C H A N G E .

 
CHANGE
             ป๊อปปี้ลอบมองดูร่างเล็กที่ทำอาหารอยู่ในครัวไม่หยุดหย่อน ดูเหมือนฟางจะชินเสียแล้วกับสายตาของเด็กบ้าคนนั้น  มองตั้งแต่เช้ายันเย็นเหมือนจะกินเธอเข้าไปให้ได้อย่างนั้น แม้อีกคนจะทั้งดุทั้งว่า ป๊อปปี้ก็ตอบแค่สั้นๆว่า ‘ก็เธอมันน่ามอง’ฟางเลยต้องจำใจยอมให้อีกคนมองดูตัวเองต่อไป
 
“คิดถึงแก้วจังเลย ชวนเขามากินข้าวที่บ้านดีม่ะ” ฟางกึ่งเดินกึ่งวิ่งมานั่งข้างๆป๊อปปี้หลังจากที่ทำอาหารเสร็จสรรพ
 
“ทำไมต้องมีคนอื่นด้วยล่ะ แค่เธอกับฉันก็พอแล้วมั้ง” เขาพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนคนตัวเล็กต้องเขยิบถอยห่าง
 
“ก็ฉันคิดถึงแก้วโทโมะ..อ๊ะ!” พูดไม่ทันจบ ริมฝีปากบางก็ถูกอีกคนฉวยโอกาสจุ๊บไปอย่างรวดเร็ว
 
“อย่าพูดชื่อผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉันนะ” ทั้งหึง ทั้งหวง ทำไมคนตัวเล็กไม่เข้าใจเขาบ้าง
 
“ท..ทำไมเล่า ก็ฉันคิดถึงพวกเขานี่.....” พูดแล้วก็ตงิดๆหัวใจอยู่ลึกๆ ไม่คิดว่าเธอจะไปพูดอะไรที่ทำให้ป๊อปปี้มองหน้าเธอนิ่งอีกครั้ง
 
“ฉันไม่อยากฟังเธอและ อยากให้พวกนั้นมาจริงๆใช่มั้ย” ป๊อปปี้ตัดสินใจเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองมาถือแล้วหมุนมันอย่างชั่งใจ เหลียวมองเสี้ยวหน้าของฟางที่ลุ้นยิ่งกว่าอะไร
 
“อ..อื้ม”
 
“หึ ฉันทำเพื่อเธอนะ” ป๊อปปี้ว่าจบก็กดมือถือในมือแล้วต่อสายไปยังเพื่อนสนิทอีกสองคนส่วนฟางเป็นคนโทรหาแก้วเอง
 
            ทันทีที่โทรหาเรียบร้อย ฟางก็เดินมาหาป๊อปปี้ด้วยรอยยิ้ม ร่างเล็กหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟา ก้มหน้าสบตากันอยู่สักพักเหมือนคนตัวเล็กกำลังคิดอะไรบางอย่าง ทันทีที่ตัดสินใจได้ก็เลื่อนหน้าลงไปใกล้คนตัวสูงที่ไม่คิดจะถอยห่าง
 
“ทำไมครับ” ป๊อปปี้ถามขึ้นสายตายังคงจ้องมองคนตัวเล็กที่ดูกล้าๆกลัวๆ เพราะดวงตาที่ลอกแลกอย่างไม่แน่ใจ เขามองภาพนั้นแล้วนึกขำขึ้นมา..
 
“ขอบใจนะป๊อป” เมื่อพูดจบก็ตัดสินใจหลับตาปี๋แล้วก้มลงจุ๊บปากอีกคนแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว เมื่อใบหน้าเล็กอยู่ห่างกับอีกคน ฟางจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งใจ
 
            แต่มาทำให้เขาค้างแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน…
 
“นี่..” ป๊อปปี้รั้งแขนบางที่กำลังจะเดินหนี ก่อนจะดึงให้คนตัวเล็กนั่งบนตักของตัวเอง แขนหนาสวมกอดฟางจากทางด้านหลังวางคางไว้บนไหล่บางเหมือนทุกครั้ง ในขณะที่ฟางก็ยังคงดิ้นอย่างเดิม
 
“ป๊อปปี้ปล่อยนะ” ว่าพลางก็ดิ้นขลุกอยู่ในอ้อมแขนของอีกคน
 
“มาจุ๊บฉันแบบนั้นได้ไง” ป๊อปเอียงคอหันไปถามฟางที่กำลังหน้าแดงจัด และพยายามที่จะหลบสายตาคมที่มองเขาอย่างจับผิด
 
“ก..ก็นายยอมให้แก้วมาที่บ้านนี่”
 
“ก็เลยจุ๊บฉันแล้วทำให้ฉันค้างแบบนี้น่ะหรอ” ป๊อปปี้ว่าพลางก็สูดดมกลิ่นหอมตรงซอกคอขาวอย่างกระหาย เมื่อกลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆมันยั่วยวนใจเขายิ่งกว่าอะไร
 
“พอเลยนะป๊อป..อ๊ะ..ด..เดี๋ยวใครมาเห็น..อ๊า”ฟางเอียงคอหลบ เมื่ออีกคนเริ้มซุกไซร้ไม่พอยังขบติ่งหูของเธอเบาๆเรียกอารมณ์ของฟางด้วย
 
“เธอยั่วฉัน..” ป๊อปปี้ว่าแล้วมือหนาก็ล้วงเข้าไปใต้เสื้อบางแล้วลูบไล้หน้าทางบางจนคนตัวเล็กเกร็งไปหมด ฟางทำอะไรไมได้นอกเสียจากปล่อยปละให้คนตัวสูงได้ทำตามใจตัวเอง มืออีกข้างที่ว่างค่อยล่วงเข้าไปใต้เสื้อบางแล้วลูบวนไปมารอบขอบกางเกงตัวบาง
 
“อย่า..อ๊ะ..” เมื่อรู้สึกว่าป๊อปปี้ค่อยๆล้ำลึกเตรียมจะรูดซิบกางเกงของตัวเองเต็มที ทำให้ฟางขลุกขลิกไปมา
 
“หวัดดีเว้ยยยยยย!เหี้ยยยยยยยยยยย!” เสียงสองเสียงร้องทักเจ้าของบ้านทันทีที่เข้ามา แต่เพียงแค่เห็นภาพตรงหน้าก็ทำเอาโทโมะและเขื่อนหันหลังให้แทบไม่ทัน
 
“เห้ย!” เพียงไม่นานที่แก้วและเฟย์เข้ามาเช่นเดียวกัน คนตัวเล็กอ้าปากค้างมองภาพตรงหน้าก่อนจะโดนมือหนาของโทโมะและจงอินปิดตาให้กับคนตัวล็กทั้งสอง
 
“ป๊อปออกไป!” ฟางตัดสินใจผลักป๊อปปี้ก่อนที่ตัวเองจะลุกขึ้นจากตักแล้วจัดเสื้อผ้าให้ดี ดวงตากลมหันไปมองเด็กบ้าอย่างคาดโทษก่อนจะหันไปหาทั้งสี่คนที่เพิ่งมาใหม่
 
“กูกลับก่อนนะเพื่อนรัก..กูไม่อยากรบกวนว่ะ” โทโมะว่าแล้วก็เหลียวหลังกลับพร้อมๆกับเขื่อนแต่เสียงเล็กก็ดังขึ้น
 
“เดี๋ยวสิ! พวกนายเพิ่งมาไม่ใช่หรอ มากินอะไรก่อนสิ” ฟางวิ่งเข้าไปรั้งแขนของสองหนุ่มไว้ แล้วลากทั้งสองมาพร้อมๆกับแก้วและเฟย์
 
“กูขอโทษนะเว้ยไอป๊อป” โทโมะตบไหล่คนตัวสูงที่มองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง คงโกรธที่เข้ามาขัดจังหวะเอาแน่
 
“ฉันทำขนมไว้เยอะเลย อยากให้ทุกคนได้ลองกันอ่ะ” ฟางวิ่งแจ้นเข้าไปในครัวแล้วหยิบถาดขนมที่ตนเพิ่งได้ทำเมื่อครู่ออกมา สูดดมกลิ่นที่หอมได้ที่รสชาติก็คงดีไม่ต่างกัน แต่แล้วก็ต้องทำใจอยู่ชั่วครู่ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอได้ทำไปเมื่อกี้มันน่าอายแทบบ้า
 
“อยากให้ลองชิมกัน ลองดูนะแก้ว” ฟางว่าแล้วก็วางถาดไว้ตรงหน้าแก้วที่ดูเหมือนจะยังตกใจกับภาพเมื่อครู่อยู่ ถึงได้ทำตัวเกร็งๆ เขาทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ
 
“…”
 
“…”
 
            เกิดความเงียบขึ้นเมื่อทุกคนลงมือทานคุกกี้ในถาดอย่างช้าๆ ต่างจากคนทำที่รอลุ้นว่าผลมันจะออกมาดีหรือไม่ เพียงไม่นานเขื่อนก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับฟางแล้วกระแอมเสียงเล็กน้อย
 
“แฮ่ม! ผมมีคำถามครับฟาง” เขื่อนหันมาสบตากับโทโมะที่พยักพเยิดให้เขาถามออกไปให้ได้
 
“คะ?”
 
“ฟางกับไอป๊อป..เป็นอะไรกัน”
 
            เหมือนคำถามของเขื่อนจะส่งผลให้ร่างเล็กถึงกับเบิกตากว้างอย่างอึ้งๆ ก่อนจะก้มหน้าลงอย่างช้าๆ เหมือนกับเธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วสถานะของเราทั้งสองคนเรียกว่าอะไร…
 
“นายถามอะไรของนายเนี่ย!” แก้วเบะปากใส่เขื่อน
 
“หรือเธอไม่อยากรู้หรอ ภาพเมื่อกี้ก็ชัดๆอยู่นี่หว่า” เป็นโทโมะที่พูดแทรกขึ้น ไม่ได้ดูคนถูกถามเลยสักนิดว่ากำลังเป็นอย่างไร
 
 
“มันก็ไม่ใช่เรื่องของนายป่าววะ” แก้วเถียงกลับ ทั้งๆที่ในใจลึกๆเธอเองก็สงสัยอยู่เหมือนกัน
 
 
“พี่น้อง” ไม่ใช่เสียงฟางแต่เป็นเสียงคนตัวสูงอีกหนึ่งคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ป๊อปปี้ว่าแล้วก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เมื่อทุกสายตาที่หันมาหาและยังอ้าปากค้าง
 
            ที่ทำอยู่เมื่อกี้..แค่พี่น้อง?
 
“อย่างนี้เองหรอ..อ่ะๆเรามาเล่นเกมกันดีกว่า” โทโมะว่าแล้วก็เลื่อนถาดขนมให้ออกห่าง ก่อนจะวางแก้วตามด้วยโซจูสองขวดบนโต๊ะ ไม่วายยังวางขวดแก้วไว้กึ่งกลาง ฟางมองภาพตรงหน้าแล้วถอนหายใจ
 
            เขาล่ะ…เกลียดเกมส์นี้ที่สุดเลย
 
“ทรู ออ แดร์”
 
“มึงเล่นอะไรปัญญาอ่อน” ป๊อปปี้เบือนหน้าหนีเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทนึกสนุกขึ้นมา นึกถึงคราวที่แล้วที่เขาเมากลิ้งแล้วไปพลั้งเผลอจูบกับฟางไม่ใช่เพราะไอเกมส์นี้หรอกหรอ
 
“ฉันจะบอกกติกาใหม่นะ…ทันทีที่ขวดเหล้าหมุนไปหยุดที่ใครคนหมุนจะถามคนนั้นว่า ทรู ออ แดร์ถ้าหากว่าเลือกทรู คนหมุนขวดจะมีสิทธิถามได้1คำถาม! แต่!ถ้าเลือกแดร์คนหมุนจะสามารถสั่งคนที่ขวดเหล้าชี้ไปได้1อย่าง!ถ้าทำไม่ได้หรือตอบไม่ได้ต้อง one shot! เข้าใจกันนะ!” โทโมะว่าขึ้นแล้วหันไปพยักหน้าให้เขื่อน
 
“จะเริ่มละนะ” เขื่อนว่าแล้วก็หมุนขวด ทันทีที่ขวดแก้วเสียดสีกับโต๊ะก็เกิดเสียงเจี๊ยวจ๊าว เรียกสายตาของทั้งหกคนอย่างไม่ลดละ
 
 
เอี๊ยดดดด!
 
            ทันทีที่ขวดหยุดลง คนตัวเล็กที่ก็งานเข้า แก้วยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองอย่างหนักใจ 
“true or dare” เขื่อนถามขึ้น คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเนือยๆแล้วตอบ
 
“ทรู”
 
“คิดยังไงกับไอโทโมะมันครับ” คำถามที่ทำเอาคนถูกถามแล้วคนที่อยู่ในคำถามหันหน้ามาหาคนถามแล้วทำหน้าคาดโทษใส่
 
“ห้ะ!”
 
“ไม่ห้ะ นี่ฉันถามจริงๆนะ ตอบมาเร็ว” เขื่อนกอดอกรอคำตอบของคนตัวเล็กที่เบะปากแล้วค่อยๆตอบอย่างไม่คิด
 
“ก็...ไม่ชอบไง”
 
            คนถามพยักหน้าเข้าใจก่อนจะให้แก้วหมุนขวดบ้าง คนตัวเล็กได้ใจจึงจับหัวขวดอยู่สักพักแล้วตัดสินใจหมุนขวดในทันที
 
 
เอี๊ยดดดด!
            ทันทีที่ขวดเหล้าหยุดนิ่งหัวขวดกลับตกไปอยู่ที่โทโมะแทน…
 
“เห้วววววววววววว!” เสียงโห่แซวดังระเรื่อพร้อมๆกับสายตากวนประสาทที่แก้วเกลียดที่สุด
 
“จะถามว่าอะไรหรอคร้าบบบ ถามว่านายรักฉันมั๊ย? นายอยากจูบฉันมั๊ย? นายคิดยังไงกับฉัน? ไรงี้หรอหว้า”  เขื่อนเอ่ยแซวไม่หยุดปากเรียกสายตาพิฆาตของโทโมะได้เป็นอย่างดี
 
“ทรู ออ แดร์” แก้วเอ่ยถาม
 
“…ทรู” ชานยอลตอบ
 
“….”
 
“….”
            เกิดความเงียบระหว่าทั้งคู่แก้วเองก็ไม่รู้จริงๆว่าควรจะถามอะไร ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เขารู้สึกอึดอัดกับโทโมะได้ขนาดนี้ ไม่รู้ด้วยว่าสิ่งที่โทโมะทำกับเขามันเรียกว่าอะไรกันแน่…หรือแค่แกล้งให้เขาหวั่นไหวเล่นๆ
 
“นาย….”
 
“….”
 
“นายเคยมีอะไรกับผู้หญิงมั๊ย” คนถามหลับตาปี๋ นี่เขาถามคำถามไร้สาระอะไรออกไป…บ้าที่สุดเลยบยอน แก้ว!
 
“…เคย” โทโมะตอบเสียงเรียบ เขากำลังรู้สึกหงุดหงิดหัวใจเป็นบ้า
 
“เอาล่ะๆ ถึงตาไอโมะแล้วเว้ย” เขื่อนดันขวดเหล้าส่งให้กับอีกคนทันที
 
            โทโมะเล็งขวดเหล้าในมือไว้นิ่ง..เขาล่ะอยากให้ถูกเพื่อนรักอีกคนจริงๆ ขอให้ได้ ขอให้โดน
 
เอี๊ยดดดดดด!
            ขวดหยุดหมุนลงพร้อมๆกับหัวขวดที่ตรงไปที่..
 
“เยสสส!! ไอป๊อปเสร็จกู”  แทบจะกระโดดเต้นซะตรงนี้ เมื่อหัวขวดมันจ่อตรงกับป๊อปปี้เป๊ะๆ เขามองเพื่อนสนิทอย่างไม่คิดมาก "..ทรู ออ แดร์”
 
“ทรู”
 
“เมื่อกี้มึงกับฟาง..ทำอะไรกัน” ทันทีที่คำถามถูกเปล่าออกมา ป๊อปปี้ก็มองหน้าเพื่อนสนิทอย่างคาดโทษ หันไปหาฟางที่ก้มหน้าเพราะคงรู้สึกเขิน
 
“…”
 
“ไงเพื่อน ทำไรกันวะ หรือว่าฟางหกล้มแล้วไปทับตัวมึง มึงเลยเอามือล้วงไปใต้เสื้อเขาหรอ” โทโมะเอ่ยขึ้น ยิ่งทำให้ป๊อปปี้นิ่งงัน
 
 
“…”
 
“หนึ่ง…สอง…” โทโมะชูนิ้วขึ้นมาแล้วนับเลขตรงหน้าป๊อปปี้ ร่างสูงยังคงอยู่นิ่งเหมือนครุ่นคิดบางอย่างอยู่ หันไปมองหน้าฟางที่ส่ายหัวเหมือนบอกให้เขาอย่าพูดถึงมัน
 
“…”
 
“สาม!..”
 
“one shot! one shot!” โทโมะยื่นมือหยิบขวดเหล้ากลางวง แล้วส่งให้เพื่อนสนิทที่ตอบคำถามไม่ได้
 
            โทโมะนึกขำ เมื่อเห็นว่าป๊อปปี้ที่กลืนน้ำลายลงคอเพียงแค่เห็นเหล้าอยู่ตรงหน้า  ร่างสูงหยิบแก้วนั้นมาก่อนจะรินเหล้าใส่เตรียมจะยกขึ้นดื่ม ต้องชะงักเมื่อมีมือบางมารั้งแขน
 
“ป๊อปปี้แพ้แอลกอฮอร์…ฉันขอดื่มแทนได้มั้ย” ฟางหันหน้าไปรอคำอนุญาตจากโทโมะ ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ โทโมะมองฟางและป๊อปปี้สลับกันแล้วนึกขำก่อนจะพยักหน้าเป็นคำตอบ
 
“อื้ม” ฟางแย่งแก้วที่มีแอลกอฮอล์จากป๊อปปี้มา ก่อนจะมองมันสักพักแล้วตัดสินใจดื่มมันเข้าไปจนหมดแก้ว ฟางหลับตาปี๋หลังจากได้ลิ้มรส หากได้ลืมตามามองคนตัวสูงข้างๆก็คงจะเห็นสายตาที่ดูเป็นห่วงของเขา
 
“เอาล่ะๆ เรามาต่อกันเถอะ” เขื่อนว่าแล้วก็บอกให้ป๊อปปี้หมุนบ้างๆ
 
            เมื่อขวดแก้วถูกหมุนอีกครั้ง เขาไม่ได้ตั้งใจรอหรอกว่าขวดมันจะไปหยุดที่ตรงไหน เป็นห่วงแต่คนตัวเล็กที่ยังทำหน้าพะอืดพะอมกับเหล้าเมื่อครู่ที่ดื่มเข้าไป
 
เอี๊ยดดดดด
            ขวดแก้วหยุดหมุนทันที หัวขวดที่ชี้ไปยังเพื่อนสนิทหน้ายาวที่ไม่ได้สนใจขวดหรอก สนใจคนที่มันชอบมากกว่าดูจากสายตาของเขื่อนก็รู้ว่าจ้องแต่เฟย์..ในสายตาของเขื่อนคงมีแต่เฟย์คนเดียวสินะ..
 
“ ไอเขื่อน ทรู ออ แดร์”
 
“หื้ม?กูหรอ?” เขื่อนชี้ตัวเองด้วยความสงสัย ก่อนที่ป๊อปปี้จะพยักหน้าบอก เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
 
“อ่ะๆ แดร์ก็ได้” ว่าแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตารอว่าไอเพื่อนสนิทจะให้ทำอะไร ป๊อปปี้ถึงจะนิ่งๆแต่เขาก็ชอบแกล้งเพื่อนเหมือนกัน
 
“หอมแก้มเฟย์ดิ”
 
“มึงว่าไงนะ!”
 
“นายจะบ้าหรอป๊อป!จะให้หมอนั่นมาหอมแก้มเพื่อนฉันได้ไง!” แก้วเถียงกลับ แล้วกุมมือคยองซูไว้ โดยที่ตัวเองนั้นไม่รู้สิ่งที่ป๊อปปี้ทำก็เพื่อเฟย์และเพื่อนของเขา
 
 การที่ได้ใกล้ชิดกันทำให้อีกฝ่ายหวั่นไหวได้นั้น ถือว่าการจีบก็ไม่ใช่เรื่องยาก คงมีแค่แก้วคนเดียวที่ดูไม่ออกว่าสองคนนั้นคิดอะไรกัน
 
 
“เธอไม่ต้องยุ่งหรอกน่า ป๊อปมันถือไพ่เหนือกว่า มันมีสิทธิ์ที่จะสั่งให้ไอเขื่อนทำอะไรก็ได้ตามแต่มัน..เธอไม่มีสิทธิ์ไปหวงเพื่อนเธอ” โทโมะเถียงกลับบ้าง 
 
“นายเป็นเสือผู้หญิง ก็พูดได้ดิวะ! นี่เพื่อนฉันนะ!อีกอย่างเฟย์ก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขื่อน จะให้หมอนั่นมาหอมแก้มได้ไง”
 
            เขื่อนมองดูแก้วกับโทโมะที่เถียงกันไม่หยุดหย่อน เขาเลยจัดการกระซิบข้างหูคนตัวเล็กเพื่อขออนุญาต ทำในสิ่งที่ป๊อปปี้มันสั่ง…ก็ได้แค่หวังว่าเฟย์จะไม่โกรธเขาหรอกนะ
 
“เฟย์ฉันขอหอมแก้มเธอนะ” เขื่อนกระซิบข้างๆหู มองหน้าร่างเล็กที่มองมาทางเขาอย่างอึ้งๆแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น เมื่อเขื่อนเห็นอย่างนั้นจึงถือโอกาสคิดเสียว่าคนตัวเล็กตอบตกลงแล้วกัน
 
 
ฟอดดดดดดดดดดดด!
            จมูกโด่งฝังลงบนแก้มนุ่ม เขื่อนไม่อยากผละออกเลยเพราะกลิ่นแป้งเด็กยังติดจมูก แก้มของคนตัวเล็กนิ่มยิ่งกว่าอะไร อีกทั้งยังหอมชื่นอกชื่นใจเขาเสียอีก..
 
“เฟย์!แกปล่อยให้เขาหอมแก้มแกหรอ!” แก้วมองเพื่อนสนิทอย่างไม่เชื่อสายตา ได้ยินเสียงหัวเราะของไอ้เสาไฟฟ้าที่เย้ยเขา ยิ่งทำให้นึกแค้นใจ เลยได้แต่เบ้หน้าใส่ แล้วหันไปมองเฟย์ที่นั่งก้มหน้าเขิน
 
            ช่วงเวลาของการเล่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว คนอื่นๆก็เริ่มทยอยกันกลับบ้าน ฟางที่นอนจมขวดเฟล้าเธอโดนซัดจนน๊อค นอกจากฟางจะแพ้แล้วยังต้องดื่มแทนป๊อปปี้อีก ยิ่งทำให้เธอเมาจนหมดสภาพ 
 
“เธอไม่เคยเป็นแบบนี้นะ” ว่าแล้วก็ช้อนแขนใต้ขาของฟาง ก่อนจะกวาดมือประคองศีรษะ แล้วจัดการอุ้มฟางไว้
 
“อื้อออ ป๊อปน่า~” คนตัวเล็กโอบรอบคอของป๊อปปี้อย่างลืมตัว คงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ก่อนจะซบหน้ากับอกกว้างแล้วหัวเราะออกมาอย่างคนไร้สติ
 
            เขาอุ้มฟางขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเอง ก่อนจะวางคนตัวเล็กไว้บนเตียง กลิ่นเหล้าฟุ้งไปทั่ว ป๊อปปี้ยกมือขึ้นบีบจมูกตัวเองก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำและออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำเย็นๆ
 
“ฟาง ตื่นขึ้นมาก่อนครับ” ป๊อปเข้าพยุงตัวคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นนั่ง แต่เพียงไม่นานที่นั่งได้ตามต้องการก็ล้มลงไปนอนอีก เสียงอื้ออึงและงัวเงียบ่งบอกว่าลฟางไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
 
“อื้อออ ร้อนนน~ป๊อปปปป~” น้ำเสียงงัวเงีย เปลือกตาบางที่เปิดบ้างปิดบ้างตามประสาคนเมา ฟางคงไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำให้อีกคนกลืนน้ำลายตัวเองไปหลายอึก เพียงเพราะการกระทำตรงหน้าของเขา
 
            เมื่อมือบางเลื่อนลงมาปลดกระดุมเสื้อจากคอมาจนถึงสะดืออย่างลืมตัว แล้วยิ้มอ่อนๆมองมาที่ป๊อปปี้อย่างยั่วยวน คนตัวสูงที่ไม่สามารถละสายตาไปจากผิวขาวๆน่าทะนุถนอมนั่นได้เลย..ทั้งๆที่เมื่อคืนเขาก็ได้สัมผัสมันไปแล้ว แต่วันนี้ความต้องการของเขาหวนกลับมาอีกครั้ง..
 
“เธอกำลังยั่วฉันนะ” เขาว่าแล้วก็นอนคร่อมคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว มือบางที่โอบรอบคอของป๊อปปี้ยิ่งทำให้อีกฝ่ายชอบใจ
 
“ฉันน่ะ…รักนาย…นะ” ฟางเอ่ยขึ้นทั้งๆที่เปลือกตากำลังปิด
 
“ครับ”
 
“แต่ฉัน!..ไม่รู้…ความรู้สึก…ของนายเลย..จริงๆ” ฟางว่าแล้วก็ยิ้มเจื่อนๆ เปลือกตาบางเปิดอีกครั้ง เช่นเดียวกับมือบางที่เลื่อนต่ำสัมผัสใบหน้าของคนด้านบนอย่างช้าๆ
 
“ผม…”
 
“มายด์…เธอยัง..อยู่ใน…ใจของ..นาย” ฟางเสียงแหบพร่า ดวงตากลมโตมองคนตัวสูงแล้วเจ็บหัวใจอยู่ลึกๆ ทั้งๆที่เมาขนาดนี้ แต่เขาก็เก็บความรู้สึกตัวเองไม่มิด
 
“…”
 
“แล้วฉัน…” ฟางพยายามเปิดตาแล้วมองป๊อปปี้อย่างแน่วแน่ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อไป “เคยอยู่…ในใจนาย..บ้างมั้ย..ป๊อปปี้” เพียงเท่านั้นมือบางก็ตกลงมาแนบที่นอนพร้อมๆกับแขนเรียว บ่งบอกว่าฟางหลับไปแล้ว
 
            เหลือเพียงป๊อปปี้ที่ยังคงมองตาฟางอยู่อย่างนั้น ดวงตาเล็กที่หลับพริ้มแต่กลับมีหยดน้ำตาที่ไหลรินออกมา เขาเอื้อมมือปาดน้ำตานั้นเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือขึ้นเกลี่ยผมบางอย่างค่อยๆ แล้วมองดูใบหน้าหวานอย่างเดิม
 
“ตอนนี้ไง…ตอนนี้เธออยู่ในใจของฉัน…แค่คนเดียว” ว่าแล้วป๊อปปี้ก็เปลี่ยนจากขึ้นคร่อมมานอนข้างๆแทน เอื้อมแขนแล้วโอบกอดฟางไว้แน่น เหมือนไม่อยากจะปล่อยให้หนีไปอีกแล้ว
 
          …เพียงแค่นึกถึงคำพูดของคนตัวเล็กที่เขาไม่เคยรู้เลยว่าฟางกังวลมาขนาดนี้...เขาบอกไม่ได้ว่าต่อจากนี้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง
 
            ขอแค่คืนนี้เขาได้กอดฟาง ให้ฟางด้อยู่ข้างๆเขาแบบนี้ต่อไป…
 
 
            เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว…

 
ห่างหายไปเนิ่นนานจริงๆ มาอัพแต่ละตอนก็นานแสนนาน
ไรต์ขอโทษด้วยจริงๆค่ะที่ผิดสัญญาว่าจะพยายามมาอัพให้เร็ว 
ตอนนี้ไรต์ไม่สบายเลยอัพช้ามากเลย ต้องขอโทษจริงๆค่ะ 
ไรต์คิดว่าลีดเดอร์อาจจะเบื่อคำพูดของไรต์ไปแล้ว แต่ก็อยากให้ติดตามกันได้เรื่อยๆ เพราะไรต์จะกลับมาอัพให้จบแน่นอน 
สำหรับตอนนี้ก็ขอกำลังใจไม่รู้ว่ายังจะมีให้กันอีกรึเปล่า ขอบคุณค่ะ