Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

Intro..

 

 

     บรรยากาศสนุกสนานเสียงพูดคุยดังสนั่นออกมาจะห้อง เกรด 6 – 2 ซึ้งเป็นห้องของเด็กนักเรียนระดับชั้นประถมตัวกระจ้อย ต่างถกเถียงปรึกษาหาหรือกันอย่างร่าเริง

 

 

    เสียงแหลมๆของหัวหน้าห้องรูปร่างอ้วนกลมพูดจบก็ปรายตามองลอดผ่านแว่นไปรอบๆเพื่อหาคน 'คัดค้าน'

 

 

  "งั้นตกลงว่าไม่มีการเสนอชื่อคนอื่นแล้วนะ เป็นอันว่าคนที่ห้องเราจะส่งเข้าประกวดก็คือ แก้ว นะ ใครคัดค้านขอให้ยกมือขึ้น "

 

 

      มือขาวๆของนักเรียนผมเปียตาหยีดูยังไงก็หน้าหมวยแท้ๆชูขึ้นอย่างดี๊ด๊าแล้วพูดลอยหน้าลอยตาเสียงดังฟังชัดขึ้นว่า

 

 

"คะ คะ ! ไม่มีคะ!!! ส่งแก้วน่ะดีแล้ว!!!!" 

 

 

"โอเค งั้นตกลงตามนี้ ทุกคนกลับบ้านกันเถอะ!"  

 

 

     หลังจากที่นักเรียนในห้องได้บทสรุปก็ต่างลุกขึ้น”เฮ” เสียงนกกระจอกแตกรังของเหล่านักเรียนตัวกระจ้อยร่อยจากห้อง เกรด 6-2 ดังไปทั่วบริเวณทั้งชั้นนักเรียนในห้องต่างวิ่งกรูแตกฮื่อออกจากห้องเหมือนฝูงลิงแย่งชิงกล้วย "เฮ้! เดี๋ยว ๆ !!!"

 

 

    เสียง เล็กๆพยายามร้องค้านของเด็กหญิงที่ตัวเล็กสมเสียงดังขึ้นร้องเรียกฝูงลิงที่ พากันสลายโต๋สลายตัวหายไปในกลีบเมฆอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครฟังเสียงเรียกของเด็กหญิงเลยสักคน เด็กหญิงผมเปียหน้าหมวยคนเดิมก้มลงเก็บกล่องดินสอใส่กระเป๋าสะพายอย่างช้า ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนรักแล้วส่งยิ้มตาหยีให้กำลังใจ

 

 

"ฟางคิดว่าแก้วเหมาะสมที่จะลงประกวดที่สุดเลยนะ" แก้วหรือเด็กหญิงตัวเล็กคนนั้นก้มมองมือน้อยๆอย่างอึดอัด ริมฝีปากจิ้มลิ้มเอ่ยขึ้นกล้าๆ กลัวๆ 

 

 

"ก็...แก้วไม่มั่นใจนี่น่า มัน...ไม่กล้า"

 

 

"โธ่..แก้วของเฟย์น่ารักจะตาย ตำแหน่งแซนต้าระดับประถมของเราลอยมาเห็นๆ เชื่อสิ!" เฟย์เพื่อนสนิทในกลุ่มที่นั่งถัดไปอีกคนลุกขึ้นมาตบบ่าเล็กเบาๆ เชิงให้กำลังใจ แก้วเคียงคอถามด้วยใบหน้าใสซื่อ เอ่ยเสียงไม่มั่นใจถาม 

 

 

"จริงหรอเฟย์ ?"

 

 

"อื้มมมมมม" สองเสียงใสประสานกันลั่นห้องเพื่อเติมเชื้อเพลิงให้เพื่อนของตนมั่นใจมากยิ่ง ขึ้น พยายามยุแยงที่จะให้เพื่อนยอมลงประกวด ก็แหม่.. แก้วของพวกเธอน่ารักจริงๆนี่นาไม่ให้เชียร์เพื่อนแล้วจะไปเชียร์ใครกันละ!

 

 

 

      แก้วพยักหน้าถี่ๆ แย้มรอยยิ้มกว้างอย่างมุ่งมั่น และพูดขึ้นว่า

 

 

"ก็ได้ แก้วจะลงประกวด...อ๊ะ!จริงสิ!!!" แก้วร้องเสียงหลงเมื่อนึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นได้ เรื่องสำคัญมากเสียด้วยสิ!

 

 

"อะไรหรอ?"       

 

 

 

      ฟางและเฟย์ถามขึ้นเกือบจะพร้อมกันด้วยความสงสัย ริมฝีปากจิ้มลิ้มถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง 

 

 

"แก้วลืมโทโมะน่ะสิ ป่านนี้ชมรมเลิกแล้วละมั้ง แก้วไปก่อนนะ บายจ๊ะ" แก้วใช้มือทำเป็นกำปั้นเล็กๆเคาะหัวตัวเองประกอบคำพูดเบาๆ แล้วก้มลงหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายก่อนที่จะปรี่ตัวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ปานสายลมสวนทางกับ 'ตัวซี' เพื่อนสนิทอีกคนที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องหลังจากที่ออกไปงานส่งที่ห้องพักครูมา 

 

 

"เฮ้!! แก้วรีบไปไหนน่ะ" ตัวซีร้องทักแต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเจ้าของชื่อวิ่งหายลับไปอีกทางจนสุดสายตา

 

 

 "ช่างเขาเถอะน่ายังไม่ชินอีกเหรอ แก้วเขาก็ไปหาจัสตินเป็นประจำอยู่แล้วไง" ฟางบอกเรียบๆ ราวกันเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติ ตัวซีพยักหน้าอย่างเข้าใจ และก้มลงเก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวไปรอผู้ปกครองมารับยังสถานที่ ๆ โรงเรียนจัดเตรียมไว้ให้พรางคิดในใจว่า

 

 

    'แก้วชอบโทโมะขนาดนั้นนี่นะ น่าเสียดายจังที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ก็ช่วยไม่ได้เองนิ .. โทโมะอยากเรียนเก่งเองทำไมละ ถึงได้ไปอยู่ห้อง 6-1 ที่รวบรวมเหล่าบรรดาหัวกระทิแบบนั้นน่ะ'

 

 

เวลาต่อมา...

 

 

ติ๊ก   ติ๊ก    ติ๊ก  

 

 

    เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ผิวขาวโอโม่ ปากนิดจมูกหน่อย นั่งนั่งแกว่งขาเท้าคางอยู่ตรงระเบียงชั้นล่างของชมรม’คณิตคิดเร็ว’ ใจจริงก็อยากขึ้นไปรอหน้าห้องชมรมหรอกนะ แต่ยังไงก็ไม่เอาดีกว่า ครูประจำชมรมนี้ขี้ดุจะตาย

 

 

    ดวงตากลมๆโตๆจดจ้องไปที่นาฬิกาข้อมืออย่างหงุดหงิด แก้มยุ้ยแดงระเรื่อ ริมฝีปากจิ้มลิ้มบ่นงึมงำๆตลอดเวลาที่เข็มนาฬิกาขยับทุกห้านาที  ตากลมโตล่อกแล่กมองหาใครสักคนอย่างรอคอยสลับกับมองนาฬิกาไปด้วย เวลาผ่านไปสักพัก เด็กหญิงก็เริ่มส่ายหน้าอ่อนใจอย่างแก่แดดและเสียงบ่นงึมงำตามมาติด ๆ 

 

 

"ช้าจังน้าาาาา ปล่อยให้แก้วรอได้ไง ใช้ไม่ได้เอาซะเลย -^- "

 

 

"แก้ว!" เจ้าของชื่อเงยหน้ามองอย่างรวดเร็วเมื่อน้ำเสียงที่คุ้นเคยร้องเรียกดังลั่นมา จากขั้นบันไดชั้นบนสุด ใบหน้ายู่ยี่แปรเปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มกว้าง โทโมะของแก้วอยู่บนบันไดนี่เอง!!!

 

 

"โทโมะ ! แก้วรอตั้งนานแน่ะ!"

 

 

   แก้วได้ทีก็เบะริมฝีปากงอนต่อว่าเสียยกใหญ่โทโมะหรือเด็กชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาเอาการตั้งแต่เด็กเดินลงมาถึง 8 ขั้น สุดท้ายของบันไดที่อยู่สูงเหนือหัวของแก้วขึ้นไปอีก เด็กชายพูดปัด ๆแล้วทำสายตาระยิบระยับราวกับกำลังนึกสนุกอยากจะโอ้อวดอะไรสักอย่าง

 

 

"เรื่องนั้นช่างมันเถอะน่าแก้วดูนี่นะ ท่าไม้ตายของโทโมะละ!" เด็กชายย่อตัวลงทำท่าเหมือนนักกีฬาโอลิมปิกที่เตรียมตัวจะกระโดดร่ม สองแขนเรียวทิ้งลู่ไปกับตัว ก่อนจะส่งเรียกย้ำเตือนให้มองอยู่ที่เขาอย่าละสายตาไปไหน

 

 

“ตั้งใจดูดีๆละแก้ว!”  

 

 

      เด็กหญิงถามขึ้นด้วยความงุนงงสงสัย"จะทำอะไรน่ะโท..."

 

 

"ย้ากกกกกกกกกกกกกกก!!!"

 

     

      ยังไม่ทันจะจบประโยคคำถามดี เด็กชายก็กระโดดสุดกำลังเพื่อที่จะดันให้ตัวเองพ้นขั้นบันไดทั้งแปด เด็กหญิงร้องประสานกลับไปด้วยความตกใจ" หวายยยยยยยยยยย"

 

 

ตุบ!!!!!!!!

 

 

"จัมพ์ ! ลงสวยงาม  :P ฮี่ฮี่" 

 

 

   เด็กชายพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจสุดๆหลังจากที่กระโดดม้วนหน้าม้วนหลังตีลังกาลงมาเก๊กท่าอุตตร้าแมนปล่อยรำแสง ใบหน้าคม ๆหันไปยิ้มโชว์เขี้ยวแหลมๆทั้งสองข้างให้แก้วที่ขณะนี้ใช้มือเล็ก ๆของตัวเองปิดตาอย่างหวาดเสียวสะท้านใจที่เต้นตุบๆไม่หยุด โทโมะพยายามแกะแงะกระแซะมือนั้นออกจากใบหน้ากลมๆ 

 

 

"อ้าว? ทำไมไม่ดูละ ช็อตเด็ดเลยนะนั้น "

 

 

"โทโมะบ้า!!! ยังมีหน้ามาอวดอีก แก้วตกใจหมดเลย ถ้าตกลงมาแข้งขาหักจะทำยังไงห๊า! ไม่เล่นด้วยแล้ว ฮึ!!!" แก้วโมโหใส่แล้วดีดตัวลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยความงอนสุดขีดและไม่วายเหวี่ยง กระเป๋าใส่ตัวโทโมะจนเด็กชายเกิดอาการซวนเซเล็กน้อยก่อนจะเดินหนีไปโทโมะก้มลงเก็บกระเป๋าพลางหัวเราะเบาๆ วิ่งตามเด็กหญิงแสนงอนไปยังหน้าโรงเรียน

 

 

"เอาน่าาาาา เดี๋ยวโทโมะเลี้ยงไอติม รอนี่นะ" โทโมะเอือมมือมาลูบหัวแก้วเบา ๆอย่างหมั่นเขี้ยวและเอ็นดู แล้วเดินแยกไปยังร้านค้าข้างทางหน้าโรงเรียนที่มีแต่เหล่านักเรียนมุงกันทุกร้าน โทโมะหายเข้าไปในใจกลางวงสักพักเล็กๆแล้วกลับมาพร้อมกับไอติม 2 รส (โทโมะง้อแก้วเชียวนะ>.<)

 

 

"อ้ะ รสครีมนมสดของแก้ว ส่วนช็อกชิพนี่ของโทโมะ" แก้วยอมรับไอติมมาถือไว้ในมือแต่ไม่ยอมกิน ก้มหน้าก้มตาเดินไปตามทางเรื่อยๆ แก้วเดินอยู่เคียงข้างกินเกินครึ่งไปแล้วหันมาถามด้วยความสงสัย  

 

 

"ไม่ชอบหรอ???? รสโปรดแก้วนี่น่า ?"

 

 

"ชอบ..."

 

 

"หื้อ?"

 

 

"ชอบสิ แก้วชอบโมะที่สุดเล้ยยยยย" แก้วพูดเสียงดังลั่นจนคนรอบข้างหันมามองด้วยความสนใจ โทโมะรีบตะกรุบปากอาเมะอย่างไวแถมดุเข้าให้ด้วยความอับอาย ก็ดูเอาสิ ผู้คนหันมามองคนเยอะเยอะ!

 

 

"ชู่!! เบาๆสิ"

 

 

"โอโอะไอออบแอ้วออ(โทโมะไม่ชอบแก้วหรอ)"

 

 

"หะ? เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ" โทโมะปล่อยมือจากปากเพราะฟังไม่รู้เรื่อง แก้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อถามขึ้นอีกครั้ง

 

 

"แก้วถามว่า ชอบแก้วมั้ย?" แก้วใช้ดวงตากลมๆของตนเองช้อนสายตาขึ้นมองอย่างคาดคั้นเอาคำตอบโทโมะคลี่ยิ้มเอ็นดู แล้วยื่นมือไปจูงแขนเล็กๆข้างที่ปราศจากไอติมให้เดินต่อไม่งั้นวันนี้ไม่ถึง บ้านแน่ๆ โชคดีที่บ้านของเขากับแก้วอยู่ใกล้ๆในละแวกเดียวกันพวกผู้ใหญ่จึงไว้ใจให้เขาดูแลเจ้าตัวเล็กนี่ 

 

 

"อื้อ.. ว่าไงล่ะ ชอบมั้ย?" แก้วขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินต่อจนโทโมะต้องหยุดเดินไปด้วย ดูท่าถ้าไม่ได้คำตอบตอนนี้คงจะไม่ยอมเดินดีๆแน่ เด็กชายคิดดังนั้นก็หันกลับมาประจันหน้าเจ้าตัวเล็กของเขาแล้วแสร้ง ถอนหายใจเบา ๆ

 

 

"เฮ้อออ ชอบสิ ใครจะไม่ชอบว่าที่เจ้าสาวของตัวเองกันละ ^^ "

 

 

"เอ๋~ เจ้าสาวหรอ??"

 

 

"อื้ม เจ้าสาวของโทโมะ" โทโมะพยักหน้ายืนยัน แก้วกระโดดดึงๆ โลดเต้นไปมาด้วยความดีใจ

 

 

"เจ้าสาว!! ว้าวๆๆๆ  แก้วจะได้เป็นเจ้าสาวของโทโมะ!"

 

 

"ฮ่ะ ฮ่ะ ไปเถอะน่า~" โทโมะอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แล้วออกแรงดึงแก้วที่ยังคงกระโดดโลดเต้นไม่เลิกให้ออกเดินต่อแต่ดูท่าเจ้าตัวเล็กของเขาจะยังไม่ยอมจบซะด้วยสิ เสียงเล็กๆ ดังตะแง่วๆ ขึ้นที่ข้างหูอย่างอารมดีจนกู่ไม่กลับ

 

 

"โทโมะสัญญานะ เอาจริงๆน้า~" 

 

 

"เออน่า โทโมะสัญญา"

 

 

"เย้!!!" ร่างเล็ก ๆ ที่สูงไล่เลี่ยกันเดินจูงมือไปตามถนนอย่างมีความสุขกับคำสัญญาที่ได้สลักลึกลงไปกลางหัวใจทั้งสองดวง  

 

______________________________________________________________ เปิดฟิคเรื่องใหม่แล้วนะ เม้นกันหน่อย ว่าสนุกหรือเปล่า