C H A N G E .

CHAPTER 15
 
“เราขอโทษนะ..”  เฟย์เอื้อมมือผลักอีกคนให้ออกห่าง จนเขื่อนเซเล็กน้อย ดวงตาคมมองเฟย์ด้วยความตกใจ เธอจ้องหน้าอีกคนอย่างรู้สึกผิดแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้..นอกเสียจากวิ่งออกไปให้ไกลที่สุด
 
 
“เฟย์!” เขื่อนทำได้เพียงเรียกให้อีกคนหันมาสนใจเขาบ้าง แต่ไม่เลย..
 
 
 
 
            ป๊อปปี้เดินกลับเข้ามาในห้องเรียนด้วยสีหน้าเรียบนิ่งอย่างเคย ก่อนที่ร่างสูงจะนั่งแหมะลงบนเก้าอี้ หันหน้าไปด้านขวาเพื่อนสนิทขาวเผือกที่ทำหน้าเหมือนกับอดกลั้นอะไรบางอย่าง ป๊อปปี้ก้มหน้ามองกึ่งกลางลำตัวระหว่างขาของโทโมะ..ที่เจ้าตัวกำลังจับมันอยู่
 
“มึงเป็นไรวะไอโมะ” ป๊อปปี้ตัดสินใจถามออกไป เมื่อเห็นสีหน้าของอีกคนที่ดูดูแล้วคงไปโมโหใครมา
 
 
“ไอป๊อป! กูฝากไปบอกญาติมึงด้วยว่า!..กู-ไม่-มี-วัน-ยอม-แพ้” ว่าแล้วก็ทุบโต๊ะตัวเองด้วยความหงุดหงิด ป๊อปปี้มองดูอีกคนแล้วถอนหายใจ ก็คงหนีลูกพี่ลูกน้องของเขานั่นแหละ..แก้วน่ะ
 
 
            ว่าแล้วก็หันไปทางซ้ายบ้าง เพื่อนสนิทหน้ายาววันนี้แปลกไปจากทุกวันตั้งแต่คบกันมา ดวงตาคมเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างเหมือนกับเล่นเอ็มวีอะไรอยู่อย่างนั้น
 
“มึงเป็นไรอีกคนวะไอเขื่อนแตกแล้วปากมึง..ไปโดนหมาฟัดมาไง?” ทันทีที่ถามออกไปแล้ว ป๊อปปี้ก็เพิ่งสังเกตเห็นมุมปากของเพื่อนสนิทที่ช้ำเลือด คนถูกถามจึงหันหน้ากลับมามองหน้าคนถามนิ่ง
 
 
“มึงเคยเป็นป่าววะ…มีคนมาทำให้รู้สึกรักแล้วก็…จากไป”  ป๊อปปี้ตบหน้าผากตัวเองอย่างเซ็งๆ
 
            ดราม่ามาแต่ไกลเลยนะไอ้สัส!
 
CHANGE
 
            เลิกเรียนแล้วแต่เขื่อนยังนั่งอยู่ที่เดิม เหม่อมองออกตึกสามหวังจะได้เห็นร่างบางเจ้าของลักยิ้มมุปากเดินออกมา ใบหน้าหวานตากลมโตริมฝีปากกลีบกุหลาบ ที่ทำเอาใจของเขาละลายจนแทบจะทนไม่อยู่..
 
 
“เมื่อไหร่จะมองตรงนี้~คนที่อยู่ข้างเธอ~”  บรรเลงเพลงปลอบใจตัวเองให้หายเศร้า ก่อนที่ห้วงความคิดจะหยุดไปเพราะโดนใครบางคนตบกะบาลเข้า
 
 
โป้ก!
“มึงดราม่าพอยัง  กูจะรีบกลับบ้าน ไอป๊อปมันก็กลับไปนานแล้วเนี่ย”  โทโมะสบถออกมาอย่างเอือมๆ เขื่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วพาดไว้กับบ่า
 
 
“ไอโมะ มึงเคยหวั่นไหวเพราะใครบางคนมั้ยวะ” เขื่อนถามขึ้น เรียกสายตาของเพื่อนตัวขาวได้เป็นอย่างดี คนถูกถามกระตุกยิ้มอย่างมีเลศนัย
 
 
“ก็..สาวๆในสต๊อกกูไง”
 
 
“นี่กูจริงจังนะไอสัส อย่าเอาผู้หญิงที่มึงเล่นๆมาเปรียบเทียบกับความหมายของกูเว้ย” เขื่อนว่าแล้วก็เดินออกจากห้องพร้อมๆกับโทโมะ 
 
 
“มึงดราม่าหนักนะเขื่อนแตก เป็นเชี่ยไรวะ โดนหญิงทิ้งหรอ?หรือไปทำหญิงท้อง!?” พูดจบฝ่ามือหนาของอีกคนก็กดหัวเพื่อนสนิทมุดจนจมดิน
 
 
“ ตลกมากมั้ยล่ะมึง”
 
 
“อ่ะๆ ก็ได้ๆ..มึงเป็นไรไอเพื่อนรัก”
 
 
“…กูถูกปฏิเสธว่ะ”  ว่าแล้วใบหน้าคมก็เจื่อนลงอย่างรวดเร็ว ทำเอาอีกคนใจหายวูบ
 
 
“ใครวะ..กล้าปฏิเสธมึง สวยป่ะ!แล้วกูรู้จักป่ะ” โทโมะกระโดดเขาไปหาอีกคนอย่างมีหวัง เผื่อจะเป็นสาวๆในสต๊อกของเขา เขาจะได้ไม่ต้องไปยุ่ง
 
 
“….เฟย์”
 
 
“อ๋อ..เฟย์..เชี่ย! เดี๋ยวนะ! เฟย์เพื่อนยัยหมาบ้านั่นอ่ะนะ! มึง..แน่ใจหรอวะ”
 
 
“ทำไมวะไอโมะ เฟย์กับแก้วคนละคนกัน อีกอย่างเฟย์…ก็ไม่ได้ปากจัดเหมือนแก้วนะเว้ย” เขื่อนแย้งกลับ แต่เพียงแค่เอ่ยชื่อของอก้วมันกลับทำให้อีกคนแทบบ้า
 
 
“มึงอย่าพูดชื่อยัยนั่นให้กูได้ยินอีกนะ ไม่งั้นกูจะฆ่ามึง” ไม่ว่าเปล่ายังทำท่าเอาเป็นเอาตาย ส่งผลให้เขื่อนมองดูแล้วส่ายหัวเอือมๆ
 
 
“เขาว่ากันว่า เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น..ไม่แน่มึงกับแก้วอาจจะได้กันก็ได้..โอ้ย!ไอโมะ!กูเจ็บ” เขื่อนต้องร้องโอยออกมา เมื่อเพื่อนสนิทได้ถีบส่งเขาจนถลาออกไป…แต่กลับชนกับใครอีกคน
 
“โอ้ย!/อ๊ะ!” สองเสียงร้องพร้อมกัน ก่อนที่ร่างของทั้งสองจะล้มทับกันเสียได้
 
 
            และเพียงแค่ดวงตาคมค่อยๆปรับโฟกัสคนใต้ร่างก็ทำเอาชะงัก พร้อมกับใจที่กำลังสั่นระรัว ใบหน้าหวานดวงตากลมโตใบหน้าที่เขาคิดถึงอยู่ทั้งวัน
 
“ขะ..ขอโทษเฟย์”  ว่าอย่างนั้นก็ดันตัวเองออกจากเฟย์ เมื่อเห็นคนใต้ร่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่แพ้กัน
 
 
“ม…ไม่เป็นไรหรอก เขื่อนไม่เป็นไรใช่มั้ย”
 
 
            ทำไมถึงต้องพูดเหมือนกับเป็นห่วง…
 
            ทำแบบนี้เขื่อนคงตัดใจจากเฟย์ได้ยากเหลือเกิน….
 
 
“ม่ะ..เดี๋ยวฉันช่วย” เขื่อนหยัดตัวเองขึ้น ก่อนจะส่งมือให้คนเฟย์ที่ยังนั่งกองอยู่บนพื้น
 
 
“ข..ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก” ว่าแล้วเธอก็ใช้แรงของตัวเองให้ลุกขึ้นจากที่ก่อนจะค่อยๆส่งยิ้มให้ร่างสูงหน่อยๆ มือหนาค่อยๆเลือนกลับมาแนบลำตัว
 
 
“เห่อะ!/ชิ!” แต่อีกสองคนนี่สิ ที่เชิดหน้าใส่กัน แก้วจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อเห็นใบหน้ากวนโอ๊ยของไอมนุษย์ปากหมาที่ถึงจะอยู่เฉยๆก็สามารถกวนอารมณ์เธอได้ทุกเมื่อ
 
 
“ไปเหอะไอเขื่อน กูไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน” โทโมะว่าอย่างนั้น ก่อนจะเดินลากคอเพื่อนสนิทของเขาออกไปทันที ไม่ลืมที่จะหันหลังมาเบ้ปากใส่อีกคน
 
 
“ไอโรคจิต! นายมันบ้าที่สุดเลย!” เสียงเล็กที่ตะโกนด่าอีกคนนึกปวดใจ ก็ไม่รู้ทำไมเธอถึงต้องทะเลาะกับโทโมะนานขนาดนี้ รู้แต่ว่าพอเจอหน้าจำต้องเถียงกันอยู่เรื่อย ไม่เคยมีครั้งไหนหรอกที่ได้พูดดีๆกัน
 
 
“ไปเถอะเฟย์ ฉันอยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว” แก้วพูดแล้วเดินหน้าบูดออกไป ทิ้งไว้แค่เฟย์ที่ยังคงยืนมองแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินไปกับโทโมะอย่างช้าๆ
 
            เธอไม่กล้าเข้าใกล้อีกคนเลยด้วยซ้ำ..
            ขืนอยู่ใกล้เธอมากเท่าไหร่ เขาก็มีแต่เจ็บตัว…
 
 
 
CHANGE
 
 
 
            ป๊อปปี้เดินเข้ามาในบ้านอย่างเช่นทุกวัน และทุกครั้งที่เดินเข้ามาจะพบร่างเล็กที่นอนฟุบอยู่บนโซฟาอีกอย่างเคย และอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะอย่างน่ารับประทาน แต่ดูเหมือนเขาจะปิดประตูดังเสียหน่อยถึงทำให้คนที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมาได้
 
 
“งื้อ…โอ๊ะ! ป๊อป!กลับมาแล้วหรอ” และเพียงแค่ฟางเห็นเขา ก็รีบวิ่งแจ้นเข้ามาหาเขาด้วยดวงตาขี้เซา
 
“ไปล้างหน้าซะ” นิ้วชี้เรียวยาวที่จิ้มลงบนหน้าผากของอีกคนจนเจ้าของหน้าผากยู่ปากเซ็งๆ ก่อนที่ฟางจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำตามที่ป๊อปปี้บอกในที่สุด
 
 
            คนตัวสูงมองดูอาหารที่ถูกจัดบนโต๊ะอย่างเคย ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ตัวประจำ กวาดสายตาดูอาหารวันนี้ล้วนมีแต่ของชอบเขาทั้งนั้น ฟางรู้เรื่องของเขาไม่แพ้กับแม่เลยเขาคิดอย่างนั้น แต่แล้วห้วงความคิดก็หยุดไปชั่วขณะเมื่อได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังออกมา
 
“ป๊อปปี้ ไม่มีอะไรจะบอกฉันหน่อยหรอ” ฟางนั่งแหมะลงบนเก้าอี้ข้างๆป๊อปปี้ แล้วกระพริบตาปริบๆเหมือนรอคำพูดของอีกคน
 
 
“…อะไร”
 
 
“ก็!...เรื่อง..ที่โรงเรียนนายพาไปเที่ยวไง” ร่างเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เมื่อได้รู้หลังจากที่แก้วโทรมาหาเธอ ว่าให้พาเพื่อนไปได้หนึ่งคน ซึ่งถ้าป๊อปปี้ไปเขาก็พาฟางไปได้เช่นกัน
 
 
“ฉันไม่ไป” เพียงเท่านั้นรอยยิ้มของฟางก็หุบลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าคมเงยจากจานของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นออกจากที่นั่งเตรียมจะขึ้นไปบนห้อง
 
 
“แต่ฉันอยากไปนะป๊อป!...แค่ไปเที่ยวเอ…”
 
 
“ฉันไม่ไป คือไม่ไป..เธอหยุดพูดมากสักที น่ารำคาญ”  ป๊อปปี้พูดขัดขึ้นอย่างทันควัน ฟางถอนหายใจเฮือกใหญ่
 
 
“ฉันคิดว่านายจะรู้ว่าฉัน..อยากไปมานานแค่ไหน ทำไมเรื่องแค่นี้..นายถึงต้องห้ามฉันด้วยป๊อป”  ฟางพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ เธอแค่อยากออกไปด้านนอกบ้างอยากไปเที่ยวบ้างไม่ใช่อยู่แต่ในบ้านและฟังเสียงป๊อปปี้ที่คอยกระแทกกระทั้นใส่เธออยู่ทุกวัน
 
 
“…”
 
 
“พูดอะไรหน่อยสิป๊อปปี้” ฟางเอ่ยเสียงเบาลง เมื่อเห็นป๊อปปี้ไม่ยอมตอบเธอ แต่กลับเดินหนีแล้วเข้าไปในห้องของตัวเอง
 
 
            ทิ้งฟางที่ยืนไหล่ตกกับนิสัยเดิมๆของอีกคน เปลี่ยนยังไงก็ไม่เคยได้เลยสักครั้ง คนตัวเล็กตัดสินใจเดินขึ้นห้องของตัวเองไปบ้าง ไปพร้อมๆกับความรู้สึกน้อยอกน้อยใจ..เธอกำลังโกรธป๊อปปี้ แต่คราวนี้ถึงอีกคนห้ามยังไงเธอก็จะไป..
 
            ไปให้พ้นจากบ้าอำนาจ…
 
            คน ที่ชื่อป๊อปปี้..
 
 
 
            ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะโยนกระเป๋าไปบนโซฟาข้างๆเตียง ล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า และตอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ดวงตาคมเหลียวดูกรอบรูปที่ตั้งประดับไว้บนหัวเตียง รูปคู่ของเขากับมายด์ ใบหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวขัดกับใบหน้าบึ้งตึงของเขา ป๊อปปี้เอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปของตัวเองมาดูอยู่สักพัก
 
 
“เธอจะกลับมาใช่มั้ย”  ถามออกไปด้วยหัวใจที่กระตุก รูปปากหยักได้รูปกระตุกยิ้มขึ้น นึกสมเพชตัวเองที่นั่งจมปรักอยู่กับอดีตไม่หายไปไหน
 
 
“ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้ด้วยมายด์ ทำไมฉันต้องห้ามยัยนั่นไม่ให้ไป…ฉัน…ฉันแค่ไม่อยากให้เขาเจอกับพี่กวิน…ฉันผิดมากไง?”  ป๊อปปี้ว่าจบก็วางรูปของเขาไว้ที่เดิม แต่มือหนากลับไม่ได้สังเกตว่ากรอบรูปนั้นแทนที่จะตั้งตรงไว้อย่างเดิมกลับถูกเจ้าของรูปจับคว่ำเสียอย่างนั้น
 
            ความสำคัญของหญิงสาวคนนั้นเริ่มลดน้อยลงแล้วหรอสำหรับป๊อปปี้..
 
 
 
“.....” ว่าแล้วก็พลิกตัวเองให้นอนดีๆ พาดแขนไว้ใต้ศีรษะก่อนจะนอนทับลงไป
 
“ฉันคิดว่านายจะรู้ว่าฉัน..อยากไปมานานแค่ไหน ทำไมเรื่องแค่นี้..นายถึงต้องห้ามฉันด้วยป๊อป”
 
 
            ให้ตายเถอะ! ฟางกำลังเข้ามาก่อกวนหัวใจของป๊อปปี้อย่างหนัก ร่างสูงพลิกกายไปขวาทีซ้ายที สุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นนั่งก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถ้าได้อาบน้ำไปหวังว่าฟางจะออกจากสมองของเขาได้เสียที
 
 
 
            แสงแดดรอดผ่านผ้าม่านปะทะกับดวงตาคู่มนที่ค่อยๆลืมขึ้นมาก่อนจะยีตาน้อยๆ ป๊อปปี้หยัดตัวเองขึ้นจากการนอน มองออกไปด้านนอกในยามเช้า โทรศัพท์มี Miss call อยู่หลายสาย เจ้าของโทรศัพท์หยิบมันขึ้นมาเพ่งดูได้สักพัก ก็มีคนโทรเขามาเสียก่อน
 
“ฮัลโหล”
 
[ไอป๊อปมึงไม่มาจริงดิ อีกครึ่งชั่วโมงรถจะออกแล้วเนี่ย]  ปลายสายถามอีกครั้งด้วยความรีบ ป๊อปปี้ถอนหายใจออกมาก่อนจะตอกกลับ
 
“กูไม่ไป กูว่ากูบอกมึงหลายครั้งแล้วนะ” ป๊อปปี้ว่าแล้วก็เดินออกจากห้อง เหมือนความผิดปกติของบ้านทำเอาเขาชะงัก
 
 
[มึงไปเหอะ กูอยากให้มึงมาเนี่ย..อีกอย่างฟาง..]
 
“แป๊ปนะไอโมะ เดี๋ยวกูมา” ปลายสายพูดไม่ทันจบ อีกคนก็พูดตัดขึ้นมาเสียก่อน ป๊อปปี้ไม่รีรอ เขาวิ่งไปยังห้องครัวเป็นที่แรก ทันทีที่เข้ามา เช้าวันนี้ไม่มีอาหารเหมือนเช่นทุกวัน ป๊อปปี้ตัดสินใจขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง เอี้ยวตัวไปยังห้องข้างๆ
 
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
“ฟาง!” เรียกเจ้าของห้องเสียงดัง ในใจกำลังร้อนลุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้ มือหนาไม่รอฟังเสียงของคนในห้องเขาถือวิสาสะเปิดเข้าไปอย่างรวดเร็ว
 
            และความว่างเปล่าภายในห้องทำเอาเขาใจกระตุก ยกมือขึ้นยีหัวตัวเองอย่างคิดหนัก ป๊อปปี้ตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองอีกครั้ง
 
“ไอโมะ ฟางอยู่กับมึงรึเปล่า” ป๊อปปี้ถามไปอย่างรีบร้อน
 
[อ้าว นี่มึงไม่รู้หรอว่าฟางมากับแก้ว]
 
“ว่าไงนะ! ให้ตายเถอะ!” เขาตัดสินใจตัดสายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งแจ้นหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
 
 
            ไม่คิดจะฟังกันบ้างเลยใช่มั้ยฟาง!....

 
จบไปแล้วอีกตอนนนนน ฟางนี่ดื้อไม่ใช่เล่นเลยจริงๆ 555 เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อรอติดตามกันด้วยนร้าาา
 
อย่าลืม เม้น เพื่อเป็นแรงกำลังใจ รวมถึง ให้คะแนนความพึงพอใจ หรือ กดติดตาม ถ้าเกิดติดจายยยย
 
สปอยตอนหน้าา
“เธอเลิกทำตัวแบบนี้สักทีฟาง! เธอไม่รู้หรอกว่าทำไมฉันถึงต้องทำแบบนี้! เธอมันจะไปรู้อะไรวะ อยากอยู่ใกล้มันมากรึไงไอพี่กวินนั่นน่ะห้ะ!”
“ไม่ใช่อย่างนั้นป๊อป…” 
 
“เออได้! ต่อจากนี้เธอจะไปอยู่ใกล้ชิดมันยังไงก็ได้ แต่ระหว่างเธอกับฉัน..ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก”