Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

9.7

เขียนโดย NannyCandy

วันที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 18.33 น.

  35 ตอน
  474 วิจารณ์
  46.60K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2559 18.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

25) เส้นขนาน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

      หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลมาได้สองวัน ฉันก็ไม่ได้ทราบข่าวคราวจากโทโมะอีกเลย จนกระทั่งวันนี้กลุ่มเคโอติคที่มักจะแวะเวียนมาหาพวกฉันที่ห้อง เรียนเป็นประจำก็มาปรากฏกายพร้อมกับความเกรียนอีกเช่นเคย - - (เพราะพวกฉันไม่ยอมกลับไปที่ห้องลับอีกแล้ว โกรธโทโมะแต่พาลงอนทั้งกลุ่ม! -*- )  มากันอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่เบื่อกันบ้างหรือไงนะ - -^ 

 

 

"เลิกเรียนแล้วไปเที่ยวกันปะ *0*"

 

 

   เขื่อนนั่งเท้าคางบนโต๊ะเฟย์พลางส่งสายตาระยิบระยับไปให้เจ้าของโต๊ะ ที่กำลังทำสีหน้ารำคาญเต็มทน พวกฉันทั้งหมดตอบอย่างพร้อมเพียงโดยไม่ได้นัดหมาย

 

 

 

"ไม่!"  

 

 

 

"ใจร้ายง่ะ!!"

 

 

 

    กล้าพูดนะยะนายเขื่อน ! ขอเล่นตัวกันหน่อยก็ไม่ได้ :(

 

 

 

    ป๊อปปี้เดินอ้อมไปยังโต๊ะของฟางแล้วเอามือไปบีบๆนวดๆที่ไหล่อย่างเอาอกเอาใจจนเจ้าตัวพูดดัก

 

 

"อย่ามาลามปาม - -" 

 

 

 

"T^T ฟางอ่าาาา  ไม่อยากไปเที่ยวจริงๆเหรอคะ ?"  

 

 

 

    แหยะ  เห็นผู้ชายมาพูดคะๆขาๆแล้วรู้สึกขนลุกไงไม่รู้ -0-  (ไม่ใช่โทโมะของแกนี่ยะแก้ว - -;;)

 

 

 

"จะไปเที่ยวไหนกันเหรอ -0-?"

 

 

 

   ตัวซีถามอย่างใสซื่อ ซึ่งนั่นทำให้จุดประกายป๊อปปี้และเขื่อนเข้าจัง ๆ  เขาทั้งสองมองหน้ากันแล้วดีดนิ้วดังเป๊าะอย่างถูกใจ   จองเบลูบหัวตัวซีไปมาอย่างเอ็นดู  แหม หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเชียวนะยะ ยัยซี!!!  (หมั่นใสโว้ยยยย - -^)

 

 

 

"เป็นคำถามที่ดีมากเลยตัวซีที่รัก ^0^"  

 

 

 

"พอดีว่าวันนี้พวกเราคิดๆกันไว้ว่าจะพาพวกเธอไปดูหนังกันไงจ๊ะยาหยี ^^" 

 

 

 

เขื่อนและป๊อปปี้ผลักกันพูด  ฉันสวนขึ้นด้วยคำพูดนิ่งๆแต่แฝงอะไรบางอย่างเอาไว้ ...

 

 

 

"งั้นพวกนายไปกันเถอะ ครบคู่แล้วนี่ ฉันไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร กลับละ - -"

 

 

 

    ทุกคนอ้าปากค้างกับคำพูดของฉัน คงจะคิดว่าฉันน้อยใจกันละสิท่า  ปัญญาอ่อนน่า ฉันก็แค่รู้สึกไม่อยากไปไหนทั้งนั้น  ฉันไม่สนใจพวกนั้นที่ทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูด กลับหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายไหล่ แต่ขณะที่กำลังจะก้าวออกเดินนั่นเองก็มีใครบางคนเดินพรวดเข้ามาในห้องท่าม กลางความดีใจของทุกคน (ยกเว้นส์ฉัน - -)

 

 

 

"ทำไมจะไม่ครบคู่ละ นี่เธอลืมฉันงั้นเหรอ แก้ว ^^"

 

 

 

ฮ่าราเดินยักคิ้วยิ่มร่าเข้ามาใกล้  ทุกคนโห่ฮิ้วชอบใจ  ป๊อปปี้พูดขึ้นเสียงดังลั่น  

 

 

 

"จะช้าอยู่ทำไม  ออกเดินทางเลยดีกว่า! >0<"

 

 

   ทุกคนลุกขึ้นแล้วเดินนำ (เฟย์  ฟางเดินอิดออดไม่ยอมไปเล็กน้อยทำให้ป๊อปปี้และเขื่อนต้องออกแรงอ้อนแรงขู่ กันยกใหญ่  ส่วนตัวซีโดนจองเบลากไปเป็นคู่แรกแล้ว - -)

 

 

 

   ฮาราที่กำลังมองดูทุกคนหันมายิ้มกว้างให้ฉันแล้วเดินเข้ามาจูงมือโดยที่ฉันไม่เถียงหรือต่อต้านเลยสักนิด   (พูดง่ายๆก็คือสมยอมนั่นแหละ -3-) 

 

 

 

"ไปดูหนังกันนะแก้ว ^^"

 

 

 

"อื้ม!!" 

 

 

 

   ฉันยิ้มตอบพร้อมกันตอบคำถามของฮาร่า  เขาบีบกระชับมือฉันแน่นแล้วเราทั้งสองก็ออกเดินตามคู่อื่นไป 

 

 

 

   ไม่แปลกใช่มั้ยที่ฉันทำแบบนี้ ในเมื่อตั้งใจไว้แล้วว่าจะให้โอกาสเขาทำคะแนน แล้วฉันจะปิดกั้นตัวเองไปทำไม จริงมั้ย?

 

 

 

  ดีซะอีก ฉันจะได้ลืมผู้ชายอีกคนได้สักที.... 

 

 

 

"ตั่วหนังสำหรับ 5 คู่ 10 ใบได้แล้วค้าบบบบ"

 

 

 

  เขื่อนผู้ทำหน้าที่ซื้อตั๋วหนังวิ่งเยาะ ๆ กลับมาพร้อมกับชูตั๋วในมือโบกไปโบกมา  อายชาวบ้านเขาจริงๆเลย T^T  แต่เอ๊ะ ?  10 ใบ ???  เฟย์พูดขึ้นท่ามกลางความสงสัยของพวกฉัน

 

 

 

"ประสาทหรือเปล่า เรามากันแค่ 8 คนแต่ซื้อมา 10 ใบ - -*"

 

 

 

"ถูกแล้ว 10 คน  ไอ้โทโมะมันโทรมาบอกให้ซื้อเผื่อมันกับพิมพ์ด้วย -0-;; " 

 

 

 

พรึบ ( - -)( - -)( - -)( - -)

 

 

 

    สิ้นประโยค ทุกคนพากันหันมามองที่ฉันกันหมด  ก่อนจะหันไปตบหัวเขื่อนผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรดังป้าบ - -*

 

 

 

 "เจ็บนะ T0T"

 

 

 

"สมน้ำหน้าโว้ยยยย  มึงนี่มันตัวทำลายบรรยากาศชิบหายเลย - -^^"

 

 

 

ทุกคนพยักหน้าเห็นดีเห็นชอบกับจองเบ  ฮาร่าหันมาถามฉันด้วยความเป็นห่วง 

 

 

 

"จะอยู่หรือกลับบ้านแก้ว ?"

 

 

 

   ฉันนิ่งเงียบไปสักพัก  ด้วยความที่ไม่ตอบของฉันทำให้ฮาร่าคิดว่าฉันจะกลับ จึงหันไปล่ำลาทุกคนเพื่อจะไปส่งฉันที่บ้าน  

 

 

 

   นี่โทโมะกำลังทำ อะไรอยู่  ฉันเริ่มงงไปหมดแล้วนะ  เขากำลังเล่นตลกกับความรู้สึกของฉันอยู่งั้นเหรอ ?  นี่ฉันจะต้องเจ็บปวดกับผู้ชายคนนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน ....

 

 

 

   ... ไม่ ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะสู้! 

 

 

 

"เดี๋ยวก่อนทุกคน !"

 

 

 

"....??"

 

 

 

"ใครว่าฉันจะกลับ ! ฉันไม่ยอมกลับเด็ดขาด !!!""

 

 

 

"แต่โทโมะกำลังจะเดินทางมานะแก...."    

 

 

 

   ฟางพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง ฉันตอบกลับอย่างมั่นใจในการตัดสินใจครั้งนี้

 

 

 

    เฮอะ! วันก่อนบอกจะจีบฉัน แต่พอมาวันนี้ดันควงผู้หญิงอีกคนมาดูหนังแถมยังมีหน้ามาเจอฉันอีก  มันหมายความว่ายังไงกันแน่ ยังนี้ต้องเจอกันหน่อยแล้ว !

 

 

 

"ก็แล้วไงละ เจอก็เจอไปสิ เรื่องอะไรฉันจะหนี คนที่มันจะต้องหนีคือฝ่ายนู้นต่างหาก!" 

 

 

 

"โอ้วววว  ><"   <<<<<ทุกคน

 

 

 

"ดีมากแก้ว  มันต้องแบบนี้สิ ^_^"

 

 

 

   ฮาร่ายกนิ้วโป้งให้ฉันพร้อมกับส่งยิ้มละมุนละไมมาให้  ชอบรอยยิ้มของฮาร่าจังเลยแฮะ >//< มันทำให้ฉันรู้สึกอยู่เสมอว่า ไม่ว่าฉันจะผิดหรือถูก ฉันคงยังมีเขาคอยยืนอยู่ข้างๆเสมอ ..

  

 

 

   อดที่จะคิดไม่ได้ว่าฉันมองข้ามผู้ชายดีๆแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ ทำไมฉันจะต้องไปรักคนที่ไม่เห็นค่าฉันแบบนั้นด้วย

 

 

 

ถ้านับหนึ่งถึงสิบแล้วมันจะเลิกรักได้มั้ยนะ?  

 

 

     ประสาทน่ะสิ ! ถ้าทำแบบนี้ได้มันก็คงจะไม่เรียกว่าความรักหรอก ...     หลังจากนั้นสิบนาที พวกเราทั้งแปดก็เดินเข้าไปรอในโรงหนัง  ต่างคนต่างจับจองที่นั่งเรียบร้อย โดยที่ฉันยังคงคอนเซ็ปเดิม นั่งอยู่ข้าง ๆ ฮาร่านั่นเอง  - -  แล้วข้างๆอีกฝั่งของฉันก็ดันว่างเสียด้วย จะเว้นไว้ให้ใคร ? นอกจาก ...

 

 

"หวัดดี ^^"  

 

 

 

     โทโมะเดินลัดเลาะตามเบาะหนังมานั่งลงตรงข้างๆฉันแล้วส่งเสียงทักทุกๆคน  แม้จะทำเป็นไม่สนใจแต่หางตาฉันยังแอบเห็นยัยพิมพ์แว็บ ๆ  เดินนวยนาดมานั่งลงข้างๆโทโมะอีกต่อ แหม สงสัยจริง  แผลที่หน้าหายหรือยังจ้ะ ^0^       

 

 

 

     ระหว่างหนังดำเนินเรื่องต่อไปเรื่อยๆ ทุกคู่ต่างออกอาการสวีทวี้ดวี่กันทั่วหน้า  ยกเว้นฉัน ฮาร่า และโทโมะที่ถึงแม้จะยัยพิมพ์คอยออดอ้อนอยู่ก็ตาม บรรยากาศของพวกเรามาคุขึ้นทุกทีๆ แต่มีใครบางคนที่ชิงหลับไปแล้ว ฮาร่าตื่นเดี๋ยวนี้นะT^T!    

 

 

     ตลอดเวลาฉันคงไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยว่ามีคนจ้องมองฉัันอยู่ T_T  คนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนไกล เขาคือ  โทโมะ !  นายจะมองฉันทำม้ายยยย  รู้มันว่ามันทำให้ฉันอึดอัดนะ! ผู้หญิงข้างๆนายอีกคนทำไมนายไม่ไปสนใจละ(วะ)        

 

 

 

     ด้วยความรู้สึกหายใจเข้าออกไม่สะดวกทำให้ฉันต้องตัดสินใจสะกิดฮาร่า ยิก ๆ  เขาปรือตาขึ้นมามองด้วยความงุนงง  ฉันกระซิบกระซาบเขา

 

 

 

"ออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนด้วยสิ"

 

 

 

"ออกไปทำไม หนังกำลังสนุก..."

 

 

 

"หนังสนุกหรือนายกำลังหลับเพลินกันแน่! - -^"

 

 

 

"แหะ ๆ ก็ได้ ๆ ออกก็ออก" พวกฉันพากันบอกทุกคนว่าจะไปรอข้างนอก พวกมันถามกันใหญ่เลยว่าออกไปทำไม  จนฉันต้องสร้างเรื่องโกหกว่าปวดท้องมาบังหน้า  บาปจริง ๆ T[]T

 

 

     พึบ พึบ พึบ      

 

 

     ฉันและฮาร่าพากันไถตัวไปตามทางแคบ ๆ  แม้ว่าตอนนี้ฉันจะออกมายืนอยู่นอกโรงหนังแล้วก็ตามยังรู้สึกถึงสายตา ของโทโมะที่ตามมาหลอกหลอนยังไงก็ไม่รู้  - -* 

 

 

 

"เฮ้อ~"

 

 

 

"ถอนหายใจทำไม  - -"

 

 

 

"โล่งอกไง"

 

 

 

"- -?"

 

 

 

"นายอย่ารู้เลย พาฉันไปหาซื้อน้ำหน่อยดิ "ฉันเอาแขนไปคล้องคอฮาร่าแล้วออกแรงลาก  ฮาร่าโวยวายแล้วเปลี่ยนมาจูงมือฉันเดินแทน ผู้คนผ่านไปผ่านมาต่างมองมาที่เราทั้งสองด้วยสายตาแปลก ๆ  - -*  ฮาร่าพาฉันไปนั่งตรงแถว ๆ หน้าโรงหนัง  รอไปสักพักเขาก็กลับมาพร้อมกับน้ำแตงโมปั้น  

 

 

     ฮ่าาาา รู้ใจกันนี่น่า ><   

 

 

 

"ไปเดินเล่นกันมั้ย "  

 

 

 

"เดินเล่น ???"  

 

 

 

จู่ๆฮาร่าก็พูดออกมา เล่นเอาฉันงงไปเลย  -*-  เป็นอะไรของเขานะ ?  

 

 

 

"ก็เดินเล่นไงไม่เข้าใจเหรอ  - -"

 

 

 

"เข้าใจยะ แต่จะเดินเล่นที่ไหน ? แล้วถ้าพวกตัวซีออกมาไม่เจอเราจะทำไง"

 

 

 

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า แค่เดินเล่นแถวๆนี้เอง - -;"

 

 

 

"ถ้างั้นก็โอเค -*- " ฮาร่ายิ้มรับคำตอบแล้วจับมือฉันเดินลงลิฟท์   จะพาฉันไปไหนเนี่ย - -

 

 

 

"ไปเอาของที่รถฉันก่อนนะ พอดีลืมของสำคัญไว้"

 

 

 

"อืม ๆ จะทำอะไรก็รีบๆเข้า "   

 

 

     

     ฉันตอบส่งๆ  รู้สึกอยากกลับบ้านแล้วสิ -0-; ฮาร่าพาฉันลงมายังลานจอดรถ  เขาเดินลัดเลาะตรงไปยังรถปอร์โยสีขาวคันเดิมที่ฉันนั่งขามา  และคงจะได้นั่งขากลับด้วย  ฮาร่ากดรีโมทปลดล็อกรถ 

 

 

 

"แก้ว วานหน่อยสิ ช่วยเข้าไปหยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินออกมาหน่อย อยู่แถวๆเบาะหลังน่ะ^^"  ฮาร่าพูดจบก็เดินไปเปิดฝากระโปรงหลังแล้วทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆก็ไม่รู้  ส่วนฉันเองก็เดินไปเปิดประตูรถแล้วสอดตัวเข้าไปภายในรถทางด้านหลัง

 

 

 

     เอ๊ ~ กล่องสีน้ำเงิน  โอ๊ะเจอแล้ว 0.0!   ฉันหยิบกล่องเจ้าปัญหาขนาดฝ่ามือขึ้นมาเขย่าๆด้วยความอยากรู้ว่าข้างในมี อะไรกันแน่  แต่ไม่มีเสียงอะไรเล็ดรอดออกมาแม้แต่น้อย  อะไรอยู่ข้างในเนี่ย >.< !

 

 

 

ปึ้ง!!!    

 

 

 

    เสียงปิดฝากระโปรงหลังอย่างแรงทำเอาฉันสะดุ้งโหยง พร้อมๆกับตัวรถปอร์โยสีขาวถูกขับออกไปอย่างรวดเร็ว  เฮ้ย ! อะไรกันวะเนี่ย รถจะแล่นโดยไม่มีคนขับรถได้ยังไง  ด้วยความสงสัยทำให้ฉันชะโงกหน้าออกไปดูตำแหน่งของคนขับรถ และสิ่งที่เห็นก็ทำเอาจุกไปโดยปริยาย

 

 

 

"o-O โทโมะ!!!" 

 

 

 

"ครับ ^^"

 

 

 

ดูมันสิคะ ดูมานนนน  ยังจะมีหน้ามาครับอีก!!

 

 

 

พรึบ ~  

 

 

 

    ฉันรีบกลับหันหลังไปมองข้างหลังตัวเองทันที  ฮาร่าที่อยู่ไกลริบ ๆ โบกมือส่งยิ้มบ๊ายบายมาให้ฉัน กรี๊ด! นี่ฉันโดยทุกคนสุ่มหัวกันหลอกอย่างนั่นเหรอ !!!!  

 

 

 

"จอดรถเดี๋ยวนี้ !!!!!!!!!!"

 

 

 

"สายไปแล้วที่รัก ^_^+"

 

 

 

     โทโมะตอบพลางเหล่มองฉันอย่างอารมณ์ดี  นี่นายล้อเลียนคำพูดฉันอย่างนั้นเหรอ ! ฝากไว้ก่อนเถอะ อยากให้แม่หลุดไปได้นะ จะแฉ่งเรียงตัวเลย ฮึ่ม!!!!

 

 

 

[Hara said .]       

 

 

 

     ผมมองรถปอร์โยคันโปรดของตัวเองที่แล่นไปจนลับสายตาด้วยความรู้สึกที่ บอกไม่ถูก  ทุกคนคงจะสงสัยกันใช่มั้ยครับว่าทำไมผมถึง'ช่วย'ไอ้เพื่อนตัวดีคนนี้  งั้นมานี่เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง ^^ ย้อนกลับไปเมื่อวาน       

 

 

 

     ขณะที่พวกผมกำลังนั่งๆนอนๆอยู่ในห้องลับกันอยู่นั่น อยู่ดีๆก็ต้องพากันงุนงงกับการปรากฏตัวของไอ้โทโมะที่เปิดประตูผ่างเข้ามา ยืนเก๊กอยู่กลางห้อง (จริงๆคือยืนเฉย ๆ - -)

 

 

 

"ไอ้โมะ!!!"  

 

 

 

     พอผมเห็นหน้าไอ้โมะปุ๊บ ผมก็กรู่เข้าไปต่อยหน้ามันทันที  เพื่อนๆทุกคนต่างพยายามจะเข้ามาห้ามทัพ แต่เป็นอันต้องล่าถอยไปเมื่อไอ้โมะดันทะลึ่งพูดว่า    

 

 

 

"พวกมึงอย่าเข้ามา!  ฮาร่า มึงจะต่อยก็รีบต่อย ถ้ามึงต่อยแล้วจะทำให้มึงหายโกรธกู มึงก็ทำซะ !" 

 

 

 

"มึงไม่ต้องมาปากดี กูต่อยมึงแน่!!"

 

 

 

     ผลัวะ ผลัวะ พลั่ก พลั่ก  ผมปล่อยหมัดกระแทกหน้ามันรัวๆด้วยความโกรธ  ให้สมกับโทษฐานที่มันทำความเลวเอาไว้ ! น่าแปลกที่มันยืนนิ่งๆให้ผมชกโดยไม่สวนหมัดกลับแม้แต่นิด  มันซวนเซไปกับแรงชกของผมจนล้มลงหลายรอบ  แต่ทุกครั้งมันก็จะพยุงตัวเองลุกขึ้นมาให้ผมต่อยมันใหม่    

 

 

สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ยอมพ่ายแพ้  ....

 

 

 

ผมลดมือลงแล้วผลักมันให้กระเด็นล้มลงด้วยความหงุดหงิด  ตะคอกเสียงดังใส่มันอย่างเหลืออด 

 

 

 

"ไอ้เวร ! มึงต้องการอะไรจากกูกันแน่ถึงได้ยอมโดนต่อยขนาดนี้! " มันยกมือขึ้นปาดเลือดที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามอย่างกวนๆ  ห่าจริงๆ

 

 

 

เลือดกลบปากแล้วยังทำเท่ - -^^^ (ฮาร่าเกิดความอคติ T^T)

 

 

"กูต้องการแค่สองข้อเท่านั้น "

 

 

 

".................." 

 

 

 

" อย่างแรกกูจะขอให้มึงยกโทษให้กู ...."    

 

 

 

     มันเป็นอะไรที่อะเมซิ่งมาก ๆ น่าเหลือเชื่อที่คนแบบมันจะยอมง้อคนอื่นก่อน ! ผมรู้ดีเพราะตลอดเวลาที่ผมอยู่กับมัน  มันไม่เคยง้อใคร ! การที่มันทำแบบนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องสำคัญมากกว่านั้น มันถึงยอมขอโทษผมด้วยวิธีโง่ๆแบบนี้ !!! 

 

 

 

"กูไม่รับปาก แล้วข้อสองละ ?"

 

 

 

"กู ... กูอยากให้มึงช่วยกูเรื่องแก้ว"

 

 

 

"ไอ้ .. นี่มึงทำกับแก้วขนาดนั้นมึงยังกล้าคิดแบบนี้อีกเหรอวะ" ผมง้างหมัดเตรียมจะชกมันอีกรอบ แต่มันดันฉลาด รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนทำให้ผมต้องลดมือลงอีกครั้ง 

 

 

 

"ความทรงจำกูกลับมาแล้ว"

 

 

 

"มึงว่าอะไรนะ ?"

 

 

 

"ความทรงจำของกูเริ่มกลับมาแล้ว  ไม่รู้สิ มันค่อยๆจำได้ทีละนิด มึงไม่ต้องห่วงเรื่องแก้ว เพราะตอนนี้กูรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองแล้ว "

 

 

 

"........."

 

 

 

     ผมนิ่งเงียบไปสักพักใหญ่  ไอ้โมะพยายามพยุงตัวลุกขึ้นมาโดยมีมือของเขื่อน ป๊อปปี้ คอยช่วยหิ้วปีกให้ลุกขึ้นยืน  ส่วนไอ้จองเบยืนกอดอกมองอยู่ห่าง ๆ   ตอนนี้ผมใช้สมองครุ่นคิดอย่างหนัก  ตัวผมเองก็ไม่อยากจะเป็นมือที่สามที่คอยจ้องแต่จะแย่งนางเอกเหมือน นิยายเรื่องอื่นๆเสียด้วยสิ  ก็ผมมันคนดีนี่เนอะ ^^  แต่ถ้าในกรณีพระเอกมันโง่เองก็ช่วยไม่ได้ โง่ๆอย่างนี้ต้องโดนพระรองเสียบสั่งสอน ^_^  

 

 

 

"ให้โอกาสกูได้แก้ตัวอีกสักครั้ง..." 

 

 

 

"เออ ๆ ทำท่าอย่างกับลูกหมาตกน้ำ! แต่จำไว้ กูจะช่วยมึงครั้งนี้อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น  ถ้าครั้งนี้มึงทำไม่สำเร็จเองก็ช่วยไม่ได้  เพราะกูเองก็จะรุกหน้าจีบแก้วเต็มตัวแล้ว  แต่เรื่องที่มึงขอให้กูหายโกรธน่ะ กูไม่รับปากว่าจะทำได้หรือเปล่า ..."     

 

 

 

      พอผมพูดจบมันก็ยิ้มกว้างเชียวนะ ! เหอะๆ จริงๆแล้วผมก็พูดวางท่าไปอย่างนั้นเองแหละ เพื่อนมันตัดกันไม่ขาดอยู่แล้ว   ป๊อปปี้ เขื่อนและจองเบล้อมวงเข้ามากอดคอผมกับไอ้โมะแล้วพูดขึ้น  

 

 

 

"จะให้ช่วยอะไรรีบพูดมาสิ พวกกูเองก็จะร่วมมือด้วย ^^"    

 

 

 

     จากหลังพวกผมก็ซุบซิบรวมหัวกันสร้างเรื่องขึ้น  จบงานนี้ผมคงต้องไถ่โทษแก้วยกใหญ่เลยสินะ T_T   แต่ที่ผมยอมทำแบบนี้ก็เพราะตัวเธอเองนะครับ ใครๆก็ดูออกว่าเธอยังรักไอ้โมะมัน  แล้วอย่าคิดเชี่ยวว่าผมจะตัดใจ  

 

 

 

กลับมาปัจจุบัน  

 

 

 

"นี่นาย ~"     

 

 

 

     เสียงแหลมๆสูงๆที่น่าเกียดน่ากลัวในความรู้สึกของผมดังขึ้นจากทางด้าน หลังทำเอาผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  ไอ้โมะนะไอ้โมะ โยนงานมาให้ผมอีกแล้วไง  สงสัยผมคงต้องทำหน้าที่เป็น'ไม้'กัน'หมา'ซะแล้วสิ 

 

 

 

"ครับ ว่าไง ^^"     

 

 

 

     ผมฝืนยิ้มออกไปพิมพ์พยายามชะเง้อชะแง้มองไปทางด้านหลังผมเหมือนกับพยายามหาอะไรบางอย่าง  

 

 

 

"นายเห็นโทโมะบ้างมั้ย  เขาบอกฉันว่าจะเดินมาเอาของที่รถแต่นี่ก็หายไปนานแล้วนะ"

 

 

 

"โทโมะเหรอ ไม่รู้สิฉันไม่เห็น เข้าไปรอข้างในดีกว่านะ ^^" ผมยักไหล่แล้วเดินนำกลับเข้าห้างไป  โดยปล่อยให้พิมพ์กดโทรศัพท์เพื่อโทรตามโทโมะยิก ๆ  เหอะ คงจะโทรติดหรอก ป่านนี้มันคงปิดเครื่องแล้วพาแก้วเตลิดไปไหนต่อไหนแล้ว  ไม่แปลกใจเลยที่ไอ้โมะจะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้  เป็นผมนะยกให้ฟรีๆยังไม่อยากจะได้เลย -*-    

 

 

     แต่ถ้าไอ้โมะมันคืนดีกับแก้วได้ก็คงจะต้องเจออุปสรรคอันยิ่งใหญ่กัน แน่ ๆ ในเมื่อพิมพ์ไม่ยอมถอนหมั้นแบบนี้(ถอนหมั้นเท่ากับถอนหุ้นบริษัท พ่อไอ้โมะเดือดร้อนแน่- -^)  แต่จะว่าไป ผมว่ามันตายตั้งแต่ด่านแรกแล้วละครับ   ก็.... ผมไม่คิดว่าแก้วจะยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ เอ๊ะ หรือว่าคุณคิด ?  

 

 

__________________________________________________________อัพแล้วนะ เม้นกันหน่อยจ้าาาา

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา