[EXO] Queer วิปลาส [Hunmin]

 
 
แม้บาดแผลข้างในจะหายดีแล้ว
แต่มันก็ยังทิ้งรอยแผลไว้เสมอ
 
 
 
   ช่วงชีวิตในวัยเด็กของใครหลายคน อาจเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำที่สุดในชีวิต แต่กับเซฮุนแล้ว มันเหมือนรอยแผลที่ยังหลงเหลือซึ่งความเจ็บปวดไว้อยู่เสมอ
 
อาการของผู้ป่วยจิตเวชนั้นล้วนแตกต่างกัน ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับอดีตที่ได้ผ่านพบเจอมา 
 
 
ย้อนกลับไปเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก
โอ เซฮุน เด็กชายวัยเจ็ดปี เกิดในครอบครัวผู้ดีและมีชาติตระกูล เขาเหมือนเด็กผู้ชายทั่วๆไป ที่ชีวิตในวัยเด็กเต็มไปด้วยสีสัน ความสนุกสนานและความสดใส มีครอบครัวที่อบอุ่นอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากัน คุณพ่อที่อบอุ่นและคุณแม่ที่ใจดีราวกับนางฟ้า มันช่างหอมหวานเหมือนดั่งในเทพนิยาย
 
 
 
แต่โลกของเรานั้นโหดร้ายเกินกว่าที่เด็กชายจะรู้
 
 
 
 
 
ผู้เป็นพ่อได้ด่วนจากไปด้วยโรคร้ายที่ไม่มีการรักษา สร้างความเศร้าสลดใจแก่ครอบครัวเป็นอย่างยิ่ง ไม่มีใครรู้ถึงอาการหรือโรคที่เขาเป็นอยู่ เพราะเขาไม่เคยเอ่ยปากพูดถึงมันเลย เมื่ออาการกำเริบ เขามักจะบอกว่าแค่ปวดหัวนิดหน่อย แค่ปวดท้องเอง ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงเขาหรอก
 
 
 
 
 
จนมาถึงวันที่เขาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
 
 
 
 
 
งานศพถูกจัดขึ้นอย่างเงียบๆ ผู้คนที่มาร่วมงานต่างเป็นเพื่อน หรือญาติห่างๆของฝ่ายพ่อและแม่ ภรรยาและลูกของชายผู้จากไปยืนไว้อาลัยอยู่หน้าหลุมศพที่โลงศพสีขาวงาช้างกำลังจะถูกฝัง หล่อนเม้มปากแน่น ดวงตาแดงก่ำ เธอยืมกุมมือลูกชายไว้แน่น ทุกคนแสดงความเสียใจให้กับผู้เป็นแม่ที่หัวใจดวงนี้ได้แตกร้าวเป็นเสี่ยงๆ น้ำตาของเธอเอ่อล้นออกมาทันทีที่โรงศพถูกฝังลงใต้พื้นดิน เธอพยายามกลั้นความโศกเศร้านี้ไว้ เนื้อตัวเธอเริ่มสั่นเทา มือที่เคยกุมมือเล็กของลูกชายไว้บัดนี้มันมากุมหน้าตัวเองไว้เพื่อพยายามปิดบังใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของตัวเอง เธอคร่ำครวญถึงผู้เป็นที่รักอย่าอาลัยอาวรณ์
 
 
"ท-ทำไม.. คุณถึงไม่บอกฉันเลยหล่ะคะ?.."
 
 
 
"ฉ-ฉันไม่มีค่าพอที่จะได้รู้ความจริงหรอ.."
 
 
 
ดวงตากลมโตของแม่ช้ำและแดงก่ำ แก้มนวลเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลออกมา เซฮุนในตอนนั้นเขายังไม่เข้าใจอะไรมากพอนัก จึงได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเงียบๆ เขาเริ่มไม่สบายใจที่แม่ของตนร้องไห้
 
 
"แม่ครับ.. แม่ร้องไห้ทำไม?? แล้วพ่อทำไมลงไปอยู่ในนั้นหรอครับ??"
 
 
 
 
หล่อนลงไปคุกเข่ากอดลูกไว้กับตัวแน่น มือบางลูบหัวอีกคนเบาๆ อย่างทะนุถนอม เซฮุนใช้แขนเล็กๆของตัวเองลูบหลังมารดาไว้อย่างอ่อนโยน ก่อนผู้เป็นแม่จะกระซิบข้างหูของลูกชายอย่างแผ่วเบาว่า
 
 
 
"พ่อจะไม่อยู่กับเราแล้ว ฮือ.. พ-พ่อจะไม่อยู่อีกแล้ว.. ฮึก-ฮือ... พ่อ.. พ่อ.. " 
น้ำเสียงของเธอสั่นคลอน เซฮุนรับรู้ได้ถึงความเศร้าของผู้เป็นแม่ เขาค่อยๆคลายวงแขนออกจากแม่
 
 
"ไม่ร้องนะครับ แม่ยังมีผมอยู่นะ ถึงพ่อจะไม่อยู่แล้ว แต่พ่อต้องอยากให้เราเข้มแข็งไว้แน่ๆครับ ไม่ร้องนะครับคนดีของผม.."
 
นิ้วโป้งเล็กๆค่อยๆปาดคราบน้ำตาที่เหลืออยู่ของแม่ ก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆให้คนตรงหน้า นี้เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของเด็กชายวัยเพียงเจ็ดปีเท่านั้น ผู้เป็นแม่ได้แต่ฝืนส่งยิ้มให้ลูกชายตัวเล็กของตัวเอง
 
 
 
 
 
หลังจากนั้นผ่านไปไม่กี่เดือน แม่ได้พบรักครั้งใหม่กับชายคนหนึ่งที่เป็นแพทย์ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง แม่กับเขาได้ตกลงแต่งงานกับเขาทันทีทั้งๆที่เจอหน้ากันได้ไม่ถึงเดือน ชายคนนั้นชื่อ ฌอร์น เขาทำงานเป็นศัลยแพทย์ที่โรงพยาบาลในตัวเมือง  รูปร่างของเขาผอมและสูงโปร่ง มีกระเล็กน้อยบนโหนกแก้ม ใบหน้าเรียว ผิวขาวซีดตัดกับเส้นผมสีดำขลับ เขาเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะเงียบขรึมและเก็บตัวพอสมควร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ เขากลับกลายเป็นคนช่างพูดและเฮฮา ผิดกับตอนที่เขาอยู่กับเซฮุน ฌอร์นจะเหมือนเป็นใบ้ไปในทันที 
 
 
งานแต่งงานของทั้งคู่จัดขึ้นอย่างเงียบๆ แม่ไม่ได้เชิญแขกคนไหนมาร่วมงานครั้งนี้เลย หล่อนใช้แหวนเงินที่เคยสวมคู่กับของพ่อ เด็กชายได้แต่ยืนมองพิธีวิวาห์ครั้งนี้อย่างเงียบๆ แม่ดูมีความสุขมากกับคนรักคนใหม่ ผิดกับเซฮุน จิตใจของเขายังไม่สามารถจะยอมรับคนที่จะมาทำหน้าที่แทน พ่อ ของตนได้ ฌอร์นยังคงเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเซฮุนเสมอ
 
 
แม่ลาออกจากงานประจำที่ตัวเองทำอยู่ มาเป็นแม่บ้านแทนและรับงานเย็บผ้าเล็กๆน้อยๆเป็นรายได้เสริม แม่เอาแต่เก็บตัวเงียบมากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะกับเซฮุน บางครั้งหล่อนก็ลืมไปเลยว่ามีลูกน้อยอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วย บางครั้งอาหารจะถูกเตรียมไว้แค่สองที่เท่านั้น นั้นคือตัวเธอกับฌอร์น เมื่อเธอนึกขึ้นได้ก็ได้แต่แก้ตัวว่าช่วงนี้เธอค่อนข้างจะหลงๆลืมๆสิ่งรอบข้าง
 
 
เซฮุนไม่เคยเห็นฌอร์นกลับบ้านช้ากว่าเขาเลย ทุกเย็นหลังเลิกเรียนเมื่อเด็กชายกลับมาจากโรงเรียน เขาก็เห็นฌอร์นนั่งจมอยู่ในโซฟาหน้าโทรทัศน์เสียแล้ว 
 
 
เด็กชายคิดว่าพ่อเลี้ยงคนนี้ต้องเกลียดขี้หน้าเขาแน่ๆ เพราะฌอร์นไม่ค่อยจะคุยกับเขาเลย ฌอร์นหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับเซฮุนโดยตรงตลอด เมื่อตัวของเขาสัมผัสกับเซฮุนโดยบังเอิญเขาจะรีบชักมือกลับทันที เหมือนเขาเป็นเชื้อโรคร้ายแรงชนิดหนึ่งที่ห้ามเข้าใกล้ 
 
 
 
จนกระทั่งถึงวันที่ระยะห่างระหว่างพ่อเลี้ยงและลูกชายเริ่มแนบแน่นยิ่งขึ้น...
 
 
 
 
 
ในคืนหนึ่ง แม่ของเซฮุนไม่อยู่บ้าน หล่อนออกไปทำงานเลี้ยงข้างนอกในช่วงหัวค่ำ จนกระทั่งตอนนี้ดึกมากแล้ว เธอก็ยังไม่กลับมาเลย ทำให้ภายในบ้านเหลือเพียงแค่เซฮุนกับฌอร์นเพียงแค่สองคน เด็กชายตัดสินใจที่จะอยู่รอผู้เป็นแม่กลับมา เขานั่งอ่านหนังสือนิทานอยู่บนเตียงภายในห้องนอนส่วนตัว
 
 
 
 
ก๊อก  ก๊อก
 
 
เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาจากหลังบานประตู เด็กชายหันไปมองด้วยสีหน้าฉงน ฌอร์นงั้นหรอ.. มีธุระอะไรกับเขาถึงได้มาหาตอนดึกดื่นป่านนี้
 
 
"ห้องไม่ได้ล็อกครับ"
สิ้นเสียงเด็กชาย ฌอร์นก็เปิดประตูเข้ามาภายในห้อง เซฮุนได้กลิ่นของแอลกอฮอล์ลอยฟุ้งมาแตะจมูกของเขาทันทีที่ฌอร์นย่างกรายเข้ามาในห้องนี้
 
 
"คุณน้ามีธุระอะไรรึเปล่าครับ??"
 
 
"เอ่อ.. น้าแค่จะมาขอโทษ.."
 
 
"ขอโทษ? เรื่องอะไรหรอครับ??"
ฌอร์นเดินโซซัดโซเซมายังเด็กน้อยที่นั่งตัวแข็งอยู่บนเตียง ก่อนที่อีกฝ่ายจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเซฮุน มือใหญ่และหนาลูบศีรษะเซฮุน เขารู้สึกได้ว่ามือของฌอร์นกำลังสั่น เขาไม่ได้ลงน้ำหนักลงที่หัวของเซฮุนมากนัก มันเหมือนกับว่าเขาไม่กล้าที่จะสัมผัสร่างกายของเด็กชาย 
 
 
"น้าขอโทษที่ไม่คุยกับเซฮุนเลย.."
 
 
"..."
 
 
"เอ่อ.. คือ... น้าแค่กลัวว่าเซฮุนจะเกลียดคนแบบน้า เลยไม่กล้าคุย ไม่กล้าจะสัมผัสตัวมาก กลัวหนูจะรังเกียจ.." น้ำเสียงของเขาเริ่มสั่น อาการเหมือนคนเขินอาย
 
 
"ไม่หรอกครับ ผมไม่มีทางจะเกลียดน้าหรอก" เซฮุนยิ้มแป้นพร้อมคำตอบ ฌอร์นฉีกยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เขาเม้มปากแน่นและมือหนาก็สั่นมากขึ้นกว่าเดิม
 
 
"น-น-น้า.. ขอกอดเซฮุนจะได้ไหม..?"
เสียงสั่นเครือถาม เซฮุนพยักหน้าแทนคำตอบ ฌอร์นซูดลมหายใจเข้าไปเสียเฮือกใหญ่จนไหล่กว้างนั้นยกขึ้น เขาอ้าแขนสั่นทั้งสองข้างและค่อยๆวางมันลงบนตัวของเด็กชาย เซฮุนรู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจฌอร์นที่แทบจะทะลุออกมาจากอกอยู่แล้ว ลมหายใจร้อนรดลงที่ใบหูเล็กของเด็กชาย
 
 
"น้าขออะไรอีกอย่างได้ไหม"
 
 
"อะไรหรอครับ??" 
 จู่ๆ มือขวาที่วางโอบไว้บนหลังของเด็กชาย ก็ย้ายขึ้นมาปิดจมูกของเซฮุนพร้อมกับผ้าผืนเล็กที่ติดมาในฝ่ามือด้วยอย่างที่เด็กชายไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้เผลอสูดเอาสารละเหยเข้าไปเสียจนเต็มปวด เขาพยายามดิ้นให้หลุดจากแขนของฌอร์น อีกทั้งพยายามร้องตะโกนขอความเชื่อเหลือ 
 
 
"น้าขอโทษ น้าขอโทษนะเซฮุน น้าขอโทษจริงๆ น้าขอโทษ.."
 
สติของเซฮุนเริ่มเลือนลาง ฤทธิ์ยาส่งผลต่อสมองของเขา เปลือกตาพยายามปิดตัวลง เรี่ยวแรงที่พยายามดิ้นรนต่อสู้เริ่มอ่อนปวกเปียก ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะดับวูบไปพร้อมกับประโยคสุดท้ายที่ได้ยิน
 
 
"น้ารักเรานะเซฮุน..."
 
 
 
.
 
.
 
.
 
.
 
.
 
 
"เซฮุนนา เซฮุน"
 
ความรู้สึกเจ็บแปล๊บแล่นเข้ามาในหัว คิ้วเข้มขมวดเป็นปมบ่งบอกได้ถึงระดับความเจ็บปวด เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบกับฌอร์นที่นั่งจ้องเขาอยู่ที่เก้าอี้ที่ปลายเตียง เซฮุนพยายามจะหนี แต่เชือกเส้นหนาก็มัดข้อมือเล็กเข้าไว้ด้วยกัน อีกทั้งยังมีเทปกาวที่ปิดปากเซฮุนไว้อีก ปลายเชือกถูกลากยาวเหมือนเป็นดั่งโซ่ตรวนที่ลามเซฮุนไว้ 
 
 
"ตื่นแล้วหรอ.. หลับไปเสียนานเลยนะ นานจนหนูอดดูสภาพแม่ของตัวเองเลยนะ น้าว่าแม่ดูดีมากเมื่อตอนที่โดนหั่นเป็นชิ้น ดูดียิ่งกว่าตอนใส่เสื้อผ้าสวยๆเสียอีก" เซฮุนเข้าใจได้ในทันทีว่าฌอร์นกำลังหมายถึงอะไร เด็กชายร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวสั่น 
 
 
"โอ๋เอ๋.. อย่าร้องสิ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป น้าจะเป็นคนดูแลเซฮุนเองนะ" ฌอร์นลุกขึ้นและเดินเข้ามาใกล้ๆกับเหยื่อที่นอนคร่ำครวญถึงผู้เป็นแม่อยู่บนเตียงนอน
 
"แล้วโรงเรียนก็ไม่ต้องไปแล้วนะ เดี๋ยวเรื่องเรียนน้าจะเป็นคนสอนเซฮุนเอง สอนให้รู้หมดทุกอย่างเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานบ้าน เรื่องมารยาท หรือแม้แต่เรื่องเซ็กส์ก็ตาม.."
 
เขาขึ้นคร่อมร่างเล็กให้อยู่ภายใต้อาณัติของเขา ฝ่ามือหนาลูบที่แก้มซ้ายอย่างอ่อนโยนก่อนที่มันจะค่อยๆดึงแผ่นเทปกาวออก เซฮุนพ่นน้ำลายรดใส่หน้าคนตรงหน้าทันที แววตาที่มองอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความเกลียดชัง 
 
 
แต่ฌอร์นกลับส่งยิ้มหวานให้เซฮุน นิ้วเรียวปาดคราบน้ำลายที่เลอะแก้มก่อนจะเอาเข้าปากเพื่อลิ้มลองถึงรสชาติของมัน เด็กชายคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะทำแบบนี้ มันช่างน่ารังเกียจและน่าขยะแขยงเป็นอย่างมาก
 
 
"หวานจังเลยนะ น้ำลายของเซฮุน.."
 
 
"ก-แกมันบ้า! ป-ปล่อย!! ปล่อยผม!!"
ฌอร์นไม่สนใจเสียงโวยวาย เขาควักคัทเตอร์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลัง และค่อยบรรจงกรีดเสื้อของเด็กชายออก เมื่อฌอร์นได้เห็นถึงเรือนร่างของเด็กชายถึงกับตาลุกวาว ตัณหาและความอยากของเขาเริ่มเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ กางเกงขาสั้นสีน้ำตาลถูกถอดออกมาจากส่วนล่างเหลือเพียงแต่ชั้นในสีขาวสะอาดตา ลิ้นสากเลียเข้าที่หน้าท้องของเซฮุน ลิ้นของเขาเคลื่อนไหวไปตามร่างกายเหมือนดั่งพู่กันที่กำลังบรรจงสร้างสรรค์ผลงานศิลปะลงบนแผ่นกระดาษ เซฮุนตัวสั่น เขาข่มตาลงพยายามไม่สนใจฌอร์น เรือนร่างของเขากระตุกทุกครั้งที่ลิ้นหนาเข้าใกล้กับยอดอกที่กำลังชูชัน
 
 
"ชอบหรอ.." 
 
 
"ไม่ ขยะแขยง.. ไม่ชอบ.."
 
 
"เห... แต่ดูท่าร่างกายหนูมันไม่คิดแบบนั้นนะ"
ฌอร์นพูดถูก เซฮุนรู้สึกร่างกายรุ่มร้อนดั่งอยู่ในกองเพลิง แม้สมองจะปฏิเสธเป็นพัลวันว่าไม่ชอบมากขนาดไหน แต่ร่างกายเขากลับโหยหาถึงสัมผัสที่วาบหวิวมากยิ่งกว่าเดิม
 
 
"อดทนก่อนนะครับ เดี๋ยวน้าเปิดอะไรให้ดู"
อีกฝ่ายลุกจากเตียงและเดินไปยังโทรทัศน์ที่วางอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาเปิดเทปวิดิโอบางอย่างให้กับเด็กชายดู
 
 
ภาพการเคลื่อนไหวของหมูปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรทัศน์ขาวดำ เซฮุนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เขาพยายามที่จะไม่มองกิจกรรมการผสมพันธุ์กันระหว่างหมูเพศผู้และเพศเมีย แต่เสียงร้องครางของหมูตัวเมียก็ดังในโสตประสาทของเขา ฌอร์นกลับมาหาเซฮุนที่พยายามไม่สนใจสื่อวิดิโอที่เขาเปิดให้ดู จนฌอร์นต้องบีบหน้าของอีกฝ่ายให้หันกลับมามองมัน แม้จะไม่เต็มใจก็ตาม 
 
 
"น้าอยากสอนเซฮุนเรื่องนี้มากเลย แต่มันอาจจะเร็วไปสักหน่อยที่จะสอนวิธีของคน ดังนั้นน้าจะสอนวิธีของหมูให้แทนก็แล้วกันนะ.."
 
 
"ท-ทำไม.. ทำไมถึงต้องทำแบบนี้ด้วย.."
เซฮุนเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว 
 
"เพราะน้ารักเซฮุน รักม๊ากมาก มากจนอยากจะบ้า กลิ่นของเซฮุนหอมจนแทบคลั่ง แม้จะเอาเสื้อผ้ามาดมแล้วแต่มันก็ยังไม่พอ น้าแทบห้ามตัวเองไม่อยู่ทุกครั้งที่ได้ใกล้หรือทุกครั้งที่เราสัมผัสกันใจของน้ามันเต้นแรงมาก ทั้งที่จริงอยากจะกอด อยากหอม อยากได้มาเป็นของตัวเอง แต่ก็ได้แค่ห้ามตัวเองไว้.."
 
 
 
ความคิดพิลึกพิลั่นจากปากคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อเลี้ยงของเขาเสียหมดเปลือก เซฮุนไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวเท่านี้มาก่อน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนโรคจิตมาแรมปี เพราะฌอร์นไม่เคยแสดงอาการผิดปกติให้ใครเห็นเลย เขาเหมือนศัลยแพทย์ธรรมดาๆคนหนึ่งที่แต่งงานกับหญิงม้ายลูกติดก็เท่านั้น
 
 
 
 
 
แต่ตอนนี้มันสายไปเสียแล้ว
 
 
 
 
ในเมื่อฌอร์นได้พรากความบริสุทธิ์ออกไปจากตัวเซฮุนแล้ว
 
 
 
เซฮุนได้รับรู้ถึงสัมผัสที่เจ็บปวด เหมือนร่างกายโดนบดขยี้ด้วยค้อนปอนด์และโดนจับฉีกออกเป็นชิ้นๆ มันทรมานและเจ็บ เจ็บทั้งร่างกาย เจ็บทั้งจิตใจ ในชีวิตนี้เขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่าตัวเองต้องมาพบเจอเรื่องแบบนี้ด้วย รอยดูดสีแดงถูกแต่งแต้มตามผิวหนังขาวของเด็กชาย ฌอร์นบังคับให้เด็กชายเรียกตนว่า 'คุณพ่อ' เซฮุนได้รับการปฏิบัติตัวเยี่ยงสัตว์ในโรงนา มีการคอยล่ามโซ่และขังเขาไว้ในบ้านไม่ให้ออกไปไหน แต่ยังเป็นโชคดีสำหรับเด็กชายที่ฌอร์นยังคงทำตามสัญญาที่ให้กับเขาไว้ตั้งแต่ต้น ฌอร์นคอยสอนหนังสือให้กับเซฮุนอีกทั้งยังมีความรู้เรื่องการใช้มีดและอุปกรณ์การแพทย์อื่นๆ ทำให้เด็กชายมีความรู้และความสามารถมากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน
 
 
 
ถึงอย่างนั้นเซฮุนก็พยายามหาหนทางที่จะหนีออกจากบ้านหลังนี้อยู่ทุกวัน แต่เขาก็ไม่อาจตะหลบพ้นสายตาของฌอร์นที่คอยจับจ้องเขาอยู่ตลอดเวลาได้เลย เซฮุนเหมือนภาชนะที่คอยรองรับน้ำกามจากศัลยแพทย์โรคจิต การได้รับการเลี้ยงดูแบบผิดวิธีบวกกับการทารุณกรรมและพรากผู้เยาว์ ทำให้พฤติกรรมของเขาเริ่มเบี่ยงเบนในทางที่ไม่ดี ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเริ่มลดน้อยลง ในตอนแรกเซฮุนต่อต้านฌอร์นอย่างรุนแรง แต่เมื่อเขาโตขึ้น การอบรมเลี้ยงดูแบบประหลาดๆเริ่มทำให้ทัศนคติในด้านลบต่อเรื่องแบบนี้ลดลง เซฮุนกลับรู้สึกสนุกกับมันด้วยซ้ำที่ได้ทำแบบนี้ ได้ดูวิดิโอการผสมพันธ์ุกันระหว่างสัตว์ นั้นมันทำให้เขามีอารมณ์ร่วมยิ่งกว่าดูคนเอากันเสียอีก เซฮุนเริ่มฉายแววมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกสนุกทุกครั้งที่ได้ทำเรื่องแบบนี้ รู้สึกเสียวทุกครั้งที่ได้มีอะไรกับศพ โดยเฉพาะศพผู้ชาย
 
 
ในเมื่อพระเจ้าเล่นตลกกับโชคชะตาของเขาแล้ว การเป็นบ้าตามฌอร์นก็คงไม่เสียหายเท่าไหร่
 
 
กาลเวลาผ่านไปนานหลายสิบปี ฌอร์นได้ลงไปนอนในหลุมศพเป็นเพื่อนแม่ เซฮุนจัดการฝังศพของเขาให้อย่างดีไว้ข้างๆกับซากโครงกระดูกของแม่ ไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยดไหลออกมา เขาไม่ได้เสียใจให้กับการจากไปของชายคนนี้เลยด้วยซ้ำ 
 
 
 
จะเสียใจไปทำไมหล่ะ
 
 
คนประเภทนี้มีค่าพอให้ร้องไห้ด้วยหรอ หึ
 
 
 
 
ถึงเวลาที่คนวิปลาสอย่างเซฮุนจะได้ออกไปท่องโลกกว้างเสียที
 
 
 
 
 
ความ วิปลาส ได้ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว..
 
 
 

You think I'm crazy?
 
Yes I'm crazy.

 
 
 
 
------------------------------------------
สวัสดีค่าา หนูมาลี is comeback! 
หายไปนานสำหรับฟิคเรื่องนี้นะคะ คือติดภารกิจหลายๆอย่างไม่ว่าจะ
สอบกลางเอย สอบปลายภาคเอย และอื่นๆค่ะ
กลับมาครั้งนี้ก็มาพร้อมกับตอนที่ 11 เป็นตอนของเซฮุนค่า
ตอนนี้วิปลาสก็ใกล้จะจบแล้ว เราเองก็จะเริ่มเขียนเรื่องใหม่
ในซีรีย์หนุ่มโรคจิตนะคะ คู่ต่อไปจะเป็นใครนั้นก็ต้องมาตามลุ้นกันค่า >.<
 
 
 
สกรีมผ่าน #ฟิคเซฮุนวิปลาส
 
เข้ามาพูดคุยกันได้ที่ @Mrq_uestions
 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันมาจนถึงวันนี้นะคะ :)
 
ป.ล. เราเปิดเรื่องใหม่ในเด็กดีนะคะ เป็นผลงานร่วมกัน
ตามอ่านได้เลยนะคะ  >> http://writer.dek-d.com/Sundeermalee/story/view.php?id=1430539