Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- Bad Day or Good Day -
(วันร้ายหรือวันดี)
 
 
วันต่อมา..
 
 
ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด...
 
 
"อื้อ" ฉันงัวเงียเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ตาน่ะยังไม่ลืมหรอกแต่ก็เอามือควานหาโทรศัพท์แล้วก็กดรับสาย
 
 
"ฮัลโหลค่ะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียเพราะยังไม่หายจากอาการง่วง
 
 
[แกอยู่ไหนเนี่ยแก้ววววว>o<!!!] เสียงตะโกนจากปลายสายของฟางทำให้ฉันถึงกับเอาโทรศัพท์ออกจากหู
 
 
"ตะโกนทำไมเนี่ยหูฉันจะแตกแล้วนะ =[]=;;;"
 
 
[ลืมรึไงว่าวันนี้เรามีเรียนเช้านี่มันจะ 8 โมงแล้วนะเว้ยแกอยู่ไหน?]
 
 
"หา!? 8 โมง!!"
 
 
     ฉันสะดุ้งยกตัวขึ้นมาจากโต๊ะดั่งตุ๊กตาล้มลุก = =;;; แล้วคิดไปคิดมาก็พบว่าเมื่อคืนตัวเองไม่ได้อาบน้ำแล้วก็นอนคาโต๊ะทำงานที่มีสมุดหนังสือการบ้านวางเกลื่อนกลาดไปหมด
 
 
     ตารางสอนก็ไม่ได้จัดโอ้ยยยย ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยไปเรียนสายเลยนะ!!
 
 
"เดี๋ยวฉันจะรีบไปนะฟาง" ฉันบอกฟางแล้วกดวางสายอย่าเร็วก่อนจะวางโทรศัพท์บนโต๊ะ
 
 
3 นาทีต่อมา...
 
 
     พ่อนะพ่อจะไปส่งพิชชี่ก็ไม่ปลุกกันเลย ><
 
 
ตึกๆๆๆ
 
 
"โอ้ย สายแล้วๆๆๆๆ"
 
 
      ฉันวิ่งลงบันไดมาด้วยความเร็วแสงแบบไม่กลัวสะดุดล้มหัวคว่ำฟาดพื้นตายคาบันได ก่อนจะเปิดประตูบ้านหลังจากนั้นก็กดล็อคลูกบิดแล้ววิ่งไปที่โรงเก็บจักรยานข้างบ้าน แต่ทว่า...
 
 
เมื่อคืน
 
 
'แก้วลูก'
 
 
'คะ?' ฉันเงยหน้าขึ้นไปหาพ่อเมื่อพ่อเปิดประตูเดินเข้าห้องมาหาฉันที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่
 
 
'คือเมื่อกี้พ่อเอาจักรยานขี่ไปซื้อแล้วยางในมันแตก ตอนนี้จักรยานอยู่ที่ร้านพ่อให้เขาซ่อมให้อยู่ อีกสามวันถึงจะได้อ่ะลูก Y^Y'
 
 
'อ่อไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้หนูเดินไปก็ได้ ^___^'
 
 
"..."
 
 
     ฉันยืนถอดหายใจอยู่สักพักเพื่อสงบสติอารมณ์เพราะถ้าขืนไม่ทำแบบนี้ฉันคงสติแตกกว่าเดิมแน่ๆ เมื่ออารมณ์เริ่มสงบและเย็นลงฉันเลยเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับล็อคประตูรั้ว
 
 
     และในขณะเดียวกัน...
 
 
     จังหวะที่ฉันล็อคประตูรั้วเสร็จแล้ว เรื่องบังเอิญก็บังเกิดขึ้นเมื่อตอนที่ฉันกำลังจะเดินผ่านหน้าบ้านลุงอากิโอะ ก็ทำให้ฉันหยุดไปเมื่อเห็นใครบางคนกำลังเดินออกมาและเขาคนนั้นที่ฉันไม่คิดว่าจะใช่ก็ใช่!
 
 
      โทโมะ? จริงหรอเนี่ย?
 
 
      เขาคือลูกชายลุงอากิโอะจริงๆสินะ
 
 
      แต่เมื่อจังหวะที่ฉันกำลังมองโทโมะที่กำลังเดินออกมาโทโมะที่ใส่นาฬิกาข้อมืออยู่และเหมือนความรู้สึกของเขาบ่งบอกว่ากำลังมีคนมองอยู่ เขาจึงเงยหน้าหล่อๆ ของเขาขึ้นมามองฉันจนฉันตกใจหน่อยๆ โทโมะแค่หรี่ตามองนิดๆ และนั่นทำให้ฉันรีบวิ่งสุดชีวต
 
 
ตึกตักๆๆๆๆ
 
 
     ใจที่กำลังสั่นรัวๆๆๆ และเต้งแรงทำให้ฉันต้องหยุดวิ่งเมื่อเห็นว่าพ้นแล้ว ฉันพยายามเดินให้เร็วเพื่อให้ไปเรียนสายน้อยที่สุด
 
 
     ไม่รู้เหมือนกันว่าใจที่เต้นแรงเมื่อกี้เป็นเพราะวิ่งเร็วแล้วเหนื่อยหรือว่าเพราะนึกถึงหน้าตาหมอนั่นกันแน่นะ! ฉันละไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ หาตัวก็ยาก แถมการกระทำแต่ละอย่างนี่ เช่น! เมื่อกี้เขาหรี่ตาใส่ฉัน มันคือ?
 
 
"โอ๊ะ"
 
 
      ฉันหยุดเดินเมื่อท้องของตัวเองดันร้องขึ้นมา ใช่สิ! เมื่อวานจำได้ว่าแค่กินนมจืดกล่องเดียวกับขนมปังหนึ่งแผ่นเองนี่แล้วก็ลุยทำการบ้านจนดึก จนเช้านี่ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย
 
 
โรงเรียน
 
 
8.50 น.
 
 
     ดูเหมือนว่าวันนี้ความซวยของฉันมันคงจะคูณ 2 เข้าไปด้วยแหงๆ เพราะวิ่งเหงื่อแตกเหงื่อแตนมาจนถึงโรงเรียนก็เข้าเรียนวิชาฟิสิกส์สาย อาจารย์ขวัญเลยทำการลงโทษฉันให้ยืนกระต่ายขาเดียวพร้อมกับคาบไม้บรรทัดทั้งชั่วโมงอยู่หน้าห้อง
 
 
      แต่มันจะยังดีอยู่(เพียงน้อยนิด)หรอกถ้าเกิดพวกเคโอติคไม่ดันนั่งอยู่ตรงระเบียงหน้าห้อง 5/7 พวกนั้นส่งเสียงเอะอะโวยวายจนดังมาถึงห้อง 5/2 แต่ก็ไม่มีใครออกมาว่าเลยสักคน
 
 
      ไม่มีเรียนกันรึไงนะ ><
 
 
     ฉันเห็นพวกนั้นมองมาชทางนี้เป็นระยะๆ แล้วก็หัวเราะคิๆกัน ยกเว้นอยู่คนเดียวที่คุณก็รู้ว่าใคร=////=;;;
 
 
     เขาน่ะไม่แม้แต่จะชายตาแลมองมาเลยด้วยซ้ำได้แต่นั่งอ่านการ์ตูนอย่างสบายใจ ฉันเองก็พยายามไม่มองไปทางนั้นแล้วนะ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ
 
 
"ฟู่วๆๆๆ" ผมของฉันมันร่วงมาจิ้มจมูกฉันเลยเป่าๆ 
 
 
สักพักต่อมา...
 
 
"กินน้ำหน่อยไหม^^"
 
 
"หือ?"
 
 
     ฉันเงยหน้าจากอาการมึนๆว่ากำลังจะหลับกลางท่ากระต่ายขาเดียว ก็พบว่าคำถามเมื่อกี้เป็นของผู้ชายหน้าตี๋หวานใสใส่แว่นกรอบใหญ่หนาเตอะ 
 
 
"@#$@!!" เขาถามเสียงเบาๆ เพราะอาจารย์สอนอยู่ในห้องถ้าเกิดเห็นคงไม่ดีนัก
 
 
"หา?" ตอนนี้ฉันคาบไม้บรรทัดอยู่เลยพยายามพูด
 
 
"กินน้ำมั้ย?"
 
 
"O////O;;"
 
 
     ฉันเบิกตากว้างนิดๆเพราะจู่ๆผู้ชายคนนี้ก็ล้มตัวมาใกล้หน้าฉันแล้วถามยิ้มๆ พลางชูขวดน้ำปล่าว ขึ้นตรงหน้า ฉันมองหน้าเขาก่อนจะสายหน้าเชิงปฏิเสธ แต่เพื่อเป็นการขอบคุณที่เขามีน้ำใจเลยส่งยิ้มให้แล้วก็เชิงขอบคุณ
 
 
"เราชื่อ 'มิณท์' นะอยู่ห้อง 5/1" เขาบอกพร้อมกับยิ้มให้แต่ยังไม่ผละใบหน้าของเขาออกไปให้ห่างอยู่ดีทว่าใบหน้ากลับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนฉันรู้สึกว่าใบหน้าของฉันกำลังแดงอยู่
 
 
"อะ...อื้อ"
 
 
"เรารู้จักชื่อเธอ...แต่เราอยากรู้จักเธอมากกว่านี้นะ หวังว่าเธอจะไม่ขัดข้องนะ ^^"
 
 
     ผู้ชายคนนี้ทิ้งคำพูดสุดท้ายให้ฉันคิดก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไปจากการที่หายใจติดขัดก็กลับมาหายใจได้ปกติ
 
 
      แต่ฉันพึ่งนึกขึ้นได้! ว่ากลุ่มเคโอติคยังอยู่นี่น่า! งั้นพวกนั้นก็คงเห็น...
 
 
"ทุกการกระทำ!"
 
 
ขวับ!
 
 
O_O!
 
 
     เมื่อเสียงนั้นเอ่ยขึ้นฉันสะดุ้งนิดๆ แล้วก็หันไปมองพวกเขานิ่งๆก็พบว่าคนที่ตะโกนน่าจะเป็นเขื่อนเพราะเห็นเขากำลังทำท่าจะอ้าปากพูดแต่พอฉันหันไปก็หุปปากทันที
 
 
     พวกกลุ่มเคโอติคมองมาที่ฉันกันหมดจนน่าอึดอัดฉันจึงหันหน้าหนีแล้วมองไปข้างหน้าก่อนจะหลับตาลงเพราะไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น
 
 
พักกลางวัน...
 
 
"จริญญา"
 
 
"คะอาจารย์"
 
 
"เดี๋ยวเอากล่องลังใส่กระดาษนี้ไปทิ้งวันนี้ให้ครูหน่อยนะ"
 
 
"อ่อได้ค่ะ เดี๋ยวมานะฟาง" ฉันบอกกับครูก่อนจะหันไปพูดกับฟาง
 
 
      พอถึงหน้าห้อง 5/7 ฉันก็รีบเดินด้วยความเร็วแสงเพราะกลัวพวกนั้นจะพูดอะไรเสี่ยวๆใส่ และเมื่อถึงจังหวะเลี้ยวตรงบันไดทางลง สายตาของฉันก็ปะทะเข้ากับใครบางคนที่กำลังเดินขึ้นมา
 
 
      ฉันหยุดชะงักแล้วมองใบหน้าอันหล่อเหล่าของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร...
 
 
       โทโมะเงยหน้าขึ้นมามองฉันนิ่งๆ ฉันก็มองเขาเพียงแว็บหนึ่งเท่านั้นเพราะรู้สึกว่าสายตานั้นทำให้ใจฉันเต้นแรงผิดปกติ ด้วยความที่อายฉันจึงยกกล่องลังขึ้นมาบังหน้าเอาไว้นิดๆ แล้วมองแต่บันไดเท่านั้น โทโมะก็เดินผ่านขึ้นไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
 
 
      เย็นชาจริงไรจริงนะ...ฉันได้แต่คิดว่าเขาในใจ หัวใจตอนนี้ก็เต้นตึกตัก
 
 
      'ทำไมสายตานายชอบทำให้ใจฉันเต้นแรงนักนะ...โทโมะ..'
 
 
สักพักต่อมา...
 
 
      ในที่สุดก็เดินมาถึงโรงเก็บขยะ ถังขยะถูกจัดเรียงเรียบร้อยเป็นสีๆว่าอันไหนใส่ขวดแก้ว ขวดพลาสติก และอีกบลาๆๆๆๆ
 
 
       คนจัดถึงขยะนี่ก็แจ๋วดีนะจัดซะเป็นสีรุ้งเลย เห๋อ เห๋อ
 
 
       ฉันมองหาอยู่นานว่าอันไหนเป็นถังขยะเก็บกระดาษมองไปมองมา อ่อ! มันอยู่ลึกสุดของโรงเก็บขยะเลยนี่น่าเพราะกระดาษมันย่อยสลายได้ก็ต้องเป็นถังสีเหลืองๆนั่นเอง
 
 
       ฉันเดินไปข้างในสุดพลางวางกล่องลังแล้วเปิดฝาถังขยะก่อนจะยกกล่องลังกระดาษแล้วจัดการเทลงไป
 
 
      แต่ในจังหวะที่ฉันกำลังจะปิดถังขยะนั่นเอง!
 
 
พรึ่บ!
 
 
"!!!"
 
 
      ฉันตกใจสะดุ้งเมื่ออยู่ๆไฟในโรงเก็บขยะมันดับกะทันหันเลยนี่น่า แล้วประตูโรงเก็บขยะมันเปิดแล้วก็ปิดเลยนี่น่า ไม่ได้เปิดค้างไว้ด้วย
 
 
ฮืออออใครก็ได้เปิดไฟที >O<;
 
 
     ฉันพยายามตั้งสติแล้วคลำๆถังขยะที่จะพาไปยังทางออก แต่ทว่าวินาทีนั้นฉันทั้งหน้าซีดและเหงื่อแตกพลั่ก เพราะฝ่ามือที่กำลังจับสัมผัสถังขยะไปมั่วๆ กลับสะดุดไปจับเข้ากับอะไรบางอย่างซึ่งแตะๆดูแล้วมัน
 
 
      คือรูปร่าง 'คน' นี่น่า!? แต่... คนแน่หรอ? ไม่ใช่..ผะ..ผี! ใช่ไหม!? YOY!!
 
 
      ฮืออออ ถ้าเป็นผีจริงๆ อย่ามาหลอกกันได้ม๊ายยย ยังกลางวันอยู่เล้ยยย TOT
 
หมับ!
 
 
"กรี๊ดดดดดดด"
 
 
มาอัพแล้วนะคร๊าบถ้าชอบก็เม้นนะง๊าบบบ เม้นเยอะๆจะได้อัพไว้ๆ