แค้นร้ายพ่ายรัก

 

 

 

 

     ร้านอาหาร

 

 

 

     ป็อปปี้พาพิมนักข่าวมากฝีมือเธอเองก็เป็นเด็กในสถานกำพร้าของป็อปปี้เช่นกันเพียงแค่อายุใกล้เคียงกัน และเธอก็แอบชอบป็อปปี้มาตั้งแต่ยังเล็กๆ เนื่องจากเธอเองก็กำพร้าพ่อแม่เช่นเดียวกันและเพราะเค้าคอยช่วยเหลือเธอมาโดยตลอด ป็อปปี้พาเธอมาเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทนที่เธอช่วยปล่อยภาพและพาดหัวข่าวนั้น

 

 

 

     "ขอบคุณนะคะป็อปที่ไม่ลืมว่าจะพยาพิมมาทานข้าว"   พิมพูดเขียมๆพลางลบตาและอมยิ้ม

 

 

 

     "ผมสิต้องขอบคุณพิม ถ้าไม่ได้คุณผมคงทำอะไรได้ยากกว่านี้"  ป็อปปี้พูดแล้วยื่นมือไปจับมือไว้เป็นการขอบคุณ พิมได้แต่ก้มหน้าเขินอาย

 

 

 

     "ยินดีค่ะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรพิมก็พร้อมจะช่วยเหลือป็อปทุกเรื่อง"  พิมก็ใช้มืออีกข้างกุมมือป็อปที่กำลังจับมือเธอไว้อีกที ทั้งคู่ยิ้มให้หวานกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       บ้านฟาง

 

 

      ภายในห้องนั่งเล่น นภาพรยังคงนั่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันที่เธอบุกไปอาละวาดใส่ป็อปปี้ ลึกๆในใจทำไมเธอถึงรู้สึกผิดต่อเค้าถึงแม้เค้าจะพูดคำคำนั้นออกมา แต่มันแฝงไปด้วยความเจ็บปวดของเค้ามากกว่าการก้าวร้าว

 

 

 

     "แน่ใจหรอ ว่าคุณมีลูกแค่คนเดียว ไม่ใช่ในอดีตคุณเคยทอดทิ้งใครไป"

 

 

 

     คำพูดของป็อปปี้ยังวนไปมาติดอยู่ในหัวของนภาพร ลึกๆเธอสุดแสนจะเจ็บปวดที่เค้าพูดคำนั้นออกมา ทั้งๆที่เค้าก็เป็นใครก็ไม่รู้แต่เค้ามีผลต่อความรู้สึกเธอได้มากขนาดนี้ ทำไมกัน...

 

 

 

     "เห้อ คิดอะไรเนี่ยยัยนภา แค่เด็กปากเสียน่ะ อย่าใส่ใจเลยดีกว่า"  นภาพรบอกกับตัวเองก่อนจะเดินขึ้นห้อง 

 

 

 

      "อ้าวคุณแม่ ยังไม่นอนอีกหรอคะ"  ฟางถาม

 

 

 

     "กำลังไปนอนล้ะจ้ะ หนูก็อย่านอนดึกนักนะ ไนท์จ้ะลูกรัก"   นภาพรพูดแล้วหอมที่หน้าผากลูกสาว

 

 

 

    "ไนท์คะแม่"  ฟางหอมแก้มตอบแม่เช่นกัน ชั่งน่าอิจฉาเสียจริง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      ห้องนอนของฟาง

 

 

 

     "แขวก แขวก หึ ไอหนังสือพิมบ้า ฉันไม่แคร์หรอก อยากเขียนไรตามสบายเลยยะ"   ฟางกำลังฉีกหนังสือที่มีอยู่ทิ้งลงขยะ

 

 

 

     หยิ่ง หยิ่ง หยิ่ง หยิ่ง ยิ่งต้องเจอ

 

 

 

     ฟางถอนหายใจเบาๆก่อนตัดสินใจรับโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้มองว่าใครโทรมา

 

 

 

     "จะโทรมาขอสัมภาษณ์อะไรอีกคะ ฟางไม่มีอะไรจะตอบละนะคะ"  เธอคงนึกว่าเป็นนักข่าวที่โทรมาขอสัมภาษณ์เธอเรื่องที่เป็นข่าวเพราะหลังจากกลับมาจากบริษัท จิระคุณ โทรศัพท์เธอก็ดังตลอดแบบไม่หวั่นไม่ไหว

 

 

 

     "อะไรกันฟาง นี่พี่โทโมะนะครับ"   โทโมะแฟนหนุ่มของเธอที่คบหากันมานานกว่า 3 ปี ตอนนี้เค้าเรียนปริญญาโทต่ออยู่อเมริกา

 

 

 

     "หะ พี่โมะหรอคะ"   ฟางตกใจและรีบดูชื่อที่โชว์  TOMOMYDARING

 

 

 

      "ขอโทษนะคะพี่โมะพอดีฟางไม่ได้ดูน่ะคะ"   ฟางตอบด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

 

 

 

     "พี่จะงอนดีไหมคะเนี่ย มีข่าวดีจะบอกด้วยไม่บอกล่ะดีกว่า"  โทโมะแกล้งงอน

 

 

 

     "โหยๆ ฟางขอโทษนะคะพี่โม ดีกันน้าาา เค้าขอโต๊ดดน้าาๆๆ งุงิงุงิ"  ฟางง้อทำตัวน่ารักใส่

 

 

 

     "ฮ่าๆ มีแฟนน่ารักใครจะไปงอนลงละคะ"  

 

 

 

      "เย้ๆน่ารักที่สุดเยย แล้วพี่โมะมีข่าวดีอะไรคะ"   ฟางถามต่อ

 

 

 

      "พรุ่งนี้พี่จะบินกลับแล้วนะคะ คงถึงสนามบินประมาณ 6 โมงเย็นอย่าลืมมารับพี่นะคะ"

 

 

 

 

      "อะ อะไรนะคะ พี่โมะพูดเรื่องจริงใช่ไหมคะ กรี๊ดดดด"   ฟางกรี๊ดร้องด้วยความดีใจ

 

 

 

      "อย่ากรี๊ดสิคะเดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ตกใจนะ" 

 

 

 

      "ก็ฟางดีใจนี่คะไม่เจอกันมาตั้งปีนึง งั้นฟางนอนก่อนนะคะแล้วพรุ่งนี้จะไปรอรับนะคะ"   

 

 

 

 

      "คะฝันดีนะ พี่รักฟางนะคะ"

 

 

 

     "คะฟางก็รักพี่โมคะ"  จากนั้นเธอก็วางสายยแล้วนอนดิ้นอยู่บนเตียงด้วยความดีใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

        ห้องนอนป็อปปี้

 

 

 

      ป็อปปี้ยืนมองรูปถ่ายที่มีพ่อ มีแม่ และก็มีเค้าที่ถ่ายไว้เมื่อ 10 ปีก่อน สายตาที่มองรูปภาพนั้นด้วยความเจ็บปวด ความเสียใจ จนบางทีก็ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

 

 

 

     "พ่อครับ ป็อปคิดถึงพ่อ ป็อปจำได้ว่าพ่อเคยสอนป็อปไว้ว่ายังไง แต่ในสิ่งที่แม่ทำป็อปให้อภัยให้ไม่ได้จริงๆ"    ป็อปปี้พูดกับรูปนั้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

       "จับมันเลยค่ะคุณตำรวจ จับมันเลยคะ"  คุณหญิงสมรแม่ของนภาพรพาตำรวจมาจับตัวทวัชพ่อของป็อปปี้

 

 

 

      "คุณยาย คุณยายให้ตำรวจมาจับพ่อผมทำไม ฮือ"    เด็กชายร้องไห้เมื่อคุณหญิงมาพรากพ่อไปจากเค้า

 

 

 

      "เห้ย ปล่อย ผมทำอะไรผิดมาจับผมทำไม"   ทวัชขัดขืน

 

 

 

 

      "ปล่อยพ่อผมนะ ปล่อยฮือๆ"   เด็กชายดึงขาคุณตำรวจไว้แต่ถูกคนของคุณหญิงจับตัวออกมา

 

 

 

      "เอาตัวมันไปเลยค่ะคุณตำรวจมันลักพาตัวลูกสาวฉัน ที่เคยแจ้งความไว้"  คุณหญิงพูดด้วยความเกลียดชัง   ตำรวจกำลังจะพาตัวทวัชไป

 

 

 

     "ไม่จริง ไม่จริงฮือๆ "  

 

 

 

      "ไม่จริงได้ยังไงก็ยัยนภาพรนั่นแหละมันบอกให้ฉันพามันไปแจ้งความ มันเกลียดแกไอเด็กโง่!!"  คุณหญิงตะคอกใส่หน้าเด็กชาย

 

 

 

     "ไม่จริงนะลูก ป็อปอย่าไปฟัง อย่าไปเชื่อนะลูกแม่นภารักลูกนะ"   ทวัขตะโกนในขณะที่โดนลากตัวออกไป

 

 

 

     "จริง แกต้องฟัง ยัยนภาเกลียดแก! เกลียดแก! จำไว้!"   คุณหญิงเอานิ้วจิ้มหัวเด็กชายเพื่อตอกย้ำก่อจะเดินขึ้นรถไป (หึ จบสิ้นกันสักทีสินะ)

 

 

 

 

     "ฮืออออๆ  ผมเกลียดแม!!!!"  เด็กชายตะโกนออกมาด้วยความเสียใจ

 

 

 

 

 

 

 

     เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมาเผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนใจ

 

 

 

     ป็อปปี้ที่ยืนละลึกความหลังอยู่ต้องสะดุ้งเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เค้าปาดน้ำตาลูกผู้ชายก่อนตัดสินใจรับ

 

 

 

      "ฮัลโหล"   ป็อปปี้ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

 

 

 

     "สวัสดีคร้าบบบบบ พี่ป็อปปี้"  เสียงเด็กชายวัย 20 พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

 

 

 

     "มาร์ค นั่นมาร์คหรอ"  ป็อปปี้ถามด้วยความดีใจ มาร์คคือหลานชายของลุงเก็บขยะใจดีคนนั้นซึ่งก็เป็นเด็กในสถานกำพร้าป็อปอีกคนแต่เด็กคนนี้เป็นหลานลุงคนนั้นป็อปปี้เลยดูแลดีเป็นพิเศษ ให้มาร์คทุกอย่างรวมถึงส่งไปเรียนถึงเมืองนอก

 

 

 

      "ครับพี่ ผมจะบอกพี่ว่าพรุ่งนี้ผมจะบินกลับไปแล้วนะพี่ป็อป คือจะสละเวลามารับน้องชายคนนี้หน่อยจะได้ไหมคร้าบบบ"  มาร์คพูดแซวๆตามประสาวัยรุ่น

 

 

 

     "จริงหรอ ได้สิเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปรับนะ"   ป็อปปี้โพล่งออกไปด้วยความดีใจเค้ากับมาร์คสนิทกันมาก

 

 

 

     "ฮ่าๆ โอเครครับพี่"   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       สนามบิน

 

 

 

      18.00น.

 

 

 

     "แก้วตื่นเต้นจังเลยอ่ะ จะได้เจอพี่โมะแล้ว"  ฟางพูดพลางบิดตัวไปมาด้วยเขิน

 

 

 

      "อื้ม นะน่าตื่นเต้นเนอะ"   แก้วตอบเรียบๆนิ่งๆ ลึกๆแล้วเธอเองก็ตื่นเต้นเช่นกัน

 

 

 

      "รอพี่นานไหมคะคนดี"   โทโมะที่เดินแอบมาทางข้างหลังพูดขึ้นทำให้ทั้งฟางและแก้วหันมาพร้อมๆกัน

 

 

 

     "พี่โมะ คิดถึงจังเลยค่ะ"   ฟางดีใจรีบวิ่งเข้าไปกอดโทโมะ แก้วเองก็อยากจะทำเช่นนั้นแต่ทำได้แค่ยืนมองด้วยความยินดี

 

 

 

 

     "พี่ก็คิดถึงฟางนะ"   โทโมะพูดแล้วเหลือบไปมองแก้วที่ยืนก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไร

 

 

 

     "นี่แล้วเธออ่ะยัยทอม ไม่คิดถึงพี่บ้างไง้"  โทโมะผละกอดฟางแล้วถามแก้วกวนๆพลางยีหัวเธอเล่นทำเอาแก้วสะดุ้งและเขินไปไม่น้อยเลย เพราะโทโมะเองหล่อขึ้นมาก

 

 

 

      "หะหะ หึ้ย ใครจะไปคิดถึงพี่ไม่อยู่แก้วสบายหูตั้งเยอะ"  แก้วพูดพลางทำเชิด

 

 

 

     "ฮิฮิ ไม่เอานะคะไม่ตีกันฟางว่าเราไปฉลองกันดีกว่านะ"   

 

 

 

      "อื้้ม ก็ดีนะคะคิดถึงอาหารไทยที่สุดเลย"   โทโมะพูดก่อนทั้งสามจะพากันไป

 

 

 

 

 

 

 

 

      ด้านป็อปปี้

 

 

 

     "พี่ป็อป ผมอยู่ทางนี้"   มาร์คโบกมือให้ป็อปปี้

 

 

 

     "โห ไอน้องชายโตเป็นหนุ่มละหล่อไม่เบาเลยนะ"  ป็อปปี้แซว

 

 

 

      "มันเป็นธรรมดาคร้าบบบ "  มาร์คพูดพลางทำท่าแอ็คเสยผม

 

 

 

      "เอ่อพี่ป็อป แล้วพี่พิมไม่มาหรอ"   มาร์คกลอกตาถาม

 

 

 

     "พิมติดทำข่าวน่ะ อะนี่พิมฝากมาให้"   ป็อปปี้ยื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กให้แก่มาร์ค มาร์ครับด้วยความเขินมองจ้องอยู่แต่กล่องใบนั้น  และสายตาจอมภักดีของป็อปปี้ก็ดันบังเอิญหันไปเห็นใครบางคน

 

 

 

      "ฟาง"  เค้าพึมพำออกมาเบาๆ

 

 

 

      "มารับใครวะ"   เค้าพูดกับตัวเองด้วยความสงสัย

 

 

 

      "มาร์คปะ เร็ว"   ป็อปปี้พูดแล้วแอบเดินตามฟางไปโดยไม่ได้สนใจมาร์ค

 

 

 

      "อ่าวเห้ย พี่ป็อปโถว ไปไม่รอน้องรอนุ่งเล๊ยย"  มาร์คถอนหายใจก่อนรีบตามไป

 

 

 

 

 

 

 

 

       ร้านอาหาร

 

 

 

      ป็อปปี้ขับรถตามฟางถึงร้านอาหารที่หรูหราใจกลางเมือง ป็อปปี้นั่งมองผ่านกระจกรถด้วยความสงสัย(หึ ไอหน้าตี๋นั่นใครกันวะ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า แหมเดินควงกันขนาดนี้ไม่อุ้มกันไปเลยละ แต่เอ๊ะ)  ป็อปปี้ตะหงิดใจเมื่อเห็นฟางเดินควงแขนโทโมะเข้าไปแต่แก้วที่พึ่งลงจากรถแล้วมอง ฟางกะโทโมะด้วยแววตาเศร้าปนความยินดีก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินตามเข้าไป

 

 

 

     (สายตายัยนั่น หึ ฉันพอจะเดาอะไรบางอย่างออกแล้วละ)   ป็อปปี้คิดในใจแล้วแสยะยิ้มที่มุมปาก

 

 

 

      "เป็นไรอ่ะพี่ป็อป จู่ๆก็ลากผมมา นั่งจ้องอะไรก็ไม่รู้ละก็สะดุ้งตกใจนิดๆ แล้วจู่ๆก็ยิ้มออกมา -- ไม่เจอกันไม่กี่ปี อย่าบอกนะว่าพี่เป็น..."   มาร์คกำลังจะพูดแต่ถูกป็อปปี้เขกหัว

 

 

 

       "นี่แหนะ เงียบไปเลย"  ป็อปปี้พูดขำๆ

 

 

 

      "โหย เจ็บนะคร้าบ กลับบ้านกันเถอะผมอยากเปิดกล่องของขวัญกล่องนี้จะแย่ละ"  มาร์คพูดพลางมองกล่องของขวัญแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      ภายในร้านอาหาร

 

 

 

      "ทานเยอะๆนะคะน้องฟาง"  โทโมะตักอาหารให้แก่ฟาง โดยมีแก้วนั่งมองอยู่

 

 

 

     "ขอบคุณนะคะ"   ฟางยิ้มก่อนจะลงมือทาน

 

 

 

     "เป็นไรยัยแก้ว ไม่กินต้องให้ตักให้ใช่มะ"   โทโมะถามละตักอาหารให้แก้วแบบไม่ยั้ง

 

 

 

     "เห้ยพี่โมะ พอฉันกินเองได้หน่า"   แก้วพูดแกล้งทำหน้าไม่พอใจใส่กลบความรู้สึก

 

 

 

     "สองคนนี้นี่เจอกันเป็นไม่ได้เลยนะคะ ฮ่าๆ"   ฟางมองสองคนสลับกันก็อดขำไม่ได้

 

 

 

     "โถ พี่ก็ไม่อยากทะเลาะด้วยเท่าไหร่นะคะแต่ยัยนี้มันน่าหมั้นไส้"   โทโมะพูดเชิดมองมาทางแก้ว  แก้วเองก็สะบัดบ็อบใส่โทโมะเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       บ้านป็อปปี้

 

 

 

       เมื่อถึงบ้านมาร์คก็รีบวิ่งขึ้นห้องพร้อมเปิดกล่องของขวัญของพิม

 

 

 

     "โหสวยจัง"   มาร์คเปิดออกมาก็เห็นว่าพิมซื้อสร้อยให้กับเค้าโดยมีตัวหนังสือห้อยเป็นตัว M พร้อมกับการ์ด

 

 

 

             ขอโทษที่นะมาร์คพี่ติดงาน ยินดีต้อนรับกลับน้ะจ้ะ

                                                                   พี่พิม

 

 

 

 

 

 

       "โห ฝันดีแน่เลยวะ"  มาร์คพูดก่อนล้มตัวนอนกอดทั้งการ์ดทั้งสร้อยอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       ห้องป็อปปี้

 

 

 

     จากเมื่อกี้ที่เค้าตามฟางไปทำให้เค้าสงสัยในความสัมพันธ์บางอย่างระหว่างสามคนนั้น จึงต่อสายเข้าหาพิม

 

 

 

     "พิมตอนนี้คุณว่างยัง"  ป็อปปี้ถามด้วยความร้อนใจ

 

 

 

      "คะป็อปตอนนี้พักเบรคอยู่คะ มีไรป่าว"

 

 

 

     "คุณช่วยไปสืบหาประวัติของฟางให้ผมที เอาทุกเรื่องเลยนะ เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องควารัก"   ป็อปปี้พูดออกไปแบบไม่ทันคิดทำให้พิมสงสัย

 

 

 

     "ให้หาข้อมูลเยอะขนาดนี้ อย่าบอกนะคะว่าหลงสเน่ห์แม่นั่นเข้าแล้ว"   พิมพูดเชิงงอน

 

 

 

    "อะเอ่อ ปะเปล่าเอามาไว้เป็นข้อมูลแก้แค้นน่ะ เผื่อมีช่องทางหรือจุดอ่อนเล่นงานเค้าได้"   ป็อปปี้อึกอักตอบ

 

 

 

      "ระวังนะคะระวังจะตกหลุมพลางของตังเองเข้าล่ะ"  

 

 

 

      "ไม่มีทาง!  เอาเป็นว่าผมฝากด้วยนะขอบคุณคุณล่วงหน้าวันนี้ผมเหนื่อยละขอตัวนอนก่อน"  ป็อปพูดใส่อารมนิดๆ ทำเอาพิมนิ่งไปสักพัก

 

 

 

 

      "คะฝันดีนะคะแล้วพิมจะหามาให้เร็วที่สุดคะ"   พูดจบป็อปปี้ก็วางสายทันที

 

 

 

      "หึ ฉันน่ะหรอจะไปชอบเธอ หน้าตาก็.."  พูดถึงหน้าตาหน้าฟางก็ลอยเข้ามาทำให้เค้านึกถึงวันที่จูบเธอใบหน้าเธอสวยสดใสราวกับนางฟ้าที่แทบจะสะกดทุกคนรวมถึงตัวเค้าเอง

 

 

 

      "เห้ย คิดไรวะ ไม่ๆ เป้าหมายคือทำลาย! "  ป็อปปี้พูดเตือนตัวเองก่อนหยิบผ้าขนหนูละเดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          วู้วๆๆระวังตกหลุมพลางตัวน้าพี่ป็อป พลาดตรงไหนไรท์ของอภัยด้วยจ้า เพิ่มเติมตรงไหนบอกได้น้าาา เม้นโหวตให้กำลังใจเค้าด้วย เยิฟๆๆ ความสัมพันธ์ที่คลุมเคลือจะลงเอยอย่างไรติดตามจ้า ทดแทนความผิดจัดให้ทุกคู่เลยตอนนี้ หวังว่าคงจะชอบกันน้า