ยังไงก็ต้องเป็นเธอสินะ

          

 

 

          ขอโทษนะ.....ที่หายไปนาน พอดีคอมพังนะ ไม่โกรธกันนะ

 

 

 

 

 

 

 

     " เจ๊ฟาง เดี๋ยวเฟย์ทำแผลให้นะ " เฟย์บอกฉัน ก่อนที่ฉันจะยืนเท้าออกไปให้เฟย์ทำแผลได้          สะดวก  

     

 

 

     " เจ็บมากไหมเจ๊ " เฟย์ถามฉันขณะนั่งทำแผลอยู่  

 

 

 

     " ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่หรอกเฟย์ มันแสบมากกว่านะ " ฉันตอบน้อง  

 

 

     " ไม่ใช่ เฟย์ไม่ได้หมายถึงแผล เฟย์หมายถึงตรงนี้ ที่นี้ " เฟย์บอกฉัน แล้วเอามือชี้ไปที่            หน้าอกข้างซ้ายของฉัน

 

 

     " เฟย์....." ฉันเรียกชื่อน้องสาวแล้วปล่อยโฮออกมา

 

 

 

     เฟย์สวมกอดฉันไว้ " ไม่เป็นไรนะเจ๊ เฟย์ขอโทษที่ถามไปแบบนั้น เอางี้ เดี๋ยวเฟย์จะทำ            ข้าวต้มมาให้กินนะ จะได้กินยาแล้วก็นอนพักซะ จะได้ไม่ต้องคิดมาก "  เฟย์คลายกอดออก        แล้วพูดกับฉัน ฉันพยักหน้ารับ

 

 

 

     พูกเสร็จ เฟย์ก็เดินลงไปยังห้องครัว

 

 

     

 

     ผ่านไปประมาณ 20 นาที 

 

 

 

 

     เฟย์เดินขึ้นมาพร้อมกับชามข้าวต้มแสนหอม 

 

 

 

 

     " มาแล้วคร้า นี้เฟย์ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ " เฟย์บอกฉันแล้วยืนชามข้าวต้มมาให้ฉัน

     ฉันรับชามข้าวต้มมานั่งกิน พอฉันกินเสร็จ

 

 

 

 

     " อะเจ๊ ยากินซะ แล้วจะได้นอนพัก ดูเหมือนตัวเจ๊ร้อนๆนะ หน้าก็แดงด้วย " เฟย์ยืนยามาให้       ฉัน แล้วเอามือมาอังหน้าผากฉันเพื่อวัดไข้  

 

 

 

 

     " ขอบใจมากนะเฟย์ ที่ดูแลพี่ " ฉันบอกกับน้องสาว

 

 

 

 

     " จ๊ะ ไม่เป็นไรหรอก " เฟย์บอกฉัน ก่อนจะถือชามข้าวต้ม แล้วเดินลงไปข้างล่าง

 

 

 

 

     ฉันสะดุ้งตื้นขึ้นมา หยิบมือถือมาดูเวลา 

 

 

 

     " นี้สองทุ่มกว่าแล้วหรอเนี่น ฉันหลับมาเกือบห้าชั่วโมงเลยหรอเนี่น " ฉันพูดกับตัวเอง ขณะ        มองดูนาฬิกาในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง

 

 

 

 

    ฉันพยุงตัวเองเพื่อจะลุกขึ้นยืน แต่แล้วภาพที่ฉันมองเห็นนั้นมันจางๆ แล้วฉันก็ล้มลงไปอีกครั้ง     แต่มีใครไม่รู้มารับตัวฉันไว้ ทำให้ฉันไม่ล้มก้นจำม่ำ และนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ป๊อปปี้นั้นเอง

 

 

 

 

    " ป๊อปปี้ " ฉันอุทานชื่อคนที่มารับตัวฉันไว้  ป๊อปปี้อุ้มฉันขึ้นไปนอนที่เตียงตามเดิม

 

 

 

 

    

    " เธอจะลุกออกมาทำไมฮะ รู้ว่าตัวเองเดินไม่ไหว ยังจะดื้ออีก " ป๊อปปี้ดุฉันยาวเลย

 

 

 

 

   " แล้วนายจะมาห่วงฉันทำไมละฮะ " ฉันถามป๊อปปี้ด้วยเสียงที่หงุดหงิด

 

 

 

 

 

    " ก็....ก็....ฉัน...ฉัน....ฉันชอบเธออะฟาง ชอบมานานแล้วด้วย ตอนที่เธอพูดกับฉันที่ชาย       หาดอะ ฉันก็รุ็สึกแปลก ยิ่งได้เห็นน้ำตาของเธอ ใจฉันมันเจ็บยังไงไม่รู้ ฉันเลยไปนั่งทบทวน       ความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเธอ และคำตอบที่ออกมาคือ ฉันชอบเธอ " ป๊ออปี้พูดออกมา ทำให้     ฉันที่นั่งฟังอยู่ ถึงกับอึ้ง ไม่ยังจะรู้ว่าคนอย่านาย ภาณุ จิระคุณ จะพูดแบบนี้กับผู้หญิงเป็นด้วย

 

 

 

 

    " แล้วเธอละ รู้สึกยังไงกับฉัน ฮะฟาง " ป๊อปปี้ถามฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

 

 

 

   

    " ฉันไม่รู้ " ฉันตอบป๊อปปี้แล้วล้มตัวนอน 

 

 

 

 

 

    " เดี๋ยวฟาง เธอจะพูดแบบนี้แล้วก็นอนไป ไม่ได้นะ เธอต้องบอกมาก่อนว่าเธอคิดยังไงกับฉัน       ไม่งั้น....คืนนี้ ไม่ต้องนอน " ป๊อปปี้พูดพร้อมดึงตัวฉันให้ขึ้นมาตอบเขา

 

 

 

 

    " นี้ป๊อปปี้ ฟางปวดหัว จะนอน " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่รำคาร

 

 

 

 

    " ฟางก็ตอบป๊อปมาก่อนสิ " ป๊อปปี้บอก

 

 

 

 

     " Ok. ฟางจะตอบป๊อป และฟางจะพูดแค่ครั้งเดียว ฟางก็รักป๊อป " ฉันบอกป๊อปปี้ แล้วล้มตัว      นอน เอาผ้าห่มคลุมทั่วกาย 

 

 

 

 

    

    " ฝันดีนะ สุดที่รักของป๊อป วันนี้ป๊อปจะเฝ้าไข้ฟางเอง " ป๊อปปี้ดึงผ้าห่มออกแล้วพูดขึ้น พร้อม     กับจุมพิตที่หน้าผากของฉัน  ป๊อปปี้นอนกอดฉันไว้แน่น 

 

 

 

 

   

    " ป๊อปปี้ ฟางสัญญานะ ว่าฟางจะรักป๊อปคนเดี๋ยวตลอดไป " ฉันลืมตาขึ้นมาสบตากับป๊อปปี้       แล้วพูดขึ้น  เมื่อป๊อปปี้ได้ฟังอย่างนั้น ก็กระชับอ้อมกอดของเขาไว้แน่น ฉันก็กอดตอบเขาด้วย     เช่นกัน  เขากอดฉันเหมือนฉันจะหนีเขาไปไหมงั้นแหละ แต่มันคงจะไม่มีวันนั้นหรอนะ เพราะ       ฉันจะไม่หนีหัวใจของตัวเองเด็ดขาด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

         จบแล้วนะ  ช่วยกันเม้น กันโหวดด้วยนะ แล้วจะลงเรื่องใหม่ให้นะ แตต่ขอเวลาหน่อยนะ            

 

         เปิดเรียนแล้ว การบ้านเยอะมาก อย่าลืมกันนะ