remember me.. อย่าลืมรักเรา

 รถคันหรูวิ่งเข้าสู่ที่จอดรถสนามบินสุวรรณภูมิและหยุดรถเปิดประตูเผยให้เห็นหนุ่มหล่อร่างสูง

ที่ก้าวลงจากรถพร้อมถอดแว่นตาดำเหน็บที่เสื้อไว้  ก่อนจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูพร้อมเลื่อน

ปลายนิ้วที่โทรศัพท์ไปเบอร์ของ คู่หมั้นของเขานั่นก็คือ พิมประภา ก่อนจะกดโทรออก

"ฮัลโหลพิม อยู่ไหนครับพี่มาถึงสนามบินแล้วนะ"

"พี่ไมค์คะ พิมเข้าห้องน้ำอยู่เดี๋ยวพิมออกไปหานะคะ"

"โอเคครับ เดี๋ยวพี่ไปรอเราอยู่ร้านกาแฟนะ"

"คะ อีกสักสิบนาที่เดี๋ยวพิมไปคะ" 

"ครับ แล้วเจอกัน"ไมค์พูดก่อนจะกดวางสายแล้วเดินตรงไปยังร้านกาแฟ

ที่อยู่ไม่ไกลจากที่จอดรถของเค้าสักเท่าไหร่

ไมค์เดินเข้าไปในร้านก่อนจะมีเด็กเสิร์ฟยื่นเมนูมาให้ ไมค์สั่งกาแฟเรียบร้อยแล้วนั่งดูนาฬิกา

ก่อนจะส่ายหัวนิดๆเพราะตอนนี้เลยเวลามามากแล้วแต่ก็เข้าใจเพราะพิมไม่เคยตรงเวลาสักที่

มาทางด้านพิมที่พึ่งเติมหน้าเสร็จกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ซึ่งตอนนั้นโบว์ก็กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำพอดีแต่พิมที่ยังก้มหน้าก้มตามองโทรศัพท์อยู่ทำให้พิมเดินชนโบว์อย่างเต็มแรง

"โอ้ย" เสียงโบว์และพิมร้องขึ้นพร้อมกัน

"เอ่อ ขอโทษค่ะ"โบว์รีบขอโทษพิม

"นี่เธอเดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือ" พิมมองหน้าโบว์ก่อนจะว่า

"เอะนี่คุณก็บอกว่าขอโทษแล้วไงคะ แล้วอีกอย่างคุณนั่นแหละที่เดินไม่ดูตาม้ามาเรือเอง" โบว์พูดเพราะมันเป็นความจริงพิมมัวแเต่ดูโทรศัพท์แต่ไม่ดูทางข้างหน้าว่ามีคนเดินเข้าออกห้องน้ำอยู่

"นี่ นังบ้าแกนั่นแหละไม่ดูทางเองแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใครถึงได้มาเถียงฉันฉอดๆอย่างนี้"พิมว่ากลับ

"ขนาดคุณยังไม่รู้เลยว่าคุณเป็นใคร แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณเป็นใคร ญาติก็ไม่ใช่คนรู้จักก็ไม่ใช่"โบว์พูดกวนประสาทพิม

"ฮึ่ย งั้นก็รู้ไว้เลยว่าฉันเป็นลูกมหาเศรษฐีระดับต้นๆของประเทศไทย และเธอก็อย่าคิดจะมาเถียงฉันอีกรู้ไว้ซะด้วย"

"คะ ฉันจะเก็บไปประดับสมองฉันไว้ก็แล้วกันนะคะ"พูดแล้วโบว์ก็เลือกที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำเพราะขี้เกียดเถียงกับพิม

"เชอะ ยัยบ้าไปหาพี่ไมค์ดีกว่า"แล้วพิมก็เดินตรงไปยังร้านกาแฟที่นัดกับไมค์ไว้

พิมเปิดประตูเข้าไปในร้านกาแฟก่อนจะมองหาไมค์ แล้วตรงไปหาเค้าทันที

"พี่ไมค์คะ รอนานรึเปล่า"

"เปล่าครับ พิมอยากกลับบ้านเลยรึเปล่า" ไมค์ถามพิมพร้อมยกแก้วกาแฟมาจิบ

"ก็ดีคะ พิมคิดถึงคุณพ่อคุณแม่มากอยากกลับไปหาท่านเร็วๆ"

"งั้นไปกันเถอะครับ" ไมค์พูดก่อนจะวางเงินไว้แล้วเดินออกไปพร้อมกับพิม