Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

9.6

เขียนโดย NannyCandy

วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.18 น.

  43 chapter
  860 วิจารณ์
  67.05K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 19.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

3) -Mail & Dolly- (จดหมายและตุ๊กตา)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

-Mail & Dolly-

(จดหมายและตุ๊กตา)

 

 

      พักกลางวัน...

 

 

     (ช่วงของเคโอติค)

 

 

"ไอ้จองเบ! วันนี้แกแพ้พนันฉันจ่ายเงินมาเลย!"

 

 

     เคนตะพูดกับจองเบที่กำลังนั่งดูน้ำส้มปั่นอย่างเซ็งๆ อยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะกินข้าวในโซน VIP ที่ไม่มีใครกล้าแหยมเฉียดใกล้กลุ่มพวกเขาเลย นอกจากบรรดาสาวๆที่มองตากันเป็นรูปหัวใจอยู่ห่างๆ แต่พวกเขาก็ไม่ถือสาอะไรเพราะ 'ชิน' แล้วยังไงล่ะกับสายตาแบบนี้

 

 

     เคโอติคน่ะเป็นกลุ่มในฝันของๆสาวเลยนะ ใครๆก็อยากเดทด้วย แต่กลุ่มเคโอติคน่ะขึ้นชื่อว่า 'หล่อเลือกได้' ของแบบนี้ใครดีก็ได้ไปละกัน แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเอาซะเล้ยย ที่จะพิชิตใจพวกเขา! ><!

 

 

"อะไรของแกวะ! มันผิดพลาดโว้ย! อีกอย่างฉันไม่ได้แพ้ด้วย >^<"จองเบพูดแล้วชี้หน้าเคนตะอย่างเอาเรื่อง

 

 

      กลุ่มนี้อ่ะชอบหาเรื่องสนุกๆเล่นตลอดเวลาและโดยเฉพาะเรื่องการขอเบอร์สาว ใครขอได้ก็ได้เงินค่าขนมไปครองอยู่ในกำมือได้แบบสบายๆเลย

 

 

"แต่ผู้หญิงคนนั้นวิ่งหนีแกนะเว้ย เบอร์ก็ไม่ได้ แบบนี้อ่ะเขาเรียกว่าแพ้!" เขื่อนที่กำลังนั่งกินลูกอมก็พูดแต่ก็อดที่จะขำออกมาไม่ได้

 

 

"อย่าย้ำดิว๊ะ! เสียฟอร์มชะมัด>_<!"จองเบพูดแล้วหันไปแย่งขนมจากป๊อปปี้มา

 

 

"รู้สึกว่าเธอคนนั้นจะเป็นเด็กใหม่นะ เพราะคงไม่มีทางที่สาวๆจะวิ่งหนีแก ปกติแกจีบติดหมดนี่หว่า" ป๊อปปี้พูดพลางคิดไปด้วย

 

 

"แต่ฉันยังไม่เคยเห็นผู้หญิงวิ่งหนีมาก่อนเลยนะเว้ย! ให้ตายเถอะ Y_Y"

 

 

"ช่างดิผู้หญิงคนเดียว แกอ่ะมีเป็นสต๊อกเลยไม่ใช่?"

 

 

     เขื่อนพูดเหมือนหลอกด่าจองเบว่าเจ้าชู้ เลยทำให้จองเบถึงกับเงิบนิดๆ แต่นั่นก็สร้างเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนๆในกลุ่มยกเว้นใครอีกคนที่นั่งฟังเพลงเพลินๆทำหน้านิ่งๆตามฟอร์มและภาพลักษณ์ที่เขาทำมาตลอดหลายปี = =;;;

 

 

"ไอ้โมะ" จองเบหันไปเรียกโทโมะที่นั่งสวมหูฟังฟังเพลงข้างๆโดยไม่สนใจโลก

 

 

"..."

 

 

"โมะ"

 

 

"..."

 

 

"ไอ้!@#$โมะ!!"

 

 

"อะไร - -?" โทโมะถามด้วยสีหน้านิ่งไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใดแล้วก็ถอดหูฟังออกพร้อมจะฟังที่จองเบพูด

 

 

"ไม่รู้จะสงสารไอ้จองเบหรือจะฮามันดี" ป๊อปปี้พูดแล้วขำออกมา

 

 

"มีอะไรวะ- -?"

 

 

"ก็เห็นไม่พูดไม่จาก็เลยเรียก"

 

 

"ปกติฉันก็เป็นแบบนี้ = =;;;" โทโมะพูด

 

 

"แล้วแกจะเอาไงว่ะ โดนสาววิ่งหนีอย่างกับตัวเองเป็นโรคจิต"

 

 

"ฉันว่าแกอย่าไปยุ่งเลยดีกว่า ท่าทางใสๆไร้เดียงสาแบบนั้น ไม่คู่ควรกับแกหรอก"ป๊อปปี้บอกกับจองเบ

 

 

"แต่ฉันอยากรู้จักนี่น่า นานๆทีจะมีเด็กใหม่เข้ามา แถมคนนี้แปลกจากทุกคนที่ฉันเคยเจอมาด้วย ^^"

 

 

"ฉันว่ายังมีอีกคนที่แปลกเหมือนผู้หญิงคนนั้นนะ" เขื่อนพูดเหมือนจะแซว พอป๊อปปี้ได้ยินถึงกับขึ้น!

 

 

"ยัยฟางมัดข้าวนั้นน่ะ? เห๊อะ ฉันยังแค้นไม่หายเลยที่ยัยนั่นกล้าด่าฉันต่อหน้าสาวๆ แถมยังเตะฉันอีก"

 

 

     คนที่เขื่อนพูดถึงไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือ "ฟาง" นั่นเองสองคนนี้เคยมีประเด็นกันเมื่อตอนอยู่มอต้นนั้นเอง ฟางทำให้ป๊อปปี้เสียฟอร์มมากเลยนะนั้น เลยกลายเป้นเกลียดขี้หน้ากันจนถึงทุกวันนี้

 

 

"ว่าแต่ไอ้โมะ... ท่าทางแกไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้เลยนี่หว่า ปกติแกจะช่วยให้คำปรึกษาฉันดีนิ"จองเบพูด

 

 

"ยัยนั่นเป็นลูกเพื่อนพ่อฉันเองแหละ"

 

 

"หา? เห้ย?  จริงดิ แล้วแกเคยคุยกับเขาไหม"จองเบถามด้วยความสนใจ

 

 

"ไม่ ยัยนั่นยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อเขา"

 

 

"แล้วแกคิดอะไรกับเขาหรือเปล่าวะ" เคนตะถามโทโมะ

 

 

"ถามเพื่อ? ก็รู้อยู่ว่าไอ้โมะมันมีคนที่ชอบแล้ว" จองเบหันไปตอบแต่ก็โดนสวนกลับ

 

 

"ฉันถามแกหรอ O_O?"

 

 

"ว่าไง??" เคนตะถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นโทโมะเงียบไป

 

 

"ฉันไม่ได้คิดอะไร และอีกอย่างฉันไม่ได้ชอบ 'ผู้หญิงคนนั้น' แล้วด้วย" โทโมะตอบด้วยสีหน้านิ่งๆจนเพื่อนๆเดาทางไม่ถูก

 

 

"ที่บอกไม่ได้ชอบยัยนั้นแล้วเพราะเจอคนที่ 'ใช่กว่า' รึเปล่าว่ะ"

 

 

"ไอ้ป๊อป แกเห็นฉันเป็นคนรักง่ายรึไง - -+"

 

 

"สาวข้างบ้านกับนายขาโหด ฉันอยากรู้จริงๆว่า ถ้าเกิดแกกับเขาดันสปาร์คกันขึ้นมาจะเป็นยังไง ^_^"

 

 

"แกหยุด 'มโน' จะได้ไหม ยังไงซะก็แค่เพื่อนบ้าน" โทโมะบอกพลางเมินหน้าไปทางอื่น

 

 

"ฉันเสียใจด้วยว่ะ จองเบท่าทางคนนี้ไม่ใช่คู่ของแก" เคนตะตบไหล่จองเบเบาๆ

 

 

เลิกเรียน...

 

 

17.00 น.

 

 

       อยู่ๆตอนที่ฉันเดินมากับฟางก็มีกระดาษใบหนึ่งลอยมาตกอยู่ที่หน้าฉัน ก่อนที่ฉันจะก้มลงเก็บแล้วเปิดดูอย่างกล้าๆกลัวๆ  'วันนี้ได้พบหน้า รู้สึกเลยว่าโลกแจ่มใส... แปลกจริงที่บางคนทำไม ช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจของใครบางคน' เมื่ออ่านเสร็จฉันก็โดนฟางแซวตอลอดจนเดินมาถึงที่จอดรถ

 

 

      ฉันเอากระเป๋าสะพายไว้ตรงหน้ารถจักรยานก่อนจะบายบ๊ายฟางแล้วขี่จักรยานออกมาจากโรงเรียนตอนนี้ก็เริ่มจะเย็นแล้วยิ่งเริ่มเข้าหน้าหนาวแล้วท้องฟ้ายิ่งมืดเร็ว

 

 

     และไม่รู้เหตุไหนทำให้ฉันชะลอจักรยานแล้วจอดตรงหน้าร้านขายของขวัญตรงทางออกจากซอยโรงเรียน ฉันเดินลงจากจักรยานแล้วเดินไปที่หน้าร้านที่เป็นที่โชว์ของให้คนข้างนอกเดินผ่านไปผ่านมาดู

 

 

     ฉันเดินไปยืนดูตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆสีขาวที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย ตัวอื่นราคาเเพง 100 ขึ้น แต่ตัวนี้ถูกผิดปกติ จนฉันเองก็ตกใจในราคาของมันเหมือนกัน

 

 

"สนใจตัวไหนหรือเปล่าจ้ะ ^__^"

 


     ฉันยืนมองอยู่สักพักจู่ๆ ก็มีคุณยายอายุประมาณ 60 กว่าๆ เดินมาแล้วถามฉันยิ้มๆ

 

 

"คุณยายค่ะ ตุ๊กตาหมีตัวนี้ราคาเท่านี้จริงๆหรอคะ?" ฉันถามแล้วชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีตัวนั้น

 

 

"ตุ๊กตาหมีตัวนี้ไม่มีราคาจ้ะ^^"

 

 

"อ้าว" 

 

 

"ถ้าหนูชอบยายก็ยกให้เลย เพราะว่ามันอยู่มานานเป็นปีๆแล้ว ยายก็รออยู่ว่าเมื่อไหร่จะมีคนสนใจตุ๊กตาตัวนี้"

 

 

"ทำไมถึงไม่มีใครซื้อมันล่ะคะ มันออกจะน่ารักดี"

 

 

"ตุ๊กตาตัวนี้เป็นตุ๊กตาแกแห่งความเชื่อถ้ามีเก็บไว้จะโชคดี แต่คนมองว่ามันงมงายก็เลยไม่มีใครซื้อ จามจริงมี 2 ตัวอีกตัวเป็นสีน้ำตาล แต่เมื่อปีที่แล้วยายจำได้ว่ามีเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งซื้อไป"

 

 

"อ๋อ" ฉันพยักหน้ารับแล้วคุณยายก็เดินไปหยิบตุ๊กตาตัวนั้นมาให้ฉัน

 

 

"อ่ะ ยายให้ ^^"

 


"ตามจริงหนูควรซื้อ..."

 

 

"ไม่เป็นไรรับไปเถอะ" คุณยายยื่นเจ้าตัวนั้นมาให้ฉัน ฉันก็รับมา

 

 

"ขอบคุณค่ะ"

 

 

 

มาอัพแล้ว น้าาาา เม้นๆกันหน่อยน้าจุ้บ ติชมกันหน่อย การเม้นให้กำลังใจไรต์อย่างดี

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา