Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

Kaew Said.

 

 

     ฉันหลับหูหลับตาวิ่งมาได้สักพักก็พึ่งจะรู้สึกตัวว่าตนเองกำลังยืนอยู่ตรงสวนกาละเวศ  ที่ๆไม่ค่อยมีนักเรียนผ่านมาเท่าไร คงเป็นเพราะที่นี่เป็นแค่สวนสนามโล่ง ๆ มีแต่ต้นไม้ล้อมรอบและอยู่หลังโรงเรียนละมั้ง พอดีเลย ... ขอแม่ปลดปล่อยหน่อยแล้วกัน !

 

 

"ไอ้บ้าโทโมะไอ้ผู้ชายเฮงซวย ! เสร็งเคร็ง! บัดซบ! นายจำฉันไม่ได้ก็ว่าแย่แล้วนะ ยังมีหน้ามาควงคนนู้นคนนี้ให้ปวดใจเล่นอีก รู้บ้างมั้ย ฉันอึดอัดแค่ไหนที่ต้องคอยตามนายต้อยๆแล้วนายละ !เคยสนใจความรู้สึกกันบ้างมั้ย ที่นายเอาแต่แดกดันฉันมันรู้สึกแย่ขนาดไหน...ฮึก" ฉันตะโกนเอาเป็นเอาเป็นเอาตายเหมือนคนบ้า แล้วทิ้งตัวลงนั่งกลางสนามอย่างหมดแรง กลั้นต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว  ฉันนั่งชันเข่าฟลุบหน้าลงที่หน้าขาตนเอง และพูดเสียงอู้อี้

 

 

"อย่าทำให้ฉันรู้สึกโง่มากไปกว่านี้เลย...ฮึก โทโมะ..."

 

 

"ถ้าไม่อยากโง่ ก็ต้องถอยออกมาสิ" เสียงใครพูดข้างๆฉันน่ะ ­ ฉันเงยหน้าขึ้นมอง แต่มองไม่ชัดเท่าไรเพราะม่านน้ำตา คนๆนั้นวางมือลงบนหัวฉันอย่างอ่อนโยน ฉันขยี้ตาพยายามมองใหม่อีกรอบ 

 

 

"ที่แท้ก็เธอนั้นเอง นึกว่าเสียงใคร ตกใจหมด - -;" เขาพูดพรางนั่งลงข้างๆฉัน นี่มัน !

 

 

"ฮาร่า!!!"

 

 

"อ๊ะห๊ะ ฉันเอง^^ "  

 

 

"นาย ... มาทำอะไรที่นี่!­!" ฉันถามด้วยความงุนงง -0-;  ฮาร่ามองยังกับว่าฉันเป็นตัวประหลาดงั้นแหละ

 

 

"ก็มามอบตัวสิ ถามได้"

 

 

"สมัครเรียนน่ะหรอ ­"

 

 

"อืม!สมัครไปเมื่อ 2 วันที่แล้ว นี่ก็เพิ่งมอบตัวเสร็จน่ะ ว่าจะมาเดินเล่นสำรวจสักหน่อยเลยมาเจอเธอ เออนี่!ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับโทโมะด้วยล่ะ ^0^ " พอฮาร่าพูดถึงชื่อโทโมะฉันก็หุบยิ้มปั้นหน้าบึงตึงใส่ฮาร่าทันที เหอะ! ฮาร่าสังเกตุเห็นจึงมองบรรยากาศรอบ ๆ แล้วถามขึ้นมา

 

 

"ชอบเขาใช่มั้ยละ โทโมะน่ะ ­"

 

 

      ฉันมองฮาร่านิดหน่อยแล้วก้มหน้ามองพื้นไม่ตอบคำถาม ฮาร่าแค่นหัวเราะ เบา ๆ 

 

 

"ฮ่ะฮ่ะ ฉันได้ยินหมดแล้ว"

 

 

"ตั้งแต่ต้น ­" ฉันถาม 

 

 

"อ่ะห๊ะ  ตั้งแต่ต้น " เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันถอนหายใจนิดหน่อยแล้วตอบ

 

 

"อืมม ฉันชอบเขา ชอบมาตั้งแต่เด็กแล้ว..."

 

 

"โอ้ว ความรู้ใหม่ เล่าให้ฟังหน่อยดิ ^^" ฮาร่าทำหน้าตกใจอย่างตลก อยู่กับนายนี่ก็ดีนะ สดใสร่าเริงดี ^_^  ฉันแกล้งทำหน้าเอือม ๆ ใส่ฮาร่าและเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างท่ามกลางบรรยากาศเย็น ๆ โดยมีหนุ่มน้อยน่ารักสนใจฟังตลอดเวลา ....

 

 

tomo said.

 

 

     ผมสำนึกได้ว่าพูดจาแรงเกินไปเลยทำให้ต้องวิ่งวุ่นตามหายัยตัวเล็กจนหัวปั่น หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ให้ตายเถอะ ยัยนั่นไปมุดรูอยู่ที่ไหนกันนะ ! (ฉันเป็นคนนะ!= = : แก้ว)ผมวิ่งไปเรื่อยๆจนถึงสวนหลังโรงเรียน แล้วหยุดหอบเพื่อโกยอากาศเข้าปอดด้วยความเหนื่อยพรางมองไปรอบ ๆ และแล้วความหวังของผมก็เป็นจริง ผมเจอเธอแล้ว แต่เธอไม่ได้อยู่คนเดียว ข้างๆยัยนี่มี...ฮาร่าดูท่าว่าแก้วจะหลับนะ­ เพราะเธอนอนราบไปกับพื้นหญ้าโดยมีฮาร่านั่งมองแก้วอยู่ข้าง ๆ ภาพตรงหน้าทำเอาผมรู้สึกไม่พอใจแปลก ๆ มันอึดอัดจนอยากจะระเบิด ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่นะ­ ผมออกเดินไปได้ก้าวเดียวเท่านั้น  

 

 

     เสียงฝีเท้าทำให้ฮาร่ามันหันมามองผมอย่างตกใจแล้วชูนิ้วชี้ขึ้นแนบริม ฝีปากปากบอกผมเป็นในๆว่าอย่าเสียงดัง ผมเลยหยุดอยู่กับที่ ฮาร่าค่อย ๆ ลุกขึ้นเบา ๆ มองไปที่แก้วตลอดเวลา มันคงจะกลัวยัยตัวเล็กตื่นละสิ  มันเดินมาหยุดยืนตรงหน้าผมซึ่งห่างจากยัยตัวเล็กพอสมควร ฮาร่าแสยะยิ้มยักคิ้วกวนประสาท 

 

 

"ถ้าจะมาง้อ... ก็ขอให้สำเร็จแล้วกัน"

 

 

"เดี๋ยว แกมาทำอะไรที่นี่" ผมเรียกตัวไว้แล้วถาม ขณะที่มันกำลังจะเดินผ่านผมไป มันหยุดเดินแต่ไม่หันมามองผมแล้วตอบ

 

 

"เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคุยกัน พอดีมีธุระต่อ แต่ฉันขอเตือนแกอะไรเอาไว้อย่างนะไอ้โมะ ... ถ้าแกทำให้แก้วเสียใจอีก ฉันจะไม่สนว่าเธอจะลืมแกได้มั้ย แต่ฉันจะแย่งเธอมา "

 

 

"ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู ^^" ฮาร่าแกกระตุกหนวดเสือซะแล้ว ... ผมตอบด้วยความหมั่นใส และมั่นใจว่ายัยตัวเล็กไม่มีทางตัดผมขาด  ฮาร่าหันมามองผมแล้วยิ้มแบบกวนส้นตรีนมาก ๆ - -* 

 

 

"ไว้รอดู ^_^+" พอมันเดินละสายตาไปแล้ว ผมก็ค่อยๆก้าวเท้าเบาๆไปหายัยนั่นที่ยังคงหลับปุ๋ย  ผมนั่งลงที่เดิมของไอ้ฮาร่าแล้วมองหน้ายัยนี่เวลาหลับ อืมมม น่ารักดีแฮะเวลาสงบปากสงบคำ จะดีกว่านี้ถ้ายัยนี่ไม่ร้ายกาจเกินตัวจนบางครั้งผมก็นึกกลัว ๆ - -;  

 

 

     บางทีความรู้สึกบางอย่างก็แว็บเข้ามาในหัวว่ายัยนี่เป็นคนสำคัญสำหรับผม แต่จะใช่ได้ไงละ ในเมื่อผมจำเธอไม่ได้แบบนี้ ตอนแรก ๆ ก็คิดว่าจะแกล้งเล่นสักหน่อยแต่พอไปๆมาๆกลับเริ่มผูกพันมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่ผม...ชอบเวลาเธอพูด ชอบเวลาเธอเขิน และชอบเวลาที่เธอโกรธ (โรคจิต !) ฮ่า ๆ อาจจะบ้าไปสักหน่อยที่ตอนนี้ผมกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง จนเผลอทำร้ายใครสักคนที่รักผมจริง ๆ                       

 

 

     ผมก้มลงไปมองความน่ารักไร้พิษสงของยัยนี่ระยะประชิดมากกว่าเดิม (จะพูดง่ายๆก็คือ ตัวผมเกยอยู่บนตัวยัยนี่ว่างั้นเถอะ -0-;) เส้นผมสีคาราเมลถูกสายลมพัดให้มาปรกหน้าเล็กๆนั่น ทำให้ผมนึกขัดใจเพราะมองดูใบหน้าของยัยนี่ไม่ถนัด  เอือมมือไปปัดเส้นผมออกจากใบหน้าเบา ๆ จนทำให้ได้สัมผัสกับผิวนุ่ม ๆ นี่ ผมชะงักก่อนจะค่อย ๆไล้ปลายนิ้วไปยังส่วนต่างๆอย่างรุ่มหลง หน้าผากมน เรียวตาที่ปิดสนิท จมูกเชิดรั้น และริมฝีปากบางที่นุ่มเหมือนเยลลี่  ชั่งใจคิดตรึกตรอกสักพักก่อนจะก้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากอย่างแผ่วเบา  อืมมม หวาน .....   

 

 

"อืออออ" เสียงครางอย่างรำคาญดังขึ้นมาจากร่างข้างใต้ตัวทำให้ผมถอนริมฝีปากออกจากปาก เล็ก ๆอย่างเสียดาย แต่ยังคงอยู่ท่าเดิมไม่ลุกไปไหน  ขนตายาวงอนของยัยนี่ขยุกขยิก ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นมามองหรี่ ๆเพราะแสงแยงตา สงสัยจะตื่นแล้วสิ ผมส่งเสียงทัก

 

 

"ไง แม่คนโดดเรียน - -"

 

 

"โทโมะหรอ ... o-O ฮะเฮ้ย!นาย มานอนทับฉันทำไม ลุก!" ไม่สั่งเปล่า แก้วออกแรงดันผลักผมให้ลุกขึ้นนั่งแล้วรีบดีดสปริงตัวขึ้นนั่งตามด้วยใบ หน้าที่แดงก่ำ  หึหึ น่าเอ็นดูจัง^^  

 

 

"ฮาร่าละ ­" ยัยนี่หันซ้ายหันขวาแล้วถาม เฮอะ ตื่นมาก็ถามหากันเลยนะ ฮึ่ย! ไม่ชอบใจชะมัด - -^

 

 

"กลับไปแล้ว ทำมะ จะให้อยู่รอไปส่งบ้านหรอไง -^-" ยัยตัวเล็กมองตาเขียวก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง บ่นอุบอิบอย่างงอน ๆ นี่จะโกรธฉันกลับหรอยัยเตี้ย! -0-^^(ได้ข่าวว่านายมาง้อนะ = =; : ไรเตอร์)

 

 

"ให้ฮาร่าไปส่งก็ดี จะได้ไม่ต้องอยู่กับคนใจดำ !" นั่นแน่ ~ มีเน้นใจดำด้วย ร้าย ๆ -.- ผมกระดึบๆไปทางที่ยัยนี่หันหน้าแล้วถามอย่างเป็นต่อ 

 

 

"แล้ว ไม่อยากกลับบ้านกับคนใจดำคนนี้หรอครับ­"

 

 

"ฮึ!"  (สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ชิ งอนนนนนน) กระดึบ ๆ 

 

 

"โอ๋  ๆ ฉันขอโทษที่พูดแรงไป ดีกันน้าาาาา" ผมส่ายนิ้วก้อยไปมาตรงหน้า แก้วหรี่ตามองนิ้วก้อยผมอย่างชั่งใจ 

 

 

"งั้นฉันเลี้ยงไอติมเธอก็ได้ เอามั้ย­"

 

 

ยัยนี่หันมาจ้อหน้าผมอย่างตกใจ แล้วถาม

 

 

"นายรู้หรอว่าฉันชอบกินรสอะไร­"

 

 

"นมสด" ผมพูดออกไปอย่างไม่ทันคิด  !!!!!!  (แก้ว, ผม)

 

 

"นายจำได้!"

 

 

"เปล่านะ! ฉัน ... ไม่รู้ทำไมถึงตอบนมสดอ่ะ -0-; ปากมันพูดไปเองงงงง" แก้วพึมพำอยู่คนเดียว 'สงสัยจะเป็นความเคยชินแฮะ แต่ไม่เป็นไร แค่นี้ก็ดีแล้วความทรงจำค่อยๆกลับมาเองสินะ อืม ๆ (- -)(_ _)(- -)' พูดเองเออเองเสร็จก็หันมามองผมตาเป็นประกาย - -*

 

 

"โอเค หายก็ได้ !ไปกินไอติมกัน ฉันจะโทรตามพวกตัวซีด้วย เพื่อเป็นการลงโทษ นายจะต้องเลี้ยงเพื่อนฉันด้วย ! เลี้ยง 'ทุกอย่าง' *-* "

 

 

"-3- ก็ได้ ๆ " แค่นี้เอง ­ กระเป๋าผมไม่แบนง่าย ๆ หรอกน่า ^^~

 

 

___________________________________________________________อัพแล้วเม้นโหวตกันหน่อยนะ