รอยแผล (Nc + PF,TK)
เขียนโดย 
บีต้าღ
วันที่ 28 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.04 น.
แก้ไขเมื่อ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2558 19.22 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความปัง ปัง ปัง !
กระสุนปืนที่ฝังอยู่บนพื้นพรมสีแดงสดสวย รอยไหม้สีดำด้วยแรงของความร้อน
นี่คือการเตือนเท่านั้น !
ภาณุเก็บปืนเข้าใส่กระเป๋า แล้วเดินขึ้นไปบนเวทีที่มีอดีตคนรักและอดีตเพื่อนรักของเขาอยู่มันเจ็บใจจริงๆ ดูมือของเขาสองคนสิ ไม่ว่าจะเกิดอะไรเขาก็ไม่คิดจะปล่อยมือจากกัน
แล้วฉันล่ะฟาง ทำไมถึงทำกันได้ขนาดนี้...
"ไง ! เจอผัวเก่าเข้าหน่อยถึงกับหน้าถอดสีเลยนะ หึ"
ธนันต์ธรญ์ฟาดฝือมือที่ประกอบด้วยเรียวนิ้วยาวสวยลงบนหน้าของป๊อปปี้อย่างเต็มแรง
แต่แค่มือเล็กๆ แค่นี้ไม่ทำให้เขาเจ็บเท่ากับสิ่งที่เธอทำกับเขาหรอก
ภาณุลูบแก้มสากของตนเองที่ขึ้นเป็นรอยแดงห้านิ้ว แล้วหันมามองหน้าธนันต์ธรญ์อย่างไม่วางตา
นี่คือสิ่งที่เขาควรได้รับจากความรักเหรอ
รักที่มีแค่เธอ
รักที่มีแต่เธอ
คนเดียวในหัวใจและคนสุดท้ายของชีวิต
"ไหนล่ะ ! สัญญาที่เธอเคยบอกกับฉัน ฉันมาทวงคืน!"
ภาณุบีบไหล่กลมมนขาวผ่องนวลลออของธนันต์ธรญ์ด้วยมือสองข้าง แล้วเขย่าตัวเธออย่างแรง
"โอ้ย! ปล่อยนะป๊อปฟางเจ็บ"
ธนันต์ธรญ์พยายามจะแกะมือหนาของภาณุออก แต่ก็ไม่เป็นผล
จนว่าที่สามีของเธอทนดูไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!
ตุบ ผลั่ว !
วิศวตรงเข้าไปกระชากเสื้อของภาณุแล้วปล่อยหมัดหนักเข้าใส่อย่างเต็มกำลัง
แค่นี้มันยังน้อยไปกับที่สิ่งที่ภาณุควรได้รับจากการที่บังอาจมาแตะต้องผู้หญิงของเขา
ผู้หญิงที่เป็นของเขามาโดยตลอด
เป็นมาก่อนที่ธนันต์ธรญ์จะเจอกับภาณุซะอีก !
เรื่องในอดีตที่เขาไม่เคยลืม
'ไอ้โมะ ช่วยฉันหน่อยดิวะ' ภาณุกอดคอวิศว
'ช่วยอะไรวะ?'
'ฉันชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่งว่ะ เป็นดาวคณะนิเทศฯ ชื่อ ฟาง"
ทันทีที่วิศวได้ยินชื่อนั้นทำให้เขาถึงกับทรุดเหมือนคนที่ภาณุกำลังพูดถึงคือคนรักของเขานั่นเอง
'ครั้งเนี่ยฉันจริงจังนะเว้ยได้โมะ ฉันจะดูแลเขาให้ดีที่สุด รักเขาให้มากๆ ถ้าเขาอยากได้อะไรนะฉันจะประธานให้ทุกอย่างเลย แล้วก็จะไม่ยอมปล่อยมือจากเขาเป็นอันขาด ฉันจะรักเขาไปจนวินาทีสุดของชีวิต นะ นะ ช่วยฉันหน่อยนะ'
ณ ตอนนี้วิศวอยากฆ่าภาณุให้ตายตรงนี้
ทุกคำพูดที่ออกมาจากปากภาณุเหมือนมีดที่กรีดหัวใจของเขาให้ย่อยยับไม่มีชิ้นดี
แต่...
ถ้าธนันต์ธรญ์ได้อยู่กับภาณุคงจะดี เพราะเขาสามารถให้เธอได้ทุกอย่างไม่เหมือนเขา
ใช่! เขาเป็นแค่คนเดินดินธรรมดาจะเอาอะไรไปสู้กับคุณหนูภาณุเจ้าของโรงแรมชื่อดังระดับห้าดาวได้ล่ะ
มีคนเคยบอกว่า
แค่เห็นคนรักของเรามีความสุขก็พอใจแล้ว
ถึงแม้มันเจ็บแค่ไหน
แต่เพื่อธนันต์ธรญ์ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขารักมากที่สุด
แม้แต่ชีวิตเขาก็จะยอมแลกเพื่อเห็นเธอมีความสุข
วิศวะเลือกทำในสิ่งที่ทำร้ายจิตใจของเขามากที่สุด
ด้วยการ...
ปล่อยมือจากคนที่เขารักให้ไปเป็นของคนอื่น!
ถึงหัวใจของเขาจะแหลกกลายเป็นฝุ่นละออง
แต่ถ้ามันแลกกับความสุขของคนที่เขารัก
มากกว่านี้เขาก็ยอม...
ปัจจุบัน
วิศวตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของคนที่นอนอยู่กับพื้นขึ้นมา
"รู้ไว้ซะด้วยไอ้ป๊อป ว่าฟางอะเป็นของฉัน ! เป็นของฉันก่อนที่จะเป็นของแกซะอีก รู้ไว้ซะด้วย!"
สิ่งที่ภาณุได้ยินมันคืออะไรกัน ใครก็ได้ ช่วยตอบเขาที ว่านี้มันคืออะไร...
To be continue...
ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์นะคะ^^ เจอกันตอนหน้าค่ะ
เมนต์กันเยอะๆนะจะให้ปรับปรุงอะไรก็บอกนะค
10 เมนต์เดี๋ยวมาอัพค่ะ:3
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
