[EXO] Queer วิปลาส [Hunmin]

 

อดีตเป็นบทเรียนให้กับตัวเองแต่หากไม่หลาบจำ อดีตจะกลับหวนคืนมาทำร้ายเราอีกครั้ง....

 

 

จงแดเกลียดประโยคนี้ หวนคืนมาทำร้ายงั้นหรอ?? อดีตมันก็แค่สิ่งที่ผ่านมาก็เท่านั้น

สำหรับคนที่ชีวิตผ่านอะไรมาเยอะอย่างจงแดก็คงจะเข้าใจดีว่า อดีตคือสิ่งที่ต้องปิดบัง ต้องฝังมันให้ลึกลงไปให้ลึก เขาจะไม่ยอมให้อดีตกลับมาทำร้ายตัวเองเด็ดขาด

 

ย้อนกลับไปเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว ในช่วงฤดูหนาวจับใจ มีเด็กชายคนหนึ่งถือกำเนิดในตระกูลสูงศักดิ์ที่มีหน้ามีตาในสังคม มีการฉลองการเกิดของเด็กน้อยอย่างยิ่งใหญ่และเอิกเกริก เสียงหัวเราะของเหล่าบรรดาญาติดังก้องอยู่ทั่วบ้าน หากแต่บ้านตรงข้ามที่วันนี้ก็มีเด็กชายตัวน้อยชื่อ คิม จงแด ลืมตาดูโลกขึ้นมาเช่นกัน แต่ช่างเป็นโชคร้ายสำหรับเด็กน้อยที่ได้เกิดมาในตระกูลต่ำต้อยไม่มีหน้ามีตาในสังคม ไม่มีการเฉลิมฉลอง มีเพียงเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดของผู้เป็นแม่ เด็กน้อยตัวเล็กและผอมบาง เนื่องจากคลอดก่อนกำหนด ทำให้มีร่างกายที่ไม่แข็งแรงนัก หล่อนแผดเสียงร้องและสถบคำหยาบคายออกมาสารพัด พร้อมทั้งสาปแช่งลูกชายของตัวเองว่าเป็นเพียงมารหัวขนที่มาเกาะกินตัวเธอเท่านั้น เธอพลาด พลาดที่ไม่กำจัดเด็กคนนี้ เป็นเพียงเพราะว่านายหน้าของซ่องบอกเธอว่าถ้าลูกเป็นผู้หญิงจะช่วยเพิ่มรายได้ แต่เปล่าเลยก้อนเนื้อมีชีวิตนี้กลับเป็นเพศชาย

 

 

"ม-ไม่นะ ไม่... ไม่... ม่าย!!!!"

 

 

เธอคร่ำครวญ สองมือโอบรัดหน้าท้องแบนราบของตัวเองไว้เสียแน่น สายรกยังไม่ถูกตัดให้ขาดออกจากกัน คราบเลือดเลอะเกรอะกรังทั่วเรียวขายาว ช่วงล่างของเธอเปรอะไปด้วยเลือดและกลิ่นคาว สภาพของเธอสะบักสะบอมไม่ต่างจากหมาข้างถนน หล่อนจ้องมองทารกเพศชายที่ถูกปล่อยให้นอนบนพื้นเปื้อนเลือดด้วยความเกลียดชัง อยากจะจับมันไปทิ้งที่ไหนก็ได้ ทิ้งให้ไกล หล่อนทำได้เพียงแค่ร้องไห้ตัวสั่น ความรู้สึกเกลียดและอับอายพรั่งพรูเข้ามาในหัว

 

 

ชายอ้วนตัวเหม็นที่เพิ่งสร่างเมาลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่ เขายังอยู่ในอาการมึนเมาเล็กน้อย เมื่อเห็นทารกน้อย เขาถึงกับเค่นเสียงหัวเราะออกมา

 

"ว้าว ได้ผู้ชายหรอเนี้ย เชื้อพ่อมันนี้แรงจริงๆ"

 

"หุบปากเน่าๆของแกไป!!"

 

"โถ่ เมียจ้า อย่าโกรธผัวเลยนะ" ฝ่ามือหยาบหนาลูบหัวของภรรยาสาวด้วยความเอ็นดู แต่ดูเหมือนเธอยังอารมณ์เสียอยู่ จึงปัดมือของชายอ้วนออกอย่างแรง นั้นทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิด เลยเผลอตบหน้าของหล่อนเสียเต็มแรง

 

"อย่ามาทำนิสัยเสียกับฉัน! ทุกวันนี้ที่แกอยู่ได้โดยที่ไม่โดนตำรวจจับก็เพราะใคร!? ลำพังแค่เศษเงินจากการขายตัวของแกก็ช่างน้อยนิด ยังจะมาปากดีอีก!!"

 

 

หล่อนไม่พูดอะไร สองมือเปื้อนเลือดปาดคราบน้ำตาที่ไหลริน ก่อนจะพยายามตัดสายรกที่เป็นบ่วงพันธนาการระหว่างเธอกับลูกออก เธอได้แต่เงยหน้ามองไปยังผู้ชายโสโครกคนนั้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความขยะแขยง

 

"อยากได้นักก็เอาไปเลยสิ!!!!"

 

"เด็กมันออกมาจากรูของใคร ก็ลูกของคนนั้นสิว่ะ!!!"

 

 

 

ชายอ้วนเดินออกจากบ้านอย่างหัวเสีย เหลือเพียงความว่างเปล่า หล่อนกรีดร้องและด่าทอชายอ้วนเสียงดังจนน้ำเสียงเริ่มแหบแห้ง สองมือทุบกับพื้นปูนจนบวมแดง แต่มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นหรือหายโกรธเลย

 

 

เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยดังขึ้น ทารกน้อยนอนแหกปากอยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด หล่อนเริ่มหงุดหงิดกับเสียงดังที่น่ารำคาญนี้ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงต้องร้องไห้เสียงดังขนาดนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ด้วยความจำเป็นเธอจึงต้องยอมให้เด็กน้อยดูดเอาน้ำนมจากเธอไปประทังชีวิต เมื่อน้ำนมแม่ไหลเข้าไปในปากเล็กๆ เด็กน้อยก็หยุดร้องทันที

 

 

 

แต่ถึงยังไง

 

 

หล่อนก็ยังเกลียดเด็กคนนี้

 

 

 

 

ตลอดระยะเวลาตั้งแต่เด็กจนโต จงแดไม่เคยได้รับความรักจากแม่ของเขาเลย หล่อนเอาแต่ทุบตีเขาเมื่อเผลอทำอะไรที่ขัดหูขัดตา โดยเฉพาะเมื่อจงแดแอบไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด

 

 

"ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไป!!!! แกเคยฟังฉันบ้างไหม?!!! ไอลูกเลว!!! อยากเห็นแม่ลำบากหรือไง"

 

ไม้แหลมเรียวฟาดลงที่น่องของเด็กน้อยอย่างไม่ยั้งมือ จงแดยืนกอดอกร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กลางห้อง น่องเล็กๆของเขากลายเป็นสีแดงช้ำและมีร่องรอยของไม้

 

"แม่อย่าตีจงแดเลย จงแดขอโทษ ต่อไปจงแดจะไม่ทำอีกแล้ว"

 

น้ำเสียงของเขาสั่นไปด้วยความกลัวและความเจ็บปวด เมื่อแม่ได้ยินแบบนั้น เธอก็หวดไม้ลงที่น่องของคนเป็นลูกแรงขึ้นอีก จงแดโผเข้ากอดขาของแม่ อ้อนวอนและกล่าวคำขอโทษซ้ำไปมา เธอถีบหน้าลูกชายจนกลิ้งไปอยู่ตรงกลางห้อง

 

"แล้วแกจะไปทำไม!!! ฮ่ะ!!!"แม่ตวาดใส่

 

 

"ผ-ผม.. ผมแค่อยากอ่านหนังสืออ-ออก"

 

 

"ตอแหล!! แกจะไปแจ้งตำรวจมาจับฉันหน่ะสิ!! ไอเด็กเลว!! ไอเด็กเนรคุณ!!"

 

 

เธอจัดการลงโทษลูกชายของเธอต่อด้วยความโมโห ขาเล็กของจงแดสั่น เขาแทบทรงตัวไม่อยู่แล้วเนื่องจากรอยแผลที่สร้างความเจ็บปวด หล่อนดูยังไม่สะใจมากพอ เธอขาดสติจนเผลอไปหยิบน้ำที่เพิ่งต้มให้เดือดในกาน้ำจากเตา ก่อนจะจัดการสาดไปทั่วขาของลูกชาย

 

 

"อ๊ากกกกกกกก!!!!!!!"

 

 

 

ทันทีที่น้ำได้สัมผัสกับรอยแผลนั้น จงแดถึงกับทรุดลงไปกองกับพื้นห้อง เขาดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ช่างโชคดีที่มันเป็นเพียงน้ำอุ่น แต่มันทำให้ให้รอยปากแผลเริ่มปริออกเลือดสดไหลเจือไปกับน้ำที่ถูกสาดลงมา น้ำตาทุกหยดที่ไหลไม่สามารถอ้อนวอนให้ปีศาจร้ายใจอ่อนได้เลย จงแดร้องไห้ด้วยความทรมานแสนสาหัส จงแดค่อยๆเหลือบตาไปมองรอยแผล เขารู้สึกว่าขาของเขาเหมือนโดนรถไฟทับ มันชาและไร้ความรู้สึก จงแดไม่สามารถขยับช่วงล่างได้เลย เขาได้แต่นอนร้องไห้อยู่บนพื้น

 

 

 

ปีศาจร้ายในคราบของแม่ใช้ส้นเท้าบดขยี้บาดแผลนั้นเสียเต็มแรง จงแดร้องไห้เสียงหลง สองมือตะเกียกตะกายพยายามหนี ปากพร่ำขอโทษและขอร้องให้แม่หยุดทำ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความรวดร้าว หล่อนกระแทกส้นเท้าลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

 ซ้ำแล้วซ้ำเล่า... ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

 

 

 

 

 

จนอีกฝ่ายแน่นิ่งไป

 

 

 

 

หล่อนใช้เท้าเขี่ยร่างเล็กเบาๆเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ลุกขึ้นมาอีกรอบ ก่อนจะเดินออกไปนอกบ้าน ทิ้งให้เด็กน้อยนอนร้องไห้อยู่คนเดียว แผลที่เกิดจากการโดนตีและถูกเหยียบเริ่มแตกและบวมช้ำและเริ่มเป็นแผลเหวอะหวะจนน่ากลัวเพราะตอนนั้นแม่สวมรองเท้าส้นสูงอยู่ จึงไม่แปลกที่แผลจะฉีกขาดได้มากขนาดนี้ เลือดคาวไหลจากรอยแผลไม่ยอมหยุด ถ้าโกหกเขาว่าตอนนี้ขาของเขาโดนตัดไปแล้วทั้งสองข้างจงแดก็เชื่อ ไหล่เล็กสั่นด้วยความหวาดกลัว น้ำตาหยุดไหลทิ้งไว้เพียงแค่คราบจางๆ แววตาของเขาเริ่มว่างเปล่า ในหัวพยายามคิดหาเหตุผลดีๆสักข้อที่จะบอกว่าทำไมแม่ถึงทำแบบนี้กับเขา

 

 

 

 

 

 

 มันเจ็บเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มันทรมานเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

อยากจะหนีไปให้พ้น..

 

 

 

 

 

 

 

ทำไมแม่ต้องทำแบบนี้?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่เกลียดจงแดหรอ??

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จงแดขอโทษ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จงแดขอโทษ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่เกลียดตำรวจ แม่เกลียดคนที่อาศัยในแถวที่เจริญ แม่เกลียดการโดนปฏิเสธจากลูกค้า แม่เกลียดพ่อเวลาไม่ให้เงินหรือยา แม่เกลียดตอนกลางวัน แม่เกลียดเวลาเขาไปห้องสมุด แม่เกลียดเวลามีเจ้าหน้าที่สังคมสงเคราะห์มาที่บ้าน แม่เกลียดคนดี แม่เกลียดทุกอย่าง เกลียดทุกๆอย่าง

 

 

 โดยเฉพาะจงแด

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่จงแดไม่เคยเกลียดแม่หรอกนะ ;)

 

 

 

 

 

นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา จงแดก็ได้เรียนรู้บางอย่าง สิ่งนั้นก็คือ เขาจะพยายามทำตัวให้เป็นลูกรักของแม่ ไม่เข้าใกล้ในสิ่งที่แม่เกลียด เริ่มที่จะทำตัวดีแบบที่แม่ชอบ นั้นก็คือ เป็นเด็กส่งยาให้แม่ คอยดูลาดเลาเวลาซื้อขายแลกเปลี่ยนยากัน

 

 

 

 

เผื่อว่า..

 

 

 

 

 

 

 

 

เผื่อว่าแม่จะรักจงแดขึ้นมานิดนึงบ้างก็ยังดี

 

 

 

 

 

 

 

 

จนมาถึงวันหนึ่ง..

 

 

 

 

"จงแด!! จงแด!! อีจงแด!!!"

 

เสียงเล็กแหลมตะโกนร้องเรียกอย่างเกรี้ยวกราดดังขึ้นจากห้องนอนเล็กๆที่ถูกแบ่งเป็นสถานที่สำหรับระเริงรักจำนวนหลายสิบห้อง มีผู้หญิงสกปรกมากมายนอนรอรับแขกอยู่ในนั้น ทุกห้องมีสภาพที่ค่อนข้างสกปรกและเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นสาบจากคราบน้ำกามที่หกเลอะเทอะทั่วพื้นห้อง มันซ่อนตัวลึกอยู่ในตรอกเล็กๆแห่งหนึ่ง

 

 

 

"ครับแม่..."

 

 

เด็กวัยแปดปีวิ่งมาหาผู้เป็นแม่ที่ร้องเรียกเขาจากในห้องนอน หล่อนนั่งแหกแข้งแหกขาอยู่บนเตียง ท่อนบนเปลือยเปล่าทำให้เห็นเต้านมที่เริ่มเหี่ยวยาน ผิวหนังสีขาวเริ่มมีรอยหมองคล้ำน่าเกลียด ผมสีดำขลับที่รวบให้สูงแบบ นิ้วเรียวคีบบุหรี่ก่อนสูดควันเข้าไปเต็มปอด ทำให้เห็นถึงรอยกระดูกซี่โครงทุกครั้งที่แม่หายใจเข้าออก

 

"มีงานใหม่ให้ทำ... สนใจไหม"

จงแดพยักหน้ารับอย่างไม่ลังเล หล่อนหัวเราในลำคอเบาๆ ก่อนจะกวักมือเรียกลูกชายให้เดินเข้าไปหาใกล้ๆ พร้อมกับหยิบยื่นลูกอมสีสวยหลากสีสันให้กับจงแด

 

 

"รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?"

 

 

เด็กน้อยยิ้มกว้างแทนคำตอบ ก่อนจะวิ่งฉิวออกไป ทิ้งให้แม่นั่งหายใจทิ้งไปวันๆบน

เตียงต่อไป

 

 

 

 

เวลาผ่านไปตลอดครึ่งวันที่จงแดหมดไปกับการตระเวนขายยาให้กับเหล่าเด็กวัยรุ่นในละแวกนั้น จำนวนลูกอมเริ่มร่อยหรอลงเรื่อยๆ จงแดเริ่มเดินหลงมาในที่ที่ไม่คุ้นเคย ร้านค้าหรูมากมายอยู่สองข้างทาง ผู้คนที่สวมเสื้อผ้าราคาแพงและดูดีต่างเดินพลุกพล่านกันเต็มไปหมด จงแดเดินหลงอยู่ในฝูงชน ขาเล็กยืนที่กำลังสั่นนิ่งอยู่กับที่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี้ๆ นาย.. นาย.."

จงแดหันไปตามเสียงเรียกจากด้านหลัง เด็กชายตัวเล็กกว่าเขาที่ดูเหมือนจะเป็นน้อง ผมสั้นสีดำ ในชุดเอี๊ยมกางเกงขาสั้น ยืนเรียกผมจากด้านหลัง เมื่อจงแดหันไปสบตาเข้า เขาเหมือนโดนมนต์สะกดให้อยู่ในภวังค์ เวลาที่กำลังดำเนินอยู่รอบข้างเหมือนกำลังเคลื่อนที่ช้าลง ใบหน้ารูปไข่กับผิวขาวเนียนเหมือนเม็ดทราย ดวงตาชั้นเดียวทำให้ดูเหมือนไม่ใช่คนแถวนี้เหมือนเป็นคนที่มาจากแดนไกล ดินแดนที่จงแดไม่รู้จัก ปากอมชมพูอวบอิ่มที่สวยเหมือนดั่งถูกแต่งแต้มด้วยชาดสีกุหลาบ เด็กชายตรงหน้าเหมือนเป็นผู้ครอบครองรอยยิ้มของโลกนี้ จงแดจ้องมองสิ่งสวยงามตรงหน้าเหมือนดั่งคนบาปที่เพิ่งค้นพบทางสว่าง

 

 

 

"นี้นาย.. นาย..."

จงแดถูกเสียงหวานเล็กเรียกให้ตื่น มือเปียกชื้นที่กำลูกอมสีสวยอยู่นั้นรีบล้วงมันใส่กระเป๋าทันที

 

 

"นายหลงทางหรอ??"

จงแดยืนนิ่งไม่ยอมตอบอะไร ในหัวเขาตอนนี้มันคิดอะไรไม่ออกเลย

 

 

น่ารัก

 

 

 

ทำไมน่ารักขนาดนี้?

 

 

 

น่ารัก

 

 

 

น่ารัก...

 

 

 

"นี้นาย เป็นใบ้หรอ? ได้ยินเราไหม?"

เด็กชายตัวเล็กตรงหน้าโบกมือไปมาตรงหน้าของอีกฝ่าย จงแดตื่นจากภวังค์ สีหน้าที่เรียบเฉยตอนนี้กลับแดงฝาดด้วยเลือดที่กำลังไหลเวียนอย่างรวดเร็วซึ่งเป็นผลจากหัวใจที่กำลังสูบฉีดเลือดอย่างหนัก หัวใจของเขาเต้นแรงแบบไม่รู้ตัว

 

 

"อ-เอ่อ.. คือ.."

 

"หลงทางหรอ??" อีกฝ่ายทวนคำถาม

 

"เอ่อ.. คิดว่างั้น.."

 

"มากับเราก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวเราไปบอกพ่อให้พาไปส่งที่บ้าน อ๋อ.. เราชื่อมินซอกนะ" อีกฝ่ายแนะนำตัวเองโดยไม่มีท่าทีหวาดกลัวกับคนแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าเลย เด็กน้อยคว้ามือของจงแดวิ่งฝ่าผู้คนไปโดยไม่รีรอ อีกฝ่ายไม่มีท่าทีขัดขืนกลับวิ่งตามมินซอกไปเสียดื้อๆ

 

 

ทั้งคูวิ่งกันมาเรื่อยๆจนถึงเขตที่ผู้คนรอบข้างเริ่มเบาบางลง บรรยากาศที่ดูวุ่นวายเริ่มสงบลง มินซอกเริ่มมาเดินแทนเมื่อถึงบริเวณหัวมุมซอยที่มีร้านขายยาเล็กๆตั้งอยู่

 

 

"พ่อครับ พ่อครับ พ่อครับ"

เสียงหวานร้องเรียกผู้เป็นพ่อจากบริเวณหน้าร้าน ทำให้ชายหนุ่มตัวสูงโปร่งที่ยืนจัดยาตรงหน้าตู้กระจกใสหันหน้ามามอง ผมของเขาเป็นสีบลอนด์อ่อน ตาสีฟ้าราวกับน้ำทะเล ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นที่ให้ดูอ่อนกว่าวัย และด้วยลักษณะการแต่งตัวที่สุภาพเรียบร้อยทำให้ดูเป็นหนุ่มใจดี

 

มินซอกวิ่งไปหาชายตรงหน้าในร้าน เขากระซิบกระซาบบางอย่างที่ข้างหูพ่อ ทั้งคู่มองหน้ากันสักพัก ก่อนที่ชายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วเดินตรงมาหาเด็กชายที่ยืนนิ่งอยู่หน้าร้านแล้วลงไปนั่งยองๆตรงหน้า

 

"หนูชื่ออะไรครับ?" เสียงนุ่มทุ้มของคนตรงหน้าดังขึ้น

 

"ช-ชื่อ... จงแดครับ.."

 

"อายุเท่าไหร่แล้วหล่ะเรา?"

 

"เอ่อ.. พ่อบอกผมว่าน่าจะแปดขวบครับ"

 

"อายุเท่ามินซอกเลยนะ หนูตัวโตจัง แต่ดูคนนั้นสิ ตัวเล็กกว่าเพื่อนวัยเดียวกันเยอะเลย ฮ่ะๆ" ผู้เป็นพ่อเอ่ยปากแซวลูกชายตัวเอง พร้อมกับหัวเราะเล็กๆ

 

"ผมได้ยินนะ!" คนตัวเล็กเอ่ยปากประท้วงจากด้านหลังเสียงดัง ก่อนจะเดินเข้ามายืนข้างๆพ่อ

 

 

 

"มินซอกลูกชายน้าบอกว่าเห็นหนูยืนนิ่งอยู่กลางซอย เขาเลยบอกให้พ่อไปส่งหนูที่บ้าน ว่าแต่บ้านหนูอยู่ตรงไหนหรอ??"

 

 

 

"ไม่รู้ครับ"

 

 

"!?!?"

 

 

"ผมไม่เคยออกมาไกลจากแถวบ้านเลย.. ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน.. แม่ต้องเป็นห่วงแน่ๆเลย.. ผมกลัว.. ผม.. ผม.."

 

"ไม่ต้องกลัวนะครับ เดี๋ยวน้าพาไปส่งที่บ้าน ตอนนี้หิวรึยัง? เข้าไปข้างในกับน้า ไปล้างเนื้อล้างตัวในสะอาดก่อนนะ"    

ชายหนุ่มจับไหล่เล็กและบีบเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ ก่อนจะพาเด็กน้อยเดินเข้าไปในบ้าน

 

 

 

 

 

 

ทั้งมินซอกและจงแดยืนถอดเสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำเล็ก ภายในถูกปูด้วยกระเบื้องสีขาวกระดูก อ่างอาบน้ำถูกจัดวางให้อยู่มุมห้อง น้ำอุ่นๆถูกเปิดรอไว้จนเต็มอ่าง โฟมสีขาวนุ่มลอยกลิ่นหอมอยู่ทั่วอ่าง

 

 

 

จงแดยืนนิ่งอยู่ในห้องน้ำ เขามองมินซอกที่กำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าออก

"ม-มินซอก ท-ทำอะไรอ่ะ.."

อีกฝ่ายที่กำลังก้มหน้าก้มตาปลดกระดุมเสื้อเงยหน้าขึ้นมามองจงแดที่กำลังตกอกตกใจอยู่

 

"ก็จะอาบน้ำไง ถอดเสื้อออกสิ"

 

"ห๊ะ!?!?"

 

"ทำไม? อายหรอ? ไม่เอาน่า..."

 

"..."

 

มือเล็กๆค่อยปลดกระดุมเม็ดบนสุดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นร่างกายที่ผอมบางเนื่องจากได้รับผลกระทบจากการคลอดก่อนกำหนดและการไม่ได้รับการเลี้ยงดูที่ดีทำให้ร่างกายตกอยู่ในสภาพนี้ ผิวหนังบางติดกระดูกที่ถูกปกปิดด้วยเสื้อแขนยาวตัวใหญ่ รอยช้ำเต็มไปทั่วแผ่นหลังบางขาวและแขนของจงแด

 

 

"จ-จงแด.. นั้น.. มันรอยอะไรอ่ะ?"

มินซอกชี้นิ้วไปที่น่องเล็กของอีกฝ่าย เขาเหลียวหลังไปมองร่องรอยแผลเป็นที่น่าเกลียดนั่น

 

"เราโดนหนามของพุ่มไม้เกี่ยวหน่ะ ไม่มีอะไรหรอก..." อีกฝ่ายพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ดูเหมือนมินซอกก็ยังคงสงสัยอยู่

 

 

 

เด็กน้อยทั้งสองลงไปนั่งในอ่างอาบน้ำด้วยกัน ทั้งคู่ดูสนุกสนานทุกครั้งที่เล่นสนุกด้วยกันในน้ำอุ่นที่เต็มไปด้วยฟองสบู่นุ่ม

 

"คุณแม่ของเธอเป็นแบบไหนหรอจงแด?"

 

"แม่จ๋าเราเป็นคนสวย สวยมากๆ ถึงบางครั้งแม่จะอารมณ์เสีย แต่แม่ก็ใจดีมากๆ มีผู้ชายมาอยู่กับแม่ไม่ซ้ำหน้ากันเลยสักวัน แต่แม่จ๋าก็รักแต่พ่อ ถึงแม้พ่อจะไม่ได้อยู่บ้านด้วยกันบ่อยๆ และแม่ก็ชอบทิ้งเราให้อยู่บ้านคนเดียว แต่เราก็รักพ่อกับแม่จ๋าที่สุด"

 

จงแดอมยิ้ม สิ่งที่เขาพูดคือสิ่งที่ตัวตนของแม่ที่จงแดใช้หัวใจมอง หาใช่สายตาไม่ แม่เปรียบเสมือนนางฟ้าของจงแด ถึงแม้คนอื่นจะมองแม่ว่าเป็นยังไง แต่จงแดก็รักแม่ รักแม่มากๆ

 

"ฉันอยากไปเล่นที่บ้านของนายจัง.. อยากไปเจอแม่ของนายด้วย"

 

"จริงหรอ!?"

 

มินซอกพยักหน้ารับ จงแดดูดีใจและตื่นเต้นกับคำพูดของอีกฝ่าย ด้วยความที่จงแดไม่เคยมีเพื่อนในวันเดียวกันเลย การที่มีคนเข้ามาทำความรู้จักกับตัวของเขามากขนาดนี้ จงแดจึงรู้สึกตื่นเต้นกับเพื่อนใหม่ที่ชื่อว่า มินซอก คนนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คุณคิดหรอว่ามันจะจบสวยหรูแบบในเทพนิยายปรัมปรา??

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จงแดกับมินซอกกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกัน ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แน่นอนว่ามินซอกยังไม่รู้ความลับเรื่องที่ว่า จงแดเป็นเด็กในสลัม ทั้งคู่ต่างโดนเพื่อนที่โรงเรียนล้อต่างๆนาว่า มินซอกเป็นเพื่อนกับอีกระหรี่ เป็นเพื่อนกับเด็กในสลัม หรือไม่ก็ ลูกคุณหมอลดตัวลงไปเล่นกับสิ่งสกปรก นั้นทำให้จงแดเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่า ถ้าหากมินซอกรับรู้ความจริงที่ว่ามานั้น มินซอกจะรับมันได้มากขนาดไหน แต่ทุกครั้งที่จงแดโดนล้อหรือโดนคนอื่นแกล้ง ก็มีเพียงแค่มินซอกคนเดียวเท่านั้นที่ยังอยู่ช่วยเขา

 

"จงแดไม่เป็นอะไรนะ"

 

"ฮึก... ฮึก... ฮือ... ร-เราไม่ไหวแล้วถ้าต้องมาโดนแบบนี้ทุกครั้ง.. ฮือ... ฮึก..."

 

"ต้องไหวสิ เรายังอยู่ตรงนี้นะ คนอื่นจะว่ายังไงก็ช่างเขาสิ.."

 

"ม-มินซอก.. ฮือ.. ถ-ถ้าเกิดว่าเราเป็นเด็กสลัมจริงๆ... ฮึก.. มินซอกจ-จะยังเป็นเพื่อนกับเราอยู่ไหม??"

 

"พ่อเคยบอกว่าเป็นเพื่อนกันไม่จำเป็นต้องมาจากฐานะหรือชนชั้นเดียวกัน แค่เพียงเรารู้สึกว่าเราอยากจะเล่นด้วยกัน อยากจะยิ้ม อยากจะหัวเราะไปด้วยกัน แค่นั้นเราก็เป็นเพื่อนกันได้แล้ว"

 

จงแดหยุดร้องไห้ รอยยิ้มสดใสเหมือนดังดวงอาทิตย์ของอีกฝ่าย ช่วยทำให้จงแดรู้สึกดีขึ้นมาทันที แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความเป็นมิตร ความใจดีนั้น ช่วยทำให้คนอย่างจงแดกลับมามีหวังในชีวิตอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

ขอแค่มีมินซอกอยู่ด้วย

ชีวิตของผมก็ไม่ต้องการอะไรอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ต้นรักค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจของจงแด ความรู้สึกดีๆเริ่มกลายเป็นความรัก และกลายเป็นไฟแห่งความปรารถนาในตัวของมินซอก เขาหลงรักอีกฝ่ายเพียงแค่ข้างเดียว ทั้งคู่เริ่มก้าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นอย่างเต็มตัว มินซอกกลายเป็นดาวเด่นในหมู่เพื่อนๆ กลับกันจงแดกลายเป็นแค่ดาวที่โคจรรอบตัวอีกฝ่ายก็เท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

จนมาถึงวันที่ความรู้สึกมันอัดแน่นอยู่ในใจมากเกินไป จนถึงวันที่มันถูกเปิดออกมา

 

 

 

 

 

 

"มินซอก..."

 

 

"หืม?.. มีอะไรหรอ?"

 

 

"เรา.. เราชอบมินซอกนะ..."

 

 

"...."

 

 

"เราชอบมินซอกนะ.."

 

 

"บ-บ้าหน่า นายพูดเล่นอะไรหน่ะ 555"

 

 

"เราพูดจริงๆนะ เรารัก เราชอบนายมาก ชอบมานานแล้ว.. มินซอก ชีวิตเราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนายนะ..."

 

 

"พูดอะไรของนายอ่ะ... นายเป็น..."

อีกฝ่ายสวมกอดมินซอกอย่างรวดเร็ว และมันก็แน่นขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจของจงแดเริ่มเปลี่ยนไป มันแรงและเร็ว มินซอกพยายามดันอีกฝ่ายให้ถอยออกจากตัว

 

 

"จ-จงแด ปล่อย ปล่อย"

 

 

"ไม่เอา ไม่ปล่อย เราไม่ปล่อยให้มินซอกไปหาใครเด็ดขาด!"

 

สุดท้ายมินซอกตัดสินใจผลักอีกฝ่ายอย่างแรงจนล้มลงไปกองกับพื้น สีหน้าของเขาดูโกรธมากกับการกระทำของอีกฝ่าย จงแดเอาแต่มองหน้าของมินซอก ไม่มีคำพูดใดๆที่ออกมาจากปากของทั้งคู่

 

 

"ม-มินซอก เรา.."

 

 

"อย่ามายุ่ง! ออกไปจากตัวเราเดี๋ยวนี้!"

 

 

"ต-แต่.. มินซอก! มินซอก!! มินซอก!!!"

คนตรงพื้นได้แต่นั่งมองอีกฝ่ายที่วิ่งหนีจากเขาไปอย่างไร้เยื่อใยและไม่คิดที่จะหันกลับมามองเลยสักนิด

 

 

 

นับตั้งแต่วันนั้น เขาก็ไม่ได้พบกับมินซอกอีกเลย คนละแวกนั้นบอกว่าครอบครัวของเขาย้ายไปอยู่ที่ต่างเมืองอย่างกระทันหัน จงแดเอาแต่โทษตัวเองที่ทำให้อีกฝ่ายเกลียดตัวเขาและหนีหายไป ชีวิตของเขาเริ่มเสียศูนย์ ไร้สติ ทุกวันในชีวิตของเขาผ่านไปอย่างเลื่อนลอยไร้จุดหมายปลายทางในชีวิต เขายังรอยู่ที่เดิม รอว่าเมื่อไหร่มินซอกจะกลับมาหาเขา เขาคิดถึงมินซอกเหลือเกิน.. แม้เวลาจะล่วงเลยมาแล้วหลายปีก็ตาม แต่เขาก็ไม่เคยแม้แต่จะเปลี่ยนใจเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

วันหนึ่งขณะที่เขาเดินเล่นอยู่ในละแวกบ้าน เขาถึงกับต้องสะดุดกับข่าวในโทรทัศน์สีขาวดำที่ตาลุงแก่เปิดอยู่ มันปรากฏภาพของพิธีจบการศึกษาของมหาวิทยาลัยแพทย์ชื่อดังของประเทศ สายตาของจงแด สะดุดเข้ากับรอยยิ้มคนๆหนึ่งที่ยืนอยู่ในแถวกลาง มันเป็นรอยยิ้มที่คุ้นเคย รอยยิ้มที่จงแดเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

 

 

 

 

 

"มินซอก... มินซอกแน่ๆ"

เขาพูดกับตัวเอง ใช่แล้ว ชายหนุ่มคนนั้นคือมินซอก คนที่จงแดยังคงรักสุดหัวใจ บัดนี้มินซอกยืนยิ้มรับความสำเร็จในชีวิตของตัวเอง คุณหมอคิม มินซอก ว่าที่แพทย์จิตเวชคนใหม่

 

"ลุง! ลุง!! มหาลัยนั้นอยู่ที่ไหน!!??"

 

"อ๋อ ถัดจากเมืองเราไปสองสามเมืองได้ ทำไม?? จะไปเรียนหรอ?? อย่างแกต่อให้เรียนสักสิบปี แกก็ไม่มีทางฉลาดขึ้นหรอก--"

จงแดไม่ได้ฟังสิ่งที่ลุงแก่คนนั้นพูดในตอนท้าย เขารีบวิ่งกลับไปเก็บข้าวของของตัวเองอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

"นั้นแกจะไปไหน"

เสียงแหลมแก่ๆดังขึ้นจากด้านหลังของชายหนุ่ม เขาไม่สนใจเสียงของแม่ตัวเอง ตั้งหน้าตั้งตาเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง หล่อนเริ่มอารมณ์เสียใส่ลูกชายอีกครั้ง

 

 

"จงแด!!! ตอบฉันมาว่าจะไปไหน!!!?"

 

 

"อย่ามายุ่งสักเรื่องจะได้ไหม!!!!"

เขาเหลียวหลังไปต่อว่าผู้เป็นแม่อย่างเกรี้ยวกราด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความฉุนเฉียว หล่อนเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มแข็งข้อไม่ยอมเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว จึงเดินเขาไปต่อว่าลูกชาย

 

 

 

"ยิ่งโตแกยิ่งเหมือนพ่อแกไม่มีผิด.. หึ.. เดี๋ยวนี้หัดเป็นคนแบบนี้กับฉันหรอ! ฉันเป็นคนคลอดแกมา ฉันจะสนใจเรื่องของลูกชายไม่ได้เลยรึไง??!!"

 

 

"เคยสนใจผมด้วยรึไง?  เคยเห็นหัวผมด้วยรึไง? ที่ยังดูแลเก็บผมไว้อยู่ ก็เพราะว่าผมคอยส่งยา มีประโยชน์กับแม่หล่ะสิ!! ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นแม่ก็คงปล่อยผมให้ตายตั้งแต่แรกแล้ว!!" เขาหันมาเผชิญกับมารดาตัวต่อตัว หล่อนใช้แขนบางทุบตีไปที่ตัวของอีกฝ่าย ปากต่อว่าเขาว่าเป็นลูกอกตัญญู ลูกเนรคุณ จงแดหมดความอดทนกับแม่ใจร้ายของตนแล้ว เขากระชากข้อมือบางของอีกฝ่ายให้เดินตามมาจนถึงหน้าบันได เธอทั้งฉุดกระชากให้หลุดออกจากมือหยาบหนานั่น แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกมาได้ ก่อนจะจัดการผลักหล่อนอย่างเต็มแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ!

 

 

 

 

 

 

 

มีเพียงเสียงของอะไรบางอย่างกระแทกกับพื้นอย่างแรง แม่ลงไปนอนอยู่ที่พื้นข้างล่างแล้ว ตัวของเธอสั่น ของเหลวสีแดงสดไหลออกมาจากแขนซ้ายที่มีกระดูกโผล่ทะลุผิวหนังบางออกมา นิ้วมือหงิกงอจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม ขาของเธอหักจนบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด มันหันกันไปคนละทิศทาง ศีรษะของเธอมีรอยบุบเล็กน้อยที่กลางกระหม่อม มันเริ่มกลายเป็นสีม่วงช้ำน่ากลัว ตัวของแม่ยังกระตุกอยู่อย่างนั้น ก่อนที่ร่างของแม่จะแน่นิ่งไป แววตาของหล่อนเหม่อลอย น้ำตาไหลออกมาจากตาคู่สวยของแม่ที่เบิกกว้างต่อวาระสุดท้ายของชีวิต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ขอโทษนะครับแม่ แต่ผมว่ามันถึงเวลาที่แม่ต้องเงียบบ้างแล้ว"

 

 

 

 

 จงแดเดินลงจากบันไดและผ่านร่างที่จมกองเลือดไปอย่างไม่แยแสต่อผู้บังเกิดเกล้าของตัวเองเลย เขาหันมายิ้มให้แม่ด้วยซ้ำ

ก่อนจะเดินออกจากบ้านหลังนั้น และไม่คิดที่จะกลับมาอีกเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สนุกใช่ไหมหล่ะ? ชีวิตของผม?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ในที่สุดจงแดก็ได้พบกับมินซอกอีกครั้งในโรงพยาบาลจิตเวชที่มินซอกทำงานอยู่ที่นั้น แต่พวกเขากลับเจอกันในฐานะของคนแปลกหน้า ตอนแรกจงแดตกใจมากที่อีกฝ่ายบอกว่าตัวเองไม่เคยเห็นหน้าอีกฝ่ายมาก่อนเลย จนได้มารู้ทีหลังว่า มินซอกสูญเสียความทรงจำในอดีตไปด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่นี้มันก็ดีแล้วสำหรับจงแด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เขาจะได้สร้างตัวตนใหม่ขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มที่เพอร์เฟค เพรียบพร้อม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

และคู่ควรกับมินซอก..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

จะมีแค่จงแดและมินซอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

----------------------------------------

I'm come back!!!! กลับมาแล้วค่าาาาา

หายไปนาน(มาก)สำหรับฟิคเรื่องนี้นะคะ

ตอนนี้ก็ยกให้สำหรับบุรุษพยาบาลจงแดนะคะ

เป็นเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีตของเขา ปมต่างๆก็เริ่ม

คลี่คลายขึ้นแล้ว ความจริงต่างๆก็เริ่มจะปรากฏขึ้นมาทีละนิดๆ

ยังไงก็ช่วยติดตามจนถึงตอนจบด้วยนะคะ

ต่อไปนี้ก็อาจจะอัพรัวๆนะคะ 

สกรีมผ่านแท๊กในทวิต #ฟิคเซฮุนวิปลาส พูดคุย+ทวงฟิคได้ที่ @Mrq_uestions