เส้นขนาน

 

 

 

 

 

เส้นขนาน ตอนที่1 โลกภายนอก

 

 

 

 

             วันนี้วันที่เธอรอคอยก็มาถึงวันที่เธอได้ออกมาใช้ชีวิตเด็กหอเธอรอวันนี้มานานแล้วเธอยากใช้ชีวิตด้วยตัวเอง เธอไม่อยากจะเป็นเด็กที่ต้องมานั่งแบมือขอเงินพ่อกับแม่เธออยากทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองในขณะเรียน คนอื่นอาจจะมองว่าเธอบ้าแน่ๆ ไม่มีใครอยากจะใช้ชีวิตลำบากหรอกทั้งๆที่บ้านก็รวย แต่ไม่ใช่กับคนอย่างเธอแน่นอน และนี่ก็เป็นครั้งแรกกับการใช้ชีวิตนอกบ้านเธฮจะใช้ชีวิตนี้ให้คุ้มให้สมกับที่รอมานาน

 

 

            “ ฟางหนูแน่ใจนะว่าจะย้ายไปอยู่หอ ” คนเป็นแม่ถามย้ำหนักย้ำหนาเมื่อรู้ว่าลูกสาวคนเดียวของบ้านจะย้ายไปอยู่หอและจะทำงานอีกต่างหาก เธออดที่จะเป็นห่วงไม่ได้เพราะโลกภายนอกมันน่ากลัวกว่าที่คิดถ้าไม่เข็มแข็งจริงๆจะอยู่ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

 

 

          “ หนูแน่ใจแล้วค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงหนูนะคะหนูอยู่ได้แล้วหนูจะหางานทำด้วยพ่อกับแม่จะได้ไม่ลำบาก ” ฟางพูดออกมาอย่างมั่นใจ เธอมั่นใจว่าเธออยู่ได้เธอไม่ใช่คุณหนูหรืออะไรที่ต้องเกาะพ่อเกาะแม่ไปตลอด

 

 

          “ แต่พ่อว่ามันก็ดีนะที่เราคิดแบบนี้แล้วพ่อก็เชื่อว่าลูกของพ่อต้องทำได้ แต่ถ้าขาดเหลืออะไรบอกพ่อกับแม่ได้ ” เดชพ่อของฟางพูดออกมาอย่างภูมิใจที่มีลูกสาวแบบนี้คิดดูสิถ้าลูกของเขาเอาแต่ใจหรือไม่ทำอะไรเขาคงจะปวดหัวแน่ๆ

 

 

          “ แต่ฉันว่า... ” วิไลกำลังจะพูดแต่โดนฟางแทรกขึ้นมาก่อน เธอกลัวกลัวว่าฟางจะอยู่ไม่ได้เธอไม่เคยที่จะห่างจากลูกเลยเธอไม่เคยปล่อยให้ฟางต้องออกไปใช้ชีวิตลำพังไม่แปลกที่เธอจะเป็นห่วงขนาดนี้

 

 

            “ นะคะคุณแม่ฟางอยู่ได้จริงๆคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงฟางหรอกคะแล้วอีกอย่างฟางไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อยฟางยังมีเฟย์อยู่เป็นเพื่อนนะคะ ” ฟางอ้อนวิไลอย่างที่เคยทำเวลาที่เธออยากออกไปไหน

 

 

            “ เฮ้ออย่าอ้อนแม่ได้ไหมเราก็รู้ว่าแม่แพ้ลูกอ้อนเขาเราน่ะ ” วิไลถอนหายใจอย่างยอมแพ้เธอคงจะรั้งไม่ให้ฟางไปได้หรอกยิ่งอ้อนมาแบบนี้เธอก็ยิ่งใจอ่อน “ โอเคแม่ยอมก็ได้จ้ะ ” วิไลพูด

 

 

            “ เย้!ฟางรักคุณแม่กับคุณพ่อจังเลยค่ะ ” ฟางตะโกนร้องดีใจออกมาก่อนจะเข้าไปกอดทั้งพ่อและแม่ของเธอ เธอต้องขอบคุณพ่อกับแม่ที่ให้ความรักที่อบอุ่นให้เธอตลอดพวกท่านทั้งสองดูแลเธอดีมาตลอดพวกท่านไม่เคยแม้จะตีเธอเลยสักนิด

 

 

            หลังจากที่ฟางคุยกับพ่อกับแม่เรียบร้อยแล้วฟางก็ขอตัวขึ้นห้องก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียงโทรออกหาเฟย์เพื่อบอกข่าวดีกับเพื่อนสนิทของฟาง เฟย์เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมัยธยมแล้วตอนนั้นเขากับเฟย์ก็ยังไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ แค่ได้ยินเรื่องของเฟย์ตอนนั้นคราวๆว่าเฟย์นั้นชอบมีเรื่องกับรุ่นพี่ผู้หญิงตลอด จนมาช่วงม.ปลายเขากับเฟย์ดันได้มาอยู่ห้องเดียวกันและยังบังเอิญเรียนสายเดียวกันอีกแถม ยังนั่งโต๊ะข้างๆกัน ตั้งแต่วันนั้นเขากับเฟย์ก็สนิทกันขึ้นเรื่อยๆจนจบม.หกทั้งสองตั้งใจจะที่จะสอบเข้านิเทศมหาลัยเดียวกันจนวันประกาศผลเขาทั้งสองก็ดันสอบติดที่เดียวกันแถมยังคณะเดียวกันอีกไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาที่ลิขิตให้เขาทั้งสองมาเป็นเพื่อนหรือเปล่า...

 

 

            “ เห้ย!! จริงดิ” เฟย์ตะโกนร้องออกมาอย่างดีใจที่ได้รู้ข่าวดีจากเพื่อนสนิทของเธอ

 

 

            ( ก็จริงดินี่ฉันยังตื่นเต้นไม่หายเลยเนี่ย )

 

 

            “ ฉันดีใจด้วยนะแกละนี่แกจะย้ายมาอยู่วันไหนละฉันจะได้เคลียห้องละไล่ยัยฟรังกลับ ” เฟย์ถามเพื่อนในปลายสายก่อนจะเหล่มองฟรังญาติห่างๆของเธอที่ขอมานอนด้วยแต่ไม่รู้จะกลับบ้านวันไหน ซึ่งมันไม่เป็ฯส่วนตัวเอาซะเลยสำหรับเธอ

 

 

            ( ก็คงจะอีกสองสามวันแหละเพราะฉันต้องเตรียมของซื้อของเพิ่มอีกอะร )

 

 

          “ โอเค มางันไหนก็โทรบอกฉันด้วยละกันจะได้ไปรับ ”

 

 

          ( โอเคงั้นฉันไปนอนก่อนละกันบาย )

 

 

          “ บาย ”

 

 

            หลังจากที่เธอคุยกับเพื่อนเสร็จก็เดินเข้ามาในห้องนอนของเธอที่มียัยน้องสาวที่มารบกวนเขาตั้งแต่นานแสนนานนอนเล่นโทรศัพท์อย่างสบายใจ เธอไม่ชอบเลยสักนิดที่มีคนมารบกวนเวลาอันส่วนตัวของเธอเธอหวังว่าวันหยุดไม่กี่วันนี้เธอจะได้นอนได้ใช้ชีวิตสบายแต่นี่อะไร กับมียัยฟรังมาขอนอนด้วยแล้วมี่หรอที่คนอย่างเฟย์จะไม่ปฏิเสธเธอบอกว่าไม่เป็นล้านๆคำ ฟรังก็ไม่ฟังสักนิดตื้อจนเธอรำคาญจนยอมให้นอนด้วย

 

 

          “ นี่เมื่อไหร่แกจะกลับบ้านเนี่ยเดี่ยวเพื่อนฉันก็จะมาอยู่แล้วนะอีกสองสามวัน ” เฟย์นั่งลงบนปลายเตียงก่อนจะพูดกับคนที่อยู่ข้างหลังเธอ

 

 

            “ โห่ ”

 

 

          “ ไม่ต้องมาโห่มาเห่อรีบกลับไปเรียนอยู่ม.หกแล้วตั้งใจเรียนด้วยอย่าทำให้แม่ต้องผิดหวัง ” เฟย์บอกน้องสาวของเขาอย่างหวังดีถึงจะไม่ใช่น้องแท้ๆแต่เธอก็รักและเอ็นดูเด็กคนนี้เหมือนกับน้องแท้ๆอีกคน

 

 

            “ เข้าใจแล้วค่ะ ”

 

 

 

 

            เพล้ง!!

          เสียงแก้วน้ำที่ถูกโยนลงมากลางโต๊ะทำให้เศษแก้วที่แตกกระจายโดนคนที่นั่งอยู่ระแวกนั้น ทุกคนต่างหันมามองผู้หญิงหน้าตาสวยฐานะดีแต่นิสัยเสียที่จู่ๆก็เดินเข้ามาและโยนแก้วลงใส่ผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่

 

 

            “ ป๊อปทำแบบนี้ยังไง อีนี่มันเป็นใคร” เสียงของผู้หญิงคนนั้นพูดก่อนจะข้ามากระชากผู้หญิงที่นั่งอยู่

 

 

            “ โอ๊ย ปล่อยฉันนะ”

 

 

            “ แกยุ่งกับแฟนฉันทำไมห๊ะ ไม่มีปัญญาหาเองรึไงถึงได้มายุ่งกับของชาวบ้าน”

 

 

          “ พิมอย่าๆ” ป๊อปปี้เห็นท่าไม่ดีก็รีบแยกผู้หญิงสองคนออกจากกันไม่งั้นมีหวังอีกกฝ่ายแย่แน่ๆ

 

 

            “ ป๊อปปล่อยพิมนะ!! ” ยิ่งป๊อปห้ามเธอก็ยิ่งดิ้นมากขึ้นกว่าเดิม

 

 

            “ ก็บอกให้พอไง!!! ” ป๊อปตะโกนขึ้นทำให้พิมที่กำลังอาระวาดอยู่กันมา

 

 

            “ นี่ป๊อปตะคอกใส่พิมหรอ”

 

 

          “ ไม่อายรึไงมาโวยวายทำร้ายข้าวของห๊ะ”

 

 

          “ ป๊อปปกป้องมันหรอพิมแฟนป๊อปนะ” พิมตะคอกออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะหันไปหาผู้หญิงที่มากับแฟนหนุ่มของเขา

 

 

          “ เพราะแกอีหน้าด้านเพราะแกคนเดียว กรี๊ดดด” พิมกรี๊ดออกมาทำให้คนที่อยู่รอบๆปิดหูเพราะเสียงกรี๊ดของเธอ

 

 

            “ พี่ป๊อปคะงั้นหนูกลับก่อนนะคะ” หญิงสาวที่มากับป๊อปรีบเก็บของก่อนจะบอกลาป๊อปไม่งั้นมีหวังเธอเละแน่ๆ

 

 

            “ พิมมีไรกับไปเคลียกันที่ห้อง” ป๊อปพูดก่อนจะลากแฟนสาวของเขากับไปที่คอนโด ระหว่างทางทั้งคู่ต่างคนต่างเงียบจนถึงคอนโดของป๊อป พิมเดินขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจผู้ชายที่เดินตามหลังเธอเลยสักนิด

 

 

            “ ป๊อปมีอะไรจะแก้ตัวกับพิมไหม” พิมทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาก่อนจะเปิดประเด็น

 

 

            “ ทำไมผมต้องแก้ตัว”

 

 

            “ ป๊อปนอกใจพิม! ”

 

 

            “ มันก็เรื่องของผมพิมไม่สิทธิ์มายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของผม ผมฝากปิดห้องและล็อคให้ผมด้วยละ  ” ป๊อปวางกุญแจห้องให้พิมก่อนจะหยิบกุญแจรถเดินออกไป

 

 

            “ ป๊อปกลับมาคุยกับพิมให้รู้เรื่องระ!! ” พิมตะโกนเรียกแต่ไม่มีวี่แววว่าป๊อปจะหันกลับไปสนใจเลยสักนิด

 

 

            “ ฮัลโหลเจอกันที่เดิมนะมึง”

 

 

           ( มีเรื่องไรอีกวะถึงนัดกระทันหันแบบนี้)

 

 

          “ เออน่ามึงก็โทรบอกไอ้เขื่อนด้วยละกัน” ป๊อปพูดก่อนจะตัดสายแล้วตั้งใจขับรถไปที่สถานที่ที่เขาชอบไปกับเพื่อนเป็นประจำ

 

 

 

 

           “ เออแกอีกสองวันก็ต้องไปเรียนละน่าจะหยุดอีกสักเดือนเนอะว่าไหม ” เฟย์ที่เลือกซื้อของเข้าหอก็พูดขึ้นเพราะอีกแค่ไม่กี่วันวันหยุดของเธอก็จะจบแล้ว

 

 

            “ เออเนอะลืมไปเลย ”

 

 

            “ พรุ่งนี้แกจะไปกับฉันไหม ”

 

 

            “ ไปหาเพื่อนแกอะนะ ”

 

 

            “ อืมใช่ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ ”

 

 

            “ บ้านั้นมันเพื่อนแกนะฉันจะไปได้ไงละ ไม่เอาๆ พรุ่งนี้ฉันว่าจะไปทำธุระให้แม่อยู่แกไปเถอะ ” ฟางเลือกที่จะปฏิเสธเพราะถ้าเขาไปก็ไม่รู้จะทำตัวยังไงไม่เห็นมีคนที่เขารู้จักสักคนเลย

 

 

            “ ตามใจแกละกัน ”

 

           

            ติ๊ดๆ

 

 

            “ ฮัลโหลมีอะไร ” เฟย์รับสายจากฟรังน้องสาวของเธอที่โทรมาหา

 

 

            ( พี่เฟย์อยู่ไหนอ่ะมารับฟรังที่สยามหน่อยได้ไหมอ่า )

 

 

            “ ทำไมไม่กลับเอง ”

 

 

            ( คือฟรังมีเรื่องอะพี่มาเคลียให้หน่อยยนน้า )

           

 

          “ เรื่องอะไร เออๆเดี่ยวไปๆรออยู่นั้นแหละ” เฟย์ตัดสายก่อนจะหันไปบอกเพื่อนสนิทของเธอก่อนจะรีบกลับไปรับฟรัง

 

 

            “ เออแกไปเหอะเดี่ยวฉันกลับเอง” ฟางบอกเพื่อนของเธอก่อนจะแยกกัน ฟางเดินเล่นในห้างสักพักก่อนจะกลับบ้าน

 

 

 

 

          " พี่เฟย์ทางนี้ๆ " ฟรังที่เห็นเฟย์ก็รีบตะโกนเรียก

 

 

          " มีเรื่องไรฟรัง " 

 

 

          " ก็น้องสาวเธอต่อยลูกชายฉัน " เสียงผู้หญิงที่พูดขึ้นมาเฟย์หันไปมองหล่อนก่อนจะเหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายที่อายุไล่เลี่ยๆกับฟรังน้องสาวเธอ

 

 

          " ก็ลูกป้าเขามาแอบถ่ายใต้กระโปรงฟรังอะพี่เฟย์ "

 

 

          " ไหนละหลักฐานเธอไม่มีสิทธิ์มากล่าวหาลูกชายฉันนะ "

 

 

          " พอฟรังหยุด " เฟย์หันไปห้ามน้องสาวของเธอที่กำลังจะพูด เฟย์เดินเข้าไปหาเด็กผู้ชายคนนั้นที่ยืนอยู่หลังคนเป็นแม่ของเขาก่อนจะกระชากโทรศัพท์ที่มือมาเปิดดูภาพในโทรศัพท์ก็เจอรูปใต้กระโปรงผู้หญิงเต็มไปหมดลวมถึงของน้องของเธอด้วย

 

 

          " ฉันว่าคุณควรพาลูกของคุณไปรักษานะคะท่าทางจะโรคจิตไม่เบา " เฟย์พูดก่อนจะยัดดทรศัพท์ใส่มือผู้หญิงตรงหน้า 

 

 

          " เออแล้วถ้าไม่อยากให้ฉันแจ้งความก็ลบรูปพวกนั้นทิ้งซะแล้วอบรมนิสัยสันดานลูกชายคุณด้วยนะคะก่อนจะมาด่าน้องฉัน " เฟย์พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างเร็ว 

 

 

          " พี่เฟย์เจ๋งไปเลยสะใจจริงๆ " ระหว่างทางฟรังก็พูดขึ้นมาก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างสะใจ เฟย์แค่หันมามองแต่ไม่ได้วนใจอะไรมากนะเพราะยังไงเธอก็ไม่ชอบมนุษย์ป้าที่เข้าข้างลูกตัวเองทั้งๆที่ลูกตัวเองนั้นแหละที่ผิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ไรท์ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ