[EXO] Queer วิปลาส [Hunmin]

เขียนโดย หนูมาลีมีหนุ่มหล่อๆ

วันที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 20.37 น.

13 chapter

0 วิจารณ์

28.96K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 ธันวาคม พ.ศ. 2558 19.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

9) christmas day [Special Chapter]

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

วิปลาส Special gift Christmas day

(เนื้อหาภายในสเปเชี่ยลมีความเกี่ยวข้องกับตัวเนื้อเรื่องเพียง 50% เท่านั้นนะคะ~~จะไม่พูดถึงตอนที่ทะเลาะกันค่ะ~)

ถ้าให้นึกถึงวันสำคัญ

คุณจะนึกถึงวันอะไร??

คงมีคำตอบมากมายอยู่ภายในหัวของพวกคุณใช่ไหมหล่ะ??

แต่ใครจะรู้ว่าทุกๆวันในช่วงชีวิตของใครบางคนอาจต้องการแค่ใครสักคนเข้ามาเพื่อทำให้มันกลายเป็นวันพิเศษ

เสียงเพลงคริสต์มาสดังออกมาจากลำโพงก้องไปทั่วทั้งโรงพยาบาลจิตเวช ในเวลานี้คงมีสิ่งมีชีวิตไม่กี่ชนิดที่ยังคงดำรงตนอยู่ในสถานที่แห่งนี้ รวมถึงคุณหมอคิม มินซอกด้วย

การใช้ชีวิตเพียงลำพังในช่วงเวลาอื่นคงไม่แย่เท่าไหร่ แต่ไม่ใช่สำหรับเทศกาลแห่งความสุขที่กำลังจะมาถึงในเร็ววันนี้

ทุกคนในโรงพยาบาลต่างพากันลางานฉลองกันเกือบหมด คงไม่น่าขำเท่าไหร่ถ้าจะบอกว่าแม้แต่คนไข้จิตเวชยังมีเหล่าบรรดาญาติพี่น้องมารับตัวกลับไปฉลองที่บ้านของพวกเขา

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน กลิ่นอายของการเฉลิมฉลองมักลอยฟุ้งเข้ามาทักทายตัวมินซอกเสมอ

"ถ้าได้อยู่กับครอบครัวในวันแบบนี้ก็คงดีมากเลยนะ..."

มินซอกไม่มีวันหยุด ไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีใครรอให้เขากลับไป ปกติแล้วมินซอกเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าหาใครก่อน จึงทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนในโรงพยาบาลนี้เลย คงมีแต่แบคฮยอนที่คุยกับเขาเป็นเรื่องเป็นราวที่สุด แต่ถ้าไม่นับอีกฝ่ายแล้ว คนที่มินซอกไปหาบ่อยที่สุดก็คงเป็น

เซฮุน

เป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคนที่เจอหน้าเขาบ่อยที่สุดกลับเป็นเพียงแค่คนไข้โรคจิต เวลาทั้งหมดของมินซอกก็หมดไปกับเซฮุนเสียส่วนใหญ่

มินซอกหยุดคิดถึงเรื่องนั้น เขาตั้งใจว่าจะใช้เวลาในช่วงวันหยุดนี้พักผ่อนให้เต็มที่ เพื่อที่วันต่อมาจะได้ลุกขึ้นมาทำงานได้อย่างแข็งขัน เขาจัดการเก็บกวาดห้องนอนของตัวเองให้เป็นระเบียบ ขนเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปซักยังดาดฟ้าตึก ทุกครั้งที่ก้าวขึ้นชั้นสูงขึ้นเรื่อยๆกลับพบเพียงแค่ความเงียบ ในตึกไม่มีใครเลยสักคน เสียงรองเท้าเสียดสีเข้ากับพื้นดังไปทั่ว เมื่อมาถึง เขาจัดแจงซักเสื้อผ้าให้เสร็จเรียบร้อย ตัวเขาเดินสำรวจรอบดาดฟ้า มินซอกลองมองมาจากจุดสูงสุดของตึก เขาพบว่าทั่วโรงพยาบาลมันทั้งร้างและไม่มีใครอยู่เลย เหมือนมินซอกกลายเป็นเจ้าของพื้นที่แห่งนี้ไปเสียแล้ว

มันช่างหนาว

ช่างหนาวเหลือเกิน

มินซอกกำชับเสื้อสเวตเตอร์สีน้ำเงินเข้มให้กระชับร่างยิ่งขึ้น ลมหนาวพัดพาความเหงาเข้ามากัดเซาะหัวใจของเขามากยิ่งกว่าเดิม ทั้งๆที่ตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงแล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนท้องฟ้า กลับมืดครึ้มขึ้นเรื่อยๆ

"ไม่คิดว่าจะหนาวขนาดนี้นะเนี้ย.."

มินซอกรีบเดินลงจากดาดฟ้าตึก แก้มนวลของเขาเริ่มเป็นสีแดงเพราะเลือดฝาด มินซอกไม่ใช่คนที่สามารถอดทนกับความหนาวได้มากเท่าไหร่ เขารีบจ้ำอ้าวเดินกลับห้องของตัวเอง

มีข้อความใหม่ถูกส่งเข้ามา มินซอกหยุดยืนมองข้อความนั้นอยู่ที่หน้าห้องของตัวเอง

ข้อความใหม่

จาก : แบคฮยอน

พี่มินซอก~~ Merry Christmas นะค้าบ~ ขอให้พี่มีความสุขมากๆนะพี่ อย่าหักโหมทำงานหนักหล่ะ :)

แม้ว่าเทคโนโลยีเครือข่ายการสื่อสารจะพัฒนาไปได้ไกลขนาดไหน แต่การส่งข้อความมาหามินซอกธรรมดาๆแบบนี้ มันทำให้ตัวเขารู้สึกดีใจไม่ใช่น้อย มินซอกอมยิ้มให้กับข้อความตรงหน้า

ข้อความใหม่

ถึง : แบคฮยอน

นิ้วเรียวค้างอยู่ที่แป้นคีย์บอร์ดอยู่นาน เหมือนพวกมันพยายามคิดหาถ้อยคำดีๆเพื่อตอบกลับไป มินซอกนึกคำอวยพรไม่ออก เขาไม่รู้จะพิมพ์อะไรลงไป คงเพราะไม่มีใครส่งข้อความอวยพรแบบนี้ให้เขามากนัก อันที่จริงแล้ว กล่องข้อความของเขามันว่างเปล่าเสียด้วยซ้ำ

" :) "

อีโมติค่อนนี้ถูกส่งผ่านไปทางข้อความ มินซอกเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ตัวเองตอบข้อความของแบคฮยอนไปแค่เพียงประโยคสั้นๆเท่านั้น

ป่านนี้เซฮุนจะเป็นยังไงบ้างนะ...

อยู่คนเดียวคงเหงาแย่เลยสินะ...

ถ้าอย่างนั้น เราจะไปหาเขาดีไหมนะ??

มินซอกรีบเดินตรงไปยังตึกผู้ป่วยพิเศษ ตอนนี้บรรยากาศรอบข้างเริ่มครึ้มฟ้าครึ้มฝน ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ เศษใบไม้ปลิวว่อนไปทั่วบริเวณสนาม มินซอกฝ่าความหนาวเย็นเพื่อไปหาอีกฝ่าย

ภายในตึกซึ่งปกติไม่ค่อยมีใครมาเพ่นพ่านแถวนี้แล้ว พอไม่มีเหล่าบุรุษพยาบาลมายืนเฝ้า มันยิ่งเพิ่มความน่ากลัวมากขึ้นไปอีก มินซอกค่อยก้าวเท้าเดินผ่านห้องพักคนไข้ที่ว่างเปล่า มินซอกมาหยุดตรงหน้าประตู ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูห้องเข้าไปข้างใน

"เซฮุน.."

ภายในห้องเย็นจนถึงกระดูก อีกฝ่ายนั่งกอดเข่าอยู่มุมห้องด้วยอาการสั่นเทา เซฮุนหันหน้ามามองพี่หมอด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดราวกับคนตาย มินซอกรีบเดินเข้าไปหาเซฮุนด้วยความเป็นห่วง

"ซ-เซฮุน ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ แล้วนี้ทำไมไม่เปิดฮีตเตอร์ไว้? ตัวเย็นเฉียบเลย.." คิ้วของมินซอกเริ่มขมวดเป็นปม เซฮุนเริ่มไม่ได้สติเนื่องจากความหนาว มินซอกถอดเสื้อโค้ทกันหนาวแล้วสวมให้กับเซฮุนที่หนาวเจียนตาย พี่หมอเริ่มสำรวจอาการเบื้องต้น เขาคิดว่าเซฮุนน่าจะตกในภาวะตัวเย็นเกิน Hypothermia ที่เกิดจากการได้สัมผัสความหนาวเย็น จนทำให้ร่างกายอุณหภูมิลดต่ำลง

"เซฮุน... เซฮุน... "

มินซอกเริ่มกระวนกระวายเพราะเซฮุนไม่มีท่าทีตอบกลับเลย เขาเอาแต่พึมพำว่าหนาวซ้ำไปซ้ำมา เสียงเริ่มอ้อแอ้ฟังไม่ได้ศัพท์ มีอาการสั่น ผิวหนังเริ่มซีด พี่หมอกอดเซฮุนแน่น เขาพยายามทำยังไงก็ได้เพื่อให้คนไข้ของเขาอุ่นขึ้น

"อุ่นขึ้นรึยัง.. ตอบฉันทีเถอะเซฮุน.."

ดวงตาคมของเซฮุนค่อยๆหรี่ลงเรื่อยๆ มินซอกตัดสินใจแบกร่างที่ไร้เรี่ยวแรงให้ลุกขึ้นยืน

"อดทนหน่อยนะเซฮุน"

มินซอกพยายามประคองเซฮุนให้เดินออกไปข้างนอก แต่อีกฝ่ายยังคงไม่ได้สติ อุณหภูมิภายในร่างกายค่อยๆลดลงอย่างน่าใจหาย ริมฝีปากเริ่มซีดเหมือนไร้ซึ่งเลือดไหลเวียน นิ้วมือเริ่มชาและขาดการตอบสนอง

สภาพอากาศข้างนอกเริ่มเลวร้าย มีห่าฝนโหมกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง มินซอกไม่มีทางเลือก หากพาเซฮุนกลับไปที่ห้องก็คงจะหนาวตายกันทั้งคู่ สุดท้ายมินซอกได้ประคองเซฮุนให้เดินฝ่าลมฝนเดินไปยังตึกของตัวเอง ทั้งคู่อยู่ในสภาพเปียกมะลอกมะแลก เสียงลมหายใจของเซฮุนเริ่มเร็วขึ้น เส้นเลือดปูดโปนขึ้นตรงบริเวณขมับ มินซอกใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีประครองร่างโปร่งให้เดินตามตัวเองขึ้นไปยังข้างบน

เมื่อมาถึงในห้อง มินซอกปล่อยเซฮุนลงบนเตียง เขาจัดการตรวจชีพจร ผลปรากฏว่ามันเต้นผิดจังหวะลงเรื่อยๆ ริมฝีปากเริ่มเป็นสีเขียวคล้ำ เหมือนร่างกายของเซฮุนเริ่มสูญเสียกลไลการควบคุม ตามตัวเริ่มมีอาการเขียว มินซอกจัดการปรับอุณหภูมิฮีตเตอร์ให้สูงขึ้น พยายามหาผ้าห่มมาให้ความอบอุ่นแก่อีกฝ่าย ทั้งพยายามปั้มหัวใจและทำCPR มินซอกเปิดช่องทางลม ตัวเขาไม่มีทางเลือกจึงต้องเป่าปาก เมื่อริมฝีปากของทั้งสองได้สัมผัสกัน มินซอกรับรู้ได้ถึงความเย็นที่ถ่ายทอดออกมาทางปาก เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เซฮุนฟื้นขึ้นมา ตัวเลขชีพจรเริ่มลดต่ำลง มินซอกหมดหนทางที่จะช่วยเซฮุนให้ฟื้นขึ้นมา

"เซฮุน.. ฟื้นสิฟื้นขึ้นมา.."

มินซอกทิ้งตัวเองนั่งลงข้างๆร่างไร้การตอบสนอง ฝ่ามือน้อยๆทั้งสองข้างกุมหน้าของเซฮุนไว้มันเย็นเฉียบเหมือนคนตาย มินซอกก้มหน้าลงไปแนบกับใบหน้าของเซฮุน เขาแทบไม่ได้ยินเสียงลมที่ผ่านทางโพรงจมูกเลย น้ำตาเอ่อล้นออกมาหยดลงที่แก้มของเซฮุน ตัวของเขาสั่นระริกด้วยความเศร้า แต่ไม่ว่าน้ำตากี่หยดที่เสียไปมันไม่ได้ทำให้เซฮุนได้สติขึ้นมาเลย ฟ้าร้องและลำแสงฟ้าผ่าที่สาดลงมายิ่งทำให้บรรยากาศหดหู่และสิ้นหวังมากยิ่งขึ้น

"ซ-เซฮุน... ได้โปรดเถอะ.. ลืมตาขึ้นมาเถอะนะ..." น้ำเสียงมินซอกสั่นเครือ เขาเริ่มร้องไห้หนักขึ้น

"อย่าตายนะ... ฉันขอร้อง ได้โปรด.. ได้โปรดพระผู้เป็นเจ้า ช่วยให้เขารอดพ้นจากความตายเถอะ.." สิ้นคำพูดนั้น สายฟ้าสว่างจ้าได้ฟาดลงมาอย่างรุนแรง สร้างความสั่นสะเทือนไปทั่วทุกบริเวณ

มินซอกปล่อยโฮออกมา เขากอดร่างโปร่งเอาไว้แน่น ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่หลั่งไหล ตัวของเขาสั่นเทาและรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดใจ

ถ้าปาฏิหาริย์มีจริง

ช่วยทำให้เซฮุนฟื้นที

หัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้น ร่างกายเริ่มสูบฉีดเลือดสดใหม่ ลมหายใจที่เย็นเริ่มมีความอุ่นขึ้นมาบ้าง ปากเริ่มมีสีแดงฝาดขึ้นมาบ้าง อุณหภูมิในร่างกายเริ่มกลับมาเป็นปกติ

เมื่อเปลือกตาหนาเปิดขึ้น ทำให้เกิดอาการปวดหัวเฉียบพลันอย่างรุนแรง เซฮุนมึนศีรษะคล้ายโดนบางสิ่งรัดเอาไว้ เขาเหลือบตามองพี่หมอที่กำลังนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนตัวเขา

"พี่หมอ.."

"ฮือ..ฮื่ออ...ฮึก..ฮื่อ..."

"พี่หมอครับ..."

มินซอกเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเซฮุน พี่หมอตัวแข็งทื่อและอยู่ในอาการตกใจ ก่อนจะถอดวงแขนออก นั่งมองเซฮุนที่ยันร่างให้ลุกขึ้นนั่ง ทั้งสองนั่งจ้องหน้ากันอยู่นาน

"พี่หมอ.. "

"..."

พี่หมอโผเข้ากอดเซฮุน จนอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว เซฮุนอยู่ในอาการเงอะงะทำอะไรไม่ถูก

"คนบ้า!.. ทำไมปล่อยตัวเองให้เป็นแบบนั้น..." มินซอกต่อว่าอีกฝ่ายเหมือนเด็กๆ ใช้ฝ่ามือตีหลังเซฮุนไม่ยั้ง ก่อนจะค่อยๆชะลอความเร็วลง น้ำตาเลอะเต็มเสื้อของเซฮุน

"ฉันไปห่วงแทบบ้า นึกว่านายจะตายซะแล้ว.. ฮื่อออ..." มินซอกร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กน้อย

"ผมขอโทษ อย่าร้องไห้นะครับ.." เซฮุนลูบหลังพี่หมอเบาๆ

"ทีหลังอย่าทำให้เป็นห่วงแบบนี้อีกรู้ไหม?.."

เซฮุนพยักหน้ารับ

"ผมขอโทษที่ทำให้วันสำคัญแบบนี้เสียบรรยากาศนะครับ.. พี่หมอควรจะได้ออกไปสังสรรค์กับคนอื่น"

เซฮุนคลายอ้อมกอดออก เขานั่งมองคนตัวเล็กที่พยายามเช็ดคราบน้ำตาที่เหลืออยู่

"ไม่หรอก.. ยังไงฉันก็ไม่ได้ไปไหนอยู่ดี"

"เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยหรอ.."

"อื้ม.. แต่ช่างมันเถอะ ฉันชินกับการอยู่คนเดียวแล้ว...." มินซอกพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยกับใบหน้าที่พยายามฝืนยิ้ม

"งั้นเรามาฉลองวันคริสต์มาสกันดีไหมครับ"

"??"

"เราลองตกแต่งห้องใหม่ให้เข้ากับบรรยากาศดีๆแบบนี้--"

"ไม่เอาหรอก ฉันไม่ชอบแบบนี้ เราหาอย่างอื่นทำกันดีกว่า.."

"งั้น....." เซฮุนค่อยๆช้อนตามองมินซอกด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เริ่มอมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย เขาขยับตัวให้เข้าไปใกล้พี่หมอยิ่งขึ้น แต่อีกฝ่ายเหมือนรู้ทันจึงลุกขึ้นหนีอย่างรวดเร็ว

"อ-เอ่อ.. เซฮุนอยากดื่มอะไรไหม?? งั้นเอาเป็นช็อคโกแลตร้อนนะ" มินซอกมีท่าทีลุกลี้ลุกลนเนื่องจากความขวยเขินที่มีต่ออีกฝ่าย ก่อนจะเดินไปยังมุมครัวเล็กๆของตัวเอง เซฮุนนั่งมองพี่หมอที่ยืนชงเครื่องดื่มร้อนอยู่

เสียงตะกร้อตีเข้ากับหม้อช็อคโกแลตเสียงดัง มินซอกพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้เขิน

'นิ่งไว้..นิ่งไว้ก่อนนะ'

มินซอกเฝ้าบอกกับตัวเองแบบนั้นซ้ำไปมา

อีกฝ่ายเดินถือแก้วช็อคโกแลตร้อนที่โปะด้วยวิปครีมสีขาวน่ากิน เซฮุนรับแก้วเครื่องดื่มไว้ พินิจพิจารณาหน้าตาของมัน

"น่ากินจังเลยนะครับ.. แต่คนทำน่ากินกว่า.."

พี่หมอถึงกับสำลักน้ำเมื่อได้ยินประโยคหลัง เขาใช้สายตามองอีกฝ่ายเป็นเชิงตำหนิที่มาพูดจาอะไรแบบนี้กับเขา เซฮุนทำเป็นไม่สนใจมินซอก ดื่มเครื่องดื่มตรงหน้าและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

มินซอกยกแก้มดื่มอย่างเคอะเขิน เนื่องด้วยเซฮุนเอาแต่ใช้สายตาจ้องเขาอยู่ตลอดเวลา

"เลิกจ้องฉันซะทีได้ไหม!?"

เซฮุนอมยิ้มขำมองอีกคนที่มีสีหน้าสงสัย

"ทำไม? ขำอะไร?"

"เปล่าๆ.. คิๆ ฮ่ะๆๆ.."

"ขำอะไรของนายอ่ะ--"

ริมฝีปากของเซฮุนเข้ามาประทับที่ปากที่เลอะด้วยคราบของวิปครีมบริเวณเหนือริมฝีปาก ลิ้นหนาสอดเข้าไปในปากบาง เพื่อรับรสชาติความหวานของช็อคโกแลตที่กระจายทั่วปาก มือไม้ของพี่หมอเริ่มอ่อนแรง และโอนอ่อนไปตามการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย เซฮุนผละริมฝีปากออกจากและเล้าโลมเข้ากับร่างกายด้วยความเสน่หา

"เซฮุน.. ป-ปล่อยก่อน ตอนนี้ตัวฉันสกปรกมากเลยนะ..."

"งั้นก็ถอดออกสิครับ..."

เซฮุนจัดการถอดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออก ผิวกายขาวเนียนเย้ายวนทำให้เซฮุนอยากจะกลืนกิน มินซอกพยายามเบือนกายหนี แต่เซฮุนกลับผลักอีกฝ่ายให้นอนลงกับเตียง

"พี่หมอเป็นกวางน้อยของซานตาคลอสเซฮุน..." เขากระซิบที่ข้างหูของพี่หมออย่างแผ่วเบา มินซอกพยายามดิ้นขัดขืนด้วยความอาย

"อย่าดื้อกับซานต้าสิครับ"

"ขอร้องหล่ะ ฉันไม่อยากทำเรื่องแบบนั้น"

สายตาของพี่หมอเว้าวอน

"...."

"ตกลงครับ.. ไม่ทำก็ได้ แต่ขอนิดนึงนะ"

เซฮุนขยิบตาใส่พี่หมอ อีกฝ่ายเม้มปากแน่น สองมือปิดหน้าตัวเองที่กำลังแดงระเรื่อ เซฮุนต้านทานความต้องการของตัวเองแทบไม่อยู่ แต่ตัวเขาไม่อยากทำในสิ่งที่พี่หมอไม่ต้องการ อยากทำมันในวันที่พี่หมอพร้อมจริงๆ

"ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอก ถ้าพี่ไม่อยากทำ ผมไม่ทำก็ได้.."

เซฮุนปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระแต่โดยดี

"ขอบคุณนะ ที่เข้าใจ"

"มีแค่พี่หมอคนเดียวเท่านั้นที่ผมจะยอม.."

มินซอกยิ้มกว้างให้กับคนตัวสูงตรงหน้า เขายื่นหน้าไปหอมแก้มอีกฝ่าย

"งั้นเราไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนนอนนะครับ"

เสียงน้ำอุ่นไหลลงสู่อ่างอาบน้ำ เซฮุนลงไปนั่งในอ่าง ก่อนจะตามด้วยมินซอกที่ตามลงไปนั่งตรงข้ามอ่างอาบน้ำ พี่หมอเอาแต่นั่งกอดเข่าและพยายามเบือนสายตาไปทางอื่น ไอความร้อนพวยพุ่งออกมารอบข้าง จนกระจกเป็นฝ้า

"มานั่งใกล้ๆกันสิ ผมหนาว"

"...."

มินซอกขยับตัวเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ แต่ดูเหมือนไม่ทันใจอีกฝ่ายเท่าไหร่ เซฮุนคว้าตัวของพี่หมอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดที่เปลือยเปล่า

ทั้งคู่สบตากันอย่างลึกซึ้ง เหมือนมีคำมากมายที่อยากจะพูดแต่ไม่สามารถทำได้ เซฮุนลูบแก้มนวลของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา และบรรจงประทับจุมพิตลงที่หน้าผากของมินซอกอย่างนุ่มนวล

ไม่มีสัมพันธ์สวาทในค่ำคืนนี้

มีเพียงการกระทำที่เกิดจากการเต็มใจของทั้งสองฝ่าย

มินซอกอิงกายให้อยู่บนตัวของเซฮุน ไม่มีถ้อยคำใดออกมาจากปาก พวกเขาสวมกอดกันแน่นในวารีที่อุ่น แนบชิดเพื่อแลกเปลี่ยนความอบอุ่นให้กันและกัน

"ขอบคุณมากนะเซฮุน.."

"ผมต้องขอบคุณพี่มากกว่าที่ทำให้ผมมีความสุขวันพิเศษแบบนี้"

"อยู่กับคนพิเศษ วันไหนๆก็เป็นวันพิเศษทั้งนั้นแหละ.."

สุขสันต์วันคริสต์มาสนะครับ

พี่หมอของผม :)