C H A N G E .
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.13 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กันยายน พ.ศ. 2558 21.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12) เช้งค์สิบสอง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความCHANGE 12
ป๊อปปี้วิ่งมาหยุดอยู่หน้าบ้านของตัวเอง แขนยาวจับเข้าทั้งสองข้างด้วยความเหนื่อยหอบ แหงนหน้ามองขึ้นเมื่อเห็นเงาของคนตัวเล็กที่อยู่หน้าบ้าน ดวงตาสบกันมีเพียงประตูรั้วที่กั้นไว้เพียงเท่านั้น
“ป๊อปปี้..มาทำอะไร” ฟางมองคนตัวสูงกว่าที่อยู่หน้าบ้านด้วยเหงื่อที่เปียกปอน
“ฉันมีเรื่อง..จะคุยกับเธอ” ป๊อปปี้ยืนเต็มความสูงก่อนจะมองหน้าคนตัวเล็กที่กระพริบตาปริบๆด้วยความงวยงง
ป๊อปปี้มองคนตัวเล็กที่ค่อยๆเดินมานั่งโซฟาข้างๆ ฟางสบตากับเขาก่อนจะละสายตาเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้มองเธอกลับ
“ฉันขอโทษ..” ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น ทันทีที่เสียงใหญ่พูดคนตัวเล็กที่ก้มหน้าจำต้องเงยขึ้นมา
“..เอ๋? ข..ขอโทษเรื่องอะไร” ฟางพูดตะกุกตะกัก มองอีกคนด้วยความไม่เข้าใจ ร่างเล็กขมวดคิ้วจนเป็นปม ที่ป๊อปปี้มาที่บ้านก็เพื่อมาขอโทษเธอนี่หรอ..
“เรื่องเมื่อคืน..ฉันไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป” คำพูดของป๊อปปี้ส่งผลให้คนข้างๆหน้าแดงจัด
“อ..อ๋อ ม..ไม่เป็นไร”
“เธอหลบหน้าฉันเพราะเรื่องนี้งั้นสิ” ไม่รู้อะไรถึงทำให้ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างนี้ แต่เขาก็ไม่อยากให้คนตัวเล็กต้องหลบหน้า หลบตาเขาเลยสักนิด
ป๊อปปี้ไม่ชอบ..
“ฉันไม่ได้หลบหน้านายป๊อป..เพียงแค่ ฉันแค่..” จะให้บอกยังไงว่าถ้าสบตาเข้าหัวใจของฟางจะเต้นผิดปกติ มันเร็วขึ้นจนแทบควบคุมไม่อยู่
“…นี่เธอ”
“นายมาพูดเพราะเรื่องนี้เองหรอกหรอ..นายวิ่งมาจากโรงเรียนเพื่อที่จะขอโทษ..ฉัน?” ฟางพูดด้วยใจที่เต้นถี่ เธอกำลังคิดเข้าข้างตัวเอง..
ฟางไม่รู้สายตานั้นมันหมายถึงอะไร รู้แค่ว่าเธอไม่ชอบสายตานั้นเลย..
“เอ่อ..ก..ก็...” ป๊อปปี้เกาท้ายทอยตัวเอง เขาเองก็ไม่เข้าใจหรอกว่าตัวเองจะวิ่งมาจากโรงเรียน เพียงเพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กต้องหลบหน้าและดูไม่ใช่คนเดิม..
“หื้ม? นายเป็นห่วงความรู้สึกฉันหรอป๊อป..”
ตึกก ตึกตัก
เสียงหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติของฟางและป๊อปปี้ไม่รู้ว่าจะมีใครมาได้ยินมั้ยแต่ตอนนี้เจ้าตัวกลับได้ยินมันชัดเจน เพียงแค่ป๊อปปี้กลับลืมไปว่าหัวใจของเขา..มีให้แค่มายด์คนเดียว
“…หลงตัวเองว่ะ” น้ำเสียงแข็งตึง ที่คนฟังเข้าใจยาก ป๊อปปี้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน
“…”
ปัง!
เสียงปิดประตูห้องดังขึ้น พร้อมร่างสูงที่หายเข้าไป ฟางมองดูประตูห้องที่เพิ่งถูกปิด เหมือนเรี่ยวแรงที่อ่อนวูบลง ร่างเล็กนั่งแหมะลงกับโซฟา พลันคิดถึงแต่คำพูดของคนใจร้าย...
“หื้ม? นายเป็นห่วงความรู้สึกฉันหรอป๊อป..”
“…หลงตัวเองว่ะ”
ฟางนึกย้อนเทียบกับตัวเอง มันก็คงจะจริงอย่างที่ป๊อปปี้พูด..ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เมื่อคืนที่ฟางเผลอตัว เคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบของอีกคน แล้วไหนจะหัวใจที่เต้นแรงจนห้ามไม่อยู่เพียงแค่สบตากับคนเย็นชานั่น
ฟาวไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่เธอก็ลืมนึกไปว่าความจริงแล้ว..
ป๊อปปี้ไม่เคยลืมมายด์..
แล้วทำไม..เธอถึงเจ็บปวดใจแบบนี้ล่ะ
ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ร่างสูงที่ยืนพิงประตูบานใหญ่อยู่ที่เดิม เหมือนโลกทุกอย่างหยุดนิ่ง แววตาของฟางยังตามหลอกหลอนเขา เขาไม่รู้ว่าที่พูดไปจะทำร้ายความรู้สึกของฟางบ้างมั้ย แต่มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรอที่เป็นแบบนี้..
“บ้าชะมัด!” หากแต่รอยยิ้มและภาพเบื้องหลังที่เขากอดกับฟางเมื่อคืน ยังวนเวียนไม่หาย ทั้งๆที่ใจพยายามห้ามไม่ให้รู้สึกอะไรมากกว่านั้น
แต่ทำไมถึงยากขนาดนี้..
CHANGE
วันทั้งวันป๊อปปี้ไม่ได้มาเรียน อาจเพราะเขาไม่อยากลงไปด้านล่างแล้วต้องเจอฟาง ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกกังวลมากขนาดนี้
ก๊อก ก๊อก
เสียงประตูห้องดังขึ้น ส่งผลให้ป๊อปปี้ที่เหยียดกายอยู่บนเตียงยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง ขายาวก้าวไปยังหน้าประตู ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายเป็นฝ่ายเปิดเข้ามาเสียก่อน
ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ฟางส่งยิ้มให้เขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ป๊อปไปกินข้าวกัน” ฟางเผยยิ้มกว้าง ก่อนจะเป็นฝ่ายจับมือป๊อปปี้แล้วลากออกไป
ขายาวก้าวลงมาจากชั้นบนไปยังโต๊ะอาหารที่อยู่ด้านหลัง ภาพเบื้องหน้ารายล้อมไปด้วยอาหารที่ถูกจัดเตรียม พร้อมกับส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว
“คือนายยังไม่เคยกินข้าวฝีมือฉัน..” ฟางถามขึ้น รอยยิ้มเปื้อนบนในหน้าเช่นเดิม
“..ฉันไม่หิว”
“กินนะ ฉันอุตส่าห์ตั้งใจทำให้..”
“ไม่ต้อง...เธอไม่ต้องทำให้ฉัน เพราะฉันไม่เคยขอ..” เหมือนคำพูดของป๊อปปี้จะมีผลกระทบต่อจิตใจฟางมาก ร่างเล็กหุบยิ้มฉับพลัน
ป๊อปปี้เป็นอะไร..
“นายเป็นอะไรป๊อป”
“…”
“ฉันไม่เข้าใจนายเลยสักนิด!” ฟางตะเบ่งเสียงออกมาอย่างหมดความอดทน
“ฉันไม่เคยอยากให้เธอเข้าใจฟาง!”
“…หึ”
“…”
“การที่ฉันดีกับนาย..ฉันคอยเป็นห่วง อยากให้นายมีความสุข!..ฉันคงผิดมากงั้นสิ ฮึก”
น้ำตาเอ่อไหลรินออกมา ดวงตาเล็กสั่นไหวเงยหน้ามองร่างสูงด้วยความเจ็บปวด ฟางแค่ไม่เข้าใจป๊อปปี้..ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“…ฉัน”
“นายมันบ้าที่สุดป๊อปปี้! ฮึก ฮือ”
ไม่รู้ทำไมป๊อปปี้ถึงมีอิทธิพลต่อฟางมากมายขนาดนี้..
ฟางตัดสินใจหลบหน้าป๊อปปี้ก่อนจะเดินหนีป๊อปปี้ไปอีกทั้ง ฝีเท้าต้องชะงักเมื่อฝ่ามมือหนาฉุดรั้งเธอไว้
“ฟาง!” ป๊อปปี้ไม่รู้ว่าอะไรถึงทำให้เขาตัดสินใจทำแบบนี้..รู้แค่ว่าถ้าเกิดปล่อยให้ฟางไปแบบนี้ เขาจะรู้สึกผิดมาก
“ฮึก นายกำลังทำอะไร..ป๊อป”
“ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น…”
“….”
“ฟาง…เธอไม่ต้องอดทนกับคนอย่างฉันตลอดหรอก”
“….”
“คนอย่างฉันมันไม่สมควรให้ใครมาดูแลหรอก ฉัน..”
“นายไม่ต้องพูดอะไรหรอกป๊อป ปล่อยฉันเถอะ”
“ไม่..” ป๊อปปี้ตอบเสียงแข็ง ทำไมนะ..ทำไมเขาถึงไม่รู้ว่าที่ทำไปมันเพราะอะไรกันแน่
“ปล่อย” ฟางพูดเสียงแข็งจนสุดท้ายคนกอดก็ต้องยอมปล่อยแต่โดยดี
แน่นอนว่าป๊อปปี้ผิดหวังไม่น้อยเลยทีเดียว…
ฟางหันกลับมาจ้องหน้าเขานิ่ง…
ก่อนจะเป็นป๊อปปี้ที่ต้องนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมา…
“คิกก อาหารฉันอร่อยนะอยากกินป้ะ แบร่! :p ” เมื่อกลายเป็นว่าที่ฟางทำทั้งหมดมันก็แค่..การแสดงทั้งเพ
“นี่เธอ…”
“โอ๋ๆๆๆๆ 555 ฮึก ถ้านายไม่กินอาหารฉันเนี่ยฉันนี่แหละจะเป็นคนยัดมันใส่ปากนายเอง -3-”
“หึ คิดว่าทำได้หรอ” ป๊อปปี้คงไม่รู้ตัวหรอกว่าตอนนี้ตัวเอง..กำลังยิ้ม
“ด..ได้ดิ!” ฟางยอมรับว่าอึ้งไม่น้อยเลยจริงๆที่จู่ๆป๊อปปี้ก็ยิ้ม…เธอคิดว่าคงอีกไม่นานจริงๆที่ป๊อปปี้คนเดิมจะกลับมา
“งั้นก็ลองดู”
“ห…เห้ยๆๆ ทำไมต้องไล่ฉันด้วยเนี่ย” ฟางแทบหงายหลังเมื่อจู่ป๊อปปี้ก็เดินมาทีละก้าว ด้วยสายตาเคืองๆ
“เธอคิดว่าเธอพิเศษมาจากไหนห้ะ ถึงกล้าสั่งฉันแบบนั้น” ว่าที่ก็วิ่งออกไปทีละนิดทำท่าเหมือนต้องการจับฟางให้ได้จริงๆ
“กะ..ก็ไม่พิเศษหรอก! แต่ถ้ามันทำให้นายพูดดีๆกับฉันเนี่ย..มันก็ถือว่าคุ้มนะ! แบร่! :p” ว่าจบฟางก็รีบวิ่งหนีออกไป
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!ฟาง!”
ทั้งสองวิ่งไล่จับกันเหมือนเด็กๆ มีโต๊ะอาหารที่คอยคั่นกลางเท่านั้น ฟางเผยยิ้มกว้างเมื่อเห็นท่าทีโมโหของอีกคน ไม่นานนักเธอก็แทบจะหายหลังเมื่อไปสะดุดสิ่งของบางอย่างเข้า
"โอ้ย!" ฟางล้มลงไปกองกับพื้น แล้วลูบสะโพกที่กระแทกเข้ากับพื้น ต่างจากป๊อปปี้ที่ยืนเท้าสะเอวแล้วมองดูคนบนพื้น ไม่คิดที่จะช่วยอะไร
"หึ เป็นไงล่ะ อยากอวดเก่งดีนัก"
"ป๊อปปี้!ช่วยฉันหน่อยสิ มันเจ็บสะโพกนะ!" ฟางขมวดคิ้วด้วยอารมณ์ที่ถึงขีดสุด แหงนหน้ามองคนตัวสูงที่ส่ายหัวเป็นคำตอบ แล้วยิ้มมุมปากนั่นอีก
"เก่งนักไม่ใช่หรอ ลุกขึ้นเองสิ" ป๊อปปี้ว่าพลางหัวเราะในลำคอ เมื่อเตรียมท่าจะออกต้องไปจำชะงัก
ผลุ่บ!
"โอ้ยย!ทำบ้าอะไรของเธอวะ!" ป๊อปปี้แทบอยากจะระเบิดให้ได้ซะตอนนี้ ร่างเล็กที่อยู่บนพื้นเมื่อครู่กลับขึ้นมาอยู่บนหลังเขาอย่างรวดเร็ว
"นายไม่ยอมช่วยฉันเองนะคนบ้า!" ฟางเอ่ยทั้งที่ยังขี่หลังร่างสูงอยู่แบบนั้น
"ลงไปจากหลังฉันฟาง!"
"ไม่ลงหรอก จนกว่านายจะยอมขอโทษฉัน ฮ่าฮ่า" ฟางเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดตลก ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อรู้ว่าถึงยังไงป๊อปปี้ก็ไม่ยอมขอโทษเธอง่ายๆหรอก
ป๊อปปี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ร่างสูงเอียงคอไปทางด้านหลัง แต่ต้องชะงักเมื่อใบหน้าหวานอยู่ใกล้จนจมูกแตะกัน ป๊อปปี้มองฟางที่ยังคงยิ้มหลังจากที่เพิ่งหัวเราะไปเมื่อครู่เขาสำรวจใบหน้าฟางที่ค่อยๆหุบยิ้มลง หากแต่สายตายังคงจ้องกันอยู่อย่างเดิม
หน้าทั้งคู่เหมือนมีแรงดึงดูดให้เคลื่อนเข้าหากันเรื่อยๆ ฟางกำปกคอเสื้อของป๊อปปี้จนยับ ก่อนที่เปลือกตาหวานจะค่อยๆหลับลง เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ขอโทษ"
บางทีก็อยากให้ป๊อปปี้ชัดเจนก็นี่สักนิสสส 5555 ชอบ / ไม่ชอบยังไงก็เม้นบอกกันได้นร้าา
ยังรอกำลังอยู่เสมอ เม้น ไว้นะค้า ไรต์ไล่อ่านทุกเม้นเลยจริงๆ ขอบคุณมากๆ กดติดตามแล้วรอลุ้นไปด้วยกันเน้อ กดเพิ่มคะเเนนความพึงพอใจ เพื่อให้ไรต์ได้ปรับปรุงเนื้อเรื่องเรื่อยๆ
ขอบคุณงับ ><
* ผิดพลาดตรงไหนเม้นบอกกันได้นร้าา ไรต์แต่งไว้สอง ver. คือของเอ็กโซกับป๊อปฟาง ยะคร้าา ต้องขอโทษด้วยถ้าอาจบรรยายผิดหรือยังไงก็อย่างที่บอกเม้นบอกนะเเจ้ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
