Fic inazuma eleven yaoi(tsurugi X tenma)

Fic inazuma eleven yaoi ( Tsurugi X Tenma)
Chapter 2 -feeling-
-ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น ณ ห้องชมรมฟุตบอล-
"อรุณสวัสดิ์คร้าบบ"
จู่ๆประตูชมรมก็เปิดขึ้น เสียงเล็กแหลมดังขึ้นมาทันที
"อ้าว เท็นมะวันนี้นายไม่ได้เดินมากับสึรุงิหรอ?"
เสียงของซังโคคุดังขึ้นพูดเชิงหยอกล้อคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าประตูชมรม
"สึรุงิ? ผมไม่เห็นเลยนะครับ ยังไม่ได้มาที่ชมรมอีกหรอครับ? อีกอย่างผมไม่ได้ตัวติดกับสึรุงินะครับนรุ่นพี่=3="
"แหม่ นึกว่านายพวกสองคนตัวติดกันสะอีก ฮ่ะๆ" เสียงของนิชิกิพูดขึ้นมาเชิงหยอกล้อเช่นกัน
" ผมก็แค่พูดเล่นเองนะครับ=3= ผมยังไม่เห็นเค้าเลยตั้งแต่เช้า เพราะปกติผมเห็นเค้ามาพร้อมๆกับผมนะครับ..."คนตัวเล็กยิ้มแห้งๆ
"นายก็ลองโทรหาสึรุงิสิเท็นมะ มีเบอร์ของสึรุงิมั้ยละ?" เสียงคิริโนะพูดขึ้น
"อ..อ่อ มีครับมี งั้นผมไปโทรถามละกันนะครับ"
คนตัวเล็กรีบเปิดกระเป๋าคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วออกไปนอกชมรมเพื่อที่จะคุยกับสึรุงิ คนตัวเล็กกดโทรศัพท์ขึ้นมาหาเบอร์สึรุงิและรีบกดโทรทันที
"ฮัลโล..?"
เมื่อคนตัวเล็กโทรติด เสียงทุ้มเข้มที่ดังผ่านโทรศัพท์ขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีเท่าไหร่
"สึรุงิ ทำไมนายถึงไม่มาโรงเรียนละ เสียงนายดูท่าทางไม่ค่อยดีเลย...เป็นอะไรหรือปล่าว"คนตัวเล็กถามด้วยความเป็นห่วง
"อ...อ่อฉันไม่สบายนิดหน่อยนะ..."
"ตอนนี้นายอยู่บ้านใช่มั้ย.."
"ใช่...ทำไมละ?"
"บ้านนายอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหานาย"
"ห...หะ!?...จะมาหาฉันทำไม?"
"เถอะน่า....บ้านนายอยู่ไหน เมื่อวานนายบอกว่าบ้านนายอยู่แถวๆนั้น แล้วอยู่ตรงไหนเล่า"
"ก....ก็ห่างจากบ้านนายแค่บ้าน5-6หลังเอง.."
"ทำไมใกล้จัง....ใกล้ขนาดนี้ฉันยังไม่เคยเห็นเลย =3="
"-__-......นายไม่ต้องมาหาฉันเลยนะมัตสึคาเสะ..."
"ใจร้ายชะมัด-3- ไม่เอาอะฉันจะไปหานาย ไว้เลิกเรียนฉันจะไปหานายนะสึรุงิ คิกๆ.."
"ทำไมคนอย่างนายถึงะพูดยากพูดเย็นแบบนี้เนี้ย-__- เอาเถอะๆจะมาก็มา ถ้ามาแล้วอย่าสร้างความวุ่นวายแล้วกัน.."
"คร้าบๆ "
คนตัวเล็กกดวางสายไป แล้วหลุดยิ้มออกมาพลางมองโทรศัพท์ของตัวไปด้วย
"..…ตอนเย็นเจอกันะสึรุงิ..."คนตัวเล็กสบถกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะหันหลังเข้าชมรมไป เพื่อที่จะไปซ้อมฟุตบอลตามปกติ
-ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ณ หน้าโรงเรียนไรมง-
"เท็นมะ!!"
จู่ๆเสียงเล็กๆของชินซุเกะก็ดังขึ้น
"มีอะไรหรอชินซุเกะ?" คนตัวเล็กหันไปตอบชินซุเกะที่เดินอยู่ด้านหลัง
"ทำไมรีบกลับจัง ไม่ไปซ้อมหรอ?"
"ขอโทษนะฉันมีธุระนะ ฉันต้องรีบกลับ ฝากบอกโค้ชและก็ทุกคนด้วยนะ"
"อือ! ได้สิ"
"ไปก่อนน้ะ!"
คนตัวเล็กไม่พูดพล่ำทำเพลง รีบบึ่งวิ่งออกไปจากโรงเรียนจนลับตาชินซุเกะไป
"อะไรจะรีบขนาดนั้น..0_0"ชินซุเกะมองเท็นมะที่วิ่งไปด้วยความเร็วสูง(?)อย่างตกใจ
เมื่อคนตัวเล็กวิ่งมาถึงหน้าบ้านตนเอง จึงยืนหยุดนิ่งสักพักแล้ว เปิดกระเป๋าคว้านหาโทรศัพท์ของตนเองเพื่อที่จะโทรหาร่างสูง
"ฮัลโลสึรุงิ ตอนนี้ฉันนอยู่หน้าบ้านตัวเอง นายบอกว่าบ้านนายห่างจากบ้านฉันแค่5-6หลัง แล้วบ้านนายลักษณะยังไงอะ? แล้วบ้านนายใกล้กับสวนสาธารณะหรืออะไรประมาณนั้นมั้ยอะ?"
เมื่อโทรติดแล้วคนตัวเล็กรีบรัวคำถามใส่คนตัวสูงทันที
"อ...เอ่อ นายใจเย็นๆก่อนนะ-__- บ้านฉันหลังสีขาวๆหลังใหญ่พอดีๆนั้นแหละ -__- อยู่ใกล้ๆสนามฟุตบอล-__- พอดูออกสินะ.."
เมื่อสิ้นคำพูดคนตัวสูง คนตัวเล็กจึงเดินไปเรื่อยๆ
"ฉันผ่านมา5หลังแล้วอะ สึรุงิไม่เห็นบ้านหลังสีขาวอะไรนั้นเลยอะ.."
"เดินมาอีกนิดนึงสิ "
"โอเค.."
คนตัวเล็กทำตามที่คนตัวสูงบอก คนตัวเล็กจึงเดินหน้าไปอีกไม่กี่เมตร ก็เจอเข้ากับลานสนามฟุตบอล
"ฉันเจอลานสนามฟุตบอลแล้วอะสึรุงิ"
"อา....นายเห็นร้านค้ามั้ย?"
"อือ..เห็น"
"นายเดินไปหลังร้านค้านิดหน่อยก็เจอแล้ว"
คนตัวเล็กทำตามที่คนตัวสูงบอกอีกเช่นเคย คนตัวเล็กเดินไปจนถึงหลังร้านค้า และคนตัวเล็กก็เจอบ้านของคนตัวสูงในไม่กี่นาที
"เจอรึยัง?.."
"เจอแล้วๆ บ้านนายนี้หลังใหญ่จัง"
"ใหญ่อะไร ฉันว่ามันก็ปกตินะ นายเพิ่งเคยเห็นก็อย่างนี้แหละ.."
"ง่ะ... "
คนตัวเล็กมองไปที่หน้าบ้านคนตัวสูง ที่จัดแต่งสวนได้สวยงาม
"นายเข้ามาสิ"
"ห่ะ? แล้วพ่อแม่นายละ?"
"ช่างเหอะน่า ตอนนี้ในบ้านฉันอยู่คนเดียว เข้ามาเลย-__-"
"งั้นก็ได้.."
คนตัวเล็กเดินเข้าไปภายในบ้านคนตัวสูง ที่ตกแต่งภายในได้สวยงามมาก จนทำให้คนตัวเล็กเกร็งเล็กน้อย
"อ..เอ่อ สุรุงิแล้วห้องนายอยู่ไหนอะ?"
"ก็อยู่ฉันล่างนั้นแหละ เดินหาสิ มันมีไม่กี่ห้องหรอก "
"แล้วกัน..."
คนตัวเล็กเดินหาอย่างละเอียด จนมาถึงห้องสุดท้าย ที่ยังไม่ได้เดินมาคนตัวเล็กจึงกดวางสายโทรศัพท์ไป และจัดการเคาะประตูบานนั้น
"ก๊อก""ก๊อก""ก๊อก"
"เข้ามาสิ"
เสียงคนตัวสูงที่อยู่ภายในห้อง ดังขึ้นเพื่อบอกให้คนตัวเล็กที่ยืนเคาะประตูอยู่ด้านนอกให้เข้ามา
"โอ๊ย...ฉันเดินหาตั้งนาน...กว่าจะเจอห้องนาย..เล่นเอาปวดขาเลยนะเนี้ย..บ้านนายหลังใหญ่ชะมัด-3-"
เมื่อคนตัวเปิดประตูเข้ามา ก็บ่นใส่คนตัวสูงที่นอนอยู่บนเตียงทันที
"แล้วใครอยากมาละ?"
"ง่ะ.. ว่าแต่ห้องนายนี้กว้างจังนะ"
"อืม...นายมานั้งก่อนสิ"
"อ..อื้ม"
คนตัวเล็กเดินมานั้งเก้าอี้ที่ข้างๆเตียงของคนตัวสูง
"สึรุงิ นายไม่สบายแต่อยู่คนเดียวเนี้ยนะ?"
"อือ พ่อแม่ฉันไปทำงานนะ กว่าจะกลับก็ดึกๆนั้นแหละ"
"อ่อ..อย่างนี้เอง...นายเป็นไข้เหรอ? หน้าดูแดงๆนะ"
"ห่ะ?"
เมื่อคนตัวเล็กเห็นใบหน้าของคนตัวสูงที่ดูแดงผิดปกติจึงทักไปโดยไม่ได้คิดอะไร
"อ...อ่อ ใช่ฉันเป็นไข้นะ..."
คนตัวสูงที่แถบไม่รู้ตัวเองเลยว่า พอเวลาอยู่ใกล้คนตัวเล็ก เค้าจะหน้าขึ้นสีอยู่บ่อยๆจนตอนนี้คนตัวเล็กสังเกตุเห็นสะแล้ว
"อืม...ปวดหัวมั้ย?"
เมื่อคนตัวเล็กพูดจบก็ยกมือเล็กข้างหนึ่งมาวถาบไว้บนหน้าผากคนตัวสูงเชิงดูว่าตัวร้อนแค่ไหน ด้วยสีหน้าเป็นห่วง
".......ม....ไม่........"
คนตัวสูงพูดติดๆขัดๆ เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองหน้าขึ้นสีจนหน้าแดงก่ำร้อนผาว จนต้องเบนหน้าหนีไปที่อื่น
"นายตัวร้อนมาเลยนะ..ฉันเช็ดตัวให้มั้ย?"
"ฮ...เฮ้ย!!นายจะบ้าหรอ! ไม่ต้อง!.."
"ง่ะ...ทำไมเล่า...ก็นายตัวร้อนอย่างกับไฟเลยนะ ถ้านายไข้ขึ้นสูงกว่านี้...ฉันจะเล่นฟุตบอลกับใครเล่าาา"
ประโยคสุดท้ายที่คนตัวเล็กเอ่ยออกมา ทำให้คนตัวสูงหน้าขึ้นสีมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า
"คนอื่นมีตั้งเยอะแยะน่ะ พวกรุ่นพี่ไ-"
"ก็ฉันชอบเล่นกับนายนี่..."
ยังไม่ทันที่คนตัวสูงจะพูดจบคนตัวเล็กก็ชิงพูดตัดบทไปด้วยประโยคที่คนตัวสูงไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ยินจากปากคนตัวเล็ก
"ทำไมนายถึงชอบเล่นกับฉันละ?"
"ก็เล่นกับนายก็สนุกดีนี้0W0"
"อ....อ่อเหรอ..."
"คิกๆ....ฉันจะเอาผ้าไปชุบน้ำมาเช็ดตัวนายให้น่ะ"
"ก็บอกว่าไปต้องไงเล่า-__-"
"ไม่ๆนายนอนอยู่เฉยๆนะ เดี๋ยวฉันมา"
พูดจบคนตัวเล็กก็เดินออกไปจากห้องคนตัวสูงด้วยความเร็ว
".....ทำไมพักนี้...นายถึงชอบพูดอะไรแบบนี้ตลอดเลยนะ...เท็นมะ.."
คนตัวสูงสบถกับตัวเองเบาๆ และจู่ๆก็หลุดยิ้มบางๆออกมา
"มาแล้วๆ0W0"
เพียงไม่กี่นาทีผ่านไป คนตัวเล็กก็เดินมาพร้อมอ่างใบเล็กๆที่มีผ้าบางๆอยู่ในอ่าง และวางไว้ที่โต๊ะที่อยู่ข้างๆเตียง
"จริงๆนายไม่ต้องมาก็ได้นะ เดี๋ยวจะติดไข้ฉันเอา"
"ถ้าฉันไม่มา นายคงไข้ขึ้นสูงกว่านี้แน่ๆ0^0"
เมือคนตัวเล็กพูดจบ ก็ใช้ฝามือเล็กถาบไปบนหน้าผากคนตัวสูงอีกครั้ง
"นั้นไงละ นายตัวร้อนมากๆเลยนะเนี้ย เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้ ลุกขึ้นนั้งบนเตียงสิ"
"อ...อืม"
คนตัวสูงลุกขึ้นนั้งบนเตียงแต่โดยดีตามคำพูดของคนตัวเล็ก ในขณะที่คนตัวเล็กที่นั้งหันไปใช้ผ้าชุบน้ำให้หมาดๆ และหันไปวางถาบบนหน้าผากคนตัวสูง
"หน้านายนี้แดงขึ้นเรื่อยๆเลยอะ.."
"ห....หะ? จ....จริงเหรอ...?"
"คิกๆ หน้านายตอนนี้แดงมากจริงๆนะ "
คนตัวเล็กที่ยังใช้ผ้าผืนบางเล็กถาบบนหน้าผากคนตัวสูง ก็หลุดหัวเราะเบาๆออกมา คนตัวสูงจึงยิ่งทำตัวไม่ถูกทวีคูณขึ้นไปอีก
"วันนี้ที่ชมรมเป็นไงบ้าง.."
"ก็ปกติดี เหมือนทุกๆวันนั้นแหละน่า"
คนตัวเล็กพูดจบก็เคลื่อนที่ผ้าผืนบางเล็กมาตามซอกคอขาวซีดของคนตัวสูง ทำเอาคนตัวสูงใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
"โห นายตัวร้อนมากเลยนะ...ไม่อึดอัดบ้างหรอ?"
"ก็อึดอัดนะ แต่จะทำไงได้ฉันไม่สบายนี้..."
"นายถอดเสื้อออกสิ"
"หะ!!!??"
"ก..ก็นายตัวร้อนนี้ เช็ดแค่นี้มันไม่ได้ผลหรอก..."
คนตัวสูงที่ได้ยินเช่นนนั้นถึงกับหน้าขึ้นสีจัด ใบหน้าที่แดงจนถึงใบหู นึกอะไรดีๆที่จะแกล้งคนตัวเล็กได้
"งั้น...นายก็ถอดให้ฉันสิ.."
"ม...ไม่เอาอะ...น..นายถอดเองสิ"
คนตัวเล็กรู้ตัวว่าตัวเองหน้าขึ้นสีจางๆ จึงรีบเบนหน้าหนีเพื่อที่จะไม่ให้ร่างสูงเห็น แต่ไม่ทันสะแล้ว...
"แล้วใครเป็นคนเสนอล่ะ...แค่ถอดเสื้อเอง..ทำให้ฉันไม่ได้หรอ?"
"ก...ก็ได้ๆ จ...จะยอมถอดให้ก็ได้.."
คนตัวเล็กสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะวางผ้าไว้ในอ่าง และจัดการใช้สองมือเล็กเลื่อไปปลดกระดุมเสื้อ ที่ละเม็ดๆ...จนสุดปลายเสื้อ เผยให้เห็นร่างถ่อนบนแผงอกแกร่งไปจนถึงหน้าท้องที่ขาวซีด
"อ....อ...เอ่อ...ค..คือว่า..นายอยากลองเช็ดเองมั้ย แฮะๆ"
คนตัวเล็กที่โดนคนตัวสูงแกล้งเอาคืนบ้างถึงกับไปไม่ถูกเมื่อได้เห็นร่างถ่อนบนของร่างสูง
"ไม่ต้องมาทำเป็นแถเลยเท็นมะ นายเป็นคนอยากจะเช็ดตัวฉันเองน่ะ...จะทำอะไรก็ทำให้เสร็จสิ.."
"ง่ะ...อ...เอ่อ...งั้นก็ได้..."
พูดจบคนตัวเล็กก็จัดการ คว้าผ้าผืนเล็กผืนเดิมชุบน้ำและบิดผ้าให้หมาดๆ แล้วเลือนมือมายังแผงอกแกร่ง ก่อนจะสัมผัสไปบริเวณรอบๆ
"ห...หาย..อึดอัดลงบ้างรึยัง.."
"ยังเลย.....ถ้านายยังอยู่ อยู่จุดเดิมซ้ำๆมันไม่หายหรอกนะ..."
"ง่ะ...ก็..ก็ได้ๆ..."
คนตัวเล็กเริ่มหน้าขึ้นสีจัด คนตัวเล็กจึงค่อยๆเลือนมือไป บริเวณหน้าท้องแกร่งของคนร่างสูง
"...นายจะแกล้งฉันใช่มั้ยเนี้ย.."
ขณะที่คนตัวเล็กกำลังพูดก็ยังคงสัมผัสบริเวณเดิมอยู่
"เพิ่งรู้ตัวหรอ?...รู้ตัวช้าจังเลยน้า.."
"ก็ไม่เท่านายละกันน่า..."
คนตัวเล็กพูดเสียงแพ่วเบา แต่พอที่ร่างสูงจะได้ยินผ่านๆ
"หืม? เมื่อกี้นายว่าไงนะ"
"อ...อ่อ ปล่าวๆ ไม่มีอะไร^^* ง..งั้น..ฉันเช็ดแค่นี้และกันน่ะ...ฉันจะเอาของไปเก็บเอง "
คนตัวเล็กพูดจบก็เลือนมาวางผ้าไว้ในอ่างใบเล็กก่อนที่จะถือออกไปจากไปห้องร่างสูง
"เมื่อกี้....เท็นมะ...พูดว่าอะไรกันนะ...ช่างมันเถอะ"
คนตัวสูงสบถกับตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะใส่เสื้อให้เป็นเหมือนเดิม
"มาแล้ว..."
คนตัวเล็กเปิดประตูเข้ามาภายในห้องก่อนที่จะเดิยมานั้งบนเก้าอี้ที่ข้างๆเตียงร่างสูงเหมือนเดิม
"นายจะกลับหรือยัง?"
"อืม...สักพักฉันก็จะกลับแล้วละ..ทำไมหรอ?"
"ปล่าวหรอก แค่ถามดูเฉยๆนะ"
"อืม....ว่าแต่เคยมีเพื่อนนาย มาบ้านนายบ้างมั้ย?"
"ไม่...นายเป็นคนแรกที่มา"
"เห...รู้สึกดีใจแปลกๆนะเนี้ย คิกๆ=W=\ เอาล่ะ...นี้ก็เย็นมากแล้ว ฉันกลับก่อนนะ อย่านอนดึกๆอีกละ^^"
คนตัวเล็กพูดจบก็หันมาส่งยิ้มหวานให้คนตัวสูงก่อนที่จะเดินออกจากห้องร่างสูงไป..
"ดีใจ?งั้นเหรอ....นี้อาจจะเป็นความหมายของคำพูดของรุ่นพี่คิริโนะก็ได้มั้ง..."
 
Ead chapter2