก กึก กึก"

 

 

          ก็ดังไล่หลังมาเสมอ  ยิ่งวิ่งก็ยิ่งเหมือนกับกำลังวิ่งวนอยู่ที่เดิม  ทั้งเก้าพูดขึ้นพร้อมกันจนฟังไม่ได้ศัพท์

 

 

"แฮก แฮก ทำไมมันยังอยู่ที่เดิมวะ T[]T"

 

 

"พวกนายพาพวกฉันไปไหนเนี่ย เหนื่อยแล้วนะ T^T" 

 

 

"เฮ้ย กูเจอบ้านคนวะ ><" 

 

 

"งั้นก็ไปกันเลย!"    

 

 

          จากนั้นพวกเราก็ระเห็ดมายังบ้านหลังที่ฮาร่าว่า  ทุกคนแอบคิดในใจว่า ฮาร่านี่พึ่งพิงได้ตลอดเลยแฮะ ตั้งแต่เรื่องที่โดนควายไล่ขวิดตอนเข้าค่ายนู้นแล้ว ถึงแม้ว่าจะพากันไปงมโคลนก็เถอะ -0-;;   แต่พอ โทโมะ เขื่อนและเหล่าหญิงสาวได้เห็นสภาพตัวบ้านแล้วถึงกลับเงียบกริบ  นี่มันบ้านของสัปเหร่อนี่น่า - -;  คงจะไม่มีอะไรหรอกมั้ง ?  

 

 

"ฝุ่นเยอะชิบเป้งเลย - -^" จองเบบ่น เมื่อพวกเราพากันเข้ามายังในตัวบ้าน  เสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดทุกครั้งที่พวกเราก้าวเดิน แค่นี้ก็บ่งบอกถึงความเก่ากึกของมันมากแล้ว  ข้าวของภายในยังคงอยู่ครบเหมือนกับว่ายังมีคนอาศัยอยุ่ในบ้านหลังนี้!

 

 

"ฉันว่าพวกเราออกไปจากที่นี่เถอะนะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย ..."      

 

 

          แก้ว เฟย์ ตัวซี และฟาง ทำท่าจะเดินออกก็ถูกมือของเหล่าผู้ชายรั้งเอาไว้  เขื่อนและป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

"ออกไปข้างนอกก็ต้องเจอกับผีปากแดงตนนั้นนะ - -*"

 

 

"ใช่ ๆ พวกเธออยู่ร่วมกลุ่มกันไว้นี่แหละดีที่สุดแล้ว ขืนออกไปโดนจับกินไม่รู้ด้วยนะ T_T"

 

 

"แล้วไม่ใช่พวกนายเหรอไงที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง  - -^!"

 

 

"เดี๋ยว เบา ๆก่อน ฉันได้ยินเสียงอะไรไม่รู้"      

 

 

          โทโมะเอานิ้วแนบริมฝีปากราวกับสั่งให้ทุกคนเงียบ  เสียงที่ได้ยินเริ่มดังเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ    

 

 

          มันเป็นเสียงที่แผ่วเบาและชวนขนหัวลุกอย่างมากที่สุดที่พวกเขาเคยได้ ยินมา  อากาศเริ่มจะหนาวยะเยือกมากขึ้น ๆ ทั้งๆที่ไม่มีลมผ่านมาสักนิด  และอยู่ดี ๆหน้าต่างก็ปิดเองดังปัง !  

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดด/อ๊ากกกกกกกกก"    

 

 

           เสียงร้องลั่นด้วยความกลัวและตกใจทั้งเก้าประสานกันดังก้อง  ทุกคนพากันวิ่งเข้าไปหลบยังห้องที่อยุ่ใกล้ตัวมากที่สุด  เขื่อนที่เข้าห้องเป็นคนสุดท้ายรีบปิดประตู  แก้วก้าวถอยหลังเข้าไปด้านในสุดเมื่อเห็นเพื่อนๆอัดแน่นเต็มพื้นที่ห้อง  มองไปรอบ ๆ แล้วห้องนี้ดูยังไงก็เป็นห้องนอนขนาดย่อม ๆ แต่ที่น่าแปลกก็คือมีรูปคนตายแขวนอยู่บนหัวเตียง!!!  ทุกคนเบือนหน้าหันไปทางอื่นเพราะผู้ชายในรูปหน้าตาดูน่ากลัวยังไงก็ ไม่รู้! 

 

 

ตึง !  ตึง ! ตึง !          

 

 

          เสียงประตูดังขึ้นเหมือนกับคนมาทุบประตูอยู่  ต่างคนต่างตกใจกระโดดกอดกันแน่น  เขื่อนกระโดดขึ้นกอดรัด จองเบโดนเอาขาทั้งสองข้างเกาะเกี่ยวเจองเบแน่น  หญิงสาวเอามือปิดปากเพราะกลัวว่าตนเองจะส่งเสียงร้องออกมาแล้วผีมันจะ รู้ว่าพวกเธออยู่ในนี้!

 

 

ตึง ตึง ตึง ...

 

 

"ช่วย ช่วยกันดันประตูไว้หน่อยดิวะ กลอนจะหลุดแล้ว !"   ฮาร่าร้องบอกพวกเพื่อนๆเมื่อเห็นว่าประตูกำลังจะพัง ทุกคนรีบกรู่เข้าไปดันประตู  แต่ก็ดูเหมือนว่าจะสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้จึงถอยกรู่เข้ามาชิดด้านในแน่น  พวกผู้ชายพยายามเอาตัวมาบดบังเหล่าสาวๆเอาไว้  

 

 

ตึง ตึง ตึง กริ๊ก !      

 

 

          ทันทีที่กลอนหลุดออกจากกัน  เสียงทุบประตูก็เงียบกริบก่อนที่ประตูไม้จะค่อยๆเปิดออกที่ละน้อย

 

 

 

  แอ๊ดดดดด  

 

 

 

          เสียงฝืดเคืองแสดงความเก่าของประตูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏร่างของชาย วัยกลางคนคนหนึ่ง  แต่ที่น่ากลัวมากที่สุดก็คงจะเป็นใบหน้าของเขา  คง คงไม่ใช่ ...     

 

 

          ทุกสายตาเหลือบมองไปยังรูปคนตายบนหัวเตียงแล้วเหลือบสายตากลับมามอง เปรียบเทียบกับชายตรงหน้า เสียงกลืนน้ำลายดังอึกออกมาจากทุกคน  มะเหมือนมาก เหมือนราวกับคนเดียวกัน T^T  ชายวัยกลางคนตรงหน้าพูดขึ้นทำเอาสติสตังทุกคนหายวับกันไปหมด

 

 

"เข้ามาทำอะไรที่นี่!!"

 

 

"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกก  ผีหลอก!!!! TT[]TT"    

 

 

          ทั้งแปดคนสลายตัวหายโต๋ไปพร้อมกับเสียง ปล่อยให้ชายวัยกลางยืนเกาหัวแกรก ๆ มองตามเด็กวัยรุ่นทั้งแปดไปแล้วพูดขึ้นด้วยความงุนงง

 

 

"อะไรกันวะ เด็กสมัยนี้คิดจะเข้ามาขโมยของหรือยังไง แล้วนี่ก็คงเข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นพี่ชายฝาแฝดที่ตายไปแล้วใช่มั้ยเนี่ยถึง ได้พากันกลัววิ่งตูดบิดกันไปแบบนี้ -0-;;;"    

 

 

          ชายวัยกลางคนปรายตาไปมองรุปพี่ชายฝาแฝดของตนเองที่หัวเตียง  แล้วถึงกับถอนหายใจออกมา    

 

___________________________________________________________________

 

อัพแล้วเม้นโหวตกันหน่อยยย