Fic inazuma eleven yaoi(tsurugi X tenma)

Fic inazuma eleven yaoi ( Tsurugi X Tenma)

Chapter 2 -feeling-

-ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น ณ ห้องชมรมฟุตบอล-

"อรุณสวัสดิ์คร้าบบ"

จู่ๆประตูชมรมก็เปิดขึ้น เสียงเล็กแหลมดังขึ้นมาทันที

"อ้าว เท็นมะวันนี้นายไม่ได้เดินมากับสึรุงิหรอ?"

เสียงของซังโคคุดังขึ้นพูดเชิงหยอกล้อคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าประตูชมรม

"สึรุงิ? ผมไม่เห็นเลยนะครับ ยังไม่ได้มาที่ชมรมอีกหรอครับ? อีกอย่างผมไม่ได้ตัวติดกับสึรุงินะครับนรุ่นพี่=3="

"แหม่ นึกว่านายพวกสองคนตัวติดกันสะอีก ฮ่ะๆ" เสียงของนิชิกิพูดขึ้นมาเชิงหยอกล้อเช่นกัน

" ผมก็แค่พูดเล่นเองนะครับ=3= ผมยังไม่เห็นเค้าเลยตั้งแต่เช้า เพราะปกติผมเห็นเค้ามาพร้อมๆกับผมนะครับ..."คนตัวเล็กยิ้มแห้งๆ

"นายก็ลองโทรหาสึรุงิสิเท็นมะ มีเบอร์ของสึรุงิมั้ยละ?" เสียงคิริโนะพูดขึ้น

"อ..อ่อ มีครับมี งั้นผมไปโทรถามละกันนะครับ"

คนตัวเล็กรีบเปิดกระเป๋าคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วออกไปนอกชมรมเพื่อที่จะคุยกับสึรุงิ คนตัวเล็กกดโทรศัพท์ขึ้นมาหาเบอร์สึรุงิและรีบกดโทรทันที

"ฮัลโล..?"

เมื่อคนตัวเล็กโทรติด เสียงทุ้มเข้มที่ดังผ่านโทรศัพท์ขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"สึรุงิ ทำไมนายถึงไม่มาโรงเรียนละ เสียงนายดูท่าทางไม่ค่อยดีเลย...เป็นอะไรหรือปล่าว"คนตัวเล็กถามด้วยความเป็นห่วง

"อ...อ่อฉันไม่สบายนิดหน่อยนะ..."

"ตอนนี้นายอยู่บ้านใช่มั้ย.."

"ใช่...ทำไมละ?"

"บ้านนายอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหานาย"

"ห...หะ!?...จะมาหาฉันทำไม?"

"เถอะน่า....บ้านนายอยู่ไหน เมื่อวานนายบอกว่าบ้านนายอยู่แถวๆนั้น แล้วอยู่ตรงไหนเล่า"

"ก....ก็ห่างจากบ้านนายแค่บ้าน5-6หลังเอง.."

"ทำไมใกล้จัง....ใกล้ขนาดนี้ฉันยังไม่เคยเห็นเลย =3="

"-__-......นายไม่ต้องมาหาฉันเลยนะมัตสึคาเสะ..."

"ใจร้ายชะมัด-3- ไม่เอาอะฉันจะไปหานาย ไว้เลิกเรียนฉันจะไปหานายนะสึรุงิ คิกๆ.."

"ทำไมคนอย่างนายถึงะพูดยากพูดเย็นแบบนี้เนี้ย-__- เอาเถอะๆจะมาก็มา ถ้ามาแล้วอย่าสร้างความวุ่นวายแล้วกัน.."

"คร้าบๆ "

คนตัวเล็กกดวางสายไป แล้วหลุดยิ้มออกมาพลางมองโทรศัพท์ของตัวไปด้วย

"..…ตอนเย็นเจอกันะสึรุงิ..."คนตัวเล็กสบถกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะหันหลังเข้าชมรมไป เพื่อที่จะไปซ้อมฟุตบอลตามปกติ

-ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ณ หน้าโรงเรียนไรมง-

"เท็นมะ!!"

จู่ๆเสียงเล็กๆของชินซุเกะก็ดังขึ้น

"มีอะไรหรอชินซุเกะ?" คนตัวเล็กหันไปตอบชินซุเกะที่เดินอยู่ด้านหลัง

"ทำไมรีบกลับจัง ไม่ไปซ้อมหรอ?"

"ขอโทษนะฉันมีธุระนะ ฉันต้องรีบกลับ ฝากบอกโค้ชและก็ทุกคนด้วยนะ"

"อือ! ได้สิ"

"ไปก่อนน้ะ!"

คนตัวเล็กไม่พูดพล่ำทำเพลง รีบบึ่งวิ่งออกไปจากโรงเรียนจนลับตาชินซุเกะไป

"อะไรจะรีบขนาดนั้น..0_0"ชินซุเกะมองเท็นมะที่วิ่งไปด้วยความเร็วสูง(?)อย่างตกใจ

เมื่อคนตัวเล็กวิ่งมาถึงหน้าบ้านตนเอง จึงยืนหยุดนิ่งสักพักแล้ว เปิดกระเป๋าคว้านหาโทรศัพท์ของตนเองเพื่อที่จะโทรหาร่างสูง

"ฮัลโลสึรุงิ ตอนนี้ฉันนอยู่หน้าบ้านตัวเอง นายบอกว่าบ้านนายห่างจากบ้านฉันแค่5-6หลัง แล้วบ้านนายลักษณะยังไงอะ? แล้วบ้านนายใกล้กับสวนสาธารณะหรืออะไรประมาณนั้นมั้ยอะ?"

เมื่อโทรติดแล้วคนตัวเล็กรีบรัวคำถามใส่คนตัวสูงทันที

"อ...เอ่อ นายใจเย็นๆก่อนนะ-__- บ้านฉันหลังสีขาวๆหลังใหญ่พอดีๆนั้นแหละ -__- อยู่ใกล้ๆสนามฟุตบอล-__- พอดูออกสินะ.."

เมื่อสิ้นคำพูดคนตัวสูง คนตัวเล็กจึงเดินไปเรื่อยๆ

"ฉันผ่านมา5หลังแล้วอะ สึรุงิไม่เห็นบ้านหลังสีขาวอะไรนั้นเลยอะ.."

"เดินมาอีกนิดนึงสิ "

"โอเค.."

คนตัวเล็กทำตามที่คนตัวสูงบอก คนตัวเล็กจึงเดินหน้าไปอีกไม่กี่เมตร ก็เจอเข้ากับลานสนามฟุตบอล

"ฉันเจอลานสนามฟุตบอลแล้วอะสึรุงิ"

"อา....นายเห็นร้านค้ามั้ย?"

"อือ..เห็น"

"นายเดินไปหลังร้านค้านิดหน่อยก็เจอแล้ว"

คนตัวเล็กทำตามที่คนตัวสูงบอกอีกเช่นเคย คนตัวเล็กเดินไปจนถึงหลังร้านค้า และคนตัวเล็กก็เจอบ้านของคนตัวสูงในไม่กี่นาที

"เจอรึยัง?.."

"เจอแล้วๆ บ้านนายนี้หลังใหญ่จัง"

"ใหญ่อะไร ฉันว่ามันก็ปกตินะ นายเพิ่งเคยเห็นก็อย่างนี้แหละ.."

"ง่ะ... "

คนตัวเล็กมองไปที่หน้าบ้านคนตัวสูง ที่จัดแต่งสวนได้สวยงาม

"นายเข้ามาสิ"

"ห่ะ? แล้วพ่อแม่นายละ?"

"ช่างเหอะน่า ตอนนี้ในบ้านฉันอยู่คนเดียว เข้ามาเลย-__-"

"งั้นก็ได้.."

คนตัวเล็กเดินเข้าไปภายในบ้านคนตัวสูง ที่ตกแต่งภายในได้สวยงามมาก จนทำให้คนตัวเล็กเกร็งเล็กน้อย

"อ..เอ่อ สุรุงิแล้วห้องนายอยู่ไหนอะ?"

"ก็อยู่ฉันล่างนั้นแหละ เดินหาสิ มันมีไม่กี่ห้องหรอก "

"แล้วกัน..."

คนตัวเล็กเดินหาอย่างละเอียด จนมาถึงห้องสุดท้าย ที่ยังไม่ได้เดินมาคนตัวเล็กจึงกดวางสายโทรศัพท์ไป และจัดการเคาะประตูบานนั้น

"ก๊อก"
"ก๊อก"
"ก๊อก"

"เข้ามาสิ"

เสียงคนตัวสูงที่อยู่ภายในห้อง ดังขึ้นเพื่อบอกให้คนตัวเล็กที่ยืนเคาะประตูอยู่ด้านนอกให้เข้ามา

"โอ๊ย...ฉันเดินหาตั้งนาน...กว่าจะเจอห้องนาย..เล่นเอาปวดขาเลยนะเนี้ย..บ้านนายหลังใหญ่ชะมัด-3-"

เมื่อคนตัวเปิดประตูเข้ามา ก็บ่นใส่คนตัวสูงที่นอนอยู่บนเตียงทันที

"แล้วใครอยากมาละ?"

"ง่ะ.. ว่าแต่ห้องนายนี้กว้างจังนะ"

"อืม...นายมานั้งก่อนสิ"

"อ..อื้ม"

คนตัวเล็กเดินมานั้งเก้าอี้ที่ข้างๆเตียงของคนตัวสูง

"สึรุงิ นายไม่สบายแต่อยู่คนเดียวเนี้ยนะ?"

"อือ พ่อแม่ฉันไปทำงานนะ กว่าจะกลับก็ดึกๆนั้นแหละ"

"อ่อ..อย่างนี้เอง...นายเป็นไข้เหรอ? หน้าดูแดงๆนะ"

"ห่ะ?"

เมื่อคนตัวเล็กเห็นใบหน้าของคนตัวสูงที่ดูแดงผิดปกติจึงทักไปโดยไม่ได้คิดอะไร

"อ...อ่อ ใช่ฉันเป็นไข้นะ..."

คนตัวสูงที่แถบไม่รู้ตัวเองเลยว่า พอเวลาอยู่ใกล้คนตัวเล็ก เค้าจะหน้าขึ้นสีอยู่บ่อยๆจนตอนนี้คนตัวเล็กสังเกตุเห็นสะแล้ว

"อืม...ปวดหัวมั้ย?"

เมื่อคนตัวเล็กพูดจบก็ยกมือเล็กข้างหนึ่งมาวถาบไว้บนหน้าผากคนตัวสูงเชิงดูว่าตัวร้อนแค่ไหน ด้วยสีหน้าเป็นห่วง

".......ม....ไม่........"

คนตัวสูงพูดติดๆขัดๆ เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองหน้าขึ้นสีจนหน้าแดงก่ำร้อนผาว จนต้องเบนหน้าหนีไปที่อื่น

"นายตัวร้อนมาเลยนะ..ฉันเช็ดตัวให้มั้ย?"

"ฮ...เฮ้ย!!นายจะบ้าหรอ! ไม่ต้อง!.."

"ง่ะ...ทำไมเล่า...ก็นายตัวร้อนอย่างกับไฟเลยนะ ถ้านายไข้ขึ้นสูงกว่านี้...ฉันจะเล่นฟุตบอลกับใครเล่าาา"

ประโยคสุดท้ายที่คนตัวเล็กเอ่ยออกมา ทำให้คนตัวสูงหน้าขึ้นสีมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า

"คนอื่นมีตั้งเยอะแยะน่ะ พวกรุ่นพี่ไ-"

"ก็ฉันชอบเล่นกับนายนี่..."

ยังไม่ทันที่คนตัวสูงจะพูดจบคนตัวเล็กก็ชิงพูดตัดบทไปด้วยประโยคที่คนตัวสูงไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ยินจากปากคนตัวเล็ก

"ทำไมนายถึงชอบเล่นกับฉันละ?"

"ก็เล่นกับนายก็สนุกดีนี้0W0"

"อ....อ่อเหรอ..."

"คิกๆ....ฉันจะเอาผ้าไปชุบน้ำมาเช็ดตัวนายให้น่ะ"

"ก็บอกว่าไปต้องไงเล่า-__-"

"ไม่ๆนายนอนอยู่เฉยๆนะ เดี๋ยวฉันมา"

พูดจบคนตัวเล็กก็เดินออกไปจากห้องคนตัวสูงด้วยความเร็ว

".....ทำไมพักนี้...นายถึงชอบพูดอะไรแบบนี้ตลอดเลยนะ...เท็นมะ.."

คนตัวสูงสบถกับตัวเองเบาๆ และจู่ๆก็หลุดยิ้มบางๆออกมา

"มาแล้วๆ0W0"

เพียงไม่กี่นาทีผ่านไป คนตัวเล็กก็เดินมาพร้อมอ่างใบเล็กๆที่มีผ้าบางๆอยู่ในอ่าง และวางไว้ที่โต๊ะที่อยู่ข้างๆเตียง

"จริงๆนายไม่ต้องมาก็ได้นะ เดี๋ยวจะติดไข้ฉันเอา"

"ถ้าฉันไม่มา นายคงไข้ขึ้นสูงกว่านี้แน่ๆ0^0"

เมือคนตัวเล็กพูดจบ ก็ใช้ฝามือเล็กถาบไปบนหน้าผากคนตัวสูงอีกครั้ง

"นั้นไงละ นายตัวร้อนมากๆเลยนะเนี้ย เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้ ลุกขึ้นนั้งบนเตียงสิ"

"อ...อืม"

คนตัวสูงลุกขึ้นนั้งบนเตียงแต่โดยดีตามคำพูดของคนตัวเล็ก ในขณะที่คนตัวเล็กที่นั้งหันไปใช้ผ้าชุบน้ำให้หมาดๆ และหันไปวางถาบบนหน้าผากคนตัวสูง

"หน้านายนี้แดงขึ้นเรื่อยๆเลยอะ.."

"ห....หะ? จ....จริงเหรอ...?"

"คิกๆ หน้านายตอนนี้แดงมากจริงๆนะ "

คนตัวเล็กที่ยังใช้ผ้าผืนบางเล็กถาบบนหน้าผากคนตัวสูง ก็หลุดหัวเราะเบาๆออกมา คนตัวสูงจึงยิ่งทำตัวไม่ถูกทวีคูณขึ้นไปอีก

"วันนี้ที่ชมรมเป็นไงบ้าง.."

"ก็ปกติดี เหมือนทุกๆวันนั้นแหละน่า"

คนตัวเล็กพูดจบก็เคลื่อนที่ผ้าผืนบางเล็กมาตามซอกคอขาวซีดของคนตัวสูง ทำเอาคนตัวสูงใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

"โห นายตัวร้อนมากเลยนะ...ไม่อึดอัดบ้างหรอ?"

"ก็อึดอัดนะ แต่จะทำไงได้ฉันไม่สบายนี้..."

"นายถอดเสื้อออกสิ"

"หะ!!!??"

"ก..ก็นายตัวร้อนนี้ เช็ดแค่นี้มันไม่ได้ผลหรอก..."

คนตัวสูงที่ได้ยินเช่นนนั้นถึงกับหน้าขึ้นสีจัด ใบหน้าที่แดงจนถึงใบหู นึกอะไรดีๆที่จะแกล้งคนตัวเล็กได้

"งั้น...นายก็ถอดให้ฉันสิ.."

"ม...ไม่เอาอะ...น..นายถอดเองสิ"

คนตัวเล็กรู้ตัวว่าตัวเองหน้าขึ้นสีจางๆ จึงรีบเบนหน้าหนีเพื่อที่จะไม่ให้ร่างสูงเห็น แต่ไม่ทันสะแล้ว...

"แล้วใครเป็นคนเสนอล่ะ...แค่ถอดเสื้อเอง..ทำให้ฉันไม่ได้หรอ?"

"ก...ก็ได้ๆ จ...จะยอมถอดให้ก็ได้.."

คนตัวเล็กสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะวางผ้าไว้ในอ่าง และจัดการใช้สองมือเล็กเลื่อไปปลดกระดุมเสื้อ ที่ละเม็ดๆ...จนสุดปลายเสื้อ เผยให้เห็นร่างถ่อนบนแผงอกแกร่งไปจนถึงหน้าท้องที่ขาวซีด

"อ....อ...เอ่อ...ค..คือว่า..นายอยากลองเช็ดเองมั้ย แฮะๆ"

คนตัวเล็กที่โดนคนตัวสูงแกล้งเอาคืนบ้างถึงกับไปไม่ถูกเมื่อได้เห็นร่างถ่อนบนของร่างสูง

"ไม่ต้องมาทำเป็นแถเลยเท็นมะ นายเป็นคนอยากจะเช็ดตัวฉันเองน่ะ...จะทำอะไรก็ทำให้เสร็จสิ.."

"ง่ะ...อ...เอ่อ...งั้นก็ได้..."

พูดจบคนตัวเล็กก็จัดการ คว้าผ้าผืนเล็กผืนเดิมชุบน้ำและบิดผ้าให้หมาดๆ แล้วเลือนมือมายังแผงอกแกร่ง ก่อนจะสัมผัสไปบริเวณรอบๆ

"ห...หาย..อึดอัดลงบ้างรึยัง.."

"ยังเลย.....ถ้านายยังอยู่ อยู่จุดเดิมซ้ำๆมันไม่หายหรอกนะ..."

"ง่ะ...ก็..ก็ได้ๆ..."

คนตัวเล็กเริ่มหน้าขึ้นสีจัด คนตัวเล็กจึงค่อยๆเลือนมือไป บริเวณหน้าท้องแกร่งของคนร่างสูง

"...นายจะแกล้งฉันใช่มั้ยเนี้ย.."

ขณะที่คนตัวเล็กกำลังพูดก็ยังคงสัมผัสบริเวณเดิมอยู่

"เพิ่งรู้ตัวหรอ?...รู้ตัวช้าจังเลยน้า.."

"ก็ไม่เท่านายละกันน่า..."

คนตัวเล็กพูดเสียงแพ่วเบา แต่พอที่ร่างสูงจะได้ยินผ่านๆ

"หืม? เมื่อกี้นายว่าไงนะ"

"อ...อ่อ ปล่าวๆ ไม่มีอะไร^^* ง..งั้น..ฉันเช็ดแค่นี้และกันน่ะ...ฉันจะเอาของไปเก็บเอง "

คนตัวเล็กพูดจบก็เลือนมาวางผ้าไว้ในอ่างใบเล็กก่อนที่จะถือออกไปจากไปห้องร่างสูง

"เมื่อกี้....เท็นมะ...พูดว่าอะไรกันนะ...ช่างมันเถอะ"

คนตัวสูงสบถกับตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะใส่เสื้อให้เป็นเหมือนเดิม

"มาแล้ว..."

คนตัวเล็กเปิดประตูเข้ามาภายในห้องก่อนที่จะเดิยมานั้งบนเก้าอี้ที่ข้างๆเตียงร่างสูงเหมือนเดิม

"นายจะกลับหรือยัง?"

"อืม...สักพักฉันก็จะกลับแล้วละ..ทำไมหรอ?"

"ปล่าวหรอก แค่ถามดูเฉยๆนะ"

"อืม....ว่าแต่เคยมีเพื่อนนาย มาบ้านนายบ้างมั้ย?"

"ไม่...นายเป็นคนแรกที่มา"

"เห...รู้สึกดีใจแปลกๆนะเนี้ย คิกๆ=W=\ เอาล่ะ...นี้ก็เย็นมากแล้ว ฉันกลับก่อนนะ อย่านอนดึกๆอีกละ^^"

คนตัวเล็กพูดจบก็หันมาส่งยิ้มหวานให้คนตัวสูงก่อนที่จะเดินออกจากห้องร่างสูงไป..

"ดีใจ?งั้นเหรอ....นี้อาจจะเป็นความหมายของคำพูดของรุ่นพี่คิริโนะก็ได้มั้ง..."

 

Ead chapter2