C H A N G E .
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.13 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กันยายน พ.ศ. 2558 21.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
14) เช้งค์สิบสี่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
CHANGE
“ฟางน่ะ น่ารักดีนะ”
ร่างสูงที่เตรียมท่าจะเดินไปจำต้องหันมาหาต้นเสียง ใบหน้าคมกำลังแดงระเรื่อมือทั้งสองที่ค่อยๆกำจนแน่น ป๊อปปี้สบตากับอีกคนด้วยใจร้อนรุ่ม เมื่อเห็นรอยยิ้มเยอะเย้ย
“ว่าไงนะ..”
“ฉันบอกว่า..ฟางน่ารักดี แฟนนายหรอป๊อปปี้” กวินเดินจ้ำอ้าวเข้าไปตรงหน้าป๊อป ร่างสูงกระตุกยิ้มพลันเมื่อเห็นสีหน้าของอีกคนที่กำลังเดือดเต็มที่
“…อย่ายุ่งกับเธอ” ว่าแล้วสายตาคมก็มองหน้าคนตรงหน้าอย่างฉุนเฉียว เรียกรอยยิ้มของกวินได้อีกอย่างเคย
“ตอบไม่ตรงประเด็นนี่..” ว่าพลางค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ “แฟนนายหรอ..”
“…”
“ไง..ตอบไม่ได้รึไง คำถามง่ายๆเองนะ…” ร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะกระแทกเสียงใส่หนึ่งครั้ง ก่อนจะเดินออกไปไม่ลืมที่จะกระแทกไหล่ของอีกครั้งอย่างแรง
“….”
เขาคิดไม่ออกว่าตอนนี้ควรทำอย่างไรต่อไป..ยังไงก็ยอมให้กวินยุ่งกับฟางไม่ได้..ทำอย่างนั้นไม่ได้
“ไอป๊อป ไปแดกข้าวกัน..” โทโมะเดินมาคล้องคอเพื่อนสนิทก่อนจะทำหน้าเหยเก เมื่อเห็นสีหน้าเพื่อนรักไม่สู้ดีนัก
“..กูไม่หิว”
“ มึงเป็นไรวะ..หน้ามึง..ดูไม่ค่อยดีนะเว้ย” โทโมะถามขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เพื่อนตัวของจะเบี่ยงตัวเดินออกไป ทิ้งไว้แค่เขาที่ยืนอยู่เพียงคนเดียว
ป๊อปปี้เดินออกมาอยู่ใต้ต้นไม้สักพัก นั่งหวนนึกถึงคำพูดของกวินที่ไม่รู้จะเอาจริงหรือไม่
..แต่เขายอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ พลันนึกถึงเรื่องไปเที่ยวครั้งนี้..ทั้งๆที่คิดว่าจะเปลี่ยนใจให้ฟางไปด้วยอยู่แล้วเชียว ดันมาได้ยินคำพูดของกวินความคิดก็พลันวนกลับมาที่เดิม
ยังไงฟางก็ไปไม่ได้…
เขาไม่ให้ไปเด็ดขาด!
“โอ้ย!” เสียงร่างสองร่างเดินชนกันอย่างจัง ร่างเล็กเกือบจะหงายหลังล้มลงไปกับพื้นแต่ดันโชคดีที่คู่กรณีช่วยเอาไว้ได้
“นาย! โทโมะ!” เสียงแหลมแป๊ดดังขึ้น แก้วเห็นอย่างนั้นก็ถอนใจเฮือกใหญ่ รีบปล่อยอีกคนโดยที่คนตัวเล็กยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“รู้งี้ไม่น่าช่วยเล้ยยย” ว่าไปแล้วก็โดนจิกตากลับมาอีกครา
“ฉันก็ไม่ได้อยากให้นายมาแตะเนื้อต้องตัวเหมือนกันนั่นแหละ!ไอ้บ้ากาม!” คนตัวสูงได้ยินอย่างนั้นก็เลือดขึ้นหน้า อุตส่าห์อยู่เฉยๆนะ แต่คนตัวเล็กนี่สิที่หาเรื่องให้เขา
“นี่ฉันยังไม่ทำอะไรเธอเลยนะ!มากล่าวหาคนอื่นแบบนี้ได้ไงวะ!” ไม่ว่าเปล่าขายาวๆก็เริ่มเขยิบเข้าไปใกล้จนร่างเล็กต้องถอยห่าง
“ไอบ้านี่!ถอยออกไปเลยนะเว้ย!” มือบางดันอกกว้างให้ถอยออกห่าง เมื่อรู้ว่าตัวเองมาถึงทางตันเข้าให้แล้ว
“ไม่ถอย!เธอต้องขอโทษฉันนะ..แก้ว” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน คำหลังที่เธอไม่เคยได้ยินจากปากร่างสูง คือชื่อจริงๆของแก้ว โทโมะไม่เคยออกออกมามีแต่เรียกว่าทอมบ้าง ปากเสียบ้าง
แต่เวลาได้ยินมันดูตะหงิดๆใจนิดหน่อย...
“ออกไปนะ..ไอ้บ้าโมะ..” ดวงตาเล็กที่สั่นเครือ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเลื่อนใบหน้าคมเข้ามาใกล้ๆมากยิ่งขึ้น แก้วเบือนหน้าหนีเพราะหัวใจเธอมันกำลังเต้นแรงจนแทบจะทะลัก
“เวลามองเธอใกล้ๆแล้วเนี่ย…น่ารักเหมือนกันแฮะ” ดวงตาคมสำรวจใบหน้าเล็กที่ขึ้นสีจัด ก่อนที่คนที่เสียงเปรียบจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของอีกคน
“ออกไปนะไอ้โรคจิต!!!!” ไม่อยู่เฉยขาเรียวก็ยกขึ้นปึกที่จุดกึ่งกลางระหว่างขาของอีกคนจะคนตัวสูงขดตัวอย่างรวดเร็ว
“โอ้ย!ธะ...เธอ!” มือหนาปิดแก่นกายตัวเองด้วยความเจ็บปวด ร่างสูงค่อยๆทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างรวดเร็ว
“แบร่!ไอลามก!สมควรแล้ว!” ว่าแล้วก็วิ่งหนีตะเลิดออกไป ทิ้งให้อีกคนนั่งกุมของสงวนของตัวเองด้วยความแค้นใจ
“แสบจริงๆนะแก้ว" ใครที่กล้าทำกับเขามากขนาดนี้ก็คงไม่พ้น ยัยปากจัดแก้วอีกแล้ว
ฝากไว้ก่อนเถอะ…
คนตัวเล็กนั่งกินข้าวเพียงลำพัง ใบหน้าเล็กตากลมโตที่ดูน่ารัก หรือแม้แต่รอยบุ๋มข้างแก้มจึงเกิดเป็นที่สนใจของเพื่อนหลายๆคนโดยเฉพาะกับเพศตรงข้าม….เฟย์ก้มหน้าก้มตากินข้าวไม่สนใจเสียงรอบข้างที่คอยกระแซะไม่หยุดหย่อน
“เฟย์จ๋า ไม่คุยกับฉันจริงๆหรอ นี่ฉันมาตามจีบเธอเลยนะ” ว่าแล้วคนพูดก็ตัดสินใจนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กที่ยังคงไม่สนใจคนพวกนั้น
ทั้งๆที่ความจริงแล้วเธอกำลังกลัวมากก็ตาม…
“….”
“เงียบอีกแล้วหรอ ทำไมชอบเงียบจังวะ มีปากทำไมไม่พูดครับ..เป็นใบ้หรอ” ผู้ชายร่างท้วมอีกคนเดินเข้ามาใกล้ ไม่ว่าเปล่ายังคว้าจานของร่างเล็กแล้วปัดมันออกไป
“…นะ..นาย ต..ต้องการ อ..อะ..ไร” เลือกถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ตาโตมองคนเกเรที่รุมล้อมเขาสี่ห้าคน
และนี่..คือสาเหตุที่เฟย์ไม่อยากมีเพื่อนคนอื่นอีก นอกจากแก้ว
“พูดแล้วหรอตัวเล็ก ฮ่าฮ่าฮ่า น่ารักจังเลยนะเราอ่ะ” ร่างสูงอีกคนเอื้อมมือจับแก้มของอีกคนอย่างถือวิสาสะ ร่างเล็กก้มหน้าไม่อยากต่อสู้ใดๆทั้งสิ้น เพราะรู้ว่าขืนสู้ไปก็ไม่มีประโยชน์
ทุกการกระทำของคนพวกนั้นถูกจับจ้องกับผู้คนทั้งโรงอาหาร ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยหรือบางคนก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วเฟย์จะโดนแบบนี้
“อ…ออกไปนะ” เฟย์เขยิบหนีคนตัวโตกว่าอย่างกล้าๆกลัว
“กลัวหรอจ้ะน้องเฟย์..ไม่ต้องกลัวนะจ้ะ พี่อยู่ตรงนี้เองนะ” คนพวกนั้นค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็กแล้วคว้าแขนเล็กนั้นไปอย่างรวดเร็ว เฟย์ทำหน้าเหยเกเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบที่แขนอย่างแรง
“ป…ปล่อยนะ” ดวงตากลมโตเริ่มสั่นไหว คลอไปด้วยน้ำตาเต็มทน
หมับ!
“เห้ย….ทำไรวะ” เสียงเรียบนิ่งดังขึ้นด้านหลังคนที่คว้าแขนร่างเล็ก
ใบหน้าคมคายจมูกโด่งได้รูปพร้อมกับผิวสีแทนที่เป็นเอกลักษณ์ของคนที่เพิ่งมาใหม่ คนตัวสูงจ้องหน้าคนที่บีบแขนเฟย์อย่างเคียดแค้นดวงตาคมมองอีกคนอย่างไม่ลดละ..และเธอก็จำผู้ชายตรงหน้าได้ดี…
“เขื่อน..”
“…มึงทำไรวะ!” เขื่อนตะคอกใส่นักเลงตรงหน้าอยางเหลืออด เมื่อเห็นน้ำตาของเฟย์ที่ไหลลงมา
“มึงเป็นใครวะ!มึงกล้าตะคอกใส่กูหรอ!”
ผัวะ!
หมัดหนักๆของเขื่อนทุ้มเข้าใส่หน้าของอีกคนจนหน้าหันไปอีกทางพวกนักเลงที่ล้อมเฟย์มองเขื่อนแล้วบิดข้อไม้ข้อมืออย่างหาเรื่อง
ทั้งสามคนเข้าล้อมรอบเขื่อนแทนเมื่อเห็นว่าลูกพี่ของตัวเองนอนจมกองเลือดที่เขาเพิ่งชกไปเมื่อครู่ ร่างสูงกวาดสายตาดูนักเลงทั้งสามอย่างเอาเรื่อง
ผัวะ!ผัวะ!
“มึง!!” ส่งเสียงร้องไม่ลดละ ร่างสูงส่งหมัดหนักๆไปอีกครั้ง ไม่ลืมที่จะเตะส่งท้าย เมื่อเห็นด้านหลังมีนักเลงอีกสองคนที่เตรียมจะเอาเรื่องเขา หากแต่เท้าขาวๆก็ไวเท่าความคิด
ผลั่ก!
ก่อนจะเตะหนักๆไปหาอีกสองคนจนล้มไปกองกับพื้น ดูเหมือนไอลูกพี่มันจะไม่ยอมเมื่อพยายามลุกขึ้นมาต่อสู้อีกครั้ง หมัดหนักๆของร่างสูงก็ทุ้มเข้าใส่จนอีกคนล้มไปกองกับพื้นอีกครั้ง
“มึงจำเอาไว้!อย่ายุ่งกับคนของกู!” ว่าเสร็จเขื่อนจึงคว้าแขนเล็กก่อนจะพาลากออกไปอย่างรวดเร็ว
ไม่ได้ดูสีหน้าของอีกคนเลยว่ากำลังตกใจมากแค่ไหน..เฟย์จึงยอมโดนอีกคนลากออกไปอย่างง่ายดาย ด้วยหัวใจที่กำลังเต้นอย่างหนัก..ไม่นานทั้งสองจึงวิ่งมาไกลพอสมควร เขื่อนพาเฟย์มาในมุมๆหนึ่งของโรงเรียนซึ่งคนตัวเล็กเองก็ไม่รู้ว่ามันคือตรงไหนของโรงเรียนกันแน่
“แฮ่ก แฮ่ก” เสียงหอบหายใจของเขื่อนเรียกสายตาของร่างเล็ก มือบางค่อยๆแตะบนไหล่กว้างอย่างช้าๆแล้วค่อยลูบมันเหมือนช่วยให้ผ่อนคลาย
เขื่อนก้มหน้ามองคนตัวเล็กที่เผยยิ้มให้กับเขาอย่างเป็นมิตร..ใบหน้าคมที่เห็นอย่างนั้นอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม..” เขื่อนถาม
“อ..อื้ม แต่เขื่อนดู..บาดเจ็บนะ” สีหน้าของคนตัวเล็กที่ดูกังวลมาก ทำเอาคนมองหัวใจเต้นรัว
“ฉันไม่เป็นไรหรอก…แค่ได้ช่วยเฟย์ เรื่องแค่นี้เล็กน้อย” เอ่ยออกไปแล้วหวังจะให้คนตัวเล็กคลายความกังวลลงได้บ้าง แต่ไม่เลย..เฟย์ส่ายหน้าเบาๆแล้วก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด
“เราขอโทษนะ…”
“ห…เห้ย ขอโทษไรอ่ะเฟย์ ฉันเต็มใจช่วยเธอนะ” คนหน้ายาวรีบแย้งขึ้นมาทันที
“เป็นเพราะเรา.เขื่อนถึงเจ็บตัวแบบนี้ ความจริงแล้ว…เขื่อนไม่ต้องมาช่วยเราก็ได้นะ” คนตัวเล็กหลบสายตาคมที่มองเธออย่างไม่ลดละ
เป็นเพราะเธอแท้ๆเลย…
“เพราะฉันอยากช่วยเธอต่างหากล่ะ..เฟย์ ฉันคิดว่า..เอ่อ...” เขื่อนจับไหล่เล็กที่สั่นเทาให้เผชิญหน้ากับตัวเอง แล้วค่อยๆเอื้อมมือเกลี่ยน้ำตาของอีกคนเบาๆ
“….”
“ฉันคิดว่า…ฉันชอบเธอ”
เฟย์สบตากับอีกคนด้วยหัวใจที่สั่นระรัว ใบหน้าคมค่อยๆเคลื่อนมาใกล้คนตัวเล็กเรื่อยๆจนอีกคนสั่นไปหมด..เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ถึงได้ค่อยๆหลับตาแล้วรับสัมผัสของอีกคนที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้จนจมูกของเราทั้งสองแตะกัน
“….”
“ต่อจากนี้ไป ให้ฉันปกป้องนายนะคยองซู” ว่าจบก็ดึงอีกคนที่ปิดตาลงเข้าสู่อ้อมกอดของตัวเองอย่างรวดเร็ว เฟย์สะดุ้งโหยงเมื่อแขนยาวที่กอดรัดเธอจนแน่น มือบางที่กำลังสั่นอย่างไม่มั่นใจ ว่าควรกอดตอบหรือไม่…แต่สุดท้ายแล้ว
เฟย์ก็ทำไม่ได้…
“เราขอโทษนะ..”
จบไปอีกตอนแล้วนะครัช เขื่อนเฟย์มาแต่ไกล..ตอนหน้าป๊อปฟางแน่ๆ
ฝากติดตามด้วยนร้าาาา หายไปนานต้องขอโทษด้วยนร้าา (รร.เปิดแล้ว)
หวังว่ายังมีคนให้กำลังใจไรต์อยู่นะ
เม้นนนนนนนนนนนนนนนนนน
โหวตตตตตตตตตตตตตตตตต
ติดตามมมมมมมมมมมมมมมม
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
