เพลิงรัก แรงแค้น

ღ✿ พบเจอ ✿ღ

          "วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน อย่าลืมการบ้านนะคะ นำสิ่งที่อาจารย์สอนในวันนี้ไปปรับใช้กับงานของพวกคุณเอง กำหนดส่งเป็นคาบหน้าแล้วกันนะ..." อาจารย์แว่ยสุดสวยเอ่ยพูดขึ้นหลังจากสอนเสร็จแล้ว วิชานี้คือกราฟฟิกดีไซค์ วันนี้อาจารย์สอนในเรื่องของแสงสะท้อนเทคนิกต่างๆสำหรับการวาดภาพโดยเฉพาะ แหม่..ไอฉันก็รอหัวข้อนี้มาตั้งนาน ถึงฉันจะเคยไปเรียนที่อังกฤษแต่ก็ใช้ว่าฉันจะเลือกเข้าคณะเกี่ยวกับภาษา แปลกใช่ไหมล่ะ? ใครๆก็ว่าว่าฉันแปลก ทั้งๆที่ภาษาอังกฤษก็แม่มแต่กลับไม่เข้าคณะเกี่ยวกับภาษาเพื่อไปต่อยอด นั้นก็เพราะฉันชอบที่จะออกแบบ ดีไซค์ วาดภาพ และอีกต่างๆนาๆที่ต้องใช้หัวศิลโดยเฉพาะ... หลังจากที่อาจารย์ปล่อยนักเรียนคนอื่นๆก็ทะยอยพอกันออกไปจากห้องเพราะคาบต่อไปก็เป็นพักทานอาหารก่อนจะไปเรียนต่อคาบบ่ายอีกแค่คาบเดียว ฉันเองก็เดินออกจากห้องพร้อมกับเดน่าเหมือนกัน พวกเราสองคนตกลงกันว่าจะออกไปหาของกินกันด้านนอกมหา'ลัยเพราะคิดว่าอาหารให้เลือกทานคงจะเยอะกว่า

          "นี่มิชา.. การบ้านของครูกมลพรรณพวกเราจะทำยังไงดีล่ะ?" เดน่าที่กำลังเดินอยู่ข้างๆฉันเอ่ยถามขึ้นเกี่ยวกับการบ้านวิชากราฟฟิก เดน่าไม่ใช่พวกหัวศิลสักเท่าไหร่ทำให้เธอไม่ค่อยจะบรรเจิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้นัก เธอไปออกแนววิชาการมากกว่านั้นทำให้ฉันกับเดน่าต่างกันสุดขั๋วจนมีหลายๆคนเข้ามาถามว่าคบกันไปได้ยังไง? แต่ก็นะ..ไอฉันก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนั้นซะด้วยสิ

          "ฉันคิดว่าจะลองเอาไปปรับใข้กับงานพลาสทามของฉันน่ะ" ฉันเอ่ยตอบเดน่ายิ้มๆ ก็วันนี้ได้เทคนิกใหม่ที่เหมาะกับงานที่ฉันกำลังทำอยู่ด้วยนี่นา ไม่ให้ดีใจได้ยังไงกัน...

          "พลาสทาม? อ่อ.. ที่ทำงานอยู่ที่สำนักพิมพ์เขียนนิยายใช่ไหม?" เดน่าเอ่ยถาม

          "ใช่แล้ว! เมื่อวานนี้เพิ่งมีงานใหม่เข้ามาพอดีเลย หัวข้อในครั้งนี้เป็นนางเงือกฝั่งตะวันตกล่ะ" ฉันเอ่ยตอบเดน่าพลางยิ้มเล็กๆในหัวก็กำลังพยายามนึกภาพของนางเงือกฝั่งตะวันตกเพื่อนำไปใช้กับงาน เอ... ถ้าพูดถึงตะวันตกก็ต้องมุงกุฏดอกไม้สินะ..?

          "ว้าว! เยี่ยมไปเลย ฉันน่ะชอบเรื่องเกี่ยวกับนางเงือกมากเลยล่ะ" เดน่าเมื่อได้ฟังรายละเอียดของงานของฉันก็ตาเป็นประกายในทันที

          "จริงเหรอ!? ฉันเองก็ชอบนะแต่นางเงือกฝั่งตะวันตกนี่สิ.. เขาจะแต่งตัวกันยังไงนะ?" ฉันเอ่ยก่อนจะขำเล็กน้อยให้กับความคิดของคนแต่งนิยาย ไม่ใช่แค่นางเงือกอย่างเดียวแต่เป็นนางเงือกฝั่งตะวันตก ก็เป็นความคิดสร้างสรรค์ไปอีกแบบที่ไม่ให้นิยายน่าเบื่อจนเกินไป

          "ฉันเองก็เดาไม่ออกเลยล่ะ" เดน่าว่าพลางหัวเราะเล็กน้อย สรุปว่าระหว่างเดินทางไปหาร้านอาหารพวกเราสองคนก็คุยเกี่ยวกับเรื่องงานพลาสทามของฉันอย่างเดียวจนสนุกปากกันไปเลย ขนาดกำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ก็ยังคุยเรื่องนี้กันไม่ขาดประโยค ฉันเองก็จดความคิดต่างๆนาๆที่เดน่าเสนอมาไว้ในแผ่นกระดาษ ความคิดของเดน่าในครั้งมันเชื่อฉันได้มากเลยจริงๆ... พูดตามตรงนะว่ากว่าฉันจะได้เข้าไปทำงานพลาสทามของสำนักพิมพ์นี้ต้องเหนื่อยมากเลยล่ะ เพราะคงมีไม่กี่ที่หรอกที่เขาจะรับรักศึกษาที่ไม่ค่อยมีประสบการณ์การทำงานไปช่วยทำงานพลาสทามแบบนั้น แต่ก็ต้องขอบคุณสกิลวาดรูปของฉันที่มีติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆล่ะนะ พวกเขาถึงยอมรับฉันเข้าไปทำงานพลาสทามได้

          ฟิ้ว...

          ลมที่ไม่รู้พัดมาจากไหนพัดเข้ามาหาฉันกับเดน่าจนทำให้กระดาษนมือของฉันที่มีไอเดียต่างๆนาๆเกี่ยวกับงานพลาสทามปลิวไปตามแรงลมด้วย ฉันรีบคว้าไว้แต่ก็ไม่ทันกระดาษนั้นปลิวไปหล่นอยู่ที่พื้นซึ่งไกลจากโต๊ะที่ฉันกับเดน่ากำลังนั่งอยู่มาก ฉันรีบวิ่งไปเพื่อที่จะเก็บกระดาษนั้นไว้ก่อนจะโดนลมพัดไปไกลกว่านี้อีก แต่ในขณะที่ฉันกำลังก้มตัวลงเก็บกระดาษก็มีมือหนาของผู้ชายคนหนึ่งยื่นเข้ามาพอดีกับฉันทำให้มือของเราสองคนโดนกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าตาของผู้ชายคนนั้น และในทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อมองเานั้นเขาเองก็ก้มหน้าลงมาเพื่อมองฉันเช่นกันทำให้สายตาของเราสองคนประสบเข้าหากันโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่นั้นก็ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันกำลังจะทำต้องหยุดชงัก... ไม่น่าเชื่อว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะต้องพบกับเขาอีกครั้ง...กับผู้ชายสารเลวคนนั้น!! เขาก้มตัวลงเก็บกระดาษแทนฉันที่กำลังนั่งนิ่งด้วยความตกใจอยู่ ฉันรีบตั้งสติและลุกขึ้นยืนในทันที เขาหยิบกระดาษขึ้นมาดูเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นปัดฝุ่นออกและยื่นมันมาให้กับฉัน

          "ขอบคุณ.." ฉันเอ่ยขอบคุณเป็นภาษาอังกฤษเพราะรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าของฉันคือคนอังกฤษก่อนจะค่อยยื่นมือไปรับกระดาษนั้นคืนมาและเตรียมจะเผ่นหนีจากเขาในทันที

          "ดูเหมือนคุณจะรู้นะว่าผมเป็นคนอังกฤษ" เขาเอ่ยพูดเป็นภาษาอังกฤษก่อนจะส่งยิ้มเล็กๆให้กับฉัน ก็แง้ล่ะ ใครจะจำคนที่เคยทำร้ายจิตใจตัวเองขนาดนั้นไม่ได้บ้างล่ะ!? ..ฉันเลือกที่ขะเงียบและนิ่งรับฟังประโยคต่อไปจากเขา

          "คุณฟังผมรู้เรื่องใช่ไหม?" เขาเอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษอีกครั้งเพื่อความแน่ใจหลังจากที่เห็นฉันนิ่งเงียบและไม่ยอมตอบเขา

          "ใช่.. ฉันฟังคุณรู้เรื่อง" ฉันเอ่ยตอบส่งๆตาก็จ้องมองเขาไม่วางตา

          "โล่งอกไปที.." เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะส่งยิ้มบางๆให้ฉัน ส่วนฉันก็ได้แต่นิ่งใส่เขาเท่านั้น ฉันไม่อยากจะพูดคุยกับคนๆนี้ และมันน่าเจ็บใจยิ่งกว่าเดิมที่เขาทำเป็นจำฉันไม่ได้แบบนี้!

          "ผมชื่อเจสัน แล้วคุณล่ะชื่ออะไร?" เขาเอ่ยถามชื่อของฉัน... เดี๋ยวนะ! นี่หรือว่าเขาจำฉันไม่ได้จริงๆ!? เรื่องแบบนี้เป็นไปได้งั้นเหรอ... แต่ว่าก็คงจะไม่แปลกเพราะฉันก็เปลี่ยนแปลงดูแลตัวเองทุกอย่างจนหน้ามือเปลี่ยนเป็นหลังมือ เพื่อนบางคนก็ยังทักว่าฉันเปลี่ยนไปมาก มากเสียจนจำแทบไม่ได้ หรือว่าเขาจะจำฉันไม่ได้จริงๆ? หึ! งั้นก็คงเข้าทางฉันล่ะนะ ฉันจะทำอย่างที่เขาเคยทำกับฉัน! เขาจะต้องเจ็บปวดอย่างที่ฉันเคยเป็น!

          "ฉันชื่อ จัสมิน ค่ะ" ฉันเลือกที่จะโกหกชื่อจริงๆของตัวเองไป

          "จัสมินงั้นเหรอ? ..มันเป็นชื่อที่เพราะมากเลย" เขาว่าจบก็ยิ้มให้กับฉันก่อนจะยื่นมือมาเพื่อจะเช็คแฮตกับฉัน

          "ขอบคุณ" ฉันเอ่ยขอบคุณและยิ้มให้กับเขาพร้อมกับส่งมือไปเช็คแฮตกับเขา หลังจากนั้นฉันก็เอ่ยถามชวนให้เขามานั่งร่วมโต๊ะกับฉัน ฉันแอบกระซิบกับเดน่าว่าให้เรียกฉันว่าจัสมินทีแรกเธอก็งงๆแต่ฉันบอกกับเธอว่าจะเล่าให้ฟังหลังจากนี้เธอก็เลยยอมทำตาม เจสันเล่าว่าเขามาที่นี่กับพวกเพื่อนๆของเขา แต่วันนี้เขาออกมาหาของกินนอกมหา'ลัยคนเดียวเพราะคนอื่นๆกำลังวุ่นอยู่กับเรื่องอื่น ถ้าให้ฉันเดาก็คงจะเป็นเรื่องผู้หญิงสินะ หึ! วันๆเจ้าพวกนี้ก็ไม่ทำอะไรหรอก ดีแต่ปั่นหัวคนอื่นไปวันๆ หลอกฟันแล้วก็ทิ้ง ไอพวกผู้ชายสารเลว..!! เจสันเข้าหาฉันด้วยท่าทางวางตัวเป็นคนดีมาก เหมือนกับตอนที่เข้าหาฉันครั้งแรก แต่พอไม่ได้ก็คงจะเขี่ยทิ้งอย่างไม่ใยดีอีกล่ะสิ หึ..ผู้ชายโศกโครก!

          เวลาผ่านไปนานพอสมควร ฉันกับเดน่าขอแยกจากเจสันเพื่อไปเข้าเรียนคาบบ่ายต่อเพราะเขาไม่มีเรียนต่อในคาบบ่ายแล้ว พวกเราเลยต้องแยกกันตรงร้านอาหารร้านนั้นแต่เจสันก็ไม่วายจะขอเบอร์ฉันก่อนต้องแยกกัน ฉันก็ให้เบอร์เขาไปอย่างว่าง่าย ก็เพราะมันเป็นวิธีที่จะทำให้การแก้แค้นของฉันมันสำเร็จมากขึ้นไงล่ะ!... หลังจากที่ฉันแยกกับเจสันแล้วเดน่าก็รัวคำถามใส่ฉันเป็นชุดว่าทำไมฉันต้องโกหกเจสันเรื่องชื่อจริงๆของฉัน ฉันที่สัญญากับเดน่าไว้แล้วว่าจะเล่าให้ฟังจึงต้องจำใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนที่ฉันไปแลกเปลี่ยนที่อังกฤษให้เธอฟัง หลังจากเล่าจบเดน่าพูดเป็นเสียงเดียวยืนยันว่าไม่เชื่อว่าคนอย่างฉันจะโดนปฏิเสธ แต่พอฉันเอารูปสมันก่อนที่ยังตัวดำ ปล่อยผมยุ่งเหยิง ไม่ดูแลผิวพรรณหน้าตา ใส่แว่นหนาเตอะ แต่งตัวเชยๆ ก็ทำให้เดน่าเข้าใจทันทีว่าทำไมฉันในตอนนั้นถึงโดนหนุ่มหล่ออย่างเจสันปฏิเสธ

          "ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าคนหน้าตาดูดีขนาดนั้นจะใจร้ายขนาดนี้" เดน่าพูดพลางมุ่ยหน้าอย่างไม่พอใจ

          "ไม่ใช่แค่ใจร้ายนะ... แต่เลวเลยต่างหาก!" ฉันพูดกระแทกเสียงอย่างโมโห

          "ว่าแต่.. แค่โดนบอกเลิกเธอก็ถึงกับต้องมานั่งแก้แค้นเลยเหรอ นี่เธอแค้นฝังหุ่นขนาดนั้นเลยเหรอมิชา?" เดน่าหันมาพูดกัฉันด้วยสายตาเหลือเชื่อ

          "หึ! ไม่ใช่แค่นั้นหรอก... ความเลวของผู้ชายคนนั้นยังมีอีกเยอะ!"

          "นี่มิชา... เธอช่วยอะไรฉันบางอย่างจะได้ไหม?" หนุ่มหล่อผมสีบลอนเอ่ยพูดกับหญิงสาวตัวดำผมยุ่งเหยิง ก่อนยิ้มบางๆ

          "อะไรเหรอ?" หญิงสาวคนนั้นเอ่ยตอบยิ้มๆ

          "คือ.. อีกสองวันก็จะสอบมิดเทมอแล้ว แต่ฉันยังเรียนไม่เข้าใจอะไรเลย" หนุ่มกล่อผู้พลางเกาหัวแก้เก้อ

          "อ่าว! งั้นให้ฉันช่วยติวให้ไหม?" หญิงสาสที่เป็นห่วงแฟนหนุ่มตนเองรีบเสนอความคิดที่จะช่วยเขาในทันที

          "ไม่ต้องหรอก!" ชายหนุ่มรีบปฏิเสธ "ฉันมีวิธีที่แน่นอนกว่านั้นน่ะ เพราะหัวอย่างฉันติวไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก"

          "วิธีอะไรล่ะ?" หญิงสาสเอ่ยถามด้วยความสงสัย ก่อนชายหนุ่มจะระบายยิ้มบางๆออกมา

          "เธอช่วยไปขโมยข้อสอบในห้องพักครูมาให้ฉันหน่อยสิ..."

          วีรกรรมในครั้งนั้น... ฉันไม่มีวันลืม

          นี่จะไม่ใช่การแก้แค้นที่นายทำลายความรู้สึกของฉันอย่างเดียว แต่มันจะเป็นการแก้แค้นที่นายเคยทำให้ฉันต้องตกลงในที่นั่งลำบาก... ทำให้พ่อแม่ของฉันเสียใจและผิดหวังในตัวฉัน...

          นายมันปีศาจร้าย...เจสัน!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เพลิงรัก แรงแค้น : พบเจอ

จบกันไปแล้วกับบทที่สอง!!

สั้นไปนิดนะคะ แต่ไอจะพยายามมาอัพบทที่สามเร็วๆ

ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ

ถ้ามีคนชอบหรือมีคนติดตามก็รู้สึกดีใจแล้วค่ะ

ยังไงไอก็มือใหม่ ขอฝากตัวด้วยนะคะ