Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

ป๊อก !      

 

 

       ลูกบอลลูกขนาดเท่ากำมือถูกขว้างออกไป แต่น่าเสียดายที่ลูกบอลดันพลาดเป้าไปกระทบกำแพงทางด้านหลังแทนสาวน้อย คนนั้นทำสีหน้าเสียดายแต่ก็พยายามที่จะอ่อยเหล่าเคโอติคเต็มที่รวมไปถึงบรรดาสาว ๆ คนอื่นที่นั่งอยู่บนปากอ่างน้ำถัดๆไปซึ่งมีความพยายามอย่างมากที่จะส่งสายตา เชื่อมสัมพันธ์สวาทมาให้เคโอติคแต่ดูท่าพวกมันสนใจที่จะปาบอลให้ สาวๆตกน้ำกันมากกว่าสนสิ่งรอบข้างนะ - -  แต่ยังไงก็ปล่อยไปไม่ได้!!! (อารมณ์หึงเข้าครอบงำ)    

 

 

"โห่ ไอ้กาก เอาให้แม่น ๆ หน่อยดิวะ  เดี๋ยวมึงดูกูนี่ ของจริงเว้ย !!!" ฮาร่าถูกผลักกระเด็นออกไปโดยที่ป๊อปปี้เข้ามาแทนที่  แล้วยกลูกบอลขึ้นตั้งท่าเล่งอย่างกับตัวเองนั้นเป็นแชมป์โลก  

 

 

"เฮอะ หน้าตาก็งั้นๆแหละ ไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย -^-" 

 

 

"นั่นสิ หนังหน้าก็อย่างกับสก๊อยรุ่นป้า -0- "

 

 

"แต่ฉันว่านะ สก๊อยแถวบ้านฉันยังสวยกว่าเลย - -^"    

 

 

       พวกเราสุ่มหัวกันซุบซิบนินทารูปร่างหน้าตาของยัยผู้หญิงที่ไม่รู้จักอายกัน อย่างออกรสชาติ ดูสิถ้าจะใส่เสื้อผ้าแค่นั้น อย่าใส่เลยดีกว่า =0=;;  ฉันกระซิบกระซากถามเฟย์ขึ้น 

 

 

"ที่ให้แกไปเตี๋ยมกับลุงเจ้าของร้านอะ ว่าไงบ้าง???"

 

 

"เขาตอบเซเยสตกลงยะ! แถมเขายังบอกมาอีกว่าถ้าพวกเราทำให้ร้านเขาได้กำไรจริง เขาจะมีของรางวัลแถมให้ด้วย -.-"

 

 

"โอเค เยี่ยมมาก ขอโทรโขงหน่อย" ฟางส่งโทรโขงที่ยืมมาจากลุงเจ้าของร้านให้ฉัน  หึหึ  สนุกกันละทีนี้ (ยิ้มอย่างมาดร้าย- -;)    

 

 

       ฉันกระโดดขึ้นไปตรงแผ่นไม้ขนาดใหญ่หน้าร้านที่ยกขึ้นสูงมาพร้อมกับจรดริม ฝีปากไว้กับโทรโขงแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะกรอกเสียงที่ดังลั่นลงไป เพื่อเรียกร้องความสนใจ 

 

 

"สวัสดีคะพ่อแม่พี่น้องทุกๆคน วันนี้ทางร้านสาวน้อยตกน้ำมีโปรโมชั่นใหม่เจ้าค่าาา  เอ้าเร่เข้ามา ๆ รับฟังกันให้ดี ๆ ^0^"  

 

 

       ผู้คนในบริเวณนั้นต่างหยุดยืนมองดูมาที่ฉันด้วยความสนใจ  ไม่เว้นแม้แต่พวกเคโอติคที่หยุดการละเล่นแล้วหันมามองที่ฉันแล้วพูด ปากเปล่าที่อ่านได้ว่าว่า   'เธอขึ้นไปทำอะไรบนนั้นน่ะ - -*' เสร็จละทีนี้ !  เดี๋ยวนายก็รู้ว่าฉันจะทำอะไร !! >_<

 

 

"โปรโมชั่นนี้มีที่นี่ที่เดียวแล้วจะไม่มีที่ไหนอีกแล้ว! เมื่อทางเราจะขอเปลี่ยนชื่อเกมส์จากสาวน้อยตกน้ำเป็นหนุ่มน้อยตกน้ำแทน อ๊ะ ๆ อย่าเพิ่งหนีหายกันไป... หนุ่ม ๆ ที่เราขนมาแต่ละคนนั้น ต่างก็รูปหล่อพ่อรวยกันทั้งนั้น แหม ~ ทำหน้าทำตาสงสัยกันแบบนี้คงจะอยากรู้กันแล้วละสิ  เราจะให้ทุกคนได้ยลโฉมหน้าของเหล่าเจ้าชายกันเดี๋ยวนี้เลยค่าาาา แท๊แด๊นนนนนน~"

 

 

       ฉันพายมือไปทางเหล่าเคโอติคที่ทำหน้าตาเหรอหราโดยมีพวกตัวซียิ้มกว้างภูมิใจเสนอสิ้นค้าเป็นลูกคู่ทำท่าแบบเดียวกัน  

 

 

"เป็นไงละคะ >0< หล่อสมใจกันมั้ย  เอ้า ๆ ป้าคะ! กรุณาเช็ดน้ำลายก่อนนะคะ ^^; " ฉันพูดกับยัยป้าวัยกลางคนที่มองไปที่เหล่าเคโอติคตาพราวน้ำลายไหลเยิ้ม T^T  ชักจะนึกสงสารสะแล้วสิ อุวะฮ่าฮ่า -0-  (นี่ขนาดสงสารนะ - -)

 

 

"ใครสนใจที่จะเล่นบ้างคะ ^_^+" ทันทีที่ถามออกไป เหล่าบรรดากระซู่ตั้งแต่เด็กยันแก่ทุกคนยกมือขึ้นพรึบแทบจะพร้อมกัน  ส่วนพวกเคโอติคน่ะเหรอ หึหึ  ทำได้แต่เต้นแร้งเต้งกาอยู่นี้ไงคะ 

 

 

"เฮ้ย ยัยตุ๊กตาผี อย่าเล่นแบบนี้นะโว้ยยย -0-^ "  

 

 

        แหม .... ฉายานี้ไม่ได้ยินมานานแล้วเนอะ- -^  ยิ่งเรียกฉันด้วยชื่อนี้ยิ่งต้องจัดเลย ! ^[]^  ฉันชะม้อยชายตามองพวกเคโอติคพลางส่งยิ้มเฉือดเชือดไปให้  ก่อนจะส่งสายตาใหสัญณาณแก่เหล่าพวกพี่ร่างบึกๆ ที่ยืนอยู่ข้างหลังยัยตัวซีโดยมันได้ไปจ้างมาจากแถวๆนี้  อูยยย ดูแต่ละคนสิ หุ่นยังกับนักมวยปล้ำ >.<

 

 

"พี่ ๆคะ จัดการ!!!"    

 

 

       เหล่าฝูงพี่บึกต่างกรู่เข้าไปล็อกแขนล็อกขาเคโอติคทั้งห้าที่เริ่ม ออกลายพยศแหกปากโวยวายพ่นคำหยาบคายใส่หน้าพี่บึกของเราพร้อมทั้งพยายามจะ ดิ้นให้หลุดแต่มีรึ ผู้ชายหุ่นเพียวลมแบบพวกมันจะรึอาจมาต่อกรกับฝูงบึกบึนของเรา -w-     

 

 

       ก๊าก ๆ ดูเด้~ ทั้งถีบทั้งดิ้นใหญ่เลย เห็นสะใจจริง ๆ โฮะๆๆๆ   หลังจากที่มองดูฝูงพี่บึกอุ้มเคโอติคแต่ละตัวไปนั่งปากอ่างประจำที่คนละ ตำแหน่งโดยที่ถูกจับมัดติดกับที่นั่งอย่างแน่นหนาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว   ฉันก็หันไปกรอกเสียงใส่โทรโขงต่อ 

 

 

"สามลูกยี่สิบบาท สามลูกยี่สิบ  ใครอยากเห็นหนุ่มหล่อตกน้ำก็เร่เข้ามา ๆ  ของดีมีครั้งเดียวจ้า  โฮะ ๆๆๆ  อย่าแย่งก๊านนนน อย่าแย่งกัน ต่อคิวจ้าต่อคิว รับรองได้ปากันทุกคน  ^0^"    

 

 

       พวกตัวซีต่างช่วยกันจัดคิวเมื่อผู้หญิงทั้งหลายต่างพยายามยื้อแย่งกัน จนมีบางคนถึงขนาดกับลากกันออกไปตบตีกันเลยที่เดียว หูยยย  โรคบ้าผู้ชายนี่มันน่ากลัวแต้ ๆ~ ><      

 

 

       พวกฉันหันไปยิ้มเยาะพวกเคโอติคที่กำลังโยกตัวหลบลูกบอลซ้ายทีขวาที กันยกใหญ่เมื่อลูกบอลเกิดการพลาดเป้าด้วยความจงใจของสาว ๆ  แต่พวกนั้นก็ทำอะไรไม่ได้เลยได้มองพวกฉันอย่างอาฆาตพูดขู่ฝากคำแค้น ไว้  

 

 

"อย่าให้ฉันหลุดไปได้นะ จะเอาคืนให้สาสมเลย พวกยัยปีศาจ! อ๊ากกกกกกกกกก !!!"  กลัวตายละ !  แบร่ :P   (แลบลิ้นปริ้นตาแถมให้อีกดอก) เอ้า! เร่เข้ามาพ่อแม่พี่น้อง ๆ เข้ามากันเยอะๆเลยยย  ก๊ากกกกกก  อุวะฮ่าฮ่า ~   

 

 

[koen said.]      

 

 

เซไฮ!!! ^0^  

 

 

       กระผมนายเขื่อนหนุ่มน้อยหน้าใสหัวใจเกาหลีเกินร้อยมารายงานตัวแล้วครับ !(ไม่เกี่ยวเลย - -) ซึ่งคราวนี้กระผมได้รับมอบหมายให้มาทำหน้าที่พิธีกรภาคมวยข้างสนามรบงานวัด แทนคนอื่น ๆ  ไหนๆ ก็จะได้ออกมาแรด เย้ย >< ไม่ใช่ครับ ! ออกมาโชว์หล่อ(โชว์เกรียน)กับเขาสักที กระผมขออนุญาติจัดเต็ม !!!!!  

 

 

"แม่งเอ้ย คืนนี้คงได้นอนปวดตัวไปทั้งคืน - -^ แสบกันจริงๆแม่คุณ!"      

 

 

       จองเบมองรอยช้ำเป็นจ้ำๆตามร่างกายของตนเองที่เกิดจาก'ลูกบอล'ล้วน ๆ  แล้วหันไปมอง'แม่คุณ'ทั้งหลายที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกำลังเอามือกุม ท้องตัวเองอราวกับจะขาดใจ เสียงหัวเราะคิก ๆอย่างสะใจ ดังมาเป็นระยะๆให้คิ้วเข้มๆของพวกผมกระตุกกันยิกๆ   มันน่านักเชียว!

 

 

"อย่าให้เอาคืนได้นะ  พ่อจะเล่นให้จุกจนพูดไม่ออกเลย - -"      

 

 

       ป๊อปปี้กัดฟันกรอดพูดขึ้นขณะที่มือก็บิดเสื้ออันแสนเปียกโชกเพื่อไล่น้ำไปด้วย  ผมพยักหน้าหงึกหงักแสดงความเห็นด้วยเต็มที่ ! ยิ่งพาลนึกถึงตอนที่ลูกบอลถูกปามาที่ละเป็นสิบๆลูกแถมตกน้ำตกท่าเป็นยี่สิบ สามสิบครั้งแล้วละก็  ... กระผมอยากจะเอาคืนนนนนนน T^T   

 

 

"แล้วทำไมไม่เอาคืนมันซะตอนนี้เลยละ -.,-"    

 

 

       คำพูดของไอ้โมะทำเอาทุกคนชะงัก โทโมะชี้ปลายนิ้วมาที่สมองของตัวเองแล้วชี้ไปที่ยัยพวกนั้นที่กำลัง จิ้มลูกชิ้นเข้าปากอย่างสบายอารมณ์  เห็นแล้วหนังตากระตุกทันที  ยัยพวกนี้มันจิตใจทำด้วยอะไรกันเนี่ย T_T  ทำคนอื่นเขาเจ็บปวดรวดร้าวไม่พอยังมีหน้ามานั่งกินกันหน้าตาเฉย  ยัยพวกนี้มันไม่ใช่คนนนนนนนนนน

 

 

"จริงด้วยทำไมเราไม่รวมหัวกันคิดละวะ!"

 

 

"พูดอีกก็ถูกอีกฮาร่า! เรื่องแบบนี้ชายชาตรีอย่างพวกเรายอมไม่ได้เด็ดขาด!"    

 

 

       ผลัวะ! หน้าของผมแทบจะทิ่มพื้นเมื่อโดนฝ่ามืออรหันต์จากใครบางคนที่ชื่อว่า ...  จองเบ T0T ผมลูบคลำหัวปอย ๆ แล้วส่งคำถามให้ดูน่าสงสารมากที่สุด

 

 

"ตบหัวกูทำไม T^T"

 

 

"มึงจะตะโกนหาพระแสงอะไรละ - -*  เดี๋ยวยัยพวกนั้นก็ไหวตัวทันหรอก! ไอ้โง่!"

 

 

"เมียมึงเจ็บปวดเหลือเกินไอ้ป๊อปT_T"    

 

 

       ผมหันไปซบไหล่ไอ้ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ใกล้ที่สุด  ผลต่อมาก็คือโดนมันถีบโครมด้วยความหมั่นใสเข้าให้   ไม่มีใครรักผมเลย T^T   ใช่สิ ผมมันหล่อที่สุดในกลุ่มเลยทำให้พวกมึงอิจฉาใช่มั้ยละ! โด่! -0-;;

 

 

"ขนลุกชิบ!"

 

 

"ไอ้พวกบ้า! จริงจังกันหน่อยสิวะ ขืนทำเป็นเล่นแบบนี้ก็ไม่ได้รังแกเพศแม่กันพอดี -*- "

 

 

"โห ไอ้เวรโมะ นี่มึงภูมิใจมากเลยใช่ปะ  - -*"

 

 

"นิดนึง ^^"

 

 

"จบ ๆ ขอแบบจริงจังเลย ซุ่มหัวด่วน!" สิ้นคำพูดของจองเบ  

 

 

       พวกผมก็ล้อมวงเข้ามาแบบเนียนๆเพื่อไม่ให้ยัยมารร้ายทั้งหมดรู้ตัวก่อน  และทันทีที่ได้ข้อสรุปของการเอาคืนแบบเล็กๆน้อยๆครั้งนี้ก็ทำเอาผม หัวเราะก้องในใจเมื่อคิดถึงยามที่ยัยพวกนั้นกรีดร้องโหยหวยแล้ว  ก๊าก ๆ >0< ขอบอกไว้เลย เขื่อนปลื้มแผนการนี้ที่สุด!!!

 

 

"จะพาไปไหน กะกลับกันเถอะนะ -0-;"    

 

 

       เสียงหวานใสของยัยตุ๊กตีผีดังขึ้นทำเอาผมแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่  อย่างเธอน่ะสมควรโดนหนักกว่าเพื่อน เพราะเธอมันตัวหัวโจก -0-^!  ตัวซีและฟางทำสีหน้าซีดเผือกแสดงออกถึงความกลัวสุดฤิทธิ์เมื่อผม กับไอ้โมะพาเดินลัดเลาะผ่านเจดีย์เก็บกระดูกศพของทางวัด   ตัวซีและฟางพากันเกาะแขนของเฟย์ที่ทำสีหน้าเรียบเฉยกันคนละข้างแน่น  ผมละข้องใจเหลือหลายว่าทำไมเฟย์สุดที่รักของผมถึงได้ไม่กลัวอะไรกับ เขาเลย - -?  

 

 

"เดินกันเร็วๆหน่อยสิ จะพาไปดูอะไรสนุกๆกันไง ^0^ พวกไอ้จองเบรออยู่"

 

 

"มะไม่ไปไม่ได้เหรอ  กลับเถอะนะ ฉันหิวข้าววววว"      

 

 

       ยัยตุ๊กตาผียังคงพยายามยื้อไม่ยอมไปเช่นเดิม ตลอดทางพยายามงัดคำอ้างมาใช้สารพัดจนผมนึกรำคาญ แล้วดูสินี่ก็ตั้งท่ากระจองอแงน้ำตาคลอเบ้าเป็นเด็กๆไปได้  ผมส่งสายตาไปทางโทโมะว่าให้มันเป็นคนจัดการ  โทโมะพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปหายัยนั้นแล้วจับแขนเรียวเล็กลาก เดิน  ร่างบางออกแรงดิ้นร้องโวยวาย   เกือบนึกสงสารอยู่แล้วเชียว ฤทธิ์เยอะจริงๆยัยนี่ - -;;

 

 

"ปล่อยน้า ไม่ต้องมาจับฉัน!" 

 

 

"เขื่อน มึงเดินนำไปก่อนเลยกูขออยู่จัดการกับเด็กดื้อก่อน"    

 

 

       ผมพยักหน้าตอบตกลงแล้วออกแรงดันหลังสามสาวให้ออกเดินเพื่อจะนำไปหาไอ้ จองเบ ป๊อปปี้ แล้วก็ฮาร่าที่จัดเตรียมการใหญ่รอไว้ก่อนแล้ว  สามสาวอิดออดมองมาที่แก้วอย่างเป็นห่วงจนผมต้องพูดหลอกล่อ 

 

 

"เดินเร็วๆสิ ผ่านตรงนี้ไปก็ถึงแล้ว  ไม่ต้องห่วงไอ้โมะหรอกมันดูแลเพื่อนเธอได้น่า  "      

 

 

       สามสาวได้ยินดังนั้น ก็ออกเดินทันที  ขอแค่ผ่านตรงนี้ไปได้เร็วๆพวกเธอก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว  อีกอย่างจะตามไปหยิกหูพวกจองเบด้วย เล่นอะไรบ้าๆก็ไม่รู้!  

 

 

  "นี่พวกแกจะทิ้งฉันเหรอ T^T"    

 

 

       ยัยตุ๊กตาผีเบะปากจะร้องไห้เมื่ออยากจะวิ่งตามเพื่อนๆไปบ้างแต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อแขนตัวเองยังอยู่ในมือของโทโมะ สงสัยคงจะโดนมันดึงไว้ละสิ  สามสาวหันไปมองเพื่อนของตัวเองแล้วพูดขึ้น   

 

 

"เดี๋ยวเจอกันที่ทางช้างเผือก เฮ้ย! เจอกันที่จองเบนัดหมายแล้วกันนะแก~"    

 

 

       สิ้นคำพูดทิ้งท้ายก่อนจะออกก้าวฝีเท้าเดินกันจ้ำๆโดยที่ผมแทบจะไม่ ต้องออกแรงดันหลังเลย  ดูท่าว่ายัยพวกนี้ก็คงจะกลัวผีขึ้นสมองเหมือนกันละสินะ ฮ่าฮ่าฮ่า

 

 

[koen End]

 

____________________________________________________________________

       เบื่องหลังทุกอย่างหลังจากที่ทุกคนเดินจากไปหมดแล้ว  มีผู้หญิงร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มพิ้มเพร่ากับชายหนุ่มร่างสูงหน้าตา หล่อคมคายกำลังถกเถียงกันอยู่กลางของวัด  มองผิวเพลินเหมือนกับคู่รักข้าวใหม่ปลามันกำลังทะเลาะกันอยู่ยังไงยังงั้น หากแต่ฉากประกอบกลับเป็นป่าช้าแหล่งเก็บเจดีย์กระดูกอยู่เต็มไปหมด!!!     

 

 

"นายว่าใครเป็นเด็กห๊า!!!!!!"  

 

 

       หญิงสาวร่างเล็กตะโกนเสียงดังประกอบกับพยายามดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะ กุมของอีกฝ่าย  ทั้งทุบทั้งตียังไงก็ไม่ยอมปล่อย เหนียวยิ่งกว่ากาวตุ๊กแกเสียอีก! 

 

 

"จะตะโกนไปทำไมอยู่ใกล้กันแค่นี้ เดี๋ยวผีก็มาเอาไปกินหรอก !"    

 

 

       โทโมะกระซิบกดเสียงให้ต่ำๆราวกับกำลังแกล้งขู่หลอกผีเด็กเพื่อทำการ แกล้งคนข้างกาย  อาเมะทำตาโตก่อนจะใช้มือข้างที่ไม่โดนจับกุมตีเพี้ยะไปที่แขนของอีก ฝ่ายด้วยความกลัวจัด  นัยน์ตากลมโตล่อกแล่กมองสายทีขวาทีแล้วพูดกระซิบบ้าง หากแต่น้ำเสียงของหญิงสาวบางเบากว่าต่างกันกับฝ่ายชายโดยสิ้นเชิง

 

 

"อย่าพูดแบบนี้สิ! เดี๋ยวเขาก็โกรธเอาหรอก นายอย่าลืมว่าตอนนี้เราอยู่ในที่ของเขา T_T" 

 

 

"ก็เธอเองไม่ใช่เหรอที่เริ่มตะโกนก่อนน่ะ ไม่ใช่ว่าเธออยากเจอผีหรอกเหรอ!!!"    

 

 

       แม้ประโยคแรกจะเบา แต่ประโยคหลังโทโมะจงใจตะโกนดังลั่นป่าช้าทำเอาแก้วเบิกตากว้างมากกว่าเดิม  ด้วยความตกใจทำให้หญิงสาวเขย่งปลายเท้าตัวเองขึ้นเพื่อจะได้สูงพอที่ จะเอามือข้างที่เพิ่งจะตีเขาไปเมื่อครู่มาปิดปากชายหนุ่ม  ไม่ได้นะ เดี๋ยวผีก็มาหลอกจริงๆหรอก T^T  

 

 

"นายอย่าปากเสียได้มั้ย เดี๋ยวเขาก็มาจริงๆระ....."

 

 

โบ๋ววววววววววววววววววววว  

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดด"      

 

 

       ยังไม่ทันที่อาเมะจะได้พูดจบ เสียงหมาหอนแถวๆนั้นก็ดังขึ้นแถมยังมีรับส่งหอนต่อๆกันเป็นทอด ๆ เลยทำให้บรรยากาศในป่าช้าตอนนี้ยิ่งแย่เข้าไปกันใหญ่  หญิงสาวร้องกรี๊ดลั่นพร้อมกันกระโดดขึ้นเกาะกอดชายหนุ่มแน่น  เนื้อตัวสั่นราวกับลูกนกตกน้ำ  ตากลมโตหลับปี๋ ปากบางสวยท่องบทสวดมนต์งึมงำฟังไม่รู้เรื่อง  สงสัยคงจะกลัวจัด! โทโมะหัวเราะในลำคอแล้วพูดเสียงอ่อนโยนลูบหัวทุยเล็กเพื่อปลอบประโลม 

 

 

"อย่ากลัวไปเลย มันไม่มีจริงหรอก เธออย่าลืมสิว่ามากับใคร ตอนนี้เธอยังมีฉันนะ"  

 

 

       แก้วรู้สึกตัวค่อยๆดันหน้าออกจากไหล่กว้าง แม้จะมืดไปสักนิดแต่แสงของพระจันทร์ทำให้ชายหนุ่มเห็นอย่างชัดเจนว่าคนตัวเล็กหน้าแดงจัดขนาดไหน และยังฝีปากดีอีกด้วย

 

 

"ใคร้ ~ ใครบอกว่าฉันกลัว! ไม่มี๊~ นายต่างหากที่กระโดดเข้ามากอดฉัน ! คราวหลังอย่าได้หากำไรกับฉันแบบนี้อีกนะ !"

 

 

"เฮอะ ๆ ถ้าไม่กลัวก็ไปได้แล้ว ปากเก่งไปเถอะแล้วจะรอดู!"    

 

 

       โทโมะส่ายหัวอย่างอ่อนใจและออกเดินนำ  หญิงสาวทำปากขมุบขมิบล้อเลียนอยู่ข้างหลัง แต่พอรู้สึกตัวว่าชายหนุ่มเดินทิ้งห่างไปไกลแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปเดินข้าง ๆ  สองแขนเรียวเข้าไปสอดคล้องกับแขนของอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ  โทโมะหันมามอง'คนปากดี'ด้วยสายตาเยาะ ๆ จนแก้วต้องรีบตัวรีบพูดเร็วจี๋ 

 

 

"ไม่ได้กลัวนะแต่ฉันหนาว -0-;"

 

 

"นอกจากปากดีแล้วยังปากแข็งอีกด้วย - -  รีบๆเดินเร็วเข้า ป่านนี้พวกมันคงรอนานแล้ว"     

 

 

       ร่างทั้งสองเดินหายลับเข้าไปตามทางที่นัดหมาย  ดูท่าว่าพวกเขายังไม่รู้จักที่นี่ดีพอถึงได้กล้าเข้ามากันแบบนี้ คงจะได้เจอดีกันไม่น้อย ... 

 

 

 

อัพแล้วน้าาา เม้นโหวตกันหน่อยยย