รักเธอ never Die

fang talk....

เฮ้อออออออออ !!!!

 ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเสร็จจากการพบลูกค้าคนสำคัญที่ทำให้ฉันต้องรีบขับมาบริษัทแล้วเกือบจะชนเด็ก สงสัยวันนี้จะเป็นวันซวยของฉันจริงๆแหละ แต่โชคดีหน่อยที่ลูกค้ายอมสัญญาในการซื้อขายกับบริษัทของเรา

"เป็นไรฟาง เหนื่อยหรอ ไม่ต้องห่วงนะ สิ้นปีพี่เพิ่มโบนัสให้"พี่โมะเดินมาทักฉันที่นั่งอยู่บนโซฟาหน้าเคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ แถมยังมาพูดเรื่องโบนัสอีกก็แหงสิใช้งานน้องสาวหนักขนาดนี้

"พี่โมะต้องขึ้นโบนัสให้ฟางอยู่แล้วแหละ ใช้งานกันหนักขนาดนี้แล้วนิ ถ้าไม่ให้นะ ฮึ"นั้นไงก็ฉันมันพวกปากไวเท่าความคิด ทำเอาพี่โมะแอบขำ

"จ้าาา โหดขนาดนี้ต้องใครจะกล้าโกงล่ะ พี่ก่อนนะ ต้องไปรับแก้วไปทานข้าว"ประโยคหลังนี่ฉันไม่ได้ถามนะ ไม่รู้จะหวานกันไปถึงไหนคู่นี้อ่ะ 

  หลังจากที่พี่ชายทิ้งน้องสาวคนนี้ไปหาแฟนฉันก็คงต้องรถไปหาอะไรทานคนเดียวอีกแล้วหรอเนี่ย มันก็ปกติไปแล้วนะ แต่ก็ยังไม่ชินอยู่ดีทั้งๆที่เมื่อก่อนฉันไม่เคยมีแฟนก็ไม่เห็นเหงาเลยแต่ทำไม ช่วงนี้ถึงเหงาบ่อยบางทีก็สงสัยนะว่าความรู้สึกนี้มันเกิดตั้งแต่เมื่อไหร่

"ว้ายยยย"ฉันร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆก็มีรถคันหนึ่งวิ่งปาดหน้าฉันในขณะที่ฉันกำลังเดินตรงไปที่ร้านอาหาร แต่ที่ทำให้ฉันตกใจมากกว่าคือผู้ชายที่เดินลงมาจากรถสามสี่คนแต่งตัวเหมือนบอดิการ์ดแล้วตรงเข้ามาหาฉัน

"โอ้ย นี่พวกแกเป็นใคร ปล่อยนะ"ฉันกำลังตะโกนเรียกคนให้มาช่วยแต่อยู่ดีๆคนหนึ่งในกลุ่มของพวกมันก็เอาผ้าอะไรไม่รู้มาปิดปากฉัน กลิ่นมันทำให้ฉันเวียนหัวแล้วก็มึนๆยังไงไม่รู้ ทุกอย่างมันเบลอไปหมดแม้แต่ภาพผู้ชายที่เพิ่งจะเดินมาตรงหน้าฉัน ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือมุมปากที่ยกยิ้มขึ้น ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดไปหมด

faye say

โอ้ยเมื่อยๆ สอบเสร็จไปอีกสามวิชา วันนี้ฉันสอบทั้งวันเลยกำลังนับถอยหลังเรียนจบกลับมาก็ สองทุ่มและ ก็สอบเสร็จยัยแจมดันชวนไปหาอะไรกินนะสิ

"อ้าว คุณพ่อคุณแม่พี่โมะนั่งรอเฟย์หรอคะเนี่ย แม้ค่อยมีกำลังใจในการอ่านหนังสือสอบหน่อย แล้วพี่ฟางล่ะคะ"ฉันพูดรัวก่อนจะมองหาพี่สาวคนสวยของฉันวันนี้ทั้งวันก็คิดถึงแต่พี่ฟางอ่ะแหละ อิอิ ก็แน่สิเมื่อคืนพี่ฟางขู่ไว้ว่าต้องทำข้อสอบให้ได้น่ะ

"นั้นสิป่านี้แล้ว ทำไมฟางยังไม่กลับมาก็ไม่รู้แม่ชักเป็นห่วงน้องแล้วนะตาโมะ"คุณแม่หันไปพูดกับพี่โมะที่เอาแต่ก้มหน้าอ่านเอกสารอะไรไม่รู้เต็มไปหมด ฉันล่ะปวดหัวแทนเลย

"เดี๋ยวก็คงกลับมาแหละ ยัยฟางเลิกงานตั้งแต่เย็นแล้ว สงสัยไปทานข้าวกับเพื่อนมั้งครับ"พี่โมะหันมาพูดกับคุณแม่ก่อนจะก้มลงไปสนใจเอกสารตรงหน้าต่อ ส่วนฉันน่ะหรอเอากระเป๋าไปเก็บแล้วมานั่งดูทีวีข้างๆคุณพ่อน่ะสิ

"วันนี้สอบเป็นไงบ้าง เหนื่อยมั้ยลูก"คุณพ่อเงยหน้าจากเอกสารของโรงพยาบาลก่อนจะถอดแว่นแล้วหันมาถามฉัน ฉันอยากจะบอกเหลือเกินว่าแค่เห็นคุณพ่อยิ้มฉันก็หายเหนื่อยแล้วล่ะ

"นิดหน่อยค่ะ แต่คงไม่เหนื่อยเท่าคุณพ่อกับคุณแม่หรอกค่ะ"ฉันยิ้มให้กับท่านทั้งสอง คุณพ่อลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์ในมือของคุณแม่ที่หน้าจอขึ้นชื่อพี่ฟางกับรูปคู่ของพี่ฟางกับคุณแม่

"เป็นห่วงพี่ฟางหรอคะ เฟย์เห็นคุณแม่เอาแต่จ้องโทรศัพท์"คุณแม่เงยหน้าจากโทรศัพท์มามองฉันแล้วยิ้มให้แม้รอยยิ้มนั้นจะเป็นรอยยิ้มที่ฝืนๆก็ตามที

"ปกติ ฟางไม่เคยเหลวไหลขนาดนี้นะลูก แม่โทรไปตั้งหลายสายแต่ฟางไม่ยอมรับโทรศัพท์สักที นี่ฟางรู้บ้างมั้ยว่าแม่เป็นห่วงแค่ไหน"ฉันแอบถอนหายใจถึงคุณแม่จะบ่นว่าพี่ฟางยังไงแต่ท่านก็พูดไปเพราะความเป็นห่วง แล้วก็จริงอย่างที่ท่านพูดพี่ฟางไม่เคยเหลวไหล กลับบ้านตรงเวลาทุกครั้ง หรือไม่ก็จะโทรบอกที่บ้านทุกทีที่มีอะไรด่วน

"นั่นสิ แปลกจังเลยค่ะคุณพ่อ ตอนนั้นเฟย์ไลน์ไปหาพี่ฟาง พี่ฟางบอกว่ากำลังขับรถไปทานข้าว ที่เครือ ที.ทู.เอฟ แล้วเฟย์ก็ถามว่าไปกับใคร พี่ฟางบอกว่าไปคนเดียว พี่โมะไปทานข้าวกับแก้ว"พี่โมะหันมามองหน้าฉันก่อนจะกดวางโทรศัพท์

"พี่โทรไปถามผู้จัดการร้าน เขาบอกว่าฟางไม่ได้ไปที่ร้านอ่ะ แล้วหายไปไหนนะ"ตอนนี้สีหน้าของทุกคนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีหน้ากังวลไม่ต่างจะฉันที่รู้สึกเป็นห่วงพี่ฟางขึ้นมาทันที พี่ฟางไม่เคยหายไปโดยไม่บอกใคร แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่สาวฉันกันแน่ หรือว่าพี่ฟางจะถูก'ลักพาตัว' บ้าหน่านี่มันมันนิยายชัดๆเลย