Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

[kaew  said ]

 

 

ตึก ตึก ตึก  

 

 

     ฉันวิ่งหน้าตั้งตรงดิ่งไปที่ห้องลับทันทีที่รู้จากป๊อปปี้ว่าโทโมะอาจจะโดด เรียนไปอยู่ในห้องลับหลังจากที่ฉันสังเกตุว่าโทโมะไม่อยู่ตอนที่เดินสวน เปลี่ยนวิชาเรียน  ทุกคนรู้อะไรมั้ย ? ฉันลงทุนโดดเรียนคะ !  วันนี้ไม่มีโอกาสได้พูดกับเขาสักที  จะมีก็แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ !  

 

 

แฮก แฮก แฮก  

 

 

     ฉันหอบแฮก ๆ ยืนทำใจอยู่หน้าประตูห้องลับ  ตื่นเต้นจนหัวใจเต้นรัวชะมัดเลยให้ตายสิ!ฉันยกห่อพาสติกที่แสนสำคัญ มากในชีวิตฉันขึ้นมากอดไว้แนบอก จากนั้นก็ค่อย ๆ เลื่อนประตูเปิดออก

 

 

แอดดดดดดด  

 

 

     เสียงประตูดังแอดจนฉันคิดว่าจะต้องหาน้ำมันมาใส่ให้สะแล้ว -*-   ฉันละสายตาจากประตูแล้วมองเข้าไปในห้องก็เป็นอันต้องตกใจมือไม้สั่นจนห่อพา ติกที่ทะนุถนอมมาทั้งวันเกือบจะร่วงลงพื้นเพราะดันเกิดอาการมือไม้อ่อน กระทันหัน  

 

 

     ตำแหน่งโซฟาที่มุมห้องมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนัวเนียกันอยู่  แทนที่พวกเขาได้ยินเสียงประตูก็น่าจะผลักออกจากกันได้แล้ว ! แต่นี้อะไรกััน ! ปล่อยให้ฉันยืนมองต่อไปงั้นเหรอ !!!

 

 

      ตัวฉันสั่น อย่างรุนแรงด้วยความโกรธ  ก่อนจะเดินดุ่มๆเข้าไปกระชากแขนยัยหน้าไม่อายออก ยัยพิมพ์!!   ฉันง้างมือตบไปที่หน้าของยัยนี่ด้วยแรงทั้งหมดที่มี  

 

 

เพี๊ยะ ! 

 

 

หมับ !

 

 

     โทโมะจับมือฉันเอาไว้เมื่อฉันกำลังจะฟาดฝ่ามือครั้งที่สองลงไป  ฉันสะบัดแขนออกแต่เขาไม่ยอมปล่อย

 

 

"ปล่อย!"  

 

 

"ปล่อยไม่ได้ เธอกำลังจะทำร้ายคู่หมั้นฉัน" คำตอบนิ่งๆกับสายตาเย็นชาที่จ้องมองมาที่ฉันทำให้ฉันรู้สึกหมดแรงจนทิ้ง น้ำหนักที่แขนลง  

 

 

      เมื่อโทโมะเห็นว่าฉันไม่โต้ตอบก็ปล่อยมือฉันแล้วเดินเข้าไปหายัยหนองโพที่กำลังทำหน้าเยาะเย้ยสะใจ  ยัยนั่นควงแขนโทโมะ

 

 

"ไงละ  ทีนี้แกจะได้ตาสว่างสักทีว่าโมะเลือกใครกันแน่ ถ้าไม่รู้ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ  โมะเลือกฉัน!"

 

 

"ตอแหล"

 

 

"ห๊ะ!"

 

 

"ฉันบอกว่าแกตอแหล!  โทโมะเขายังไม่ได้พูดสักคำ!! " ฉันตอกกลับ ยัยนั่นเหวอไปนิดหน่อยก่อนจะหันไปถามคนข้าง ๆ  

 

 

"โมะคะ บอกมันไปสิคะ ว่าโมะเลือกใคร!" โทโมะหันไปสบตากับยัยหนองโพเล็กน้อยก่อนจะเบนสายตากลับมาที่ฉัน  พูดคำพูดที่แสนใจหาย

 

 

"แก้ว เธอเลิกวุ่นวายกับชีวิตฉันได้แล้ว " ไม่จริง... สายตาที่เย็นชากับคำพูดนิ่งๆของเขาทำให้ฉันไม่เชื่อ ! ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วผลักอกเขาเรื่อยๆจนเขาต้องถอยหลังหนีตามแรงผลัก 

 

 

"นี่นายเป็นอะไรของนาย! ยังมีสติอยู่มั้ย? ที่พูดออกมาน่ะได้คิดบ้างหรือเปล่า" โทโมะรวบแขนทั้งสองข้างของฉันไว้  ฉันพยายามกระพริบตาปริบๆเพื่อไล่หยาดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมา  ภาพตรงหน้าพล่ามัว  

 

 

"เธอได้ยินชัดแล้วนี่ อย่าให้ฉันต้องพูดคำนั้นซ้ำสอง"

 

 

"ใช่ แกน่ะรู้ตัวได้แล้วนะว่าผู้ชายเขาไม่รัก ยังจะหน้าด้านตามต้อย ๆ" ยัยพิมพ์แหลมหน้าออกมาพูดจาเยาะเย้ยอยู่ข้าง ๆ  ดีเลยอยู่ใกล้ ๆแบบนี้ ถึงมือไปไม่ถึงแต่ส้นตรีนฉันถึง! ฉันตัดสินใจยันเท้าใส่กลางตัวยัยนั่นเต็มแรง 

 

 

พลั่ก !  

 

 

กรี๊ดดดดด !

 

 

"หุบปาก! โอ้ย!" เหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นไวมาก ๆ  เมื่อฉันถีบยัยนั่นให้กระเด็นออกไป โทโมะที่รวบแขนฉันอยู่ก็เหวี่ยงฉันลงไปที่กองพื้นแล้ววิ่งเข้าไปพยุงพิมพ์ ขึ้นมา  

 

 

"โทโมะ..."  ฉันครางชื่อเขาออก มาด้วยความไม่เชื่อ โทโมะปลายตาขวางๆมองมาที่ฉันขณะที่พยุงยัยนั่นขึ้นมาแล้ว  เขาเปล่งเสียงออกมาช้า ๆ แต่ลึกลงไปสุดขั้วหัวใจของฉัน

 

 

"ฉันเกียดเธอ"

 

 

     ความรู้สึกราวกับมีใครมาตบหน้าฉันฉาดใหญ่ รู้สึกชาไปทั้งหน้าลามไปถึงหัวใจ ... 

 

 

      โทโมะพาพิมพ์เดินออกจากห้องไปขณะที่ฉันกำลังนั่งบื้องุนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา  

 

 

แอดดดดด  

 

 

ปัง !

 

 

     เสียงประตูปิดลงดังขึ้นมาทำให้ฉันมีสติจึงรีบลุกขึ้นถึงแม้ว่าขาจะรู้สึกอ่อนแรงเพียงไหนก็ตาม  ไม่นะ! โทโมะ  อย่าไป ได้โปรด ...     

 

 

     ฉันวิ่งออกมาข้างนอก  เห็นหลังไวๆของโทโมะจึงรีบวิ่งเข้าไปขวางไว้ โทโมะมองฉันที่กำลังหอบหายใจด้วยความเหนื่อย  เมื่อหายเหนื่อยแล้วฉันค่อยๆเดินเข้าไปกอดโทโมะที่ตัวแข็งทื่อไปแล้ว  ยัยพิมพ์โวยวายเมื่อเห็นว่าฉันกำลังกอดคู่หมั้นของเธอ  แต่โทษที นี่ผู้ชายของฉัน! เขาเป็นของฉันมาตั้งนานแล้ว !      

 

 

"โทโมะ  ... ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นอะไรหรือใครบังคับให้นายเป็นแบบนี้  แต่ฉันไม่ชอบใจเลยที่นายทำแบบนี้ เพราะฉะนั้นนายอย่าทำแบบเมื่อกี้อีก ฉันจะให้อภัยแล้วคิดสะว่ามันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของนาย" ฉันพยายามมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้นของเขา  เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นที่แววตาของเขาแสดงความเจ็บปวดออกมาก่อนจะแปรเปลี่ยนกลับไปเย็นชาเหมือนเดิม  ฉันไม่เข้าใจ...

 

 

     โทโมะแกะมือของฉันที่กำลังโอบกอดเขาออก  แล้วจ้องฉันกลับด้วยสายตาแข็งกราว

 

 

"มันไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ  แต่มันเป็นการตัดสินใจของฉัน ! อีกอย่างนี่ก็ใกล้ครบกำหนดเวลาสองเดือนแล้ว เธอทำตามที่ให้ไว้ไม่ได้เธอก็ต้องไปจากชีวิตของฉัน ! "

 

 

"ฉันไม่เข้าใจเลย นายเป็นบ้าอะไร! เหลือเวลาอีกตั้งเป็นอาทิตย์ๆนายจะรีบไล่ฉันไปไหน!"

 

 

"เธอมันน่ารำคาญ! ได้ยินมั้ยว่ามันน่ารำคาญ! เธอรู้มั้ยตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันต้องปั้นหน้าใส่เธอมันน่าเบื่อแค่ไหน! ไปซะ อย่ามายุ่งกับฉันอีก ! แค่นี้เธอก็ทำลายช่วงเวลาแสนสุขของเรามามากพอแล้ว!!"      

 

 

     โทโมะปล่อยมือออกจากแขนของฉันแล้วไปโอบไหล่ยัยพิมพ์พากันเดินหนีฉัน  ตอนนี้สายตาผู้คนในบริเวรนั้นจ้องมองมาที่ฉัน  แต่ใครสนกันละ ! คนที่ฉันรักกำลังจะจากไปแล้ว  ฉันวิ่งเข้าไปกอดโทโมะทางด้านหลังทำให้พวกเขาทั้งคู่หยุดเดิน  ฉันเอาหน้าซบของไปที่กลางหลัง  ส่งเสียงอ้อนวอนอู้อี้เพราะหน้ายังติดแนบกับหลังของโทโมะ พร้อมกับที่น้ำตากำลังไหลลงมา

 

 

"ได้โปรด.. ฮึก นายอย่าไปจากฉัน ได้โปรดอย่าไล่ฉันอีกเลย แค่นี้ฉันก็ .. ฮึก ใจจะขาดอยู่แล้ว ฮือ..." น้ำตา มากมายไหลลงมาจนฉันไม่คิดที่จะเช็ด  โทโมะค่อยๆหันกลับมามองฉัน  เขาเอื้อมมือขึ้นมาราวกับจะเช็ดหยาดน้ำตาให้แต่ก็ชะงักค้างไป      

 

 

     แต่เขากลับทำสิ่งที่ฉันไม่คาดคิด ! เขาเหวี่ยงฉันลงไปที่พื้นรอบสอง!!!

 

 

ตุบ ! 

 

 

"น่า สะอิดสะเอียน!  เธออย่ามาทำมารยาใส่ฉัน!! ผู้หญิงที่ไม่รู้จักคุณค่าตัวเองน่ะฉันเกียดที่สุด!!! ถ้าเธอไม่อยากจะให้ฉันทำร้ายเธอไปมากกว่านี้ก็เลิกยุ่งกับฉันสักที!!! "

 

 

"ฮ่ะฮ่ะ ..."    

 

 

     ฉันแค่นหัวเราะออกมาให้กับความโง่เขลาของตัวเองที่ยอมให้ผู้ชายตรงหน้า เหวี่ยงลงพื้นถึงสองรอบก่อนจะปาห่อพาสติกใส่ตัวเขา  ห่อพาสติกนั้นฝ่าอากาศไปกระทบตัวร่างสูงแล้วร่วงหล่นลง  ลูกแก้วนับสิบๆลูกโบว์ผูกผม  กิ๊บรูปผีเสื้อ  และแหวนของเล่น  สิ่งของต่าง ๆในวัยเด็กที่โทโมะให้ฉันไว้ ฉันไม่เคยทิ้งเลย ... 

 

 

"วันนี้ฉันกะจะเอาของพวกนี้มาให้นาย  แต่ตอนนี้ฉันตัดสินใจแล้ว ...  ฉันจะทิ้งมันไปให้หมด ! ทิ้งมันเหมือนที่นายกำลังจะทิ้งฉัน ! "ฉันปล่อยโฮออกมาทันทีที่พูดประโยคนี้จบ  

 

 

      ฉันต้องการใครสักคนมาพยุงฉันเดินออกไปจากที่นี่  แม้แต่จะยืนฉันยังไม่มีแรงเลยด้วยซ้ำ  หัวใจฉันถูกมีดเป็นร้อยด้ามกรีดแทงเข้ามาจนนับไม่ถ้วน  เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของฉันดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ  

 

 

"แก้ว !"   

 

 

     เสียงบุคลที่สามดังขึ้น  ฉันจำได้มันเป็นเสียงของฮาร่า  แม้ว่าภาพตรงหน้าจะพล่ามัวไปด้วยม่านน้ำตา แต่ฉันก็เห็นว่าพวกป๊ฮปปี้และพวกตัวซีมากันครบ  และพวกมันต้องกำลังตกใจอยู่แน่ ๆ ฮาร่าคุกเข่าลงตรงหน้าของฉันด้วยสีหน้าที่ไม่สบายใจ

 

 

"ไอ้โมะ เกิดอะไรขึ้นวะ!" เขื่อนส่งเสียงถาม  โทโมะยักไหล่ไม่ยี่ระแล้วตอบ

 

 

"พวกมึงมาก็ดีแล้ว จับยัยนี่ไว้หน่อยก็แล้วกัน กูรำคาญลูกตาวะ" คำพูดของเขาทำให้ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม  สะอื้นจนตัวโหยงจนสายตาทุกคนมองมาด้วยความสงสาร    

 

 

     ใจร้าย ... เขาใจร้ายเกินไปแล้ว ...

 

 

"ไอ้เหี้ยโมะ !!!"

 

 

ผวัะ !    

 

 

     ความชุลมุนเกิดขึ้นเมื่อฮาร่าลุกพรวดขึ้นไปชกโทโมะจนล้มไปกอง  ทั้งคู่แลกหมัดกันนัวเนียจนจองเบ ป๊อปปี้ และเขื่อนเข้าไปห้าม  พวกตัวซีเดินมาพยุงฉันขึ้นยืน  พิมพ์ส่งเสียงวี๊ดว้ายด้วยความตกใจ  พอจับโทโมะกับฮาร่าแยกกันเสร็จ  ยัยพิมพ์ก็เสนอหน้าเข้าไปดูบาดแผลให้โทโมะ ฉันหันไปพยักหน้าให้เพื่อนๆว่าฉันยังโอเค ก่อนจะเดินเข้าไปแตะแขนฮาร่า  ฉันกัดริมฝีปากไม่ให้สั่น สกัดกั้นอารมณ์เต็มที่ พร่ำบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็งได้แล้ว ...

 

 

"ฮา ร่า  พอเถอะ  แล้วนาย ...โทโมะ  นายไปได้แล้ว  ฉันจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของนายอีก ขอให้นายจงจำไว้  ฉันคนเดิมได้ตายไปแล้ว ... "    

 

 

     ฉันพูดได้เพียงเท่านี้ เพราะกลัวว่าความเข้มแข็งที่สร้างขึ้นจะพังทลายลงเสียก่อน  ฮาร่าสะบัดตัวออกจากการจับกุมของเขื่อนกับจองเบเดินเข้าคว้าตัวฉันมากอดไว้แน่นและเบนสายตาน่ากลัวไปทางโทโมะ พูดคำพูดที่แม้แต่ฉันยังต้องอึ้ง ทุกคนในบริเวณพากันเงียบกริบตกใจ  

 

 

"มึงจำได้มั้ยที่กูเคยพูดไว้ ถ้ามึงไม่ต้องการแก้วกูก็จะแย่งมา  แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นที่กูจะต้องทำแบบนั้นแล้ว ...  กูขอคืน!!!”

 

 

 

      หัวใจที่แตกสลายไปแล้ว ก็เหมือนแก้วที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนไม่สามารถนำมาต่อได้  ต่อให้มีกาววิเศษชนิดไหนในโลกมาหยอดแล้วประกอบกลับให้เป็นเหมือนเดิม   มันก็ยังคงจะต่อกันไม่สนิท  เพราะ ...  มันยังมีร่องรอยของความร้าวรานอยู่ทุกรอบด้าน ...    

 

 

     สายลมยามเย็นของสวนสาธารณะแถวบ้านปะทะใบหน้าทำให้ผมยาวๆที่ปล่อยตรงพลิ้วสไว ตามแรงลม   ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้นหลังจากที่เสียน้ำตามาเป็นเวลาหลายชั่วโมง  

 

 

"ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย?" คนพูดเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบา ๆ   ฉันหันไปมองแล้วส่งยิ้มจริงใจให้พลางจับมือหนาที่วางอยู่บนหัวขึ้นมากุมแน่น  ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้างมากขึ้นประกอบกับพูดประจบ  

 

 

" ขอบคุณนะ  มีฮาร่าคอยอยู่เคียงข้างแล้วรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ^0^" ฮ่าร่าทำหน้าดุแล้วดึงมือของเขาออกจากมือฉันเพื่อแจกมะเหงกเคาะหน้าผากเบา ๆ เป็นการลงโทษ 

 

 

"นี่ แน่ะ ! อย่าทำมาเป็นพูดประจบไปหน่อยเลย - -^  ป่ะ  ถ้าเลิกขี้แยก็กลับเข้าบ้านไปได้แล้ว  อาบน้ำกินข้าวแล้วเข้านอนเลยจะได้ไม่ต้องคิดมาก  จำไว้ด้วยละ อย่างน้อยเธอก็ ... มีฉัน "

 

 

"....." ฉันที่กำลังลูบหัวปอย ๆ  ชะงักข้างกับประโยคของเขา  ฮาร่าไม่ปล่อยให้ฉันมีโอกาสจะถามอะไรออกมา  เขาจูงมือลากฉันออกเดิน      

 

 

     ประโยคเมื่อกี้ทำให้แวบหนึ่งฉันกลับคิดว่าเขากำลังสร้างบรรยากาศมากกว่า เพื่อนซะแล้ว   ตกใจหมดเลย -0-;  ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรือไม่ชอบที่เขาแสดงออกมานะ  แต่ฮาร่าเป็นคนตรงๆ  คิดยังไงก็แสดงออกมาอย่างนั้น และฉันเองก็ไม่ได้โง่จนดูไม่ออกว่าเขาชอบฉัน  เพียงแต่ว่าฉันคิดกับฮาร่ามากกว่าเพื่อนไม่ได้หรอก ถ้าในหัวใจของฉันยังมีใครอีกคนอยู่ ...  

 

 

"ยืนบื้ออยู่อีก - -  เข้าบ้านไปได้แล้ว"

 

 

 

      เสียง ฮาร่าเรียกสติของฉัน  เออแฮะ  นี่ฉันมายืนอยู่หน้าบ้านแล้ว - -*  ฉันล้วงมือเข้าไปในซอกประตูเพื่อดึงที่ล็อกประตูออกแล้วเดินเข้าไป ข้างในโดยที่ไม่ลืมพูดขอบคุณที่เขาอยู่เป็นเพื่อนยามที่ฉันร้องไห้ขี้มูก โป่งเมื่อครู่    

 

 

" งั้นฉันเข้าบ้านแล้วนะ  กลับบ้านดีๆนะ แล้วก็ขอบคุณมากนะฮาร่า ^_^ "  

 

 

"เดี๋ยว !" ฮาร่ายันมือขวางประตูไว้ขณะที่ฉันกำลังจะปิด  ฉันเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม  'มีอะไรเหรอ?'  ฮาร่าทำท่าอึกอักยกมือขึ้นเกาหัวเก้อๆ

 

 

"เอ่อ ... คือ  ... ที่เธอบอกว่ามีฉันอยู่เคียงข้างแล้วรู้สึกดีน่ะ ... พูดจริงหรือเปล่า ?"

 

 

พรืดดดด        

 

 

     ฉันหลุดหัวเราะออกมาอย่างเสียมารยาท  โธ่ ! ไอ้เราก็นึกว่าเรื่องอะไร  -*-  ฉันยิ้มกว้างยืนยันคำตอบ

 

 

"ก็จริงน่ะสิ ! อยู่กับนายแล้วรู้สึกสงบขึ้นเยอะ ^__^" ฮาร่าพ่นลมหายใจออกทางปากอย่างโล่งอก  ดูแล้วน่ารักชะมัด ><  เขายกมือขึ้นลูบท้ายท้อย  อีท่าแบบนี้แสดงว่าเขินอยู่ใช้มั้ยเนี่ย - -;  (เขื่อนเคยพูดไว้ว่าฮาร่าเวลาเขินจะชอบเอามือลูบท้ายท้อย^^)  

 

 

      เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูด

 

 

" งั้น ... เธอก็ช่วยอยู่เคียงข้างฉันด้วยก็แล้วกัน เพราะหัวใจของฉันก็รู้สึกสงบทุกครั้งที่มีเธอ "

 

 

"ฮะฮาร่า..."

 

 

"เข้าบ้านไปได้แล้ว  กู๊ดไนท์ครับ ^^"ฮาร่าพูดจบก็ปิดประตูให้เสร็จสรรพ  ฉันยืนค้างมองเขาที่หันหลังออกเดินไปได้ 4-5 ก้าว เขาก็หันกลับมายิ้มและโบกมือบ๊ายบายให้ฉันแล้วออกวิ่งหายลับไปจากสายตา    

 

 

     ฉันยกมือขึ้นมาวางไว้ตรงตำแหน่งหัวใจ   ถึงจะโกหกคนอื่นได้แต่ฉันโกหกหัวใจตัวเองไม่ได้ที่รู้สึกหวั่นไหวไปกับใคร อีกคน  ก็หัวใจมันออกอาการเต้นแรงขนาดนี้...   ฮาร่าดีกับฉันมาก  วันนี้เขายอมมาส่งฉันและนั่งดูฉันร้องไห้อย่างเงียบ ๆ  แต่ฉันแอบเห็นว่าเขาแสดงออกทางแววตายามที่มองมายังฉันเหมือนกับเขา กำลังสื่อว่า  'ฉันเจ็บ  เขาก็เจ็บ'  ฉันมองไปยังทิศทางที่เห็นฮาร่าครั้งสุดท้ายก่อนจะพูดฝากไปกับสายลม 

 

 

"จะให้อยู่ข้าง ๆ นายงั้นเหรอ ... " ถ้าฉันสามารถตัดใจและลืม'เขา'คนนั้นได้สนิทใจเมื่อไหร่  ฉันจะยืนเคียงข้างนาย... ฮาร่า

 

 

" ฉันจะพยายาม ..."

 

 

     ห่างจากตัวบ้านแก้วไปไม่ไกล  ... มีร่างสูงของชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งยืนพิงท้ายรถปอร์เช่สีดำเงางาม  เขาทอดสายตามองไปยังหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังปิดประตูแล้วเดินกลับเข้า ไปในบ้าน ทันทีที่เขาส่งหญิงสาวอีกคนเสร็จเขาก็รีบขับรถมาที่นี่ ทำได้เพียงแค่เฝ้ามองเธอด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิด พอเธอพ้นจากสายตาไปแล้ว  เขาก็ใช้มือข้างที่ล้วงกระเป๋าหยิบสิ่งของบางอย่างออกมาดู ลูกแก้ว  โบว์ผูกผมเส้นเล็ก กิ๊บรูปผีเสื้อ  และแหวนของเด็กเล่น  ที่ถูกมัดรวมกันอยู่ในถุงพาสติกใบใหม่  เขาเก็บมันมาหลังจากที่ทุกคนกลับไปหมดแล้ว  

 

 

"ฉัน...อั่ก!" โทโมะจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็กลับยกมือขึ้นกุมหัวทรุดตัวลงนั่งดิ้นทุรนทุรายที่พื้น  

 

 

"อั่ก ! ... แฮก แฮก" ปวด  ปวดหัว ปวดเหลือเกิน ปวดราวกับสมองจะระเบิดออกมา   

 

 

"ว้าย  ช่วยด้วย ๆ มีคนเจ็บอยู่ทางนี้ ! พ่อหนุ่มทำใจดีๆไว้นะ  ช่วยด้วย ! ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที" โทโมะพยายามที่จะลืมตาขึ้นมามองอย่างยากลำบาก  ตรงหน้าคนมีผู้คนเข้ามามุงดูราว 5-6 คน  ทุกคนต่างช่วยกันพยุงตัวเขาให้ลุกขึ้นยืน  ป้าแก่ๆคนหนึ่งประคองเขาไว้และร้องเรียกหารถพยาบาล   

 

 

"อ๊ากกก  !" โทโมะใช้มือกุมหัวตัวเองอย่างทรมาณ  สายตาเริ่มเลือนรางลงเรื่อย ๆ  เสียงทุกอย่างเริ่มดังออกไปไกลมากขึ้น ๆ  ก่อนที่ทุกอย่างจะดับลง …

 

 

"โทโมะ โทโมะ"  เสียงแหลมเล็กกังวานสดใสดังขึ้น

 

 

ใคร ?  

 

 

     ความคิดนี้ดังขึ้นในหัว  

 

 

     เสียงมาจากไหนกัน ?  ที่นี่ที่ไหน ทำไมถึงได้มืดขนาดนี้ ???

 

 

"โทโมะ โทโมะ โทโมะ"  เสียงเล็กๆยังคงร้องเรียกชื่อเขาต่อเนื่อง  จากที่ภาพตรงหน้ามืด ๆ ก็ปรากฏแสงสว่างขึ้น  ร่างเล็ก ๆ ของเด็กสาวผิวขาวแก้มใสคนหนึ่งวิ่งมาหาเขาอย่างร่าเริง  ฉากแปรเปลี่ยนเป็นสนามเด็กเล่น เด็กคนนี้ ? คุ้นจัง ...

 

 

"โทโมะ ดูสิ ๆ  กิ๊บที่โทโมะซื้อให้ละ  เห็นมั้ยนี้ ๆ " เด็กสาวพยายามชี้ไปที่บนหัวทุยเล็ก ๆ ของตนเอง  จิ้มนิ้วชี้ไปที่กิ๊บรูปผีเสื้ออย่างโอ้อวด  

 

 

"สวยใช่มั้ยละ  แก้วชอบมากๆเลยนะ ^0^  ซ้วยสวย  วันหลังซื้อให้อีกนะ แก้วละช้อบชอบ >.<"

 

 

ไม่จริงน่า   เด็กคนนี้ ...   แก้ว  !!!!!

 

 

___________________________________________________________อัพแล้วนะ เม้นโหวตให้หน่อยค่ะ