Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

     ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ในรถปอร์โยสีขาวคนเดิมด้วยใบหน้าเรียบเฉยทั้งๆที่ในใจกำลังว้าวุ่น  โทโมะที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับก็ลอบมองเหลือบสายตามองมาที่ฉันเป็นระยะๆ  บรรยากาศภายในรถอึดอัด(สาหัสเอาการ)มาก ๆ เพราะพึ่งจะผ่านเหตุการณ์เมื่อครู่มาหมาด ๆ เมื่อฉันได้ตอบทำลายบรรยากาศสุดซึ้งไปแค่ว่า  

 

 

'ฉันจะกลับบ้าน'

 

 

    น่าแปลกมากที่โทโมะไม่รบเร่าอะไรต่อเขาแค่ตอบตกลงแล้วเดินตามฉันกลับมาที่ รถโดยไม่พูดอะไรสักคำ  เขาคงจะเข้าใจว่าตอนนี้ฉันเองก็กำลังสับสนมาก ๆ ไม่ใช่ไม่ดีใจว่าเขาจำเรื่องราวทั้งหมดได้(ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำในวันนี้ มันก็เหลือเชื่อแล้ว)  แต่เป็นเพราะว่าฉันไม่คิดที่จะให้อภัยในสิ่งที่เขาเคยทำกับฉันน่ะสิ    

 

 

    น่าแปลกมากที่โทโมะไม่รบเร่าอะไรต่อเขาแค่ตอบตกลงแล้วเดินตามฉันกลับมาที่ รถโดยไม่พูดอะไรสักคำ  เขาคงจะเข้าใจว่าตอนนี้ฉันเองก็กำลังสับสนมาก ๆ ไม่ใช่ไม่ดีใจว่าเขาจำเรื่องราวทั้งหมดได้(ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำในวันนี้ มันก็เหลือเชื่อแล้ว)  แต่เป็นเพราะว่าฉันไม่คิดที่จะให้อภัยในสิ่งที่เขาเคยทำกับฉันน่ะสิ    

 

 

    เพียงแค่ว่าเขาจำได้แล้วฉันจะยอมให้อภัยง่ายๆอย่างงั้นเหรอ  นั่นมันไม่ใช่ฉันเลยสักนิด ....     ทันทีที่รถปอร์โยชะลอจอดที่หน้าบ้าน  ฉันก็เปิดประตูรถค้างไว้แล้วหันไปพูดกับเขาที่กำลังทำสีหน้างงงวยที่ ฉันทำท่าจะลงจากรถแต่ก็ไม่ลงซักที      

 

 

    ยังลงไม่ได้หรอกถ้าฉันไม่ได้พูดประโยคนี้กับเขาซะก่อน..  

 

 

"ถ้านายอยากได้ฉันคืนจริง ๆ  นายก็ต้องทำอะไรๆด้วยตัวของนายเอง อย่าได้ไปเที่ยวจ้างคนอื่นเหมือนวันนี้อีก อ่อ แล้วก็อย่าลืม ... นายเคยเหวี่ยงฉันลงพื้นสองรอบ !"    

 

 

    พูดจบฉันก็ก้าวลงจากรถทันที  จะรอให้เขาตอบไปทำไมกัน ในเมื่อมันมีอยู่แค่สองทางเลือกเท่านั้น   

 

 

    อยากให้ฉันคืนดีก็ต้องง้อ ถ้าไม่ก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกก็แค่นั้น ...    

 

 

    ฉันรู้ว่าเขาต้องเลือกข้อแรกแน่นอน^^   แล้วพอดีว่าฉันมันเป็นไอ้พวกคนเจ้าคิดเจ้าแค้นด้วยละสิ   ขอแก้แค้นอะไรนิดหน่อยแล้วกันนะโทโมะหึหึ ~  

 

 

"ขอให้นายรอดบททดสอบนี้ไปให้ได้แล้วกัน! "    

   

 

    ฉันพูดฝากสายลมหวังว่ามันคงจะส่งไปถึงเขา  แน่นอนว่าบททดสอบของฉันเอานายตายแน่    เตรียมตัวไว้ให้ดีๆแล้วจะหาว่าหนูแก้วไม่เตือน!!!วันต่อมา  

 

 

"แกโม้ปะเนี่ย โทโมะเนี่ยนะความทรงจำกลับมาแล้ว" 

 

 

    ฟืดดดดดด  

 

 

    ฉันดูดน้ำปั้นในแก้วฟืดใหญ่แล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบตัวซี  ขณะนี้พวกเราสี่ตัว เอ้ย สี่คน! กำลังนั่งอยู่ภายในโรงอาหารคะ อย่าถามเชียวว่ามาทำอะไรที่นี่ -*-  ก็มารับประทานอาหารกลางวันไงคะ!!! 

 

 

"เออ เรื่องจริง! "

 

 

"หึ้ย~ แม่งเหลือเชื่ออะ ><" ฟางทำท่าย่นคอเหมือนมีคนมาจั๊กจี้  เฟย์ที่กำลังเขี่ยเส้นสปาเก็ตตี้ไปมาพูดขึ้น  

 

 

"แล้วรู้ปะ ว่าความทรงจำกลับมาได้ไง ­"

 

 

"เอิ่ม ไม่รู้วะไม่ได้ถาม -0-;; "

 

 

"= =*"

 

 

"เห้ยยย พวกแกอย่าทำหน้าแบบนั่นสิ ! เดี่ยวค่อยถามวันหลังก็ได้ มีเวลาอีกเยอะ ^^+"

 

 

"พูดแบบนี้หมายความว่าไง แกมีแผนอะไรในใจ บอกมานะ!-*-"     

 

 

    พวกมันประสานเสียงถาม  ฉันแสยะยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์กวาดสายตามองพวกมันทุกๆคนอย่างร้ายกาจก่อน จะกวักมือเรียกพวกมันให้เข้ามาใกล้ ๆ มานี่ ๆ   

 

 

ซุบซิบ ๆๆๆ     

 

 

    พวกเราล้อมวงกัน  ฉันเล่าให้พวกมันฟังเบาๆ ไม่ปลอดภัยถ้ารู้เยอะ !  หลังจากที่เล่าให้ฟังเสร็จ พวกมันก็เอามือปิดปากอย่างเหลือเชื่อ (เอ่อ เวอร์ไป-*-)

 

 

"แกจะทำแบบนั้นจริงดิ !"

 

 

"ชู่วววว จะตะโกนหาพระแสงอะไรยัยฟาง -0-!  ฉันแค่แก้แค้นนิดๆหน่อยๆไม่ได้จะฆ่าใครตายซักกะหน่อย! -.,-"

 

 

"แก ฉันรู้ว่าแกยังเคืองเรื่องที่เขาทำ แต่แบบนี้มันก็เกินไปนะ - - "

 

 

"ฉันคิดว่าแก้วมันทำถูกแล้วนะซี  ผู้ชายแบบนั้นสมควรได้รับการลงโทษ อีกอย่างจะได้พิสูจน์กันไปเลยว่ามันรักอาเมะจริงหรือเปล่า "     

 

 

    แจ่มมากเฟย์เพื่อนรัก! พูดอย่างนี้ฉันจะคิดว่าแกอยู่ข้างฉันแล้วนะ >.<   ตัวซีและฟางทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วพวกมันก็หันไปมองหน้ากัน เองอย่างจนใจ  ส่วนฉันเองก็ไม่ทุกข์ไม่ร้อนนั่งดูดน้ำฟืดๆอย่างสบายใจ  หุหุ  

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด"  

 

 

    เสียงกรีดกร๊าดฮือฮาดังขึ้นกลางโรงอาหารทำให้พวกเรามองหน้ากันอย่างงงงวย  มีเรื่องอะไรกันน่ะ ­ ดารามาโรงเรียนเรอะ - -*  เอ่อ แล้วทำไมรู้สึกว่าหางตาฉันกระตุกยิบๆหว่า ­­

 

 

"หลีกทางหน่อยครับ ๆ "      

 

 

     เสียงทุ้ม ๆ แสนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมๆกับนักเรียนหญิงเริ่มตีวงแวกทางให้เจ้าชายขี่ม้าขาวเข้ามา  เจ้าชาย เอ้ยไม่ใช่! โทโมะเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าของฉัน  วันนี้หมอนี่แต่งตัวมาสะหล่อเชี่ยว *-*  แถมยังมีป้ายอะไรก็ไม่รู้ขนาดประมาณกระดาษเอสี่ต่อกันสองแผ่นแขวนห้อย คอมาด้วย ผู้คนในโรงอาหารต่างมามุงดูด้วยความสนใจ  

 

 

    นี่นายจะทำอะไรน่ะ !  

 

 

"นะนาย ..."       

 

 

    ขณะที่ฉันกำลังติดอ่างด้วยความงุนงง  โทโมะก็ยิ้มหวานแล้วเอาปลายนิ้วชี้ขึ้นมาจรดริมฝีปากบางๆนั่นราวกับ บอกให้ฉันเงียบ  จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ตาของฉันแล้วก็ชี้ไปที่แผ่นกระดาษที่ห้อยคอเขาอยู่  คงจะบอกให้ฉันดูแผ่นกระดาษนี่ละมั้ง นี่นายจะเล่นภาษาใบ้กับฉันงั้นเหรอ !  

 

 

พึบ  

 

 

    เขาค่อย ๆ ดึงแผ่นกระดาษออกทีละใบ้ ๆอย่างช้าๆเพื่อให้ฉันได้อ่านข้อความทัน  ตัวหนังสือที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็เป็นลายมือของเขาเขียนไว้ว่า  

 

 

'สวัสดี  ตั้งใจอ่านให้ดีๆนะ^^'

 

 

'รู้มั้ย ว่าทุกวันฉันทรมาณมากแค่ไหน'

 

 

'รู้สึกผิดมากกับการกระทำโง่ๆของตัวเอง'

 

 

'อยากกอด อยากพูดคุย แต่ก็ทำไม่ได้' 

 

 

'ได้โปรดให้โอกาสแก้ตัวอีกสักครั้ง'

 

 

'ที่หน้าคราวหลังจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก'  

 

 

'สัญญาว่าทำได้เชื่อเถอะนะคนดี'

 

 

'เรื่องทุกเรื่องฉันจะเคลียร์ให้มันชัดเจน'    

 

 

    ยิ่งแผ่นกระดาษผ่านไปมากเท่าไหร่ ใบหน้าของโทโมะก็ยิ่งแดงก่ำมากขึ้นเรื่อย ๆ  ยิ่งพอมาถึงกระดาษแผ่นสุดท้ายทันทีที่ข้อความปรากฏสู่สายตา ประกอบกับคำพูดของโทโมะยิ่งเรียกเสียงกรี๊ดของผู้คนรอบข้างดังระงม

 

 

'ให้อภัยโมะเถอะนะแก้วใจจ๋า และสุดท้ายโมะอยากจะบอกว่า...'

 

 

"โทโมะขอโทษนะที่รัก^^"

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด>0<"

 

 

       ผู้คนในบริเวณนี้พากันกรี๊ดหูดับตับใหม้  หลังจากที่ผู้คนตะเบ็งเสียงกรี๊ดกันจนหน่ำใจก็หันมาให้ความสนใจมาที่ฉัน แทน แล้วยิ่งสายตาของพวกตัวซีที่มองมาที่ฉันนะ โครตจะกดดันกันเลย  T0T        

 

 

      แง้ ~ เขาน่ารักอะ ทำร้ายไม่ลง T^T  แต่ไม่ได้! เพื่อความบรรลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ฉันจำเป็นจะต้องทำ ><!!!   (กำหมัดขึ้นมาซูฮกในใจอย่างมาดมั่น)

 

 

ฟืดดดดดดด 

 

 

      ฉันหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดูดยาว ๆ โชว์พลังเสียงดังจนทุกคนเงียบกริบทั้งโรงอาหาร เพื่อที่จะทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาแล้วปรายตามองโทโมะนิ่ง ๆ ก่อนจะเปิดปากพูด 

 

 

"ทำได้แค่นี้เองเหรอ ­นี่น่ะเหรอวิธีง้อของนาย ไม่ได้เรื่อง !  - -"    

 

 

      ฉันลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินหนีไปให้พ้นจากบริเวณนี้  แต่ก็โดนโทโมะคว้าแขนเอาไว้ เขากระตุกแขนฉันเพื่อให้หันกลับไปมองไม่พอดันกลายเป็นว่าตัวฉันกำลังอยู่ใน อ้อมกอดของเขา!  ปล่อยฉานนนน๊า ! T_T   โทโมะก้มลงมากระซิบที่หูของฉันเบา ๆ 

 

 

"ฉันไม่ยอมแพ้แน่ ! เตรียมใจเอาไว้เลย^^"

 

 

จุบ ! กรี๊ดดดดด หมอนี่มันหอมแก้มฉัน -0- !  

 

 

      ฉันรีบสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของเขา แล้วชี้หน้าด่า 

 

 

"นะนาย ! ไอ้บ้า !!!"  

 

 

      เขาทำท่าส่งจูบแถมท้ายก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าจากไปปล่อยให้ฉันยืนชี้ นิ้วข้างอยู่อย่างนั้น  ตัวซีลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมากอดคอฉันไว้  แล้วมันก็เริ่มปากเสียทันที  

 

 

"ไง กะจะหักหน้าเขาแต่ดันโดนเขาตลบหลังกลับ รู้สึกดีมั้ยละ ^^"

 

 

"เงียบไปเลยแก  แล้วจะมองอะไรกันนักหนาวะ ใครมองอีกฉันจิ้มตาบอดแน่!!! "   

 

 

      ฉันพูดกับยัยซีแล้วหันไปพูดใส่บรรดาไทยมุงทั้งหลาย ! พอเห็นว่าทุกคนสลายตัวไปแล้วฉันก็ลงมานั่งที่เดิมด้วยความหงุดหงิด  มีหวังข่าวนี้ได้กระจายไปทั่วโรงเรียนแน่!  

 

 

หยึ้ย !!!  

 

 

      เพื่อนๆต่างก็มองมาที่ฉันด้วยความเป็นห่วง  

 

 

"พวกแกคอยดูนะ ฉันจะต้องชนะ !"    

 

 

      ใช่ ตอนนี้ความรู้สึกของฉันกำลังเล่นเกมส์อยู่เลย  แถมเป็นเกมส์ที่จะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด โทโมะ... ฉันอยากจะรู้นักเชียวว่านายจะทนไปได้สักกี่น้ำ! 

 

 

ฟืดดดดดดดดดดดด (ดูดน้ำส่งท้ายด้วยความโหโมและทำสายตาขึงขังมุ่งมั่่นเกินร้อย!)   

 

 

ภายในห้องเรียนเกรด 11 ห้อง 4

 

 

       เหล่านักเรียนตาดำ ๆ ภายในห้องต่างก้มหน้าก้มตาจดงานที่มิสเตอร์เอ็ดมาร์ล อาจาร์ยชาวอิตาลีประจำวิชาประวัติศาตร์สังคมยุโรปได้สั่งไว้ ภายในห้องมีนักเรียนหัวดำหัวแดงคละเคล้ากันไปอย่างเป็นธรรมชาติของโรงเรียน อินเตอร์  ห้องนี้ก็เหมือนห้องเรียนทั่วๆไป  โดยที่เด็กแก่เรียนทั้งหลายแหล่จะนั่งหน้า ส่วนพวกชอบสังสรรค์โต๊ะจีน (หรือพวกใจแตกไม่เรียนหนังสือ) นั่งด้านหลัง        

 

 

       เหล่านักเรียนตาดำ ๆ ภายในห้องต่างก้มหน้าก้มตาจดงานที่มิสเตอร์เอ็ดมาร์ล อาจาร์ยชาวอิตาลีประจำวิชาประวัติศาตร์สังคมยุโรปได้สั่งไว้ ภายในห้องมีนักเรียนหัวดำหัวแดงคละเคล้ากันไปอย่างเป็นธรรมชาติของโรงเรียน อินเตอร์  ห้องนี้ก็เหมือนห้องเรียนทั่วๆไป  โดยที่เด็กแก่เรียนทั้งหลายแหล่จะนั่งหน้า ส่วนพวกชอบสังสรรค์โต๊ะจีน (หรือพวกใจแตกไม่เรียนหนังสือ) นั่งด้านหลัง        

 

 

       เหล่านักเรียนตาดำ ๆ ภายในห้องต่างก้มหน้าก้มตาจดงานที่มิสเตอร์เอ็ดมาร์ล อาจาร์ยชาวอิตาลีประจำวิชาประวัติศาตร์สังคมยุโรปได้สั่งไว้ ภายในห้องมีนักเรียนหัวดำหัวแดงคละเคล้ากันไปอย่างเป็นธรรมชาติของโรงเรียน อินเตอร์  ห้องนี้ก็เหมือนห้องเรียนทั่วๆไป  โดยที่เด็กแก่เรียนทั้งหลายแหล่จะนั่งหน้า ส่วนพวกชอบสังสรรค์โต๊ะจีน (หรือพวกใจแตกไม่เรียนหนังสือ) นั่งด้านหลัง        

 

 

      พิมพ์ หญิงสาว  เลือกที่จะนั่งด้านหลังซึ่งเป็นตำแหน่งประจำของเธอทุกวิชา  มือเรียวใช้ปลายนิ้วเขี่ยโทรศัทพ์ไปมาอย่างเหม่อลอย สำหรับเธอแล้วชีวิตที่ประเทศไทยมันช่างน่าเบื่อเอามาก ๆ ถ้าเป็นไปได้เธออยากจะกลับอเมริกาให้รู้แล้วรู้รอดซะเลย  ถ้าไม่ติดว่าคู่หมั้นของเธอยังอยู่ที่นี่ละก็นะ ! 

 

 

      เมื่อสมัยก่อนพิมพ์เป็นเด็กสาวที่แสนเกเรหัวรั้นและเอาแต่ใจตามประสาเด็ก เมืองนอก ถ้าใครจะพูดว่าเด็กฝรั่งโตเร็วจะไม่เถียงสักคำ ซึ้งนั้นมันคือความจริง เธอชอบการเที่ยวกลางคืน(แม้อายุจะไม่ถึงแต่ถ้ามีเงินก็ใช้มันฟาดหัวเข้าไปสิ !)  ชอบและรักสิ่งของมึนเมาเป็นชีวิตจิตใจ  แน่นอนจากนั้นก็ตามมาด้วยการมั่วผู้ชาย ใครคนไหนที่เธอชอบและถูกใจมักจะไม่มาตกหลุมเธอแถบทุกครั้ง  เธอสวยและรวยหรือจะพูดง่ายๆก็คือฮอตมากยามอยู่ที่นู้น แต่เธอก็ไม่เคยชายตาแลใครจริงๆจังๆสักที เพราะผู้ชายเปรียบสเหมือนของเล่นชิ้นเล็ก ๆ  ยามเบื่อก็พร้อมที่จะเขี่ยทิ้งเสมอ!       

 

 

      เด็กมีปัญหา ? ใครๆก็มักจะบอกว่าเธอเป็นแบบนั้น มันยากที่จะยอมรับแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะนั่นคือความจริง แม่เสียไปตั้งแต่เธออายุได้เพียงแค่ 3 ขวบเท่านั้น หลังจากนั้นพ่อของเธอก็นำผู้หญิงเข้าบ้านไม่ซ้ำหน้าเลยสักวัน แถมนังผู้หญิงพวกนั้นก็ยังจะพยายามขึ้นมาแทนที่แม่ของเธอ    

 

 

      ฮึ ! พวกอยากจะรวยทางลัดสินะ อย่าหวังเลยว่าเธอจะยอม !  เพราะสาเหตุนี้ยังไงละ ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้  เธอจะต้องทำตัวเป็นนางร้ายวันละสามเวลาเพื่อต้องคอยสู้รบปรบมือกันนัง พวกนั้น!!!     

 

 

      แต่พอมีเขาคนนั้นที่ได้ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอแล้ว  เธอก็ไม่อยากจะปล่อยเขาให้หลุดมืออีกต่อไป เขาคนนั้นทำให้เธอเลิกนิสัยเหล่านี้ได้ และเขาทำให้เธอไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกแล้ว ไม่มีวันที่เธอจะปล่อยเขาให้หลุดมือไปเด็ดขาด  ผู้ชายที่เป็นรักแรกของเธอ !!!

 

 

      เมื่อสองปีก่อนก่อนคุณพ่อของเธอได้พาเธอเข้าไปยังบริษัทของพ่อโทโมะเป็น ครั้งแรก  ซึ่งวันนั้นพ่อของเธอได้ตัดสินใจร่วมหุ้นด้วย   33% เป็นหุ้นที่พ่อถืออยู่  ถ้าไม่มีพ่อของเธอบริษัทของพ่อโทโมะก็คงไม่เติบโตจนมาถึงทุกวันนี้  ในตอนนั้นตัวเธอเองก็ได้เขาไปนั่งรอคุณพ่ออยู่ในห้องข้าง ๆ โดยที่คุณพ่อได้หลอกล่อบอกเธอว่าถ้าไปรอในห้องนั้นแล้วเธอจะได้เพื่อนใหม่  แต่ไม่ใช่เพราะเธออยากได้เพื่อนหรอกนะถึงได้ยอมเข้าไป แต่เพราะเธอไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงต่างหาก อีกอย่างคนอย่างเธอมีเพื่อนไม่เป็น !    

 

 

      ทันทีที่เธอเข้าไป เธอก็พบกับคุณน้าที่ยังสาวยังสวยพร้อมด้วยผู้ชายหน้าตาดีท่าทางจะอายุเท่าๆ กับเธอที่กำลังเขี้ยวขนมจนแก้มตุ้ย  โดยมีคุณน้าคนนั้นที่ดูแล้วคงจะเป็นแม่ป้อนขนมอยู่

 

 

'โตแล้วยังติดแม่อีกเหรอเนี่ย- -*'    

 

 

      นี่คือความคิดของเธอในตอนนั้น   พวกเขาต่างหันมามองเธอที่นั่งลงตรงโซฟาแถวๆนั้นแล้วหยิบเกมส์กดขนาดพกพาใน กระเป๋าขึ้นมาเล่น  คุณน้าหันมายิ้มให้แล้วพูด

 

 

"อ้าว ลูกคุณคราว์ใช่มั้ยจ๊ะ หน้าถอดแบบกันมาเลย ^^"      

 

 

รู้จักคุณพ่อด้วย ?          

 

 

      เธอมองคุณน้านิ่งๆ แล้วก้มหน้าก้มตาลงไปกดเล่นเกมส์ต่อ (ช่างเป็นเด็กที่ไม่มีสัมมาคารวะเอาซะเลย -*-)  ไม่ต้องมองก็รู้ว่าคุณน้าคนนั้นหน้าเจือกไปแล้ว   ระหว่างที่เธอกำลังสนใจกับสิ่งของในมืออยู่นั้น ก็รู้สึกถึงแรงเบียดนิดๆจากทางด้านขวา  พอหันไปมองก็พบกับหน้าของผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นกำลังนั่งเบียดเธอเพื่อ จะดูจอภาพเกมส์ที่ตัวเธอถืออยู่นั้นเอง พิมพ์ชักมือหลบด้วยความตกใจ  

 

 

"ขี้งกชะมัด :("  

 

 

     ผู้ชายคนนี้พูดกับเธอ  คุณน้าพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนให้ 

 

 

"เด็กคนนี้ชื่อโทโมะ  เป็นลูกชายคนเดียวของฉันเอง โทโมะพิ่งประสบอุบัติเหตุความทรงจำไม่ค่อยจะดี  หวังว่าหนูคงจะไม่ถือสาใช่มั้ยจ๊ะ ^^"

 

 

"ความทรงจำเสื่อมน่ะเหรอคะ ?"

 

 

"ใช่จ๊ะ"      

 

 

      เป็นประโยคแรกที่พิมพ์ยอมเปิดปากพูด  เธอเบนสายตากลับมาจ้องโทโมะที่ฉกเกมส์ของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ รู้  เหมือนกับว่าโทโมะรู้ว่าโทโมะมองดูอยู่จึงกระเถิบตัวเข้าไปนั่ง ใกล้ๆ แล้วยื่นเกมส์กดไปให้ปากก็พูดว่า

 

 

"มีเครื่องเดียวงั้นแบ่งกันเล่นนะ^_^"

 

 

     แปลกจริงพูดยังกับตัวเองเป็นเจ้าของเกมส์เลย - -  พิมพ์ยิ้มกลับไปให้เล็กน้อยในความแปลกของคนตรงหน้า  ทั้งสองผลัดกันเล่นเกมส์ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งพ่อของเธอมาตามให้กลับบ้าน  ตอนนั้นเธอไม่รู้สึกอยากจะกลับเอาซะเลย ทุกๆวันหลังเลิกเรียนพิมพ์มักจะคอยแวะเวียนไปหาโทโมะเป็นประจำ  ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันนะที่เธอตามติดโทโมะแจ้ขนาดนั้น   รู้แต่ว่าเขาเป็นรักแรกที่เธอมี เป็นรักที่เธอจะไม่มีวันให้ใคร ... 

 

 

“พิมพ์!  พักเที่ยงแล้ว มัวเหม่ออะไรอยู่?"

 

 

    แรงเขย่าพร้อมกับเสียงของเดซี่ดังขึ้นทำให้เธอรู้สึกตัว  พิมพ์ลุกขึ้นยืนและกวาดสายตาไปรอบๆห้อง  ภายในห้องว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่แล้วนอกจากตัวเธอกับเดซี่  นี่เธอเหม่อนานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ?   

 

 

ครืดดดด ครืดดดด  

 

 

    โทรศัพท์ที่ว่างอยู่บนโต๊ะสั่นครืดๆจนเธอต้องเอือมไปหยิบขึ้นมาดู  

 

 

"ใครส่งอะไรมาน่ะ"

 

 

"เอ็มมี่ส่งข้อความมาน่ะเดซี่"       

 

 

    พิมพ์บอกพร้อมกับใช้ปลายนิ้วสัมผัสไปที่หน้าจอเพื่อเปิดดูสิ่งที่ เอ็มมี่เพื่อนอีกคนส่งมาให้  ดูท่าว่าจะเป็นคลิบอะไรสักอย่าง  เธอรอมันดาวน์โหลดสักพัก ก่อนที่ภาพในคลิบจะฉายขึ้นมา   O-O นี่มัน !!!    

 

 

    ดวงตาของเธอเบิกกว้าง  มือไม้ สั่นจนมือที่ถือโทรศัพท์อยู่แทบร่วง  เดซี่ที่ยืนอยู่ข้างๆพอเห็นภาพในคลิบก็เอามือปิดปาก  ภาพกลางโรงอาหารที่โทโมะกำลังง้อแก้ว ซึ้งมันหักหน้าพิมพ์เพื่อนของเธออย่างแรง !      

 

 

    พิมพ์กำโทรศัพท์ในมือแน่น  ตัวสั่นเทิ่มด้วยความโกรธ   แววตาของพิมพ์ฉายความโมโหขึ้นอย่างชัดเจนจนตัวเดซี่ต้องก้าวเท้าถอยหลังหนี อย่างไม่รู้ตัว

 

 

'โทโมะ ! นายผิดคำสัญญา! ได้ ...  แล้วเราจะได้เห็นดีกัน !!!'   

 

 

    ทันทีที่คิดแบบนี้  พิมพ์ก็กดโทรศัพท์ต่อสายข้ามประเทศทันที   พอปลายสายรับเท่านั้นละ เธอก็เสแสร้งทำเป็นสะอึกสะอื้นทันที  ขนาดเดซี่ที่เป็นเพื่อนยังอดจะอึ้งไม่ได้  ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริง ๆ T^T

 

 

"ฮึก  แด๊ดดี้คะ ฮือออ  พิมพ์มีเรื่องจะบอก  แด๊ดดี้ช่วยพิมพ์ด้วยนะคะ ......"       

 

 

    ริมฝีปากบางแสยะยิ้มเย้ยหยันอย่างร้ายกาจให้กับสิ่งที่ตนเองกำลังทำอยู่ขณะ ที่กำลังใส่สีตีไข่สร้างเรื่องราวให้อีกฝ่ายเดือดร้อน  แต่ใครจะเดือดร้อนเธอก็ไม่สน ขอเพียงแต่โทโมะต้องเป็นของเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น !  

 

 

'หึ ! ต่อไปนี้นายจะทำจัดการเรื่องทั้งหมดยังไงกันนะ โทโมะ !'

 

 

____________________________________________________

อัพแล้วนะเม้นโหวต=1กำลังใจ