แค้นร้ายพ่ายรัก

 
 
 
 
    หลังจากเหตุการณ์เมื่อกี้ระหว่างทางกลับบ้านฟางได้แต่นั่งนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาเธอยังคงเจ็บใจอยู่นัก  แก้วมองด้วยความเป็นห่วงเธอเองก็ไม่กล้าพูดอะไรมากเช่นกัน
 
 
 
     "เจ็บใจจริงๆเลย ฟางเกลียดหมอนั่นเกลียดๆๆ"   ฟางพูดด้วยความโมโห
 
 
 
     "เธอโอเคไหมอะ ฉันขอโทษนะฟางคือฉันไม่รู้จะทำยังไงอะฉันตกใจ"  แก้วอธิบายเพราะกลัวฟางจะโกรธ
 
 
 
    "ไม่เป็นไรแก้ว ฟางเข้าใจ"  ฟางพูดก่อนจะนิ่งเงียบลงอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
      บ้านป็อปปี้
 
 
 
     เมื่อเค้ากลับมาถึงบ้านก็ได้แต่นึกถึงเรื่องราวเมื่อกี้ที่เค้าล่วงเกินเธอไป  แต่ลึกๆเค้าก็แอบสะใจเพราะเธอก็คงช้ำหนักเอาการอยู่ ป็อปปี้สแยะยิ้มแต่จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่า ในเมื่อฟางเองก็เป็นลูกสาวของนภาพรนั่นก็เท่ากับว่า เค้าจูบกับ...<น้องสาว>  ของตัวเอง
 
 
 
     "เห้ย!! นี่ฉันจูบกับ...โธ่เว้ย!!"  ป็อปปี้สบถออกมาอย่างเสียอารมณ์ก่อนจะเดินไปอาบน้ำนอน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
        วันต่อมา
 
 
 
 
        หลุด!! ลูกสาวอดีตดาราดังอักษรย่อ น. อยากสบายทางอ้อมจูบดูดดื่มกับนักธุรกิจหนุ่มกลางลานจอดรถในห้างดัง หวังจับทำสามี
 
 
 
 
     "กรี๊ดดดดดด นี่มันอะไรกัน "  ฟางกรี๊ดร้องเมื่อหนังสือพิมแทบทุกฉบับพาดหัวข่าวรูปหลุดเธอจูบกับป็อปปี้เมื่อวานพร้อมเนื้อหาที่ดูถูกเธอ
 
 
 
     "มีอะไรลูกฟาง ร้องทำไม"   นภาพรเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
     "แม่ดูนี่สิคะ"  ฟางยื่นหนังสือพิมให้แม่ดู ทำให้นภาพรตกใจเป็นอย่างมาก
 
 
 
     "นี่เขียนข่าวแบบนี้ได้ยังไงกัน แต่ฟางหนูไปจูบกับหมอนี่ได้ยังไงละลูก"  นภาพรถามด้วยความสงสัย  ฟางรวบรวมความกล้าและเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับนภาพรฟัง
 
 
 
     "กล้าดียังไงมาทำแบบนี้ นายวิชัยเอารถออก"   นภาพรพูดด้วยความโมโหที่แฝงความจเย็นไว้นิดๆ
 
 
 
     "ไปไหนคะคุณแม่"
 
 
 
     "ก็ไปหาคนที่ทำแบบนี้กับลูกแม่นะสิ "  ฟางยิ้มพอใจที่เธอจะได้เอาคืน
 
 
 
 
              
 
 
 
 
 
 
 
       บริษัท จิระคุณ จำกัด
 
 
 
     "พิม ข่าวนั้นฝีมือคุณหรอ"   ป็อปปี้ถามพิมผ่านทางโทรศัพท์
 
 
 
     "คะ ถูกใจไหมคะป็อป"   พิมตอบเสียงหวานเพราะเธอรู้ว่าเค้าต้องการจะทำลายครอบครัวนั้น พิมเป็นนักข่าวที่คอยช่วยเหลือป็อปมาโดยตลอด
 
 
 
     "เยี่ยม ไว้ผมจะเลี้ยงข้าวตอบแทน แค่นี้ก่อนนะ"   ป็อปปี้พูดจบก็วางสายทันทีแล้วยิ้มสะใจ
 
 
 
 
      "เข้าไม่ได้นะคะ คุณนภาพรเข้าไม่ได้นะคะ"  เสียงเลขาพยายามห้ามใครบางคนไว้
 
 
 
     "นภาพร... หรือว่า... แม่ "  ป็อปปี้พูดและนึกถึงแม่
 
 
 
 
     ผลัวะ!!
 
 
 
      เสียงกระแทกประตูเข้ามาอย่างแรงงพร้อมด้วย เลขา นภาพร และฟาง
 
 
 
      "ดิฉันห้ามแล้วนะคะ แต่เค้าไม่ฟัง"   เลขาก้มหน้าอธิบาย   นภาพรเห็นป็อปปี้ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนผูกพันธ์ ป็อปปี้ที่ไม่ได้เห็นนภาพรใกล้ๆแบบนี้  (ไม่ว่าจะกี่ปีแม่ก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ)
 
 
 
     "จะจ้องหน้าแม่ฉันอีกนานไหมคะ"   ฟางเริ่มยียวน  ทำให้ป็อปปี้ได้สติและรีบเปลี่ยนสีหน้า
 
 
 
      "เอ่อ มีอะไรไม่ทราบครับ"   ป็อปปี้เลิกคิ้วถาม
 
 
 
     "คุณมารังแกลูกฉันทำไม ไปทำอะไรให้ไม่ทราบ"   นภาพรเริ่มพูดด้วยความใจเย็น แต่กลับทำให้เค้าเริ่มเจ็บช้ำกับคำพูด (ยัยนั่นลูกแม่คนเดียวงั้นหรอ)  
 
 
 
     "ผมพูดอะไรผิดไปงั้นหรอ"  ป็อปปี้ยังคงยียวนเพื่อกลบเกลื่อน
 
 
 
     "ขอนะอย่ามายุ่งกับลูกของฉัน ฉันมีลูกเพียงคนเดียว อย่าเข้ามารังแกทำร้าย ครั้งนี้ฉันจะยังไม่เอาเรื่องคุณ แต่ขอละอย่าทำอีก"  นภาพรพูดด้วยอารมนิดๆ ทำให้เค้านิ่งเงียบด้วยความเจ็บใจ ฟางเห็นเช่นนั้นก็ยืนยิ้มเยาะ (ลูกคนเดียวงั้นหรอ แล้วผมละผมอยู่ส่วนไหนในความทรงจำของแม่)
 
 
 
 
     "คุณยายเอาพ่อเอาแม่ผมไปไว้ที่ไหน ฮือๆ เอาพ่อเอาแม่ผมคืนมาฮือๆ"  เด็กชายร่ำไห้คร่ำครวญ
 
 
 
     "หึ ใครยายแกฉันไม่มีหลานแบบแก ไสหัวไปให้พ้น! ลูกสาฉันกำลังจะมีอนาคตที่ดี! และอีกอย่างยัยนภามันเกลียดแก! จำไว้เด็กโง่!" พูดจบเธอก็เดินไปขึ้นรถแบบไม่หันหลังกลับมาแลเด็กชายเลย
 
 
 
     "ฮือๆๆ ผมไม่มีพ่อผมไม่มีแม่ฮือๆ ผมอยากตาย"  
 
 
 
     "จะรีบไปไหนละลูกเอ้ย "  ลุงคนนั้นเดินเข้ามาปลอบเค้า
 
 
 
    "ผมไม่มีพ่อ ผมไม่มีแม่ ผมไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปยังไง"  เด็กชายสะอื้น 
 
 
 
   "เอ็งก็ต้องสู้สิ มุ่งมั่นมานะ อดทน วันนึงเอ็งจะได้กลับไปทวงสิทธิ์ของเอ็ง"  ลุงพูดปลอบไปเด็กชายเผลอหลับด้วยความเพลีย
 
 
 
       
 
 
       ป็อปปี้แน่นิ่งนึกถึงเรื่องราวในอดีตอยู่นานทำใหัความเคียดแค้นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
 
 
 
     "แน่ใจหรอ ว่าคุณมีลูกแค่คนเดียวไม่ใช่ในอดีตคุณเคยทอดทิ้งใครไป"   ป็อปปี้เริ่มตอกกลับด้วยอารมจี้ปมเธอ ทำให้นภาพรโกรธมาก
 
 
 
 
 
     เพี๊ยะ!
 
 
 
 
     "อย่ามาลามปามฉัน! ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอ!!"  นถาพรตบหน้าป็อปปี้อย่างแรงทำเอาเค้าน้ำตาซึม
 
 
 
     "นายนี่มันเลวจริงๆ"  ฟางพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ
 
 
 
     "ปะฟางกลับเถอะลูกอย่ามัวไปเสวนากับคนพันนี้เลย"  นภาพรพูดเสร็จก็เดินปาดน้ำตาออกไปจากห้องโดยที่ไม่หันมาแลเลย ฟางเองก็เดินตามออกไป
 
 
 
     "โถ่เว้ยย!!! โครมคราม!! "  ป็อปปี้ใช้มือกวาดทำลายข้าวของบนโต๊ะหล่นลงมากองกับพื้นด้วยความโมโห เคียดแค้น และเสียใจ
 
 
 
     "เพราะเธอ!! เพราะเธอ!คนเดียว ถ้าฉันไม่มีความสุขก็อย่าหวังว่าเธอจะมี ฉันนี่แหละจะคอยทำลายเธอทุกทาง!!"  ป็อปปี้พูดด้วยความเคียดแค้นฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
         เท่านี้ก่อนน้าเดี๋ยวไรท์มาเพิ่มให้ขอโทษอีกทีนะรีด ไรท์ไม่ตั้งใจ พรุ่งนี้ไรท์จะอัพตอน 4 ให้นะ ขอโทษจริงๆคะ