Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

ความหวั่นไหวเริ่มก่อตัว

 

 

 

"บอกให้จอดรถไง หูหนวกเหรอยะ !!!"  

 

 

 

        ฉันตะโกนกรอกใส่หูอีตานี่ที่กำลังขับรถมุ่งหน้าตรงไปเรื่อย ๆ  หน็อยแน่! ทำเมินฉันเหรอ - -^ !

 

 

 

        ฉันเอากล่องสีน้ำเงินในมือปาไปที่ตัวเขาอย่างโกรธ ๆ  แล้วทรุดตัวนั่งเอาหลังพิงเบาะอย่างไม่สบอารมณ์  ตลอดทางฉันพยายามทั้งหยิก ทั้งบิดหู และจั๊กจี้ แต่อีตานี่ก็ไม่ยอมจอดรถสักที  ฉันจึงต้องทำใจนั่งนิ่งๆปล่อยให้เขาขับรถต่อไป  ลงรถเมื่อไหร่ฉันหนีแน่ไม่ต้องห่วง !!! 

 

 

 

"อยู่นิ่งๆได้แล้วเหรอไง" โทโมะถามขึ้น ฉันไม่ตอบแต่พูดปากเปล่ายียวนล้อเลียนแทน  เชอะ ! 

 

 

 

"ไม่ต้องกลัว ฉันไม่พาเธอไปขายหรอก  ^^"  ไม่ต้องถึงกับพาไปขายหรอก แค่อยู่กับนายตอนนี้ฉันก็ตายทั้งเป็นแล้วยะ ! :( 

 

 

 

"เอ้าถึงแล้ว ..."   

 

 

 

        โทโมะพูดขึ้นพร้อมกับกำลังหักพวงมาลัยเลี้ยวหาที่จอดรถ  ส่วนฉันก็รีบลุกขึ้นนั่งตัวตรงหลังแน่วแล้วมองไปรอบๆด้วยความรู้สึก หลายหลาย  นี่ฉันไม่ได้มาที่นี่นานเท่าไหร่แล้วเนี่ย ?   แต่ที่น่าคิดกว่านั้นก็คือ  ทำไมเขาถึงพาฉันมาที่นี่ !!!

 

 

 

"ลงมาได้แล้ว"

 

 

 

"อ๊ะ จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ! "    

 

 

 

        ฉันตะคอกใส่กลับไปทันทีที่เขาเปิดประตูมุดตัวเข้ามาทางประตูหลังที่ฉัน นั่งอยู่แล้วจัดการช้อนตัวฉันขึ้นอุ้มให้ออกมาจากรถก่อนจะปล่อยตัวฉันลงให้ ยืนเอง  ป่าเถื่อนที่สุด !  ฉันปิดประตูรถเสียงดังปึ้ก (ประชด) แล้วก้าวเท้าไปยืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่ข้างๆเขา ส่งสายตาหาเรื่องไปให้ไม่แคร์สื่อ โทโมะเปิดปากพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนหรือเปล่าไม่แน่ใจ ?  

 

 

 

"เรามาทำข้อตกลงกันก่อนดีมั้ย?"

 

 

 

"ไม่ ฉันจะกลับบ้าน !"

 

 

 

"อย่าเพิ่งหาเรื่องชวนทะเลาะซิแก้ว  ฉันขอเวลาเธอแค่ไม่นานหรอก  ขอร้อง ...."

 

 

 

"แล้วทำไมฉันจะต้องฟังคำสั่งนายด้วย -0-^"

 

 

 

"ไม่ได้สั่ง  แต่ขอร้องต่างหาก -*- สัญญาเลย ฉันจะไม่ล่วงเกินเธอเด็ดขาด ไปกับฉันก่อนนะ ถ้าเธอไม่พอใจ ฉันจะส่งเธอกลับบ้านทันที " 

 

 

 

        ฉันเงียบนิ่งเพราะกำลังใช้ความคิด  เอาไงดีอะทุกคน เกิดความลังเลอย่างแรงT^T  ถ้าไม่ไปนี่ก็คงจะเล่นตัวจนไม่ได้รู้ว่าทโมะจะทำยังไงต่อกันพอดีน่ะสิ - - แล้วถ้าฉันยอมตอบตกลงนี่จะเสียหน้ามากมั้ยนะ ?   เอ่อ ... คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก(มั้ง) 

 

 

 

        โอเค!! ฉันยอมพ่ายแพ้กับความอยากรู้! (. . )  ฉันตอบด้วยน้ำเสียงอุบอิบๆวางฟร์อมที่ไม่ค่อยจะมีของตัวเอง  

 

 

 

"เอางั้นก็ได้  ฉันให้เวลานายแค่สิบนาทีเท่านั้น ครบสิบนาทีต้องส่งฉันกลับ! เข้าใจมั้ย!"

 

 

 

"ตกลง แต่มีข้อแม้อยู่อย่าง"

 

 

 

"อะไร?"

 

 

 

"หลับตาลงก่อน"

 

 

 

"ไม่เอาไม่หลับ เดี๋ยวนายคิดจะทำอะไรแผลงๆอีก ไม่ๆๆๆๆ( ><)(>< )( ><)"

 

 

 

"คิดได้ไงวะ  โครตปัญญาอ่อนชิบหาย - -*"

 

 

 

"นี่! ฉันได้ยินนะยะ-0-! จะด่าก็ด่าในใจซิ! "

 

 

 

"เออ ๆ ไม่หลับก็ไม่หลับ เดินมานี่!"

 

 

 

หมับ ! เพี้ยะ !  

 

 

 

        พอโทโมะจับมือฉันปุ๊บฉันก็ตีมือเขาปั๊บเลย - -;;  ไม่ได้ต้องการจะห่วงเนื้อห่วงตัวแต่ประการใด อย่าเพิ่งพากันหมั่นใสนะคะ T_T  จะอธิบายยังไงดีอะ แบบ... ไม่รู้สิ พอเจอสัมผัสจากเขาแล้วมันรู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตอะ =o=

 

 

 

"- -" 

 

 

 

"ไม่ต้องมามอง ไม่ให้จับยะ -w-"    

 

 

 

        เขากรอกตาทำสีหน้าประมาณว่า 'อะไรหนักหนาวะเนี่ย'  หนอยแน่! ที่ฉันหยิ่งมันก็มาจากการกระทำของนายทั้งนั้นไม่ใช่เหรอไงโว้ยยยย! - -^ (โวยวายในใจ)  ฉันเดินตามโทโมะดุ่มๆเข้าไปในเขตตัวอาคาร  พวกเราทั้งคู่เดินผ่านตึกต่างๆของโรงเรียนประถมแห่งนี้ไปเรื่อยๆ  ฟังไม่ผิดหรอกคะ ที่นี่คือโรงเรียนสมัยประถมที่ฉันกับโทโมะเคยอยู่ด้วยกัน..    

 

 

 

        โรงเรียนแห่งนี้ใหญ่โตพอสมควร  เด็ก ๆ ทุกคนต่างมองมาที่ฉันกับเขาอย่างสนใจพากันสะกิดเพื่อนชี้โบ้ชี้เบ๊  ส่วนบรรดาพวกครูทั้งหลายแหล่ที่ยืนกระจัดกระจายเพื่อดูแลเหล่านัก เรียนตัวน้อยก็หันเหมาให้ความสนใจพวกเราเช่นกัน   แต่ดูท่าว่าโทโมะเขาจะไม่รู้สึกตัวเลยแฮะว่ากำลังโดนจ้องมองอยู่ มัวแต่จ้ำอ้าวๆเดินนำไม่ลืมหูลืมตาทำให้ฉันตัดสินใจเร่งฝีเท้าเข้าไปเดินแทบ จะติดก้นเขาแล้วกระตุกชายเสื้อเบาๆ  หมอนี่หยุดเดินแล้วขมวดคิ้วหันมามอง

 

 

 

"อะไร ?"

 

 

 

"เข้ามาโดยพลการแบบนี้ไม่กลัวโดนไล่เหิบเอาหรือไง หันไปดูดิ คนมองอย่างกับว่าฉันเป็นตัวประหลาดงั้นแหละ -0- "      

 

 

 

        เขาหันไปกวาดสายตาคมๆคู่นั้นมองไปรอบๆตามที่ฉันพูดแล้วเอื้อมมือไปปลดเนคไทที่คอออกพลางพูดกับฉันด้วยรอยยิ้มแบดๆแสนกระล่อน ! 

 

 

 

"อายละสินะ งั้นเดี๋ยวฉันจะทำให้ไม่มีใครมองเธอเอง ยืนเฉยๆละ"  อีตานี่สั่งแล้วเดินอ้อมมาทางด้านหลังของฉันที่กำลังยืนงง จากนั้นเขาก็เอาเนคไทที่เพิ่งจะปลดออกมาผูกไว้ที่ตาของฉัน  ฉันรีบโวยวายและพยายามทั้งดึงทั้งแงะเนคไทออกจากตา  แบบนี้ยิ่งเด่นไปกันใหญ่ไม่ใช่เหรอไงอีตาบ้า!!!

 

 

 

"อย่านะ ไม่เอาแบบนี้! เอาออกไปเลย!"

 

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่า  ก็เธอจะได้ไม่ต้องอายใครไง เห็นมั้ยมืดตื๊ดตื๋อไม่เห็นมีใครมองเธอเลยสักคน ^^"

 

 

 

"ไอ้บ้า!" ฉันด่าเข้าให้ แต่จะว่าไปแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องรู้ว่าใครมองฉันบ้าง>.< (บ้าจี้ตาม - -*)

 

 

 

        แต่พอจะก้าวเท้าเดินเท่านั้นละก็นึกขึ้นได้ทันที เออเนอะ ลืมคิดไปเลย แล้วฉันจะเดินยังไงละ โดนปิดตามืดมิดขนาดนี้ - -  เอาออกดีกว่า  

 

 

 

พึบ!

 

 

 

"อย่าเอาออกเชียวนะ" พอฉันจะดึงผ้าออกโทโมะก็คว้ามือห้ามเอาไง  ฉันขมวดคิ้วผูกโบว์เป็นปม  

 

 

 

"จะบ้าเหรอไง ปิดตาแบบนี้แล้วฉันจะเดินยังไง "

 

 

 

"เธอลืมไปแล้วเหรอไงว่ามากับใคร เอ้า!ลอย!!!" 

 

 

 

พรึบ !!!  

 

 

 

        ว้ากกก ฉันกรีดร้องลั่นเมื่อรู้ตัวว่ากำลังถูกเขาช้อนตัวขึ้นอุ้มอีกแล้ว ! วางฉันลงเดี๋ยวนี้น้าาาา  T[]T นายไม่รู้หรอกว่าปิดตาแล้วถูกอุ้มน่ะมันน่ากลัวแค่ไหน ~  

 

 

 

"กรี๊ดดดดด ปล่อยฉันนะ ฉันกลัวตกกก >0<"

 

 

 

"ไม่ตกหรอกน่า ทีหลังหัดกินเยอะๆหน่อยนะ คนอะไรตัวเบายังกับอุ้มหมอนข้างอยู่เลย"

 

 

 

"-///- จะกินเยอะกินน้อยมันก็เรื่องของฉัน!" พอถูกวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับร่างกายแบบ หน้าฉันก็เกิดอาการร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที  

 

 

กรี๊ด~  

 

 

 

"ไม่ต้องกลัวนะ ไว้ใจฉันเถอะ"    

 

 

 

        อีตานี่ไม่พูดเปล่า มีการก้มลงจูบขมับของฉันแรงๆหนึ่งที อ๊ากกกก ฉวยโอกาสที่สุด!!ฉันไม่คิดจะต่อปากต่อคำให้ตัวเองอับอายไปมากกว่านี้ ก้มหน้างุด ๆซุกบ่าที่แข็งแรงของเขาแทน >///< คิดถูกหรือคิดผิดกันเนี่ยที่ยินยอมพร้อมใจตามเขามาแบบนี้ !!    

 

 

 

        โทโมะเดินไปเรื่อยๆโดยตลอดทางฉันได้ยินเสียงพูดคุยดังกระงุ๋งกระงิ๋งมาตลอด คงจะไม่แคล้วซุบซิบเรื่องของฉันกับเขาเป็นแน่!  

 

 

 

"อย่าเพิ่งดึงผ้าปิดตาออกนะ ขอฉันทำอะไรสักแป๊บ เดี๋ยวมา" ฉันนิ่งเงียบเป็นการตอบตกลงทางอ้อม   โทโมะค่อยๆวางตัวฉันลงบนคอนกรีตที่ก่อสร้างยกสูงให้เป็นที่สำหรับนั่ง  สายลมเย็นๆพัดเข้ามากระทบหน้าฉันเบา ๆ   ฮ่าาาา สดชื่นจัง ^0^   พอเวลาผ่านไปสักพัก  เสียงฝีเท้าของเขาค่อยๆห่างออกไปเรื่อย ๆ จนเงียบหายไปในที่สุด นั่นจะไปไหนน่ะ   ฉันร้องเรียกเขาสองสามรอบเพราะกลัวว่าตัวเองจะถูกทิ้ง 

 

 

 

"นี่ ... โทโมะ?"

 

 

 

"........"

 

 

 

"โทโมะนายยังอยู่หรือเปล่า ????"    

 

 

 

        เงียบกริบ ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก - - นี่อย่าบอกนะว่าหนีกลับไปแล้วอะ !   เมื่อคิดแบบนั้นฉันก็รีบกระชากเนคไทออกทันที   และเมื่อลืมตาขึ้นมองก็เป็นอันต้องตกใจ ฉันขยี้ตาตัวเองเบาๆอย่างไม่เชื่อสายตาในสิ่งที่เห็นและได้ยิน           

 

 

 

        บ่อน้ำพุขนาดใหญ่กลางสนามเด็กเล่นที่แสนคุ้นเคยปรากฏร่างของเด็กชาย และเด็กหญิงหน้าตาน่ารักที่เดินจูงมือเข้ามาหาฉันมากขึ้นเรื่อยๆแล้วก็หยุด ยืนในบริเวณใกล้ๆ ใกล้มากจนฉันได้ยินทุกประโยคที่สนทนา!  เด็กชายยื่นโคนไอศกรีมให้เด็กหญิงพลางพูดว่า

 

 

 

"อ๊ะ ไอศกรีมนมสดของแก้ว ส่วนช็อพชิพนี่ของโทโมะ"      

 

 

 

        แก้ว ? เฮ้ย! นั่นมันเหมือนชื่อฉันกับโทโมะเลยนี่น่า เอ่อ... คงไม่มั้ง คนเราชื่อมันอาจจะซ้ำกันได้ -0-;; ดูต่อดีกว่า   ยัยเด็กผู้หญิงคนนี้รับไอศกรีมมาถือไว้ในมือแต่ไม่ยอมกิน ส่วนเด็กชายที่กำลังเลียไอศกรีมในมือแผล็บๆหันมาถาม

 

 

   

"ไม่ชอบเหรอ รสโปรดแก้วนี่น่า"

 

 

 

"ชอบ..."

 

 

 

"หื้ม?"

 

 

 

"ชอบสิ แก้วชอบโทโมะที่สุดเลยยยย"

 

 

 

        เสียงแหลมเล็กของเด็กผู้หญิงตะโกนลั่นจนฉันแอบคิดในใจไม่ได้ว่า ยัยเด็กนี่แก่แดดจริง -.- !   

 

 

 

"ชู่ววววว เบาๆสิ" เด็กชายปิดปากเด็กหญิง  เออแฮะ ดูไอ้เจ้าพวกนี้แล้วมันก็เพลินดีเหมือนกัน ว่าแต่โทโมะอยู่ไหนเนี่ย จะเรียกมาให้ดูด้วยกันสักหน่อย เอิ้ก ๆ>.<  (ลืมตัวว่ายังโกรธอยู่- -)

 

 

 

"โอโอะไอออบแอ้วออ "  (โทโมะไม่ชอบแก้วเหรอ) 

 

 

 

"ห๊ะ ?" เด็กชายปล่อยมืออกจากปากเพื่อให้ยัยเด็กนี่ได้พูดต่อ

 

 

 

"แก้วถามว่าชอบแก้วมั้ย ?" 

 

 

 

"ชอบสิ ใครจะไม่ชอบว่าที่เจ้าสาวของตัวเองละ^^" ว้ายตายแล้ว! เด็กพวกนี้แก่แดดมากๆเลย  ฉันเบะริมฝีปากอย่างหมั่นใสแม้ว่าในใจจะเกิดความรู้สึกครางแคลงใจคุ้น เคยกับเหตุการณ์นี้อยู่ลึก ๆ   โดยไม่มั่นใจว่ามันจะใช่ ... หรือเปล่า 

 

 

 

"เห้~ เจ้าสาวเหรอ"

 

 

 

"อืม เจ้าสาวของโทโมะ... "

 

 

 

"เจ้าสาว !  ว้าว ๆๆ แก้วเป็นเจ้าสาวของโทโมะ"

 

 

 

"ฮ่ะฮ่ะ ไปกันเถอะน่า" เด็กชายออกแรงดึงแขนป้อมๆของคนตัวเล็กนั่น 

 

 

 

"โทโมะสัญญาแล้วน้าาาา"

 

 

 

"อืม สัญญา"

 

 

 

"เย้"

 

 

 

        สิ้นเสียงร้องเย้ เด็กๆพวกนี้ก็หันมามองที่ฉันอย่างพร้อมเพียงกันเหมือนกับโดนเตี๋ยมมาล่วงหน้า  อะไร - -? มองทำไม ? ยังไม่ทันได้ถามออกไป เด็กทั้งสองก็เอามือป้องปากตะโกนใส่ฉันสามครั้งก่อนจะพากันวิ่งหนีหายไป อย่างรวดเร็วทำให้ฉันคิดออกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

 

 

"แก้วเจ้าสาวโทโมะ แก้วเจ้าสาวโทโมะ แก้วเจ้าสาวโทโมะ"

 

 

 

        แว้กกกก ~ กลับมาให้หยิกหูกันคนละทีก่อนเซ่ >0< นี่สรุปคือเล่นละครกันใช่มั้ย มิน่าละ ชื่อมันอาจจะซ้ำกันได้ แต่คำพูดและการกระทำเหมือนกันเปี๊ยบแบบนี้มันจะบังเอิญเกินไปแล้ววววว   

 

 

 

หมับ ! 

 

 

 

        ขณะที่ฉันกำลังตีโพยตีพายอยู่นั้นก็ได้รับแรงกอดจากทางด้านหลังพร้อมกับเสียงกระซิบข้างหูและลมหายใจรดต้นคอให้สยิวกิ้ว หยึ่ย~ นายเล่นบ้าอะไรอยู่เนี่ยโทโมะ!

 

 

 

"ต่อไปนี้สิบนาทีนี่เป็นของฉัน ยืนนิ่งๆแล้วรับฟังสิ่งที่ฉันจะพูด "

 

 

 

"......"

 

 

 

"ความทรงจำฉันกลับมาแล้ว"

 

 

_______________________________________________________________

 

อัพแล้วนะ เม้นโหวต=1กำลังใจ ความทรงจำฉันกลับมาแล้วววว