ยังไงก็ต้องเป็นเธอสินะ

          
 
 
 
 
           ต่อนะ 
 
 
 
 
 
 
 
     เฟย์พาฉันเดินขึ้นมาบนห้องของป๊อปปี้ 
 
     
 
 
     " พี่ฟาง ไม่ต้องคิดมากนะ แล้วห้ามร้องไห้เด็ดขาด เฟย์ไปก่อนนะคะ " เฟย์บอกฉัน  
     ฉันได้แต่พยักหน้ารับคำ เพราะไม่อยากจะพูดอะไร 
 
 
 
     ฉันเดินเข้าห้องมา เห็นป๊อปปี้นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ตรงโซฟา โซนห้องนั่งเล่น  
 
 
 
 
     " อ้าวฟาง กินข้าวรึยัง " ป๊อปปี้ถามฉัน 
 
 
  
     ฉันได้แต่พยักหน้า แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว ชุดนอนและอุปกรณ์อาบน้ำของฉัน แล้วเดินเข้า      ห้องน้ำไป โดยไม่สนใจป๊อปปี้ว่าเขาจะพูดอะไรกับฉัน
 
 
 
     " อย่าร้องไห้สิยัยฟาง สัญญากับยัยเฟย์ไว้แล้วนิ ห้ามเสียน้ำตาให้กับพผู้ชายคนนี้เด็ดขาด "
     ฉันพูดกับตัวเอง ห้ามไม่ให้น้ำตาไหล แต่ยิ่งห้ามเท่าไหร่ มันก็ยิ่งไหลออกมา นี้ฉันจะทำยังไง
     ดี ฉันไม่อยากจะเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว  
 
 
 
 
     ผ่านไปประมาณ 30 นาที
 
 
     ฉันได้ยินเสียงป๊อปปี้มาเรียกฉันที่หน้าประตู
 
 
 
     " ฟาง ฟาง เป็นอะไรรึเปล่าว ทำไมอาบน้ำนานจัง " ป๊อปปี้เดินมาเรียกฉันที่หน้าห้องน้ำ 
 
 
 
     " พอดีฉันพอกหน้าอยู่นะป๊อปปี้ นายมีอะไรหรอ " ฉันแก้ตัวไปแบบนั้น เพราะฉันกลัวป๊อปปี้จะ      รู้ว่าฉันร้องไห้อยู่
 
 
   
     " ไม่มีอะไรหรอก พอดีฉันเห็นเธอเขาห้องน้ำไปนานแล้วนะ ฉันเป็นห่วง " ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
 
     " ฉันไม่อยากให้นายมาห่วงฉันแบบนี้นะป๊อปปี้ เพราะมันทำให้ฉันตัดใจจากนายไม่ได้ซักที " 
     ฉันพูดกับตัวเอง  ก่อนจะจัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จ ฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปรอบๆ
     ห้อง ไม่เห็นป๊อปปี้ ฉันก็เลยเดินไปดูที่หน้าระเบียง เห็นป๊อปปี้ยืนคุยโทรศัพท์อย่างมีความสุก
     
 
 
 
     
     " ยังไงฉันก็เป็นคนนั้นของนายไม่ได้สินะป๊อปปี้ " ฉันยืนพูดอยู่ตรงระเบียงมองป๊อปปี้ที่ยืนคุย
     โทรศัพท์อย่างมีความสุข
 
 
 
 
     ฉันเดินมาที่เตียงนอน แล้วล้มตัวนอน เพราะฉันไม่อยากเห็นภาพนั้น มันทำให้ฉันเจ็บมาก ฉัน
     นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แล้วหลับไป
 
 
 
 
 
     เช้าวันต่อมา 
 
 
 
 
     ฉันตื่นขึ้นมาเห็นป๊อปปี้นอนหลับคาโทรศัพท์อยู่ข้างๆฉัน  ฉันเลยแอบหยิบโทรศัพท์ป๊อปปี้ขึ้น      มาเปิดดู ( ดีนะที่ไม่ได้ล็อครหัสไว้ ) ใช่เข้าไปดูในประวัติการสนทนา ป๊อปปี้คุยกับผู้หญิงคน      นึง ชื่อว่าพิมพ์ ประวัติการสนทนายาวมาก ฉันอ่านไม่หมดหรอก เพราะน้ำตาฉันมันจะไหล ฉัน      ว่างโทรศัพท์ไว้ที่เดิม แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
 
 
 
     ผ่านไปประมาณ 10 นาที
 
 
 
    ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ ตอนนี้ป๊อปปี้ยังไม่ตื่น ฉันเดินลงมาข้างล่าง เห็นเฮียของฉันนั่งดูทีวี     อยู่ ฉันเลยไปนั่งดูข้างๆ 
 
 
 
    " ไงฟาง ตื่นแต่เช้าเลย " เฮียทักฉัน  ฉันได้แต่ยิ้มรับ เพราะไม่อยากจะพูด
 
 
   
    " เจ๊ฟาง " เสียงของแกงส้มดังมาจากข้างบน 
 
 
 
 
     " อะไร " ฉันตอบน้องไป
 
 
 
 
     " ทำไมตาเจ๊บวมๆอะ ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม " แกงส้มถาม
 
 
 
 
 
     อยู่ดีๆ น้ำตาของฉันมันก็ไหล พี่ฮั่นที่นั่งอยู่ข้างๆดึงฉันเข้ามากอด 
 
 
 
 
     " พี่ฟาง เป็นอะไร " เฟย์ที่เดินลงมาพร้อมกับสมายถามฉัน  แล้วเดินเขามากอดฉันพร้อมกับ        แกงส้ม
 
 
 
 
     " ไม่เอานะเจ๊ ไม่ร้องแล้วนะ " แกงส้มพูดขณะกอดฉัน
 
 
 
 
     " เจ๊เจ็บอะ เขายิ่งทำดีกับเจ๊เท่าไหร่ มันทำให้ตัดใจอยากมากไปกว่าเก่าอะ " ฉันพูดแล้ว            ร้องไห้ออกมาหนักกว่าเก่าที่พูดถึงผู้ชายคนนั้น  เราสี่พี่น้องกอดกันอยู่ซักพัก
 
 
 
 
     " ไม่ร้องกันแล้ว โตๆกันแล้ว ร้องเป็นเด็กไปได้ " พี่ฮั่นพูดขึ้น  ต่างคนต่างเช็ดน้ำตากัน  
 
 
 
 
 
     " ปะพี่ฟาง ไปเดินเล่นกัน " เฟย์ชวนฉัน ฉันพยักหน้ารับคำ 
 
 
 
 
     เราสองคนเดินลงมายังชายหาดหน้าบ้อนพัก ไม่รู้ว่าฉันเหยีบอะไร อยู่ดีเลือดก็ไหลออกมาเต็ม
     เท่าของฉัน ป๊อปปี้ที่เดินคุยโทรศัพท์อยู่เห็น จึงรีบวิ่งมาดูฉันที่นั่งกองอยู่กับพื้นทราย
 
 
 
 
     " ฟาง เป็นอะไรรึเปล่าว " ป๊อปปี้ถามฉันด้วยเสียงของความเป็นห่วงปนหอบนิดๆ
 
 
 
 
     ฉันสายหน้าให้กับป๊อปปี้ อยู่ดีน้ำตามันก็ไหลออกมา   ทุกคนต่างพากันวิ่งมาดูเหตุการ
 
 
 
     " ป๊อปปี้ นายอย่าทำแบบนี้กับฉันแบบนี้เลย เพราะนายยิ่งทำดีกับฉันเท่าไหร่ ฉันยิ่งตัดใจจาก
     นายได้ทรมาน " ฉันพูด ก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วเดินไปหาเฮีย แกงส้ม และเฟย์ที่ยืน
     อยู่ไม่ไกลจากฉันนัก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
   ใกล้จะจบแล้วนะ ห้ามพลาดเด็ดขาดเลย ขอโหวตกับเม้นหน่อยนะ ลีดเดอร์สุดน่ารักทั้งหลาย