[EXO] Queer วิปลาส [Hunmin]

เป็นเวลาเนิ่นนานเท่าไหร่แล้วที่มินซอกไม่ได้นอนเต็มอิ่มขนาดนี้ เขายังงัวเงียอยู่บนเตียงนอน ค่อยๆยันกายให้ลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆห้องด้วยความมึนงง ก่อนจะเรียกคืนสติกลับมาได้ เขาย้อยสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นตัวเองกลับมานอนที่ห้องพักตัวเอง เขามานอนที่ห้องตัวเองได้ยังไง ภาพเมื่อคืนยังคงตราตรึงอยู่ในหัว ไม่ใช่เรื่องจงแด แต่เป็นเรื่องระหว่างเขากับเซฮุน มินซอกใช้นิ้วเรียวแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ สัมผัสของเซฮุนยังคงติดอยู่ มันเป็นจูบแรกในชีวิตของมินซอก เขาก้มมองดูสภาพตัวเอง เสื้อถูกใส่เข้ากลับที่เดิม ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

"ตายห่า!! สายแล้ว!!!" เขาดีดตัวออกจากเตียง รีบสำรวจสภาพตัวเองในกระจกอย่างเร่งรีบ ปกติมินซอกจะตื่นกี่โมงก็ได้ แต่วันนี้เขามีนัดเจอร่วมกับหัวหน้าแผนกจิตเวชจากโรงพยาบาลใหญ่คนใหม่

"สวัสดีครับคุณมินซอก" เสียงนุ่มลึกของหัวหน้าแผนกจิตเวชจากโรงพยาบาลใหญ่ที่ชื่อลู่หานทักทาย เขาโค้งให้อย่างสุภาพ มินซอกเก้ๆกังๆเล็กน้อย ทำให้ลู่หานหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
"คุณคงจะเป็นคุณลู่หานสินะครับ?"
มินซอกเอ่ยถามคนตรงหน้าเพื่อความแน่ใจ
"ใช่ครับ ผมลู่หาน ผมมาจากโรงพยาบาลใหญ่เพื่อที่จะมาดูแลที่นี้ครับ.."

"ผมชื่อมินซอกนะครับ วันนี้ผมจะพาคุณลู่หานเดินชมทางส่วนของโรงพยาบาลนะครับ" ลู่หานพยักหน้ารับ มินซอกถึงกับตะลึงเล็กน้อยที่ในโลกนี้จะมีหมอที่หน้าตาหวานแบบนี้ ไม่ได้ถึงกับสวยแบบผู้หญิงแต่เขามีดวงตาที่สวยเหมือนกวาง ทำให้ใบหน้าดูอ่อนหวาน

"ที่นี้จะใช้เป็นที่รักษาอาการของผู้ป่วยจิตเวชที่ถูกส่งตัวมาจากโรงพยาบาลใหญ่งหมด ที่ต้องส่งมาเพราะโรคแบบนี้จะต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษกว่าโรคทั่วไปที่แค่ทานยาก็หาย ที่นี้จะแบ่งที่พักออกไปเป็น 3 ส่วนครับส่วนตึกข้างนอกสุดคือตึกสำนักงานไว้ใช้สำหรับติดต่อการรักษา หรือญาติผู้ป่วยมาขอพบ และเป็นส่วนที่พักของหมอกับบุรุษพยาบาลด้วย เป็นส่วนที่ใหญ่ที่สุดเนื่องจากเราต้องใช้บุคคลากรจำนวนมากในการควบคุมดูแลคนไข้ สนใจจะขึ้นไปดูห้องพักของคุณลู่หานไหมครับ??"มินซอกเอ่ยถาม อีกฝ่ายพยักหน้าแทนคำตอบ เขาเดินนำไปที่หน้าตึก "ในตึกก็จะแบ่งเป็นโซนสำหรับหมอกับบุรุษพยาบาล ทุกห้องมีห้องน้ำส่วนตัวของห้อง ในแต่ละชั้นสุดทางเดินจะมีห้องน้ำรวม ห้องของคุณลู่หานจะอยู่ข้างๆห้องของผม" ระหว่างที่มินซอกกำลังเดินพาลู่หานชมรอบตึกอยู่นั้น จงแดก็เดินออกมาจากห้องพักของตัวเองพอดี ทั้งมินซอกและจงแดชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้ากัน มินซอกกลืนน้ำลายเสียงดัง ลู่หานเห็นมินซอกเงียบไป จึงเอ่ยถาม
"เอ่อ..คุณมินซอกครับ?? คนนั้นใครหรอครับ??" ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะตอบคำถาม จงแดก็สวนกลับขึ้นมาทันที
"สวัสดีครับ คุณลู่หานใช่ไหมครับ ผมคิม จงแดนะครับ เป็นบุรุษพยาบาลของที่นี้แล้วก็..." จงแดค่อยโอบไหล่ของมินซอก "ผมก็เป็นแฟนของคุณหมอมินซอกด้วยครับ"ลู่หานมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย มินซอกถึงกับถอนหายใจกับคำพูดของจงแด "เขาใช้มือเล็กค่อยๆคลายวงแขนของจงแดให้ออกจากไหล่ "ขอบใจในความหวังดีนะจงแด แต่วันนี้ฉันมีธุระต้องทำหลายอย่าง ไปกันเถอะครับคุณลู่หาน" มินซอกรีบคว้ามือของลูาหานแล้วรีบเดินออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้จงแดยืนงงอยู่อย่างนั้น เขาเคืองกับการกระทำของมินซอกที่คอยแต่จะฉีกหน้าของเขาอยู่ตลอดเวลา จนเผลอกำมือแน่นจนมือแดงช้ำ

เมื่อมินซอกเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วถึงกับโล่งอก เขาเพิ่งสังเกตว่าตัวเองเผลอไปจับมือของลู่หานเข้า จึงรีบดึงออกมา อีกฝ่ายยังมีทีท่างงๆอยู่ "ขอโทษที่ล่วงเกินคุณนะครับ คุณลู่หาน" เขาโค้งขอโทษ "ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมไม่ถืออะไรหรอก ผมเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นดีครับ ผมไม่บอกใครหรอก"ลู่หานยิ้มให้อีกฝ่ายเพื่อให้มินซอกสบายใจขึ้นมา มินซอกจึงพาแขกเดินชมโรงพยาบาลต่อไป

"มาถึงตึกผู้ป่วยนะครับ ส่วนมากผู้ป่วยที่อาการไม่หนักมากก็จะใช้ห้องนอนรวมกัน ผู้ป่วยจะสามารถอยู่ร่วมกับคนอื่นได้ และสามารถออกมาเดินเล่นข้างนอกที่สวนหลังตึกได้ แต่จะออกมาเฉพาะช่วงเวลาที่เรากำหนดเท่านั้น ตึกเล็กที่อยู่ไกลจากตึกทุกตึกนั้นคือตึกคนไข้พิเศษ เนื่องจากมีผู้ป่วยจำนวนไม่น้อยเลยที่มีอาการแปลกๆหรืออยู่รวมกับคนไข้อื่นไม่ได้ จึงต้องจับมาอยู่แยกเดี่ยว ตึกคนไข้พิเศษมักจะมีบุรุษพยาบาลควบคุมอยู่หนาแน่น เพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝันหรือช่วยเหลือผู้ป่วยได้ทันท่วงที คุณลู่หานอยากลองขึ้นไปหาผู้ป่วยดูไหมครับ??" มินซอกเอ่ยชวนอีกฝ่าย ลู่หานเอาแต่พยักหน้ารับไม่พูดอะไรมาก นั้นทำให้มินซอกรู้สึกอึดอัดจนบอกไม่ถูก เพราะลู่หานไม่ยอมพูดหรือแสดงความคิดเห็นอะไรเลย เอาแต่ยิ้มไม่ก็พยักหน้ารับอย่างเดียว

"วันนี้ผมจะมาแนะนำเคสแปลกๆนะครับ"
มินซอกเดินนำไปตรงห้องพักผู้ป่วย ภายในมีแค่ไฟส่องเล็กน้อย บรรยากาศจึงเยือกเย็นและเงียบสงบเนื่องจากไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเท่าตึกผู้ป่วยใหญ่ ผู้ป่วยถูกแบ่งออกให้อยู่เพียงแค่ห้องละคนเท่านั้น อากัปกิริยาของผู้ป่วยแต่ละคนแตกต่างกันมาก บางคนยืนอยู่กลางห้อง บางคนนั่งนิ่งไม่ไหวติง บางคนส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน บางคนร้องไห้คร่ำครวญ บางคนหัวเราะเสียงดัง ช่างเป็นบรรยากาศที่ดูน่าขนลุก

"คนไข้คนนี้ชื่อ ปาร์ค ชานยอล ครับ"
มินซอกส่งสายตาเป็นเชิงบอกว่าคนตัวสูงโปร่ง ผมสีน้ำตาลเข้มที่กำลังเอาแต่กอดเข่าร้องไห้คร่ำครวญอยู่ นั้นคือคนที่กำลังพูดถึง "เขาป่วยเป็นโรคประสาทซึมเศร้า neurotic depression แต่ว่าจะเป็นแบบขั้นรุนแรงมาก ชอบร้องไห้ออกมาในเกือบตลอดเวลา หมอที่ทำการรักษาตอนนี้ยังไม่มีครับเพราะติดเคสอื่น เราก็ได้แต่คอยดูแลห่างๆ มีแต่บุรุษพยาบาลแบคฮยอนที่คอยดูแลแทนอยู่ครับ ส่วนห้องต่อไปคือคุณ คิม จงอิน" มินซอกชี้นิ้วไปหาทางชายหนุ่มหน้าตาดีระดับนายแบบ ผมสีเทากระเซอะกระเซิง นั่งอยู่ตรงมุมห้อง จงอินเหมือนกำลังพูดคุยกับใครสักคนในกำแพงห้อง "เขาเป็นโรคบุคคลิกภาพแปรปรวนแบบฮีสทีเรีย มีลักษณะพึ่งพิงผู้อื่น อารมณ์แปรปรวนง่ายไม่แน่นอน เรียกร้องความสนใจ ถูกชักจูงได้ง่าย ถือตัวเองเป็นศูนย์กลาง ไม่บรรลุนิติภาวะ ส่วนมากจะพบในเพศหญิงมากกว่า แต่จงอินเป็นเพศชาย1ใน100ที่พบ..." จงอินยังคงนั่งคุยกับกำแพงอยู่อย่างนั้น "ตอนแรกจงอินอยู่ในความดูแลของผม แต่ว่าตอนนี้คุณหมอ
คยองซูเขาเป็นผู้ดูแลแทน.."

"แล้วทำไมคุณมินซอกถึงไม่ดูแลต่อหล่ะครับ??.."

"คือ...ผมมีคนไข้พิเศษคนใหม่มาแทนแบบเร่งด่วนหน่ะครับ.."
ลู่หานดูมีท่าทีสนใจมากกว่าเดิม
"งั้นพาผมไปดูได้ไหมครับ??!!"
อีกฝ่ายจับมือมินซอกเขย่าเป็นเชิงขอร้อง เขาตกใจกับท่าทางแบบนี้ เพราะตั้งแต่เห็นลู่หานมา เขาท่าทางดูเป็นคนนิ่งๆสงบเสงี่ยมไม่ค่อยพูด แต่นี้กับเหมือนกับคนไม่อยู่สุข มินซอกตอบตกลง และพาลู่หานเดินไปอีกทาง ซึ่งห้องนั้นเป็นห้องเดี่ยว ไม่มีห้องอื่นอยู่ขนาบข้าง บรรยากาศตลอดรอบนอกอึดอัดชวนเวียนหัว มีแต่กลิ่นยาลอยอยู่ในห้อง เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น
เซฮุนรีบยันกายมานั่งบนเตียงอย่างรวดเร็ว สีหน้าตอนแรกก็ดีใจอยู่ แต่พอเห็นคนที่เดินตามหลังพี่หมอมาก็ถึงกับหน้านิ้วคิ้วขมวดเป็นปม
"สวัสดีเซฮุน" มินซอกยังยิ้มทักทายเขาเหมือนปกติที่ทำอยู่ทุกวัน
"วันนี้พี่หมอจะมาแนะนำเพื่อนให้นะ คนนี้ชื่อคุณหมอลู่หาน.."
ลู่หานยิ้มทักทาย แต่เหมือนเซฮุนดูไม่ค่อยจะยินดีเท่าไหร่ เขายังคงนั่งนิ่งบนเตียง
เอาแต่จ้องเขม็งมาที่ลู่หาน
"เซฮุน... เซฮุน.. นายฟังอยู่ไหม??"
พี่หมอโบกมือผ่านไปมาที่หน้าของเซฮุน เขาถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย ทำให้มินซอกเผลอหัวเราะคิกคักออกมา
"เซฮุน..ฉันจะบอกว่า วันนี้หลังตรวจเสร็จฉันให้นายออกไปเดินเล่นข้างนอกได้นะ ดีใจไหม??" เหมือนมินซอกคุยกับคนใบ้ เซฮุนยังคงนั่งเงียบ พี่หมอจึงลากเก้าอี้จากโต๊ะทานข้าวมานั่งต่อหน้าเซฮุน โดยมีลู่หานนั่งมองอยู่ไม่ห่าง
"โอเค..งั้นเรามาเริ่มกันดีกว่า หลังจากที่มาอยู่ที่นี้ นายรู้สึกยังไงบ้าง??"
"..."
"เซฮุนไม่ให้ความร่วมมือเลยนะ..."
พี่หมอทำเสียงดุเล็กน้อย แต่เหมือนอีกฝ่ายยังคงจ้องเขม็งอยู่ ไม่ใช่ที่เขาแต่เป็นที่ลู่หาน ไม่ใช่สายตาที่เป็นมิตรแต่เต็มไปด้วยความเกลียด มินซอกไม่เข้าใจว่าทำไมเซฮุนถึงต้องทำแบบนั้นด้วย

"เซฮุน.. ให้ความร่วมมือพี่หมอด้วยสิครับ"
ลู่หานดุเล็กน้อยแต่มันไม่มีประโยชน์อะไรกับเซฮุน ลู่หานไปคว้ามือของพี่หมอมาจับ

"โอเคใช่ไหมครับ??" ลู่หานบีบมือมินซอกแน่น มินซอกพยักหน้า แต่ก็พยายามจะคลายมือออก "ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ อาการที่ผู้ป่วยมักต่อต้านหมอมันมีบ่อยครั้งแหละครับ" มินซอกก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมวันนี้เซฮุนถึงทำตัวผิดปกติจากทุกวันที่จะต้องทำตัวให้เหมือนเด็กน้อย
"ถ้าพี่ไม่มีอะไร ผมขออกไปข้างนอกนะครับ" เขาไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาต มินซอกตะโกนเรียก เซฮุนรีบเดินออกไปจากห้องตัวเอง สร้างความตกใจแก่อีกสองคนในห้องมาก "เรารีบตามไปเถอะครับ เผื่อว่าคนไข้จะหนีไป" ลู่หานกระตุ้น
มินซอกให้ตื่นจากอาการงุนงง ทั้งสองวิ่งลงมาจากตึกมาสู่สนามข้างหลังตึก แต่ไม่มีแม้แต่วี่แววของเซฮุน
"งั้นเราลองแยกกันหาดูนะครับ ผมจะไปทางด้านหลังเอง ส่วนคุณลู่หานก็ลองหาในตึกดูนะครับ" ลู่หานพยักหน้ารับ พวกเขาแยกกันช่วยออกตามหาเซฮุน

"เซฮุน!! เซฮุน!! เซฮุน!!"
มินซอกวิ่งเหยาะๆอยู่บริเวณสวนด้านหลังสุด เขาค่อยๆเดินมาตรงแถวที่มีต้นไม้นับสิบต้นยืนต้นตระหง่านอยู่ ลมพัดมาทำให้ใบไม้รอบๆปลิวว่อนไปทั่ว มินซอกพยายามหลบเข้าไปยืนใกล้ต้นไม้ใหญ่ข้างหลัง จู่ๆก็มีมือแกร่งมาปิดปากแล้วจัดการโอบลำตัวของมินซอกแล้วลากไปที่หลังต้นไม้ มินซอกดิ้นพร่านด้วยความตกใจกลัว เขาพยายามสะบัดตัวไปมา ส่งเสียงร้องอู้อี้ จนอีกฝ่ายค่อยๆคลายแขนออก มินซอกหายใจหอบ เขาหันมาเผชิญหน้ากับ
คนที่พยายามจะจับตัวเขาไว้

"ซ-เซฮุน!!!"
"ชู่ๆ.... เงียบไว้ครับพี่หมอ เดี๋ยวก็มีคนอื่นมาเห็นหรอก!!"
"นี้นายเล่นบ้าอะไรเนี่ย?? รู้ตัวใช่ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่!! บอกฉันมาเลยว่าทำไมต้องทำตัวแบบนั้น!!?"
"ก็ไอคนหน้าตาหื่นๆที่ชื่อลู่หานอ่ะ สานตามันคอยจ้องจะแทะเล็มพี่ตลอดเวลาเลย ทั้งเลียทั้งกัดปาก แถมยังแอบเนียนจับมือพี่ด้วย!"

"คุณลู่หานเขาก็เป็นแค่แขกเท่านั้น เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน นายคิดอะไรอยู่เนี่ย???"
"พิสูจน์สิว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน.."
"ยังไง??"
จู่ๆเซฮุนก็จับข้อมืออีกฝ่ายให้เดินตามตัวเองเข้ามาในหลังพุ่มไม้ เขาจับมินซอกถอดเสื้อกาวน์ออก
"นายจะทำอะไรเนี่ย!!"
"แค่พี่ยอมมีอะไรกับผมตอนนี้ ผมก็จะยอมเชื่อว่าพี่หมอกับไอหน้าหื่นนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน..."
"แล้วทำไมฉันต้องทำด้วย!!"
"เพื่อให้ผมมั่นใจ และผมก็หวงพี่หมอมากด้วย.."
"นายมีสิทธ์อะไรจะมาหวงฉัน"
"เพราะว่าผมหน่ะ.. ผม... ผมต้องการพี่มากกว่าใครในโลกนี้"

มินซอกรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของเซฮุน ปกติเราต้องพูดว่าเพราะว่า'รัก'ไม่ใช่หรอ?แล้วตกลงความรู้สึกของเซฮุนคืออะไรกันแน่??

รักหรือแค่ต้องการ

คงไม่ใช่เวลาที่จะต้องมานั่งคิดอะไรแบบนี้ มินซอกปล่อยให้ร่างกายไหลไปตามการควบคุม เซฮุนปลดกระดุมเสื้อของพี่หมอออก เขาสูดดมกลิ่นกายหอมของพี่หมอเล้าโลมไปมาทั้งจูบทั้งดูดจนเป็นรอยแดงบวมอยู่ตามร่างกาย มือข้างหนึ่งโอบกอดเอวบางไว้ อีกข้างนึงจัดการถอดกางเกงขายาวสีดำออกอย่ารวดเร็ว เซฮุนค่อยๆกดตัวของมินซอกให้ต่ำลง มินซอกดูตื่นเต้นและหวาดกลัวกับการที่ออกมาทำอะไรแบบนี้ข้างนอกครั้งแรก มันตื่นเต้นจนบอกไม่ถูก อีกฝ่ายค่อยๆดันแท่งร้อนเข้ามาในรูสีหวานอย่างช้าๆ มินซอกเผลอร้องครางออกมาเสียงดัง "พี่หมอครับ เราอยู่กันข้างนอก จะเสียงดังไม่ได้นะครับ"
มินซอกพยักหน้ารับไปด้วยอาการเขินอาย ใบหน้าของเขาแดงก่ำเหมือนลูกตำลึง ทุกครั้งที่เซฮุนกระแทกเข้ามา มินซอกต้องพยายามสะกัดกั้นตัวเองไม่ให้ครางออกมา เขาเม้มปากแน่น แต่ก็เผลอปล่อยเสียงร้องแห่งความสุขสมออกมาเบาๆในบ้างครั้ง

"คนไข้ตรงนั้นกำลังทำอะไรอยู่!?"
เสียงของบุรุษพยาบาลคนหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะ ทั้งสองหยุดชะงัก มินซอกรีบเอามือปิดปากตัวเองแน่นไม่ให้ส่งเสียงอะไรออกไป ช่างเป็นโชคดีที่เซฮุนไม่ได้ถอดเสื้อออกและด้วยองค์ประกอบการจัดแต่งสวนของโรงพยาบาล ส่วนที่เป็นพุ่มไม้มีความสูงพอที่จะบังช่วงครึ่งล่างของเซฮุนได้มิด มินซอกแทบจะร้องไห้ออกมา ถ้าเกิดมาอีกฝ่ายมาเห็นเขาในสภาพแบบนี้ เขานึกไม่ออกเลยว่าอนาคตจะเป็นยังไง

"อ๋อ ผมมายิงกระต่ายหน่ะครับ คือว่าผมอั้นไม่ไหวแล้วถ้าเดินไปก็คงราดแน่ ก็เลยมาตรงนี้แทน หวังว่าพี่คงเข้าใจนะครับ"
เซฮุนส่งยิ่มหวานให้ เขาตอบคำถามด้วยสีหน้าแช่มชื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แท่งร้อนยังคงคาอยู่ตรงนั้น เขาค่อยดันมัน

เข้า.... ออก....
เข้า.... ออก....
เข้า.... ออก....
เข้า.... ออก....
เข้า.... ออก....

มินซอกตกใจที่เซฮุนทำแบบนั้น เซฮุนดันเข้ามาซะจนสุดจนเกือบเผลอหลุดเสียงครางออกมา ในใจนึกโกรธที่เซฮุนทำอะไรบ้าๆแบบนี้

"งั้นถ้าเสร็จแล้วก็ขึ้นห้องด้วย.." บุรุษพยาบาลคนนั้นเดินจากไป เซฮุนเห็นเดินไปไกลแล้วจึงกลับมาคุยกับมินซอกต่อ
"เกือบไปแล้วนะครับพี่หมอ" เขายิ้มกรุ่มกริ่ม "นายทำบ้าอะไรของนายเนี่ย ถ้าเกิดมีคนจับได้หล่ะ!!" มินซอกดุเซฮุน จนอีกใ่ายต้องทำให้เขาหยุดด้วยการดันแท่งร้อนเข้าออกอย่างรวดเร็ว
"นี้เซฮุนวันหลังอย่า...ท-ทำ... นะ--.... "
เสียงดุค่อยๆอ่อนลงเป็นเวียงครางด้วยความสุขสม หน้านิ่วเมื่อก่อนนี้ค่อยๆอ่อนลงช้าๆ สุดท้ายหมาน้อยมินซอกก็ต้องสมยอมให้กับหมาป่าอย่างเซฮุน

'ผมขอโทษนะครับพี่หมอที่เป็นเด็กดื้อไม่ยอมเชื่อฟังพี่หมอ... แต่ทำแบบนี้มันสนุกกว่าการเป็นเด็กดีตั้งเยอะนี้นา...'

ขณะที่ทั้งสองกำลังเพลิดเพลินอยู่นั้น มีคนกำลังยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดอยู่ห่างๆ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ไล่หาชื่อใครสักคน ในหัวมีแผนการบางอย่างซ่อนอยู่
"สวัสดีครับ คุณคิม จงแดใช่ไหมครับ??ผมลู่หานเองนะครับ.. มีอะไรอยากจะเล่าให้คุณฟังสักหน่อยจะได้ไหมครับ??"

--------------------------------------

สกรีมฟิคได้ผ่าน #ฟิคเซฮุนวิปลาส คอมเม้นท์ด้วยได้นะ

ไรท์อยากรู้ว่าคนอ่านชอบไหม เข้ามาทวงฟิคได้ที่ @Mrq_uestions