[EXO] Queer วิปลาส [Hunmin]

  การที่จะกลับมาใช้ชีวิตปกติแบบเมื่อก่อนคงเป็นไปไม่ได้แล้วสำหรับมินซอกเพราะตัวเขาได้ตกเป็นนักเรียนกามของคุณครูเซฮุนคนไข้โรคจิตไปเสียแล้ว ตั้งแต่ได้พบกับเซฮุน ทำให้ความรู้สึกแปลกประหลาดออกไป มันเป็นรู้สึกที่หน่วงๆอยู่ในใจ

 

หรือว่าฉันชอบเซฮุน..

 

มินซอกรีบสั่นหัวตัวเอง มันคงเป็นอะไรที่บ้ามากถ้าเกิดเขาชอบคนโรคจิตจริงๆ อาจเป็นเพราะตัวเขาติดใจในลีลาเซ๊กส์ของเซฮุน แต่เมื่อมินซอกนึกถึงหน้าของเซฮุนลอยมาทีไร เขาก็เผลอหน้าแดงขึ้นมาทุกที

 

ผ่านมาหลายวันแล้วที่มินซอกไม่ได้เจอหน้าเซฮุน ด้วยความที่เขายุ่งกับการจัดการเอกสารที่มากมายและคอยดูแลคุณลู่หานที่ยังไม่ชินกับที่ทำงานใหม่ วันนี้เขาก็เลยถือโอกาศไปหาเซฮุน ที่จริงมันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไปเยี่ยมคนไข้ทุกวัน แต่ถ้ามีใครถามเขาก็เลี่ยงที่จะตอบเพราะว่าแท้จริงแล้ว

 

เขาก็แค่อยากเจอเซฮุนก็เท่านั้นเอง..

 

"สวัสดีเซฮุน.." คำทักทายของเขาเหมือนกับทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

 

ไม่มีเสียงขานรับอย่างร่าเริงของอีกฝ่ายตามปกติ เซฮุนยังคงนอนหันหลังให้อยู่บนเตียง ที่จริงแล้วเซฮุนจะไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ ส่วนใหญ่นอนนิดเดียวแต่บางทีก็ไม่นอนเลยเป็นวันๆ แต่เซฮุนเอาแต่นอนนิ่ง ไหล่ขยับขึ้นลงอย่างรวดเร็วตามการหายใจเข้าออก พี่หมอเริ่มเป็นห่วงกับอาการของอีกฝ่าย จึงเดินเข้าไปหาเซฮุน

 

"ซ-เซเฮุน... เป็นอะไรรึเปล่า??"

เซฮุนค่อยๆหันหน้ามามอง ใบหน้าอิดโรยและซีดเผือดมีเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็มใบหน้า มินซอกค่อยๆประคองร่างใหญ่ให้ลุกขึ้นนั่ง เซฮุนดูเหมือนไร้เรี่ยวแรง เขาหายใจหอบถี่ มินซอกเอามือแตะที่หน้าผาก ของเซฮุน หลังมือสัมผัสเข้าที่หน้าผากกว้างถึงกับรีบชักมือออกอย่างรวดเร็ว

 

"นายไปทำอะไรมา?? ทำไมไข้ถึงสูงขนาดนี้!!??" มินซอกเริ่มกระวนกระวายขึ้นมา "ฮ่ะๆ...พี่หมอ พี่หมอมาหาผมแล้วหรอ ผมรอพี่มาตั้งนานแล้ว แต่พี่ก็ยังไม่มาซะที ผมรอกินข้าวกับพี่อยู่ทุกวันเลย ในที่สุดพี่หมอก็มาหาผม..ผมดีใจจัง.."

เสียงของเซฮุนแผ่วเบา แววตาที่มองมาเริ่มเลื่อนลอย มินซอกเริ่มลนลานทำอะไรไม่ถูก ยิ่งเห็นเซฮุนอาการแย่ขนาดนั้นเขาก็ยิ่งกังวล

"เซฮุน พี่หมอว่าวันนี้เราพอเถอะนะ วันนี้พักผ่อนเถอะ"

"ผมอยากคุยกับพี่หมอเหลือเกิน"

"แต่นายต้องพักผ่อนจะได้แข็งแรงนะ"

"แค่ผมคุยกับพี่หมอผมก็หายป่วยแล้ว"

"....."

"ได้โปรดเถอะนะครับ ผมอยากขอเวลาอยู่กับพี่ต่อจริงๆ" เซฮุนส่งสายตาอ้อนวอน กุมมือของมินซอกไว้ ด้วยความที่เป็นคนใจอ่อนง่ายกับเรื่องแบบนี้ มินซอกจึงเผลอรับปากตกลง

 

 

"ก็ได้ฉันจะอยู่คุยเป็นเพื่อน แต่นายต้องทานข้าวต้มแล้วก็ต้องทานยาด้วย จะได้หายไวๆ ตกลงไหม??"

อีกฝ่ายพยักหน้ารับ มินซอกโทรหาบุรุษพยาบาลให้นำอาหารและยามาส่งที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ

 

 

"ขออนุญาตค้าบบ.."

มีเสียงดังขึ้นจากหลังบานประตูห้องผู้ป่วยที่เปิดออก แบคฮยอนค่อยๆโผล่หน้าออกมาหันซ้ายหันขวาสอดส่องภายในห้อง

"ฉันอยู่ตรงนี้แบคฮยอน.." มินซอกทำเสียงเข้ม

"ก็แค่อยากรู้เฉยๆว่าในห้องมีอะไรบ้าง" แบคฮยอนทำหน้าทำตากวนประสาท เขาเดินเข้ามาในห้อง มือข้างขวาถือถาดอาหารอย่างทะมัดทะแมง ก่อนจะวางมันลงตรงโต๊ะหัวเตียงคนไข้

"แล้วทำไมมาช้านักหล่ะ??"

 

 

"ก็มีปัญหากับไอหูกางนั้นแหละ" ผู้พูดทำหน้าเอือมระอากับพฤติกรรมของคนที่กำลังพูดถึงอยู่

"นายหมายถึงชานยอลหน่ะหรอ??"

"เออๆ ก็นั้นแหละ ผมต้องคอยตามดูแลจนกว่าจะมีหมอมาประจำเคส คนอะไรก็ไม่รู้ วันๆเอาแต่ร้องไห้ โคตรตุ๊ดเลย"

แบคฮยอนเบะปากยืนกอดอกอยู่อย่างนั้น มินซอกถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับความไม่โตของบุรุษพยาบาลแบคฮยอน เอาเข้าจริงๆแบคฮยอนก็สามารถเป็นหมอได้แต่เขาไม่เข้าใจอาการและวิธีการรักษาคนไข้จึงมักสอนเรื่องผิดๆให้กับคนไข้เสมอ สายตาของแบคฮยอนได้เหล่มองไปที่คนไข้ร่างสูงโปร่งที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง

"เฮ้! นายชื่ออะไรอ่ะ???"

เสียงทักทายอย่างสดใสของแบคฮยอน ทำเอาอีกฝ่ายตกใจเล็กน้อย แบคฮยอนรีบเดินไปนั่งบนเตียงคนไข้

"เอ่อ... เซฮุน..."

 

 

"อ๋อออ นายคนนั้นเอง ที่เขาลือกันว่าอาการร้ายแรงที่สุดในโรงพยาบาลสินะ

ไม่คิดเลยว่าจะหน้าตาดีขนาดนี้.."

"แบคฮยอน นายกลับไปดูแลชานยอลได้แล้วมั้ง" มินซอกดุ แบคฮยอนรีบลุกขึ้นจากเตียง ทำหน้าหงิกหน้างอใส่พี่หมอ

"โถ่.. แค่นี้ทำเป็นหวง ผมไม่แย่งหรอก.."

"อีกประมาณ30นาที ค่อยมาเก็บจานนะ"

มินซอกตัดพ้อ แบคฮยอนดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่ถูกไล่ให้ออกจากห้อง แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรมินซอก เดินออกจากห้องไปอย่างง่ายดาย

 

"อย่าไปใส่ใจอะไรมากเลยนะเซฮุน เขาก็แค่อยากทำความรู้จักนาย.."

"ผมไม่มีวันสนใจใครนอกจากพี่หมอหรอกครับ.." เซฮุนคลี่ยิ้มบางให้อีกฝ่าย มินซอกชะงักเล็กน้อยกับคำพูดของเซฮุน มินซอกแทบหุบยิ้มไม่อยู่กับคำพูดหวานจากปากเซฮุน และพยายามคิดว่า

 

อีกฝ่ายเป็นเพียงคนไข้ทางจิต การจะพูดอะไรแบบนี้คงเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป เขาหยิบถ้วยข้าวต้มขึ้นมาแล้วแล้วยื่นไปให้เซฮุน

"ป้อนให้ผมหน่อยสิครับ..."

เซฮุนอ้อนเหมือนแมว ในเมื่อไม่มีอะไรจะเสียแล้ว มินซอกก็จัดแจงตักข้าวต้มขึ้นมาให้พอดีคำ เป่าให้หายร้อนเล็กน้อย

"อ๊ะ.. อ้าปากสิ อ้ามมม.."

อีกฝ่ายอ้าปากกว้าง พี่หมอค่อยๆป้อนข้าวต้มให้ แต่ดูเหมือนมันจะร้อนเกินไป ทำให้เซฮุนสำลัก จนทำให้ข้าวต้มบางส่วนไหลเข้าไปในเสื้อผู้ป่วย เซฮุนดิ้นพราดไปมา ปากร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด มินซอกตาลีตาเหลือกถอดเสื้อให้เซฮุน เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องได้รูปสวย บริเวณหน้าอกมีเศษข้าวต้มและรอยจ้ำสีแดงอยู่รอบๆ

"เซฮุน... ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ.."

มินซอกทำหน้าสำนึกผิด เซฮุนแกล้งร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง

อีกฝ่ายยิ่งตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก

 

"ผมเจ็บจังเลย... มันแสบไปหมดเลย.."

"งั้นพี่หมอขอดูรอยแผลหน่อยนะ"

มินซอกยื่นหน้าเข้าไปใกล้ มือเรียวค่อยๆลูบที่หน้าอกตรงรอยแดงอย่างแผ่วเบา ทุกครั้งที่นิ้วสัมผัสเข้ากับรอยแผลเซฮุนจะเผลอร้องซี้ดออกมา พี่หมอรู้สึกตื่นเต้นที่หน้าของตัวเองมันแทบจะแนบกับหน้าอกอยู่แล้ว

 

เซฮุนจึงถือโอกาสนี้ คว้าเอวบางของพี่หมอไว้

"น-นี้!! เซฮุน ป-ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!"

มินซอกพยายามดิ้นขัดขืน ด้วยความที่อีกฝ่ายตัวใหญ่กว่าจึงไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกจากการโอบกอดครั้งนี้ไปได้

"เราไม่ได้เรียนเรื่องสัตว์กันมาหลายวันเลยนะครับพี่หมอ คงจะลืมกันไปแล้วหล่ะสิ ว่าต้องทำอะไรบ้าง..." ท่าทางเหมือนเด็กน้อยเมื่อคราวแรกของเซฮุนได้เปลี่ยนไปทันที

"ผมจะมารื้อฟื้นความทรงจำที่ดีของเรานะครับ เอาสัตว์ง่ายๆดีกว่า.. อืม... อ๋อ!! วัว!! วันนี้เรียนเรื่องวัวกันนะครับ..."

 

มินซอกหน้าซีดเหมือนรู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นกับตัวเองอีกครั้ง

 

คงได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมต่อไป

 

เซฮุนจับมินซอกนอนคว่ำหน้าลงกับเตียง ให้สะโพกยกตัวขึ้น เขาปลดกางเกงออก เผยให้เห็นบั้นท้ายขาวเนียนอมชมพูของพี่หมอ อีกฝ่ายกลืนน้ำอึกใหญ่ เซฮุนพยายามเก็บอาการของตัวเองเอาไว้

 

แต่มันช่าง.. เย้ายวนใจเหลือเกิน...

 

"พี่หมอต้องเป็นวัวตัวเมียนะครับ... วัวตัวเมียจะมีพฤติกรรมคือ ส่งเสียงร้องกระวนกระวาย เลียและดมตัวเอง สนใจโคตัวผู้แบบผม พี่พอจะทำได้ไหมครับ??.."

มินซอกไม่ตอบอะไร เค้าค่อยๆเปล่งเสียงครางออกมาเบาๆอย่างขวยเขิน อีกฝ่ายถึงกับหลงเสียงครางนั้นจนแทบจะคลั่ง

 

แต่ทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามขั้นตอนที่วางไว้ พี่หมอใช้ลิ้นนุ่มค่อยๆละเลียดแขนบางของตัวเองทั้งสองข้าง ไล่จากต้นแขนไปจนถึงปลายนิ้ว มันเป็นอารมณ์ที่บอกไม่ถูก

เขาค่อยๆหันมาเผชิญหน้ากับเซฮุน ใบหน้าหวานจ่ออยู่กับช่วงล่าง ลมหายใจรดที่เป้ากางเกงของเซฮุน ก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าให้เข้ามาใกล้กับใบหน้าของอีกฝ่าย ตาทั้งคู่มองประสานกัน ตาคู่นั้นของเซฮุนเหมือนมีมนต์สะกดให้ชวนจับจ้อง เซฮุนเอนหัวไปมาเล็กน้อย ทำให้พี่หมอเผลอเอนหัวไปตามการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย

 

"อาการต่อไป จะมีน้ำเมือกไหลออกมาส่วนใหญ่จะเป็นเมือกใสและเหนียว มีอาการขมิบอวัยวะเพศด้วยนะ เป็นแบบนี้ได้เพราะฮอร์โมนเอสโตรเจน แต่พี่หมอจะขมิบที่อื่นก็ได้นะครับ ฮ่ะฮ่ะ โคตัวเมียมักจะส่งเสียงร้องหาแต่ตัวผู้.. พี่หมอครับ.. ลองทำดูนะ.."

"เซฮุน... เซฮุนนา... เซฮุน.." มินซอกเอาแต่ส่งเสียงร้องเรียกแต่ชื่อของอีกฝ่าย พยายามเอนตัวเข้าไปแนบชิดเซฮุน หน้าอกพี่หมอสัมผัสกับแผงอกของอีกฝ่าย ยิ่งทำให้ร่างกายของมินซอก

 

เริ่มอ่อนระทวย ใบหน้าเริ่มแดงฉาน ปากอวบอิ่มสีชาดสั่นระริก เซฮุนเหมือนเข้าใจว่าอาการของพี่หมอจะเป็นยังไงต่อไป เขาจับมินซอกนอนคว่ำอย่างแรงจนกระแทกกับเตียง

"พี่ครับ.. ผมทนไม่ไหวแล้ว.. พี่นิสัยแย่จังเลยนะครับ ผม... ผม... ผม..."

ไม่ทันขาดคำมินซอกก็ถูกเซฮุนกระแทกท่อนเอ็นอย่างแรงจนอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวจนหลุดเสียงร้องออกมา เขาไม่รู้เลยว่าเซฮุนถอดกางเกงออกตั้งแต่เมื่อไหร่ ทุกครั้งที่เซฮุนกระแทกเข้ามา พี่หมอออร้องคราง สองมือจิกกับผ้าปูเตียงสีขาวจนหลุดลุ่ยด้วยความสุขสม มินซอกร้องจนไม่มีเสียงครางออกมา มีเพียงเสียงลมหายใจเท่านั้น น้ำลายไหลออกมาจากปากแบบไม่รู้ตัว สติของมินซอกเริ่มเลือนลาง

"อ๊ะ.. อ๊ะ.. อ๊า.. อ๊าาา อา อ๊ะ!"

"ร้องแบบนั้นมันยิ่งทำให้ผมอยากจะเอาพี่มากกว่าเดิมอีกนะครับ ฮ่ะฮ่ะ อ๊าา..."

เซฮุนยังคงไม่ลดความเร็วลงทำให้รู้สึกมวนท้อง เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดและสั่นสะเทือนอารมณ์

 

ก๊อก.... ก๊อก....

 

เหมือนมีคนเข้ามาขัดจังหวะการร่วมรักอันเร่าร้อน สองร่างที่ยังเชื่อมติดกันอยู่ถึงกับชะงักกิจกรรมลง ทั้งคู่อยู่ในอาการตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก

"ผมแบคฮยอนนะครับ.. ขอเข้าไปนะคร้าบ"

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นในความเงียบ สีหน้าของแบคฮยอนตกใจเล็กน้อยกับภาพตรงหน้า

 

"พี่มินซอกหายไปไหนอ่ะ??"

ในห้องมีเพียงเซฮุนนอนหันข้างมาทางแบคฮยอน เซฮุนนอนห่มผ้าและหดขาไม่ให้พ้นเตียง หารู้ไม่ว่า ใต้ผ้าห่มสีขาวหนา มีร่างเล็กของคุณหมอนอนอยู่ในวงแขนของอีกฝ่าย หน้าอกของทั้งคู่เสียดสีกันมันยิ่งทำให้มินซอกน้อยตื่นตัวและตั้งแข็งเกร็ง มินซอกพยายามกลั้นเสียงของตัวเองไว้ โดยที่ท่อนล่างของเซฮุนยังคงสอดใส่อยู่

 

"พี่หมอกลับไปแล้วครับ.. เห็นบอกว่ามีธุระด่วนต้องไปทำ.." แบคฮยอนพยักหน้ารับส่งๆ บนเตียงของเซฮุนสภาพเละเทะ มีผ้ากระจัดกระจายอยู่เต็มเตียง

"ทำไมเตียงนายมันเละอย่างนั้นอ่ะ" เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นห้องค่อยๆเข้ามาใกล้กับเตียง คนใต้ผ้าห่มหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก ในหัวคิดแต่ว่าถ้าหากคนที่เข้ามาในห้องเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้หล่ะก็...

 

"งั้นเดี๋ยวฉันห่มผ้าให้ใหม่นะ.."

"จัดแค่ข้างล่างก็พอนะครับ"

แบคฮยอนค่อยๆเปิดผ้าห่มขึ้น เซฮุนหดขาตัวเอง ทำให้ท่อนเอ็นถูกสอดเข้ามาลึกกว่าเดิมจนมิดแท่ง มินซอกร้องอู๋อี๋ออกมา รูรักสีหวานขมิบตอดแท่งร้อนอย่างรุนแรง เซฮุนค่อยๆขยับขาขึ้นลงไปมา มือที่จับแขนของเซฮุนไว้จิกเข้าที่เนื้อโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

ผ้าห่มถูกเลื่อนขึ้นมาจนเห็นถึงเข่าของเซฮุน

 

 

"นายไม่ร้อนหรอ??"

"ก็ไม่นะครับ ผมชอบแบบนี้" อีกฝ่ายฉีกยิ้มตอบ ทั้งๆที่ข้างล่างยังคงขยับอยู่ มินซอกรู้สึกเคืองที่เซฮุนเล่นอะไรบ้าๆแบบนี้ มัน

 

เสี่ยงมากถ้าเกิดแบคฮยอนดึงผ้าห่มให้สูงขึ้นกว่านี้ คงได้เห็นหมดทุกอย่างแน่

"อ่าๆ งั้นฉันไม่กวนหล่ะ พักผ่อนให้เยอะๆนะ.." อีกฝ่ายยกถาดอาหารขึ้นมา มองดูปริมาณอาหารที่เหมือนไม่ลดลงเลย แต่เขาก็ไม่สงสัยอะไรเพราะปกติคนป่วยก็ชอบกินทิ้งกินขว้างแบบนี้อยู่แล้ว

 ทันทีที่แบคฮยอนปิดประตู น้ำกามพวยพุ่งออกมา เซฮุนเปิดผ้าห่มออก ค่อยๆดึงแท่งร้อนออก ทำให้น้ำขาวขุ่นทะลักออกมาจากรู พี่หมอนอนขดตัวอยู่บนเตียง หายใจหอบถี่ หน้าแดงก่ำด้วยึวามสุขสม ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลเป็นทาง เซฮุนอุ้มมินซอกมานั่งบนตัก เช็ดทำความสะอาดรูสีหวาน บรรจงจูบหน้าผากเบาๆ พี่หมอใช้สองมือโอบคออีกฝ่ายไว้แนบแน่นยิ่งขึ้น ค่อยๆ

 

 

"พี่ยอมทำกับนายอีกรอบ ขอแค่สิ่งที่นายทำกับพี่เต็มไปด้วยความรัก ขอแค่นายรักพี่ เท่านั้นก็พอแล้ว..."

 

 

มินซอกละเมียดจูบกับเซฮุน สองมือแกร่งของเซฮุนจับไว้ที่เอวของพี่หมอ ลูบไล้ไปมาอยู่อย่างนั้น ทั้งคู่ยังคงมีอารมณ์ค้างอยู่ จนเผลอมีอะไรด้วยกันอีกครั้ง

 

 เสียงกำปั้นทุบกำแพงดังอยู่ข้างนอกตรงบริเวณระเบียงทางเดินที่ค่อนข้างมือ ชายหนุ่มร่างบางใช้แขนบางพิงกับผนังทางเดินอยู่ เขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธแค้น หน้าแดงและปากสั่นด้วยความโกรธจัดจนตัวสั่นเทาในมุมมืด เขาแทบอยากจะเข้าไปกระทืบเซฮุนเอาเสียตอนนี้

 

 

"ไอเหี้ยเซฮุน.. มึงกล้าทำแบบนี้กับแฟนกูงั้นหรอ มึงต้องตาย!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---------------------------------

สกรีมฟิคผ่าน #ฟิคเซฮุนวิปลาส เข้ามาพูดคุยกันได้ที่ @Mrq_uestions