In The Time ช่วงเวลานั้น..ฉันมีเธอ

                                   ตอนที่ 1 พี่อยู่ไหนคะ ?

 

 

 

 

 

พี่คะ....

พี่อยู่ไหนคะ?

พี่คิดถึงแก้วมั้ย..

จำกันได้มั้ย ลืมกันหรือยัง..

แต่รู้มั้ยช่วงเวลานั้นแก้วไม่เคยลืมมันเลยนะ ไม่เคยลืมเลยจริงๆ

 

           

              ย้อนกลับไป ณ ช่วงเวลานั้น...

 

    ในวันที่ฝนตกหนัก รถยนต์วิ่งผ่านไปมาบนถนนที่เปียกชื้น ร่างบางยืนโบกรถคันแล้วคันเล่า แต่ก็ไม่มีสักคันที่มีน้ำใจจอดรับคนตัวเล็กให้โดยสารหลบฝนไปด้วยเลย ร่างบางได้แต่ใช้มือบังฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ปรานีคนที่ยืนอยู่เลย

       'เปียกหมดเลย แถวนี้ก็ไม่มีที่หลบฝนอีก..'

       ร่างบางหันซ้ายหันขวาหวังจะมีใครใจดีเข้ามาช่วยเหลือ แต่...

      'ไม่มีเลยหรอ? ทำยังไงดีล่ะ? จะไม่มีเลยจริงๆหรอ? สักคน..'

    ในช่วงเวลานั้น ร่างบางได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง ก้มหน้าก้มตาร้องไห้เงียบๆ เธอเกลียดการร้องไห้ที่สุด แต่เธอก็ห้ามมันไม่ได้เลย
เธอไม่ได้อยากอ่อนแอแบบนี้ แต่ตอนนี้ทำไมทุกอย่างมันดูยากไปหมด ร่างบางได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมที่เกิดขึ้นตอนนี้ เธอคงได้ยืนหนาวปอดบวมตายอยู่ตรงนี้แน่ๆเลย

    ในขณะที่สติของร่างบางกำลังจะหมดและล้มลงไป ก็ได้มีมือๆนึงเข้ามาโอบประคองร่างของเธอไว้ ร่างบางค่อยๆฝืนลืมตาขึ้นมามองหน้าคนใจดีที่ช่วยเธอเอาไว้ แม้ภาพมันจะเบลอจนมองหน้าคนคนนั้นไม่ชัด แต่เสียงอ่อนโยนที่เอ่ยมานั้น เธอได้ยินมันชัดเจน...

    "ไม่เป็นไรใช่มั้ย?" เขาเอ่ยถามด้วยคำสั้นๆแต่แฝงด้วยความห่วงใย

ร่างบางยิ้มพร้อมเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าคนคนนั้นเบาๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลงไป..

 

 

โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

 

 

     ร่างบางนอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง โดยมีร่างสูงของใครคนนึงยืนมองอยู่ข้างๆเตียงคนไข้ เขาเดินกลับมาดูเธอหลังจากไปคุณกับหมอมา เขายืนมองนิ่งๆอยู่อย่างนั้น เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องเป็นห่วงเธอ ก็แค่คนไม่รู้จักที่เขาบังเอิญเข้าไปช่วยไว้ และ..

     

     เขายกมือข้างนึงขึ้นมาแตะแก้มตัวเองเบาๆ

     เป็นคนที่กล้าเอามือมาจับหน้าของเขา กล้ามากจริงๆ

    "อื้มมม" ร่างบางเริ่มขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมา

    "..." ไม่มีเสียงใดๆหลุดออกมา เขายังคงยืนมองร่างบางบนเตียงคนไข้ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาเหมือนเดิม

 

      ก๊อกๆ

 

    เสียงเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้ามาทำให้ร่างสูงละสายตาจากร่างบางหันกลับไปมอง พยาบาลนั่นเองที่เข้ามา เขาถอยออกมาเพื่อให้พยาบาลคนนั้นทำหน้าที่ของตัวเอง

    "ขออนุญาตค่ะ ดิฉันมาเช็ดตัวและเช็คความดันของคนไข้ ไม่ทราบว่าคุณเป็นแฟนเธอหรือเปล่าคะ"

    "ไม่ครับ" เขาตอบออกไปในทันที ก่อนจะเดินเปิดประตูออกไปนอกห้อง โดยไม่ทันให้พยาบาลเอ่ยบอก

       'ทำไมเขาต้องมาเฝ้าเธอด้วย ทำไมต้องรอให้เธอตื่น?'

    เขาถามตัวเองในใจก่อนจะเดินออกไปทันที โดยไม่รู้ว่าอีกคนที่เพิ่งรู้สึกตัวกำลังเฝ้ารอเขากลับเข้ามาอยู่..

 

      เขาไม่มา...

      เขาไปแล้วสินะ..

   ยังไม่ทันขอบคุณเขาเลย ไปแล้วจริงๆหรอ ??

   ร่างบางได้แต่คิดในใจ เธอตื่นตอนพยาบาลกำลังเช็ดตัว จากที่พยาบาลเล่าให้เธอฟัง เขาเป็นผู้ชายตัวสูง หน้าตาดี ดูเย็นชา

   แต่ คนเย็นชาที่ไหนจะอ่อนโยนขนาดนี้ แถมยังเข้ามาช่วยเธอไว้อีกต่างหาก เธอได้แต่เถียงด้วยความคิดตัวเองในใจ

 

                  ฉันอยากจะขอบคุณเขาจริงๆ เขาเป็นใครกันนะ..

 

 

 

 

                          ฉันคิดถึงพี่.. ฮึก

   น้ำตาหยดนึงหยดแหมะลงมาอย่างช้าๆ ก่อนที่มันจะเริ่มหยดมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางค่อยๆทรุดตัวนั่งลงช้าๆก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้า ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอยู่อย่างนั้น..

 

           'ด้านอ่อนแอน่ะไม่มีใครอยากให้เห็นหรอก เพียงแต่มันห้ามกันไม่ได้'

 

    ร่างบางค่อยๆนั่งคุกเข่าบนพื้นถนน มือทั้งสองข้างถูกเธอยกขึ้นมาปิดบังใบหน้าของตัวเองไว้ มีผู้คนมากมายที่เดินผ่านมาและมองมาที่เธอ แต่เวลานี้ เธอไม่อยากสนใจอะไร เธอรับรู้แค่ว่า ตัวเองกำลังร้องไห้ เธออ่อนแอเกินกว่าที่จะทนฝืนเก็บมันเอาไว้ได้อีก...

 

               วินาทีนี้..เธออ่อนแอเหลือเกิน...

 

                              'ฉันจะไม่มีทางได้เจอพี่อีกแล้วสินะ...'

 

    ร่างบางคิดในใจก่อนจะใช้นิ้วมือปาดน้ำตาของตัวเอง แล้วค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืน เธออ่อนแอได้ แต่ก็ต้องกลับมาเข้มแข็งได้เหมือนกัน..

 

          'ฉันอยากรู้จักพี่..ฉันอยากรู้ว่าพี่ชื่ออะไร..ทำไมพี่ไม่รอให้ฉันตื่น..'

          'ฉันอยากขอบคุณพี่..ฉันมารอพี่ทุกวันเลยนะ แต่ก็ไม่เคยเจอพี่อีกเลย..'

 

    "กรี๊ดดดดดดด ! เคโอติกหล่อมาก"

    "กรี๊ดดดดดดด ! พวกเขาเป็นแฟนฉัน ! "

    "ใครบอกเธอย่ะ ! พวกพี่เขาเป็นของฉัน"

    "มั่วละเธอ! ใครเป็นของเธอกันย่ะ เคโอติกของฉันค่ะ "

    "นี่ๆ อย่ามัวแต่เถียงกันเลย เดี๋ยวก็ไปหาพวกเขาไม่ทันหรอก"

 

    กลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนึงเดินเถียงกันไปมาเรื่องอะไรสักอย่าง น่าจะเกี่ยวกับนักร้อง เพราะแต่ละคนไม่มีใครยอมใคร พวกเธอก้มดูโทรศัพท์แล้วก็ส่งเสียงกรี๊ดอย่างไม่แคร์สายตาใครที่เดินผ่าน ร่างบางมองยิ้มๆ เธอเข้าใจอารมณ์ของคนเป็นแฟนคลับดี เพราะเธอก็เกือบจะอยู่ในอารมณ์เดียวกัน..ต่างกันแค่ อยากเจอแค่ไหนก็หาไม่เจอ และไม่รู้จักตัวตนของคนคนนั้นเลยสักอย่าง..แต่เธอก็ยังเฝ้าแต่คิดถึงเขาอยู่ได้

 

 

    พี่ชายของเธอ...
เธอไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ หรืออายุ
แต่เธอรู้ว่าเขาอายุมากกว่าเธอ..
เธอเรียกเขาว่าพี่ชายตั้งแต่ตอนนั้น..เขาเป็นพี่ชายที่เธอเป็นหนี้บุญคุณ อยากเจอและตอบแทนเขาให้ได้..

    ร่างบางหันกลับไปอีกทาง เธอไม่ได้สนใจกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นแล้ว หากแต่ชื่อๆหนึ่งที่หลุดออกมาจากปากของใครคนนึงในกลุ่มนั้น กลับกำลังให้เท้าของเธอหยุดชะงักลงทันที

       แปลก...
     ทำไมกันล่ะ ?
     ทำไมแค่ชื่อๆหนึ่ง กลับมำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนได้ขนาดนี้ ? ไม่มีเหตุผลเลย..

 

    แต่ร่างบางก็ตัดสินใจหันกลับไปทางที่วัยรุ่นกลุ่มนั้นเดินอยู่อีกครั้ง ไม่ทันได้รู้ตัว เธอก็เดินเข้าไปถึงกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นแล้ว และร่างบางไม่รอช้า เอ่ยถามในสิ่งที่เธอกำลังสงสัยทันที

 

 

    "ขอโทษนะคะ คือพี่อยากรู้ว่า 'โทโมะ' ที่น้องพูดถึงเป็นใครคะ ?"

      พวกเธอหันไปมองหน้ากันนิดนึงก่อนจะตอบกลับมาพร้อมกัน

    "โอ๊ยยย พี่ไปอยู่ไหนมาคะ !"

    "ทำไมอะ น้องรู้จักพี่หรอ ?" ฉันถามกลับงงๆ

    "พี่คะ! พวกเราหมายถึง พี่ไปอยู่ไหนมา พี่ถึงไม่รู้จักวงเคโอติก>< วงนี้กำลังมาแรง ดังมากๆเลยนะคะช่วงนี้ แต่ละคนก็หล่อมากกกกกกก ก.ไก่ล้านตัวเลยค่ะ โดยเฉพาะพี่โทโมะนะ หล่อละลายเลย>< "

    "จริงหรอ ? พวกเขาดังขนาดนี้เลยหรอ ? "

    "พี่ไม่เชื่อละสิ นี่พวกเรามีรูป " พวกเธอยื่นโทรศัพท์ที่มีรูปผู้ชายทั้งห้าคนยืนอยู่ ฉันรับมาดูก่อนจะตกใจ นี่มัน....

    "ฮึก..เจอแล้ว หาเจอแล้ว..." ฉันพูดพร้อมยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้น้องคนนึงไป

    "พี่หาอะไรเจอหรอคะ ?"

    "ทำไมพี่ถึงร้องไห้ละคะ พวกหนูทำอะไรผิดหรือเปล่า"

    "พี่ หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจจะว่าพี่นะ มันไม่ผิดหรอกที่พี่จะไม่รู้จักพวกเขา หนูเข้าใจพี่นะ พี่ไม่ผิดเลย"

      'ผิดสิ...ผิดที่รู้ช้าไป..ผิดมากๆเลย..'

    "ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ขอบคุณจริงๆ พวกเขาหล่อมากๆ น้องๆ ก็น่ารักมากเหมือนกัน พี่ชื่อแก้วนะ :) ต่อไปนี้ พี่จะเป็นแฟนคลับพวกเขาด้วย พี่ไปก่อนนะ ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีก"

 

      'ฉันจะเป็นแฟนคลับพี่จริงๆแล้วนะ จะได้รู้จักพี่มากขึ้นแล้ว..พี่รอฉันก่อนนะ พี่โทโมะ..'

 

 

 

 

_____________________________________________________________

 

มาแล้วนะ มาในเรื่องใหม่5555 คราวนี้มีพล็อต แต่ไม่รู้จะได้ตามพล็อตไหม5555 

เรื่องนี้มาแนวแฟนคลับ 555555 

 

ฝากติดตามกันด้วยนะ :) 

เขาสัญญาจะแต่งให้จบ ทั้งเรื่องเก่าและใหม่ ^^ ไม่ทิ้งแน่นอนนน  รักกกกก -3-

 

เม้นกันบ้างนะ เขาจะได้มีกำลังใจมาแต่งต่อ สนุกไม่สนุกยังไง ติกันได้เลย ^^'