Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

ตอนที่ 1 ใช่เธอมั้ย

 

'วันนี้แก้วประกวดซานต้าสคูล*ทำไมโทโมะไม่มาดูละค่ะ แก้วคิดว่าจะอวดสักหน่อยว่าแก้วได้รางวัล

ชนะเลิศเชียวนะคุณแม่ แถมวันนี้โทโมะยังไม่ยอมมารับแก้วกลับบ้านอีกต่างหาก' ผู้เป็นแม่ลูบหัว

เด็กน้อยเบา ๆ แววตาของคนเป็นแม่ทอแสงลงอย่างเศร้าใจ 'เก่งมากจ้ะ แต่ว่าแก้วต้องเข้าใจนะ ว่า

โทโมะเค้า...' 'คะ?คุณแม่' เด็กน้อยเอียงคอถามอย่างสงสัย  ผู้เป็นแม่รวบตัวเด็กน้อยเข้ามากอด

แนบแน่นราวกับปลอบประโลม 'โทโมะของลูกน่ะ ประสบอุบัติเหตุรถชนเมื่อเช้า อาการสาหัสจน

ต้องย้ายตัวไปรักษาต่อที่อเมริกาอย่างเร่งด่วน' 'อะ อะไรนะค่ะ คุณแม่พูดเรื่องอะไร ไม่จริง คุณแม่

โกหก!' 'ใจเย็นๆนะแก้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะลูก ครอบครัวโทโมะจะพาโทโมะกลับมาทันทีที่หายดี'

เด็กน้อยพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขน มือเล็กผลักไสร่างของคนเป็นแม่ด้วยความก้าวร้าวอย่างที่ไม่

เคยเป็นมาก่อน  'ไม่! แก้วไม่เชื่อ ฮือออ  แก้วจะไปหาโทโมะ อึก โทโมะจ๋า แก้วอยาก อึก เจอโท

โมพจังเลย ไม่เอาแบบนี้ ไม่ ! ไม่!'

 

[*การประกวดไอดอลระดับประถมศึกษา หรือประมาณว่าดาวโรงเรียนนั่นแหละ]

 

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

 

 

"ไม่!!!"

 

 

พรึบ!

 

 

แฮก แฮก แฮก

 

 

    เสียงหอบหายใจระรัวอย่างคนทำงานหนักดังขึ้นถี่ๆ ก่อนจะค่อยๆผ่อนลงเรื่อยๆ แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาแยงตาลอดจากผ้าม่านช่องเล็กๆของหน้าต่างทำให้ได้สติ ว่าแค่ฝันไป แต่ไม่ว่ายังไงในห้วงความคิดก็ยังคงจรดจำความฝันนั้นได้ไม่เคยลืม ไม่มีวันที่จะลืมความฝันที่เคยเกิดขึ้นจริงอย่างนั้นแน่!!!

 

 

"ให้ตายเถอะกลับไปฝันเรื่องเดิมๆอีกแล้ว..."

 

 

     ฉันพึมพำแล้วยกมือขึ้นมาปาดหยาดเหงื่อที่เกาะพราวบนใบหน้าก่อนที่จะเอื้อมมือ ข้างนั้นมาวางไว้ตรงตำแหน่งหัวใจข้างซ้ายที่กำลังเต้นรัวและแรงราวกับไปวิ่ง มาสัก 5 รอบสนาม เพราะไอ้ความฝันเมื่อครู่ยังไงละ!

 

 

'อะไรกัน นี่ก็ผ่านมาจะ 5 ปีแล้ว ทำไมโทโมะยังไม่กลับมานะ ข่าวคราวก็ไม่มีมาบ้างเลย'  

 

 

ฉันเผลอกำผ้าห่มผืนหนาที่คลุมอยู่บนตัวแน่นอย่างลืมตัว ตกอยู่ในห้วงคิดตนเองสักพักใหญ่

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

 

 

     เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นทำให้ฉันรู้สึกตัว สงสัยแม่จะตื่นแล้ว ...

 

 

"แก้ว เช้าแล้วนะลูก วันนี้เปิดเทอมวันแรก เดี๋ยวก็สายหรอก"

 

 

"ค่า ค่า ตื่นแล้วค่ะ! เช้านี้ขอขนมปังทาแยมนะแม่จ๋า"

 

 

 

    ฉันตะโกนตอบกลับไปและนิ่งเงียบฟังเสียงฝีเท้าหน้าห้องที่ค่อยๆดังห่างออกไปเรื่อย ๆ จึงลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน

 

 

    ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับเพื่อนๆกลุ่มเดิมที่คบกันมาแสนยาวนาน เพื่อนสมัยประถมของฉันเชียวละ น้อยคนนะที่จะมีเพื่อนตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย อิอิ กลุ่มฉันประกอบไปด้วย ตัวซี ฟาง และ เฟย์ บ้านของพวกเราอยู่ในทิศทางเดียวกันเลยให้ตัวซีที่บ้านอยู่ไกลสุดขับรถมารับทุกคน (ช่วยชาติประหยัดน้ำมันไปในตัว รวยแต่มีสมองนะคะคุณขา ฮ่า) และไม่ว่าพวกเราจะเดินไปทางไหนก็มีแต่คนให้ความสนใจ สายตาของทุกคนจดจ้องมาที่พวกฉันอยู่เสมอ (ชินละ คนมันสวยช่วยไม่ได้ อันน่อวว-.-) เสียงพูดคุยซุบซิบเกี่ยวกับพวกเราทั้งสี่ดังขึ้นไปตลอดทางที่พวกเราก้าวผ่าน (สาบานว่าซุบซิบ?)  

 

 

    แน่ละ~ ความสวยของพวกฉันเป็นที่หนึ่งในโรงเรียนแห่งนี้ ! ไม่เห็นน่าแปลกที่พวกเราจะได้รับความสนใจ  -.,-

 

 

"ขณะนี้ ใกล้เวลาเคารพธงชาติ ขอให้นักเรียนทุกคนเข้าแถวประจำระดับ"  

 

 

      โอะโอ o-O เสียงลำโพงสารทิศทั่วโรงเรียนดังขึ้นบ่งบอกถึงเวลาเข้าแถวแล้วสินะ - - พวกฉันพากันเดินไปที่ประจำของเกรด 11 ห้อง 2 ทันที และหลังจากทำกิจวัตรประจำวันที่ไม่ว่าโรงเรียนไหน ๆก็ต้องทำกันเสร็จนักเรียนทั้งใหม่และเก่าต่างพาแยกย้ายกันขึ้นห้องประจำของ ตนเอง

 

 

"ไปกันเถอะแก้ว"

 

 

 

ตัวซีกระตุกแขนฉันเบาๆทำให้ฉันหันไปมองหน้าของมันแล้วตอบด้วยน้ำเสียงในลำคอ

 

 

"อืม" ท่ามกลางนักเรียนที่เดินขวักไขว่สวนทางกันไปมาดูวุ่นวายละลานตากลับมีบางสิ่ง บางอย่างแวบเข้ามาในสายตา บางสิ่งที่ทำให้หัวใจฉันกระตุกวูบ ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ ร่างสูงที่ดูคุ้นตาและโหยหาอยู่ท่ามกลางเหล่านักเรียนมากมาย

 

 

"ไม่จริงน่า ..."

 

 

เหมือน ... เหมือนมาก เหมือนราวกับคนคนเดียวกัน  

 

 

  ฉันลืมตัวเผลอสะบัดแขนตัวซีออกอย่างแรง สองเท้าออกวิ่งซอยถี่ตามไปในสิ่งที่เห็นเพื่อหวังว่ามันจะเป็นจริง  

 

 

 

"แก้ว! นั้นแกจะไปไหน!!!"

 

 

 

   เฟย์ตะโกนถามอย่างงุนงงเมื่อเห็นว่าจู่ ๆ ฉันก็วิ่งออกมาจากกลุ่มเพื่อน แต่ฉันไม่สนใจหรอก ฉันสนแต่สิ่งตรงหน้าต่างหน้าฉันมากกว่า!

 

 

  จำได้... ฉันจำได้ นั้นเขา!  คนที่ฉันไม่มีวันลืมเด็ดขาด!!!  ใกล้ ... อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ แค่ฉันเอื้อมมือไปไขว้คว้าไว้ เขาก็จะกลับมา ใช่มั้ย ? "โทโมะ!!!!"

 

 

 

พลั่ก ! 

 

 

"อูย เจ็บ"  

 

 

 

   ฉันซี๊ดปากเมื่อโดนเด็กผู้ชายรุ่นน้องคนหนึ่งวิ่งสวนมา ผลสรุปก็คือเราทั้งคู่ชนประสานงาแล้วลงไปกองที่พื้นอย่างสวยงาม - -^ ฉัน รีบเงยหน้ามองเจ้าเด็กบ้าที่เกะกะขวางทางแล้วส่งสายตาเขียวปั้ดอย่างโกรธ เคืองไปให้ หนอย.. เพราะมันคนเดียวทำให้ก้นฉันระบม! พอมันเห็นว่าฉันทำสายตาเคือง ๆมันก็รีบพนมมือก้มหัวพะงก ๆพร่ำขอโทษด้วยความร้อนรน 

 

 

"ง่า ขอโทษครับเจ้ T^T"พอมันพูดเสร็จก็สลายโต๋หนีหายไปพร้อมฝูงเพื่อนของมัน

 

 

 

 

      กรี๊ดดดดดด ไอ้เด็กบ้า!  อ๊ะ จริงสิ โทโมะละ !

 

 

 

เมื่อคิดเช่นนั้นฉันก็หันขวับกลับไปทางเดิมกวาดตามองไปรอบ ๆ ทางที่เห็นว่าโทโมะอยู่

 

 

 

ไม่มี ? ไปไหนแล้ว ??? หวืด~

 

 

     แขนทั้ง 2 ข้างถูกหิ้วปีกดึงขึ้นด้วยฝีมือของของยัยตัวซีและฟาง ฉันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆตัวของฉันก็ถูกยกลอยขึ้น

 

 

"ยัยซี ยัยฟาง !"

 

 

"นั่งทำอะไรของแกน่ะ จับกบหรอ ดูสิ กระโปรงเลอะเทอะไปหมดแล้ว -*-"เฟย์ถามพร้อมกับใช้มือปัดๆฝุ่นออกจากกระโปรงให้ไปด้วย ฉันมองตามันนิ่งๆแล้วตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา 

 

 

"เปล่าหรอก ฉัน... ไม่รู้สิ  ฉันคิดว่า ฉันเห็นโทโมะ..."

 

 

"โทโมะหรอ?" พวกมันทั้งสามคนอุทานออกมาแล้วหันไปสบตากันอย่างแฝงอะไรบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจไว้ พวกมันกำลังคิดอะไรกันอยู่นะ ?

 

 

__________________________________________________________

แก้วเห็นโทโมะจริงหรือเปล่า เม้น โหวตกันหน่อยยย^^