remember me.. อย่าลืมรักเรา

หญิงสาวร่างบางยืนอยู่ใต้ร่มไม้แห่งหนึ่งพร้อมกับมองไปตามถนนที่แสนจะว่าเปล่าเหมือนกับชีวิตของเธอที่ขาดเขาไปและทำให้เธอตัดสินใจ มาเรียนต่อที่ฝรั่งเศษเพื่อลืมความทรงจำเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นที่เธอเคยรักที่สุด

 *อยากบอกรักกับใครสักคน อยากใช้หนึ่งคำ คำนี้* เสียงโทรศัพท์เครื่องสวยดังขึ้นทำให้เธอสลัดความคิดนั้นออกไป ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดรับ

"ว่าไงคะแม่" "โบว์หนูจะกลับไทยวันไหนลูก" ผู้เป็นแม่ถามลูกสาวด้วยความคิดถึง

"อีกสองวันโบว์ก็จะกลับแล้วคะ ฮั่นแน่คิดถึงโบว์ละสิ"โบว์พูดพร้อมหัวเลาะ

"ถ้าไม่ให้คิดถึงลูก จะให้คิดถึงใครละจ๊ะ55 แล้วเราค่อยเจอกันนะจ๊ะเดี๋ยวกลับมาแม่จะทำของโปรดให้ทาน" "จริงหรอคะ แม่ห้ามเบี้ยวโบว์นะคะ ไว้เจอกันที่ไทยคะ บายย"

พูดแล้วมือบางก็กดวางมือถือและเดินไปนั่งรอที่ป้ายรถเมย์เพื่อกลับบ้าน

วันต่อมาร่างบางก็ไปเรียนตามปกติก "มิค" โบว์เรียกเพื่อนชาย พร้อมกับส่งยิ้มให้"อ้าวโบว์"

ชายหนุ่มตอบก่อนจะยิ้มรับ"มีไรหรอ" "คือเราจะกลับไทยแล้วนะ" 

"อ้าว ถ้าโบว์กลับแล้วเราจะมีเพื่อนหรอ แล้วกลับวันไหน" มิคพูดก่อนจะทำหน้าเซ็ง 

"นี่แกอย่ามาเวอร์หน่อยเลย ก็คงจะเป็นพรุ่งนี้อะ แล้วแกจะกลับวันไหนอะ"

"ก็คงจะอีกสักอาทิตย์อะ" มิคทำถ้าคิดแล้วพูด

"นี่ก็ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว ไปเรียนก่อนนะไว้เจอกัน"โบว์พูดก่อนจะวิ่งไป

  วันนี้เป็นวันที่เธอจะต้องเดินทาง โบว์เรียกแท็กซี่ก่อนจะขึ้นไปบนรถ

พอถึงสนามบิน เธอก็ขึ้นไปนั่งบนเครื่องเรียบร้อย พอเครื่องบินเริ่มบินขึ้นสู่ท้องฟ้า 

เธอก็คิดถึงเรื่องเก่าๆที่เคยเกิดขึ้นในไทย ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม แต่เธอก็ไม่สามารถลืมเรื่องนั้นได้สักที