In The Time ช่วงเวลานั้น..ฉันมีเธอ

                                   ตอนที่ 1 พี่อยู่ไหนคะ ?
 
 
 
 
 
พี่คะ....
พี่อยู่ไหนคะ?
พี่คิดถึงแก้วมั้ย..
จำกันได้มั้ย ลืมกันหรือยัง..
แต่รู้มั้ยช่วงเวลานั้นแก้วไม่เคยลืมมันเลยนะ ไม่เคยลืมเลยจริงๆ
 
           
              ย้อนกลับไป ณ ช่วงเวลานั้น...
 
    ในวันที่ฝนตกหนัก รถยนต์วิ่งผ่านไปมาบนถนนที่เปียกชื้น ร่างบางยืนโบกรถคันแล้วคันเล่า แต่ก็ไม่มีสักคันที่มีน้ำใจจอดรับคนตัวเล็กให้โดยสารหลบฝนไปด้วยเลย ร่างบางได้แต่ใช้มือบังฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ปรานีคนที่ยืนอยู่เลย
       'เปียกหมดเลย แถวนี้ก็ไม่มีที่หลบฝนอีก..'
       ร่างบางหันซ้ายหันขวาหวังจะมีใครใจดีเข้ามาช่วยเหลือ แต่...
      'ไม่มีเลยหรอ? ทำยังไงดีล่ะ? จะไม่มีเลยจริงๆหรอ? สักคน..'
    ในช่วงเวลานั้น ร่างบางได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง ก้มหน้าก้มตาร้องไห้เงียบๆ เธอเกลียดการร้องไห้ที่สุด แต่เธอก็ห้ามมันไม่ได้เลยเธอไม่ได้อยากอ่อนแอแบบนี้ แต่ตอนนี้ทำไมทุกอย่างมันดูยากไปหมด ร่างบางได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมที่เกิดขึ้นตอนนี้ เธอคงได้ยืนหนาวปอดบวมตายอยู่ตรงนี้แน่ๆเลย
    ในขณะที่สติของร่างบางกำลังจะหมดและล้มลงไป ก็ได้มีมือๆนึงเข้ามาโอบประคองร่างของเธอไว้ ร่างบางค่อยๆฝืนลืมตาขึ้นมามองหน้าคนใจดีที่ช่วยเธอเอาไว้ แม้ภาพมันจะเบลอจนมองหน้าคนคนนั้นไม่ชัด แต่เสียงอ่อนโยนที่เอ่ยมานั้น เธอได้ยินมันชัดเจน...
    "ไม่เป็นไรใช่มั้ย?" เขาเอ่ยถามด้วยคำสั้นๆแต่แฝงด้วยความห่วงใย
ร่างบางยิ้มพร้อมเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าคนคนนั้นเบาๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงไป..
 
 
โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
 
 
     ร่างบางนอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง โดยมีร่างสูงของใครคนนึงยืนมองอยู่ข้างๆเตียงคนไข้ เขาเดินกลับมาดูเธอหลังจากไปคุณกับหมอมา เขายืนมองนิ่งๆอยู่อย่างนั้น เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องเป็นห่วงเธอ ก็แค่คนไม่รู้จักที่เขาบังเอิญเข้าไปช่วยไว้ และ..
     
     เขายกมือข้างนึงขึ้นมาแตะแก้มตัวเองเบาๆ
     เป็นคนที่กล้าเอามือมาจับหน้าของเขา กล้ามากจริงๆ
    "อื้มมม" ร่างบางเริ่มขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมา
    "..." ไม่มีเสียงใดๆหลุดออกมา เขายังคงยืนมองร่างบางบนเตียงคนไข้ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาเหมือนเดิม
 
      ก๊อกๆ
 
    เสียงเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้ามาทำให้ร่างสูงละสายตาจากร่างบางหันกลับไปมอง พยาบาลนั่นเองที่เข้ามา เขาถอยออกมาเพื่อให้พยาบาลคนนั้นทำหน้าที่ของตัวเอง
    "ขออนุญาตค่ะ ดิฉันมาเช็ดตัวและเช็คความดันของคนไข้ ไม่ทราบว่าคุณเป็นแฟนเธอหรือเปล่าคะ"
    "ไม่ครับ" เขาตอบออกไปในทันที ก่อนจะเดินเปิดประตูออกไปนอกห้อง โดยไม่ทันให้พยาบาลเอ่ยบอก
       'ทำไมเขาต้องมาเฝ้าเธอด้วย ทำไมต้องรอให้เธอตื่น?'
    เขาถามตัวเองในใจก่อนจะเดินออกไปทันที โดยไม่รู้ว่าอีกคนที่เพิ่งรู้สึกตัวกำลังเฝ้ารอเขากลับเข้ามาอยู่..
 
      เขาไม่มา...
      เขาไปแล้วสินะ..
   ยังไม่ทันขอบคุณเขาเลย ไปแล้วจริงๆหรอ ??
   ร่างบางได้แต่คิดในใจ เธอตื่นตอนพยาบาลกำลังเช็ดตัว จากที่พยาบาลเล่าให้เธอฟัง เขาเป็นผู้ชายตัวสูง หน้าตาดี ดูเย็นชา
   แต่ คนเย็นชาที่ไหนจะอ่อนโยนขนาดนี้ แถมยังเข้ามาช่วยเธอไว้อีกต่างหาก เธอได้แต่เถียงด้วยความคิดตัวเองในใจ
 
                  ฉันอยากจะขอบคุณเขาจริงๆ เขาเป็นใครกันนะ..
 
 
 
 
                          ฉันคิดถึงพี่.. ฮึก
   น้ำตาหยดนึงหยดแหมะลงมาอย่างช้าๆ ก่อนที่มันจะเริ่มหยดมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางค่อยๆทรุดตัวนั่งลงช้าๆก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้า ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอยู่อย่างนั้น..
 
           'ด้านอ่อนแอน่ะไม่มีใครอยากให้เห็นหรอก เพียงแต่มันห้ามกันไม่ได้'
 
    ร่างบางค่อยๆนั่งคุกเข่าบนพื้นถนน มือทั้งสองข้างถูกเธอยกขึ้นมาปิดบังใบหน้าของตัวเองไว้ มีผู้คนมากมายที่เดินผ่านมาและมองมาที่เธอ แต่เวลานี้ เธอไม่อยากสนใจอะไร เธอรับรู้แค่ว่า ตัวเองกำลังร้องไห้ เธออ่อนแอเกินกว่าที่จะทนฝืนเก็บมันเอาไว้ได้อีก...
 
               วินาทีนี้..เธออ่อนแอเหลือเกิน...
 
                              'ฉันจะไม่มีทางได้เจอพี่อีกแล้วสินะ...'
 
    ร่างบางคิดในใจก่อนจะใช้นิ้วมือปาดน้ำตาของตัวเอง แล้วค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืน เธออ่อนแอได้ แต่ก็ต้องกลับมาเข้มแข็งได้เหมือนกัน..
 
          'ฉันอยากรู้จักพี่..ฉันอยากรู้ว่าพี่ชื่ออะไร..ทำไมพี่ไม่รอให้ฉันตื่น..'
          'ฉันอยากขอบคุณพี่..ฉันมารอพี่ทุกวันเลยนะ แต่ก็ไม่เคยเจอพี่อีกเลย..'
 
    "กรี๊ดดดดดดด ! เคโอติกหล่อมาก"
    "กรี๊ดดดดดดด ! พวกเขาเป็นแฟนฉัน ! "
    "ใครบอกเธอย่ะ ! พวกพี่เขาเป็นของฉัน"
    "มั่วละเธอ! ใครเป็นของเธอกันย่ะ เคโอติกของฉันค่ะ "
    "นี่ๆ อย่ามัวแต่เถียงกันเลย เดี๋ยวก็ไปหาพวกเขาไม่ทันหรอก"
 
    กลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนึงเดินเถียงกันไปมาเรื่องอะไรสักอย่าง น่าจะเกี่ยวกับนักร้อง เพราะแต่ละคนไม่มีใครยอมใคร พวกเธอก้มดูโทรศัพท์แล้วก็ส่งเสียงกรี๊ดอย่างไม่แคร์สายตาใครที่เดินผ่าน ร่างบางมองยิ้มๆ เธอเข้าใจอารมณ์ของคนเป็นแฟนคลับดี เพราะเธอก็เกือบจะอยู่ในอารมณ์เดียวกัน..ต่างกันแค่ อยากเจอแค่ไหนก็หาไม่เจอ และไม่รู้จักตัวตนของคนคนนั้นเลยสักอย่าง..แต่เธอก็ยังเฝ้าแต่คิดถึงเขาอยู่ได้
 
 
    พี่ชายของเธอ... เธอไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ หรืออายุแต่เธอรู้ว่าเขาอายุมากกว่าเธอ..เธอเรียกเขาว่าพี่ชายตั้งแต่ตอนนั้น..เขาเป็นพี่ชายที่เธอเป็นหนี้บุญคุณ อยากเจอและตอบแทนเขาให้ได้..
    ร่างบางหันกลับไปอีกทาง เธอไม่ได้สนใจกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นแล้ว หากแต่ชื่อๆหนึ่งที่หลุดออกมาจากปากของใครคนนึงในกลุ่มนั้น กลับกำลังให้เท้าของเธอหยุดชะงักลงทันที
       แปลก...     ทำไมกันล่ะ ?     ทำไมแค่ชื่อๆหนึ่ง กลับมำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนได้ขนาดนี้ ? ไม่มีเหตุผลเลย..
 
    แต่ร่างบางก็ตัดสินใจหันกลับไปทางที่วัยรุ่นกลุ่มนั้นเดินอยู่อีกครั้ง ไม่ทันได้รู้ตัว เธอก็เดินเข้าไปถึงกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นแล้ว และร่างบางไม่รอช้า เอ่ยถามในสิ่งที่เธอกำลังสงสัยทันที
 
 
    "ขอโทษนะคะ คือพี่อยากรู้ว่า 'โทโมะ' ที่น้องพูดถึงเป็นใครคะ ?"
      พวกเธอหันไปมองหน้ากันนิดนึงก่อนจะตอบกลับมาพร้อมกัน
    "โอ๊ยยย พี่ไปอยู่ไหนมาคะ !"
    "ทำไมอะ น้องรู้จักพี่หรอ ?" ฉันถามกลับงงๆ
    "พี่คะ! พวกเราหมายถึง พี่ไปอยู่ไหนมา พี่ถึงไม่รู้จักวงเคโอติก>< วงนี้กำลังมาแรง ดังมากๆเลยนะคะช่วงนี้ แต่ละคนก็หล่อมากกกกกกก ก.ไก่ล้านตัวเลยค่ะ โดยเฉพาะพี่โทโมะนะ หล่อละลายเลย>< "
    "จริงหรอ ? พวกเขาดังขนาดนี้เลยหรอ ? "
    "พี่ไม่เชื่อละสิ นี่พวกเรามีรูป " พวกเธอยื่นโทรศัพท์ที่มีรูปผู้ชายทั้งห้าคนยืนอยู่ ฉันรับมาดูก่อนจะตกใจ นี่มัน....
    "ฮึก..เจอแล้ว หาเจอแล้ว..." ฉันพูดพร้อมยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้น้องคนนึงไป
    "พี่หาอะไรเจอหรอคะ ?"
    "ทำไมพี่ถึงร้องไห้ละคะ พวกหนูทำอะไรผิดหรือเปล่า"
    "พี่ หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจจะว่าพี่นะ มันไม่ผิดหรอกที่พี่จะไม่รู้จักพวกเขา หนูเข้าใจพี่นะ พี่ไม่ผิดเลย"
      'ผิดสิ...ผิดที่รู้ช้าไป..ผิดมากๆเลย..'
    "ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ขอบคุณจริงๆ พวกเขาหล่อมากๆ น้องๆ ก็น่ารักมากเหมือนกัน พี่ชื่อแก้วนะ :) ต่อไปนี้ พี่จะเป็นแฟนคลับพวกเขาด้วย พี่ไปก่อนนะ ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีก"
 
      'ฉันจะเป็นแฟนคลับพี่จริงๆแล้วนะ จะได้รู้จักพี่มากขึ้นแล้ว..พี่รอฉันก่อนนะ พี่โทโมะ..'
 
 
 
 
_____________________________________________________________
 
มาแล้วนะ มาในเรื่องใหม่5555 คราวนี้มีพล็อต แต่ไม่รู้จะได้ตามพล็อตไหม5555 
เรื่องนี้มาแนวแฟนคลับ 555555 
 
ฝากติดตามกันด้วยนะ :) 
เขาสัญญาจะแต่งให้จบ ทั้งเรื่องเก่าและใหม่ ^^ ไม่ทิ้งแน่นอนนน  รักกกกก -3-
 
เม้นกันบ้างนะ เขาจะได้มีกำลังใจมาแต่งต่อ สนุกไม่สนุกยังไง ติกันได้เลย ^^'