รักเธอ never Die

fang talk

   ฉันตื่นมาพร้อมกับความสดใสของเช้าวันใหม่หลังจากที่กลับจากรีสอร์ตที่หัวหินของป๊อปปี้ฉันก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลยนี่ก็หนึ่งสัปดาห์แล้วที่ฉันไม่ได้เจอเขา รู้แต่เพียงว่าตอนนี้เขาตกลงคบกับน้องสาวฉันไปแล้ว คิดถึงเรื่องนั้นทีไรหัวใจก็ปวดหนึบทุกที

"ฟาง มาทานข้าวก่อนสิจะได้ไปทำงาน"เสียงคุณแม่ดังขึ้นเมื่อเห็นฉันเดินลงมาจากบันใด ซึ่งทำลายสิ่งที่ฉันกำลังคิด

"ค่ะแม่ แล้วพี่โมะล่ะคะ"ฉันตอบกลับแม่และไม่ลืมที่จะถามถึงพี่ชาย เพราะฉันยังต้องไปทำงานกับพี่โมะ ก็ยัยเฟย์เล่นเอารถฉันไปมหาลัยน่ะสิ

"พี่โมะอยู่คอนโดน่ะ สงสัยวันนี้แม่ว่าฟางต้องขับรถไปเองแล้วล่ะ"คำพูดของคุณแม่ทำให้ฉันถอนหายใจเฮือก ก็วันนี้ฉันขี้เกียจขับรถไปทำงานเลยยอมให้ยัยเฟย์เอารถไป แล้วอย่างนี้จะเอารถที่ไหนขับไปทำงานเนี้ย

"แต่เฟย์จะเอารถฟางไปมหาลัยแล้วนะค่ะแม่ อย่างนี้จะเอารถที่ไหนไปทำงานเนี้ย"ฉันหันไปบ่นกับคุณแม่ก็อย่างที่บอกนั้นแหละวันนี้ฉันขี้เกียจขับรถสุดๆเลย

"เอารถพ่อไปก็ได้ วันนี้พ่อไม่ไปโรงพยาบาล"อยู่ๆเสียงคุณพ่อก็ดังขึ้นมาขัดความคิดของฉันที่จะให้ยัยเฟย์ไปส่งที่บริษัทแล้วค่อยไปมหาลัย เกือบลืมไปเลยว่ายังมีรถคุณพ่ออีกคัน

  เมื่อตกลงกันเสร็จเราก็ไปนั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน เหมือนอย่างทุกวันเพียงแต่วันนี้ขาดแค่พี่โมะเท่านั้น

  ฉันขับรถออกมาอย่างเหม่อลอย ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้เป็นอะไรตั้งแต่ตอนเช้าที่ฉันตื่นมาก็รู้สึกไม่อยากออกจากบ้านไปไหนเลยถ้าไม่ติดว่าต้องไปพบลูกค้าคนสำคัญวันนี้ฉันคงลาป่วยไปแล้วล่ะ

end of fang talk.....

faye say

  หลังจากที่พี่ฟางขับรถของคุณพ่อออกไปทำงาน ฉันที่แต่งชุดนักศึกษาก็เตรียมตัวจะไปมหาลัยเหมือนกัน วันนี้ฉันสังเกตุเห็นสีหน้าของพี่สาวไม่ค่อยดีนัก ฉันเองก็ชักเป็นห่วงพี่ฟางขึ้นมาก็เพราะเมื่อคืนฉันฝันร้ายอีกแล้วน่ะสิ ในความฝันพี่ฟางเหมือนจะจากฉันไป แล้วมันก็เหมือนฝันตอนที่อยู่ที่รีสอร์ตของพี่ป๊อปเลย

เพล้ง....!!!!

  เสียงบางอย่างทำให้ฉันเดินออกมาจากหน้ากระจกที่สำรวจตัวเองอยู่ ก้เห็นคุณแม่กำลังก้มเก็บเศษแก้วของรูปถ่ายที่หล่นแตก แม่หยิบรูปถ่ายที่คว่ำอยู่ขึ้นก่อนที่สีหน้าของคุณแม่จะเปลี่ยนไป

"ฟาง"คุณแม่พึมพัมก่อนจะก้มเก็บเศษแก้วตรงพื้นต่อแต่แล้วเสียงของคุณแม่ก็ทำให้ฉันกับคุณพ่อที่ช่วยกันเก็บกวาดเศษแก้วสะดุ้ง "โอ้ย!!!"คุณพ่อนั่งลงตรงหน้าคุณแม่ที่ทั้งสองจะสบตากันด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ฉันมองเลือดบนนิ้วมือของคุณแม่อย่างใจหายวูบ

"มีอะไรรึเปล่าค่ะ เฟย์เห็นคุณแม่สีหน้าไม่ค่อยดีเลย"แม้จะรู้อยู่แล้วว่าเป็นเรื่องของพี่ฟางแต่ฉันก็ยังอยากถาม คุณแม่เป็นคนถือเรื่องโบราณมากไม่แปลกที่จะอดเป็นห่วงพี่ฟางไม่ได้

"เฟย์แม่เป็นห่วงพี่ฟาง ตอนที่พี่สาวเราเดินออกจากบ้านไปแม่ใจหายยังไงไม่รู้"สีหน้าของคุณแม่ตอนนี้ทำให้ฉันแทบจะร้องไห้ออกมา คุณแม่ดูเป็นห่งพี่ฟางเอามากๆ

"แม่ค่ะ พี่ฟางไม่เป็นหรอกค่ะ อย่าคิดมากสิคะ เอางี้เดี๋ยวเฟย์โทรหาพี่ฟางตอนนี้เลย"ฉันปลอบแม่ไปงั้นแหละเพราะในใจฉันก็ยังรู้สึกเป็นพี่ฟางอยู่ดี

fang talk

  ฉันขับรถมาได้สักแล้วอยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำให้ฉันละสายตาจากข้างหน้ามามองหน้าจอโทรศัพท์ที่ปรากฎชื่อน้องสาวตัวแสบของฉันอยู่ ก่อนจะกดรับสายแล้วคุยด้วยฟังไร้สายของฉัน

[ฮาโหล พี่ฟางอยู่ไหนแล้วใกล้ถึงยัง] เสียงเฟย์ดังขึ้นราวกับมีเรื่องอะไรขึ้น แต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วง ฉันแอบยิ้มก่อนจะกลอกเสียงลงในโทรศัพท์

"ใกล้ถึงแล้ว มีไรป่าว"ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าฉันสบายมาก เพื่อไม่ให้เฟย์เป็นห่วงแต่คำพูดของเฟย์ก็ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก

[คือ เมื่อกี้รูปถ่ายพี่ฟางก็หล่นลงมา แม่ไม่สบายใจเลยให้โทรมาถามดู] ฉันแทบกลืนน้ำลายตัวเองเมื่อเฟย์พูดแบบนั้น

"คิดมากน่า ลมแรงรึเปล่าพี่ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย"ฉันพูดเพื่อให้ทุกคนสบายใจ ก่อนจะได้ยินเสียงยัยเฟย์หันไปพูดกับคุณแม่

[เห็นมั้ยเฟย์บอกแล้ว พี่ฟางเขาไม่เป็นไรซะหน่อยแม่อ่ะคิดมากไปเอง งั้นแค่นี้นะพี่ฟางเฟย์จะไปมหาลัยแล้ว ขับรถดีๆล่ะ] เมื่อบ่นกับคุณแม่เสร็จเฟย์ก็กลับมาพูดกับฉันก่อนจะวางสายไป

"เฮ้ย !!!!!" เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด !!!

  ฉันเบรกรถกะทันหันอย่างตกใจเมื่อเกือบจะชนเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันรีบเปิดประตูรถวิ่งไปหาเด็กคนนั้นแล้วก็สบตาเข้ากับผู้ชายที่ฉันเพิ่งจะคิดถึงไปเมื่อเช้า

"นี่เธอ ขับรถปะสาอะไรเห็นมั้ยว่าเกือบจะชนน้องเค้า"ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดป๊อปปี้ก็ขึ้นเสียงใส่ฉันอย่างโกรธจัดก่อนที่เขาจะละสายตาไปมองรถของฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเท่าเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 9 ปี ที่นั่งตกใจอยู่ที่ถนน

"น้องเป็นไรรึเปล่าค่ะ เจ็บตรงไหนมั้ย"ฉันประคองเด็กคนนั้นให้ลุกขึ้นก่อนจะถามไถ่ แล้วเด็กคนนั้นก็ยิ้มให้อย่างเจื่อนๆ

"หนูไม่เป็นไรค่ะ พี่สาวคนสวย"เด็กคนนั้นพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉันจนตาตี๋ ทำให้ฉันยิ้มตาม แต่พอหันไปก็สบสายตาเข้ากับป๊อปปี้ที่จ้องฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องโกรธฉันขนาดนั้นด้วย แต่เสียงโทรศัพท์ในมือทำให้ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดแล้วกดรับสาย

"ค่ะพี่โมะ ฟางจะรีบเดี๋ยวล่ะ"ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีนัดกับลูกค้าก่อนจะหันไปกล่าวขอโทษเด็กคนนั้น "พี่ต้องขอโทษด้วยนะคะ"ก่อนจะรีบขับรถไปยังบริษัท แต่ก็ยังไม่ละความคิดที่ว่าทำไมเขาต้องโกรธฉันขนาดนั้นด้วย

  วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของฉันเนี้ยเกือบจะขับรถชนคนแล้วยังโดนพี่ชายสุดเคี้ยวบ่นอีกมันทำให้ฉันคิดถึงเรื่องรูปถ่ายที่เฟย์โทรมาบอกเมื่อเช้าทันทีมันเหมือนเป็น 'ลางสังหรณ์' ของฉัน