Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

-Mail & Dolly-

(จดหมายและตุ๊กตา)

 

 

      พักกลางวัน...

 

 

     (ช่วงของเคโอติค)

 

 

"ไอ้จองเบ! วันนี้แกแพ้พนันฉันจ่ายเงินมาเลย!"

 

 

     เคนตะพูดกับจองเบที่กำลังนั่งดูน้ำส้มปั่นอย่างเซ็งๆ อยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะกินข้าวในโซน VIP ที่ไม่มีใครกล้าแหยมเฉียดใกล้กลุ่มพวกเขาเลย นอกจากบรรดาสาวๆที่มองตากันเป็นรูปหัวใจอยู่ห่างๆ แต่พวกเขาก็ไม่ถือสาอะไรเพราะ 'ชิน' แล้วยังไงล่ะกับสายตาแบบนี้

 

 

     เคโอติคน่ะเป็นกลุ่มในฝันของๆสาวเลยนะ ใครๆก็อยากเดทด้วย แต่กลุ่มเคโอติคน่ะขึ้นชื่อว่า 'หล่อเลือกได้' ของแบบนี้ใครดีก็ได้ไปละกัน แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเอาซะเล้ยย ที่จะพิชิตใจพวกเขา! ><!

 

 

"อะไรของแกวะ! มันผิดพลาดโว้ย! อีกอย่างฉันไม่ได้แพ้ด้วย >^<"จองเบพูดแล้วชี้หน้าเคนตะอย่างเอาเรื่อง

 

 

      กลุ่มนี้อ่ะชอบหาเรื่องสนุกๆเล่นตลอดเวลาและโดยเฉพาะเรื่องการขอเบอร์สาว ใครขอได้ก็ได้เงินค่าขนมไปครองอยู่ในกำมือได้แบบสบายๆเลย

 

 

"แต่ผู้หญิงคนนั้นวิ่งหนีแกนะเว้ย เบอร์ก็ไม่ได้ แบบนี้อ่ะเขาเรียกว่าแพ้!" เขื่อนที่กำลังนั่งกินลูกอมก็พูดแต่ก็อดที่จะขำออกมาไม่ได้

 

 

"อย่าย้ำดิว๊ะ! เสียฟอร์มชะมัด>_<!"จองเบพูดแล้วหันไปแย่งขนมจากป๊อปปี้มา

 

 

"รู้สึกว่าเธอคนนั้นจะเป็นเด็กใหม่นะ เพราะคงไม่มีทางที่สาวๆจะวิ่งหนีแก ปกติแกจีบติดหมดนี่หว่า" ป๊อปปี้พูดพลางคิดไปด้วย

 

 

"แต่ฉันยังไม่เคยเห็นผู้หญิงวิ่งหนีมาก่อนเลยนะเว้ย! ให้ตายเถอะ Y_Y"

 

 

"ช่างดิผู้หญิงคนเดียว แกอ่ะมีเป็นสต๊อกเลยไม่ใช่?"

 

 

     เขื่อนพูดเหมือนหลอกด่าจองเบว่าเจ้าชู้ เลยทำให้จองเบถึงกับเงิบนิดๆ แต่นั่นก็สร้างเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนๆในกลุ่มยกเว้นใครอีกคนที่นั่งฟังเพลงเพลินๆทำหน้านิ่งๆตามฟอร์มและภาพลักษณ์ที่เขาทำมาตลอดหลายปี = =;;;

 

 

"ไอ้โมะ" จองเบหันไปเรียกโทโมะที่นั่งสวมหูฟังฟังเพลงข้างๆโดยไม่สนใจโลก

 

 

"..."

 

 

"โมะ"

 

 

"..."

 

 

"ไอ้!@#$โมะ!!"

 

 

"อะไร - -?" โทโมะถามด้วยสีหน้านิ่งไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใดแล้วก็ถอดหูฟังออกพร้อมจะฟังที่จองเบพูด

 

 

"ไม่รู้จะสงสารไอ้จองเบหรือจะฮามันดี" ป๊อปปี้พูดแล้วขำออกมา

 

 

"มีอะไรวะ- -?"

 

 

"ก็เห็นไม่พูดไม่จาก็เลยเรียก"

 

 

"ปกติฉันก็เป็นแบบนี้ = =;;;" โทโมะพูด

 

 

"แล้วแกจะเอาไงว่ะ โดนสาววิ่งหนีอย่างกับตัวเองเป็นโรคจิต"

 

 

"ฉันว่าแกอย่าไปยุ่งเลยดีกว่า ท่าทางใสๆไร้เดียงสาแบบนั้น ไม่คู่ควรกับแกหรอก"ป๊อปปี้บอกกับจองเบ

 

 

"แต่ฉันอยากรู้จักนี่น่า นานๆทีจะมีเด็กใหม่เข้ามา แถมคนนี้แปลกจากทุกคนที่ฉันเคยเจอมาด้วย ^^"

 

 

"ฉันว่ายังมีอีกคนที่แปลกเหมือนผู้หญิงคนนั้นนะ" เขื่อนพูดเหมือนจะแซว พอป๊อปปี้ได้ยินถึงกับขึ้น!

 

 

"ยัยฟางมัดข้าวนั้นน่ะ? เห๊อะ ฉันยังแค้นไม่หายเลยที่ยัยนั่นกล้าด่าฉันต่อหน้าสาวๆ แถมยังเตะฉันอีก"

 

 

     คนที่เขื่อนพูดถึงไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือ "ฟาง" นั่นเองสองคนนี้เคยมีประเด็นกันเมื่อตอนอยู่มอต้นนั้นเอง ฟางทำให้ป๊อปปี้เสียฟอร์มมากเลยนะนั้น เลยกลายเป้นเกลียดขี้หน้ากันจนถึงทุกวันนี้

 

 

"ว่าแต่ไอ้โมะ... ท่าทางแกไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้เลยนี่หว่า ปกติแกจะช่วยให้คำปรึกษาฉันดีนิ"จองเบพูด

 

 

"ยัยนั่นเป็นลูกเพื่อนพ่อฉันเองแหละ"

 

 

"หา? เห้ย?  จริงดิ แล้วแกเคยคุยกับเขาไหม"จองเบถามด้วยความสนใจ

 

 

"ไม่ ยัยนั่นยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อเขา"

 

 

"แล้วแกคิดอะไรกับเขาหรือเปล่าวะ" เคนตะถามโทโมะ

 

 

"ถามเพื่อ? ก็รู้อยู่ว่าไอ้โมะมันมีคนที่ชอบแล้ว" จองเบหันไปตอบแต่ก็โดนสวนกลับ

 

 

"ฉันถามแกหรอ O_O?"

 

 

"ว่าไง??" เคนตะถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นโทโมะเงียบไป

 

 

"ฉันไม่ได้คิดอะไร และอีกอย่างฉันไม่ได้ชอบ 'ผู้หญิงคนนั้น' แล้วด้วย" โทโมะตอบด้วยสีหน้านิ่งๆจนเพื่อนๆเดาทางไม่ถูก

 

 

"ที่บอกไม่ได้ชอบยัยนั้นแล้วเพราะเจอคนที่ 'ใช่กว่า' รึเปล่าว่ะ"

 

 

"ไอ้ป๊อป แกเห็นฉันเป็นคนรักง่ายรึไง - -+"

 

 

"สาวข้างบ้านกับนายขาโหด ฉันอยากรู้จริงๆว่า ถ้าเกิดแกกับเขาดันสปาร์คกันขึ้นมาจะเป็นยังไง ^_^"

 

 

"แกหยุด 'มโน' จะได้ไหม ยังไงซะก็แค่เพื่อนบ้าน" โทโมะบอกพลางเมินหน้าไปทางอื่น

 

 

"ฉันเสียใจด้วยว่ะ จองเบท่าทางคนนี้ไม่ใช่คู่ของแก" เคนตะตบไหล่จองเบเบาๆ

 

 

เลิกเรียน...

 

 

17.00 น.

 

 

       อยู่ๆตอนที่ฉันเดินมากับฟางก็มีกระดาษใบหนึ่งลอยมาตกอยู่ที่หน้าฉัน ก่อนที่ฉันจะก้มลงเก็บแล้วเปิดดูอย่างกล้าๆกลัวๆ  'วันนี้ได้พบหน้า รู้สึกเลยว่าโลกแจ่มใส... แปลกจริงที่บางคนทำไม ช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจของใครบางคน' เมื่ออ่านเสร็จฉันก็โดนฟางแซวตอลอดจนเดินมาถึงที่จอดรถ

 

 

      ฉันเอากระเป๋าสะพายไว้ตรงหน้ารถจักรยานก่อนจะบายบ๊ายฟางแล้วขี่จักรยานออกมาจากโรงเรียนตอนนี้ก็เริ่มจะเย็นแล้วยิ่งเริ่มเข้าหน้าหนาวแล้วท้องฟ้ายิ่งมืดเร็ว

 

 

     และไม่รู้เหตุไหนทำให้ฉันชะลอจักรยานแล้วจอดตรงหน้าร้านขายของขวัญตรงทางออกจากซอยโรงเรียน ฉันเดินลงจากจักรยานแล้วเดินไปที่หน้าร้านที่เป็นที่โชว์ของให้คนข้างนอกเดินผ่านไปผ่านมาดู

 

 

     ฉันเดินไปยืนดูตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆสีขาวที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย ตัวอื่นราคาเเพง 100 ขึ้น แต่ตัวนี้ถูกผิดปกติ จนฉันเองก็ตกใจในราคาของมันเหมือนกัน

 

 

"สนใจตัวไหนหรือเปล่าจ้ะ ^__^"

 

     ฉันยืนมองอยู่สักพักจู่ๆ ก็มีคุณยายอายุประมาณ 60 กว่าๆ เดินมาแล้วถามฉันยิ้มๆ

 

 

"คุณยายค่ะ ตุ๊กตาหมีตัวนี้ราคาเท่านี้จริงๆหรอคะ?" ฉันถามแล้วชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีตัวนั้น

 

 

"ตุ๊กตาหมีตัวนี้ไม่มีราคาจ้ะ^^"

 

 

"อ้าว" 

 

 

"ถ้าหนูชอบยายก็ยกให้เลย เพราะว่ามันอยู่มานานเป็นปีๆแล้ว ยายก็รออยู่ว่าเมื่อไหร่จะมีคนสนใจตุ๊กตาตัวนี้"

 

 

"ทำไมถึงไม่มีใครซื้อมันล่ะคะ มันออกจะน่ารักดี"

 

 

"ตุ๊กตาตัวนี้เป็นตุ๊กตาแกแห่งความเชื่อถ้ามีเก็บไว้จะโชคดี แต่คนมองว่ามันงมงายก็เลยไม่มีใครซื้อ จามจริงมี 2 ตัวอีกตัวเป็นสีน้ำตาล แต่เมื่อปีที่แล้วยายจำได้ว่ามีเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งซื้อไป"

 

 

"อ๋อ" ฉันพยักหน้ารับแล้วคุณยายก็เดินไปหยิบตุ๊กตาตัวนั้นมาให้ฉัน

 

 

"อ่ะ ยายให้ ^^"

 

"ตามจริงหนูควรซื้อ..."

 

 

"ไม่เป็นไรรับไปเถอะ" คุณยายยื่นเจ้าตัวนั้นมาให้ฉัน ฉันก็รับมา

 

 

"ขอบคุณค่ะ"

 

 

 

มาอัพแล้ว น้าาาา เม้นๆกันหน่อยน้าจุ้บ ติชมกันหน่อย การเม้นให้กำลังใจไรต์อย่างดี