ยังไงก็ต้องเป็นเธอสินะ

          

 

 

 

 

           ต่อนะ 

 

 

 

 

 

 

 

     เฟย์พาฉันเดินขึ้นมาบนห้องของป๊อปปี้ 

 

     

 

 

     " พี่ฟาง ไม่ต้องคิดมากนะ แล้วห้ามร้องไห้เด็ดขาด เฟย์ไปก่อนนะคะ " เฟย์บอกฉัน  

     ฉันได้แต่พยักหน้ารับคำ เพราะไม่อยากจะพูดอะไร 

 

 

 

     ฉันเดินเข้าห้องมา เห็นป๊อปปี้นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ตรงโซฟา โซนห้องนั่งเล่น  

 

 

 

 

     " อ้าวฟาง กินข้าวรึยัง " ป๊อปปี้ถามฉัน 

 

 

  

     ฉันได้แต่พยักหน้า แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว ชุดนอนและอุปกรณ์อาบน้ำของฉัน แล้วเดินเข้า      ห้องน้ำไป โดยไม่สนใจป๊อปปี้ว่าเขาจะพูดอะไรกับฉัน

 

 

 

     " อย่าร้องไห้สิยัยฟาง สัญญากับยัยเฟย์ไว้แล้วนิ ห้ามเสียน้ำตาให้กับพผู้ชายคนนี้เด็ดขาด "

     ฉันพูดกับตัวเอง ห้ามไม่ให้น้ำตาไหล แต่ยิ่งห้ามเท่าไหร่ มันก็ยิ่งไหลออกมา นี้ฉันจะทำยังไง

     ดี ฉันไม่อยากจะเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว  

 

 

 

 

     ผ่านไปประมาณ 30 นาที

 

 

     ฉันได้ยินเสียงป๊อปปี้มาเรียกฉันที่หน้าประตู

 

 

 

     " ฟาง ฟาง เป็นอะไรรึเปล่าว ทำไมอาบน้ำนานจัง " ป๊อปปี้เดินมาเรียกฉันที่หน้าห้องน้ำ 

 

 

 

     " พอดีฉันพอกหน้าอยู่นะป๊อปปี้ นายมีอะไรหรอ " ฉันแก้ตัวไปแบบนั้น เพราะฉันกลัวป๊อปปี้จะ      รู้ว่าฉันร้องไห้อยู่

 

 

   

     " ไม่มีอะไรหรอก พอดีฉันเห็นเธอเขาห้องน้ำไปนานแล้วนะ ฉันเป็นห่วง " ป๊อปปี้ตอบ

 

 

 

 

     " ฉันไม่อยากให้นายมาห่วงฉันแบบนี้นะป๊อปปี้ เพราะมันทำให้ฉันตัดใจจากนายไม่ได้ซักที " 

     ฉันพูดกับตัวเอง  ก่อนจะจัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จ ฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปรอบๆ

     ห้อง ไม่เห็นป๊อปปี้ ฉันก็เลยเดินไปดูที่หน้าระเบียง เห็นป๊อปปี้ยืนคุยโทรศัพท์อย่างมีความสุก

     

 

 

 

     

     " ยังไงฉันก็เป็นคนนั้นของนายไม่ได้สินะป๊อปปี้ " ฉันยืนพูดอยู่ตรงระเบียงมองป๊อปปี้ที่ยืนคุย

     โทรศัพท์อย่างมีความสุข

 

 

 

 

     ฉันเดินมาที่เตียงนอน แล้วล้มตัวนอน เพราะฉันไม่อยากเห็นภาพนั้น มันทำให้ฉันเจ็บมาก ฉัน

     นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แล้วหลับไป

 

 

 

 

 

     เช้าวันต่อมา 

 

 

 

 

     ฉันตื่นขึ้นมาเห็นป๊อปปี้นอนหลับคาโทรศัพท์อยู่ข้างๆฉัน  ฉันเลยแอบหยิบโทรศัพท์ป๊อปปี้ขึ้น      มาเปิดดู ( ดีนะที่ไม่ได้ล็อครหัสไว้ ) ใช่เข้าไปดูในประวัติการสนทนา ป๊อปปี้คุยกับผู้หญิงคน      นึง ชื่อว่าพิมพ์ ประวัติการสนทนายาวมาก ฉันอ่านไม่หมดหรอก เพราะน้ำตาฉันมันจะไหล ฉัน      ว่างโทรศัพท์ไว้ที่เดิม แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

 

 

 

     ผ่านไปประมาณ 10 นาที

 

 

 

    ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ ตอนนี้ป๊อปปี้ยังไม่ตื่น ฉันเดินลงมาข้างล่าง เห็นเฮียของฉันนั่งดูทีวี     อยู่ ฉันเลยไปนั่งดูข้างๆ 

 

 

 

    " ไงฟาง ตื่นแต่เช้าเลย " เฮียทักฉัน  ฉันได้แต่ยิ้มรับ เพราะไม่อยากจะพูด

 

 

   

    " เจ๊ฟาง " เสียงของแกงส้มดังมาจากข้างบน 

 

 

 

 

     " อะไร " ฉันตอบน้องไป

 

 

 

 

     " ทำไมตาเจ๊บวมๆอะ ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม " แกงส้มถาม

 

 

 

 

 

     อยู่ดีๆ น้ำตาของฉันมันก็ไหล พี่ฮั่นที่นั่งอยู่ข้างๆดึงฉันเข้ามากอด 

 

 

 

 

     " พี่ฟาง เป็นอะไร " เฟย์ที่เดินลงมาพร้อมกับสมายถามฉัน  แล้วเดินเขามากอดฉันพร้อมกับ        แกงส้ม

 

 

 

 

     " ไม่เอานะเจ๊ ไม่ร้องแล้วนะ " แกงส้มพูดขณะกอดฉัน

 

 

 

 

     " เจ๊เจ็บอะ เขายิ่งทำดีกับเจ๊เท่าไหร่ มันทำให้ตัดใจอยากมากไปกว่าเก่าอะ " ฉันพูดแล้ว            ร้องไห้ออกมาหนักกว่าเก่าที่พูดถึงผู้ชายคนนั้น  เราสี่พี่น้องกอดกันอยู่ซักพัก

 

 

 

 

     " ไม่ร้องกันแล้ว โตๆกันแล้ว ร้องเป็นเด็กไปได้ " พี่ฮั่นพูดขึ้น  ต่างคนต่างเช็ดน้ำตากัน  

 

 

 

 

 

     " ปะพี่ฟาง ไปเดินเล่นกัน " เฟย์ชวนฉัน ฉันพยักหน้ารับคำ 

 

 

 

 

     เราสองคนเดินลงมายังชายหาดหน้าบ้อนพัก ไม่รู้ว่าฉันเหยีบอะไร อยู่ดีเลือดก็ไหลออกมาเต็ม

     เท่าของฉัน ป๊อปปี้ที่เดินคุยโทรศัพท์อยู่เห็น จึงรีบวิ่งมาดูฉันที่นั่งกองอยู่กับพื้นทราย

 

 

 

 

     " ฟาง เป็นอะไรรึเปล่าว " ป๊อปปี้ถามฉันด้วยเสียงของความเป็นห่วงปนหอบนิดๆ

 

 

 

 

     ฉันสายหน้าให้กับป๊อปปี้ อยู่ดีน้ำตามันก็ไหลออกมา   ทุกคนต่างพากันวิ่งมาดูเหตุการ

 

 

 

     " ป๊อปปี้ นายอย่าทำแบบนี้กับฉันแบบนี้เลย เพราะนายยิ่งทำดีกับฉันเท่าไหร่ ฉันยิ่งตัดใจจาก

     นายได้ทรมาน " ฉันพูด ก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วเดินไปหาเฮีย แกงส้ม และเฟย์ที่ยืน

     อยู่ไม่ไกลจากฉันนัก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   ใกล้จะจบแล้วนะ ห้ามพลาดเด็ดขาดเลย ขอโหวตกับเม้นหน่อยนะ ลีดเดอร์สุดน่ารักทั้งหลาย